Chapter 35

🥘Chapter-35

ပိုင်ရှန်းကျစ် ​စာပို့ပြီးနောက် ခေါင်းလှည့်လိုက်​သောအခါ သိပ်မ​ဝေး​​သော​နေရာမှ သူ့အား ကြည့်​နေသူတစ်​ယောက်ကို​တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုသူက စွင်းလန်ယိုပါပင်။ သူလှည့်ပြီး​ အော်​ခေါ်လိုက်သည်။

"စွင်းလန်ယို..."

အညို​ဖျော့​ရောင် ကုတ်အင်္ကျီကို ဝတ်ထား​သော အမျိုးသမီးတစ်​ယောက်က ပိုင်ရှန်းကျစ် ထံသို့​လျှောက်လာကာ သူမမျက်လုံးများက ​တလက်လက်တောက်ပ​နေသည်။ သူမ ​ပြောလိုက်သည်။

"ငါတို့ တစ်​နေရာရာမှာ စကား​ပြောကြမလား..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်​ မေးလိုက်သည်။

"မင်း တစ်ခုခုလိုအပ်လို့လား..."

စွင်းလန်ယို သူမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၍ ​ပြောလိုက်သည်။

"ငါနင့်ကို​မေးချင်တာ တစ်ခုရှိလို့..."

ပိုက်ရှန်းကျစ် သူ့ညှပ်ဖိနပ်နှင့် ​ဘောင်းဘီပွပွကို ကြည့်လိုက်ပြီး ဤအ​​ခြေအ​နေနှင့် တစ်​နေရာရာကို သွားရန် အဆင်မ​ပြေ​ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ ထို့​ကြောင့်​ပြောလိုက်သည်။

"ဒီ​နေရာမှာ​ ပြောလို့မရဘူးလား...လူတွေ သိပ်မရှိပါဘူး..."

အမျိုးသမီးက အနည်းငယ် မျက်​မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။ 10 စက္ကန့်ခန့် တိတ်ဆိတ်​နေပြီး​နောက် ပိုင်ရှန်းကျစ်က ဘာမှမ​​ပြောသည်ကို​ တွေ့​သောအခါ သူမမျက်နှာမှာ ငိုချင်သွားသည့်အလား မ​ရေမရာ ဖြစ်သွားသည်။ သို့​သော် ပြန်ထိန်းသိမ်းလိုက်ပြီး

"ငါ နားလည်ပါပြီ....​နှောင့်ယှက်မိလို့​ တောင်းပန်ပါတယ်..."

ထိုသို့​ ပြောပြီး​နောက် ဇ​ဝေဇဝါဖြစ်​နေသော ပိုင်ရှန်းကျစ်ကို ချန်ထားကာ လှည့်ထွက်သွား​တော့သည်။

​မေး​တောင်မ​မေးဘဲနဲ့ နားလည်သွားတယ်?

သူမက ဘာကိုနားလည်သွားတာလဲ...

သူက​ရော ဘာလို့ ဘာမှနားမလည်လိုက်တာလဲ...

ဆိုင်ပြန်မဖွင့်မီ တစ်ရက်တွင် တုလင်းလင်းက ​နေစရာ​နေရာ ရှာ​တွေ့သွားခဲ့သည်။ သူနှင့်အတူ လိုက်မသွားနိုင်သည့်အတွက် ပိုင်ရှန်းကျစ်က သူတို့​မြေးအဖွားနှစ်ယောက် စားရန် ည​နေခင်းတွင် ဟင်းလျာများ ပြင်ဆင်​ပေးခဲ့သည်။

​တံခါး​ပေါက်၌ရပ်၍ ​မြေးအဖွားနှစ်​ယောက်​ ပျောက်သွားသည်ကို​ စောင့်ကြည့်လိုက်ပြီး မနက်ဖြန် ဆိုင်ဖွင့်ရန်အတွက် ပါဝင်ပစ္စည်းများ ပြင်ဆင်ရန် မီးဖို​ချောင်ထဲဝင်သွား​တော့သည်။

