Chapter 88

💘Chapter 88 

ကလေးဘဝအမှတ်တရများ

ဝေ့ချန်က ကော်ဖီစားပွဲပေါ်မှ သစ်သားသေတ္တာငယ်လေးကို ကြည့်လိုက်ပြီး ချန်လီက ၎င်းကို ထိုနေရာတွင် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိဖြင့် သူ့အတွက် ထားခဲ့သည်ဟု တွေးဆမိခဲ့သည်။ သေတ္တာထဲတွင် မည်သည့်အရာရှိနေပြီး ၎င်းက သူနှင့် ဆက်စပ်မှုရှိနိုင်သည်လားကို သူက သိချင်မိခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်၏ စိတ်ထဲတွင် သံသယများက တစ်ခုပြီးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့သော်လည်း သူက မည်သည့်အဖြေကိုမျှ ရှာမတွေ့နိုင်ခဲ့ပေ။ သူ၏ အမှတ်တရများထဲတွင် သူက ချန် အိမ်၏ ထပ်ခိုးထဲတွင် ချန်လီကို ပထမဆုံး တွေ့ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ကာ လူငယ်လေးက ပူလောင်လှသော နွေရာသီတွင် လေအေးပေးစက်ပင်မရှိဘဲ အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ နေခဲ့သည်။ သူတို့ ပထမဆုံးအကြိမ် ဆုံတွေ့စဉ်က ချန်လီက သူ၏ ရှေ့တ္ငင် မူးမေ့သွားခဲ့သည်။

ထိုအချိန်က ချန်လီက မည်သည့်အချိိန်တွင်မဆို မူးမေ့သွားနိုင်သကဲ့သို့ စက္ကူတစ်ရွက်သဖွယ် ကျိုးပဲ့လွယ်နေလေသည်။

ယခု ထိုအမှတ်တရများကို ပြန်လည်တွေးတောရင်း ဝေ့ချန်၏ နှလုံးသားက ထိန်းချုပ်၍မရစွာ ကိုက်ခဲလာခဲ့ပြီး ချန်လီအတွက် နာကျင်မှုကြီးကြီးမားမားကို ခံစားခဲ့ရသည်။

ဝေ့ချန်၏ အကြည့်က တဖြည်းဖြည်း မှောင်မည်းလာခဲ့သော်လည်း ၎င်းက ကော်ဖီစားပွဲပေါ်မှ စာရွက်အပိုင်းအစထံသို့ ကျရောက်သွားသောအခါ သူ၏ နှလုံးသားမှ မှုန်မှိုင်းနေခြင်းက ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ဆိုဖာသို့ လျှောက်လာကာ ထိုင်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်ကို တယုတယဖြင့် ကောက်ယူခဲ့သည်။

၎င်းက စာလုံးလေးလုံး ရေးသားထားသော စာရွက်ငယ်လေး ဖြစ်သည်။

"အားချန် ကောကော"

(ကိုကိုအားချန်)

