MM Story Teller

Chapter 77

Viewers 6k

🥘Chapter 77

စမ်းသပ်ခံနယ်မြေတွင် အခွင့်ထူးခံများမရှိ၍ တန်းစီနေသည်က ရှည်လျားလှသည်။ မည်သည့်မျိုးနွယ်ဖြစ်သည်ကို ဂရုမထားဘဲ အုပ်စုအားလုံး နာခံစွာတန်းစီနေကြသည်။

ရှောင်လုံ သန့်စင်ခန်းသုံးရန် လိုလာ၍ တုလင်လင်သူ့ကိုဆွဲကာ လာရှာလေသည်။ ကျိုးလုံမှာရှောင်လုနှင့် တန်းစီကာ တုလင်လင်အဘွားကို စောင့်ကြည့်နေ၏။ ကစားနေရာများပင် လူကြပ်သည်မဟုတ်ဘဲ သန့်စင်ခန်းများတွင်ပါ လူကြပ်နေ၏။ ယောက်ျားသုံးသန့်စင်ခန်း ဖြစ်သည်မှအပ တန်းစီနေရဆဲပင်။ မကြာမီ သူတို့အလှည့် ရောက်လာခဲ့၍ တုလင်လင်ရှောင်လုံနှင့် စိတ်ရှည်စွာ တန်းစီနေရသည်။

တုလင်လင်ရှောင်လုံနှင့် သန့်စင်ခန်းတွင်း လိုက်သွားလိုက်သည်။ ရှောင်လုံပြီးသွားသည်နှင့် တုလင်လင် ထွက်သွားတော့မည့်အချိန်တွင် ဘေးစွန်းရှိအကန့်ငယ်မှ ရှိုက်သံကြားလိုက်ရသည်။ ငိုသံမှာ သန့်စင်ခန်းတွင်းရှိ လူတိုင်းကို ထိတ်လန့်သွားစေသည်။ အရဲ့ရင့်ဆုံး ရှောင်လုံမှာ တုလင်လင်လက်ကိုဆွဲကာ အကန့်နားကိုကပ်၍ တံခါးခေါက်ကာ မေးလိုက်၏။

"အထဲမှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိလား...အကူအညီ လိုသေးလား..."

အထဲရှိလူမှာ ဆက်တိုက်ငိုနေ၏။ ယခုမူ တုလင်လင်နှင့် သန့်စင်ခန်း၏အခြားလူများမှာ အကန့်ထဲတွင် ရှိနေသူမှာ ကလေးငယ်ဟူသည်ကို သတိထားမိသွား၏။ တစ်စုံတစ်ယောက်မှာ ဝန်ထမ်းကိုခေါ်ကာ မျက်ရည်စိုနေသောပါးများနှင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦး မကြာမီရောက်ရှိ လာသည်။ သူမအပြင်မှခေါ်နေ၍ အကန့်ငယ်တံခါးပွင့်သွားကာ ဝမ်းနည်းနေသော ကောင်လေးတစ်ဦးပေါ်လာသည်

ထိုအမျိုးသမီးငယ်လေးမှာ ကောင်လေး၏မိခင်ဆိုသည်က ပေါ်လာလေပြီ။ သူ့သားကိုကစားရန် အပန်းဖြေဥယျာဥ်ထံ ခေါ်ခဲ့သော်လည်း မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း သူမသား ပျောက်သွားသည်။ သူမသားကို ပန်းခြံတစ်ခုလုံးတွင် အနှံ့အပြားရှာခဲ့သော်လည်း သန့်စင်ခန်းတွင်တွေ့မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။

