Chapter 43

🥘Chapter 43

"တကယ်လား...မင်း အဲ့လို တကယ်ထင်နေတာလား...."

ပိုင်ရှန်းကျစ်က ပြုံးပြီး ပြောလိုက်သည်။

"ဒါပေါ့...ငါက ကောလိပ်ဘွဲ့ရတစ်ယောက်ပဲလေ...အခု ငါစားသောက်ဆိုင်ဖွင့်ထားတယ် ...ဘာလို့ဆိုတော့ ငါ အဲ့ဒါ လုပ်ရတာ ကြိုက်လို့လေ...” 

လျိုချင်းရှန်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ သူ၏ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်မှုကို ဖြေဖျောက်လိုက်ပြီး ကျောက်စားပွဲကိုပုတ်၍ ပြောလိုက်လေသည်။

"မင်းမှန်တယ်...ငါ့မိသားစုရဲ့ပိုက်ဆံက ငါ့အတွက်တစ်သက်လုံးစာ လုံလောက်ပါတယ်...ငါဘာလို့ အလုပ်ထွက်လုပ်ပြီး ငါ့မုန့်ဖိုးထက် ဝင်ငွေနည်းတဲ့သူတွေလို လုပ်ရမှာလဲ...မနက်ဖြန် ငါပန်းချီ သင်တန်းတက်ဖို့ လုပ်ပြီး ပန်းချီကားတွေထားဖို့ အခန်းငှားထားလိုက်မယ်...”

သူက ပိုင်ရှန်းကျစ် ဘက်လှည့်ပြီး ပြောလိုက်၏။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှန်းကျစ်...ကျေးဇူးပဲကွာ...ငါ စိတ်ဓာတ်ထပ်မကျတော့ဘူး..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်က ပြုံး၍ ပြောလိုက်သည်။

"ပြဿနာမရှိပါဘူး...ဒါပေမယ့် အနာဂတ်မှာ ဂိမ်းနည်းနည်းပဲ ကစားပြီး ပန်းချီသင်ယူဖို့ အချိန်ပိုယူနော်..."

လျိုချင်းရှန် ရယ်မောလိုက်၏။

“သေချာတာပေါ့...ငါ မင်းနဲ့ အသံစကားပြောခန်းမှာ ဂိမ်းထပ်မဆော့တော့ဘူး"

ပိုင်ရှန်းကျစ်က အနည်းငယ် စိတ်မကျေမနပ်ဖြစ်သွားရသည်။

“.....”

လျိုချင်းရှန်ကို နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် သူ စူပါမားကတ်သို့ သွား၍ ဘီယာနှင့် အုန်းနို့ကို ဝယ်သည်။ ကျိုးလုံ အုန်းနို့သောက်သည့် ပထမဆုံးနေ့ကတည်းက ပိုင်ရှန်းကျစ်က အေးစက်ပြီး  တစ်သီးတစ်ခြားနေတတ်သော ကျိုးလုံက အုန်းနို့ကဲ့သို့ ချိုမြိန်သော ခရင်မ်များကို ခံနိုင်ရည် မရှိသည်ကို သတိထားမိခဲ့၏။ အကယ်က သူ မုန့်စားချင်လားလို့မေးပါက မကြာခဏ ငြင်းတတ်သော်လည်း အုန်းနို့လိုချင်လားလို့ မေးလိုက်သည်နှင့် တစ်ခွန်းမှ မငြင်းတော့ပေ။ ပိုင်ရှန်းကျစ် သူ့ကို တွေးခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့မှ အုန်းနို့ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။

သုံးထောင်စားတော်ဆက်အိမ်သို့ ပြန်လာရာလမ်းတွင်  လမ်းကြားမှ အဒေါ်များနှင့် အဖွားများစွာကို တွေ့ဆုံခဲ့ပြီး စားသောက်ဆိုင်သို့ မပြန်မီ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။ 

သူ ဘီယာကို ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်လိုက်ပြီးချိန်တွင် ကျိုးလုံ ပြန်ရောက်လာ၏။

“ပြန်ရောက်လာပြီလား...ငါ့မှာ အုန်းနို့ရှိတယ်....မင်း သောက်ချင်လား..."

 ဘာမှပြန်မပြောသည့်အတွက် ရေခဲသေတ္တာထဲမှ အုန်းနို့တစ်ဘူးကိုယူ၍ လှည့်ကာ ထိုနေရာတွင် မလှုပ်မယှက်ရပ်နေသော ကျိုးလုံကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။

“ဘာဖြစ်နေတာလဲ...." 