ထိုစကားလုံး လေးလုံးအပြင် ထိုထဲတွင် ကောင်ငယ်လေးနှစ်ယောက်၏ ရိုးရှင်းသော ပုံကြမ်းတစ်ခုလည်း ရှိနေခဲ့သည်။ တစ်ယောက်က တည်ကြည်လေးနက်သော အမူအရာဖြင့် ဖြစ်ကာ နောက်တစ်ယောက်က ငေးငိုင်နေပုံပေါ်သည်။ သို့‌သော်လည်း သူတို့နှစ်ဦးကြားမှ လေထုက အလွန် သဟဇာတဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူတို့က မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် အတူထိုင်နေခဲ့ကာ သူတို့၏ ကြားတွင် လုံးဝန်းသော စကျင်ကျောက် အပုံလိုက် ရှိနေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က စာရွက်ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့ကာ သူ၏ လက်က ထိန်းချုပ်၍မရအောင် တုန်ယင်နေခဲ့သည်။ သူ၏ စိတ်ထဲတွင် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း မြှုပ်နှံထားခဲ့သော အလှပဆုံး အမှတ်တရများကို ရုတ်တရက် ပြန်လည် သတိရလာခဲ့ကာ သူ၏ မျက်လုံးများက ရုတ်ချည်း မျက်ရည်များဖြင့် ပြည့်သွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ကော်ဖီစားပွဲပေါ်မှ သစ်သားသေတ္တာငယ်လေးကို ယူရန် လက်လှမ်းခဲ့သည်။ ၎င်းက သိသိသာသာပင် ပေါ့ပါးနေခဲ့သော်လည်း ပေါင်တစ်ထောင်ကျော်မျှ လေးသည်ဟု ဝေ့ချန်က ခံစားခဲ့ရသည်။ သူက ဂရုတစိုက်ရှိစွာ တုန်ယင်နေသော လက်များဖြင့် သေတ္တာကို ဖွင့်ခဲ့ပြီး အထဲတွင် လုံးဝန်းသော စကျင်ကျောက်များက တိတ်ဆိတ်စွာ ရှိနေခဲ့သည်။ အချိန်က စကျင်ကျောက်များပေါ်တွင် မည်သည့် အစွန်းအထင်းမျှ မချန်ထားခဲ့ဘဲ ၎င်းက သန့်ရှင်းစွာ ဆေးကြောထားကာ ဖုန်တစ်မှုန့်မျှ မရှိခဲ့သည်က ပိုင်ရှင်၏ ဂရုစိုက်မှု သက်သေပင် ဖြစ်သည်။

အချိန်တစ်ခုအထိ ဝေ့ချန်က သူ မည်သည်ကို ခံစားနေရကြောင်း မသိတော့ပေ။ အံ့အားသင့်မှု၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ အတိတ်ကို လွမ်းဆွတ်မှု အစရှိသော ခံစားချက်အမျိုးမျိုးက လိမ့်တက်လာခဲ့ပြီး ဝေ့ချန်၏ နှလုံးသားထဲတွင် အတွေးတစ်ခုတည်းသာ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။

"ဆိုတော့ မင်းက အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ကောင်ငယ်လေးပေါ့..."

၎င်းက ရှန်ဟိုင်း၏ စီးပွားရေးစက်ဝန်းများ၊ စစ်တပ်နှင့် နိုင်ငံရေးပိုင်းများမှ လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်းရှိသော ပုံရိပ်များက တက်ရောက်ခဲ့သော ချန်မိသားစု၏ အခမ်းအနားပွဲနေ့ဖြစ်သည်။

ထိုနှစ်တွင် ဆယ်နှစ်သာ ရှိသေးသော ဝေ့ချန်က ဝေ့မိသားစုခေါင်းဆောင်၏ မြေးဖြစ်သည်။ သဘာဝအလျောက်ပင် လူအိုကြီးဝေ့က ခမ်းနားသော အခါသမယကို အတွေ့အကြုံရစေရန် ဝေ့ချန်ကို ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း ဝေ့ချန်က ထိုသို့သော စုရု့းခြင်းမျိုးကို အမှန်တကယ် မနှစ်သက်ခဲ့ပေ။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် မြှောက်ပင့် ပြောဆိုနေသည့် မြင်ကွင်းများက စီးပွားရေး ဆန်သည်ဟု ခံစားရစေပြီး သူ့ကို မွန်းကြပ်စေသည်။ ထို့ကြောင့် လူအိုကြီးဝေ့နှင့် ချန်မိသားစုခေါင်းဆောင်တို့က စကားစမြည်ပြောနေစဉ်တွင် ဝေ့ချန်က စားသောက်ပွဲမှ တိတ်တဆိတ် ထွက်လာခဲ့ပြီး ချန်မိသားစု အိမ်နောက်ကွက်လပ်ဆီသို့ ဦးတည်၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ ချန်မိသားစု၏ ရှန်ဟိုင်းရှ်ိ အဓိကအိမ်မကြီးက အိမ်နောက်ဖေးတွင် ကြီးမားသော မြက်ခင်းပြင်ရှိသည့် ရှေးကျသော စံအိမ်ကြီး ဖြစ်သည်။ နွေရာသီ၏ အလယ်တွင် မြက်ခင်းပြင်က အမှန်တကယ်လှပသော တောက်ပသည့် ပန်းများဖြင့် တန်ဆာဆင်ထားခဲ့သည်။

