Chapter 81

💘Chapter 81 

အချို့အရာများ

အချို့သော အကြောက်တရားများကို လျစ်လျူရှုရန် အစွမ်းကုန်ကြိုးစားခဲ့ပြီး မေ့ပစ်ရန် ကြိုးစားအားထုတ်ကာ လုံးဝ မေ့သွားပြီဖြစ်၍ မကြောက်တော့ကြောင်း ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း အမှတ်မထင် ပြန်ပေါ်လာသည့်အခါ သင်က မကြောက်တော့ခြင်းမဟုတ်သော်လည်း ထိုကြောက်စိတ်က သင်၏ အရိုး၌ အမြစ်တွယ်နေသည့် ဝေဒနာတစ်ခုကဲ့သို့ တိတ်တဆိတ် ကြီးထွားလာပြီး သင် မလွတ်မြောက်နိုင်သည့် သင့်ဖြစ်တည်မှု၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖြစ်လာသည်ကို သင်သဘောပေါက်လာမည်ဖြစ်သည်။

ဝေ့ချန်အတွက်တော့ ၎င်းက ဤသို့ပင် ဖြစ်သည်။

သူက ပြန်လည်မွေးဖွားလာခဲ့သော်လည်း အနာဂတ်တွင် သူ့ကို စောင့်ကြိုနေသည့် သေခြင်းတရားအတွက် ကြောက်ရွံ့ခြင်းများဖြင့် ပြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။ သူ၏ ပြန်လည်မွေးဖွားလာမှုက အနာဂတ်၏ လမ်းစဉ်ကို ပြောင်းလဲနိုင်မည်လား သူ မသိခဲ့သော်လည်း ထိုသေဆုံးမှုက သူ၏ မှတ်ဉာဏ်တွင် မဖျက်နိုင်ခဲ့ဘဲ အမြစ်တွယ်နေခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။

ဝေ့ချန်က သူသေဆုံးသွားသောအခါ ချန်လီ မည်သို့ ပြုလုပ်မည်ကို စိတ်ပင်မကူးရဲပေ။ ယခင်ဘဝကကဲ့သို့ သူ၏ ကိုယ်ပိုင်ဘဝကို လစ်လျူရှုကာ သူ့အတွက် သူ၏ဒေါသကို ဖွင့်ထုတ်မည်လား။

ဝေ့ချန်က ယခင်ဘဝ၌ သူ မသေဆုံးခင်ချန်လီက သူ၏ မှောင်မိုက်သော ကမ္ဘာထဲမှ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်ကို အံ့အားသင့်ခဲ့ဖူးသည်။ အကြောင်းအရာများက ဆုံးရှုံးမှုများနှင့် လူမဆန်မှုများ လျော့နည်း၍ အဆုံးသတ်သွားမည်လား။

ဝေ့ချန်က ထိုအတွေးထဲသို့ ထပ်မံ မရှာဖွေရဲတော့ပေ။ တစ်စုံတစ်ယောက်၏ တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ခံထားရသည့် သူ့နှလုံးသားမှ ခံစားရသော ခံစားချက်က သူ့ကို အလွန်တရာ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်စေသည်။ သူက အသက်ရှူသံ မြန်လာပြီး မျက်လုံးများ နီရဲလာကာ သူ၏ သူငယ်အိမ်က ရုတ်တရက် ကြက်သွေးရောင် ပြောင်းသွားခဲ့သည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ အပြောင်းအလဲကို မမြင်နိုင်သော်လည်း သူ့ထံမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် ပြင်းထန်သော စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အတက်အကျများကို ခံစားနိုင်သည်။  ၎င်းက ချန်လီကို အနည်းငယ် ဆုံးရှုံးမှုကို ခံစားရစေပြီး ဝေ့ချန်ကို မစွန့်လွှတ်ချင်ခဲ့ဘဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က မဖော်ပြနိုင်သော ခံစားချက်တစ်ခု၌ လွှမ်းမိုးခံထားရသော်လည်း သူက ချန်လီ၏ မလွယ်ကူမှုကို ခံစားမိဆဲဖြစ်သည်။ ၎င်းက ဝေ့ချန်ကို အနာဂတ်၌ အမျိုးအမည်မသိ သေဆုံးရခြင်း၏ အကြောက်တရားမှ ရုတ်ချည်း အဝေးသို့ ဆွဲထုတ်သွားလေသည်။ သူက ချန်လီ၏ နောက်ကျောကို ညင်သာစွာပုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"လီလီ...ကိုယ် အဆင်ပြေပါတယ်..."