ပိုင်ရှန်းကျစ် မေးလိုက်သည်။

သူ့လက်ထဲရှိ အုန်းနို့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကျိုးလုံက တုံ့ဆိုင်းစွာ ပြန်ဖြေလိုက်၏။

"ဘော့စ်...ကျွန်တော် အပြင်ထွက်​​နေတော့မလို့" 

ဟမ်...ထွက်​နေမယ်...

ပိုင်ရှန်းကျစ်က ကျိုးလုံကို အပြင်ခန်းမှာ ထိုင်ရန် ခေါ်လိုက်သည်။ 

သူရှေ့တွင် ရှိနေသူက အပေါ်အင်္ကျီအနက်၊ ဘောင်းဘီအနက်နှင့် ဖိနပ်အနက်ရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် လူငယ်လေး ဖြစ်သည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ်က သူ့ကို အကြာကြီး အကဲခတ်နေခြင်းကြောင့် သူ့ အမူအရာက နားမလည်နိုင်ဖြစ်လာ၏။ ကောင်လေးက သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ဖိလိုက်ပြီး ပြောလာ၏။

"ကျွန်တော် စားသောက်ဆိုင်မှာနေရတာ အဆင်ပြေတယ်လို့ ခံစားရတယ်...ဒါပေမယ့် နည်းနည်း တော့ အဆင်မပြေဘူး" 

"မင်းမှာ ပိုက်ဆံအလုံအလောက်ရှိလား..." 

ပိုင်ရှန်းကျစ်က ပြုံးပြီး မေးလိုက်၏။ 

ကမ္ဘာသုံးထောင်တွင် အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ဦးက အရွယ်ရောက်ပြီး သူအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရပြီး ၎င်းတို့၏ လုပ်ရပ်များအတွက် တာဝန်ရှိသည်။ 

သူ တစ်လနီးပါး စောင့်ကြည့်လေ့လာပြီးနောက် ကျိုးလုံက အမှန်တကယ် ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သော ကလေးဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့၏။ သူက သူဘာလုပ်နေလဲ၊ သူဘာလုပ်ချင်တာလဲကို သိ၏။ ထို့ကြောင့် ပိုင်ရှန်းကျစ်က သူ့အတွက် စိုးရိမ်စရာမရှိချေ။

"ကျွန်တော့်မှာ လုံလောက်ပါတယ်...ပိုက်ဆံအလုံအလောက်ရှိပါတယ်..."

ကျိုးလုံက သူ့လက်ထဲရှိ အုန်းနို့ကို နောက်ထပ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း ပြောလိုက်၏။

ပိုင်ရှန်းကျစ်က ကတ်တစ်ကတ်ကို ထုတ်ပြီး ကျိုးလုံရှေ့တွင် ချထားလိုက်ကာ ပြောလေသည်။

"ဒါကို ယူသွားလိုက်...မင်းရဲ့ လစာကို ရက်အနည်းငယ်အတွင်း ပေးရတော့မှာလေ...ဒါကို မင်းရဲ့ လုပ်ခလစာလို့ တွေးလိုက်ပါ...မင်းထွက်​သွားချင်တယ်ဆို အတင်းဖိအားမပေးနဲ့...မင်းက အခု တစ်လကို တစ်သောင်းကျော်လောက် ဝင်ငွေရနေတာဆိုတော့ ခြွေတာရတာ မသင့်တော်ဘူး..."

ကျိုးလုံက ငြင်းချင်သော်လည်း ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ စကားကို ကြားလိုက်ရသောအခါ သူ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး သူ့လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်၏။ အမှန်တကယ်တော့ သူ့မှာ ပိုက်ဆံအများကြီး မရှိသလို အပြင်၌ အရည်အသွေးအနိမ့်ဆုံးနေရာကိုသာ တတ်နိုင်ခဲ့၏။ ဤငွေဖြင့် အရာများစွာက ပို၍ လွယ်ကူလာလိမ့်မည်။ သူက ကတ်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး ပိုင်ရှန်းကျစ်ကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ကြည့်ကာ ပြောလိုက်၏။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဘော့စ်...ကျွန်တော် ကြိုးစားပါ့မယ်..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်က က သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ပြောလိုက်၏။

"ဒါ မင်းရဲ့လစာ...ငါ့ကို ကျေးဇူးတင်စရာ ဘာရှိလို့လဲ...ဒါနဲ့ မင်းက ဘယ်အချိန်က ထွက်သွား မှာလဲ..."