မြေကွက်လပ်တွင် အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ဝေ့ချန်က သူ၏ အဆုတ်ထဲတွင် ပန်းရနံ့များဖြင့် ပြည့်နေသည်ကို ခံစားခဲ့ရပြီး အရှေ့ခန်းမထဲတွင် သူ ခံစားခဲ့ရသည့် မွန်းကြပ်ပိတ်လှောင်မှုကို လွင့်ပြယ်စေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က မြက်ခင်းပြင်ပေါ်မှ လမ်းခင်းကျောက်များတစ်လျှောက် လျှောက်လှမ်းလာခဲ့ပြီး မကြာမီ လမ်း၏ ဘေးတွင် အတွေးများ ပျောက်ဆုံးပြီး တစ်ဦးတည်း ထိုင်နေသော သွယ်လျသည့် ပုံရိပ်ကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က သူတစ်ယောက်တည်း နေနေကျ ဖြစ်သည်။ သူက ဝေ့မိသားစုတွင်တုန်းက သူ့အဘိုးက ချုပ်ချယ်တတ်ပြီး ဝေ့ချန်၌ ကစားဖော်များ မရှိပေ။ သူက အတန်းများကို တစ်ယောက်တည်းသာ တက်ပြီး တစ်ယောက်တည်းသာ အဆုံးသတ်ခဲ့သည်။ အားလပ်ရက်များတွင်ပင် သူက သူ၏ အချိန်များကို လေ့ကျင့်ရေးအမျိုးမျိုးတွင် ကုန်ဆုံးခဲ့ရပြီး ကိုယ်ပိုင်အချိန် သို့မဟုတ် နီးကပ်သော သူငယ်ချင်းများပင် မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် ဝေ့ချန်က ၎င်းကို ကျင့်သားရ နေပြီ ဖြစ်ပြီး သူက တစ်ယောက်ထဲနေရခြင်းကို စိတ်မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော်လည်း  သူက ချုံပုတ်များကြား အနည်းငယ်‌ ဝေးသောနေရာမှ တစ်ဦးတည်းဖြစ်နေသော ပုံရိပ်လေးကို မြင်ခဲ့ရသောအခါ ဝေ့ချန်က ထူးထူးခြားခြားပင် ထိုလူထံသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

ချုံပုတ်များကြားမှ ထိခိုက်လွယ်သော ပုံရိပ်လေးက တစ်စုံတစ်ယောက်က ချဉ်းကပ်လာသည်ကို သတိမပြုမိခဲ့ဘဲ တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ဆက်၍ ကစားနေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ချဉ်းကပ်သွားခဲ့ပြီး ထိုကောင်လေး၏ ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်‌သည်။ ထိုကောင်ငယ်လေးက ပို၍ပင် အားနည်းပုံပေါ်ပြီး လေပြင်းတစ်ခုပင် သူ့ကို အဝေးသို့ လွင့်သွားစေနိုင်သကဲ့သို့ ပို၍ ပိန်ပါးချည့်နဲ့ နေခဲ့သည်။ သူ၏ မျက်နှာက ရွံ့ပေနေသည့် မျောက်တစ်ကောင်နှင့်ပင် ဆင်တူနေကာ ညစ်ပေနေခဲ့သည်။

"ဟဲလို...ငါက ဝေ့ချန်ပါ..."

ဝေ့ချန်က သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်လိုက်သည်။

သို့သော် ထိုကောင်လေးက ကြားပုံမပေါ်ခဲ့ဘဲ ရွံ့ဖြင့် ဆက်၍ ကစားနေကာ အရာအားလုံးကို သတိမမူမိပုံပေါ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် သေးငယ်သော ပုရွက်ဆိတ်‌တစ်ကောင်က ကောင်လေး၏ မျက်နှာပေါ်သို့ တွားသွား၍ တက်သွားခဲ့ပြီး ‌သူက ယားယံလာကာ သူ၏မျက်နှာကို လက်ဖြင့် သုတ်ပစ်ခဲ့သည်။ ညစ်ပေပြီးသား မျက်နှာက ပို၍ပင် ညစ်ပေသွားကာ မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းများကိုပင် ကောင်းစွာ မမြင်ရတော့ပေ။