 ယ​နေ့တုံ့ပြန်မှုများကို ကြည့်၍ မနက်ဖြန်တွင် တစ်အိမ်(ဆိုင်)လုံး စားသုံးသူများနှင့်ပြည့်​နေလောက်မည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ ဟင်းလျာများကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ​ပေးနိုင်ရန်အတွက်ဆိုလျှင် ပါဝင်ပစ္စည်းများကို ​စောစီးစွာ ပြင်ဆင်ထားရန်က အရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ 

ပထမလ၏ ၇ ရက်​​မြောက်​နေ့သည် ဆိုင်ဖွင့်ရန် ​နေ့ကောင်း​နေ့မြတ် ဖြစ်သည်။ 

မနက်ခင်း 11 နာရီအတိအကျတွင် သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်က တံခါးများကို အချိန်မှန် ဖွင့်လာခဲ့သည်။ 11 နာရီထိုးပြီး 1 မိနစ်တွင် ပထမစားသုံးသူက ဆိုင်အတွင်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

"သူ​ဌေး ​နောက်ဆုံးတော့ဖွင့်ပြီ​ပေါ့... ဒီ ၁၀ ရက်အတွင်း ကျွန်​တော် ဝိတ်ဘယ်လောက်ကျသွားလဲ သိလား...10 ကီလိုဂရမ်​ကျော်ကြီးတောင်ဗျ!"

ပထမဆုံး ဝင်လာ​သော​ စားသုံးသူက ရင်းနှီးနေသည့်​ဖောက်သည်ဖြစ်သည်။ မီးဖို​ချောင်၌ရှိ​သော ဆိုင်ရှင်ကို မ​ကျေမနပ်​ ဖြစ်နေသည့်အလား သူ၏ အနက်​ရောင်နှင့် အဝါ​ရောင်နားရွက်များက​ ထောင်​နေကြသည်။ 

ပိုင်ရှန်းကျစ်ပြုံးပြီး​ ပြောလိုက်သည်။

"ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ..."

တုံ့ပြန်ချက်ရလိုက်ပြီး​နောက် ကျားကလန်မှ​စားသုံးသူက နာကြည်းချက်များကို ဖွင့်ထုတ်​တော့သည်။

" ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ! သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်မှာ စားပြီးကတည်းက တခြားနေရာ​တွေမှာ မစားနိုင်​တော့ဘူး...သူ​ဌေးဆိုင်ပိတ်လိုက်​တော့ အချိန်လဟိုတယ်ကို သွားစားခဲ့​သေးတယ်...အရသာက ယှဥ်​လို့တောင် မရဘူး...ဘာလို့တစ်ချို့လူ​တွေက သူ​ဌေးက အချိန်လဟိုတယ်ကို အတုခိုးထားတာလို့​ ပြော​နေကြလဲဆိုတာ ကျွန်​တော်ဖြင့် နားကို မလည်ဘူး...သူ​ဌေးရဲ့ ဟင်းလျာ​တွေကို စားဖူးတဲ့ ဘယ်သူကမှ အဲ့လိုအ​တွေးရှိမှာ​မဟုတ်ဘူး...ခြားနားချက်က မိုးနဲ့​မြေလိုပဲ!"

"အချိန်လဟိုတယ်က အစားအ​သောက်တွေက သူ​ဌေးရဲ့ ဟင်းလျာ​တွေကို ၁၀ပုံ ပုံရင် ၁ပုံ​ တောင် မမှီဘူးရယ်!  အဲ့မှာတစ်ကြိမ်တည်းစားပြီး ထပ်​တောင် မသွား​တော့လို့ ကိုးရက်​တောင် ဗိုက်ဆာနေခဲ့တာ...

ဝိတ်လည်းချိန်လိုက်​ရော 10 ကီလိုဂရမ်တောင် ကျသွားတယ်​လေ!"

"ထပ်မစောင့်နိုင်​တော့ဘူး...ထပ်မ​စောင့်နိုင်​တော့ဘူး..."

ကျားကလန်မှစားသုံးသူက သူ့လက်ကိုယမ်းလိုက်ပြီး

"မြန်မြန် ​အသားဟော့​ပေါ့ လာ​ချပေး...အရံဟင်း​တွေကို ဝက်သားနဲ့အမဲသား ၂၀ ​လောက် ချ​ပေးနော် ဗိုက်အရမ်းဆာ​နေပြီ..."

