Chapter 90

💘Chapter 90

 အမာရွတ်တစ်ခု

ယခင်နေ့ညက လေက အနည်းငယ်ပြင်းသည်။ အောက်ထပ်ရှိ သစ်ကိုင်းများက လေထဲတွင် အဆက်မပြတ် ရွေ့လျားနေကာ သံချေးတက်နေသည့် အသံများ ထွက်ပေါ်နေပြီး ဖြတ်ကျော်သွားသော လရောင်ကို အနည်းငယ် အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ကွဲသွားစေသည်။

ဝေ့ချန်က ဖုန်းချပြီးနောက် ဝရံတာတွင် ရပ်နေခဲ့ကာ အတွေးထဲတွင် မျောနေခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူက လည်ချောင်းထဲတွင် ယားယံလာသည်။ အချိန်အတော်ကြာ ရှောင်ခဲ့သော ဆေးလိပ်သောက်ချင်စိတ်က ပြန်၍ ပေါ်လာခဲ့သည်။ ဝေ့ချန်က ယခုအချိန်တွင် စီးကရက်တစ်လိပ်သောက်ချင်နေခဲ့ပြီး နီကိုတင်း၏အရသာကို သူ့အဆုတ်တစ်လျှောက် ပျံ့နှံ့သွားစေကာ ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ့စိတ်ထဲ၌ ရှုပ်ထွေးနေသော စိတ်ခံစားချက်များကို ဖယ်ရှားပစ်ချင်ခဲ့သည်။

အနောက်မှ ခြေသံများကြားရပြီး ဝေ့ချန်က လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ချန်လီက သူ့အနောက်တွင် ရပ်နေကာ သူ့ကို ဗြောင်ကျကျ စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

"ဘာလို့ နိုးနေတာလဲ..."

ချန်လီကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ဝေ့ချန်က စီးကရက်သောက်ချင်စိတ် လျော့ပါးသွားသလို ခံစားလိုက်ရကာ သူ့နှလုံးသားထဲတွင် ဂနာမငြိမ်သော ခံစားချက်များက ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန်ထံသို့ လျှောက်သွားကာ သူ့ခါးကို လက်မောင်းဖြင့် ရစ်ပတ်လိုက်ပြီး ဝေ့ချန်၏ ရင်ဘတ်တွင် သူ၏ ခေါင်းကို နှစ်မြှုပ်လိုက်သည်။ ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို သူ့နည်းသူ့ဟန်ဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေလိုက်သည်။

"လီလီ...ကိုယ် အဆင်ပြေပါတယ်..."

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ လက်ကိုဆွဲကာ ဖက်ထားရင်း သူ့အသံက မရည်ရွယ်ဘဲ အက်ရှသွားခဲ့သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများက အနည်းငယ် နီမြန်းလာကာ ဖိနှိပ်ထားသော ခံစားချက်များက ပြန်လည်၍ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။

သူ၏ယခင်ဘဝတွင် ချန်လီက ဝေ့ချန်အတွက် သူ့အသက်ကို နှစ်ကြိမ် စွန့်စားခဲ့သည်။ ၎င်းကိုတွေးရင်း ဝေ့ချန်၏ ချန်လီကို သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားမှုက ပို၍ပင် တင်းကြပ်လာခဲ့သည်။

ဤလူက သူ၏ယခင်ဘဝတွင်ဖြစ်စေ ယခုပင်ဖြစ်စေ သူ့အတွက် စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ မြှုပ်နှံထားခဲ့သည်။ သူ့အတွက် သူ့အသက်ကို မဆိုင်းမတွ စတေးနိုင်ခဲ့ပြီး သူ့မျက်လုံးများနှင့် နှလုံးသားများက ဝေ့ချန်ကိုသာ အာရုံစိုက်နေခဲ့သည်။

ချန်လီနှင့် ဤသို့ ရင်ဆိုင်ရသည့်အခါ ချန်လီ၏ ခံစားချက်များကို သံသယဝင်ရန် သူ့တွင် မည်သည့်အခွင့်အရေး ရှိပါမည်နည်း။ မသေမချာဖြစ်ရန် သူ့၌ မည်သည့် အခွင့်အရေး ရှိပါမည်နည်း။

ဝေ့ချန် မင်းက တကယ် သူရဲဘောကြောင်တာပဲ...သူရဲဘောကြောင်တဲ့လူ ဖြစ်ရုံကလွဲလို့ မင်းက ဘာမှမဟုတ်မနေခဲ့ဘူး...