ယခုကောင်လေးကို တွေ့ခဲ့ပြီဖြစ်၍ ကောင်လေးမှာ အဖိုးတန်ရတနာကဲ့သို့ သူ့အမေမှာ အတင်းဖက်ထားသည်။ တုလင်လင်ကိုရှောင်းလုံနှင့် ချန်ထားခဲ့ကာ ကျိုးလုံနှင့်ပြန်တွေ့ချိန်တွင် အသေးလေးနှစ်ဦးနှင့် ဆွဲဆောင်မှုနေရာ အတော်များများတွင် ကစားခဲ့သည်။ နေ့လည်စာစားချိန်တွင် အပန်းဖြေဥယျဥ်တွင်းရှိ စားသောက်ဆိုင်ကို တွေ့ခဲ့၍ ကလေးစားစရာများ မှာခဲ့သည်။ စားနေချိန်တွင် သန့်စင်ခန်းမှ ငိုနေသောကောင်လေးနှင့် သူ၏မိခင်ကိုသတိထားမိသွား၏။ သားအမိနှစ်ဦးမှာ ကပ်လျက်စားပွဲတွင် ထိုင်နေကြသည်။ တုလင်လင်အမေဖြစ်သူကို နှုတ်ဆက်ကာ အမေဖြစ်သူမှာလည်း တုလင်လင်နှင့် ကလေးနှစ်ဦးကိုမြင်သည့်အခါ သူမ၏စိုးရိမ်ဟန်လျော့သွား၏။

လူကြီးများ စကားပြောနေချိန်တွင် ရှောင်လုံနှင့်ရှောင်လုက ငိုကြွေး၍မျက်လုံးများနီနေသော ကောင်လေးကို ကြည့်နေလေသည်။

ရှောင်လုံ တီတိုးမေးလိုက်သည်။

"ဒီနေရာက ပျော်စရာကြီးကို...ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ..."

ကောင်လေး မတုံ့ပြန်လာ၍ ရှောင်လုံ ခန့်မှန်းလိုက်သည်။

"မေမေ ဆူလိုက်လို့လား..."

ကောင်လေးက ခေါင်းခါလေသည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေပြီးတွင် သူအသံသေးသေးလေးနှင့် ပြောလာသည်။

"ဖေဖေ မရှိတော့ဘူး..."

သူ့အသံမှာ တိုးသော်လည်း လူကြီးများကြားကြသည်။ မိခင်ငယ်လေး၏ မျက်လုံးများ မျက်ရည်ဝဲလာ၏။ တုလင်လင်နှင့် ကျိုးလုံမှာ ပြောစရာစကားတို့ ပျောက်ဆုံးသွားသော်လည်း သူတိုကို့နှစ်သိမ့်ရန် ကြိုးစားရှာသည်။ မိခင်ငယ်လေးမှာ ခံစားချက်ပြင်းထန်လာတော့သည်။

ကောင်လေး၏အဖေမှာ အချိန်အာကာသစစ်မြေမှ စစ်သားတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း ပေါ်လာလေသည်။ သူနှစ်များစွာကြာသည်ထိ တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။ အနားယူရန် တစ်နှစ်သာလိုသော်လည်း မမျှော်လင့်စွာ သူ၏နောက်ဆုံးနှစ်တွင် စစ်ပွဲ၌သေဆုံးသွားခဲ့သည်။

အချိန်အာကာသစစ်မြေပြင်မှ သတင်းများအရ ရန်သူ၏အနားယူရန်မလိုမှုနှင့် ပြင်းထန်စွာတိုက်ခိုက်မှုကြောင့် ကျောက်တုံးလူထံမှ အသတ်ခံရသည်ဟု ဆိုသည်။ကောင်လေးနှင့်သူ့မိခင်မှာ စိတ်ပျက်ပြားကုန်လေသည်။ သူတို့မျှော်လင့်နေသူက တိုက်ပွဲတွင် သေဆုံးခဲ့ပေပြီ။ သားအမိနှစ်ယောက်မှာ အိမ်တွင်အတန်ကြာ ငိုကြွေးနေခဲ့သည်။ ယနေ့ သားဖြစ်သူ၏စိတ်ဓာတ်ကို မြှင့်တင်ရန် မိခင်ငယ်လေးမှာ သားကိုအပန်းဖြေဥယျဥ်သို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း သက်ရောက်မှုပြောင်းပြန်ဖြစ်ကာ ကောင်လေးကို သန့်စင်ခန်းတွင်တစ်ဦးတည်း ငိုသွားစေသည်။

မိခင်ငယ်လေးနှင့် သူသားမှာ စကားပြောရင်း မျက်ရည်များ မထိန်းနိုင်ကြပေ။

"ဖေဖေက ကောင်းကောင်းလည်း မစားရဘူး...ကောင်းကောင်းလည်း မအိပ်ရဘူး...ဒါကြောင့်သူသေတာ...ဝါးးးး...."