ထိုကောင်လေးက သူ့ကို လစ်လျူရှုထားသည်ကို မြင်ပြီး ဝေ့ချန်က စိတ်မကောင်းမဖြစ်ခဲ့ပေ။ ဇွဲရှိမှုက ဝေ့ချန်၌ ဘယ်သောအခါကမျှ မပြတ်လပ်သော အရာဖြစ်ပြီး သူက ထိုကောင်လေး၏ အာရုံစိုက်မှုကို ရရှိရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က တိတ်တဆိတ် တွေးနေခဲ့ကာ ကောင်လေးကို ဆွဲဆောင်ရန် နည်းလမ်းများကို စဉ်းစားနေခဲ့သည်။ သူက အစောက ခန်းမထဲတွင် ငါးကန်တစ်ခုအတွင်း၌ စကျင်ကျောက်များကို မြင်ခဲ့သည်ကို သတိရခဲ့သည်။ ဝေ့ချန်က ထရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ ရှူးဖိနပ်သေးသေးလေးက ကျောက်တုံးလမ်းတစ်လျှောက် အသံများ ထွက်လာကာ သူက စားသောက်ပွဲခန်းမသို့ အမြန် ပြန်သွားခဲ့သည်။ သူက စားပွဲထိုးတစ်ယောက်ကို တွေ့ရှိခဲ့ပြီး သူ့အတွက် စကျင်ကျောက်အချို့ ထုတ်ယူလာပေးရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူက အိမ်နောက်ဖေးသို့ ပြေးသွားခဲ့ပြီး ကောင်လေးက ထိုနေရာတွင် ရှိနေဆဲဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်သက်သာရာရခဲ့သည်။ ဝေ့ချန်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူထုတ်လိုက်ပြီး ကောင်လေးကို ထပ်မံ၍ ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။

စကားစမြည်တစ်ခုကို စရမည့်အစား ဝေ့ချန်က ကျောက်ခဲတစ်ခုကို တွေ့ရှိခဲ့ပြီး စကျင်ကျောက်များကို မြက်ခင်းပေါ်သို့ နေရာချခဲ့သည်။ သူက စကျင်ကျောက်များကို ထုရန် ကျောက်ခဲကို အသုံးပြုကာ မြက်ခင်းပေါ်တွင် သေးငယ်သော အချိုင့်တို့ကို ဖန်တီးခဲ့သည်။

ထို့နောက်‌ ဝေ့ချန်က အဝေးတွင် မျဉ်းတစ်ကြောင်း ဆွဲကာ ၎င်း၏ အနောက်တွင် ရပ်၍ စကျင်ကျောက်များကို ပစ်ခဲ့သည်။ သဘာဝအလျောက်ပင်  အစောက သူပြုလုပ်ခဲ့သော ချိုင့်ခွက်ငယ်ထဲသို့ စကျင်ကျောက်များက အပစ်ခံရသင့်သည်။ သို့သော်လည်း ဝေ့ချန်က ၎င်းတို့ကို ကောင်လေးထံသို့ ပစ်ခဲ့သည်။

သူက ပထမဆုံးစကျင်ကျောက်ကို ပစ်လိုက်သော်လည်း ကောင်လေးက မတုံ့ပြန်ခဲ့ပေ။ ဝေ့ချန်က ထိုကောင်လေးကို ပြောခဲ့သည်။

"ဟဲလို...စကျင်ကျောက်ကို ငါ့ဆီ ပြန်ပစ်ပေးနိုင်မလား..."

ကောင်လေးက တုံ့ပြန်မှုမပြခဲ့ဘဲ ရွှံ့ဖြင့်သာ ဆက်၍ ကစားနေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ပဟေဠိဖြစ်သွားခဲ့သည်။

ကောင်လေးက ဘာလို့ သူ့ကို အသိအမှတ်မပြုရတာလဲ...

