Chapter 44

💙 Chapter 44- သမီး

ဆေးရုံကိုသွားကာ စစ်ဆေးပြီးနောက်မှာ ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ရေမြွှာအရည် ပေါက်ကွဲသွားပြီး သားအိမ်ခေါင်းက လက်တစ်ချောင်းလောက် ပွင့်သွားသည်ကို ဆရာဝန်မှ စစ်ဆေးတွေ့ရှိခဲ့သည်။ထို့ကြောင့် ဆေးရုံတက်ဖို့ ဆရာဝန်က အကြံပေးသည်။

 "ဆရာ ကလေးမွေးဖို့ ဘယ်လောက်ကြာဦးမလဲ"  

ရေမြွှာရည်ပေါက်သွားပြီဆိုတော့ မကြာခင် ကလေးမွေးတော့မှာ မဟုတ်လား?

"သားအိမ်ခေါင်းက မပွင့်သေးဘူး၊ စောနေသေးတယ်၊ မကြာခဏတော့ ကျွန်တော် လာကြည့်ပါ့မယ်"

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် ဘာမှအမှားအယွင်းမရှိတာကြာင့် ဝမ်လီချမ်ကိုပြောပြီး ထမင်းဟင်းချက်ဖို့ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ကလေးမွေးခြင်းသည် ခက်ခဲပင်ပန်းသောကြောင့် သူ့ချွေးမ များများစားရမည်ဖြစ်သည်။

 "ဟုန်ယန် အရမ်းနာလား"  

ကြာလေလေ ပိုနာကျင်လေလေဟု သူ ကြားဖူးသည်။

 "ကံကောင်းတယ် ဆိုရမယ်၊သိပ်ပြီး မနေနိုင်အောင်တော့ မနာကျင်ပါဘူး"

ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန် ကို လူနာဆောင်အပြင်ဘက်တွင် ကူတွဲကာ လမ်းလျှောက်ပေးသည်။ လမ်းလျှောက်ခြင်းက မီးဖွားရာတွင် ပိုအကျိုးရှိသည်ဟု ဆေးရုံကပြောတာကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန်လည်း ပင်ပန်းသွားသည်အထိ လျှောက်နေခဲ့သည်။ဤသည်မှာ လျှိုဖုန်းကျန်း ရောက်ရှိလာချိန်အထိဖြစ်သည်။

 အချိန်နှောင်းသွားမှာကြောက်၍ လျှိုဖုန်းကျန်းက ဟင်းချိုမချက်လာဘဲ သကြားညိုနှင့် ကြက်ဥပြုတ်လာခဲ့၏။ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ကြက်ဥနှစ်လုံးကိုသာ စားပြီး ဆက်မစားနိုင်တော့ကြောင်း ပြောသည်။

 ကြက်ဥစားပြီးနောက် ရှောင်ဟုန်ယန်၏ နာကျင်မှုက ပိုဆိုးလာခဲ့သည်။အောက်ပိုင်းက တဆစ်ဆစ်နှင့် ကိုက်ခဲနာကျင်လာခဲ့၏။

ချွေးမဖြစ်သူက သိပ်မစားတော့၍ လျှိုဖုန်းကျန်း နည်းနည်းတော့ စိတ်ပူသွားသည်။ခဏနေလျှင် မမွေးနိုင်တော့မှာကို ကြောက်သွားရ၏။သားဦးဖြစ်၍ ခက်ခဲသည်။ ကလေးမွေးဖို့ ခွန်အားမပြည့်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သူမ သမီးအကြီးဆုံးကို မွေးတုန်းကလည်း သိပ်မစားနိုင်ပေ။ သူမသည်အကြီးဆုံးသမီးလေးအား အစွမ်းကုန်ကြိုးစားကာ အသက်စွန့်၍ မွေးဖွားခဲ့ရသည်။

 "လီချမ် အမေ အိမ်ပြန်ပြီး တစ်ခုခုသွားယူလိုက်ဦးမယ်၊ မင်း ဟုန်ယန်ကို ကြည့်ထားနော်"

လျှိုဖုန်းကျန်း ပြန်ရောက်လာသော် ညဆယ့်တစ်နာရီလောက်ရှိပြီဖြစ်သည်။ သူမသည် အိမ်က အရက်မီးဖိုကို ယူလာကာ ကြက်ဥတစ်တောင်းနှင့် သကြားညိုတစ်ထုပ်ကိုလည်း ယူလာခဲ့သည်။