ကောင်လေးအတွက် အနားမယူခြင်းသည် ကောင်းစွာမအိပ်၊ ကောင်းစွာမစားရခြင်းပင်။ သူ၏ဖခင်သည် ကောင်းစွာမအိပ်၊ ကောင်းစွာမစားရခြင်းကြောင့် သေဆုံးခြင်းဟု တွေးခြင်းက ပိုလိုပင်ကြေကွဲစေသည်။

ဤသားအမိကြောင့် ရှောင်လုံနှင့်ရှောင်လုမှာ သူတို့အဖေကို တွေးမိသွား၏။ သူတို့ဆက်မကစားလိုတော့ဘဲ အိမ်ပြန်ရန် တိုက်တွန်းကြတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျိုးလုံကလေးနှစ်ဦးကို သုံးထောင်စားတော်ဆက်သို့ ပြန်ခေါ်လာခဲ့လေသည်။

မကြာသေးခင်က ဖုန့်ယဲ့ထွက်သွားပြီဖြစ်ရာ ပိုင်ရှန်းကျစ်က ပန်းကန်ဆေးနေ၏။

ထိုအချိန်တွင် ကလေးနှစ်ဦး သူ့ထံအပြေးလာကာ သူ၏ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဖက်ထား၍ ဝမ်းနည်းမှုဖြင့်ပြောလာ၏။

"ဖေဖေ ဖေဖေ့ကို လွမ်းနေတာ..."

ပိုင်ရှန်းကျစ်: "...."

သူ ကျိူးလုံကိုကြည့်ကာ ဘာဖြစ်ခဲ့သည်ကို တိတ်တဆိတ်မေးလိုက်သည်။

ကျိုးလုံလည်း မတတ်နိုင်စွာ အပန်းဖြေဥယျာဥ်၌ ဘာဖြစ်ခဲ့သည်ကို ရှင်းပြ၏။ ပိုင်ရှန်းကျစ် နားလည်ကာ ကလေးများကိုမဖက်မီ လက်ကိုအခြောက်ခံလိုက်သည်။

"အဖေက စစ်မြေမှာမဟုတ်လို့ စိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး...ဖေဖေက မင်းတို့နဲ့တူတူ အမြဲရှိနေမှာ..."

သူ၏ပုခုံးကိုပွတ်ကာ အသေးလေးနှစ်ဦးမှာ သူ့လည်ပင်းကိုလက်ချိတ်၍ တရွရွဖြစ်နေကြသည်။ ကောင်လေးအဖေ၏ သေဆုံးခြင်းသည် သူတို့ကိုခြောက်လှန့်လိုက်သော်လည်း ထိုမျှမပြင်းထန်ပေ။ ယခု ကလေးနှစ်ဦးမှာ သူတို့ကိုအလိုလိုက်ရန်နှင့် သူနှင့်ချစ်ခင်စွာနေရန်အကြောင်းပြချက်သာ လိုနေသည်။

ကျိုးလုံထွက်သွားသည်ကို ကြည့်အပြီး သုံးထောင်စားတော်ဆက်တံခါးတို့ကို ပိုင်ရှန်းကျစ်ပိတ်လိုက်၏။ သူအသေးလေးနှစ်ဦးကို ခေါ်သွားကာ ဒုတိယထက်ဆိုဖာတွင် ထိုင်လိုက်၍ အစီအစဥ်တစ်ခု ကြည့်နေလိုက်သည်။

ကလေးနှစ်ဦးကသူ့ကိုမှီကာ အချင်းချင်းတီတိုးပြောပြီးနောက် ရှောင်လုံနှင့်ရှောင်လု သူ့ကိုပြောလာ၏။

"ဖေဖေ စစ်မြေပြင်က ဦးလေးတွေကို သားတို့ဟာတွေ ရောင်းလို့ရလား..."

