MM Story Teller

Chapter 71

Viewers 5k

👾Chapter 71

[ ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ်၊ ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ်၊ ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ် ]

ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ဖြောင့်တန်း‌နေသော နှုတ်ခမ်းပါးများ၊ မည်သည်ကိုမှ စိတ်မဝင်စားသည့် အရှိန်အဝါနှင့်အတူ တခြားသူများအား အေးစက်မာကြောသည့်အထင်အမြင်ကို ပေးလေ့ရှိသည်။

သို့သော် သူ့ကို နမ်းလာသည့်အခါ သူ့လှုပ်ရှားမှုများက ကမူးရူးထိုးဖြစ်နေပြီး စိတ်လိုက်မာန်ပါဖြစ်‌နေသည်။ သူ့နှလုံးသားထဲမှာ ဖုံးကွယ်လို့မရတော့သည်အထိ အချိန်အကြာကြီး သည်းခံခဲ့ရသလိုပင်အလောတကြီးနိုင်မှုက တစ်ဖက်လူအား လွှမ်းခြုံသွားသည်။

သူ့နက်ကတိုင်ကို လင်းဟန်က ဆုပ်ကိုင်ထားရာ တစ်၀က်တွဲလောင်းကျ‌နေပြီး အ၀တ်အစားများမှာ သပ်ရပ်၊ ပြန့်ပြူးမနေတော့ပေ။ ထို့အပြင် ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ၏လှုပ်ရှားမှုများသည် ထူးဆန်းကာ ခက်ထန်လာသည်။ သူက ခန့်ညားနေဆဲဖြစ်သော်ငြား မျက်ခုံးများတွန့်ရှုံ့သွားသည့်အခါ နက်နဲသည့်စိတ်ခံစားချက်ရှိနေသည်။

လူတိုင်းလူတိုင်းသည် သူ့အား ဂုဏ်ယူကာ သတင်းများက သူ့အား တစ်ချိန်လုံး ချီးမွမ်းကြသည်။ သူက ဖုန်မှုန့်များ‌ ကြောင့် မှေးမှိန်သွားမည်မဟုတ်သည့် နေမင်းကြီးကဲ့သို့ဖြစ်ပြီး အမြဲလိုလို ရဲရင့်သန်မာကာ ပြိုလဲကျသွားမည်မဟုတ်ပေ။

သို့သော် သူ၏ မခိုင်ခံ့မှုကို မည်သူမျှ မသိကြ။ ၎င်းတို့၏နေမင်းကြီးသည်လည်း ဝမ်းနည်းတတ်ပြီး တည်ငြိမ်သည့်ပုံစံမဖြစ်ခင် အခန်းလွတ်ထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း နှလုံးသားကနစ်မြုပ်နေရသည်ကို မည်သူမျှ မသိကြချေ။

လင်းဟန် တွေးမိသည်။ အကယ်၍ သူသာ မလာဖြစ်ခဲ့လျှင် ဟယ့်ယွင်ထင်ကို ထိုစကားများပြောပြရန် သူ့တွင် အခွင့်အရေးရှိတော့မည် သို့မဟုတ် ထိုကဲ့သို့ တုံ့ပြန်မှုမျိုး ရှိတော့လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

လူများက နေမင်းကိုသာ ချစ်ခင်ကြပြီး နေမင်းသည်လည်း သူ့ချစ်သူရှေ့တွင် တွန့်ဆုတ်၍ တုံ့ဆိုင်းတတ်သည်ကို ဂရုမစိုက်ကြပေ။