ကျိုးလုံက သူ့မျက်နှာ နွေးလာသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့အကြည့်ကို ရှောင်လိုက်သည်။ 

"ဒီနေ့"

ဒီလောက် အရေးတကြီးလား...

ပိုင်ရှန်းကျစ်က အချိန်ကို စစ်ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်၏။

"ငါးနာရီထိုးခါနီးပြီ...အပေါ်ထပ်ကို မြန်မြန်သွားပြီးတော့ ပစ္စည်းတွေ ထုပ်ပိုးလိုက်လေ... မင်းအတွက် ငါ ဖက်ထုပ်တစ်ပန်းကန် ချက်ပေးမယ်...မင်းမထွက်သွားခင် စားလို့ရအောင်..."

ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက် ပိုင်ရှန်းကျစ်က ထ၍ မီးဖိုချောင်သို့ သွားလိုက်သည်။ ကျိုးလုံက သူ့ကို ဒီလို ဆက်ဆံဖို့ မလိုဘူးလို့ ပြောချင်သော်လည်း ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ နောက်ကျောကို မြင်လိုက်သော အခါ စကားများကို မျိုချမိသွား၏။ 

ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ ထွက်ခွာသွားသော ရုပ်ပုံလွှာကို ကြည့်လိုက်သောအခါ ရင်ထဲ ထိမိသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ သုံးထောင်စားတော်ဆက်သို့ ရောက်သည့် ပထမဆုံးနေ့ကတည်းက ဤနေရာက ယခင်သူရောက်ဖူးသည့်နေရာနှင့် မတူကြောင်း သူခံစားမိခဲ့သည်။

အစတုန်းကတော့ ဤလူများက ဟန်ဆောင်ကောင်းသည်လို့ ထင်ခဲ့သော်လည်း တစ်လနီးပါး ကြာပြီးနောက် စားသောက်ဆိုင်ထဲရှိ လူနှစ်ယောက်က မကောင်းသော ရည်ရွယ်ချက်များ မရှိသည်ကို သူသိလာပြီး သူ့ကိုယ်သူပင် မယုံကြည်နိုင်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။။ သူတို့က တကယ်ကောင်း၏။

 ကျိုးလုံက သူ့မိဘများအသက်ရှင်နေသေးသည့် နေ့ရက်များဆီသို့ ပြန်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ကြင်နာမှုနှင့် စစ်မှန်သော ဂရုစိုက်မှုတို့ဖြင့် ဝန်းရံထားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူတို့၏ စကားများတွင် စိုးရိမ်ပူပန်မှုက အမှန်တကယ်ပင်ဖြစ်ပြီး ၎င်းတို့ပေးခဲ့သောအရာများက သူ့ကို စမ်းသပ်ရန် ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်ပေ။ အစ်ကိုတုနှင့် သုံးထောင်စားတော်ဆက်၏ သူဌေး ပိုင်ရှန်းကျစ်က သူ့ကို ညီလေးတစ်ယောက်လို စစ်မှန်စွာ ဆက်ဆံခဲ့သည်ကို ကျိုးလုံလည်း ခံစားမိ၏။

သူ ထိုသို့ကံကောင်းလိမ့်မယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးပေ။ အချိန်အာကသမိဘမဲ့ဂေဟာသို့ သူ ဝင်သွားသောအခါ ချစ်ခင်ကြင်နာမှုက ပျောက်ကွယ်သွားသည်ဟု သူထင်ခဲ့သည်။ မိဘမဲ့ဂေဟာက ထွက်ပြီးသော်လည်း ပုံမှန်အတိုင်း ဆက်ဆံခံရရန် သူမမျှော်လင့်ထားချေ။ ဆယ်နှစ်သားအရွယ်တွင် သူ့မျက်နှာတွင် အမာရွတ်အမှတ်အသားရပြီးနောက် သူ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကို ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်။

ယခုမူ သုံးထောင်စားတော်ဆက်အိမ်တွင် သူပုံမှန်အလုပ်လုပ်နိုင်ရုံသာမက စားသောက်ဆိုင်ရှိ လူနှစ်ဦးကလည်း သူ့ကို ကောင်းစွာဂရုစိုက်ခဲ့သည်။ သူတို့က သူ့ကို များများစားရန် များများအနားယူရန် ပြောကြပြီး သူဌေးက သူ ငယ်သေးသည့်အတွက် ကြီးထွားလာရန် အသားပိုစားပြီး အရပ်ရှည်ရန် ပိုအိပ်သင့်သည်ဟု ပြောခဲ့ကြ၏။

