MM Story Teller

Chapter 65

Viewers 6k

Chapters 91

🥘Chapter 65

မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း နေ့လယ်တွင် ကျိလန်ပေါ်လာပြန်သည်။

သူမဝင်လာသည်ကိုတွေ့သည်နှင့် ရှောင်လုံက ရှောင်လုကိုဆွဲကာ အပေါ်တက်ပြေးသွားလေသည်။

ပိုင်ရှန်းကျစ် သူတို့နှစ်ဦးကိုကြည့်ကာ ကျိလန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"အရင် ထိုင်လိုက်မလား..."

"ကျွန်မ နားလည်ပါတယ်..."

ကျိလန် လက်ဖက်ရည်တစ်ငုံသောက်ကာ သူမအမူအရာမှာ တည်ငြိမ်နေကာ အံသြခြင်း၊ဒေါသထွက်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းအလျင်းမရှိပါချေ။ သူမဒီကိုရောက်နေသည့်ရည်ရွယ်ချက်မှာ လက်ဖက်ရည်သောက်ဖို့သာ ဖြစ်သယောင်။ သူမ၏တည်ငြိမ်သော အမူအရာနှင့် ကြုံရသောအခါ ပိုင်ရှန်းကျစ်နှစ်သိမ့်စရာစကား ရှာမတွေ့၍ ကသိကအောက်သာ ရယ်မိသည်။

"စကားမစပ် ရှောင်လုံကို သတင်းပါးပေးပါ..."

ကျိလန် ပြောသည်။

ပိုင်ရှန်းကျစ် မေးလိုက်သည်။

"ပြောပါ..."

"ငါးရက်ပြီးရင် ကျွန်မသူ့ဆီ လာမလည်နိုင်တော့ဘူး...ကျွန်မ အချိန်အာကာသစစ်မြေကိုပြန်သွားရတော့မယ်..."

'စစ်မြေ' ဟူသည့် စကားကိုကြားအပြီးတွင် ပိုင်ရှန်းကျစ် အမူအရာ တည်ငြိမ်သွားသော်လည်း သူမေးလိုက်၏။

"ဒါဆို ရှောင်လုံကို ငါးရက်ပဲ ထပ်တွေ့ရတော့မှာပေါ့..."

ကျိလန် ခေါင်းငြိမ့်လေသည်။

"ဟုတ်တယ်...ကျွန်မ ဒါပြီးရင် အချိန်အာကာသစစ်မြေပြင်ကနေ နောက်ထပ်နားတဲ့အချိန်ထိ စောင့်ရမှာ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် သက်ပြင်းချလိုက်၏။ ရှောင်လုံ၏အမေရင်းမှာ အတော်လေး ဆန္ဒပြင်းပြပုံရသည်။ သူမ ကလေးကို ခြောက်ရက်သာ တွေ့ရမည်ဖြစ်ကာ သူမစစ်မြေကို ပြန်သွားရမည်။ သို့သော် သူ သူမကို အပြစ်မတင်ရက်ပါချေ။ သုံးထောင်သောလောက၏ ဘေးကင်းမှုအတွက် စစ်မြေကို ပြန်သွားရခြင်းသာ။ သို့သော် ငါးရက်နှင့် ရှောင်လုံသူမကို ထပ်တွေ့ခွင့်ရှိမရှိနှင့် သူဘယ်လိုခံစားရမည်ကို စိုးရိမ်မိသည်။ သူ့အမေရင်းသူ့ကို လာတွေ့ပြီး ခြောက်ရက်တွင် ထွက်သွားသည်။ ကလေးသည် ထို့အတွက်ကြောင့် အလွန်ဝမ်းနည်းနေပေလိမ့်မည်။