သူက လင်းဟန်အား အလွန်တင်းကြပ်စွာဖြင့် ဖက်လာသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ တစ်ခဏတာ သူက အခြားမည်သည်ကိုမှ မစဉ်းစားလို။ သူက သူနှင့်နီးကပ်နေသော တုန်ယင်နေသည့်နှုတ်ခမ်းများနှင့် တစ်ဖက်သူ၏အသက်ရှုသံကိုသာလျှင် ခံစားမိသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့ကို တန်းကိုက်လာသောကြောင့် အနမ်းဟု ဆိုရန်ပင် ခက်ခဲလှသည်။ သူက လင်းဟန်၏အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လာပြီး အလျင်စလိုအပြုအမူများကြောင့် သူ့သွားနှင့်ပင် ခိုက်မိသော်လည်း ရပ်တန့်သွားမည့်ရည်ရွယ်ချက်မှာ မရှိနေချေ။ တစ်ဖက်သူ၏ နူးညံ့ချိုမြိန်သည့် နှုတ်ခမ်းများကို ကြိမ်ဖန်များစွာ ကိုက်ပြီးသည့်နောက်တွင် ဖြည်းညင်းစွာ ငြိမ်သက်ကြိုးပမ်းခဲ့‌သော်လည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လင်းဟန်၏နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရ ဖိကပ်ကာ ဆက်နမ်း‌နေပြီး စက္ကန့်ပေါင်းများစွာ ကြာမြင့်သည်ထိ မဖယ်ပေ။

လင်းဟန်မှာ တံခါးဆီသို့ တွန်းခံထားရပြီး မျက်ရည်ကျရန်ကိုပင် မေ့လျော့နေသည်။ တဒင်္ဂမျှ ငေးကြောင်နေပြီးနောက် သူ၏စိတ်မှာ နောက်ဆုံးတွင် လက်ရှိအခြေ‌အနေသို့ ပြန်ရောက်လာတော့သည်။ သို့သော် သူက ယခုလေးတင် အလွန်ငိုခဲ့သောကြောင့် အလွန်ရှက်စရာမ‌ကောင်းစေရန် ကြိုးစားသော်လည်း ရှိုက်သံများကို ချက်ချင်း မရပ်တန့်နိုင်သေးပေ။

ထို့ကြောင့် လင်းဟန်၏ပခုံးများသည် ရှိုက်ငိုခြင်းကြောင့် အနည်းငယ် မြင့်လိုက်နိမ့်လိုက်ဖြစ်နေသေးသည်။ နူးညံ့သည့်နှုတ်ခမ်းများက တစ်ဖက်သူ၏နှုတ်ခမ်းများနှင့် ပွတ်ကာသီကာဖြစ်ရင်း ဟယ့်ယွင်ထင်၏မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်သွားလေသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင် ထိုအခါမှသာ အိပ်မက်မှ နိုးထလာသကဲ့သို့ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားသွားသည်။

ဤအချိန်တွင် နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေကြပြန်သည်။

လင်းဟန်က သူ့မျက်နှာကို ဟယ့်ယွင်ထင်၏ မိုးပြာရောင်မျက်လုံးများထဲတွင် ပြန်မြင်နေရသည်။ သူက မျက်လုံးထောင့်နှင့်ပါးပြင်များတွင် မျက်ရည်စီးကြောင်းများရှိလျက် အနည်းငယ် ငူငူငိုင်ငိုင် ဖြစ်နေသည်။ အိုမီဂါခန္ဓာကိုယ်သည် မူလကတည်းက သာမန်လူများထက် ပို၍နူးညံ့သည့်အပြင် ဟယ့်ယွင်ထင်မှ ကိုက်ခဲ့သောကြောင့် သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းမှာ ဘေးတ၀ိုက်အရောင်များထက် ပို၍ရဲနေသည်။ လင်းဟန်က မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး အသက်အောင့်ထားလိုက်မိ၏ ။

ဟယ့်ယွင်ထင်၏အပြုအမူများမှတဆင့် အဖြေကို သိရှိပြီးသော‌ကြောင့် သို့မဟုတ် တစ်ဖက်သူ၏မျက်၀န်းထဲမှ ၀မ်းနည်မှုမှာ လင်းဟန်အတွက် စကားဆိုရန် အလွန်ခက်ခဲစေသောကြောင့် ‌ဖြစ်နိုင်စွာ သူက မေးခွန်းများ ထပ်မမေး‌တော့ချေ။ သူ့ကို ချစ်‌ရန် ဆန္ဒမရှိ‌နေသည်မဟုတ်သလို သူ့အားနမ်းရန် ဆန္ဒမရှိသည်လည်း မဟုတ်ပေ။