ချန်လီက မလှုပ်ခဲ့ဘဲ မတုံ့ပြန်ခဲ့ပေ။ မကြာမီ ဝေ့ချန်က သူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို တောင့်တင်းသွားစေသည့် သူ၏ ရင်ဘတ်မှ စိုစွတ်သော အထိအတွေ့တစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရ၏။

လီလီက ငိုနေတာလား...

"လီလီ...မငိုပါနဲ့...ကိုယ် တကယ် အဆင်ပြေပါတယ်..."

နှလုံးသားမှ ပူဆွေးခြင်းကို ခံစားနေစဉ် ဝေ့ချန်က သူ၏ နှလုံးသားမှ စိတ်လေးဖွယ်ရာ ခံစားမှုက ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီး ချန်လီ ယူဆောင်လာပေးသော အနွေးဓါတ်လေးသာ ကျန်ရှိနေသည်ကို ခံစားမိလေသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီအပေါ် သူ၏ ခိုင်မြဲစွာဆုပ်ကိုင်ထားမှုကို ဖြေလျော့လိုက်ပြီး ချန်လီ၏ မျက်နှာပေါ်မှ မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးချင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ချန်လီက လွှတ်ပေးရန် ငြင်းဆန်ခဲ့ကာ သူ့ကို တင်းကြပ်စွာ တွယ်ကပ်နေခဲ့သည်။ သူက ငိုနေခဲ့သော်လည်း အသံမကြားရဘဲ သူ၏ နှုတ်ခမ်းများက တင်းကြပ်စွာ စေ့ပိတ်ထားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း မျက်ရည်များက မထိန်းချုပ်နိုင်စွာ ကျဆင်းလာခဲ့သည်။

အချိန်မည်မျှ ကုန်လွန်သွားသည်မသိ၊ ချန်လီက သူ၏ လက်များမှ အားအင်ကုန်ဆုံးသွားသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည်။ ဝေ့ချန်၏ လက်ကို သူ၏ ဆုပ်ကိုင်ထားမှုက ပြေလျော့သွားသည်။ ဤအချိန်၌ ငိုထားမှုကြောင့် သူ၏ မျက်လုံးများက ယောင်နေပြီး သူ၏ မျက်နှာက နီရဲနေကာ သနားစရာကောင်းပုံပေါ်နေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး သူ၏ လက်ချောင်းများဖြင့် ချန်လီ၏ မျက်နှာကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ခဲ့သည်။ မကြာမီ သူ့လက်ချောင်းများ စိုစွတ်လာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဝေ့ချန်က မထိန်းနိုင်တော့ပေ။ သူက ချန်လီ၏ ရောင်ရမ်းနေသော မျက်လုံးများမှ စတင်ကာ ခေါင်းကို ငုံ့၍ တဖြည်းဖြည်း နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ အရသာက မျက်ရည်၏ အငန်စိုစွတ်မှု ရောနှောကာ သူ့နှလုံးသားထဲသို့ စိမ့်ဝင်သွားပြီး ပျော့ပျောင်း၍ နွေးထွေးသည်။

သူ့ရဲ့ လီလီက ဤတစ်ကြိမ်တော့ သူ အမှန်တကယ် အသည်းကွဲသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