ထို့ကြောင့် သူအပေါ်ထပ်ကိုတတ်ကာ ရှောင်လုံကို သူ့အမေက လာမလည်ချင်တာမဟုတ်ဘဲသူအမိန့်တွေနာခံရတဲ့စစ်မြေပြင်ကအလုပ်ကိုပြန်သွားရမည်ကိုစိတ်ရှည်လက်ရှည်ရှင်းပြကာအခြေအနေကိုအသိပေးလိုက်သည်။ ရလဒ်အနေနှင့်သူမ ပြန်သွားရမည်။

ရှောင်လုံ၏တုံ့ပြန်မှုကား ခေါင်းအနည်းငယ် စောင်းရုံမျှသာဖြစ်၍ အောက်ထပ်သို့သွားရန်ငြင်းနေဆဲပင်။ သို့သော် ပိုင်ရှန်းကျစ် သူ့ကို ဖိအားမပေးပါချေ။ သူအောက်ထပ်သို့ပြန်လာပြီး ကျိလန်ကိုအခြေအနေအကြောင်း အသိပေးကာ အလုပ်ဆက်လုပ်လိုက်သည်။

ရိုးသားစွာဆိုရလျှင်ဖြင့် ကျိလန်၏အမူအရာအရ သူရှောင်လုံ၏ ငြင်းပယ်မှုကိုကြားလျှင်တောင် ဤသခင်မလေး လုံးဝ ဝမ်းမနည်းလောက်ဟု သူခံစားရသည်။ သူဘာမှသိပ်မပြောဘဲ မီးဖိုသို့သာဝင်သွားကာ ကြည့်ရန်ပြန်လှည့်လာသည်။ သေချာပေသည်...ကျိလန်မှာဝမ်းနည်းရိပ်မရှိဘဲ လက်ဖက်ရည်သောက်လျက် နားနေခန်းတွင် တည်ငြိမ်စွာထိုင်နေလေသည်။

ပိုင်ရှန်းကျစ်:"..." ဘယ်လိုတောင် စိတ်မာလိုက်တဲ့မိန်းမလဲ...

ယနေ့လီရိပန်းကန်မဆေး၍ ပိုင်ရှန်းကျစ်ပိုအလုပ်များကာသူ့ကိုယ်တိုင်ပန်းကန်ဆေးနေရ၏။ သို့သော် သူ စီမံနိုင်ပေသည်။ သူအနေနှင့်အပေါ်ထပ်သွားကာ ကလေးနှစ်ဦးကိုစစ်ရန်အချိန်ရသေးသည်။

ညနေဘက် သုံးထောင်စားတော်ဆက်ပိတ်ချိန်တွင် ပိုင်ရှန်းကျစ် မိန်းမငယ်လေးကို အဖော်ပြု၍ အိမ်ပြန်ပို့ခဲ့သည်။ သူတို့အိမ်ပြန်လမ်းတွင် မှောင်မိုက်သောနောက်ဘေးလမ်း၏ အဆက်နားမှ ထူးဆန်းသောအသံများကိုကြားလိုက်ရသည်။

ဝူထုန်လမ်းမှ သူခိုး၏ လတ်တလောဖြစ်ရပ်အကြောင်း လျိုချင်းရှန်၏ စကားဝိုင်းကို ပြန်အမှတ်ရကာ ဤနေရာသည် သုံးထောင်စားတော်ဆက်နှင့် မဝေးကြောင်း ချင့်ချိန်မိသည်။ပိုင်ရှန်းကျစ် သူ့လက်ကိုသုံးကာ ဖုန်းမီးကကာထားလျက်ပင် အိတ်ထဲသို့ထည့်လိုက်၏။ သူနောက်ဖေးလမ်းကြားသို့ သတိရှိရှိချဥ်းကပ်လျက် အမှောင်ထုထဲသို့ ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။

"ဘယ်သူလဲ..."