ထို့ကြောင့် သူက ကောင်လေးကို နောက်တစ်ကြိမ် ချဉ်းကပ်ခဲ့ပြီး ‌ထိုကောင်လေး ဘာလုပ်နေသည်ကို မြင်ချင်ခဲ့သည်။ အနီးကပ် စစ်ဆေးပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ထိုကောင်လေးလုပ်နေသောအရာမှ သူ၏ မျက်လုံးများကို မခွာနိုင်ခဲ့ပေ။

ကောင်လေးက ရွှံ့ပေါ်တွင် သစ်ကိုင်းတစ်ခုဖြင့်‌ ရေးဆွဲနေခဲ့သည်။ ရွံ့က နူးညံ့နေ၍ ၎င်းက ကောင်လေးအတွက် ရေးဆွဲရန် အနည်းငယ် ခက်ခဲနေသော်လည်း ရလဒ်က ညှို့ယူဖမ်းစားနိုင်သော အရည်အသွေးရှိနေကာ ဝေ့ချန်၏ အကြည့်က ရွှံ့ပေါ်မှ ပုံပေါ်၌သာ ကျရောက်နေခဲ့သည်။ ထိုကောင်လေးက တစ်ချက်ရေးဆွဲပြီးနောက် ဝေ့ချန်က အံ့အားသင့်စွာဖြင့် ပြောခဲ့သည်။

"မင်းရဲ့ ပန်းချီက အံ့‌ဩဖို့ကောင်းလိုက်တာ...အဲ့ဒါက အရမ်း မိုက်တာပဲ..."

ဝေ့ချန်၏ စကားလုံးများက ကောင်လေး၏ အတွင်းမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ထိတွေ့မိ၍ ဖြစ်နိုင်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ကောင်လေးက ဝေ့ချန်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ၏ နှုတ်ခမ်းများကို စုဝိုင်းကာ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောနေသကဲ့သို့ ခေါင်းညိတ်ပြခဲ့သည်။

ကောင်လေး၏ ကျေးဇူးတင်မှုကို ခံစားမိပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ဆက်၍ ပြောခဲ့သည်။

"မင်းရဲ့ ပန်းချီက တကယ် ဆန်းကြယ်တယ်လို့ ငါထင်တယ်...မင်း ကြီးလာရင် မင်းက သေချာပေါက် တကယ် မိုက်တဲ့ ပန်းချီအနုပညာရှင် တစ်ယောက် ဖြစ်လာမှာ..."

ထိုအချိန်၌ ဝေ့ချန်က သူ၏ ရိုးသားသော စကားလုံးများက ထိုကောင်လေး၏ နှလုံးသားထဲတွင် နက်ရှိုင်းသော ခံစားမှုတစ်ခု ကျန်ရစ်ခဲ့ကြောင်း စိတ်မကူးခဲ့မိပေ။ နောက်ပိုင်းတွင် သူက ဗိုက်ဆာနေခဲ့လျှင်ပင် ဆက်လက်၍ အရူးအမူး ပန်းချီရေးဆွဲနေခဲ့လိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

ကောင်ငယ်လေးက အားပေးခံခဲ့ရပြီး ဆက်၍ လုံ့လဝီရိယဖြင့် ရေးဆွဲနေခဲ့ပြီး ‌ဝေ့ချန်က သူ၏ ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေခဲ့ကာ သူ တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ရေးဆွဲနေသည်ကို စောင့်ကြည့်ခဲ့သည်။ သူ၏ အတွေးများက ထိုကောင်လေး၏ အနုပညာလက်ရာမှ ဖမ်းစားခံခဲ့ရပြီး ကောင်လေးက နောက်ဆုံး ရေးဆွဲချက် မပြီးမီ ဝေ့ချန်က လက်ရှိသို့ ပြန်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ချီးမွမ်းသော စကားလုံးများက သူ၏ ပါးစပ်မှ အလိုအလျောက် ထွက်ကျလာခဲ့သည်။

"မင်း ရေးဆွဲထားတာက တကယ် အံ့ဩဖို့ကောင်းလိုက်တာ..."

ကောင်ငယ်လေးက သူ၏ နှုတ်ခမ်းများကို စုဝိုင်းကာ မတုံ့ပြန်ခဲ့သော်လည်း ရွှံ့ဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသော သူ၏ မျက်နှာက လင်းလက်လာပုံရသည်။

"မင်း ဆက်ပြီး ဆွဲချင်သေးလား..."