လင်းဟန်သည် သူ့နှလုံးသားမှာ လက်နှင့် ဆွဲစိတ်ခံရသကဲ့သို့ ခံစားရ၏။ ဤအချိန်တွင် သူက တစ်ဖက်သူ၏ပူပန်မှုနှင့် တုံ့ဆိုင်းမှုကို ‌နားလည်သည်။ သူက နာခံစွာဖြင့် မရုန်းကန်ပေ။ ထိုအစား သူ့လက်များကို တစ်ဖက်သူ၏ကျောပြင်ပေါ်သို့ ထင်လိုက်ပြီး ၎င်းတို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပထမဆုံးအကြိမ် ပွေ့ဖက်ခဲ့စဥ်ကကဲ့သို့ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။

" မငိုပါနဲ့တော့ "

ဟယ့်ယွင်ထင်က နောက်ဆုံးတွင် စကားပြောလာပြီး သူ့အသံမှာ ထိုညကထက်ပို၍ နက်ရှိုင်းကာ အက်ကွဲနေသည်။

" ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် "

သူ့ကို ဖက်ထားပေးသည့်လင်းဟန်လက်များက ခေတ္တရပ်သွားပြီးနောက် သူက ပို၍အားထည့်လိုက်သည်။

ယခုပင်လျှင် ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့အား တောင်းပန်နေဆဲဖြစ်နေသည်။

လင်းဟန်က သူ၏ယခင်က စိတ်ခံစားမှုများကို ကျိုးကြောင့်မသင့်လုနီးပါး ထုတ်ပြောခဲ့သူဖြစ်သည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်က မည်သည့်အမှားကိုမျှ မလုပ်ခဲ့သော်လည်း ထိုသူမှာ ယုံကြည်ချက် မရှိဖြစ်နေဆဲဖြစ်ကာ လင်းဟန်အား တစ်ခွန်းပြီးတစ်ခွန်း တောင်းပန်လာပြန်သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်သည် များစွာသော အခြေအနေများတွင် အမြဲလိုလို ယုံကြည်ချက်ရှိကာ ဘ၀င်မြင့်သော်လည်း သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရသည့်အခါ မာန်စွယ်ချိုးကာ သတိကြီးလာသည်။ ယခုကဲ့သို့စိတ်ခံစားချက်များကို နှလုံးထဲ၌ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း သိမ်းဆည်းထားရသည်အထိ ဟယ့်ယွင်ထင် နှစ်ပေါင်းများစွာ မည်သည်များ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည်ကို လင်းဟန် မသိပေ။သူက ဘယ်သူ့ကိုမှ ဘာမှအကြွေးမတင်ခဲ့သော်လည်း အဆုံးသတ်တွင် သူ့မှာ အချစ်သည်ပင် မရှိနိုင်ခဲ့ပေ။

လင်းဟန် ယခုအခါ တကယ်ပင် ငိုချင်သော်လည်း အားကောင်းသည့်စိတ်ခံစားချက်များက မျက်ရည်ဂလင်းများကို ဖိနှိပ်ထားကာ သူ့အား ဟယ့်ယွင်ထင်ကိုသာလျှင် ကြည့်နေစေပြီး မျက်ရည်ကျရန် ခွင့်မပြုပေ။

" ခင်များ ကျွန်တော့်ကို တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး "

သူက တုန်ယင်စွာ ပြောလိုက်သည်။

" ဒါပေမဲ့ ခင်များ ကျွန်တော့်ကို ချစ်စေချင်တယ် "