​​မျှော်လင့်ထားသလိုပဲ တစ်​ယောက်​ယောက်က ​ဟေ့​ပေါ့ မှာလာခဲ့ပြီး ပိုင်ရှန်းကျစ်က​ သေချာပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်။ 5 မိနစ်အတွင်းမှာပဲ ​တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်​နေ​သော အနီ​ရောင်ဟင်းရည်ထဲတွင် ကြက်ဥဖက်ထုပ်များပြည့်​နေ​သော အိုးတစ်ခုနှင့် အရံဟင်းများကို ကျားကလန်က စားသုံး​သူ​ရှေ့ ချ​ပေးလိုက်သည်။

"​ကျေးဇူးပြုပြီး သုံး​​ဆောင်ပါ...အိုးထဲက ဖက်ထုပ်​တွေက ​သေချာချက်ပြုတ်ထားပြီးသားဖြစ်လို့ စားလို့ရနေပါပြီ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် အ​ဝေးကို​ လျှောက်မသွားမီမှာပင် ကျားကလန်က စားသုံးသူက ဖက်ထုပ်တစ်ခုခုကို မြန်မြန်ဆယ်ယူကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ အပူ​လောင်သွားသည်ကို လစ်လျူရှုလျက် သူက​ပြောလိုက်သည်။

"​​နောက်ဆုံး​တော့ ဒီအရသာကို ငါထပ်စားနိုင်သွားပြီ! ​ကျေးဇူးပါ သူ​ဌေး...သူ​ဌေးက အရမ်းစဥ်းစား​ပေးတတ်တာပဲ..."

သူမီးဖို​ချောင်ကို ပြန်ရောက်ရုံရှိ​သေး ​နောက်ထပ်​ ပုံမှန်စားသုံးသူ တစ်​ယောက် ​​ရောက်လာပြန်သည်။ သူ ကြက်အံစာတုံးအစပ်ကို မှာချင်​သော်လည်း ကျားကလန်မှစားသုံးသူက ​ဖက်ထုပ်ကို အားပါးတရ စား​နေသည်ကို မြင်​သောအခါတွင် ချက်ချင်းပင် စိတ်​ပြောင်းသွားသည်။

"ငါလည်း ​ဟော့​ပေါ့ပဲမှာမယ်....သူ့မှာရှိတဲ့ ဟင်း​တွေအတိုင်း အတူတူလုပ်​ပေးပါ..."

"...ငါ ဝက်သား​ရော၊ ငါးအသားလုံး​ရော၊ အမဲအူ​​ရော...လိုချင်တယ်...မြန်မြန်  မြန်မြန်  မြန်မြန်! သူ​ဌေး ငါဗိုက်ဆာ​နေပြီ..ငါဒီဟင်း​တွေကို စားဖို့​ စောင့်​နေတာ ! တစ်​နေကုန် ဘာမှ​တောင် မစားရ​သေးဘူး..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် : "..."

ဒုတိယစားသုံးသူ၏​ ဟော့​​ပေါ့ကို ပြင်လို့မပြီး​သေးမီတတိယတစ်​ယောက်​ ရောက်လာခဲ့သည်။ ဆိုင်အတွင်းမှ​ ဟော့​ပေါ့အနံ့ကို ရလိုက်ပြီး​နောက် သူ၏မူလအမှာကို​ ဘေးဖယ်ကာ ​ဟော့​ပေါ့ကိုတိုက်ရိုက် မှာလိုက်သည်။

စားသုံးသူများ ပို ပိုများလာပြီး​နောက် ပိုင်ရှန်းကျစ်မအားလပ်​အောင် အလုပ်ပိ​နေ​တော့သည်။ ကံ​ကောင်းစွာပင် အများစုက ဟော​ပေါ့ကို မှာကြ၍ ​အမှာများကို  ပိုင်ရှန်းကျစ် ထိန်းထားနိုင်​သေးသည်။

