Chapter 1

💙Chapter 1

( ဝိဉာဉ်ပြောင်းလဲခြင်း )

ဝမ်ရှီ၏ ကောလိပ်ဘဝသည် အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝထက် များစွာ အဆင်ပြေသည်။သူမသည် အထက်တန်းကျောင်း တတိယနှစ်၏ စာသင်ရိုးအတိုင်း အကျင့်ပါနေ၍ အတန်းမရှိသည့်အခါတိုင်း သူမ ထိုင်လိုသော အတန်းကို ရှာဖွေကာထိုင်တတ်သည်။ 

ထို့ကြောင့် ကောလိပ်တွင် သူမ၏ ပထမဆုံး သူငယ်ချင်းကောင်းတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။သူမ၏ အခန်းဖော်တော့ မဟုတ်ပေ။ သူမ၏အမည်မှာ လောရွှယ် ဖြစ်ပြီး 1997 နှစ်ဖွားဖြစ်သည်။ သူမသည် အင်္ဂလိပ်စီးပွားရေးသင်တန်းတက်နေစဉ် လောရွှယ် နှင့်တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သူမသည် လောရွှယ် ၏ ဘေးတွင် အကြိမ်ကြိမ်ထိုင်ခွင့်ရသည်။ လောရွှယ် သည် အချိန်တိုင်း ကျောင်းသုံးစာအုပ် မယူလာသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး ဤဆရာ၏ အတန်းထဲတွင်သာ သူမကို တွေ့ရတတ်သောကြောင့် နှစ်ယောက်သား စကားစမြည်ပြောလာကြသည်။

ဝမ်ရှီသည် အလွန်အရပ်ရှည်ပြီး မပိန်မဝသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ရှိသည်။သူမသည် ခန္ဓာကိုယ်လှပသော်လည်း ရုပ်ရည်မှာ သာမန်သာဖြစ်သည်။ လောရွှယ် သည် အရပ် 160 စင်တီမီတာသာရှိသော်လည်း အလွန်ကြည့်ကောင်းသည်။

လောရွှယ်၏ ရည်စားမှာ ရှန့်ယင်း ဆိုသူဖြစ်ကြောင်း နောက်မှ ဝမ်ရှီ သိရှိလာခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူတို့သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရင်းနှီးလာကြပြီး လောရွှယ်က သူမကို သူ့ချစ်သူနှင့် တွေ့ဆုံရန် ခေါ်သွားပေးမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ဝမ်ရှီသည် ထိုစကားကိုကြားသောအခါ မျက်ရည်များပင်ဝဲသွားရသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် ဆက်ဆံရေး ပိုကောင်းလာသည့်အခါ လောရွှယ်ကို သူမ ချဉ်းကပ်ပီး ချစ်ရေးဆိုမည်ဟု တွေးထားခဲ့သော်လည်း၊ယခုတော့ အခွင့်အရေး မရှိတော့ပေ။

ဒုတိယနှစ်၏ ဒုတိယ semester တွင် ဝမ်ရှီသည် လောရွှယ် ထံမှ ဖုန်းကောလ်တစ်ခု လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ လောရွှယ်က ဖုန်းထဲမှာ ငိုနေသည်။ လောရွှယ်သည် သူမမုန်းတီးခဲ့သော ထိုလူနှင့် လမ်းခွဲခဲ့ကြောင်း ပြောပြလေ၏။  

ဝမ်ရှီသည် လောရွှယ်၏လိပ်စာကိုတောင်းပြီး သူမကိုရှာရန် ကျောင်းမှထွက်လာခဲ့သည်။သူမ လမ်းဖြတ်ကူးလာရင်း တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမနာမည်အား ခေါ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။သူမ ရပ်ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်လျှင် နာမည်ခေါ်သူမှာ ပထမနှစ်က အတူတူထိုင်ခဲ့သော သူငယ်ချင်းမှန်း တွေ့လိုက်ရသည်။ 

