Chapter 34

🥘Chapter-34

သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်၏ အ​ပေါ်ထပ်တွင် အိပ်ခန်း 2 ခန်း၊ ရေချိုးခန်း1ခန်းနှင့် စတိုခန်း1ခန်းရှိသည်။ သီအိုရီအရဆိုလျှင် လူ ၂ ​ယောက်သာ​ နေထိုင်နိုင်သည်။ သို့​သော် ပိုင်ရှန်းကျစ် သုံး​ထောင်စားတော်ဆက်ကို သူ့ဦး​လေးဆီမှ လွှဲယူပြီး​နောက် စတိုခန်းက အခန်းလွတ် ဖြစ်သွားသည်။ ထပ်​ပေါင်း​​ပြောရလျှင် သူ့တွင် ပစ္စည်းများများစားစား မရှိ၍ ယခုထိတိုင် စတိုခန်းက အလွတ်​ဖြစ်နေ​သေးသည်။

တုလင်းလင်းနှင့် အတူတကွ အိပ်ခန်းနှင့်စတိုခန်းကို သန့်ရှင်း​ရေး လုပ်လိုက်ကြသည်။ ​ခေါက်ကုတင်တစ်ခုကို စတိုခန်းထဲ တပ်ဆင်၍ ​စောင်နှင့်ကုတင်များ ထည့်လိုက်ကာ ယခုဆိုလျှင် တုလင်းလင်းနှင့်သူ့အဖွား အတွက် ညအိပ်စရာ​နေရာ ဖြစ်သွားသည်။

ပိုင်ရှန်းကျစ် လက်ခုပ်တီးလိုက်ပြီး တုလင်းလင်းကို​ပြောလိုက်သည်။

"တုလင်းလင်း မင်းဒီစတိုခန်းမှာ အိပ်လိုက်...မင်းအဖွားက တစ်ခြားအိပ်ခန်းမှာ အိပ်လို့ရတယ်..."

တုလင်းလင်း ​စောင်ကိုချထားလိုက်ပြီး တရှုပ်ရှုပ်လုပ်လိုက်သည်။

"​ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...သူ​​​ဌေး ​ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် လက်ကိုယမ်းလိုက်ပြီး

"ကိစ္စမရှိပါဘူး... ဒီမှာအလွတ်ဖြစ်​နေတာထက် တစ်​ယောက်ယောက်​နေ​ ​နေတာက ပို​ကောင်းတယ်...နောက်ကျ​နေပြီ။ ရေချိုးခန်းက ဟိုဘက်မှာရှိတယ်...ဘယ်လိုသုံးရမလဲ သိတယ်မလား...မင်းအဖွားကို သန့်စင်ဖို့​ ခေါ်သွားလိုက်​...သူမကြည့်ရတာ ပင်ပန်း​နေပုံ​ပေါ်တယ်..."

တုလင်းလင်း ခေါင်းညိတ်ကာ သူ့အဖွားကို​ ခေါ်လိုက်သည်။ အဖွားအိုက ပိုင်ရှန်းကျစ်လက်ကို ဆွဲယူကာ​ ပြောလိုက်သည်။

"လူ လူ​ကောင်း​​လေးပဲ... တုလင်းလင်းက​​ပြောတယ်...လူ​ကောင်းတစ်​ယောက်တဲ့..."

အဖွားအို၏မျက်နှာသည် ​ဖျော့​တော့​၍ မျက်လုံးများက ​ဝေဝါးကာ ဗလာဖြစ်​နေကြသည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ်၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထား​သော သူမလက်များမှာ တုန်ယင်​နေပြီး စကားကို အားယူ​ပြောဆို​နေရသည်။

တုလင်းလင်းအဖွားအို​ကို ခေါ်ပြီး ဝင်သွား​သောအခါ ပိုင်ရှန်းကျစ် သူမနှင့် ပတ်သက်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာ မှားယွင်း​နေသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူတို့ စတင်​တွေ့ဆုံစဥ်ကတည်းက အဖွားအိုက စကားတစ်လုံးပင် မ​ပြောဘဲ တုလင်းလင်း​နောက် အမြဲနီးကပ်စွာ လိုက်လာနေခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တုန်းက သူ သိပ်​မတွေး​ခဲ့ဘဲ သူ့မြေး၏ ရှက်​ကြောက်တတ်​​သော သဘာဝကဲ့သို့ အဖွားအိုလည်း ရှက်​​ကြောက်​နေသည်ဟုသာ ယူဆထားခဲ့သည်။ သို့​သော် ယခု အနီးကပ်မှသာလျှင် ၎င်းက စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာတစ်ခု ဟူသည်ကို နားလည်လိုက်သည်။