​နေ့လည်ခင်းအချိန်၌ သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်တွင် လူများပြည့်ကြပ်နေကာ အပြင်ဘက်၌ လူတန်းရှည်ကြီးပင် ရှိ​နေ​သေးသည်။ ​​ဟော့​ပေါ့ကို ပါဆယ်ယူမှသာ မှာနိုင်မည်ဟုသာ ပိုင်ရှန်းကျစ်​ ကြေငြာလိုက်ရသည်။ သူ့ဆိုင်​ငယ်​လေးက ဤမျှများ​ပြား​သော လူများကို မဆံ့​ပေ။

အမှာများကို ပိုင်ရှန်းကျစ် တစ်​ယောက်တည်း​ ကောက်ယူကာ​ ချက်ပြုတ်​​၊ဆေးကြောလည်း သူတစ်​ယောက်တည်းသာ လုပ်ရ၍ လက်အများကြီး ရှိပါ​စေဟုပင် ဆု​တောင်းလိုက်မိသည်။ ကံ​ကောင်း​ထောက်မစွာ တစ်ရက် အပိုခွင့်ယူထား​သော တုလင်းလင်းကကူညီရန်​ ရောက်လာ​​ပေးခဲ့သည်။ ချက်ပြုတ်ရာတွင် တုလင်းလင်း၏ အကူအညီဖြင့် ​လွယ်ကူချော​မွေ့ကာ မြန်ဆန်သွားခဲ့သည်။ စားသုံးသူများက ပါဆယ်များ ယူသွားကြပြီး​နောက် အပြင်ဘက်တွင် လူတန်းရှိ​နေ​သေး​သော်လည်း အ​တော်​လေး ​လျော့ကျသွားခဲ့သည်။  

ဝူထုံလမ်း အပြင်ဘက်တွင် သုံးဘီးတစ်စီးက လမ်းဘေးတွင် ရပ်ထားသည်။​ ​​ယောကျ်ားနှစ်​ယောက်တွင်တစ်​ယောက်က အနည်းငယ်ဝပြီး ကျန်တစ်​ယောက်က အနည်းငယ်ပိန်​​ကာ သူတို့နှစ်​ယောက် သုံးဘီးထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။ အနည်းငယ်ဝ​သော တစ်​ယောက်က သူ့ဖုန်းနှင့် လမ်းအမှတ်အသားများကို စစ်​ဆေးကာ 

"​ကောင်းပြီ ဒီ​နေရာပဲ..."

ထို့​နောက် နှစ်​ယောက်သား ဝူထူံလမ်းထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်ကြသည်။

"အစ်ကို ဒါကအိပ်မက်လို့ မခံစားရဘူးလား...နည်းနည်း​လေး စား​သောက်ပြီး ပြဿနာရှာရုံ​လေးနဲ့ ​ငါတ်ို့ ဒေါ်လာ ​လေးထောင်​တောင် ရမှာ​ပေါ့..."

သူ့ဗိုက်ကို ပုတ်လိုက်ပြီး လူဝကြီးက ပိန်​​ခြောက်​​နေ​သောသူကို စိန်းစိန်းဝါးဝါး စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ 

"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ​တွေ! ငါတို့ကို ဘယ်သူ အလုပ်အပ်လဲ မမြင်ဘူးလား... မီလျံအများကြီးချမ်းသာတဲ့ ယန်မိသားစုက သခင်လေးကွ...​လေးထောင်ဆိုတာ သူ့အတွက် ဘာမှ မဟုတ်ဘူး...ငါတို့သူစိတ်​ကျေနပ်​​အောင် လုပ်​ပေးနိုင်သ​ရွေ့ ​ဒေါ်လာ လေး​သောင်း​​လောက်က​တော့​ အေး​ဆေး..."

ပိန်​​ခြောက်​ခြောက်နှင့်လူ၏ မျက်နှာက ဝင်းပသွားပြီး တက်ကြွစွာ​ ပြောလိုက်သည်။

"တကယ်ကြီးလား? အဲ့ဒါဆို ဟုတ်ပြီ...ငါသရုပ်ကောင်း​ကောင်း​ဆောင်လိုက်မယ်....အစားအ​သောက်​တွေက 5 star ဟိုတယ်လို​ကောင်း​နေရင်​​တောင် ချီးစား​နေရသလို ဟန်​​ဆောင်ပစ်မယ်!"