ထိုအချိန်တွင် စက်ဘီးစီးလာနေသော အတန်းဖော်တစ်ဦးသည် ဝမ်ရှီကို ဝင်တိုက်တော့မည်ဖြစ်သည်။ ဝမ်ရှီ ရှောင်တိမ်းလိုက်ချိန်မှာ ခြေချော်သွားပြီး လမ်းဘေးက မီးသတ်ရေပိုက်ခေါင်းပေါ်ကို ခေါင်းတည့်တည့် ကျသွားသည်။

ဝမ်ရှီသည် ခေါင်းကွဲသွားပြီး သွေးထွက်သံယို ဖြစ်နေသည်ကို ခံစားလိုက်ရကာ သတိလစ်သွားခဲ့သည်။သူမ ပြန်နိုးလာသော် ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေ၏။ ဒီလူနာဆောင် ဘာကြောင့် ဒီလောက် ပျက်စီးနေရတာလဲ။ လူနာဆောင်အတွင်းရှိ အဆောက်အဦးအများနှင့် ကုတင်များအားလုံးသည် ဟောင်းလွန်းလှသည်။ တီဗီဒရာမာများမှာတောင် ဤမျှဆိုးရွားသည့် လူနာဆောင်ကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးချေ။

"လီချမ် နိုးနေပြီလား..အရမ်းလန့်သွားမှာပဲ၊ ရေသောက်ချင်လား" 

ဆေးရုံကုတင်ဘေးမှာ ထိုင်နေသည့် သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသမီးကို မြင်သော်လည်း၊မသိသည့်အတွက် သူမ ဂရုမစိုက်လိုက်ပေ။အခု အဲဒီမိန်းမကြီးက

 တစ်ယောက်တည်း စကားပြောနေတာလား...

သူမသည် လူနာဆောင်ထဲတွင် တစ်ဦးတည်းသာ ရှိသည်။ထိုအမျိုးသမီးပြောသောစကားများသည် တစ်ခုခုမှားနေသလိုဖြစ်နေတာကြောင့် သူမ ထို အမျိုးသမီးကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်ပျော်ဟန်ဆောင်လိုက်ရာ ခဏအကြာတွင် တကယ် အိပ်ပျော်သွားသည်။ 

သားဖြစ်သူက သူမကို လျစ်လျူရှုပြီး အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။ သူ့ခမျာ ပင်ပန်းပြီး မသက်သာသေးဘူးဟု ထင်သည့်အတွက် လျှိုဖုန်းကျန်း အိမ်ပြန်၍ အရင်ချက်ပြုတ်ဖို့ စီစဉ်ခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် စနေနေ့ မနက်ခင်းမှာ စောစောစီးစီး လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့သည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ ရေနစ်နေသည့် ကလေးနှစ်ယောက်နှင့် ကြုံခဲ့ရ၏။ ကလေးကို ကယ်တင်ဖို့ သူ ချက်ချင်း ရေကန်ထဲကို ခုန်ဆင်းခဲ့၏။ ရေနစ်နေသည့် ကလေးနှစ်ယောက်ကို ကယ်တင်ခဲ့သော်လည်း သူက လဲကျသွားခဲ့၏။

ကံကောင်းစွာပင် လူတစ်ယောက်က သူ့ကို ဆေးရုံကို ပို့ပေးခဲ့ပြီး အသိမိတ်ဆွေတစ်ယောက်က သူ့အမေ လျှိုဖုန်းကျန်းကို အကြောင်းကြားဖို့ သူ့အိမ်သို့ သွားခဲ့၏။

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် သတင်းကြားသောအခါ ပိုက်ဆံနှင့်အတူ ဆေးရုံသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။ ထူးထူးခြားခြား လီချမ် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ပေ။ သားဖြစ်သူက မောပန်းနေပြီး မောပန်းနွမ်းနယ်၍ မူးလဲသွားခြင်းဟု ဆရာဝန်က ပြောသည်။ သူမ၏ သားလေး နိုးလာသည်ကို မြင်လိုက်ရမှ သူမလည်း စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။သားဖြစ်သူ၏ ဟောက်သံကို ကြားလိုက်ရမှသာ ဆေးရုံမှထွက်လာခဲ့သည်။