သူ့အဖွားကို အာရုံစိုက်ကာ ညင်သာစွာ​​ပြောနေ​သော တုလင်းလင်းကို ပိုင်ရှန်းကျစ် ကြည့်လိုက်သည်။

"အဖွား...သူ​ဌေးက တကယ် လူ​ကောင်းတစ်​ယောက်ပါ...အရင်သန့်ရှင်း​​ရေး လုပ်ကြစို့လေ....ပြီးမှ သူ​ဌေးကို​ သေချာကျေးဇူးတင်ကြမယ်...မ​ကောင်းဘူးလား..."

တုလင်းလင်း၏အဖွားက သူ့ညွှန်ကြားချက်များအတိုင်း နာနာခံခံပင် လုပ်​ဆောင်သည်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်​ယောက် အပြန်အလှန်မှီ၍​ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားကြသည်။ 

တုလင်းလင်းသူ့အဖွားကို ဂရုတစိုက် အိပ်ယာ​ပေါ်တင်​ပေးပြီး​နောက် ပိုင်ရှန်းကျစ်က သူ့ကို အပြင်ထွက်လာရန် လက်ဟန်အမူအရာ ပြလိုက်သည်။

အ​ပေါ်မှဖြာကျ​နေ​သော ​နွေး​ထွေး​သော အလင်း​ရောင်​နှင့် သက်​တောင့်သက်သာရှိ​သော အ​​​ခြေအ​နေတွင် ပိုင်ရှန်းကျစ်​ မေးလိုက်သည်။

"တုလင်းလင်း မင်းအဖွား ဒီလိုဖြစ်​နေတာ ဘယ်​လောက်ကြာ​နေပြီလဲ..."

တုလင်းလင်း ခဏတာမျှ တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။ သူဘာမှမပြော​​လောက်​တော့ဘူးဟု ပိုင်ရှန်းကျစ်​​တွေးလိုက်ချိန်တွင် တုလင်းလင်းက စကား​စပြောလာခဲ့သည်။ သူ့အသံက အက်ကွဲ​တိမ်ဝင်​နေသည်။

"သူ​ဌေး...တကယ်​​တော့... ကျွန်​တော့အဖွား ဒီလိုဖြစ်​နေတာ ဘယ်​လောက်ကြာပြီလဲဆိုတာ မသိဘူး..."

"ဘယ်လို....သူက ဒီတစ်ချိန်လုံး မင်းအ​ဖေနဲ့ အတူတူ​နေတာ မဟုတ်ဘူးလား..."

တုလင်းလင်းမျက်လုံးများက ရုတ်တရက် ခါးသက်မှုများနှင့်ပြည့်နှက်သွားသည်။ ဆက်လက် မ​ပြောမီ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်သည်။

"​သေချာပေါက် အဖွားက သူနဲ့ အတူ​နေလို့ ဒီလိုဖြစ်သွားတာပဲ.. "

ပိုင်ရှန်းကျစ်က အမှန်တကယ် ထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။ သူ့သားအရင်းနှင့် အတူနေထိုင်တာက ဒီလိုစိတ်​ဝေဒနာ ရသွားတာလား...ဒါကို ဘယ်လို ရှင်းပြရမှာလဲ...

သူ​မေးသည်ကိုပင် မ​စောင့်​​တော့ဘဲ တုလင်းလင်းသည် သူအချိန်အကြာကြီး မြိုသိပ်ထားရ​သော မ​ကျေနပ်ချက်များကို ဖွင့်ထုတ်​တော့သည်။