ပိုင်ရှန်းကျစ် သူတို့ကို ကြည့်သည်။

"ဘာလို့ ဒီအကြံရသွားတာလဲ..."

အသေးလေးနှစ်ဦး ပြန်ပြောသည်။

"သူတို့ကသားတို့ကို ကာကွယ်ပေးပေမယ့် သူတို့စားဖို့တောင် မလောက်ဘူး...သားတို့

မိသားစုက အစားအစာတွေက အရသာရှိတယ်...သူတို့ကိုကျွေးရင် သူတို့သေချာပေါက် ဗိုက်ပြည့်သွားမှာ...အဖေမရှိတဲ့ ကလေးတွေ ရှိလာမှာ မဟုတ်တော့ဘူး..."

ကလေးနှစ်ဦးကိုပြောနေစဥ်တွင် သူ့မျက်ဝန်းတွင်း၌ အပြုံးများ ပေါ်ပေါက်လာလေသည်။

"ဖေဖေ စဥ်းစားလိုက်ပါ့မယ်..."

----

"ယဲ့မုန် သွားသင့်ပြီ...နောက်ကျနေပြီဆိုတော့ ကန်တင်းလည်း လူပြည့်လောက်ပြီ..."

ယဲ့မုန့် အမြန်အဆောင်မှထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ဘယ်လက်လက်မောင်းကိုပတ်တီးစည်းထားကာ ရင်ဘတ်ကိုသိုင်း၍ ပတ်ထားသည်။ အပြင်ဘက်တွင်စောင့်နေသူမှာယဲ့ထုန်မဟုတ်သလိုယဲ့ရှင်းလည်းမဟုတ်ပေ။ သူတိုက်ပွဲတွင် ဒဏ်ရာရသည်ထိ ကံမကောင်း၍ သူ၊ ယဲ့ထုန်နှင့်ယဲ့ရှင်းတို့ ကွဲသွား၏။ သူလည်း ဒဏ်ရာရစစ်သားဖြစ်၍ ယဲ့ထုန်နှင့်ယဲ့ရှင်းတို့စစ်မြေပြင်၌ တိုက်ခိုက်နေစဥ် သူက ဌာနချုပ်တွင် သက်သာလာရန် နေထိုင်နိုင်သည်။

အချိန်အာကာသစစ်မြေပြင်၏ လက်ရှိဒဏ်ရာရစစ်သားတို့သည် အရင်ထက် ပိုများလာသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ကျောက်တုံးမျိုးနွယ်မှာ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ ပိုမိုရက်စက်လာကာ သူတို့၏အင်အား အမြန်နှင့် မြင်သာသော အခြားဝိသေသတို့ ပိုမိုကြီးထွားလာသည်။ သူတို့ကို အချိန်အရှိန်မြှင့်စက် တပ်လိုက်သည့်အလား အခြားသူများထက် ဒါဇင်အဆပေါင်းများစွာ မြန်ဆန်လာသည်။ သူတို့၏ခွန်အားတွင် မြန်ဆန်ကိန်းသေပြောင်းလဲမှုတို့၏ အကြောင်းပြချက်ပင်။

ကျောက်တုံးမျိုးနွယ်အင်အား ရုတ်တရက်တိုးလာမှုကြောင့် မျိုးနွယ်အားလုံးအပေါ် စစ်ပွဲ၏ဖိအားမှာ တိုးလာခဲ့သည်။ အတိတ်တွင် ထိခိုက်ခဲ့သည်က သိမ်မွေ့သော အရွက်စားမျိူးနွယ်နှင့် အငယ်စား သားစားမျိုးနွယ်တို့သာ။ သို့သော် လက်တလောတွင် အင်အားသော အသားစားမျိုးနွယ်ကြီးများနှင့် အဓိကမျိုးနွယ်ကြီးသုံးခုပင် ဒဏ်ရာရလာသည်။ ထိုအခြေအနေမျိုးတွင် အချိန်အာကာသစစ်မြေပြင်၏ လေထုသည် တစ်နေ့တစ်ခြား တုန်လှုပ်ဖွယ် ဖြစ်လာသည်။

"သွားရအောင်..."