ကျိုးလုံက သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းကျောင်းနိုင်သော အရွယ်ရောက်ပြီးသူဟု ကြာမြင့်စွာကတည်းက သတ်မှတ်ခံလိုက်ရသည်။ သို့သော် ယခုချိန်တွင် သူက ချစ်မြတ်နိုးခံရသော ကလေးလေး နောက်တစ်ဖန်ဖြစ်လာပုံရသည်။

နေ့ရက်များက အံ့ဩစရာ ကောင်းလွန်းသဖြင့် ဤအမှတ်တရများကို စွန်းထင်းသွားစေနိုင်သော အတိတ်၏ အညစ်အကြေးများကိုပင် မမှတ်မိချင်တော့ပေ။ သို့သော် သူလုပ်ရမည့် အရာများ ရှိသေး၏။ သူ အမှန်တကယ် ထွက်ခွာလာခဲ့ပြီး သက်သာရာရခဲ့သော်လည်း ဒုက္ခရောက်နေ သူများ ကျန်နေသေး၏။ လူတိုင်းက သူ့လို ကံကြမ္မာကောင်းကို မပိုင်ဆိုင်ခဲ့ကြပေ...

သူ့ပစ္စည်းများကို ထုပ်ပိုးပြီးနောက် ကျိုးလုံက အောက်ထပ်တွင် ဖက်ထုပ်များကို ကျေနပ်စွာ စားသောက်လိုက်သည်။ထို့နောက် သူ သုံးထောင်စားတော်ဆက်အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။

.................................

" ရှောင်လုံ...ရှောင်လုံ...ဒီမှာ အရမ်းမှောင်နေတယ်...ငါကြောက်တယ်..."

"မကြောက်နဲ့...ရှေ့က မီးကို ကြည့်လိုက် အဲဒါ သုံးထောင်စားတော်ဆက်အိမ်ပဲ... ငါတို့ ရောက်ခါနီးပြီ..."

........................

ကျိုးလုံထွက်သွားပြီးနောက် ပိုင်ရှန်းကျစ် ညစာစားပြီး ရုပ်ရှင်ကြည့်ရန် အိပ်ရာပေါ် လဲလျောင်းလိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်က အစောကြီးပြီးသွားသောအခါ သူ ဂိမ်းဆော့လိုက်၏။ နောက်ကျနေသည်ကို မြင်ပြီးနောက် သူ မီးပိတ်၍ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။

ဝူထုန်လမ်းသည် လမ်းမကြီးနှင့် ဝေးလံသော နေရာတစ်ခုတွင် တည်ရှိသည်။ ည ၁၀း၃၀ နောက်ပိုင်း တွင် လမ်းက တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ်က ရုတ်တရက် ဟွန်းသံကြောင့် စိတ်မပူရဘဲ ညဘက် အေးအေးချမ်းချမ်း အိပ်နိုင်သောကြောင့် ဤနေရာကို ကျေနပ်နေမိသည်။ သူ ဝူထုန်လမ်းတွင် လအတော်ကြာ နေခဲ့ပြီး နံနက်ခင်းအထိ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားခြင်းက သူ့အတွက်အလွန်သာယာသော ခံစားမှုတစ်ခုဖြစ်ပေသည်။

ထို့ကြောင့် ညသန်းခေါင်တွင် တံခါးခေါက်သံကြောင့် သူနိုးလာသောအခါ ပိုင်ရှန်းကျစ်က သုံးထောင်စားတော်ဆက်အိမ်တွင် ရှိနေကြောင်းကို မတွေးလိုက်မီ ခဏတာ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားသည်။ အောက်ထပ် ပင်မတံခါးကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ဆောင့်ကန်နေပုံရသည်။

သူ့ခေါင်းကို ပွတ်သပ်၍ သမ်းလိုက်ပြီး ငုံ့၍ ဖိနပ်တစ်ရံကိုဝတ်ကာ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ သူ လမ်းတစ်ဝက်၌ တံခါးအပြင်ဘက်ရှိ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်မှုက ရုတ်တရက် ရပ်သွား၏။ 

ပိုင်ရှန်းကျစ်က အပြင်ဘက်အခန်းသို့ ရောက်ရှိလာချိန် လမ်းမီးတိုင်မှ အလင်းရောင်က လိပ်ထားသော ခန်းဆီးပေါ်ရှိ အခေါင်းပေါက်ပုံစံမှတဆင့် စိမ့်ဝင်နေသည်။ အမှောင်ထဲတွင် ကလေးဆန်သောအသံ တိုးတိုးလေးကို ကြားလိုက်၏။

"ရှောင်လု...တံခါးထပ်မခေါက်ရအောင်...ဒီမှာ ခဏစောင့်ကြစို့လေ...သူတို့ တံခါးဖွင့်ပေးမှာ သေချာပါတယ်..." 