ဝေ့ချန်က မေးခဲ့သည်။ သူ၏ မျက်နှာက တည်ငြိမ်နေခဲ့သော်လည်း သူ၏ အကြည့်က လှောင်ပြောင်မှုတို့ ကင်းမဲ့နေပြီး ရိုးသားနေခဲ့သည်။

ကောင်လေးက ဝေ့ချန်ကို ဗလာသက်သက် စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ၏ အတွေးများထဲတွင် နစ်မြောနေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ကောင်လေး၏ ရှေ့တွင် ရှိနေသော စကျင်ကျောက်များကို ကြည့်ကာ ပြောခဲ့သည်။

"ငါတို့ စကျင်ကျောက်တွေနဲ့ ကစားကြရင်ရော..."

ကောင်လေးက ဝေ့ချန်၏ လက်ထဲမှ စကျင်ကျောက်များကို ကြည့်ခဲ့ပြီး သူ၏ မျက်လုံးများက စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုများဖြင့် ပြည့်နေခဲ့သည်။

"ဘယ်လိုဆော့ရတယ် ဆိုတာ ငါမင်းကို သင်ပေးမယ်..."

ဝေ့ချန်က သူ အစောက ဆွဲခဲ့သော မျဉ်းကြောင်း၏ အပြင်သို့ ခြေလှမ်းကာ ဆက်ပြောခဲ့သည်။

"ကြည့်လိုက်...ငါက ဒီနေရာမှာ ရပ်နေပြီးတော့ စကျင်ကျောက်ကို အဲ့ဒီ အပေါက်သေးသေးလေးထဲကို ပစ်လိုက်မယ်...တစ်ခါပစ်ရုံနဲ့ ဝင်ရင် ငါနိုင်တယ်...ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးက တစ်ကြိမ်နဲ့ မရခဲ့ရင် အထဲကို ဘယ်သူက စ‌ကျင်ကျောက်တွေ အရင်ဆုံး ပစ်နိုင်လဲ ကြည့်မယ်...အောင်မြင်တဲ့သူက အနိုင်ရတဲ့လူပဲ..."

ထို့နောက် ဝေ့ချန်က စကျင်ကျောက်ကို ပစ်ခဲ့ပြီး ထိုကောင်လေးက ဤဂိမ်းကို နှစ်သက်လိမ့်မည်လား သူလည်း မသေချာခဲ့ပေ။

ဝေ့ချန် ပစ်လိုက်သော စကျင်ကျောက်က အပေါက်ငယ်ထဲသို့ မရောက်ခဲ့ဘဲ ဘေးသို့ သိပ်မဝေးဘဲ လိမ့်သွားခဲ့ကာ စိတ်မကောင်းဖြစ်စရာပင်။ သို့သော်လည်း ဝေ့ချန်က ၎င်းကို ခံစားရပုံမပေါ်ဘဲ အခြား စကျင်ကျောက်တစ်ခုကို ယူကာ ကောင်လေးကို ကမ်းပေးခဲ့သည်။

ကောင်လေးက စကျင်ကျောက်ကို မိန်းမော၍ စိုက်ကြည့်နေခဲ့ပြီး ကောင်လေးက လုပ်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ဝေ့ချန် တွေးနေစဉ်မှာပင် ကောင်လေး၏ တုန်ယင်နေသော လက်က မဝံ့မရဲ ဆန့်တန်းလာကာ ဝေ့ချန်၏ လက်ထဲမှ စကျင်ကျောက်ကို ယူလိုက်ပြီး ၎င်းကို လက်ခံနေချိန်တွင် သူ၏ လက်က တုန်ယင်နေခဲ့သည်။

"လာ...ဒီနားမှာ လာရပ်လိုက်..."

ဝေ့ချန်က ကောင်လေးကို သူ၏ ဘေးသို့ ခေါ်လိုက်သည်။

ကောင်လေးက ဝေ့ချန်ကို ငေးကြည့်ခဲ့ပြီး သူ၏ လက်ထဲမှ စကျင်ကျောက်ကို ကြည့်ကာ တုံ့ဆိုင်းတုံ့ဆိုင်းဖြင့် ဝေ့ချန်၏ ဘေးသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

"မင်းလက်ထဲက စကျင်ကျောက်ကို ပစ်လိုက်..."