 "အမေ၊ ဒါက ဘာလုပ်ဖို့လဲ" သူ့အမေက ဘာလို့ ကြက်ဥစိမ်း ယူလာတာလဲ။

"ဟုန်ယန် ဗိုက်ဆာနေလား ဗိုက်ဆာရင် အမေ့ကိုပြော၊အမေ ကြက်ဥပြုတ်ပေးမယ်"

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် သူ့သားကို လျစ်လျူရှုပြီး ချွေးမဖြစ်သူအား စိုးရိမ်စွာ မေးလိုက်သည်။  

"အမေ၊ ရပါတယ် ကျွန်မ ဗိုက်မဆာပါဘူး" 

ခံစားရသော ဝေဒနာကြောင့် မစားချင်သလို သူမ စကားလည်း မပြောချင်။ ယခုဆို သားအိမ်ခေါင်းသည် လိုအပ်သော အကျယ်သို့ရောက်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ လက်ဆယ်ချောင်းခန့် ကျယ်လာမှသာ ကလေးမွေးဖွားသည့်အခန်းသို့သာ ဝင်ရောက်နိုင်သည်ဟု ဆရာဝန်က ပြောသည်။ 

"ဟုန်ယန်၊ ထပြီး လမ်းလျှောက်ကြရအောင်" 

ဆရာဝန်က သူမကို ထပ်လာကြည့်ပြီး မွေးဖို့နီးနေပြီဟု ပြောကာ ရှောင်ဟုန်ယန်အား လမ်းလျှောက်ခိုင်းခဲ့၏။ 

"မသွားနိုင်ဘူး၊ လမ်းမလျှောက်နိုင်ဘူး" 

ကလေးမွေးရတာ ဘာကြောင့် အရမ်းနာကျင်ရတာလဲ။ 

 "မိန်းမ၊ ထပြီး လမ်းလျှောက်ရ‌ေအာင်၊ ဒါမှ ချက်ချင်း ကလေးမွေးလို့လွယ်မယ်လေ" 

ဝမ်လီချမ်လည်း ဘာမှမတတ်နိုင်သောကြောင့် တတ်နိုင်သမျှ ဖြောင်းဖျ၍သာ ပြောရ၏။ရှောင်ဟုန်ယန်ကို နံနက်သုံးနာရီတွင် ကလေးမွေးသည့် အခန်းသို့ တွန်းပို့ခဲ့သည်။ မနက်ငါးနာရီမှာ ၇.၁ ပေါင်ရှိသည့် သမီးလေးကို မွေးဖွားခဲ့လေသည်။ 

ကလေးမွေးခန်းမှ ထွက်လာချိန်တွင် သူမ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။ ဝမ်လီချမ်သည် မွေးကင်းစသမီးကို မတွေ့မီ သူမ ကိုယ်ပေါ်က ချွေးများကို သုတ်ပေးနေသည်။ ကလေးက ငိုနေ၍ လျှိုဖုန်းကျန်း ချော့နရသည်။ သူနာပြုဆရာမက ကလေးကို ခေါ်လာသောအခါ၊ သူမသည် ဝမ်လီချမ်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကလေးကို လျှိုဖုန်းကျန်းအား ပေးလိုက်သည်။ 

မွေးကင်းစကလေးကို မကိုင်ဝံ့သော်လည်း ကလေး၏ဖခင်အား ကလေးကို ဦးစွာကြည့်ရှုခွင့်ပေးသင့်သည်။ 

"လီချမ်၊ ကလေးက ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းလဲ လာကြည့်စမ်း၊ မင်း ငယ်ငယ်ကနဲ့ သိပ်တူတာပဲ" 