မီးရောင်အောက်တွင် နောက်ဖေးလမ်းကြားကွေ့လေးရှိ အရာရာပေါ်လွင်သွားသည်။ ကောင်လေးနှစ်ဦးမှာ သူ့ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ လက်တစ်ဖက်နှင့် မျက်လုံးကိုကာထား၏။ ကောင်လေးထဲမှ အရပ်ရှည်သည့်တစ်ယောက်မှာ လျာကိုတောက်၍တစ်ချက် အသံပြုကာပြောလာသည်။

"မီးလေး ပိတ်ပေးပါလား..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်မီးကို အမြန်ပိတ်ကာ ရုတ်တရက် မှောင်မိုက်မှုက အရာရာကို အနက်ရောင်လွှမ်းစေသည်။ သို့သော်လည်း မှောင်မိုက်နေသောမျက်ဝန်းတွင် ကောင်လေးနှစ်ဦး အတူတူပူးကပ်ရပ်နေသော မြင်ကွင်းကို မြင်နေဆဲပင်။

ဒါ...ဒါက...သိပ်ရှက်စရာကောင်းတာပဲ...

"အစ်ကိုပိုင်..."

နောက်ဖေးလမ်းကြားမှ ပုံရိပ်ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ ဝေးကွာလှသော လမ်းမီးမှိန်မှိန်အောက်တွင် သူ့ကိုမြင်လာရသည်။

"ဒီအကြောင်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့လား..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် ရှက်ရွံနေမိသည်။

"ငါဘာမှမပြောပါဘူး... ကတိပေးတယ်..."

သူအခြေအနေကို ကောင်းစွာ နားလည်လေသည်။ စီနီယာနှစ်၏ ပြင်းထန်သောဖိအားနှင့် တင်းအားကြားတွင် အိမ်ရောကျောင်းပါ ချိန်းတွေ့ရန် ခွင့်မပြုပေ။ချိန်းတွေ့သည်က ပုံမှန်ပင်။ ယခုဘွဲ့ရပြီဖြစ်၍ ချိန်းတွေ့သည်က သဘာဝကျသည်။ လီရိနှင့်အခြားကောင်လေးမှာ ကောင်လေးနှစ်ဦး ဖြစ်နေသော်လည်း အချစ်တွင် မျိုးနွယ်မခွဲခြားကြောင်း ပိုင်ရှန်းကျစ်နားလည်သည်။သို့သော်လည်း လက်ရှိတရုတ်ပြည်၏ အခြေအနေအရ လူများသိသွားလျှင် မလွယ်ပေ။ထို့ကြောင့် လီရိဘာမှမပြောခဲ့လျှင်တောင် ပိုင်ရှန်းကျစ် ဘယ်သူ့ကိုမှပြောမည်မဟုတ်ပေ။

ထိုအချိန်တွင် အခြားကောင်လေးလည်း ထွက်လာသည်။ မီးရောင်မှိန်မှိန်မှာ သူ၏မျက်နှာသွင်ပြင်ကို ပုံဖော်ပေးနေသည်။

ထိုကောင်လေးလည်း လီရိအောက်မလျော့ဘဲ ချောကြောင်း ပိုင်ရှန်းကျစ် သတိထားမိသည်။ သူ့ဦးနှောက်ပျက်သွားကာ ပါးစပ်မှ လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားသည်။

"ဒါမင်းကြိုလာတဲ့ အတန်းဖော်လား..."

လီရိအသံမှာ တိုးညှင်းနေသည်။

"ဟုတ်တယ်...သူက ကျွန်တော့် အတန်းဖော်ပါ..."

အခြားကောင်လေးမှာ ချက်ချင်းဖြတ်ပြောသည်။

"အတန်းဖော်လား...မဟုတ်တာ...သူ့ကောင်လေးပါ..."