ဝေ့ချန်က သင်ပေးခဲ့သည်ာ

ဝေ့ချန်၏ စကားဖြင့် ကောင်လေးက လှုပ်ရှားမှုတစ်ခု ပြုလုပ်ကာ ကောင်လေး၏ လက်ထဲမှ စကျင်ကျောက်က ပျံသန်းသွားခဲ့ပြီး ကောင်လေး၏ ထူးကဲသော ကံကောင်းမှုကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည်။ စကျင်ကျောက်က အပေါက်ငယ်ထဲသို့ အပြစ်ဆိုဖွယ်မရှိအောင် ကျဆင်းသွားခဲ့သည်။

"မင်းက အံ့ဩဖို့ကောင်းလိုက်တာ...မင်းနိုင်တယ်!..."

ဝေ့ချန်က တုံ့ဆိုင်းမှုမရှိဘဲ ချီးမွမ်းခဲ့သည်။

ကောင်လေး၏ နှုတ်ခမ်းက စုဝိုင်းသွား၍ သိမ်မွေ့သော အပြုံးသေးသေးလေးတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သော်လည်း ကံမကောင်းစွာဖြင့် ဝေ့ချန်က ၎င်းကို မတွေ့ခဲ့ပေ။

ဝေ့ချန်က ကောင်လေးနှင့် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဆော့ခဲ့ပြီးနောက် သူက ရှုံးနိမ့်မှုကို ဝန်ခံရန် ဆန္ဒမရှိခဲ့ပေ။ ကံကောင်းခြင်း၏ နတ်ဘုရားမက သူတို့ထဲမှ တစ်ယောက်ကို အကန့်အသတ်မရှိ မထောက်ခံခဲ့ဘဲ ပွဲစဉ်အချို့ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက နိုင်လိုက် ရှုံးလိုက် ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ဝေ့ချန် သတိမထားမိလိုက်သည်က သူက ရွှံ့ဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသော ကောင်လေးကဲ့သို့ ဖြစ်လာကာ သူ၏ အဘိုးမှ ချုပ်ချယ်၍ လေ့ကျင့်ပေးခြင်းများကြောင့် သူ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မလုပ်ခဲ့ဖူးသော  ဤသို့ ကလေးဆန်ဆန် မကစားခဲ့ဘူးပေ။ သို့သော် ယနေ့တွင်တော့ ဤကောင်ငယ်လေးကို တွေ့ပြီးနောက်‌ ဝေ့ချန်က သူ၏ သီးသန့်ဆန်မှုများကို ဘေးသို့ ပို့ထားကာ ဤကောင်လေးနှင့် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ က‌စားနေခဲ့သည်။ သူ၏ မျက်နှာကြွက်သားများက ပင်ကိုယ်အားဖြင့်ပင် အခြားသူများထက် ပို၍ အားနည်းကာ မပြုံးနိုင်ခဲ့သော်လည်း ယခုအချိန်တွင် သူ၏ မျက်လုံးများက သန့်စင်သော ပျော်ရွှင်မှုများဖြင့် ပြည့်နေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ထ်ိုအချိန်မှစ၍ ဝေ့ချန်‌ သေဆုံးသည်အထိ ဤသို့ ပြင်းပြင်းပြပြပျော်ရွှင်မှုက သူ၏ မျက်လုံးများထဲတွင် ထပ်မံ၍ ပေါ်မလာခဲ့တော့ပေ။

ကလေးနှစ်ယောက်က သူတို့၏ နှလုံးသားများအရ ကောင်းစွာ ကစားနေခဲ့ပြီး သူတို့ထံသို့ ချဉ်းကပ်လာသော အန္တရာယ်ကို လုံးဝ သတိမမူမိခဲ့ပေ။ ဝေ့ချန်က သူ၏ လက်ထဲမှ စကျင်ကျောက်ကို ပစ်လိုက်သောအခါ အနံ့ပြင်းပြင်းရှိသော အဝတ်စက သူ၏ နှာခေါင်းနှင့် ပါးစပ်ကို ဖိပိတ်ခဲ့သည်။ သူက မိန်းမောနေရင်း ထိုကောင်ငယ်လေးကလည်း သူနှင့် တူညီသော ကံကြမ္မာကို တွေ့ကြုံနေရကြောင်း မြင်ခဲ့သည်။

ထို့နောက် ဝေ့ချန်က သတိလစ်သွားခဲ့သည်။

<< >>

💘