"ကျွန်​တော်က အလုပ်မရှာနိုင်လို့ အဖွားသာ သူနဲ့အတူ​နေရင် ​ကောင်း​ကောင်းမွန်မွန်​ ​နေရလိမ့်မယ်လို့​ ထင်ခဲ့တာ...ကျွန်​တော်တို့ စား​သောက်ဖို့ အပင်နည်းနည်း​​လေးပဲ စိုက်နိုင်ပြီး တစ်ခါတစ်​လေဆို ဗိုက်ဆာ​ဆာနဲ့ နေရတယ်...ကျွန်​တော်နဲ့သာ​နေရင် အဖွားက ဗိုက်ပြည့်​အောင်စားရမှာ မဟုတ်ဘဲ ​ဆင်းဆင်းရဲရဲ​နေရမယ်ဆိုတာ သိပါတယ်...ဒါ​ပေမဲ့ သူနဲ့ အဲ့ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်လုံးမှာ အလုပ်ရှိတယ်​လေ...အဖွားသာ သူတို့နဲ့​နေရင် ဗိုက်ဆာ​နေရမှာ မဟုတ်ဘဲ ကျွန်​တော်နဲ့​နေတာထက် ပို​ကောင်း​ကောင်း​နေရမှာ..."

"အဲ့ဒီမိန်းမက စိတ်ဓါတ်မ​ကောင်းမှန်း သိပါတယ်...သူမက ကျွန်​တော့ကို မကြိုက်သလို အဖွားကိုလည်း အထင်​သေးတယ်...ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် သူက အဖွားရဲ့သားအရင်းပဲ​လေ...တစ်ခုခုဖြစ်လာရင် အဖွားကို​ သေချာပေါက် ကာကွယ်မှာမလား..ဟုတ်တယ်မလား..."

"...ကျွန်​တော် တစ်ချိန်လုံး ဒီလိုပဲ ယုံကြည်ထားခဲ့တာ... နှစ်အနည်း​ငယ်တောင်ကြာပြီ...ကျွန်​တော် အဖွားဆီသွားလည်တိုင်း အဖွားကအဆင်​ပြေတယ် ထင်ရတယ်...​နောက်ဆုံးအကြိမ်မတိုင်ခင် အထိ​..."

"အဖွားကို​တွေ့ဖို့ဆိုပြီး အဖွားအကြိုက်ဆုံး အသီးချဥ်ချဥ်​တွေယူပြီး​ သွားခဲ့ပေမဲ့ အိမ်အပြင်ဘက်​ရောက်​နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်... ဆံပင်​တွေရှုပ်ပွ၊ အဝတ်​တွေလည်း ညစ်ပတ်​နေပြီး မ​ကောင်း​တော့တဲ့ မုန်လာဥနီကို ကိုက်စား​နေတာ...အဖွားဒီလိုပုံစံနဲ့ အပြင်မှာ​နေ​နေရတာ ဘယ်​လောက် ကြာပြီမှန်း​တောင် ကျွန်​တော်မသိဘူး..."

တုလင်လင်း​ ပြောရင်းနှင့်ပင် အသံမှာဆို့နင့်လာခဲ့သည်။

ပိုင်ရှန်းကျစ် သူ့ပခုံးကိုပုတ်ကာ နှစ်သိမ့်​ပေးလိုက်သည်။ တုလင်းလင်းက ဆက်လက်​ပြောလာခဲ့သည်။

"သူတို့ကအဖွားကို ဒီလိုဆက်ဆံတယ်...ကျွန်​​တော် ဆက်ပြီး သည်းမခံနိုင်​တော့ဘူး...အဲ့ဒါ​ကြောင့် ကျွန်​​တော်တို့ကြားမှာ ဘာမိသားစုသံ​ယောဇဥ်မှ မရှိ​တော့ဘူး​ဆိုပြီး အဖွားကို​ ခေါ်သွားခဲ့တာ..."

"ကျွန်​တော်ပြန်လာ​တော့ အဖွားကဒီလိုမျိုးဖြစ်​နေပြီ...ကျွန်တော် ကြိုးကြိုးစားစား အလုပ်လုပ်ပြီး ပိုက်ဆံ​တွေသာ ရှာနိုင်မယ်ဆိုရင် အဖွားကို ကုဖို့ ဆရာဝန်ပြနိုင်လောက်မယ်လို့ ​တွေးထားခဲ့တာ...အဖွား ပို​ကောင်းမလာရင်​တောင်မှ ကျွန်​တော်တို့နှစ်​ယောက် တူတူနေနိုင်သ​ရွေ့ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့​ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်​နေနိုင်ပါတယ်ဗျာ..."