လုပ်ပိုင်ခွင့်နှင့် ကြေညာလိုက်ပုံမှာ ကို့ရို့ကားယားဖြစ်မှုနှင့် တွန့်ဆုတ်မှုတို့ပြည့်သွားစေသည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ် ပြောစရာပျောက်သွားသော်လည်း ကံကောင်းသည်က လီရိသည်အခြားကောင်လေး၏ ဗိုက်ကိုတံတောင်စာ ကျွေးလိုက်သည်။ ကောင်လေးကမြည်တမ်းကာ သူ့ဗိုက်ကိုအုပ်ထားသော်လည်း သူ့အသံအရ အလွန်မနာကျင်ကြောင်း ပိုင်ရှန်းကျစ်ပြောနိုင်သည်။ သို့သော်လည်း ကို့ရိုးကားယားတင်းအားများမှာ ပြေလျော့သွားကာ ပိုင်ရှန်းကျစ်ပြောလိုက်သည်။

"မင်းတို့နှစ်ယောက်...အချိန်ယူကြပါ...အခု ငါပြန်တော့မယ်...နောက်ကျနေပြီ..."

"သေချာတာပေါ့...ဂရုစိုက်ပါ အစ်ကိုပိုင်..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် အမြန်တုံ့ပြန်ကာ စားသောက်ဆိုင်သို့ မပြေးရုံတမယ် ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ သူ တံခါးအမြန်ပိတ်ကာ အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားလိုက်၏။ ကလေးနှစ်ယောက် အိပ်နေပြီဖြစ်ကြောင်း သေချာမှ သူကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ လှုပ်ရှားနေသောစိတ်ဖြင့် အိပ်ရာဝင်သွားသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူမနေနိုင်စွာ တွေးမိသည်။

"စာပေနတ်ဘုရားမှာ ကောင်လေးရှိမယ်လို့ တစ်ခါမှမတွေးကြည့်ဖူးဘူး...ဒါသူ့လေ့လာတာကို ထိခိုက်စေမလား..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ ပုံရိပ်ပျောက်သွားသည်နှင့် လီရိသူ့ဘေးရှိလူကို ပြောလိုက်သည်။

"လွှတ်စမ်းပါ..."

လိရီပေါ်သို့ ကောင်လေးက ပျင်းရိနေသောခွေးလေးပမာယိုင်ကျလာသည်။ ရုတ်တရက်စကားစုတစ်ခုမှာ ကောင်လေးစိတ်တွင် ပေါ်လာသည်။မှိန်ပြပြမီးရောင်မှာ လီရီကိုယ်ပေါ်ရှိ သိမ်မွေ့သော မျဥ်းကွေးကို အနားသတ်နေသည်။

"သူစိမ်းတွေကြားက လှပတဲ့ကျောက်စိမ်းလို လူကြီးလူကောင်းက ကမ္ဘာမှာအတုမရှိရပ်တည်တယ်...ကြည့်လေလေ ရင်ခုန်သံတွေမြန်လေလေ...အရသာကောင်းကို နားလည်လာလေလေ...ကျွန်ုပ်ရဲ့နှလုံးသားသည်လည်း အထိန်းအကွပ်မရှိ လူးလွန့်လာလေတယ်..."

သူမနေနိုင်ဘဲ လီရိပါးပေါ်သို့ အနမ်းခြွေလိုက်သည်။

လီရိ သူ့ပါးကိုသုတ်ကာ အကူအညီမဲ့စွာ ပြောလိုက်၏။

"မင်းတံတွေးတွေ ငါ့ပေါ်ပေသွားပြီ..."

ကောင်လေး: "ဘာလို့လဲ... ငါ့ကို သဘောမကျလို့လား..."

လီရိ: "မဟုတ်ဘူး...တံတွေးက အတော်လေး ရွံစရာကောင်းတယ်...မင်းသိလား..."

လီရိအသန့်ကြိုက်သည့် ပြသနာရှိနေသည်ကို သိသောကောင်လေးက ရွဲ့ပြုံးကာ သူ့ကိုထပ်နမ်းပြန်သည်။ ထို့နောက် လီရိပြောမှာကို မစောင့်ဘဲ သူမေးလိုက်သည်။

"အဲ့လူက မင်းအချိန်ပိုင်း လုပ်နေတဲ့ စားသောက်ဆိုင်က သူဌေးလား..."