ချန်လီက ထိုနေရာတွင် မလှုပ်မယှက် ရပ်နေကာ ဝေ့ချန်ကို နမ်းခွင့်ပြုလိုက်သည်။ ဝေချန်၏ နှုတ်ခမ်းများ သူ့ဘာသာ ရောက်သွားသောအခါ ချန်လီက အနည်းငယ် တုန်ယင်သွားပြီး မျက်လုံးများကို နာခံစွာမှိတ်ထားလိုက်သည်။

နူးညံ့မှု၊ ချိုမြိန်မှုနှင့် နှစ်သိမ့်မှုတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော သူတို့၏ နှုတ်ခမ်းများက တရွေ့ရွေ့နှင့် ညင်သာစွာ အနမ်းဖလှယ်နေကြသည်။ နူးညံ့သောအသံက တိတ်ဆိတ်နေသော ရုံးခန်းထဲတွင် ရောယှက်နေသကဲ့သို့ ပဲ့တင်ထပ်သွားသည်။

"လီလီ...မင်း ငိုနေတာပဲ..."

နောက်ဆုံးတွင် သူတို့၏ နှုတ်ခမ်းများ ကွဲကွာသွားသောအခါ သူတို့၏ နဖူးများကို ဆုံလိုက်ကာ ဝေ့ချန်က ကွဲအက်သော အသံဖြင့် ပြောခဲ့သည်။

ချန်လီက အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။

သူငိုနေမိတာလား။

သူ မသိခဲ့ပေ။ သူ၏ နှလုံးသားက အဆင်မပြေကြောင်း သိနေခဲ့ကာ စိတ်မသက်မသာဖြစ်ခဲ့ပြီး သူ့မျက်လုံးများမှ ရေများက ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ စီးဆင်းသွားသည်ကို သူ သိခဲ့သည်။ ဤရေက မျက်ရည်ပဲ ဖြစ်ရမည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုကို သတိပြုမိပြီး သူ့ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်ကာ ဖြည်းညှင်းစွာ ငေးကြည့်နေမျခဲ့သည်။

မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ သူ၏ လီလီက ဘဝ၏ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ဆန္ဒများကို တဖြည်းဖြည်း တွေ့ကြုံခံစားခဲ့ရပြီး နောက်ဆုံးတွင်တော့ ၎င်းက ကောင်းမွန်သောအရာတစ်ခုဖြစ်သည်။

ထို့နောက် သူတို့နှစ်ယောက်က ချန်လီ၏ ကျောင်းပညာရေးနှင့် အနုပညာဘာသာရပ်များကို လုံးဝ ထပ်မံ၍ မဆွေးနွေးတော့‌ပေ။ တစ်ခါမျှ မဖြစ်ခဲ့ဖူးသလိုပင်။ ဇာတ်လမ်းတိုလေးကို မေ့ထားခဲ့သည်။

*

ချန်လီနှင့် ဝေ့ချန်တို့က လျောက်ပတ်စွာ ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ကြသော်လည်း ကျူးကောယွီမှာမူ စိုးရိမ်မှု ပြင်းပြလာခဲ့သည်။  သူက နောက်ဆုံးတွင် ချန်လီကို ရှာတွေ့ခဲ့ပြီး သူ၏ တောင်ပံအောက်သို့ ခေါ်လာရန် စီစဉ်နေခဲ့သော်လည်း  အဘယ်ကြောင့် တိုးတက်မှု ရှိမလာရသနည်း။

"ကျူးကောဖုန်း...ဘာ‌တွေဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ ငါ့ကို ပြောပြစမ်းပါ...တစ်ပတ်တောင်ရှိပြီ...ဝေ့ချန်က ဘာလို့ ငါ့ကို တစ်ပတ်လုံးပြန်မဖြေသေးတာလဲ...အဲဒါက တော်တော်ကြာနေပြီ..."