ယဲ့မုန့်အဆောင်တံခါးကိုပိတ်ကာ သူ့ကိုစောင့်နေသည့် ဒဏ်ရာရရဲဘော်ကို စောင့်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ကန်တင်းဆီ ဦးတည်လာကြသည်။ လမ်းတစ်လျောက် သူတို့ကဲ့သို့ ဒဏ်ရာရရဲဘော်များတွေ့ရပြီး အားလုံးမှာကန်တင်းထံ ပူပန်စွာ လမ်းလျောက်နေကြသည်။

"ဘာနံ့လဲ..."

ရုတ်တရက် ဒဏ်ရာရစစ်သားများထဲမှ တစ်ဦးထပြောလာသော် အခြားသူတို့ လိုက်ပြောလာကြသည်။

"ဟမ် ငါလည်း အနံ့ရတယ်...အရသာရှိတဲ့ အနံ့လေး..."

"ဝိုး...အနံ့လေး သင်းနေတာပဲ...ကန်တင်းက ဟင်းအသစ်တွေ ပြင်ထားတာလား..."

"ဟက်...ကန်တင်းက ဟင်းအသစ်တွေ ပြင်ထားတယ်ဆိုတဲ့ ဖြစ်နိုင်ချေထက် သူတို့စာဖိုးမှူးအသစ် ရသွားတယ်လို့ပဲယုံလိုက်မယ်..."

"ထူးဆန်းတဲ့ ရနံ့ပဲ...အရင်က ဒီလိုအနံ့မျိုး မရဖူးဘူး...ဒါပေမယ့် ငါတကယ် စားချင်တယ်...

"အနံ့လေးနဲ့တင် အရမ်းဖိတ်ခေါ်နေပြီ...တကယ်သာ စားလိုက်ရရင် ဘယ်လိုများနေမလဲ..."

အခြားသူတို့၏ တုံ့ပြန်ချက်နှင့်မတူဘဲ ယဲ့မုန့်အနံ့တစ်ခု ရလိုက်သည်။ သူရှင်းမပြနိုင်သော ကျွမ်းဝင်မှုမျိုးကို ခံစားရသည်။ သူ့ပါးစပ်သားရေကျလာကာ ကန်တင်းအဝင် သူ့အမြန်မှာ တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။

သူ၏အဖော် အမြန် အော်ခေါ်သည်။

"ဟေ့ ယဲ့မုန့် ဘာလို့အမြန် လျောက်နေတာလဲ...စောင့်ဦးကွ..."

နှစ်ယောက်သား ကန်းတင်းသို့ဝင်အပြီး အကြည့်တစ်ချက်နှင့်ပင် ခါတိုင်းနှင့်မကွဲပြားကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ခင်းကျင်းထားသော ဟင်းအမျိုးမျိုးသည်ပင် ခါတိုင်းလိုစားချင်စိတ်မရှိကာ သာမန်မျှသာ။ ယိမုန့် နောက်လိုက်သော သူငယ်ချင်းနှစ်ဦး သက်ပြင်းချသည်။

"ဟင်း အရသာရှိတဲ့ စားစရာတစ်ခုခု ရှိမယ်လို့ထင်နေတာ...ဘာမှ မပြောင်းလဲဘူးပဲ...ဒီဟင်းတွေပဲ စားလို့ရတယ်..."

ယဲ့မုန့် မတုံပြန်ပေ။ သူဦးတည်ချက်ပြောင်းကာ လှေကားရှိရာ ကန်တင်းထောင့်သို့ သွားလိုက်၏။ သူ့နောက်မှလိုက်နေသော သူငယ်ချင်းမှာ အမြန်အမှီလိုက်လာကာ ပြောသည်။

"ယဲ့မုန် ဘယ်သွားနေတာလဲ... ငါတို့ဒီမှာ စားမှာလေ...ယဲ့ထုန်နဲ့ယဲ့ရှင်းက မင်းကိုစောင့်ကြည့်ဖို့ မှာထားတယ်..."