အိပ်ပျော်သွားပြီးနောက် ဝမ်ရှီ အိပ်မက်မက်သည်။ ဝမ်လီချမ်ဟု အမည်ရသည့် အမျိုးသားတစ်ယောက်ကို အိပ်မက်မက်ခဲ့၏။ထိုလူက မနက်အိပ်ရာထပြီး ထမင်းစား၍ ထွက်သွားသည်။ လမ်းမှာ ရေနစ်နေသည့် ကလေးနှစ်ယောက်ကိုတွေ့ပြီး ကယ်တင်ခဲ့သည်။ကလေးနှစ်ယောက်ကို ကမ်းပေါ်တင်ပြီးနောက် သူ ကမ်းစပ်မှာ လဲကျသွားသည်။

ထိုအချိန်တွင် ရေနစ်နေသော ကလေးများ၏ မိဘများက အမြန်ပြေးလာပြီး ကလေးနှစ်ဦးကို ဝမ်လီချမ်နှင့်အတူ ဆေးရုံသို့ ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။

ထို့နောက် သူမ မြင်ဖူးသည့် လူနာဆောင်ထဲတွင် ဝမ်လီချမ် လဲလျောင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး သူမ ဘေးတွင်ထိုင်နေသော အမျိုးသမီးက ဝမ်လီချမ်၏ အဝတ်အစားများကို လဲပေးနေသည်။

ဤနေရာမှာတင် သူမ အိပ်မက်မက်ရာမှ လန့်နိုးလာသည်။သူမ နိုးလာပြီဟု ဆိုနိုင်သည်၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူမ၏ အိပ်မက်ထဲတွင် ဆေးရုံကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေသော အမျိုးသား၏ မြင်ကွင်းသည် သူမနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သည်။ သူမ ထထိုင်ပြီး လူနာဆောင်ကို ကြည့်ပြန်သည်။ အတူတူပါပဲ...

 သူမ နေ့ခင်းက တွေးမိ‌တာတွေကို ညဘက်မှာ အိပ်မက် မက်နေတာ ဖြစ်နိုင်လား...

သူမ နိုးလာသောအခါတွင် အနည်းငယ် ရေငတ်သလိုဖြစ်လာသည်။ ဆေးရုံကုတင်ဘေးတွင် ကြွေခွက်တစ်ခွက်သာရှိသည်။ သူမသည် ကြွေခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး သောက်လိုက်၏။ သူမသည် ခွက်ကိုပြန်ထားလိုက်ကာမှ သူမ၏ ကိုယ်နှင့်မတူသော လက်တစ်ဖက်ကို ရုတ်တရက် သတိထားမိသည်။ ကောင်းစွာ ထင်ရှားသော အဆစ်များ၊ ကြီးမားကြမ်းတမ်းသော အမွှေးဗရပျစ်ရှိနေသည့် လက်က သူမ၏ လက်မဖြစ်နိုင်ပေ။ 

သူမ လက်မှာ အမွှေးအမျှင်မရှိပေ။သူမ အင်္ကျီလက်များကို လှန်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ ဝတ်ထားသည့်အဝတ်အစားက ဘယ်လိုအဝတ်အစားမျိုးလဲဆိုတာ သူမ နားလည်လာသည်။ အဖြူရောင် နှင့် အနက်ရောင်စပ် အစင်းအင်္ကျီတစ်ထည်၊ ၎င်းသည် သူမ၏ အင်္ကျီမဖြစ်နိုင်၊ သူမမှာ ယခုလိုအင်္ကျီမျိုးမရှိ။

ထူထဲသော အမွှေးများရှိသည့် လက်တစ်စုံက သူမမှာ ရှိသင့်သည့်အရာမဟုတ်ပေ။ နက်ပြာရောင် ချည်သားဘောင်းဘီကိုလည်း ဝတ်ထားသေး၏။သူမ ကုတင်ပေါ်မှ ထလိုက်ပြီး ကုတင်အောက်က အဖြူရောင် ယောက်ျားစီးဖိနပ်ကိုလည်း တွေ့ရပြန်သည်။

ကမ္ဘာကြီးက ရူးသွပ်သွားတာလား ...ဘယ်သူက သူမကို လှည့်စားနေတာလဲ ခဏနေဦး... အိပ်မက်ထဲမှာ တွေ့တဲ့ ဝမ်လီချမ်ဆိုတဲ့ အမျိုးသားနဲ့ သူမ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားက ဘာကြောင့် အတူတူ ဖြစ်နေသလဲ...