"ဒါ​ပေမဲ့ ကျွန်​​တော်မထင်ထားခဲ့တာက..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် တုလင်းလင်းမျက်လုံးများထဲမှ ဝမ်းနည်းမှု နှင့် နာကြည်းမှုများကို သတိထားလိုက်မိသည်။

"သူ​ဌေး ကျွန်တော် တကယ်မထင်ထားခဲ့တာက ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ အဲ့​လောက်အရှက်မရှိတဲ့သူ​တွေလည်း ရှိပြီး....အဲ့လူက...ကျွန်​တော်အ​ဖေဖြစ်​နေသေးတယ်..."

"ကျွန်​တော် သုံးထောင်စား​တော်ဆက်မှာအလုပ် လုပ်​နေတာကို သူတို့ဘယ်လိုသိသွားလဲ ကျွန်​တော် မသိဘူး...သူနဲ့အဲ့ဒီမိန်းမက ကျွန်​တော့အိမ်တံခါးထိ လာပြီး အဖွားကို ပြုစု​စောင့်​ရှောက်ခဲ့တယ် ဆိုပြီး​ ငွေလာ​​တောင်းရဲတယ်​လေ...ကျွန်​တော် သူတို့ကိုမ​ပေး​တော့ ကျွန်​တော်တို့ကို ကန်ထုတ်ပြီး အဖွားထားခဲ့တဲ့လှိုဏ်ဂူကို လုယူသိမ်းပစ်လိုက်တယ်.. "

"မင်းဒီအ​ကြောင်းကို အာဏာပိုင်တွေကို မတိုင်ဘူးလား...လှိုဏ်ဂူက မင်းအဖွား မင်းအတွက် ထားခဲ့တာ​လေ...မင်း ဥပ​ဒေအရာရှိ​တွေဆီ တိုင်လို့ရတယ်..."

တုလင်းလင်းက ခါးခါးသီးသီး ပြုံးလိုက်သည်။

"လှိုဏ်ဂူက မြို့ပြင်မှာရှိတာ...ကူညီနိုင်တဲ့ အာဏာပိုင်တွေ မရှိဘူး..."

"...အခု လှိုဏ်ဂူအတွက်လည်း ရန်မဖြစ်ချင်​တော့ပါဘူး...အဲ့ဒီလူနှစ်​ယောက်နဲ့​ ဝေးတဲ့​နေရာတစ်ခုမှာပဲ အဖွားနဲ့ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း နေချင်​တော့တယ်..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ သူ့တွင် တုလင်းလင်း၏အ​​​ခြေ​နေကို ကူညီနိုင်​သောအရာ အများကြီးမရှိ​ပေ။ သူတခဏမျှ​ တွေးလိုက်ပြီး​ ပြောလိုက်သည်။

"မင်းဆုံးဖြတ်ပြီးပြီဆိုမှ​တော့ ငါမင်းကို​ ထောက်ပံ့​ပေးမယ်...လှိုဏ်ဂူငှားဖို့အတွက် ပိုက်ဆံ​ရော ​လောက်ရဲ့လား...ငါ့မှာ​ ငွေပို​ရှိတယ်..."

တုလင်းလင်း ပြုံးလိုက်သည်။

"​လောက်ပါတယ်...​သူ​​ဌေးကလစာ ​ကောင်း​ကောင်းပေးထားတာကို...လုံလောက်တာထက် ပိုပါ​တယ်..."

"သူ​ဌေး ကျွန်​တော့စိတ်ထဲ ရှိတာ​တွေ ဖွင့်ထုတ်လိုက်ပြီး နား​ထောင်​​ပေးတဲ့အတွက် ​ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ကျွန်​တော်​ ဆေး​ကြော​တော့မယ်...သူ​ဌေးလည်း အနားယူသင့်ပြီ​နော်..."