သူ့မျက်တောင်များပေါ်တွင် စိုတ၀က်ခြောက်တ၀က်ဖြစ်နေသော မျက်ရည်များရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး ကပ်စီးကပ်စီးဖြစ်သော်လည်း မျက်၀န်းများကမူ ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ခဲ့စဉ်ကကဲ့သို့ လှပနေဆဲဖြစ်သည်။

" ဟယ့်ယွင်ထင် "

လင်းဟန်က သူ့ပခုံးပေါ် ခေါင်းတင်ကာ ပွေ့ဖက်မှု၏အနွေးဓာတ်ကို ခံစားရင်း သူ့နာမည်ကို ခေါ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

" ခင်များမှာ ကျွန်တော်ရှိပါတယ် ၊မကြောက်ပါနဲ့ " သူ ပြောလိုက်သည်။

" ကျွန်တော့်ကို နမ်းလို့ရပါတယ်် အဆင်ပြေပါတယ် "

ဟယ့်ယွင်ထင်၏တောင့်ခံထားသောစိတ်ခံစားချက်များသည် ထိုစကားလုံးများကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် အလုံးစုံ ပြေလျော့သွားပုံရလေ၏။ သူက မည်သည်ကိုမျှ မပြောလာသော်လည်း လင်းဟန်အား လေထဲ၌ ထပ်မံ မြှောက်ပင့်ရန် သူ့လက်များတွင် အားအနည်းငယ် ပိုသုံးလိုက်ပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းများကို တစ်ဖန် ချိတ်ပိတ်လိုက်ပြန်သည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင် နောက်ဆုံးမှာတော့ ဟယ့်ယွင်ထင်သည် မည်သို့ အနမ်းပေးရမည်ကို နာလည်သွားလေပြီ။ သူ့နှုတ်ခမ်းများက အနည်းငယ် ခြောက်သွေ့ကာ နမ်းရှိုက်ရန် အနည်းငယ် ကြမ်းတမ်းလုနီးပါးဖြစ်နေသည်။ သူ့လက်များက တောက်လောင်နေပြီး လင်းဟန်၏ခါးကို ဖိညှပ်ထားသော်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း စုပ်ခြင်း၊ကိုက်ခြင်းများ မလုပ်တော့ချေ။ တိုတောင်းသည့်နှုတ်ခမ်းချင်းထိဆက်မှုအပြီးတွင် သူက ရှေ့ဆက်တိုးလာသည်။

လင်းဟန် အမှန်တကယ်၌ အလွန်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ သို့ရာတွင် သူက တုံ့ပြန်ရန် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားလျက် နှုတ်ခမ်းများကို ဖွင့်ဟကာ တစ်ဖက်သူမှ နမ်း‌လာစေရန် ဖိတ်ခေါ်‌ခြင်းများကိုပင် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်လိုက်သည်။

သူ၏လျှာနှင့်နှုတ်ခမ်းများမှာ အလွန်ချိုမြိန်နေပြီး နှာခေါင်း တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ထိကပ်သည့်အချိန် ၀င်လေထွက်လေသည်တောင်မှ မွှေးရနံ့ သင်းသင်း ရှိနေသည်။ သူက အချစ်ခံရရန် မွေးဖွားလာခဲ့ပြီး မှန်အခန်းထဲတွင် ပိတ်လှောင်ခံထားရန် မလိုအပ်ပေ။ သူကိုယ်တိုင်သည် ပြီးပြည့်စုံကာ ချိုမြိန်သည့် ရတနာ‌ဖြစ်သည်။

မကြာခင်တွင် ဟယ့်ယွင်ထင်သည်သူ၏လမ်းညွှန်ပြုသမှုအောက်တွင် တဖြည်းဖြည်းချင်း ၎င်းတို့နှစ်ဦးကြားရှိ ဖွင့်မပြောသည့်လျှို့ဝှက်ချက်လေးတစ်ခုကဲ့သို့ သူသာလျှင် ပိုင်ဆိုင်သည့် တုံ့ပြန်မှုကို ရှာတွေ့သွားတော့သည်။