အမှန်လည်း သမီလေးသည် ဝမ်လီချမ်နှင့် တစ်ပုံစံတည်းတူနေသည်။ ဝမ်လီချမ်သည် လျှိုဖုန်းကျန်း၏ ရင်ခွင်ထဲမှ သမီးလေးကို ကြည့်ကာ အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူမသည် သူ့သမီးအရင်း ဖြစ်သောကြောင့်သာမက ဧပြီလ 12 ရက်နေ့ နံနက် 5:00 တွင် မွေးဖွားခဲ့သောကြောင့်လည်း ပို၍ ရင်ထဲမှာ ပြောမပြတတ်အောင် ဖြစ်ရသည်။ သူ့သမီးလေးအား အရင်ဘဝက နာမည် ဝမ်ရှီဟု ပေးမည်ဟူ၍ သူ တွေးလိုက်သည်။ သူ့သမီးလေးသည် ယခင်ဘဝကလိုမျိုး သူ ကြုံတွေ့ခံစားရသော မကောင်းသည့်အဖြစ်မှန်သမျှ မခံစားရစေဘဲ သူမကို ချစ်မြတ်နိုးသည့် မိဘအသိုင်းအဝိုင်းကြားထဲမှာ ကြီးပြင်းစေရမည်။

ယခုအချိန်မှာ လျှိုဖုန်းကျန်းသည်လည်း ကလေးကိုကြည့်ပြီး ပြုံးနေ၏။ ကလေးက မိန်းကလေးဖြစ်သည်ကို သိလိုက်ရသည့်အခိုက်၊ သူမ နှလုံးသားထဲမှာ အေးခဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူနာပြုက အနှီးထုပ်ထားသည့် ကလေးငယ်ကို သူမ ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တာကြောင့် ခဏလောက် ကြောင်သွားသော်လည်း မြန်မြန်ဆန်ဆန် တုံ့ပြန်ခဲ့မိ၏။

ကလေးက သူမ၏ ရင်ခွင်ထဲမှာ ငိုနေပုံလေးက သားဖြစ်သူ ငယ်ငယ်တုန်းကနှင့် ပိုတူနေသည်။ လွန်ခဲ့သည့်လအနည်းငယ်က သူ့သားပြောခဲ့သည့်စကားကို သူမ ပြန်တွေးမိသည်။ထိုအချိန်ကတည်းက၊ သားဖြစ်သူသည် ချွေးမ၏ဗိုက်က မိန်းကလေးဖြစ်ကြောင်း သံသယဖြစ်နေခဲ့သည်။

သားဖြစ်သူက ဘာလေးပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်မ၀င်စားပေ။သူမသည်လည်း ချွေးမက မွေးပြီးပြီဖြစ်၍ မြေးကို ယောက်ျားလေးမဟုတ်လျှင်တောင်မှ အသိအမှတ်ပြုရမည်။ ကလေးကိုအခုမှ ဗိုက်ထဲပြန်ထည့်နိုင်ပါ့မလား။ထိုသို့ တွေးပြီး သူမ စိတ်ထဲက အစိုင်အခဲများကြေသွားကာ မြေးလေးကို ချီပိုးချော့မြူနေလိုက်တော့၏။ 

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် ကလေးငိုသံကြောင့် ချွေးမဖြစ်သူ အနားယူချိန်မှာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မိမည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် စင်္ကြံအဆုံးမှာသာ လမ်းလျှောက်နေလိုက်၏။ ပြီးလျှင်သူမ ဝမ်လီချမ်ကို တွေ့ရန် လူနာဆောင်သို့ ပြန်သွားရမည်ဖြစ်သည်။ မြေးမလေးက ဗိုက်ဆာနေပုံပင်။ဆက်၍ ငိုနေပြီး ချော့မော့၍လည်း မရပေ။

 "လီချမ်၊ဟုန်ယန်ဆီကို သွားပြီး ရေနွေးလေးသွားတိုက်လိုက်"

ချွေးမဖြစ်သူက မနိုးသေးပေ။ နိုးလာလျှင်တောင် ချက်ချင်းနို့မတိုက်နိုင်သေး။ ဆရာဝန်က ကလေးကို နို့တိုက်နိုင်စေဖို့ မိခင်အား ရေနွေး အရင်တိုက်ခိုင်းထား၏။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အမှန်တကယ်တော့ အိပ်ပျော်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ မေ့မြောသွားခြင်းဖြစ်သည်။ဝမ်လီချမ် သူမကို ထားသွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် သူမ နာကျင်ကိုက်ခဲနေရာမှ နိုးလာသည်။

ကလေး၏ခေါင်း ထွက်လာကတည်းက သူမ အားကုန်သွားကာ ဆက်မညှစ်ရတော့ပေ။ ကလေးက နည်းနည်းကြီးနေ၍ သူမ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက အနည်းငယ် စုတ်ပြဲသွားသည်ဟု ဆရာဝန်က ပြောသည်။ ချုပ်ရိုးနှစ်ခါကို အစိမ်းချုပ်၍ မေ့ဆေးမပေးခဲ့သောကြောင့် အပ်ချုပ်ပြီးသည်နှင့် သူမ မေ့သွားခဲ့၏။ 