​သေးသွယ်ပြီး နူးညံ့​သော ယုန်ငယ်လေးက ​ရေချိုးခန်းသို့ ဦးတည်သွားလိုက်သည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ တုလင်းလင်းနှင့် သူ့အဖွားက ယခုလိုအ​ခြေနေမျိုးနှင့် ရင်ဆိုင်​နေရမည်ဟု မ​မျှော်လင့်ထားခဲ့​ပေ။

မိသားစု၏ လွှမ်းမိုးမှုက တစ်သက်တာ အမာရွတ်ကို ချန်ထားခဲ့နိုင်သည်။ အဘယ့်​ကြောင့်ဆို​သော် ၎င်းအမာရွတ်သည် ကိုယ်အချစ်ရဆုံးနှင့် အယုံကြည်ရဆုံး​သောသူများက​ ပေး​ခဲ့သော​ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဤအမာရွတ်များက နှလုံးသား၏ အနူးညံ့ဆုံးအပိုင်းတွင် နက်ရှိုင်းစွာ ထွင်းထုထားပြီး ဖြစ်သည်။ အရင်းနှီးဆုံး​​​ ဆွေမျိုးသားချင်းကသာ ထိ​တွေ့နိုင်သည်။

တာဝန်မဲ့ပြီး အသုံးမကျ​​သော ဖခင်တစ်​ယောက်နှင့် 

အထက်စီးဆန်ကာ အငြိုးကြီး​သော မိ​ထွေးတစ်​ယောက်---

သူတို့နှင့်အတူရှိစဥ် တုလင်းလင်းတစ်​ယောက် ဘယ်​လောက်များ​သောနှိပ်စက်မှုများကို သည်းခံခဲ့ရမည်ကို ပိုင်ရှန်းကျစ် မ​တွေး​တောနိုင်​ပေ။ ဤကမ္ဘာ​ပေါ်တွင် မိမိ၏ မွေးမိခင်ကို ရူးနှမ်းသွားသည်အထိ ရက်စက်​တတ်​သော လူများရှိ​နေ​သေးသည်ကို မယုံကြည်နိုင်စွာ သိလိုက်ရသည်။

လူ့နှလုံးသားသည် ​ကောက်ကျစ်စဥ်းလဲပြီး လူရှိ​သော​နေရာတိုင်းတွင် အ​မှောင်ရှိသည်ဟု​ ​ပြောကြသည်။

​နောက်ထပ်နှစ်ရက်​ကျော်ကြာ​အောင် တုလင်းလင်းက ​မနက်စောစောတွင် ထွက်သွားပြီး ​နောက်ကျမှပြန်လာခဲ့သည်။ သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်တွင်အလုပ်လုပ်​သော အချိန်များက သူ့ကို အရာအားလုံးကိုယ်တိုင် ကိုင်တွယ်​ဖြေရှင်းနိုင်ရန် သတ္တိကို​ ပေးခဲ့သည်။

ပိုင်ရှန်းကျစ်က တုလင်းလင်းအဖွားကို​​ စောင့်ရှောက်ရန် သုံးထောင်စား​တော်ဆက်မှာပင်​ နေခိုင်းခဲ့သည်။အမှန်တကယ်တွင် အဖွားအိုနှင့် ပတ်သတ်၍ စိုးရိမ်စရာမရှိ​ပေ။ သူမက အရမ်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သည်။ တုလင်းလင်းက သူမအား အိမ်သာအသုံးပြုပုံ သင်​ပေးပြီး​နောက် ပိုင်ရှန်းကျစ် သူမအ​ရှေ့သို့ အစားအစာထားမ​ပေးလျှင် ထို​နေရာ၌ ​နေ့တစ်ဝက်မျှကြာ​အောင် ​​တွေ​ဝေစွာ ထိုင်​​နေလေ့ရှိသည်။ သူမ ထိုကဲ့သို့တစ်သက်လုံး ထိုင်နိုင်​လောက်မည်ဟုပင် သူသံသယဝင်မိသည်။

ဤကဲ့သို့​ တွေ​ဝေ​နေသည့် အ​​ခြေအ​နေက တုလင်းလင်း ပြန်လာ​သောအချိန်တွင်မူ​ ပြောင်းလဲသွားသည်။ တစ်​နေ့လုံး ပျင်းရိထိုင်းမှိုင်း​နေ​သော အဖွားအိုက က​​လေးတစ်​ယောက်ကဲ့သို့ ဖြစ်သွားကာ တုလင်းလင်း၏​နောက်သို့ တိတ်ဆိတ်စွာ လိုက်​နေခဲ့သည်။

သူမမျက်လုံးများမှာ မထုံတက်​သေးဖြစ်နေ​သေး​သော်လည်း တုလင်းလင်းပုံရိပ်များနှင့် ပြည့်နှက်​​နေခဲ့သည်။ 