၎င်းတို့ နှုတ်ခမ်းများ ခွာလိုက်ကြသည့်အခါတွင် လင်းဟန်၏နှုတ်ခမ်းများမှာ လင်းလက်တောက်ပနေသည်အထိ အနမ်းခံထားရပြီး မျက်လုံးများသည်လည်း နီရဲနေသည်။

ထို့ကြောင့် ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ညွှန်ကြားမှုမရှိစွာဖြင့် သူ့မျက်ရည်များကို တရွေ့ရွေ့လျက်လာပြီးနောက် အောက်သို့ ဖြည်းညင်းစွာ နိမ့်ဆင်းကာ သူ၏လည်တိုင်ကို နမ်းကာ လျက်လိုက်သည်။

လင်းဟန်၏အသားအရေမှာ အလွန်နူးညံ့ဖြူဖွေးပြီး အသာအယာ ဆွဲစိတ်မှုကပင် ၎င်းအပေါ်တွင် တစ်ဖက်သူ၏နာမည်နှင့်အတူ အနီရောင် အမှတ်ကျန်ရစ်နိုင်သကဲ့သို့ပင် ဖြစ်နိုင်သည်။လင်းဟန်က သူ၏လောဘကြီးသည့်အပြုအမူများကို အလိုလိုက်ထားပြီး အလိုရှိသည့်အတိုင်း ပြုလုပ်ရန်ခွင့်ပြုထားသည်။ တစ်ခါတရံ အားတက်စေရန်ဖြစ်သည့်အလား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပင် ပွေ့ဖက်ပေးတတ်သေးသည်။သူ အနမ်းများကိုမခံနိုင်တော့သည့်အခါမှသာ သနားညှာတာပေးရန်အတွက် ကြားနိုင်သည်ဆိုရုံမျှသာဖြစ်‌သည့် တအင့်အင့်အသံ တစ်ခါနှစ်ခါ ပြုလုပ်ပေလိမ့်မည်။

နှစ်ယောက်သား အသိပြန်၀င်လာသည့်အချိန်တွင် လင်းဟန်မှာ တံခါးဆီမှ အဝေးသို့ ဟယ့်ယွင်ထင်၏သယ်ဆောင်ခြင်းကိုခံလိုက်ရပြီးဖြစ်ကာ မဝေးကွာသည့်ကုတင်ပေါ်တွင် အဖိခံထားရသည်။

၎င်းတို့နှစ်ဦးအကြားတွင် တလိမ်လိမ့်တက်လာနေသည့် တုံ့ပြန်မှုအချို့ရှိနေပေပြီ။ ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ယခုအခါ မက်ခါထဲတွင် ရှိစဉ်ကကဲ့သို့ မရှက်ရွံ့သော်လည်း အနည်းငယ် မသက်မသာဖြစ်နေဆဲပင်။ သို့သော်လည်း သူ့ ရှေ့မှလူသည် သူ့အတွက် အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိနေကာ သူက လက်လွှတ်ပေးရန် ဆန္ဒမရှိချေ။

လင်းဟန်က နားလည်လေသည်။ မှိန်ဖျော့သည့် သစ်မွှေးနံ့ဖယ်ရိုမုန်းအနံ့ကိုပင် သူ ရနေသည်။

သူက ၎င်းကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နိုင်သည့်ပုံပေါ်ပြီး အနည်းငယ် ရှက်နေသော်လည်း တမင်သက်သက် မတွန်းလှန်ပေ။ ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ အလွန်နာကျင်ခံစားခဲ့ရပြီး လင်းဟန် သူ့အား ဤကဲ့သို့ပင် ဖက်ထားချင်သည်။ သူက ထိုသူနှင့်အတူနိုင်ပြီး ထိုသူအား ချစ်ပေးနိုင်၊နမ်းပေးနိုင်နေသရွေ့ ချစ်တင်းနှော‌ခြင်းသည် သဘာ၀ကျသည့်ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်ပေသည် ။