ဤအခိုက်အတန့်တွင် ဝေ့ချန်က သူ့ကိုယ်သူ လေးလေးနက်နက် လှောင်ပြောင်ခဲ့သည်။ ချန်လီက သူ့အတွက် စစ်မှန်သည့် နှလုံးသားကို ကမ်းလှမ်းနေခဲ့ပြီး ထိုနှလုံးသားက သူ့ကို မည်သည့်အချိန်တွင် သစ္စာဖောက်မည်နည်းဟု သံသယဖြစ်မိခဲ့သည်။

"လီလီ...ကိုယ် တောင်းပန်ပါတယ်...ကိုယ် တကယ် တောင်းပန်ပါတယ်..."

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ နားထဲသို့ တောင်းပန်ကြောင်း ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောခဲ့သည်။ ချန်လီကို သူ့ယခင်ဘဝက လျစ်လျူရှုခဲ့မိခြင်း၊ သူ့ယခင်ဘဝတွင် လူကို မှားယွင်းစွာ လွဲမှားခဲ့ခြင်း၊ ကိစ္စ အများစုတွင် ချန်လီကို ယုံကြည်မှုမရှိခဲ့ခြင်းတို့ကြောင့် တောင်းပန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအခိုက်အတန့်တွင် တောင်းပန်မှုများက သူ၏ နှလုံးသားကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖုံးအုပ်ထားကာ အသက်ရှုမဝနိုင်အောင် ဖြစ်စေခဲ့သည်။

ချန်လီ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေခဲ့သော်လည်း ဝေ့ချန်၏ ခါးကို ရစ်ပတ်ထားသော သူ၏ လက်များက ပို၍တင်းကြပ်လာလေသည်။

"လီလီ..."

"လီလီ..."

ထို့နောက် ဝေ့ချန်က အလွန်ချစ်ခင်မြတ်နိုးမှုအပြည့်ဖြင့် ချန်လီ၏အမည်ကို ခေါ်ဆိုနေမိသည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင် ချန်လီက နောက်ဆုံးတွင် မော့ကြည့်လိုက်သည်။  သူက ဝေချန်ကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ သူ့မျက်လုံးများတွင် အာရုံစိုက်မှုအပြည့်ရှိသည်။ သူ့အကြည့်များထဲတွင် ပြင်းထန်သော ခံစားချက်များမရှိခဲ့သော်လည်း ဝေ့ချန်မှလွဲ၍ ဘာမျှမရှိသော သူ့နှလုံးသားကဲ့သို့ပင် သူ့မျက်လုံးများကလည်း ဝေ့ချန်ကိုသာ ကြည့်နေခဲ့သည်။ ချန်လီ၏ အကြည့်နှင့် တွေ့ဆုံမိရင်းမး ဝေ့ချန်က သူ၏ ပါးစပ် ခြောက်သွေ့သွားသလို ခံစားလိုက်ရကာ ခေါင်းကို ငုံ့၍ ချန်လီ၏နှုတ်ခမ်းများကို ညင်သာစွာ ဖိကာ နူးညံ့စွာနမ်းလိုက်သည်။

ဤအနမ်းက ယခင်တစ်ကြိမ်ထက်ပို၍ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး တောင်းပန်ခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာများပါ၀င်သည်။

ငွေရောင်အဆင်းရှိ‌သော လရောင်က ကျ‌ရောက်လာကာ အရိပ်များ မရောယှက်မချင်း တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ခွဲခြား၍မရပေ။