၎င်းက ကောင်လေးတစ်ယောက်၏ အသံဖြစ်သည်။

"ဟုတ်...ရှောင်လုံပြောတာ နားထောင်လိုက်မယ်...ဒီကျောက်တုံးက အရမ်းသန့်တယ်...ငါတို့နှစ်ယောက် ဒီပေါ်မှာ အိပ်လို့ရပြီ..."

၎င်းက ကလေးမလေးတစ်ယောက်၏ အသံဖြစ်သည်။

တိတ်ဆိတ်သောညတွင် ဆိုင်ငယ်လေး၏ တံခါးပေါက်မှ ရုတ်တရက် အသံဗလံများ မြည်လာပြီး ပိုင်ရှင်အနီးသို့ ရောက်လာသောအခါ အသံများ ရပ်တန့်သွားသော်လည်း တံခါးအပြင်ဘက်မှ ရုတ်တရက် ကလေးဆန်သည့် အသံများ ထွက်လာ၏။ 

ဒါက ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ပူးပေါင်းကြံစည်မှုလား ဒါမှမဟုတ်...

စနောက်တတ်တဲ့ ကလေးတွေ ပြေးလွှားနေတာ သေချာတယ်...

ပိုင်ရှန်းကျစ်က သမ်းဝေပြီး တံခါးကိုသော့ဖွင့်လိုက်၏။

 တံခါးကို ဆွဲဖွင့်သံကြားသောအခါ တံခါးအပြင်ဘက်ရှိ တစ်ခုတည်းသော ကျောက်တုံးပေါ်မှာ ထိုင်နေသော ကလေးနှစ်ယောက်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။

တစ်ယောက်က ဆံပင်စိမ်းနှင့် မျက်လုံးစိမ်းများရှိပြီး နောက်တစ်ယောက်ကတော့ အနက်ရောင် ဆံပင်နှင့် မျက်လုံးနက်များရှိ၏။ ပိုင်ရှန်းကျစ်က တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်နှင့် ထိုကလေး နှစ်ယောက်က ကမ္ဘာသုံးထောင်မှ ဖြစ်မည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ သူစကားပြောခါနီးတွင် အနက်ရောင်ဆံပင်နှင့် အနက်ရောင်မျက်လုံးရှိသော ကလေးလေးက တောက်ပပြောင်လက်နေ သော မျက်လုံးကြီးများဖြင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ရှက်ရွံ့စွာ ခေါ်လာလေသည်။

"အဖေ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် "...."

ငါက အိမ်ထောင်မပြုဖူးဘူးလေ...ဒီသားက ဘယ်ကရောက်လာတာလဲ...

"ဖေဖေ...သား အဖေ့ကို အရမ်းလွမ်းတယ်..."

ကလေးက အမြောက်ကျည်လေးများကဲ့သို့ ပိုင်ရှန်းကျစ်ဆီသို့ ပြေးသွားပြီး သူ့ကို လက်တွေ့ ဘဝသို့ ဆွဲခေါ်သွားခဲ့သည်။ သူက အဝေးမှပြေးလာသော ကလေးကို လှမ်းချီလိုက်သော်လည်း ကလေး၏ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါ ကလေးက မည်မျှပိန်ပြီး အားနည်းသည်ကို သူသိလိုက်ရသည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ်အံ့အားသင့်သွားမိသည်။ 

ကလေးတစ်ယောက်က  ဘာလို့ ဒီလောက်အားနည်းပြီး ထိခိုက်လွယ်တာလဲ...

ပိုင်ရှန်းကျစ်က သူ့ကို လက်ခံလိုက်ပြီထင်ပြီး နားလည်မှုလွဲနေသော ကလေးက မျက်ရည်ဝိုင်းနေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် သူ့ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြောလာလေသည်။

"အဖေ...အဖေ...ရှောင်လုံက အဖေ့ကို အရမ်းသတိရနေတာ...ရှောင်လုံက နောက်ဆုံးတော့အဖေ့ကိုတွေ့သွားပြီ...ဝူးး...ဝူး..."