ထိုနေ့တွင် ကျူးကောယွီက ချန်ဖုန်းအုပ်စုသို့ ထပ်မံရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး အထွေထွေမန်နေဂျာ၏ရုံးခန်းတွင် သူကအဆက်မပြတ်ပြောဆိုနေခဲ့ပြီး အလွန်စိုးရိမ်နေပုံပေါ်သည်။

ကျူးကောဖုန်းက သူ၏ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသည့် နားထင်များကို ပွတ်သပ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။

"ဒါက ပုံမှန်ပါပဲ။ ဝေ့ချန်ရဲ့ ခင်ပွန်းအခြေအနေကို မင်းသိပါတယ်...ချန်လီက အခု ထွက်သွားလို့ရမလား...မင်းက သူ့ကို မင်းရဲ့ ကျောင်းသားဖြစ်စေချင်တယ်...မင်းက ဝေ့ချန်ကိုပါ ခေါ်သွားချင်နေတာလား..."

"ဝေ့ချန်သာ ဆန္ဒရှိရင် ငါ သူ့ကိုလည်း ခေါ်သွားနိုင်ပါတယ်..."

ကျူးကောယွီက ဂရုမစိုက်ခဲ့‌ပေ။ အကယ်၍ ကျူးကောဖုန်းသည် ဝေ့ချန်ကချန်လီကို ကုမ္ပဏီသို့ ခေါ်ဆောင်လာသည်ကို ခွင့်ပြုခဲ့လျှင် ချန်လီကလည်း ဝေ့ချန်ကို အနုပညာလေ့လာရန် ခွင့်တောင်းနိုင်သည်။

"ကျူး‌ကောယွီ...ငါ မင်းကိုပြောပါရစေ... မင်း ဝေ့ချန်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြံဥာဏ်တွေ ပေးဝံ့ရင် ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေ...ငါမင်းကို ချန်ဖုန်းအုပ်စုမျှော်စင်ကနေ တစ်မိနစ်အတွင်း ဆွဲထုတ်ပစ်မယ်..."

ကျူးကောဖုန်းက မကျေမနပ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဝေ့ချန်က သူရှာတွေ့ခဲ့‌သော လက်အောက်ငယ်သားဖြစ်သည်။ ကျူးကောယွီက သူ့ကို ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့လျှင် သူ မည်သို့လုပ်ရမည်နည်း။

ကျူးကောယွီက နှုတ်ခမ်းစူပြီး ပြောခဲ့သည်။

"ငါက ဒီတိုင်းပြောလိုက်တာကို...မင်းက ဘာလို့ အရမ်းပြင်းထန်နေရတာလဲ..."

ကျူးကောဖုန်းက သူ့ကို မယုံခဲ့ပေ။ သူက သူ့ပန်းတိုင်အတွက် ဘာမဆို လုပ်နိုင်သည့် ကျုးကောယွီအကြောင်း ကောင်းစွာ သိသည်။ သူက ကျူးကောယွီကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောခဲ့သည်။

"ကျူး‌ကောယွီ...မင်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေ..."

ကျူးကောဖုန်းက ပြောပြီးသည်နှင့် သူ၏ ဖုန်းက မြည်လာခဲ့သည်။ ကောင်းရှန့်က သူ့ကို အစည်းအဝေးတက်ရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ယနေ့က ဘုတ်အဖွဲ့အစည်းအဝေးဖြစ်ပြီး ကျူးကောဖုန်းက ပျက်ကွက်၍မရပေ။

"ငါ အစည်းအဝေးသွားလိုက်ဦးမယ်...ဘာမှလုပ်စရာမရှိရင် ထွက်သွားလို့ရတယ်..."  ကျူးကောဖုန်းက ဖိုင်များကို ထုပ်ပိုးပြီး အစည်းအဝေးသွားဖို့ ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။

"ကောင်းပြီ...ငါ သွားတော့မယ်..."

ကျုးကောယွီက မတ်တပ်ထရပ်ကာ ထွက်ခွာရန် စီစဉ်ခဲ့သည်။

"ကောင်းပြီ...ဘာပြဿနာမှမရှာထားနဲ့..."