တစ်ဖက်သူက အလိုရှိသရွေ့ သူက သူ့အရာအားလုံးကို ပေးအပ်မည်ဖြစ်သည်။

တစ်ဖက်သူက သူ့အား အလွန်လှုပ်ရှားလျက် သူ့အား သယ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ လင်းဟန် ကုတင်ပေါ်တွင် ဖိကာ အနမ်းခံနေရပြီး သူ့အင်္ကျီသည်လည်း ယခုအခါ တွန့်ကြေ၍ ကြယ်သီးနှစ်လုံးပွင့်နေပေပြီ။ နူးညံ့သည့်သူ့အသားအ‌ရေမှာ မျက်စိကြိမ်းလောက်သည်အထိဖြူဖွေးနေပြီး ထိုကဲ့သို့ အဖြူရောင်နှင်းပမာ အသားအရေပေါ်၌ အနီရောင်ဖျော့ဖျော့ အစက်လေးများရှိနေသည်။

သို့သော် ဟယ့်ယွင်ထင်က နောက်ဆုံးတွင် ရပ်တန့်သွားလေ၏။

သူက အိပ်ရာမှ ‌ဖြည်းညင်းစွာထကာ ကုတင်စွန်းတွင် ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ ထိုင်လိုက်ရင်း ပြင်းထန်သည့်အသက်ရှုသံများဖြင့် လင်းဟန်အား ကြည့်နေသည်။

လင်းဟန်က သူ့အား ငြင်းဆန်မည်မဟုတ်သည်ကို သူ သိသော်လည်း မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဤအချိန်မှာ အချိန်ကောင်းမဟုတ်ချေ။

လင်းဟန်သည် ဘာမှမပြောသော်လည်း သူက ဟယ့်ယွင်ထင်၏အတွေးကို နားလည်သည်။ သို့သော် သူက လက်ဆန့်ထုတ်ကာ ဟယ့်ယွင်ထင်အား သူ့ထံသို့ ဆွဲလိုက်ဆဲပင်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က တဒင်္ဂမျှ အံ့ဩသွားပြီးနောက် လင်းဟန်ကို နောက်တစ်ဖန် ဖိလိုက်ပြန်တော့သည်။

၎င်းတို့၏နှလုံးများမှာ ပြိုင်တူ‌ခုန်ပေါက်နေသော်ငြား ရှေ့ဆက်မတိုးလိုက်ကြချေ။

လင်းဟန်က သူ့ကျောပြင်ကို နှစ်သိမ့်စွာဖြင့် ပုတ်ပေးသည်။

တကယ်လို့ ခင်များမှ စိတ်ပူပန်တာတွေရှိတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ကို ပွေ့ဖင်ထားလိုက်ပါ။

" ဟယ့်ယွင်ထင် "

လင်းဟန်က သူ့လည်ပင်းကို ပွေ့ဖက်ကာ နားထဲသို့ တီးတိုးပြောသည်။

" ကျွန်တော်လည်း တောင်းပန်ပါတယ်လို့ပြောချင်တယ် "

" ကျွန်တော်တကယ်ပဲ စိတ်ဖတ်နိုင်တဲ့သူပါ ။ ကျွန်တော် ခင်များကို လိမ်လည်နေတာမဟုတ်ပါဘူး "

ယခုအခါ အားလုံးပြောပြလိုက်ပြီး ဖုံးကွယ်ထားသည့်အရာ မရှိတော့ချေ။ ငိုယိုခဲ့သောကြောင့် အသံ၀င်မှု တစ်စွန်းတစ်စနှင့် လင်းဟန်၏အသံသည် နူးညံ့နေပြီး သူက ဟယ့်ယွင်ထင်အား သူ့အကြောင်းများအားလုံးကို ပြောပြ‌သည်။

" ဒါကြောင့် ခင်များ အဖွဲ့အစည်းကို လာတဲ့အခါ နည်းနည်း တွန့်ဆုတ်နေခဲ့တာ "