သမီးလေးတစ်ယောက် မွေးမှန်း သူမ သိထားပြီးဖြစ်သလို အပြင်မှာ မှောင်နေတာကြောင့် သားဖွားခန်းက ထွက်လာမှန်း သိလိုက်သည်။လူနာဆောင်ထဲတွင် သူမ တစ်ယောက်တည်းရှိကာ ဝမ်လီချမ် နှင့် ယောက္ခမတို့လည်း မရှိသလို သမီးလေးလည်း အနားတွင် မရှိပေ။

 သမီးတစ်ယောက် မွေးမိလို့များ ပစ်ထားခံရတာလား။ ဒီတော့ သူတို့က သူမကို ဂရုမစိုက်ဘဲ လူနာဆောင်ထဲမှာ တစ်ယောက်မှ မနေဘဲ သူမကို ထားခဲ့ကြတာလား။

ဝမ်လီချမ်သည် ရေနွေးပူပူတစ်ခွက်ဖြင့် လူနာဆာင်သို့ ပြန်လာသောအခါ ရှောင်ဟုန်ယန် နိုးလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"နိုးပြီလား ဗိုက်ဆာနေလား၊နေရထိုင်ရ အဆင်မပြေဘူးလား" 

ဝမ်လီချမ်က အသံတိုးတိုးဖြင့် မေးသည်။ ဆရာဝန်က သူမ၏ အောက်ပိုင်းမှာ ချုပ်ရိုးနှစ်ခုဖြင့် ချုပ်ထား၍ နာနေမည်ဟု ပြောသည်။ 

"သမီးလေး ဘယ်မှာလဲ" 

သားဖွားခန်းထဲက ထွက်လာကတည်းက သူမ သမီးဖြစ်သူကို မတွေ့ရသလို၊ သမီးလေး နေကောင်းလား အဆင်မပြေဖြစ်သလား ၊ ဘယ်သူက ကလေးကို ဂရုစိုက်မှန်း မသိရသေးချေ။ 

"အမေက သူ့ကို အပြင်ကို ခေါ်သွားတာ၊ ကိုယ် အခုပဲ အမေ့ကို သွားခေါ်လိုက်မယ်" 

ဝမ်လီချမ်သည် လျှိုဖုန်းကျန်း၏ လက်ထဲမှသမီးကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး၊အမေဖြစ်သူအား ရှောင်ဟုန်ယန် အတွက် အစားအစာချက်ဖို့ပြန်ခွင့်ပြုလိုက်၏။ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ကလေးမွေးပြီးပြီးချင်းဖြစ်၍ ဗိုက်ဆာနေမည်ဖြစ်သည်။ ဝမ်လီချမ်သည် တစ်ခါမှ ကလေးမမွေးဖူးသောကြောင့်၊ လျှိုဖုန်းကျန်းမှာ သူ့မြေးကို သားဖြစ်သူအား ပေးချီလိုက်ရခြင်းအတွက် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေလေသည်။

"အမေကလည်း ကလေးက ကျွန်တော့် သမီးပါ၊နောက်လည်း ကျွန်တော် ချီရမှာပါ၊ ဒါဆို အမေက ကလေးချီနည်းသေချာပြပေးလိုက်၊ဟိုမှာ ဟုန်ယန်လည်း ဗိုက်ဆာနေလောက်ပြီ" 

လျှိုဖုန်းကျန်း တစ်ခါတည်းသင်ပြလိုက်ပြီး သူ နားလည်သွားသည်။ကလေးချီပွေ့နည်းက ရိုးရှင်းပေသည်။ဝမ်လီချမ်သည် သမီးလေးကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး လူနာဆောင်ထဲကို ဝင်သွား၏။ လျှိုဖုန်းကျန်းကတော့ ကြက်ဥပြုတ်များနှင့် ရေနွေးခွက်အား ယူလာကာ ရှောင်ဟုန်ယန် အား ကျွေးလိုက်၏။ 