၎င်းတို့ အားလုံးက သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝေ့ချန်က ချန်လီကို ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်သောအခါတွင် သူ့အကြည့်များက နူးညံ့မှုအပြည့်ရှိသည်။  သူက ချန်လီ၏နှုတ်ခမ်းများကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး ချန်လီ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ခြေရာခံရန် လျှာကိုအသုံးပြုကာ နောက်ဆုံးတွင် ချန်လီ၏နှုတ်ခမ်းများကို ခွဲထုတ်၍ လျှာဖြင့် ကခုန်နေခဲ့သည်။

လျှာများက ချိတ်များကဲ့သို့ ချည်နှောင်ထားကာ လျှာများမှ စိတ်ဝိညာဉ်များဆီသို့ တုန်လှုပ်သော ခံစားချက်များ ဖြတ်သန်း၍ နှစ်ဦးစလုံး ကျေနပ်စွာ သက်ပြင်းများ ထွက်လာကြသည်။

သူတို့၏ အဝတ်အစားများက ချန်လီ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ ပြုတ်ကျလာသည်နှင့် ဝေ့ချန်၏ အနမ်းများက ချန်လီ၏ ဖြူစင်သော အသားအရေပေါ်သို့ ကျရောက်လာ

ခဲ့သည်။ ချန်လီက နောက်ဆက်တွဲ မည်သည်တို့ ဆက်၍ ဖြစ်ပျက်မည်ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသော်လည်း သူက ဝေ့ချန်ကို ယုံကြည်ခဲ့ပြီး ဝေ့ချန်ကသူ့ကို ဒုက္ခမပေးဘူးဟု ယုံကြည်နေဆဲပင်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီကို နောက်ပြန်လှည့်ရန် ညွှန်ကြားလိုက်ပြီး ချန်လီ၏ နောက်ကျောပေါ်သို့ ပြင်းပြသော အနမ်းတစ်ခု ကျရောက်စေခဲ့သည်။ ဝေ့ချန်၏နှုတ်ခမ်းများက ချန်လီ၏ဘယ်ဘက်ပခုံးပေါ်ရှိ အမာရွတ်ပေါ်သို့ ရောက်သွားသောအခါ ဝေ့ချန်၏ ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်နိုင််မှုအားလုံးက တခဏချင်း ပြန်ပေါ်လာခဲ့သည်။ သူက ဖြူစင်သော အရေပြားပေါ်ရှိ အမဲစက် အမာရွတ်ကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့အကြည့်များက လေးနက်လာကာ ထိုအမာရွတ်မှ မခွာနိုင်ခဲ့ပေ။

သူတို့၏ ငယ်စဉ်ကလေးဘဝမှ အမှတ်ရစရာများက ပြန်၍ပေါ်လာခဲ့သည်။ ပိန်ပိန်ပါးပါးကောင်လေးက မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် ဝပ်နေပြီး ပုံများ ဆွဲနေခဲ့သည်။ သူက ပုံဆွဲရန် သူ့ဘယ်ဘက်လက်ကို အသုံးပြုနေပုံရသည်။

ယခုတော့ ချန်လီက သူ၏ ညာဖက်လက်ကို အသုံးပြု၍ ဆွဲနေလေသည်။

ဝေ့ချန်က ခေါင်းငုံ့ကာ ချန်လီ၏ ပုခုံးပေါ်ရှိ ကြောက်မက်ဖွယ် အမာရွတ်ကို နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ သူက ညင်သာစွာ နမ်းလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် သူ့မျက်နှာကို အမာရွတ်နှင့် ဖိလိုက်ကာ တုန်ရီနေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်က လီလီက အလွန်နာကျင်ခဲ့ရပေမည်။ ဝေချန်က တွေးတောနေခြင်းကို မရပ်နိုင်ခဲ့ပေ။