သူမ ခန္ဓာကိုယ်၏ အစိတ်အပိုင်းများသည် သူမနှင့်မသက်ဆိုင်နေပေ။သူမ ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့်ထိကြည့်လိုက်လျှင် ခါတိုင်းလိုမဟုတ်ဘဲ ပြားချပ်ချပ်လေး ဖြစ်နေသည်။ သူမ ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရာ အပိုပစ္စည်းလေးကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် သူမ ရူးသွပ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ 

သူမသည် လွန်ခဲ့သောနှစ်အနည်းငယ်က အင်တာနက်ပေါ်တွင် အလွန်ရေပန်းစားခဲ့သော အမျိုးသမီးအဝတ်အစားများ ဝတ်သည့် အမျိုးသားအကြောင်းရိုက်ထားသော တီဗီစီးရီးတစ်ခုကို မှတ်မိနေသေးသည်။ သူမက ယောက်ျားအဝတ်အစားဝတ်ထားတဲ့ မိန်းမများလား။ သူမ ဝိဉာဥ်လည်း ပျောက်သွားတာဆိုတော့ သူမ သေတော့မှာလား။ 

သူမသည် ဒုတိယနှစ်ဖြစ်နေပြီး နှစ်နှစ်အတွင်း ဘွဲ့ရတော့မည်ဖြစ်သည်။သူ့မိဘများကို အားမကိုးဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေထိုင်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူမအား အဘယ်ကြောင့် ဤကဲ့သို့ အပြစ်ပေးရသနည်း၊ 

သူမ၏ဆန္ဒကို အကောင်အထည်ဖော်ခါနီးတွင် ဤနေရာသို့ ခေါ်ဆောင်ခံရခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲလျောင်းရင်း တစ်မနက်လုံး တွေးနေမိသည်။ မနက်မိုးလင်းတော့ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်နေသည့် အမျိုးသမီး ထပ်လာပြန်သည်။ ဤတစ်ခါတော့ ဝါးခြင်းတောင်းနှင့် ရောက်လာသည်။

 "လီချမ် နိုးတဲ့အခါ ထမင်းစားဖို့ ခရမ်းသီးတွေ အမေ ချက်လာတယ်"

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် အသီးအရွက်ဈေးမှာ ခရမ်းသီးဝယ်ဖို့ ဆေးရုံက ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။သူမသည် ခရမ်းသီးကို မကြိုက်ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် စုပေါင်းကုန်ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့သည် ခရမ်းသီးကို နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း စိုက်ပျိုးကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ထိုနှစ်များတွင် နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း သူမတို့ ခရမ်းသီးဟင်းစားကြရသည်။သူမ၏ သမီးတော်တော်များများ ခရမ်းသီးစားရသည်ကို ငြီးငွေ့ကြသည်။သားအငယ်ဆုံးကသာ ပိုစားလေ့ရှိပြီး ကြီးလာသည့်အခါ ခရမ်းသီးကို ကြိုက်သည်။ 

ဝမ်ရှီ ထထိုင်ကာ လျှိုဖုန်းကျန်း ပေးသော ပန်းကန်ခွက်ယောက်များနှင့် တူများကို ယူလိုက်သည်။ သူမ မစားချင်သော်လည်း ဗိုက်က စကားနားမထောင်ဘဲ တဂွီဂွီ ငြီးတွားလျက်ရှိသည်။ အဖွားဆုံးပါးသွားကတည်းက အိမ်မှာချက်သည့် အရသာရှိသော အစားအစာများကို မစားဖြစ်ခဲ့တာ နှစ်အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။သူမ ထိုအကြောင်း တွေးရင်း မျက်ရည်များ ပန်းကန်လုံးထဲသို့ ကျသွားသည်။ ကံကောင်းစွာနှင့် ထိုအမျိုးသမီး ထွက်သွား၍သာ တော်သေးသည်။မဟုတ်လျှင် သူမ အရှက်ကွဲရပေမည်။