အဖွားနှင့်​ မြေးကြားတွင်ရှိ​သော သံ​ယောဇဥ်သည် ပိုင်ရှန်းကျစ်ရင်ကို လှုပ်ခတ်သွား​​စေပြီး သူ့ဦး​လေးကိုအမှတ်ရသွား​စေခဲ့သည်။ သူ့မိဘများကို မမြင်ဖူးခဲ့​ပေ။ သူ မှတ်မိစဥ်ကတည်းက သူ့ဦး​လေးက သူ့​ဘေးနားတွင် အမြဲရှိ​နေခဲ့သည်။ သူ့ဦး​လေးကသာ မိဘဆရာ​တွေ့ဆုံပွဲများ တက်​ရောက်၍ ဟင်းများချက်​​ကျွေးကာ ပန်းခြံကို​ ခေါ်သွား​ပေးခဲ့သည်။ သူ့နာမည်သိက္ခာကို ကာကွယ်​ပေးရန်အတွက် အပြင်မှာရန်ပင် ဖြစ်ခဲ့​သေးသည်။ 

ပိုင်ရှန်းကျစ်အတွက်မူ မိဘဟူသည် ​ရွေးချယ်စရာတစ်ခုဖြစ်သည်။ သို့​သော် သူ့ဘဝတွင် သူ့ဦး​လေးသည် အစားမထိုးနိုင်​သော တည်ရှိမှုတစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။  သို့​​သော်ငြား သူ့ဦး​လေးက ဆုံးပါးသွားပြီး ဤကမ္ဘာကြီးတွင် သူ့အား တစ်​ယောက်တည်း ထားရစ်ခဲ့သည်။

ရုတ်တရက် သူ့ပတ်ပတ်လည်မှ အရာအားလုံး အ​ဝေးသို့ လွင့်​မျောသွားပြီး ကမ္ဘာ​ပေါ်တွင် သူတစ်​ယောက်တည်း ကျန်ရှိသည့်အလား မ​ပြောပြနိုင်​လောက်အောင် အထီးကျန်မှုတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့အားမေ့​ပျောက်သွားပြီး တစ်​ယောက်တည်း အထီးကျန်​နေမည်ကို ​​တွေးကာ အမှန်တကယ်​ပင် ကြောက်ရွံ့သွားခဲ့သည်။

"တီ တီ တီ...."

ဆက်သွယ်​ရေးစက်၏ ကြွပ်ဆတ်ဆတ် အသံက သူ့အထီးကျန်​မှုများကို ​နှောင့်ယှက်၍ ထိုအ​​ခြေအနေထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ 

ပိုင်ရှန်းကျစ် စက်ကို​ ကောက်ယူလိုက်ကာ

မက်​​​ဆေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

[ဖုန့်ယဲ့] : [ပုံ]  [ပုံ]  [ပုံ] အစားအ​သောက်တွေက အရသာရှိတယ်...

ဟမ်.... ပိုင်ရှန်းကျစ် ၎င်းကို မ​မျှော်လင့်ထားခဲ့​ပေ။

ဆက်သွယ်​ရေးစက်မှတစ်ဆင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်လာပြီးကတည်းက ဤသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖုန့်ယဲ့မှ စတင် မက်​ဆေ့ပို့ခြင်းဖြစ်သည်။ အများအားဖြင့်

သူတို့၏ မက်​ဆေ့များကို ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ အစားအ​သောက်စာရင်း နှင့် နေ့စဥ် ကုန်ကျစရိတ်များနှင့်သာ နေရာယူထားသည်။

ဆို​တော့ ဖုန်ယဲ့ အစားအ​သောက်အ​ကြောင်း ချီးကျူးထား​တဲ့ မက်​​ဆေ့ပို့တာက တကယ်တမ်း ဘာကို ပြောချင်တာလဲ...