ဝေ့ချန်က လီလီက သူ၏ ဘယ်ဘက်လက်ဒဏ်ရာရသောအခါ သူ၏ညာဘက်လက်ဖြင့် မည်ကဲ့သို့ ရေးဆွဲရန် ချိတ်ဆက်နိုင်သည်ကို စိတ်ကူးပင်မတွေးနိုင်ပေ။ ထိုဖြစ်စဉ်အတွင်း ဝေဒနာ အားလုံးကို လီလီ မည်သို့ ခံနိုင်ရည်ရှိပြီး ကျော်ဖြတ်ခဲ့သနည်း။

အမာရွတ်၏ ကြမ်းတမ်းသော အသွင်အပြင်ကို ခံစားလိုက်ရသဖြင့် ဝေ့ချန်၏ နှလုံးသားက ပို၍ပင် နာကျင်လာခဲ့သည်။

ချန်လီက ဝေချန်က သူ့အား နှစ်သိမ့်ပေးသကဲ့သို့ သူ၏လက်ကို ဝေ့ချန်၏လက်ပေါ်တွင် တင်ကာ ဝေ့ချန်ကို တိတ်တဆိတ် ပွေ့ဖက်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ သူက ဝေ့ချန်၏လက်ကို ညင်သာစွာ ညှစ်လိုက်ပြီး ဝေ့ချန်အား သူအဆင်ပြေကြောင်း အမူအရာဖြင့်‌ ပြောခဲ့သည်။

"လီလီ...မင်းကို ခဏလောက် ဖက်ထားပါရစေ..."

ဝေ့ချန်က ပြောခဲ့ပြီး လှည့်လိုက်ကာ ချန်လီကို သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ပိုနီးကပ်အောင် ဆွဲကပ်လိုက်သည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို နာခံစွာ ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ဝေ့ချန်၏ခါးကို ရစ်ပတ်ထားရန် သူ့လက်များကို လိုလိုလားလားဖြင့် ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။

ထိုညက သူတို့နှစ်ယောက်လုံး နိုးကြားနေခဲ့ကာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားခဲ့ကြသည်။

ရာသီဥတုက ဆောင်းဦးသို့ ကူးပြောင်းခဲ့ပြီဖြစ်ပြီး မနက်ခင်းက ယခင်နေ့များကထက် အနည်းငယ်နောက်ကျနေခဲ့သည်။  သူတို့ နှစ်ယောက်က တစ်ညလုံး နိုးနေခဲ့ပြီး နောက်ဆုံး မိုးလင်းခါနီးတွင် မှိန်းနေခဲ့သည်။

ယခု တောက်ပသော နေ့၏ အလင်းရောင်ဖြင့် သူတို့က အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲလျောင်းရင်း ပွေ့ဖက်ကာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အိပ်ပျော်နေကြဆဲဖြစ်သည်။

အိပ်ယာဘေးရှိ စားပွဲပေါ်မှ ဖုန်းမြည်သံက ဝေ့ချန်ကို လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ မနေ့ညက အိပ်ပျော်သွားပြီးနောက် သူ့ဖုန်းကို အသံတိတ်စနစ်ထားရန် မေ့သွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က စူးစူးရှရှ အသံမြည်သံက ချန်လီ၏ အေးချမ်းသည့် အိပ်မက်ကို နှောင့်ယှက်မည်ကို ကြောက်နေခဲ့ပြီး ဖုန်းကို အမြန်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ သူက အိပ်ရာပေါ်မှ ဖြည်းညှင်းစွာထလိုက်ပြီး ဖုန်းခေါ်ရန် ဝရံတာဆီသို့ သွားခဲ့သည်။

၎င်းက ရှန်ဟိုင်းရှိ ဝေ့ချန်၏သူငယ်ချင်းထံမှ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုဖြစ်ပြီး လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်ကျော်က ချန်မိသားစုနှင့် ပတ်သက်သည့် ပြန်ပေးဆွဲမှုကိစ္စအား စုံစမ်းစစ်ဆေးရန် သူတောင်းဆိုခဲ့သောသူသည်။

"အားချန်...ငါတောင်းပန်ပါတယ်...ဒါပေမယ့် မင်းငါ့ကိုစုံစမ်းခိုင်းတဲ့ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ ငါဘာမှမလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး..."