ဝမ်ရှီသည် ခြေသံများ နီးကပ်လာသည်ကို ကြားလိုက်ရပြီး မျက်ရည်များကို သူ့အင်္ကျီစဖြင့် သုတ်လိုက်ပြီး ဆက်စားလိုက်သည်။

 "ဖြည်းဖြည်းစားပါ၊ အလျင်လိုမနေပါနဲ့၊အမေ ဆရာဝန်ကိုမေးလိုက်တယ်၊သား နိုးလာတဲ့အခါ နေကောင်းလာမှာပါလို့ ပြောတယ်၊စားပြီးရင် အိမ်ပြန်ကြမယ်"

 ထိုအမျိုးသမီးသည် ဤကိုယ်ခန္ဓာ၏ မိခင်ဖြစ်သည်။သူမကို အတော်လေး ကောင်းပေးရှာ၏။

 "စကားမစပ်၊ ဆေးစရိတ်ကို ဘယ်သူပေးခဲ့တာလဲ အမေသိလား၊ ဒါမှသူများကို ပြန်ပေးရမှာ"

 သားဖြစ်သူ မူးလဲခြင်းအား အတိအကျ မသိသော်လည်း လူနာကို ကယ်တင်ပြီးနောက် သားဖြစ်သူ မူးလဲသွားသည်ကိုသာ သိလိုက်ရသည်။ထိုစဉ်က သားဖြစ်သူမှာ ရေစိုကြီးနှင့်ဟု တွေးမိပြီး သန့်ရှင်းသောအဝတ်ဟောင်းတစ်စုံကို အိမ်မှ ယူဆောင်လာခဲ့သည်။

 ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ သူဝတ်အိပ်ခဲ့သည့် အဝတ်အစားများကို အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် ချက်ချင်းလျှော်သင့်သည်။

 "ကျွန်တော် မသိပါဘူး"

သူ့သားက မသိတာ ဖြစ်နိုင်တာပေါ့၊ မူးလဲသွားတာတဲ့၊ ပိုက်ဆံပေးတဲ့သူကို ဘယ်လိုလုပ် သိနိုင်မလဲ။

သူမ ကိုယ်တိုင် မျက်စိနှင့် မမြင်သော်လည်း ရေနစ်နေသည့် ကလေးများ၏ မိဘက ပေးမှန်း ဝမ်ရှီ သိနေပါ၏။

အစာစားပြီးနောက် ဝမ်ရှီသည် ဤခန္ဓာကိုယ်ရှိ မိခင်နှင့်အတူ ဆေးရုံဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းစဉ်များကို လုပ်ရသည်။ဆေးရုံက သူတို့ကို ယွမ် ၉၀ ပြန်အမ်းပေးသည်။ သူ ဆေးရုံတက်စဉ်က စပေါ်ငွေ ယွမ် ၁၀၀ ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အပိုအိပ်ရာစရိတ်အတွက် ၁၀ ယွမ်သာ သုံးစွဲခဲ့သည်။ ကျန် ယွမ် ၉၀ ကို ဝမ်လီချမ်နှင့် သူ့အမေကို ပေးခဲ့ခြင်းပင်။ 

ဝမ်ရှီသည် လက်ရေးဖြင့်ရေးထားသော စာရင်းကိုကြည့်ပြီးနောက် ခုနှစ်တစ်ခုခုများ ရေးထားမလားဟု ရှာမိသည်။

သူမ ဘယ်ခေတ်ကို သွားလိုက်တာလဲ။ 

"လီချမ် ပိုက်ဆံက ဘာလဲ၊ အမေ နားမလည်ဘူး"

 "ခဏနေဦး၊ သူနာပြုကို မေးလိုက်မယ်၊ ဒီနေ့ ရေနစ်သွားတဲ့ ကလေးနှစ်ယောက် ဘယ်လူနာဆောင်မှာ ရှိလဲမသိဘူး ... 