လီရိ သူ့မျက်နှာကို ထပ်သုတ်သည်။

"အင်း...ဘယ်လိုသိတာလဲ..."

အရပ်ရှည်သည့် ကောင်လေးမှာ စုပ်သပ်လိုက်၏။

"ငါမင်းအကြောင်း အကုန်သိတယ်..."

သူ့မျက်နှာကို နောက်တစ်ခါထပ်သုတ်ကာ လီရိသက်ပြင်းချသည်။

"အရေပြားကို ဆာလောင်တာ ဘာညာရှိနေတာလား...ငါတို့အရင် ကျောင်းမှာတုန်းက ဒီလိုလုပ်တာ မမြင်ဖူးပါဘူး..."

အရပ်ရှည်သည့်ကောင်လေးမျက်နှာမဲသွားကာ လီရိမတုံ့ပြန်နိုင်ခင်သူ့ကိုအနီးသို့ဆွဲကာနှုတ်ခမ်းထက်သို့အရှိန်ပြင်းပြင်းနမ်းလိုက်သည်။ အားပြင်းပြင်းနှင့်လည်းပြောပြန်သည်။

"ဘာ အရေပြား ဆာလောင်တာလဲ...ငါမင်းကောင်လေးအနေနဲ့ ပုံမှန်လုပ်ပိုင်ခွင့်တွေကို လေ့ကျင့်နေရုံပဲ..."

******

နောက်တစ်နေ့တွင် ပိုင်ရှန်းကျစ် လီရိကိုမြင်သည့်အခါ အနည်ထိုင်နေသော ရှက်ရွံမှုလေးရှိနေဆဲပင်။ အထူးသဖြင့် လီရိနောက်ရှိ အရပ်ရှည်ရှည်ကောင်လေးကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် ဖြစ်၏။

လီရိလည်းအနည်းငယ်ရှက်ရွံနေသည်။

"အာ...အစ်ကိုပိုင် သူကဆိုင်မှာတစ်ရက်နေပြီး နက်ဖြန်ထွက်သွားမှာပါ...သူဌေး အဆင်ပြေရဲ့လား..."

ကြင်စဦးစုံတွဲများသည် တစ်ခဏမျှပင် မခွဲခွာလိုကြပေ။ ဤသည်ကို တွေးမိသည့် ပိုင်ရှန်းကျစ်မှာ ရုတ်တရက် ကသိကအောက် မခံစားရတော့ပေ။

နောက်ဆုံးတော့ ကသိကအောက် ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ဘာအတွက်လဲ...ရိုမန့်တစ်ဆန်တဲ့ ဆက်ဆံရေးမျိုးရှိတာ ပုံမှန်ပဲမဟုတ်လား...သူအခုထိ စင်ဂယ်ဖြစ်နေရင်တောင် သူရိုမန့်တစ်ကားတွေ မကြည့်ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ...TV ပေါ်မှာ မေတ္တာရည်ငံနေကြတဲ့ ဇာတ်ကွက်တွေများပေမယ့် ကြည့်နေချိန်တွင် ကသိကအောက်မဖြစ်ဘဲ...လက်တွေ့ဘဝမှာ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံလာရမှ ဘာလို့ကသိကအောက် ဖြစ်နေပါလိမ့်...

ဤသို့ဖြင့် ခံယူချက်ကို ပြောင်းလဲကာ ဆိုင်တွင် သိပ်အလုပ်မများသည်ကို စဥ်းစား၍ ပိုင်ရှန်းကျစ် သဘောတူလိုက်သည်။

...