ယဲ့မုန့်သူ့ကို လျစ်လျူရှုကာ ဆက်သွားလေသည်။ အလျင်မီစေရန် သူ့သူငယ်ချင်းမှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း သွားနေရသည်။ အမှန်ဆိုရသော် သူတို့ပျံသန်းရေးမျိုးနွယ်ကြားတွင် ငှက်မျိုးနွယ်မှာ ရှိန်လောက်သော အာရုံစိုက်ခံသူအဖြစ် အမှန်ပင်လျော်ညီစွာ နေထိုင်ရသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက် ထိခိုက်ထားသော်လည်း သူ၏ခြေလေးဖက်အဖော်ထက် ယဲ့မုန့်ကအသွားမြန်သည်။

သိုသော်လည်း သူတို့မှာအမြဲ ကန်တင်းပထမထပ်တွင်သာ စားလေ့ရှိသည်။ ယဲ့မုန့်ဘာလို့ အပေါ်တက်နေတာလဲ...အပေါ်မှာ စားစရာ မရှိဘူးလေ...

လှေကားထစ်မှာ မရှည်လှသော်လည်း ယဲ့မုန်၏အမြန်ကြောင့် အကောင်းဆုံးကြိုးစားနေသော သူ့အဖော်မှာ ဒုတိယထပ်တွင် ရပ်နေသော ယဲ့မုန့်ကိုသာ မြင်ရသည်။

"ဘာဖြစ်နေတာလဲ...အပေါ်မှာ ဘာရှိလို့လဲ..."

ဒုတိယထပ် အနှံ့ဝေ့ကြည့်ကာ သူစကားထစ်သွားသည်။ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ...

ယခုချိန်မတိုင်ခင်ထိ လွတ်နေခဲ့သော ဒုတိယထပ်မှာ လူအနည်းငယ်ဖြင့် နေရာယူထားသည်။ မြေညီထပ်တွင် တုံ့ဆိုင်းနေသည်နှင့် လုံးဝကွဲပြားစွာ သူတို့စိတ်အားထက်သန်စွာ စားသောက်ခြင်းတွင် အာရုံဝင်စားနေသည်။ ထို့ပြင်လေထဲရှိထူးဆန်းရောရနံ့မှာ ဤနေရာတွင် ပိုပြင်းထန်နေသည်။ သူမသိလိုက်ခင်ပင် တံတွေးမြိုချကာ ရေရွတ်သည်။

"ယဲ့မုန့် ဘာဖြစ်နေတာလဲ..."

သူ့ကို ဘယ်သူမျှ အာရုံမထားပေ။ သူသတိဝင်ကာ ကြည့်လိုက်ချိန်တွင် ယဲ့မုန့်မှာ အစားအသောက်ကောင်တာသို့ ချဥ်းကပ်နေလေပြီ။ သူအမြန် အမှီလိုက်လိုက်သည်။

ယဲ့မုန့်အတွက် ဤရနံ့မှာ ရင်းနှီးလွန်းနေသည်။ ညီလေးယဲ့မန် မကြာခဏပို့လိုက်သော အရသာရှိသည့် အစားအသောက်များမှ ရတတ်သော ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရနံ့ပင် မဟုတ်ပါလား...

ဤစားချင်စဖွယ်များကြောင့် သူယဲ့ထုန်နှင့်ယဲ့ရှင်းတို့သည် သူငယ်ချင်းများထံမှ အတင်းလုခံရတတ်သည်။ အစားစားချိန်အတွင်း သူတို့သုံးဦး၏ ကျော်ကြားမှုကား ဒုံးပျံကဲ့သို့ ထိုးတက်နေသည်။ သူတို့ညီပို့သောအရာကို အရသာခံရန် ဤစစ်သားများ အတော်ညှာတာမှု ကင်းမဲ့လာသည်။ လတ်တလောတွင် ယဲ့မန်သူတို့ကို ဘာမျှမပို့သေးပေ။ ယဲ့မုန့်နှင့်သူငယ်ချင်းများသည် အထူးသဖြင့် အစာစားချိန်တို့တွင် အနည်းငယ် ညိုးနွမ်းနေကြသည်။