​ပြော​နေစဥ်တွင်ပင် သူ့မျက်နှာအမူအရာမှာ မ​ကောင်း​သောအရာ တစ်ခုခုကို စား​နေရသကဲ့သို့ တွန့်လိမ်ရှုံ့မဲ့သွားသည်။

ဟို​ယောင်​ယောင် သည်​ယောင်​ယောင် လျှောက်သွားပြီးနောက် သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်ကို သူတို့နှစ်​ယောက် ရှာ​​တွေ့ချိန်တွင် မိနစ် 20 ကုန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ လူဝကြီးက အလုပ်ရှင်ကို လျင်မြန်စွာ တင်ပြလိုက်သည်။ ဖုန်း​ပြောပြီး​နောက် နှစ်​ယောက်သား ချွေးများသုတ်လိုက်ကာ စား​သောက်ဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်ကြသည်။

ကားအတွင်းထဲတွင် ယန်မင်က ဖုန်းချလိုက်ပြီး စွင်းလန်ယိုကို ​ပြောလိုက်သည်။

"လန်ယို မင်း ခွေး​လေး​တွေ ချစ်တယ်မလား...ဒီနား​လေးမှာ ​ခွေးလေး​တွေနဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ရှိတယ်လို့ ကိုယ်လိုင်းပေါ်မှာ တွေ့လိုက်တယ်...မင်း တစ်ချက်​လောက်သွားကြည့်ချင်လား..."

ခရီးသည်ထိုင်ခုံတွင် ထို​င်နေ​သော စွင်းလန်ယိုက ဝမ်းနည်း ညှိုးငယ်နေသည်။ ​ခွေး​လေး​တွေရှိသည်ဟု ကြားလိုက်ရ​သောအခါ ရွှင်လန်းတက်ကြွလာခဲ့သည်။

" တစ်ချက်​လောက် သွားကြည့်ရ​အောင်...."

"အစ်ကို..ဆိုင်ထဲမှာ ဘာလို့အဲ့​လောက် လူများ​​နေတာလဲ?  အပြင်တုန်းကကျ သတိမထားမိပါဘူး..."

"ငါက ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ!"

လူဝကြီးလည်း နောက်တွန့်သွားခဲ့သည်။ စား​သောက်ဆိုင်ငယ်လေးက လူအုပ်ကြီးနဲ့ ပြည့်ကြပ်​နေလျက် လေထုက သက်ဝင်လှုပ်ရှား​နေသည်။ သူတို့ ဤ​နေရာ၏​ ကျော်ကြားမှုကို လုံးဝ​ လျှော့တွက်မိခဲ့သည်။

"အစ်ကို...ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ? ဒီ​လောက် လူအများကြီးကို ငါတို့အောင်မြင်ပါ့မလား..."

မှန်ပေသည်။ ဤအများကြီးက အရူး​များ မဟုတ်ကြ​ပေ။ 

လူဝကြီးက သွားများကြိတ်လိုက်ပြီး

"လုပ်ကြစို့! ဒါ​ပေမဲ့ ငါတို့ တစ်ခြားတစ်နည်း​ပြောင်းသုံးရမယ်...အစားအစာတွေက မ​ကောင်းဘူး လို့မ​ပြောနဲ့..."

"ဒါဆို ဘာ​ပြောရမှာလဲ..." ပိန်​​ခြောက်​ခြောက်နှင့် လူက​မေးလိုက်သည်။

လူဝကြီးက ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့်

"စား​သောက်ဆိုင်​တွေ အ​ကြောက်ဆုံးကဘာလဲ..."

"အစားအ​သောက်​တွေ မ​ကောင်းတာလား..." 

ပိန်​​​ခြောက်​ခြောက်နှင့်လူက ခန့်မှန်းလိုက်သည်။

"မင်း အရူး!"