အနီးနားတွင် ရပ်နေသော ကလေးမလေးက ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ ခြေထောက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ငို၍ ပြောလိုက်၏။

"ဦးလေး...ဦးလေး ရှောင်လုလည်း လွမ်းတယ်...ဝူး..."

ကလေးနှစ်ယောက်က ဝမ်းနည်းစွာ ငိုကြွေးကြပြီး ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ ဘောင်းဘီက မျက်ရည်များနှင့် နှာရည်များဖြင့် စွန်းထင်းနေ၏။ 

ပိုင်ရှန်းကျစ် "...." ငါဘယ်သူလဲ...ငါဘယ်မှာလဲ...ငါဘာလုပ်နေတာလဲ...

ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သုံးထောင်စားတော်ဆက်အိမ်၏ မီးများကို နံနက်သုံးနာရီတွင် ဖွင့်ခဲ့သည်။ ကလေးနှစ်ယောက် အချင်းချင်း လက်ကို ဆွဲ၍ ရှိုက်ငိုပြီး သူ့ကို တုန်လှုပ်စွာ ကြည့်နေကြသည်။

ပိုင်ရှန်းကျစ် : "..."

တိတ်ဆိတ်မှုက ည၏ ဆောင်ပုဒ်ဖြစ်သည်။ အချိန်စီမံခန့်ခွဲမှုဗျူရိုက ဤအချိန်တွင် အလုပ်မလုပ်မည်မှာ သေချာသလောက်ပင်။

ဒါကြောင့် ဒီကလေးနှစ်ယောက်ကို သူဘယ်လိုကိုင်တွယ်သင့်လဲ...

တောက်ပသော အလင်းရောင်အောက်တွင် ကလေးနှစ်ယောက်က တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေကြသည်။ 

ပိုင်ရှန်းကျစ်သည် သူတို့၏ အဝတ်အစားများ စုတ်ပြဲနေပြီး ဖုန်များဖုံးနေသည်ကို သတိပြုမိသည်။ ကလေးမလေး၏ အစိမ်းရောင်ဆံပင်က ရှုပ်ယှက်ခတ်နေပြီး ကောင်လေး၏ အနက်ရောင်ဆံပင်တိုလေးက ခွေးကိုက်ခံထားရသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ အနက်ရောင်နှင့် ကြည်လင် ပြတ်သားသော အထုပ်ငယ်နှစ်ခုကို ၎င်းတို့၏ နဖူးပေါ်တွင် စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းအောင် တင်ထားသည်။ အလင်းရောင်က တောက်ပလွန်းနေခြင်း သို့မဟုတ် ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသော အသွင်အပြင်က သူတို့ကို ထိတ်လန့်စေသော်လည်း ကလေးနှစ်ယောက်က လက်ကိုင်ထားကြပြီး တံခါးကို ဖိ၍ တိုးတိုးလေးငိုနေကြ၏။

"အင်း...မင်းတို့ တစ်ခုခု အရင်စားချင်ကြလား..."

ကလေးနှစ်ယောက်က ယခင် သူတွေ့ဖူးသော ဖုန့်ပေါင်အာနှင့် ဖုန့်ပေအာထက်ပင်ငယ်၏။ ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ နှလုံးသားများ ပျော့ပျောင်းလာပြီး သူတို့ကို အရင်စားခိုင်းပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ စဉ်းစားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

ကလေးနှစ်ယောက်က ဆက်လက်ရှိုက်နေပြီး မျက်လုံးကြီးကြီးများဖြင့် သူ့ကို ကြည့်နေကြ သော်လည်း စကားမပြောကြပေ။ ပိုင်ရှန်းကျစ်က သက်ပြင်းချရင်း ပြောလိုက်သည်။

"ဦးဦး မင်းတို့အတွက် တစ်ခုခု ချက်ပြုတ်ပေးမယ်...ထိုင်ဖို့ နေရာရှာပြီး ထိုင်နေကြနော်..."