Sမြို့တော် ဝူထုန်ရိပ်သာလမ်းရှိ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှေ့တွင် ဆံပင်ဖရိုဖရဲနှင့် အနီရောင်T shirtစင်းကို ဝတ်ဆင်ထားသောလူမှာ ခေါင်းကိုယမ်းကာ လက်မောင်းကိုရှေ့နောက်အဆက်မပြတ်လွှဲနေသည်မှာ နိုက်ကလပ်ရှိအကကြမ်းပြင်ကို ရောက်နေသည့်အလားပင်။ သို့သော် ဤနေရာသည် နိုက်ကလပ်မဟုတ်ပါဘဲ လမ်းဖြစ်သည်။ အနားမှဖြတ်သွားသူတွေမှာ သူ၏ဤအခြေအနေကို တွေ့သည့်အခါ သဘာဝအလျောက် တစ်ခုခုမှားနေသည်ဟု ခံစားရကာ ဝေးဝေးရှောင်သွားကြ၏။

တောင်ဝှေးနှင့် အမယ်အိုတစ်ယောက် ထိုလူနားမှဖြတ်သွားချိန်တွင် သူ၏ရင်ဘတ်၌လွယ်ထားသောအိတ်မှ သစ်သီးဓားတစ်ချောင်း ရုတ်တရက် ထုတ်လိုက်သည်။ သတ္တုဓားသွားမှာ နေရောင်ထဲတွင် တောက်ပနေကာ ကျောရိုးထိတုန်တတ်စေသည်။ သူနှင့်အနီးကပ် အမျိုးသမီးကြီးမှာ တုန်ယင်ကာ လဲကျသွားတော့သည်။ ကံကောင်းသည်က သူထိုအမျိုးသမီးကို အာရုံမရှိဘဲ ဓားကိုမြင့်မြင့်မြှောက်ကာ လူအုပ်ကြားသို့သွားရန် အဝေးကိုပြေးသွားတော့သည်။

"ငါမင်းကိုသတ်မှာ...ငါမင်းကိုသတ်မှာ..."

ဓားရမ်းနေသည့် လူတစ်ယောက်မှာ sမြို့တော်ရှိ ဝူထုန်လမ်းပေါ်တွင် ပေါ်လာသောလူများကိုသတ်ရန် ကြိုးပမ်းနေသည်။ ဝူထုန်လမ်းရဲစခန်းမှ ရဲမှာလည်း ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုကို တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ သူတို့တစ်တွေ မြို့သူမြို့သားတို့၏အသက်ကို စိုးရိမ်ကာ သိပ်နောက်ကျသွားမည် စိုးနေကြသည်။

သူတို့ဝူထုန်ရိပ်သာလမ်းသို့ ရောက်သည့်အချိန်တွင် ရဲများဓားနှင့်လူကို ဝိုင်းလိုက်ကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် ထိုသူမှာ စူပါမားကတ်မှန်တံခါးကို သစ်သီးဓားနှင့် အဆက်မပြတ်ထုရိုက်ကာ အော်ဟစ်နေသည်။

"ထွက်ခဲ့...ထွက်လာခဲ့...ငါမင်းကို သတ်မှာ...မင်းကိုသတ်မှာ..."

ဖန်တံခါးတွင်းတွင် ဝိုင်းကြည့်သူများ ဒါဇင်နှင့်ချီနေသည်။ သူတို့အားလုံး ကြောက်လန့်နေကြကာ ဝင်ပေါက်ရှိလူကို စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ထိုလူကို ချဥ်းကပ်ရန်ရဲများအတားအဆီး အမြန်လုပ်လိုက်ကြ၏။ ထိုသူမှာ လုံးလုံးလျားလျား စိတ်ပိုင်းမတည်ငြိမ်သည့်အတွက် ဖမ်းဆီးချိန်အတွင်း အထူးသတိပြုရပေမည်။ ထိုသူမှာ ပြင်းထန်သော ခုခံမှုလုပ်နိုင်သည်။ သွေးပူနေချိန်တွင် ရဲများအလွယ်တကူ ထိခိုက်နိုင်သည်။