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ပန်းကန်လုံးအတွင်းရှိ သကြားညိုဖြင့် ပြုတ်ထားသည့် ကြက်ဥများကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ အစာစားချင်စိတ်မရှိ၍ မစားနိုင်။ သူမ၏ ယောက္ခမနှင့် ဝမ်လီချမ်က သမီးလေးမွေးမှန်း သိလျှင် ကလေးကိုလည်းမချစ်ဘဲ၊ သူမကိုလည်း အမြင်မကြည်တော့မှာ စိုးရိမ်ခဲ့သည်။ ယခုမူ ရုတ်တရက် ပြောင်းပြန်ဖြစ်လာပြီး သူတို့အားလုံး သမီးဖြစ်သူကို သည်းသည်းလှုပ်နေကာ သူမကို လျစ်လျူရှုလာကြ၏။

ယောင်းမနဲ့ ဒုတိယအစ်မကကျ ယောက္ခမတွေက ယောက်ျားလေးတွေဆို သိပ်ကြိုက်တယ်လို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူးလား။ သူမကျမှ ဘာလို့ မတူနေတာလဲ။ 

လျှိုဖုန်းကျန်း ရေနွေးထပ်တည်ရန် ထွက်သွားသောအခါ ဝမ်လီချမ် သည် လူနာဆောင်ထဲမှာ သမီးလေးအား ချော့မော့လမ်းလျှောက်နေရ၏။ 

သမီးလေးနှင့်အတူ အခန်းထဲ ဝင်လာသောအခါက၊ ဝမ်လီချမ်၏ မျက်နှာထက်မှ ပျော်ရွှင်ရိပ်ယောင်များကို ရှောင်ဟုန်ယန် မြင်လိုက်ရသည်။ယခင်က ဝမ်လီချမ်သည် သမီးမွေးလာလည်း ချစ်မည်ဟု ပြောခြင်းက သူမကို နှစ်သိမ့်ပေးသည်ဟုသာ ထင်ခဲ့သည်။ယခုမူ ဤအရာများ အားလုံးက အမှန်ဖြစ်နေသည်။ ယခု သူ့မျက်လုံးထဲမှာ သမီးလေးသာ ရှိတော့သည်။ 

"ဟုန်ယန်၊ ဒါ ကိုယ်တို့သမီး ရှီရှီလေ" 

ဝမ်လီချမ်သည် သူ့သမီးကို ရှောင်ဟုန်ယန်ထံ ဂရုတစိုက်ခေါ်ဆောင်လာပြီး တိုးတိုးလေးပြောသည်။ 

"ရှီရှီ၊ ဝမ်ရှီလား"

လွန်ခဲ့သည့် တစ်လလောက်က သူမ ကလေးအတွက် နာမည်ရွေးခိုင်းခဲ့ရာ သူက မွေးလာချိန်အထိ စောင့်မည်ဟုဆိုသည်။ယခု ကလေးမွေးလာတာမှ မကြာသေး၊ နာမည်ကို အမြန်ရွေးလိုက်သည်။ 

ဝမ်လီချမ်သည် သူမအတွက် ပြည့်စုံသည်ဟု ခံစားမိသည်၊ သူ နာမည်ကို ဘယ်လိုလုပ် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ရွေးချယ်နိုင်လိုက်ရတာလဲ။ သူသည် နာမည်ကို ကြိုတွေးထားလျက်နှင့် သူမကို မပြောခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်၏။

"ဟုတ်တယ်၊ ဒီနာမည်က ခေါ်ရမကောင်းဘူးလား" 

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အလွန်ပင်ပန်းနေသဖြင့် ဝမ်လီချမ် ကို အကြောင်းမပြန်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။အစကတော့ နာမည်ကြိုပေးထားသည်ကို သူမအား မပြောရကောင်းလားဟုဆိုကာ စိတ်ကောက်၍ လျစ်လျူရှုခြင်းဖြစ်၏။သို့သော်လည်း မကြာခင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။ 

ရှောင်ဟုန်ယန် နိုးလာသောအခါ၊ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ဝမ်လီချမ် သည် သူမ မအိပ်ခင်ကဲ့သို့ပင် သမီးကိုပွေ့ကာ ဆေးရုံကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

"လီချမ် ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ"