ကလေးနှစ်ယောက်သာ ရှိနေခြင်းကြောင့် ပိုင်ရှန်းကျစ်က ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မပြင်ဆင်ခဲ့ချေ။ အခန်းငယ်လေးထဲက လက်ကျန် ဖက်ထုပ်များကို ထုတ်ယူပြီး အိုးတစ်လုံးထဲတွင် ပြုတ်လိုက်၏။

မိနစ်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ ဖက်ထုပ်များက မျက်နှာပြင်ပေါ်သို့ တက်လာကြသည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ်က ၎င်းတို့ကို ပန်းကန်လုံးနှစ်လုံးထဲသို့ ခြောက်ခုစီခွဲ၍ ထည့်လိုက်၏။ ပန်းကန်များကို မလိုက်ပြီး သူအပြင်ထွက်သွားချိန်တွင် ကလေးနှစ်ယောက်က မလှုပ်မယှက်ဖြင့် တံခါးနား၌သာ ရပ်နေတုန်းဖြစ်၏။ သူက ဖက်ထုပ်ပန်းကန်နှစ်လုံးကို အနီးဆုံးစားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူတို့ကို ခေါ်လိုက်၏။

"လာကြ...အရင် လာစားကြနော်...မင်းတို့ စားပြီးရင် ငါတို့စကားပြောလို့ရတယ်..."

ပြည့်ဖောင်းနေသော ဖက်ထုပ်များက အဖြူရောင်ကြွေပန်းကန်လုံးများအတွင်းမှ ရေနွေးငွေ့များ ထုတ်လွှတ်ပြီး မရင်းနှီးသော အမွှေးအကြိုင်များက သူတို့၏ နှာခေါင်းထဲသို့ ပျံ့လွင့်လာသည်။ ကလေးနှစ်ယောက်က ဤသို့အရာများကို အနံ့ခံပြီး မြည်းစမ်းဖို့နေနေသာသာ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးပေ။ သူတို့၏ ဗိုက်သေးသေးလေးများမှ ချက်ချင်း ဆာလောင်သည့်အသံ ထွက်ပေါ်လာ၏။ 

"သွားစားပါ...ဖက်ထုပ်တွေက အေးသွားရင် စားမကောင်းဘူးလေ...” 

ထိုစကားကြားချိန်တွင် ကလေးနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် လက်လျော့လိုက်လေသည်။ သူတို့က စားပွဲဆီသို့ လျှောက်သွား၍ ထိုင်လိုက်ကြပြီး ဖက်ထုပ်များကို အားရပါးရ စားလိုက်ကြ၏။

ပိုင်ရှန်းကျစ် ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားသည့် ဖက်ထုပ်ခြောက်လုံးက အရေပြားပါးလွှာပြီး အစာများများပါ၏။ ကလေးများအတွက်က ပမာဏနည်းနည်းတော့ မဟုတ်ပေ။ 

သို့သော် ငါးမိနစ်အတွင်း ကလေးနှစ်ဦး ဖက်ထုပ်ခြောက်လုံးကို စားပြီးသွားတာကိုကြည့်ပြီး သူ အံ့ဩသွားရသည်... သူတို့က ဟင်းရည်တွေတောင်မှ အကုန်သောက်လိုက်ကြသေးတာ...

"မင်းတို့ နောက်ထပ်လိုချင်သေးလား..."

 ပိုင်ရှန်းကျစ် မျက်တောင်ခတ်ပြီး မေးလိုက်၏။

ကလေးနှစ်ယောက်က ဇွန်းကို တုံ့ဆိုင်းစွာ ချလိုက်ပြီး ခေါင်းကို တညီတညွတ်တည်း ခါယမ်း၍ ပြောလေသည်။

"မယူတော့ပါဘူး...ဗိုက်ဝသွားပါပြီး..." 

ကောင်းပြီ။ သူတို့က ဗိုက်ပြည့်သွားပြီ။ သူတို့ ဗိုက်ပြည့်ပြီဆိုတော့ လေးလေးနက်နက် ဆွေးနွေးကြပါစို့။

ကလေးနှစ်ယောက်ကို လေးလေးနက်နက်ကြည့်ရင်း ပိုင်ရှန်းကျစ်က ပြောလိုက်၏။

"ပထမဆုံးအနေနဲ့ ဦးက သားရဲ့ အဖေမဟုတ်ဘူး...”

ရှောင်လုံက နှုတ်ခမ်းစူလိုက်သည်ကို မြင်ပြီး ပိုင်ရှန်းကျစ်က အလောတကြီး ထပ်ပြောလိုက်သည်။

"မငိုနဲ့နော်...ဦးရဲ့ စကားကို နားထောင်ပါဦး...ဦးက သားအဖေမဟုတ်ပေမယ့် သားသူ့ကို ရှာတွေ့အောင် ကူညီပေးလို့ရတယ်..."