ကျူးကောဖုန်းက သူထွက်သွားစဉ်တွင် စိတ်မသက်မသာ ခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်။

ကျူးကောယွီက စိတ်မရှည်စွာ သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။

"သွား...သွား...သွား...မင်းရဲ့ အစည်းအဝေးကို...ငါ ပြဿနာမရှာပါဘူး..."

ကျုးကောဖုန်းက စိုးရိမ်ပူပန် နေခဲ့သော်လည်း အစည်းအဝေးက ကျင်းပရန် အချိန် နီးကပ်လာပြီဖြစ်သည်။  သူက ကျူးကောယွီကို နောက်ဆုံးအကြည့်တစ်ချက်ပေး၍ အပေါ်ထပ်အစည်းအဝေးခန်းသို့ အမြန်သွားခဲ့သည်။

ကျူးကောဖုန်း ထွက်ခွာသွားသည်နှင့် ကျူးကောယွီက ရုံးခန်းထဲတွင် ဆက်၍ မနေတော့ပေ။ သို့သော်လည်း သူက ချန်ဖုန်းအုပ်စုမှ မထွက်ခွာခဲ့ပေ။ ထိုအစား သူက မားကတ်တင်းဌာန၏ တည်နေရာအကြောင်း အတွင်းရေးမှူးကို မေးမြန်းကာ သူ့နောက်ကျောဘက်သို့ လက်နှစ်ဖက်ပစ်၍ စိတ်ချလက်ချ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

ကျူးကောယွီက သူ့အား ကျူးကောဖုန်း ပေးထားသည့် လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားသော ယာယီလက်မှတ်ရှိသည်။  သူက လူမရှိသည့် မြေထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားသကဲ့သို့ပင် မားကတ်တင်းဌာနသို့ လွယ်လွယ်ကူကူပင် သွားခဲ့သည်။

တိုက်ဆိုင်စွာပင် ထိုအချိန်က မားကတ်တင်းဌာနတွင် အစည်းအဝေးလုပ်နေသောကြောင့် ကျူးကောယွီ ရောက်ရှိလာသောအခါ ရုံးဧရိယာတွင် မည်သူမျှမရှိနေခဲ့ပေ။ သူက မားကတ်တင်းဌာန၏ ရုံးခန်းဧရိယာတစ်ဝိုက်တွင် သူ့လမ်းကြောင်းအတိုင်း အေးအေးလူလူ လျှောက်သွားခဲ့ကာ 'ဒါရိုက်တာ' ဟု ရေးထားသော တံခါးတစ်ခုပေါ်မှ 'ဒါရိုက်တာ' ဟူသော ဆိုင်းဘုတ်ကို မြင်၍ ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။

သူက တံခါးခေါက်ခဲ့သော်လည်း တုံ့ပြန်မှုမရှိခဲ့သဖြင့် တံခါးကိုဖွင့်ကာ သတ္တိ စုဆောင်း၍ ဝင်လိုက်သည်။

ကျယ်ဝန်းသောရုံးခန်းအတွင်း ပန်းချီကားတစ်ချပ်ရှေ့တွင် ချန်လီတစ်ယောက်သာ ထိုင်နေခဲ့သည်။

ကျူးကောယွီ၏ စိတ်ထဲတွင် စူးစမ်းလိုစိတ်များ တောက်လောင်လာသဖြင့် သူ၏ ရုတ်တရက်ပေါ်ထွက်လာမှုကြောင့် ချန်လီကို ထိတ်လန့်မသွားစေရန် တမင်သက်သက် ဆူညံသံများ ပြုလုပ်ရင်း လျှောက်သွားခဲ့သည်။

ကျူးကောယွီက စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောဘဲ ချန်လီ၏ ဘေးတွင် ရပ်ကာ ပန်းချီကားကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်နေခဲ့သည်။