သို့သော် ထိုလူမှာရဲများ၏ လှုပ်ရှားမှုကို သတိထားမိမည်ဟု မည်သူမျှမထင်ပေ။ အတားအဆီး အပြည့်အဝမပိတ်ဆို့သေးမီ သူ အမြန်ဝန်းရံခြင်းကို ထိုးဖောက်သွားသည်။ ရဲသားများချက်ချင်း လိုက်ကြသော်လည်း လမ်းကြားမှာ အကွေ့အကောက် များလှသည်။ မျက်တောင်တစ်ခတ်စာတွင် ထိုသူမှာလမ်းကျဥ်းလေးထဲသို့ ဝင်ရောက် ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်

ဝူထုန်ရိပ်သာလမ်း ရဲစခန်းသည် နောက်ဖေးလမ်း၏ ထွက်ပေါက်အားလုံးကို ချက်ချင်း ပိတ်ဆို့လိုက်၏။ ထို့နောက် ဒါဇင်ချီသော ရဲအရာရှိများမှာ အဖွဲ့များခွဲ၍ သံသယရှိသူကိုဖမ်းမိပါစေဟူသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် သိပ်သည်းသော ကွန်ရက်များဖွဲ့ကာ နောက်ဖေးလမ်းတစ်လျောက် ရှာဖွေနေကြသည်။

...

ပိုင်ရှန်းကျစ်မီးဖိုထဲတွင် ချက်ပြုတ်နေဆဲပင် ရှိသေးသည်။ အပြင်ဘက်တံခါးဆီမှ ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်သော စူးရှသည့်အော်သံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ နွေရာသီအတွက် အချိန်ပိုင်းလုပ်သည့် မိန်းကလေးနှင့် စားသုံးသူနှစ်ဦးမီးဖိုထဲသို့ အလျင်စလိုဝင်လာသည်ကို တွေ့သောအခါ သူမီးဖိုကိုပိတ်ကာ အပြင်သို့ပြေးထွက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။

"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ..."

သူတို့သုံးဦးသား လန့်နေကာ ဘာမှမပြောနိုင်ပေ။ ပိုင်ရှန်းကျစ် ခြေလှမ်းလှမ်းလျက် အရှေ့ဧရိယာရောက်ရန် သူတို့ကို ကျော်သွားလိုက်၏။ လျင်မြန်သော အကြည့်တစ်ချက်နှင့် သူအခြေအနေကို နားလည်သွားသည်။ အနီရောင်အင်္ကျီလက်တိုစင်းနှင့်သူသည် ဆယ်စင်တီမီတာထက်ရှည်သော သစ်သီးလှီးဓားကိုကိုင်ကာ လီရိနှင့်သူ့ကောင်လေးကို ရင်ဆိုင်နေသည်။

"မင်းတို့တွေ အထဲဝင်တော့...ငါတံခါးပိတ်လိုက်မယ်..."

ထိုလူမှာစကားပြောရင်း ဘေးဘီကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်နေသည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ် ဤသည်ကိုသတိပြုမိကာ လီရိနှင့်သူ၏ကောင်လေးဆီသွား၍ တီတိုးပြောလိုက်သည်။

"မင်းတို့နှစ်ယောက် အထဲဝင်တော့..."