လင်းဟန်ကဆက်ပြောသည်။ " ပြီးတော့ အဲ့ဒါက ကျွန်တော် လက်အိတ်တွေ၀တ်ရတဲ့အကြောင်းရင်းပဲ။ ၀မ်ထျန်းယောင်တို့နဲ့တုန်းကလဲ အဲ့အတိုင်းပါပဲ "

လင်းဟန်သည် ၎င်းတို့တွေ့ဆုံခဲ့သည့်ထို နေ့ရက်၌ မက်ခါစာကြည့်တိုက်ထဲတွင် ဘာဖြစ်ခဲ့သည်ကို ပြန်ရှင်းပြသည်။

" သူက ကျွန်တော့်ကို အသုံးချပြီး ခင်များနဲ့ နီးကပ်ချင်တာမလို့ ကျွန်တော် ခင်များကို အဲ့လိုပြောခဲ့တာ "

ဟယ့်ယွင်ထင်က ခေါင်းငြိမ့်ကာ တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်သည်။

" အဲ့အချိန်က ကျွန်တော့်မှာ အခြားသဘောမရှိပါဘူး။ ခင်များက နည်းနည်းလေး...ထူးဆန်းတယ်လို့တွေးခဲ့မိရုံပါ "

လင်းဟန်က သူ့စကားလုံးများကို ပြန်သုံးသပ်လိုက်ပြီး " ခင်များက ခင်များကိုမြင်ရတဲ့ပုံစံနဲ့ အရမ်းကွာနေလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် မထင်ထားခဲ့ဘူး "

ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့ဦးခေါင်းကို လင်းဟန်လည်ပင်းတွင် နှစ်မြှုပ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်များကို သုတ်လိုက်ရင်း ဆက်ပြောရန် အရိပ်ပြသည်။

" ကျွန်တော် ခင်များလက်ကို ထိခဲ့တာကိုလည်း တောင်းပန်ပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲ့ဒါက တစ်ခါတလေ ခင်များ ဘာပြောနေတာလဲကို သိချင်လို့ ခင်များလက်ကို ထိခဲ့တာ "

လင်းဟန်က အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ပြောသည်။

" ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်း နယ်စပ်ဒေသရောက်တော့ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်ဖတ်နိုင်တဲ့စွမ်းရည် တကယ်မရှိတော့ဘူး။ အခု ပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့ အဲ့ဒါက စိတ်စွမ်းအင် အရမ်းသုံးခဲ့မိလို့ဖြစ်လိမ့်မယ် "

လင်းဟန်က ပြန်တွေးသည်။

" ပြီးတော့..ပြီးခဲ့တဲ့ရက်အနည်းငယ်လောက်က ခင်များ ကျွန်တော့်ကိုလာတွေ့တဲ့အချိန်က ကျွန်တော် ပြန်မသက်သာသေးပါဘူး "

သူ အဖျားရှိသည့် ထိုနေ့ရက်ကို ပြန်တွေးလိုက်သည့်အခါ လင်းဟန်မျက်နှာက ပူပြင်းလာပြီး သူက မေးလိုက်သည်။

" အဲ့ဒီနေ့က ကျွန်တော် တစ်ခုခု ပြောခဲ့သေးလား ။ အိပ်ပျော်သွားလို့ သေချာ မမှတ်မိဘူးဖြစ်နေတယ် "

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ နှုတ်ခမ်းက လှုပ်သွားကာ မသိစိတ်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

" ကိုယ် မသိဘူး "

[ ကိုယ်က ငကြောက်တစ်ယောက်လို့ ပြောခဲ့တာ ]

လင်းဟန်က သူ့လက်များကို ဟယ့်ယွင်ထင်၏လက်ပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လျင်မြန်စွာဖြင့် လွှတ်လိုက်ပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ထိုစကားများကို ကြားလိုက်ရသည်။ သူက မနေနိုင်ဘဲ အနည်းငယ် ပြုံးရယ်လိုက်သည်။

" တကယ်တော့ ကျွန်တော်လည်း ငကြောက်တစ်ယောက်ပါပဲ "