ရှန်ဟိုင်းမြို့ရှိ ဆေးရုံဝင်ပေါက်ရှိအချိန်နှင့် အလားတူပင်။ ချန်လီ၏ ပန်းချီကားတွင် အနက်ရောင်ကို အဓိက အရောင်အဖြစ် ရောင်စုံခြယ်သထားသည်။ သို့သော်လည်း ကျူးကောယွီက ယခင်ပန်းချီကားများနှင့် ခြားနားချက်ကို လျင်မြန်စွာ သတိပြုမိလိုက်သည်။

အမှောင်ထုနှင့် ပြည့်နေသော ဤကမ္ဘာကြီးတွင် အလင်းရောင် မှိန်ဖျော့ဖျော့လေးက လင်းလက်နေပုံရသည်။

ချန်လီ၏ ပန်းချီကားကို ကြည့်ရှုနေစဉ် ကျူးကောယွီက အစီအစဉ်တစ်ခုကို ချမှတ်လိုက်သည်။ သူက ရုံးခန်းထဲမှ အနုပညာပစ္စည်းအစုံအလင်ကိုယူကာ တုန်လှုပ်ခြင်း မရှိဘဲ ချန်လီ၏ ဘေးတွင် ထိုင်လိုက်သည်။

ရိက္ခာများကို စီစဉ်ပြီးနောက် ကျူးကောယွီက မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားပြီး အချိန်အတန်ကြာ တွေးတောကာ ပန်းချီဆွဲခဲ့သည်။ ချန်လီက သူ၏ကိုယ်ပိုင်ပန်းချီကားကို ပြီးသောအခါ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ဘေးတွင် ထိုင်နေသော လူတစ်ယောက် ရှိနေသည်ကို သတိပြုမိခဲ့သည်။  သို့သော် ထိုလူ မည်သူဖြစ်သည်ကို သူ ဂရုမစိုက်ခဲ့ဘဲ နောက်တခဏတွင် သူဖန်တီးခဲ့သော ပန်းချီကားကို သူ့အကြည့်များက စွဲလန်းသွားခဲ့သည်။

ချန်လီက မလှုပ်မယှက် ထိုင်နေပြီး ကျူးကောယွီ၏ ပန်းချီကားကို ကြည့်နေသည်။ ချန်လီ စမ်းသပ်၍ ဆွဲခဲ့သော သမားရိုးကျမဟုတ်သော နည်းလမ်းများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ကျူးကောယွီ၏ ပန်းချီကားချပ်ရှိ စုတ်ချက် နှင့် အရောင်ခြယ်မှုတိုင်းက ကျက်သရေရှိမှုကို ထင်ရှားစေသည်။  ၎င်းတို့က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပေါ်လာခဲ့သော်လည်း အံ့အားသင့်ဖွယ် အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို ထုတ်ပေးခဲ့သည်။

ချန်လီ၏ အကြည့်များက ကျူးကောယွီ၏ ပန်းချီကားပေါ်တွင် မြဲမြံစွာ တည်ရှိနေကာ သူ၏ စိတ်ခံစားမှုများက စုတ်ချက်တစ်ခုစီတိုင်း ပြောင်းလဲသွားသည်။ ကျူးကောယွီက နောက်ဆုံး စုတ်ချက်ဆွဲပြီးသွားသည်ထိ ချန်လီက သူ့အာရုံကို မလွှဲနိုင်ခဲ့ပေ။

"ဒါက အဆင်ပြေလား..."

ကျူး‌ကောယွီက မေးလိုက်သည်။

ချန်လီက ပန်းချီကားကို ကြည့်ကာ သူ့မျက်လုံးများက တောက်ပနေသည်။  သူက တိုက်ရိုက်ပြန်မဖြေခဲ့သော်လည်း ပန်းချီကားနှင့် ပတ်သက်သည့် သူ့အတွေးများကို သူ့ခံစားချက်များက သစ္စာဖောက်ခဲ့သည်။

"ငါ မင်းကို သင်ပေးနိုင်တယ်..."