တစ်ခဏမျှ စဥ်းစားပြီး​နောက် ပိုင်ရှန်းကျစ် စာရိုက်လိုက်သည်။

"တုံ့ပြန်မှု​ပေးတဲ့အတွက် ​ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... ​နောက်ထပ် ပို​မိုကောင်းမွန်တဲ့ ဟင်းလျာ​တွေကိုမစ္စတာဖုန့်အတွက် ချက်ပြုတ်​ပေးနိုင်အောင် သုံးထောင်စား​တော်ဆက်မှ ဆက်လက် ကြိုးစားသွားပါ့မယ်..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် သူ​ရိုက်ထား​သော စာကို ပြန်ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ပထမဦးဆုံး ချီးမွမ်းမှုအတွက် VIP ကို​ကျေးဇူးတင်သည်။ ထို့နောက် စားသုံးသူကို တန်ဖိုးထား​ကြောင်း​ ဖော်ပြထားလျက် ပို​ကောင်းမွန်​သော ဝန်​​​ဆောင်မှုရရှိ​စေရန် အာမခံလိုက်သည်။  

အလွန်အကြူး မျက်နှာလုပ်ခြင်းမရှိဘဲ ရိုးသားမှုများနှင့် သဘာဝတကျ ဖြစ်သည်။ 

အင်း...အဆက်​ပြေတယ်...

သူ မက်​ဆေ့ပို့လိုက်သည်။

တစ်ခြားတစ်ဖက်တွင် ဖုန့်ယဲ့ နိုတီသံကြား ကြားချင်း ​ဆက်သွယ်​ရေးစက်ကို​ ကောက်ယူလိုက်သည်။

သမာရိုးကျဆန်ဆန် စိမ်းသက်​သော မက်​​​​​ဆေ့ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ မျက်နှာ​မှောင်မည်း​သွားပြီး reply ပြန်လိုက်သည်။ 

"​တောင်းပန်ပါတယ်....​ပေါင်အာက ကိုယ့်စက်ကို ယူပြီး မက်​​ဆေ့ပို့လိုက်တာ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်က သူ့ကို အနည်းငယ်ပင် သံသယ မဝင်ပဲ လုံးဝ ယုတ္တိရှိသည်ဟု သတ်မှတ်လိုက်သည်။

လအနည်းငယ် လေ့လာပြီး​နောက် သူ့​တွေ့ရှိချက်ကို အ​​ခြေခံရလျှင်  ဖုန့်ယဲ့က ဟင်းလျာများ စားကောင်းလား မ​ကောင်းလား ဟူ​သောကိစ္စရပ်​လေးကို အားအားယားယား ​​​​ဆွေး​နွေး​နေမည့် လူစားမျိုးမဟုတ်​ပေ။

ပိုင်ရှန်းကျစ် reply ပြန်လိုက်သည်။

"Ha ha ha...​ပေါင်အာနဲ့ မစ္စတာဖုန့် အတူတူရှိ​နေတာလား...မစ္စတာဖုန့်​ ပြော​​နေကျပုံစံ မဟုတ်ပါဘူးလို့ ထင်သားပဲ...စကားမစပ်  ပေါင်အာ​ရော အဆင်​ပြေရဲ့လား...."

ဖုန့်ယဲ့မျက်နှာ ပိုပြီး​ မှောင်မည်းသွားခဲ့သည်။ ဖုန့်​ပေါင်အာနှင့် ဖုန့်​ပေအာ နှစ်​ယောက်က​တော့ ​ပျော်ရွှင်စွာပင်​ ပြေးလွှား​​​​​ဆော့ကစား​နေကြသည်။ က​​လေးနှစ်​ယောက်ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ reply ပြန်လိုက်သည်။

"ဒီလိုပဲ ပတ်ကစားနေကြတာ...မင်း​ရောဘာလုပ်​​နေလဲ...​ပေါင်အာက စာစီစာကုံး ၁၀​ ပုဒ်ရေးပြီး ​ပေအာက ၅​ ပုဒ်ရေးထားတယ်...သူတို့ကို စစ်​ဆေးဖို့အတွက် မနက်ဖြန် သူတို့ကိုလာပို့​ပေးမယ်...."

ဖုန့်​ပေါင်အာ နှင့် ဖုန့်​ပေအာ နှစ်​ယောက်လုံး တုန်လှုပ်သွားကြသည်။

???!!!

သူတို့၏​ပျော်​ပျော်ရွှင်ရွှင်ကစားမှုက သူတို့ဦး​လေးထံမှ အပြစ်​ပေးခံရမှုနှင့် အဆုံးသတ်သွားလိမ့်မည်ဟု မ​မျှော်လင့်ထားခဲ့​ပေ။ သူတို့ဘာလုပ်မိလို့လဲ...

🥘