 "သုံးနာရီထိုးနေပြီ၊ ကိုယ် ဗိုက်ဆာနေတယ်! အမေက မင်းအတွက် ဝက်ခြေထောက်ချက်ထားတယ်၊မင်း စားချင်ရင် ကိုယ် နွှေးလိုက်မယ်လေ၊ ခဏနေစားနိုင်မှာပါ" 

သမီးလေးသည် စောစောက တစ်ခါနိုးလာသောကြာင့် သကြားရည် တိုက်လိုက်မှ ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်။ သူ့အမေက ဟုန်ယန် မနိုးသေးသည့်အတွက် ကလေး နို့မစို့ရသေးသောကြောင့် ဗိုက်အဆာပြေဖို့ သကြားရေအနည်းငယ် တိုက်ကျွေးခဲ့၏။ 

သူမ အိပ်နေတာကြာပြီလေ... ဝမ်လီချမ်က သမီးကို ချီထားပြီး ဒီမှာထိုင်နေတာလား။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာလည်း သမီးအပေါ်ထားတဲ့ အချစ်ကို ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ဘူး၊ သူ့သမီးကို အရမ်းချစ်နေပါလား။ 

မွေးပြီးပြီးချင်း သူ့သမီးကို သွားတွေ့ဖို့အတွက် လူနာဆောင်ထဲမှာပင် သူမအား တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့သည်။ သူ့သမီးကို ဝမ်လီချမ် က ချစ်၍ ပျော်နေသင့်သော်လည်း သူမ မပျော်နိုင်ပေ။

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် ရှောင်ဟုန်ယန် နို့များများ တိုက်နိုင်ရန်အတွက် ယနေ့နံနက်တွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဈေးသို့ သွားကာ ဝက်သားပေါက်တစ်ကောင်ဝယ်ခဲ့သည်။ ရှောင်ဟုန်ယန် မနိုးလာသေးသဖြင့် သူမသည် စွပ်ပြုတ်အိုးတည်ထားလိုက်သည်။ထို့နောက် ရှောင်ဟုန်ယန် နိုးလာပါက၊ ဗိုက်ဆာလျှင် ဝမ်လီချမ်အား တခြားစားစရာတစ်ခုခု အရင်ကျွေးစေလိုက်သည်။ 

 မနက်ခင်းကပင် သူမ၏ ဆွေမျိုးသားချင်းများကို ကလေမွေးကြောင်း သတင်းပို့ပြီးပြီဖြစ်သည်။ သူမ၏ ဆွေမျိုးများကလည်း ရှောင်ဟုန်ယန် အိပ်နေခိုက် ရောက်လာကြပြီး မြေးဖြစ်သူ၏ မျက်နှာကို လာကြည့်ကာ ပြန်သွားကြသည်။ 

ရှောင်တရှင်းသည်လည်း ရှောင်ဟုန်ယန် နိုးလာမည့်အချိန်ကို စောင့်ချင်မိသည်။သို့သော် မီးဖွားဆောင်မှာ တစ်ချိန်လုံးထိုင်နေဖို့က အမျိုးသား တစ်ယောက်အတွက် အမြင်မသင့်တော်ပေ။ သူ့မြေးကိုတွေ့ပြီး ထွက်သွားခဲ့၏။ 

ထို့နောက် ရှောင်တရှင်း အနီးနားက ဘယ်သူမှမရှိသည့်နေရာကို လျှောက်သွားရင်း သက်ပြင်းချမိ၏။ 

မြေးမလေး မွေးလာပါလား။ယောက်ျားလေး မဟုတ်သောကြောင့် သူ၏ အငယ်ဆုံးသမီးလေး ယောက္ခမအိမ်မှာ အခက်တွေ့မည်ကို ကြောက်နေမိ၏။ 

လျှိုဖုန်းကျန်းကလည်း သမီးသုံးယောက်ကို အကြောင်းကြားလိုက်ရာ၊ နေ့လယ်အလုပ်ဆင်းချိန်မှာ လာတွေ့ခဲ့သည်။ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ယောင်းမသည် ပထမဆုံးလာရောက်လည်ပတ်သူဖြစ်သည်။ သားဦး ဖြစ်၍ အမြန်မွေးနိုင်မှာ မဟုတ်သောကြောင့် မနေ့ညက မလာခဲ့ဘဲ နောက်တစ်နေ့မှာလည်း စောစောအလုပ်ဆင်းရမည်ဖြစ်၍ ယခုမှ လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူမသည် မနက်ခင်း ဌာနမှာအလုပ်လုပ်ပြီးနောက် အိပ်နေသော ရှောင်ဟုန်ယန် ဘေးမှ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ထိုင်ပြီး ထွက်သွားခဲ့သည်။ 