ကျူးကောယွီက အခွင့်အရေးကို ဆုပ်ကိုင်၍ ပြောလိုက်သည်။

ထိုမှသာ ချန်လီက ကျူးကောယွီကို ကြည့်ရန် ခေါင်းကို လှည့်ကာ သူ့မျက်လုံးများက ကာကွယ်သည့် အမူအရာများကို ချက်ချင်းပြသလိုက်သည်။

ကျူးကောယွီက ၎င်းကို သတိပြုမိပြီး သူ့ရင်ထဲတွင် စူးစူးရှရှနာကျင်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့ ငါမင်းကိုဒုက္ခမပေးပါဘူး..."

ကျူးကောယွီက အရှုံးပေးသည့်အမူအရာဖြင့် လက်ကိုအမြန်မြှောက်လိုက်ပြီး ချန်လီ၏ သံသယကို ပြေပျောက်စေခဲ့သည်။

ချန်လီက သတိထားနေခဲ့သော်လည်း တစ်ဖက်လူက ပန်းချီဆွဲရာတွင် ကျွမ်းကျင်သောကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည်။ သူ  မကြောက်ခဲ့ပေ။

ဤအခိုက်အတန့်တွင် ကျူးကောယွီက အစောက ကျူးကောဖုန်းပြောခဲ့သည့်စကားကို သတိရသွားသည်။  ချန်လီက ယခုအချိန်တွင် ဝေ့ချန်နှင့် မခွဲခွာနိုင်သေးဘဲ ယခုအခါ အမှန်တရားအချို့ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပုံရသည်။

"ချန်လီ..."

ကျူးကောယွီက ပြောခဲ့သည်။

"မင်းနာမည်က ချန်လီ မဟုတ်လား...ငါမင်းကို အဲ့လို ခေါ်လို့ရမလား..."

ချန်လီက ကျူးကဲယုကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်း စိုက်ကြည့်ကာ ခေါင်းမညိတ်ဘဲ ခေါင်းယမ်းခဲ့သည်။

"ငါက ကျူးကောယွီပါ...မင်းက ငါ့ကို ကျူးကော ဒါမှမဟုတ် လူအိုကြီးယွီ လို့ ခေါ်နိုင်တယ်..."

ကျူးကောယွီက ချန်လီ၏ သတိထားနေမှုကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖယ်ရှားပစ်ရန် မျှော်လင့်ကာ သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။

"မင်းရဲ့ ပန်းချီကားတွေကို ငါအရမ်း ကြိုက်တယ်...ဒါပေမယ့် ငါပြောစရာရှိတယ်...မင်းရဲ့ ပန်းချီတွေက မပြည့်စုံသေးဘူး..."

ချန်လီက ပန်းချီဆွဲခြင်းကို နှစ်သက်ကြောင်း ကျူးကောယွီက သိထားသောကြောင့် သူက ထိုရှုထောင့်မှ ထိတွေ့၍ ချန်လီနှင့် စကားပြောရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။

"ဒါပေမယ့် အဆင်ပြေပါတယ်...မင်းကို သင်ပေးပြီး မင်းရဲ့ ပန်းချီကားတွေကို ပိုပိုပြီး ပြီးပြည့်စုံအောင် လုပ်ပေးနိုင်မယ်လို့ ငါမျှော်လင့်တယ်..."

မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း ဤအကြောင်းအရာကို ထုတ်‌ဖော်ပြောပြီးသည်နှင့် ချန်လီ၏ အတွေးများက ကျူးကောယွီ၏ စကားကို ဂရုတစိုက် နားထောင်ကာ အာရုံစိုက်နေ၏။

ကျူးကောယွီက တိုးတက်မှုရှိလာ‌ကြောင်း ရင်ထဲမှ အော်ဟစ်ပြီး ဆက်ပြောလိုက်သည်။

"မင်းရဲ့ ပန်းချီကားတွေမှာ တစ်ခုခု ချို့တဲ့နေတယ်...အဲဒါ ဘာလဲဆိုတာ သိချင်လား..."

💘