"…"

"မေးပြီးပြီ၊ သွားရအောင်"

ဝမ်လီချမ်က သူ့အမေနှင့်ရင်းနှီးသလားတော့မသိ။ဝမ်ရှီကတော့ သူစိမ်းဖြစ်နေသည့်အတွက် မခေါ်တတ်ပေ။သူမ၏ မိခင်အရင်းနှင့်လည်း ဖက်လှည်းတကင်း မ‌နေဖူးပေ။ကျူရှင်စရိတ်ပေးသည့်အချိန်မှလွဲ၍ သူမ၏ မိဘများကို ပြောစရာ စကားမရှိပေ။ 

ဆေးရုံက သေးငယ်ပြီး လူနာ‌ဆောင်များက ရှာရလွယ်သည်။ လူနာဆောင်ထဲတွင် လူများဖြင့် ပြည့်ကျပ်နေပြီး ကုတင်ပေါ်ရှိ ကလေးအား ယခုထိ ရှာမတွေ့သေးပေ။ 

ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်။ 

နောက်ထပ် လူနာဆောင်တစ်ခုသို့ ရောက်သော် ဝမ်ရှီ တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။

 "မောင်‌ရင် နိုးပြီလား၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံနှင့် အိတ်ကပ်ထဲမှာ ဘောပင်လေးချိတ်ထားသော လူလတ်ပိုင်းအရွယ် အမျိုးသားတစ်ဦး ရောက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏လက်ကို ကိုင်ထားသည်။ သူမသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိန်းကလေးဟု ထင်ကာ ရှက်နေခိုက်၊ အင်္ကျီလက်ထဲမှ ထွက်လာသော သူမ၏ အမွှေးထူထဲသည့် လက်မောင်းကို မြင်လိုက်ရသောအခါမှ ပြန်ပြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။

"ကောင်းပြီ၊ ဆေးရုံဆင်းတဲ့ လုပ်ငန်းစဉ်တွေ ပြီးသွားပါပြီ... ဒါက ဦးလေး ယွမ် 100 ပေးထားတာနဲ့တူပါတယ်၊ ဦးလေးကို ပြန်ပေးပါမယ်" 

ဤနေရာကိုလာရာလမ်းမှာ ဝမ်လီချမ်၏ အမေက သူ့ကို 10 ယွမ်ပေး၍ 100 ဖြစ်သွား၏။

"ဦးလေး ပိုက်ဆံမယူပါဘူး၊ မင်းက ဦးလေးတို့သားသမီးတွေကို ကယ်တင်ခဲ့တာပါ၊ မင်းနဲ့ ထိုက်တန်ပါတယ်" 

ဝမ်ရှီသည် ယခုခေတ်က ဘာခေတ်မှန်းလည်းမသိသလို၊ ယွမ် 100 က မည်မျှတန်သည်ဆိုသည်ကိုလည်း မသိပေ။ သို့သော် ဝမ်လီချမ်၏ မိခင်၏ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲတွင် အများစုမှာ 10 ယွမ်တန်များသာ ဖြစ်ပြီး အများဆုံးဆို၍ 50 သာရှိကာ 100 ပင်မရှိခဲ့ပေ။ ထို့အပြင် သူမ၏ကုသစရိတ်နှင့် ကုတင်ခမှာ 10 ယွမ်သာရှိသည်။သာမန်မိသားစုအတွက် ပမာဏများနိုင်သော်လည်း တစ်ဖက်က အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ ဝတ်ထားသူအတွက် ဘာမှမဖြစ်နိုင်ပေ။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံးမှာ ထိုလူတစ်ယောက်တည်းသာ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်ထားခြင်းဖြစ်၏။ဝတ်စုံကလည်း ဈေးကြီးပုံပေါ်သည်။ 