ထို့နောက် သူက ကလေးမလေးထံသို့ လှည့်၍ ထပ်ပြောလိုက်သည်။

"သမီးကိုလည်း သမီးမိသားစုကို ရှာတွေ့အောင် ကူညီပေးမယ်နော်..."

ရှောင်လုံက ရှိုက်ပြီး နှုတ်ဆိတ်နေချိန်တွင် ရှောင်လုက စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ပြောလိုက်၏။

"ဦးဦး...သူတို့ကို ရှာတွေ့မှာ မဟုတ်ဘူး...ဦးက ရှောင်လုံကို သူ့အဖေကို ရှာဖို့ ကူညီပေးဖို့ပဲ လိုပါတယ်..."

သူတို့ကို ရှာမယ်တဲ့လား...

ပိုင်ရှန်းကျစ်က ကလေးမလေးအား နောက်ထပ် ထပ်မေးရန် ပြင်လိုက်စဉ် ကောင်လေးက ကောင်မလေးကို ပြောလိုက်၏။

"ရှောင်လု...အဲ့တာက ဖြစ်နိုင်တယ်လေ...ဒီဦးဦးက အရွယ်ရောက်သားမို့ မင်းအဖေနဲ့ အမေကို သေချာရှာတွေ့နိုင်မှာပါ...သူ့မှာ ဆက်သွယ်ရေးစက်ရှိပြီးတော့ လူတော်တော်များများက သူ့ကို သိတယ်လေ...သူက တစ်ခုခုပြောလိုက်မယ်ဆို မင်းအဖေနဲ့ အမေ ဘယ်မှာနေနေ...အဲဒါကို မြင်ပြီး မင်းကို လာရှာနိုင်လိမ့်မယ်..."

မျှော်လင့်ချက်ပြည့်သော မျက်လုံးများဖြင့် ကျောက်စိမ်းတုံးကဲ့သို့ မျက်ဆံများက ပိုင်ရှန်းကျစ်ကို ကြည့်လိုက်ကြသည်။ 

"အဲ့ဒါအမှန်လားဟင်..."

အင်း..ကောင်းပြီး...ဆိုတော့...ဒါပေမယ့်...

"ဖြစ်နိုင်ပါတယ်..." 

ပိုင်ရှန်းကျစ်က အာမမခံရန်တော့ မဝံ့ရဲချေ။

ချက်ချင်းပင် ကလေးမလေးက အလွန်ပျော်ရွှင်လာပြီး ရှောင်လုံ၏ လက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး ပျော်ရွှင်စွာ ရယ်ပြီး ပြောလေသည်။

"ရှောင်လုံ...ရှောင်လုံ...ဒါဆို ငါ့အဖေနဲ့အမေကိုလည်း ရှာတွေ့နိုင်မှာပေါ့..."

ရှောင်လုံလည်း အရမ်းပျော်နေပြီး ရှက်ရွံ့ဟန်လေးဖြင့် ...

"ရှောင်လု...ရှောင်လု...ငါ့အဖေကို ရှာတွေ့ချိန်မှာ မင်းအဖေနဲ့ အမေက မင်းကို တွေ့နိုင်တယ် လေ...သူတို့က ငါတို့ကို အတူနေခွင့်ပေးမယ်ဆို...ငါတို့ ဘယ်တော့မှ ခွဲမသွားဘူးနော်..."

ရှောင်လုက အားတက်သရော ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောလိုက်၏။

"ဟုတ်တယ်...ငါတို့ ဘယ်တော့...ဘယ်တော့မှ ခွဲမသွားဘူးနော်...ပြီးတော့ အာ့ဟွားကိုကောပဲ..." 

ရှောင်လုံက ထပ်ပြောလိုက်၏။

"ဟုတ်တယ်...အာ့ဟွားကောပဲ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်က တစ်ဖက်မှာ အကူအညီမဲ့မူဖြင့် ကူကယ်ရာမဲ့နေပေပြီ။

 အမှန်ပင် သူတို့က ကလေးများပင်။ သူတို့က သူတို့ရဲ့ လမ်းကြောင်းတွေကို မဖြတ်ကျော်ခဲ့ကြရသေးသော်လည်း သူတို့၏ အနာဂတ်ကို စီစဉ်ပြီးသားဖြစ်နေပေပြီ။

🥘