သူငယ်ချင်း၏ အသံက ပင်ပန်းနေပုံပေါ်ကာ ဝေ့ချန်အတွက် စုံစမ်းပေးရန် တစ်ညလုံး အလုပ်လုပ်ခဲ့သည်ကို ညွှန်ပြနေခဲ့သည်။

"ဘာလို့လဲ..."

ဝေ့ချန်က သူ၏စိတ်ထဲတွင် ထင်မှတ်ထားသည့် မှန်းဆချက်ရှိနေသော်လည်း မေးခဲ့သည်။

"ရှန်ဟိုင်းမှာရှိတဲ့ ချန်မိသားစုရဲ့ အခြေအနေကို မင်းသိလား...သူတို့ကသာ အမှန်တရားကို ဖုံးကွယ်ထားချင်ရင် ...သူတို့ကိုယ်တိုင်က အမှန်တရားကို ထုတ်ဖော်ဖို့ ဆုံးဖြတ်မထားရင် ရှန်ဟိုင်းမှာ ရှိတဲ့ ဘယ်သူမဆို အဲ့ဒါကို ဖော်ထုတ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး...ဒါ့အပြင် အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်က ဆယ်နှစ်ကျော်ကြာပြီဖြစ်ပြီးတော့ ချန်မိသားစု ဖျက်ဆီးခံရမယ့် ဘယ်အထောက်အထားမဆို ပျောက်ကွယ်သွားလောက်ပြီ...ပြန်ပေးဆွဲတဲ့သူ နှစ်ဦးလုံးက မှုခင်းဖြစ်ပွားချိန်မှာပဲ ပွဲချင်းပြီး သေဆုံးခဲ့တယ်လို့ သိရတယ်... ခိုင်လုံတဲ့ အထောက်အထားတွေ မရှိတော့ဘူး...ငါ စိတ်မကောင်းပါဘူး...”

သူငယ်ချင်း၏ အသံက အခက်အခဲကို အရိပ်အမြွက်ပြခဲ့ပြီး သူပြောမပြခဲ့သည့် အကြောင်းရင်းတစ်ခုလည်း ရှိပါသေးတယ်။ သူက ရှန်ဟိုင်းရှိ ဒေသဆိုင်ရာ ရဲစခန်းတစ်ခုမှ စုံထောက်ငယ်လေးသာ ဖြစ်ပါသည်။ အကယ်၍ ချန်မိသားစုကသာ သူက လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကျော်က အဖြစ်အပျက်များကို စုံစမ်းနေသည်ကို သိရှိခဲ့ပါက သူ့ကိုယ်ပိုင်လုံခြုံရေးက အန္တရာယ်ရှိလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

"ငါ နားလည်ပါတယ်...ကျေးဇူးပါပဲ..."

ဝေ့ချန်က ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်း၏ အခက်အခဲကို သူ နားမလည်ဘဲ မနေပေ။ သူက ၎င်းအတွက် သူ့ကိုယ်သူ ပြင်ဆင်ထားပြီးသားဖြစ်သည်။

သူ့သူငယ်ချင်း၏ အခြေအနေကြောင့် ဝေ့ချန်က လွန်ခဲ့သောနှစ်များကတည်းက ထိုပြန်ပေးဆွဲမှု၏ နောက်ကွယ်တွင် လျှို့ဝှက်အမှန်တရားများ ရှိရမည်ကို ပို၍ပင် သေချာလာခဲ့သည်။ ဤအမှန်တရားများက ချန်မိသားစုအတွက် ၎င်းတို့၏ အဆက်အသွယ်များကို အသုံးပြုကာ ဖုံးကွယ်ရလောက်အောင်ပင် ထူးခြားနေခဲ့သည်။ ဤကိစ္စကို မည်သူကမျှ မထိဝံ့ခဲ့သည်မှာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုပင် ‌ကျော်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

သူ့သူငယ်ချင်းနှင့် ဖုန်းချပြီးနောက် ဝေ့ချန်၏ မျက်လုံးများတွင် လေးလေးနက်နက် တွေးတောမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။