လူဝကြီးက ပိန်​ခြောက်ခြောက်နှင့်လူကို လက်ဝါးနှင့်​ဖြန်းခနဲမြည်​အောင် ရိုက်လိုက်ပြီး အသံကိုနှိမ့်​ကာ

"စား​သောက်ဆိုင်​တွေ အ​ကြောက်ဆုံးအရာက ညစ်ပတ်တာကိုပဲ...ဒါကို ကြည့်လိုက်!"

လူဝကြီးက သူ့အိမ်​ထောင်ထဲမှ ပစ္စည်းအနည်းငယ်ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ​ပိန်​ခြောက်​ခြောက်နှင့်လူ၏ မျက်ဝန်းများက ဝင်းလက်သွားပြီး တီးတိုး​ပြောလိုက်သည်။

"ပိုးဟပ်​တွေ!"

"သွားကြစို့...အရင်ဆုံး အတန်းရဲ့​နောက်ဆုံးမှာ တန်းစီမယ်..."

သူတို့နှစ်​ယောက် လူတန်း၏​ နောက်ဆုံးသို့ သွားပြီး ရပ်လိုက်ကြသည်။ ​​ခြောက်ကပ်ကပ်နှင့်လူက ပတ်ပတ်လည်မှလူများ စား​နေသည့် ဟင်းလျာများကို စိတ်အားထက်သန်စွာ စူးစမ်း​နေစဥ်တွင် လူဝကြီးက ဖုန်းထုတ်ကာ အစီအစဥ်ကို အလုပ်ရှင်ထံ တင်ပြလိုက်သည်။ 

ဆင်ကလန်အဖွဲ့ဝင် ဆင်ငယ်လေး ​မောင်ဝ်တန်းတန်းက ယခုလို အ​ခြေ​နေမျိုးနှင့် ကြုံရလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားခဲ့​ပေ။ တိရစ္ဆာန်ကမ္ဘာတွင် ဆင်တစ်​ကောင်အ​နေနှင့် သူ့အရွယ်အစားသည် အကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် လူအဖြစ် အသွင်​ပြောင်းပြီးနောက်၌ပင် သူ့၌ 220 စင်တီမီတာ ရှည်​သောဆင်စွယ်များ ကျန်​ရှိနေ​သေးသည်။ သူ အပြင်သွားသည့်အခါတိုင်းတွင် လူအနည်းငယ်သာ သူ့ကို ရန်စရဲသည်။ လမ်း​မေးသည့်လူများသည်​တောင် သူ့အား ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ​ ရှောင်သွားကြသည်။ ထို့​ကြောင့် တစ်​နေ့၌ သူတန်းစီ​နေ

စဥ်တွင် ကြားဖြတ်လုခံရလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမျှ မ​တွေး​တောမိခဲ့​ပေ။ 

ကြားဖြတ် တန်းစီတယ်! ဒါ လူ့ကျင့်ဝတ်​ မရှိတာဘဲ... စည်းမျဥ်းစည်းကမ်း​တွေကို

အ​လေးမထားဘဲ တစ်ခြားသူ​တွေကိုလည်း မလေးစားတဲ့ အပြုအမူပဲ!

အတိတ်တွင်တုန်းက ကြားဖြတ် တန်းစီ​သောသူတစ်​ယောက်​ယောက်က်ို  ပြည်သူများက ဝိုင်း၍ အပြစ်တင်သည့်အကြိမ်တိုင်း အရှက်မရှိ​၊ တစ်ကိုယ်​ကောင်းဆန်​သော သားရဲလူသားများအ​ပေါ် သူ့​ဒေါသနှင့် မ​ကျေနပ်ချက်များကို ပုံချ​လေ့ရှိသည်။

သူ့​ရှေ့တွင် ကြာဖြတ်တန်းစီသူတစ်​ယောက် ရှိရန် ဆု​တောင်းခဲ့ဖူးသည်။ သို့မှသာလျှင် သူ့ခံပြင်းမှုများကို ဖွင့်ထုတ်ရန် သူတို့ကို ပစ်​ပေါက်နိုင်လိမ့်မည် ဖြစ်သည်။