"ကောင်းပြီ၊ ဒါဆို ကုသစရိတ်က ၁၀ယွမ် ပေးရမှာဆိုတော့ ကျန်တဲ့ ယွမ်၉၀ကို ဦးလေးဆီ ပြန်ပေးမှာမို့ တရားမျှတသွားပြီမလား" 

ဝမ်ရှီသည် ယွမ် ၉၀ ကို ထိုလူ၏ လက်ထဲတွင် ထည့်ကာ ဝမ်လီချမ် ၏ မိခင်ကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည်။ 

လျှိုဖုန်းကျန်း မျက်နှာထက်မှ ကြောက်ရွံ့မှုကို သူမ မြင်လိုက်ရသည်။ အထဲမှ မိသားစုနှစ်စုက ချမ်းသာသည့် မိသားစုများဖြစ်နိုင်မှန်းသိသာသည်။ ဝတ်စားဆင်ယင်မှုမှ စိတ်နေစိတ်ထားအထိ၊ စင်္ကြံတွင် သူမ မြင်ခဲ့သောလူများနှင့် ကွဲပြားသည်။

ဘယ်ခေတ်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် ဆင်းရဲသူရော ချမ်းသာသူရော ရှိတာပင်။ ဝမ်လီချမ်၏မိသားစုက ဘယ်လိုမျိုးမှန်းတော့ သူမ မသိပေ။ 

 "လီချမ် သူတို့က ဘယ်သူလဲ၊ မင်း ဘာလို့ သူတို့ကို ပိုက်ဆံပေးတာလဲ" 

အဲဒီလူက သူ့သားရဲ့ ဆေးဖိုးဝါးခတွေကို ပေးဆောင်တဲ့သူ ဖြစ်နိုင်လား။ဟုတ်တော့မဟုတ်နိုင်ဘူး။

အဆင့်အတန်းမြင့်သူများက လယ်သမားများနှင့် လက်ရှိအလုပ်သမားများကို နှိမ့်ချသောလူများကို ယခင်ကလည်း မြင်ဖူးသည်။

 "ကျွန်တော်က သူတို့သားသမီးတွေကို ကယ်ခဲ့တာပါ၊ သူတို့က ကျွန်တော်ကို ပိုက်ဆံကြိုပေးထားတာပါ" 

"အိုး၊ မင်းလည်း သူတို့ရဲ့ ကလေးတွေကို ကယ်တင်လို့ ဖျားနေတာပဲ ငါတို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အကြွေးမတင်ဘူးလေ" 

ဝမ်ရှီသည် သူမက ယခုလိုမျိုးသဘောထားမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။သူတို့ခေတ်က အင်တာနက်မှာ ဖော်ရွေနေကြသော ပုံများ တွေ့ဖူးသည်။

ယခုမှ သူမ ငွေကိုသိမ်းထားသင့်မှန်း သဘောပေါက်သွား၏။ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်မြန်လက်မြန်လုပ်လိုက်သလို ခံစားလာရသည်။ကလေးနှစ်ယောက်ကို ကယ်တင်ခြင်းကြောင့် သူလည်း သေဆုံးသွားနိုင်ပေသည်။

သို့ဆိုလျှင် ထိုယွမ် ၉၀ သည် ဘာမှမဟုတ်ပေ။

မေ့လိုက်ပါ; ပိုက်ဆံကုန်ရင် ပြန်ရှာလို့ရတာပဲကို။

သူသည် အခြားသူ၏ ခန္တာကိုယ်ကို သိမ်းယူထားသောကြောင့်၊ သူမ ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း သေနေလောက်ပေပြီ။သူမ ဤနေရာမှာသာနေရပေမည်။သူမလည်း ဝမ်လီချမ်၏ မိခင်ကို အလွန်နှစ်သက်သည်။

ဝမ်လီချမ် တောင်းပန်ပါတယ်၊ ရှင့်အမေကို အမေတော်မိလို့...

ယခုအချိန်မှစ၍ သူမသည် ဝမ်လီချမ် ဖြစ်လာမည်ဖြစ်သည်။ဝမ်လီချမ် ကိုယ်စား သူ့အမေကို ကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်ရပေလိမ့်မည်။

xxxxxxx💙