ချန်မိသားစုက အမှန်တကယ်ကို ကြောက်စရာကောင်းသည်။

ဝေ့ချန်က သူ့အတွေးများကို ရှင်းထုတ်ပြီးနောက် အခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်လာသောအခါ ချန်လီက နိုးနေခဲ့ပြီဖြစ်သည်။  သူ့ဘေးတွင် ဝေ့ချန်မရှိလျှင် ချန်လီ၏ အိပ်စက်မှုက အမြဲတမ်း ပေါ့ပါးနေခဲ့ပြီး အသေးငယ်ဆုံးလှုပ်ရှားမှုကပင် နိုးထလာစေမည်ဖြစ်သည်။ ယခု သူက ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ရှေ့ကို ဗြောင်ကျကျ စိုက်ကြည့်နေပြီး အိပ်ငိုက်နေသော မျက်လုံးများနှင့် ပွယောင်းနေသော ဆံပင်များက ကပ်လျက်ရှိကာ ချစ်စရာကောင်းပြီး အပြစ်ကင်းသော အသွင်အပြင်ကို ပေးစွမ်းနေခဲ့သည်။

ချန်လီက ယခင်ညက အိပ်ရာမဝင်မီ သူ၏ အဝတ်အစားများကို ဝေ့ချန်က ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူက ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေကာ နံနက်ခင်းအလင်းရောင်က ကျောက်စိမ်းနှင့်တူသော သူ၏ ဖြူစင်သည့်အသားအရေကို စွန်းထင်းနေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က အလျင်အမြန် အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။ ယခင်နေ့က အပစ်ခံရလုနီးပါးသေနတ်ပုံကို မတွေးဘဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ သူက တကိုယ်လုံး ပူလောင်လာခဲ့သည်။ သူက တစ်နေ့တွင် သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ ချန်လီနှင့် အိပ်နေစဥ်တွင် ဝံပုလွေဖြစ်လာပြီး ချန်လီကို အပြည့်အဝ စားလိုက်မိမည်ဟု သူခံစားလိုက်ရသည်။

ဤဖြစ်စဉ်က အမှန်တကယ်ကို ချိုမြိန်သည့် နှိပ်စက်မှုတစ်ခုပါပင်။

ဝေ့ချန် ယနေ့နံနက်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသည့်အရာများနှင့် ပတ်သက်၍ ရှုပ်ထွေးနေသော ချန်လီက ဝေချန်ထံသို့ သူ၏ မေးခွန်းထုတ်သောအကြည့်ကို ညွှန်ပြခဲ့သည်။

"နိုးပြီလား...အဝတ် မြန်မြန်ဝတ်လိုက်နော်...ကိုယ် အပြင်မှာစောင့်နေမယ်..."

ဝေ့ချန်က အခန်းထဲက အမြန်ထွက်သွားခဲ့သည်။ ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ အမြန်ပြန်ဆုတ်သွားသော အသွင်အပြင်ကို ကြည့်ပြီး ပို၍ပင် ပဟေဠိဆန်လာခဲ့သည်။

အားချန်က ဒီမနက် ဘာဖြစ်သွားတာလဲ...

ချန်လီက အဖြေမရှာနိုင်ခဲ့ဘဲ  ၎င်းအပေါ်တွင် တဝဲလည်လည် တွေးမနေရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူက အိပ်ယာမှထခဲ့ပြီး ဝေ့ချန်က သူ ယနေ့ဝတ်ရန် အဝတ်အစားများကို ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သည်။

ဝေ့ချန်က အခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး နံရံကို မှီကာ ပင့်သက်ရှိုက်နေခဲ့သည်။ သူကအကူအညီမဲ့နေသည့် နက်နဲသောခံစားမှုကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူက ဤညှဉ်းဆဲခြင်းကို နှစ်သက်ကြောင်း သဘောပေါက်ခဲ့သည်။

မိနစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် ချန်လီ ပြင်ဆင်ပြီးသွားကာ ထွက်လာခဲ့သည်။‌ ဝေ့ချန်က မီးဖိုချောင်ထဲတွင် မနက်စာပြင်ဆင်နေပြီဖြစ်သည်။ ချန်လီက ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေရင်း ယခင်နေ့က ကော်ဖီ စားပွဲပေါ်တွင် သူ ကျန်ခဲ့သော ပစ္စည်းများ ပျောက်ကွယ်သွားသည်ကို သတိပြုမိလိုက်သည်။ သူက နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွကိုက်ရင်း မီးဖိုခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။  တောက်ပသော နံနက်ခင်းအလင်းရောင်ကြောင့် သူ့မျက်လုံးကြီးများက လင်းလက်တောက်ပနေခဲ့သည်။

ယနေ့ မနက်စာက စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကြီး တစ်ပန်းကန်နှင့် ပဲဆီခေါက်ဆွဲဖြစ်သည်။ မီးဖိုချောင်မှ ကြက်သွန်ဆီ၏ မွှေးရနံ့များက သင်းပျံ့လာပြီး ချန်လီ၏ ဗိုက်က ဆာလောင်မှုနဲ့အတူ အသံမြည်နေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ကြက်သွန်ဆီ ခေါက်ဆွဲ ပန်းကန်လုံးနှစ်လုံးကို ယူလာခဲ့သည်။ ၎င်းတို့ကို မြင်သောအခါ ချန်လီ၏ မျက်လုံးများက တောက်ပလာခဲ့သည်။ ဝေ့ချန်၏ ဟင်းချက်ကျွမ်းကျင်မှုက များစွာတိုးတက်လာခဲ့သော်လည်း ချန်လီက ဝေ့ချန် ပြုလုပ်သည့် ကြက်သွန်ဆီခေါက်ဆွဲကို အကြိုက်ဆုံးဖြစ်သည်။

"လီလီ...လာ...မနက်စာစားမယ်..."

ဝေ့ချန်က သူ့ကို တူများ ပေးခဲ့ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေရင်း ချန်လီကို ပြောလိုက်သည်။

ချန်လီက ထိုင်ခုံပေါ်မှထကာ သူ့အိမ်တွင်းစီးဖိနပ်ကိုစီး၍လျှောက်သွားခဲ့သည်။ သူက တူကို ကောက်ယူခဲ့ပြီး ပါးစပ်အပြည့် ခေါက်ဆွဲတစ်လုတ်ကို စားလိုက်ကာ ကျေနပ်သည့် အမူအရာပြလိုက်သည်။

ချန်လီ၏အမူအရာကိုကြည့်ရင်း ဝေ့ချန်က သူ၏စားချင်စိတ်ကို ပြန်လည်ရရှိလာပြီး သူ၏စားချင်စိတ်ကို ကြီးထွားလာစေသည်။ သူက ချန်လီ၏ လုပ်ရပ်ကို အတုယူကာ ခေါက်ဆွဲကို ဆူညံစွာ စားသောက်ခဲ့သည်။ ရိုးရှင်းသော မနက်စာက နွေးထွေးပြီး သက်တောင့်သက်သာဖြစ်နေလေသည်။

"လီလီ...ကိုယ်တို့ ဒီနေ့ ကုမ္ပဏီကို မသွားဘူး...ပြီးရင် မင်းကို ကိုယ့်ကျောင်းကို လိုက်ပို့ပေးမယ်..."

ဝေ့ချန်က ပန်းကန်ဆေးရင်း စကားများ တောက်လျှောက် ပြောလိုက်သည်။

'ကျောင်း' ဟူသော စကားလုံးကို ကြားလိုက်ရသောအခါတွင် ချန်လီ၏ မျက်လုံးများမှ အလင်းတန်းတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး နံနက်စာက ဆီခေါက်ဆွဲဖြစ်သည်ကို သူ သိလိုက်ရသည့် အချိန်ထက်ကျေနပ်မှုက မလျော့ခဲ့ပေ။

<< >>

💘