ဟယ့်ယွင်ထင်သည် ထိုစကားများကို ကြားလိုက်သည့်အခါ သူ့အတွေးများသည် ယခုလေးတင် ထပ်မံ နားထောင်ခံလိုက်ရမှန်း သဘောပေါက်သွားသည်။

" ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် "

လင်းဟန်က အရင်တောင်းပန်သည်။

" အနာဂတ်မှာ ခင်များ ကျွန်တော့်ကို မကြားစေချင်ရင် ကျွန်တော့်ကို ပြောသာပြောလိုက်ပါ။ ကျွန်တော် ကြိုပြီး လက်အိတ်တွေ ၀တ်ထားလိုက်ပါမယ် "

" ရပါတယ် "

ဟယ့်ယွင်ထင်က ဤအကြိမ်တွင် အမြန်ပြန်ဖြေသည်။

" အဲ့ဒါ ၀တ်ဖို့ မလိုအပ်ပါဘူး "

သူက လင်းဟန်ထံမှ သူ့ဦးခေါင်းကို မော့လိုက်ပြီး လက်ဆန့်ထုတ်၍ လက်ဦးမှု ယူကာ မေးလိုက်သည်။

" ဒါဆိုရင် မစ္စတာလင်း ကျွန်တော် အခု ဘာတွေးနေသလဲဆိုတာကို သိသလား "

လင်းဟန်က ခဏတွေးလိုက်ပြီးနောက်ခေါင်းရမ်းသည်။

" ကျွန်တော့်ကို မစ္စတာလင်းလို့ မခေါ်နဲ့ "

ဟယ့်ယွင်ထင်က ပြောသည်။

" ကောင်းပြီ "

" ဒါဆို ကိုယ် ပြောပြပါရစေ "

တစ်ခဏကြာပြီးနောက် သူက ပြောလိုက်သည်။

" လင်းဟန် "

ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့လက်ကို လင်းဟန်၏လက်အပေါ် တင်ရင်း ချစ်မြတ်နိုးစွာဖြင့် နက်ရှိုင်းသည့်အသံနှင့် ပြောလာသည်။

" ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ် "

[ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ်]

[ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ် ]

သူက တစ်ဖက်သူ၏မျက်လုံးများကို ကြည့်ရင်း သူ့အတွေးနှင့် စကားများက ထပ်တူညီနေရင်း " ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ်၊ ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ်၊ ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ် " ဟု ဆက်တိုက်ပြောလာသည်။

လင်းဟန်က သူ ငိုမိတော့မည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

ထပ်မံ ငိုမိတော့မည်အချိန်တွင် ဟယ့်ယွင်ထင်မှ နမ်းလာသည်ကို ခံလိုက်ရပြန်သည်။ သူက သူ့လက်များကို ကိုင်ထားဆဲဖြစ်သည့်အတွက် ထို၀န်ခံချက်များမှာ သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် လျှာဖျားတွင် ပိတ်ဆို့မခံကြရချေ။ ထိုအစား သူ့နှလုံးသားကို တစ်ကြိမ်လျှင် စကားတစ်ခွန်းစီဖြင့် တုန်လှုပ်သွားစေသည်။

[ ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ် ]

" ကိုယ် မင်းကိုချစ်တယ် "

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ယခုအကြိမ် အနမ်းသည် ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်များပြည့်နက်နေကာ မညင်သာပေ။

သို့သော် အနမ်း၏အဆုံးသတ်တွင်မှု ၎င်းနှင့် ဆန့်ကျင်ကာ လုံးလုံး ကွဲပြားနေသည့် ကြင်နာယုယမှုလေး ရှိလေသည်။ ဤကြင်နာယုယမှုသည် ရေခိုးရေငွေ့များအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲကာ ရေစက်များအဖြစ် ဖွဲ့စည်းပြီးနောက် သူ့နှလုံးသားထဲသို့ ငြင်သာစွာဖြင့် ဆင်းသက်လာကြလေသည်။

👾

Finally

Prev Next