 သို့​သော်ငြားလည်း ကံမ​ကောင်းစွာပင် ကျားကလန်မှအဖွဲ့ဝင်များပင် သူ့​ရှေ့၌ ကြားဖြတ်တန်းမစီရဲ​ပေ။ထို့​ကြောင့် သူ့​ဒေါသများအား ဖွင့်ထုတ်၍မရခဲ့​ပေ။

သို့​သော် ယ​နေ့တွင် တစ်စုံတစ်​ယောက်က အမှန်တကယ် သူ့​ရှေ့ဖြတ်ဝင်လာခဲ့သည်။ ​သူ့​ရှေ့မှ လူနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး အထူးသဖြင့် တစ်​ယောက်က ပိန်​ခြောက်ကပ်​နေသည်။ 

ဒီလူနှစ်​ယောက်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ​မောင်ဝ်တန်းတန်း​ရှေ့ကို ကြားဖြတ်တန်းစီရဲ ရတာလဲ...

သူတို့က သူ့ကို အထင်​သေးတာလား...

​ဒေါသနှင့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုများက မောင်တန်းတန်း၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် ထွက်​ပေါ်လာခဲ့သည်...

အဘယ်​ကြောင့်ဆို​သော် ​နောက်ဆုံး၌ သူ၏​ဒေါသများကို ဖွင့်ထုတ်နိုင်​တော့မည် ဖြစ်​သော​ကြောင့်ပင်။

အ​​ခြေခံလူ့ကျင့်ဝတ်များကိုထိန်းလိုက်၍ ချက်ချင်းလုပ်လိုက်ပဲ ပထမဦးစွာ သတိ​ပေးစကား ဆိုလိုက်သည်။

"အ​ရှေ့က လူ​သေး​သေး​လေးနှစ်ယောက် စက္ကန့် 30ပေးမယ်...စက္ကန့် 30 ပြည့်ပြီးတာတောင် ဒီမှာ ရှိ​နေသေးရင် မယဥ်​ကျေးတဲ့အတွက် ငါ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့..."

"1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, ..., 22, "

ပိန်​ခြောက်​ခြောက်နှင့်လူက သူ့နားရွက်ကို ကုတ်လိုက်သည်။

"အစ်ကို...တဝီဝီ အသံကြားလိုက်လား...ယင်​ကောင် ပျံ​နေသလိုပဲ..."

လူဝကြီးက နား​ထောင်လိုက်သည်...

"27, 28, 29..."

"မဟုတ်​သေးဘူး ဖြစ်နိုင်တာက..."

"30"

"Ah----F***----"

"ဝိုးးးး​သေစမ်းးးး"

​လေးလံ​သော လက်သီးနှစ်လုံးက သူတို့နှစ်​ယောက်အား သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်၏ အပြင်သို့ပစ်ထုတ်လိုက်သည်။​မြေကြီးမှဖုန်များပင် ​နေရာယူထားသည့်အတွက် သူတို့အား မကြိုက်ပုံပင်။

"အား နာတယ်...အစ်ကို ဘယ်သူ ကျွန်​တော်တို့နဲ့ လာရှုပ်တာလဲ..."

"Pah..."

လူဝကြီး၌ အဆီပြင်ထူထူများရှိ၍ ကုရှင်ခံထားသလိုပါပင်။ သူ ဖုန်​တွေနဲ့တံ​တွေးကို ပါးစပ်အပြည့် ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ သုံ​​ထောင်စား​တော်ဆက်ဆီသို့​ လျှောက်သွားကာ​အော်ဟစ်လိုက်သည်။

"ဘယ်သူလုပ်တာလဲ...ထွက်လာစမ်း! ​သေ​အောင်ရိုက်သတ်ပစ်မယ်!"

စား​သောက်ဆိုင်အတွင်းမှ လူများက သူ့အား ထူးဆန်းစွာ ကြည့်​နေကြသည်။ လူဝကြီးက​ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ​စေ့​စေ့ကြည့်လိုက်​သော်လည်း ဘာမှ မ​တွေ့​ပေ။သူ ကျိန်ဆဲလိုကိသည်။

"​​ခွေး** င​ကြောက် လုပ်ပြီးဝန်မခံရဲဘူး! မင်းတစ်သက်လုံးင​ကြောက်ပဲဖြစ်မှာ!"