ခေါင်းလှည့်လိုက်သည့်အခါ ထိုသူက ပိုင်ရှန်းကျစ်၏ တင်းမာသော မျက်နှာထားကို သတိပြုမိသွားသည်။ သူ့မျက်နှာတွင် ရူးသွပ်ရိပ်များပေါ်လာကာ သူ့လက်ထဲရှိ သစ်သီးလှီးဓားမှာ ထိန်းချုပ်မရအောင် တုန်ယင်ကာသူမေးလာသည်။

"ဘယ်သူလဲ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် လက်မြှောက်ကာ ပြော၏။

"ကျွန်တော်က ဒီဆိုင်ပိုင်ရှင်ပါ...တစ်ခုခုလိုအပ်ရင် ကျွန်တော့်ကို ပြောပါ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် ဖျက်လိုဖျက်စီးမရှိသည်ကို တွေ့သည့်အခါ ထိုသူအထဲကိုဓားနှင့် ညွှန်ပြကာ တံခါးကိုထိုးပြရင်း ပြောသည်။

"သူတို့ အထဲသွားပြီ...တံခါး ပိတ်လိုက်တော့..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်လှည့်လာကာ လီရိနှင့်သူကောင်လေးကို အထဲသွားရန် အချက်ပြလိုက်၏။ လူငယ်နှစ်ဦး တုံ့ဆိုင်းနေသော်လည်း ပိုင်ရှန်းကျစ်စကားလုံးများ ရွတ်ပြလိုက်၏။

"အစီအစဥ် ရှိတယ်..."

၎င်းက လူငယ်နှစ်ဦးကို နောက်ဆုံးတွင် မီးဖိုသို့ဝင်ရန် လက်ခံစေသည်။

...

ပိုင်ရှန်းကျစ် လှည့်လာကာ

ထိုသူမှာ ပိုင်ရှန်းကျစ်ကို တစ်လှည့်တံခါးကို တစ်လှည့်ကြည့်သည်။ သူအခြားလက်မှာ ရှုပ်ပွနေသည့် ဆံပင်ကိုကုတ်ခြစ်ကာ သူ့ဦးရေပြားကို အသားလန်သည်ထိ ကုတ်ထားခဲ့၍ လက်သည်းထိပ်အောက်တွင် သွေးစများ မြင်နေရသည်။

နာကျင်မှုကထိုလူကိုအနည်းငယ်ငြိမ်သက်စေခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။ သူစားပွဲနားသို့ချဥ်းကပ်လာလျက်ပိုင်ရှန်းကျစ်ကိုသတိအနေအထားဖြင့်ကြည့်နေလေသည်။ ပိုင်ရှန်းကျစ်တစ်ယောက်သူ့ကိုတကယ်ကြီးမီးဖိုသို့ပေးမဝင်နိုင်ပေ။ မီးဖိုမှာလိုက်ကာတစ်ချပ်သာခြားသည်။ ထိုသူသာအထဲဝင်သွားလျှင် ကလေးသုံးယောက်နှင့်စားသုံးသူနှစ်ယောက်၏လုံခြုံရေးကိုအာမခံနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။

ပိုင်ရှန်းကျစ်ရပ်ကာထိုသူကိုမေးလိုက်သည်။

"တံခါးကလေးလို့ တစ်ယောက်တည်း ပိတ်မရဘူး...ကူပေးပါလား..."

အစင်းရှပ်နှင့်လူ ရပ်တန့်သွားကာ မရွေ့သေးသောတံခါးနှင့် ပိုင်ရှန်းကျစ်ကို ကြည့်လေသည်။ ဤအခြေအနေတွင် ထိုသူမှာစိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပြသနာ ရှိနေသည်ကို ခုနှစ်ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းခန့် သေချာသွားသည်။ သူလောလိုက်သည်။

"အမြန်လာ...ရဲတွေ ရောက်လာတော့မယ်..."

'ရဲ'ဟူသည့် စကားကိုကြားပြီးနောက်တွင် ထိုသူ့မျက်နှာထက်၌ ကြောက်ရွံ့မှုများ ချက်ချင်းပေါ်လာသည်။ မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း ထိုလူအနီးသို့ လျောက်လာလေသည်။

ယခု ရဲအရာရှိများ လမ်းကြားကို ရှာဖွေနေကြောင်း ပိုင်ရှန်းကျစ် သေချာသွားလေသည်။

...

🥘

Prev Next