မူလက သူအထုပ်များ လက်မခံရပါက ယဲ့မန်ကိုခေါ်ရန် စီစဥ်ထားသည်။ သူ့ညီလေး အခက်အခဲများ ရင်ဆိုင်နေရသည်လား သူစစ်ဆေးချင်သေးသည်။ သူတို့သုံးယောက်သည် ညီလေးကို ငွေကြေးအရ ထောက်ပံ့နိုင်သည်။ အမှန်တွင် မြေညီထပ်မှကန်တင်းသည် အမှန်ပင် သည်းမခံနိုင်စရာဖြစ်၍ ယဲ့မန်တစ်ကြိမ် ပြင်ပေးဖူးသော အစားတို့ကိုစားပြီးသည်နှင့် ထိုအရာနှင့် အသက်ဆက်ရှင်နေရသည်။

သို့ပေမယ့် ဘာတွေဖြစ်နေသည်ကို သူကို့ဘယ်သူ ပြောနိုင်ပါမည်နည်း။ ရင်းနှီးစွာနှင့် ပူနွေးစွာ ချက်ပြုတ်ထားသောဟင်းပွဲတို့သည် ဒုတိယထပ်ကောင်တာတွင်ရှိနေကာ မိုက်မဲသောအပြုံးနှင့် ရပ်နေသူမှာ သူ၏ညီလေးယဲ့မန်မဟုတ်ပါလား...

"လီ...မန် မင်း ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ..."

လက်တွေ့ကို အာရုံခံနိုင်မှုပျောက်ဆုံးနေသည့် အိပ်မက်တွင် ယဲ့မုန့်ရောက်နေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။

ယဲ့မန်မျက်နှာကာကို အနည်းငယ်ချွတ်ကာ တောက်ပသောအပြုံးတစ်ပွင့် ပေါ်လာသည်။

"အစ်ကိုကြီးယဲ့မုန့် ကျွန်တော်ဒီမှာ လုပ်နေတာ..."

လုပ်နေတာ...ယဲ့ထုန်နဲ့ယဲ့ရှင်းက သူ့ကိုမပြောဘဲ ယဲ့မန်ကိုဒီစစ်မြေကို လာလုပ်ဖို့ ဘယ်လို အယုံသွင်းလိုက်တာလဲ...သူ့ကိုဘာလို့ အသိမပေးတာလဲ...သို့ပေမယ့် ယဲ့မန်ရောက်လာသည်ကလည်း ကောင်းသည်။ ညီကိုများ အတူတူရှိနေ၍ အချင်းချင်း ဂရုစိုက်နိုင်သည်။ အချိန်အာကာသစစ်မြေမှာ လက်ရှိအန္တရာယ်များနေသော်လည်း သူယဲ့ထုန်နှင့်ယဲ့ရှင်းတို့သည် သူတို့၏ညီအငယ်ဆုံးကို ကာကွယ်ရန် သေချာစေမည်။

"ကောင်းသား မင်းဒီရောက်နေတာပဲ...မင်းဘယ်လို ရောက်လာတာလဲ...ထောက်ပို့ဌာနရဲ့ အစိတ်အပိုင်းကလား..."

"မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုကြီး...ဘာစားချင်လဲ...ကျွန်တော် ယူပေးမယ်..."

ယဲ့မုန့် ရင်းနှီးနေသော ဟင်းပွဲများကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။ သူ ယဲ့မန့်ပြောသည်ကို ကြားလိုက်ရ၏။

"ကျွန်တော်က သုံးထောင်စားတော်ဆက်ကဝန်ထမ်းပါ...ဒီဒုတိယထပ်က အချိန်အာကာသစစ်မြေရဲ့ သုံးထောင်စားတော်ဆက်ဆိုင်ခွဲလေ...ဒါကြောင့်အချိန်အာကာသစစ်မြေကထောက်ပို့ဌာနနဲ့မဆက်နွယ်ပါဘူး..."

"ဘယ်လို ဖြစ်နိုင်မှာလဲ...ထောက်ပို့ဌာနက အချိန်အာကာသစစ်မြေကို ကန်တင်းထောင်ဖို့ မလာဖူးပါဘူး..."