နေ့ခင်းဘက်တွင် ဝက်ခြေထောက်စွပ်ပြုတ်ကို စားပြီးနောက် ညနေပိုင်းတွင် ရှောင်ဟုန်ယန် နို့ရည်များ ထွက်စပြုလာသည်။ သူမ၏ ရင်သားသည် အနည်းငယ် ရောင်ရမ်းလာပြီး သမီးဖြစ်သူကို နို့တိုက်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ သမီးလေးက နို့ကိုငုံသော်လည်း နို့ကထွက်မလာသဖြင့် ထပ်မစို့တော့ဘဲ ငိုနေတော့သည်။ 

"ဟုန်ယန် စိတ်မပူပါနဲ့ ကိုယ် ဆရာဝန်ကို မေးလိုက်မယ်" 

ဝမ်လီချမ်သည် အမြန်ထွက်လာပြီး လျှိုဖုန်းကျန်းနှင့် တွေ့လိုက်သည်။

 "ဒါက ကိုင်တွယ်ရတာ လွယ်ပါတယ်၊ မင်း အရင်စို့ပြီးမှ ရှီရှီကို စို့ခိုင်းလိုက်" 

ဤနည်းလမ်းကို ကလေးမွေးဖူးသူတိုင်း သိသည်။ ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန် ၏နားကိုကပ်၍ ဤနည်းလမ်းကို တိုးတိုးလေးပြောရာ ရှောင်ဟုန်ယန်၏ နားရွက်များ အမြန်ပင်နီရဲလာသည်။ ဒါက အိမ်မှာမဟုတ်ဘူး၊ဆေးရုံထဲမှာလေ။ 

မနေ့ညကလည်း ကလေးမွေးဖို့ ကိုယ်ဝန်ဆောင် နှစ်ယောက် ရောက်လာ၍၊သူမ တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်တော့။ ထိုမီးနေသည်များ၏ မိသားစုဝင်များသည်လည်း နေရာတွင်ရှိနေဆဲဖြစ်၏။ 

ယခု သူမသည် နို့မထွက်၍ ဝမ်လီချမ်ကို ကူညီစေချင်သော်လည်း လူနာဆောင်ထဲမှာတော့ မလုပ်နိုင်ပေ။သို့သော်လည်း သမီးလေး နို့မစို့၍ ဗိုက်ဆာနေမည်ကိုတော့ မိခင်တစ်ယောက်အနေနှင့် သည့်ထက်ပို၍ မကြည့်ရက်တော့ပေ။  

"ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်" 

ဝမ်လီချမ် အမြန်ဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်မည်ဟု သူမမျှော်လင့်ခဲ့သည်။ 

"ဒီအဝတ်တွေကို ခဏဖယ်ထားပါလား၊ကိုယ်က ကလေးမဟုတ်ဘူး၊ ဒီအနေအထားကြီးကျ သေချာစို့လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး"  

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အဝတ်များကို အနည်းငယ် ဆွဲခွာလိုက်ပြီး အောက်ခံအဝတ်အစားများကိုပင် ချွတ်ကာ သူ့ခေါင်းကိုအုပ်ထားလိုက်တော့၏။ 

 "လေရှည်မနေနဲ့၊ မြန်မြန်လုပ်"

တစ်မိနစ်အကြာတွင် ရှောင်ဝမ်ရှီ နောက်ဆုံးတွင် နို့သောက်နိုင်ခဲ့သည်။ အလုံအလောက်သောက်ပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် သမီးဖြစ်သူ၏ ကျောကို အသာအယာပွတ်သပ်ပေးသည်။ဤနည်းကို သူ့အမေက သင်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လျှိုဖုန်းကျန်းသည် နှစ်မိနစ်ကြာ ကျောကိုပွတ်သပ်ပေးပြီး ဝမ်လီချမ်ကို စမ်းလုပ်ကြည့်ခိုင်းလိုက်သည်။ ကလေးငယ်များသည် နို့စို့ပြီးနောက် ကျောမပွတ်ပေးပါက နို့ရည်များပြန်အန်ထွက်တတ်သည်။

xxxxxxx💙