ထိုအချိန်တွင် ပိန်​ခြောက်​ခြောက်နှင့်လူက ​ထော့​ထော့နဲ့ နှင့်ဝင်လာကာ လူဝကြီးက နှာ​​ခေါင်းရှုံ့ပြီး ထိုလူဆွဲ၍ ​နောက်ဆုံးတွင် တန်းစီလိုက်သည်။ ထို့​​နောက် ဇာတ်လမ်းက ထ်ဖန်တစ်ခါ ဖြစ်ပျက်သွားသည်။

"Ah---F***----"

"ဝိုးးး ဒီ​ကောင်လာပြန်ပြီ...."

လူဝကြီးက သုံး​ထောင်စား​တော်ဆက်ထဲသို့ ဒေါသတကြီးဝင်လာကာ ​အော်ဟစ်လိုက်သည်။

"ဘယ်သူလုပ်တာလဲ!? သောက်ကျိုးနည်းကို ဘယ်သူလုပ်​နေတာလဲ!? ထွက်လာစမ်း!"

ပိန်​ခြောက်​​ခြောက်နှင့်လူက လူဝကြီးကို တုန်ရီစွာ​​နောက်သို့ဆွဲလိုက်ပြီး အပြင်ဘက်က နေရာလွတ်သို့ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။

"အစ်ကို... အဲ့လူက အဲ့နားမှာ ရပ်​နေလောက်တယ်..."

လူဝကြီးက လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး​ အမျက်​ခြောင်း​​ခြောင်း ထွက်လာခဲ့သည်။သို့​​ပေမည့် ပိန်​ခြောက်​ခြောက်နှင့်လူက ဆက်လက်ပြီး

"ကျွန်​တော်တို့က တံခါးနားမှာ ရပ်​နေတာ​လေ... ကျွန်​တော်တို့ကို အ​နောက်က​နေ ဆွဲလိုက်တဲ့သူက..."

တံခါးအပြင်မှာ ရပ်တာပဲဖြစ်ရမယ်... လူဝကြီးကစကားကို သူ့စိတ်တွင်းမှ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

နှစ်​ယောက်လုံး အချင်းချင်း၏ မျက်လုံးများထဲမှ ​ကြောက်ရွံ့မှုများကို မြင်လိုက်သည်။

"မဟုတ်ဘူး..မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ​နေ့ခင်း​ကြောင်​​တောင်ကြီးပဲ ရှိ​သေးတယ်...ငါတို့ကို တစ်​ယောက်​ယောက်နောက်​နေတာ​ နေမယ်...အဲ့​နေရာမှာ ရပ်​စောင့်ကြည့်မယ်..."

လူဝကြီးက သူ့စကားများကိုသက်​သေပြချင်​နေသည့်အလား ပိန်​​ခြောက်​ခြောက်နှင့်လူကို စိုက်ကြည့်လျက် အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ တံခါးအနီး ဆက်ရပ်​နေခဲ့သည်။

စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာပြီး​နောက် ကြမ်းတမ်းသောလက်ဖဝါးတစ်ဖက်က​ ရုတ်တရက် တံခါးအနီး၌ ပေါ်လာကာ လူဝကြီး၏​ ကော်လံကိုဆွဲကိုင်၍ အပြင်ဘက်သို့ ပစ်ထုတ်လိုက်သည်။ လူဝကြီး​ လေထဲသို့ လွင့်ပျံသွားပြီး သူ့မျက်လုံးက ပိန်ခြောက်​ခြောက်

နှင့်လူ၏ မျက်ဝန်းများနှင့် ​တွေ့ဆုံသွားပြီး နှစ်​ယောက်လုံး၏ မျက်ဝန်းများထဲတွင် ပြင်းထန်​သော ထိတ်လန့်​ကြောက်ရွံ့မှုများနှင့် ပြည့်နှက်​နေလေသည်။

"အဲ့ အဲ့ဒီမှာ သရဲရှိတယ်!!!"

🥘