ဘေးနားရှိတစ်ဦး မြည်တမ်းလိုက်သည်။

ယဲ့မုန်ပြောသူကိုကြည့်ကာ သူကိုယ်တိုင် ယုံရန်ပင်ခက်ခဲ၏။ အချိန်အာကာသစစ်မြေပြင်သည် သုံးထောင်လောကနှင့် ခြားနားသောနေရာဖြစ်ကာ အချိန်အာကာသအုပ်စု၏ စီရင်ခွင့်တွင်းတွင်ရှိသည်။ အချိန်အာကာသအုပ်စုကို မဝင်ဘဲ ကန်တင်းတစ်ခုလာထောင်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။

အံ့သြမှုသည် ယဲ့မန်ကို သက်ရောက်ပုံမရပေ။ သူ့အစ်ကိုကိုထုပ်ထားသောထမင်းဘူးကမ်းပေးပြီးနောက်စိတ်အေးသွားပုံရသည်။

"ကိစ္စကတော့ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ...သူဌေး ကျွန်တော်တို့ကို လာခိုင်းလို့ လာတာ...နောက်ပြီးဒီမှာ စားစရာတစ်ချို့ လာရောင်းမှာ...စျေးလည်းမကြီးဘူး...ဒီကန်တင်းကိုဖွင့်ပြီးရင် စျေးတွေပါ ပိုနိမ့်ဦးမယ်...မကောင်းဘူးလား...အခုကစပြီး နေ့တိုင်းအရသာရှိတာတွေ စားလို့ရပြီ အစ်ကိုကြီး..."

အမှန်ပင်။ ယဲ့မုန့်ပြည့်နေသော ထမင်းဘူးကိုလက်ခံ၍ ဤအရာသည် ပထမထပ်နှင့်မခြားနားသည်ကို သတိပြုမိသွားသည်။ အချိန်အာကာသအုပ်စုက ဤနေရာရှိစစ်သည်တို့အတွက် အစာများယူလာပေးသည့် သဘောပင်။ ထို့ပြင် သူ့အနံ့ရသွားသည်နှင့် ဤအစားအစာ၏ အရသာမှာ သူ့ညီလေးလုပ်ပေးလေ့ရှိသည်နှင့်တူကြောင်း နားလည်ကာ သူမေးလိုက်၏။

"ယဲ့မန် ဒါတွေအကုန် မင်းလုပ်တာလား..."

ယဲ့မန် အလေးထားစွာ ခေါင်းငြိမ့်သည်။

"ဟုတ်တယ် အစ်ကိုကြီး..."

ထို့နောက် သူအနည်းငယ် ရှက်နေပုံရသည်။

"အရင်ဆိုင်က ဟင်းပွဲအများကြီးအတွက် ကျွန်တော့်မှာ တာဝန်ရှိတယ်...အစ်ကိုကြီးအမြန်မြည်းကြည့်ပြီး ဘယ်လိုလဲ ကြည့်ကြည့်..."

ယဲ့မုန့် သူ့ပန်းကန်ထဲမှ အစာကို ခပ်တော့မည့်အချိန်တွင် ရုတ်တရက် အနောက်ကသူမှာ စိတ်မရှည်စွာအော်သည်။

"ဟေ့ကောင်ရေ အစာလည်းရပြီကို ဘာလို့ဘေးမှာ သွားမစားလဲ...နောက်မှာ လူတွေအများကြီး စောင့်နေတာ မတွေ့ဘူးလား..."

လှည်လိုက်သည့်အခါ သူ့နောက်မှ နေရာတွင် အမှန်ပင် လူတန်းရှည်ကြီး ရှိနေသည်။ သူရယ်ကာ ဘေးဖယ်လိုက်ပြီး ယဲ့မန်သူ့ကို ပြုံးဖြဲဖြဲလုပ်သည်။

"အစ်ကိုကြီး...ကျွန်တော်အလုပ်ပြီးမှလာရှာမယ်...အချိန်အာကာသစစ်မြေပြင်က အဆောင်ပေးထားလို့ ကျွန်တော်တို့ဒီမှာ နေလို့ရတယ်..."

🥘

Prev Next