Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၁၁)
Chapter 11 (တံခါးပွင့်သွားသည်)
လင်ချီးယဲ့ တကယ်ပင်ပန်းနေ၏။
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာရော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာရောပေါ့။
သူကျောင်းပြောင်းလာသည့် ပထမဆုံးနေ့မှာ ဒီလိုမျိုးဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ သူတကယ်မမျှော်လင့်ထားဘူး။ သူသည် မကောင်းဆိုးဝါးနှင့်တွေ့ပြီး အတန်းဖော်များ၏ သစ္စာဖောက်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းသော တိုက်ပွဲတစ်ခုရှိခဲ့ပြီး သူ့မျက်လုံးများကို အကျယ်တဝင့်ဖွင့်ကြည့်လိုက်ကာ သာလွန်သော ဦးလေးတစ်ယောက် ပေါ်လာပြီး တိတ်တဆိတ်ထွက်ပြေးခဲ့သည်…
လင်ချီးယဲ့ မတုံးဘူး။ လူ့မျက်နှာကိုစားသော မကောင်းဆိုးဝါး၊ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ ထွက်လာသော ရွှေရောင်အလင်းတန်းနှင့် မကောင်းဆိုးဝါးကို တစ်ယောက်တည်း ကိုင်တွယ်နိုင်ခဲ့သောလူသား၊ ဒီည သူ့အတွေ့အကြုံသည် ဒီကမ္ဘာ၏ လျှို့ဝှက်ဘက်ခြမ်းတွင် သေချာပေါက် ပါဝင်နေသည်။
ထိုလူသည် သာမန်လူတစ်ဦးမဟုတ်ပါ။ Walkie-talkie ပေါ်ရှိ သူ၏သတင်းပို့မှုကို သုံးသပ်ကြည့်လျှင် သူ့နောက်ကွယ်တွင် ကြီးမားသောအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုရှိရမည်ဖြစ်ပြီး ထိုကဲ့သို့သောထူးဆန်းသည့်ဖြစ်ရပ်များကို ရင်ဆိုင်ရန်အတွက် ဤအဖွဲ့အစည်းသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ပုန်းကွယ်နေရမည်ဖြစ်သည်။
သူ့ကိုယ်ပေါ်က အလင်းရောင်ကို မြင်လိုက်ရပြီး သူ့တစ်ယောက်တည်း မကောင်းဆိုးဝါးအား သတ်လိုက်ပုံကို မြင်လိုက်သောကြောင့် အဖွဲ့ထဲ သူ့အား ဆွဲသွင်းချင်လိမ့်မည်…
သူက လျှို့ဝှက်ဘက်ခြမ်းကို လုံးဝ မသိချင်ဘူးလို့ ပြောတာဟာ လိမ်ညာခြင်းပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဒီနေ့ည ဘာဖြစ်သွားလဲ သူသိချင်သလို သူဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာပါ သူသိချင်ပေမယ့် သူ၏သိချင်စိတ်ကြောင့် ဒီဝဲဂယက်ထဲသို့ အဖမ်းခံလိုက်ရမှာကို သူမဖြစ်ချင်ဘူး။
တချို့သော လျှို့ဝှက်ချက်များသည် တစ်ခါသိလိုက်သည်နှင့် လွတ်မြောက်၍ မရနိုင်တော့ပေ။
လူသားမျိုးနွယ်ကို အကာအကွယ်ပေးမည့် သူရဲကောင်း သူမဖြစ်ချင်ဘူး။ သူအကာအကွယ်ပေးချင်တာက…
ဒီအိမ်တစ်ခုတည်းပဲ။
ခဏကြာတော့ သူ အိပ်ပျော်သွားသည်။
…
အကျွမ်းတဝင်ရှိသော မြူများ ကျဆင်းလာပြန်သည်။
အိပ်မက်ထဲတွင် လင်ချီးယဲ့သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ကာ ကူကယ်ရာမဲ့ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ "ငါ့ကိုအေးအေးဆေးဆေး နေခွင့်မပြုနိုင်ဘူးလား။ ငါနိုးလာတော့ မကောင်းဆိုးဝါးကို တိုက်ခိုက်ရပြီး ငါအိပ်ပျော်သွားတော့ တံခါးခေါက်ရတယ်။ ဘဝကြီးက ခက်ခဲလိုက်တာ…"
လင်ချီးယဲ့သည် ပေါ့ပေါ့တန်တန် ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းလှမ်းပြီး မကြာမီ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံတစ်ခု၏ ကောက်ကြောင်းက သူ့ရှေ့တွင် ပေါ်လာသည်။
ညာဘက်က ရှေးဟောင်းကမ္ဗည်းပြားပေါ်တွင် စာလုံးကြီးများဖြင့် ရေးထိုးထားသည်။
— နတ်ဘုရားများ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံ။
လင်ချီးယဲ့သည် တံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်ကာ သူ့နောက်ဘက် တံခါးရှေ့က လက်ကိုင်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ လက်ချောင်းထိပ်များက လက်ကိုင်ကို ထိလိုက်သည်နှင့် မြေပြင်တစ်ခုလုံး အနည်းငယ် တုန်ခါသွားသည်။
ပတ်ဝန်းကျင်က မြူများ ရုတ်တရက် လိမ့်သွားသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အံ့ဩသောအကြည့်ဖြင့် လက်ကိုင်ကို ကိုင်လိုက်သည်။
ဘာလဲဟ။ ငါတံခါးတောင် မခေါက်ရသေးဘူး။ ဘာလို့ လှုပ်နေရတာလဲ။
အရင်က ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး။
ရုတ်တရက်ပင် သူ့စိတ်ထဲတွင် လျှပ်စီးလက်သလိုမျိုး စိတ်ကူးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။
အဲဒါက… သူ ဒီနေ့ သူ့မျက်လုံးဖွင့်ခဲ့လို့လား။
လင်ချီးယဲ့သည် ခေါင်းငုံ့ကာ သူ့အိပ်မက်ထဲက ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်လိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးများသည် တဖြည်းဖြည်း တောက်ပလာ၏။
အရင်တုန်းကတော့ အိပ်မက်ထဲတွင် လင်ချီးယဲ့၏ခန္ဓာကိုယ်သည် အကြည်ရောင်ဖြစ်ပြီး မြူမှုန်လို ပျော့ပျောင်းနေသည်။
သို့သော် ဒီနေ့မှာတော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တင်းနေတယ်ဆိုတာ သိသာပါသည်။ ၎င်းမှာ ကိုယ်ထည်မရှိသေးပေမယ့် အကြည်ရောင်မဟုတ်တော့ပေ။
သူ ရုတ်တရက် ခေါင်းကို မော့ပြီး ငါးနှစ်ကြာ ပိတ်ဆို့ထားသော သူ့ရှေ့က တံခါးကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးများက ပိုပိုပြီး တောက်လောင်လာသည်။
ဒီနေ့… အလုပ်ဖြစ်ရမယ်။
သူ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း လက်ထဲမှာ လက်ကိုင်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ထားပြီး တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။
"ဒေါက်…"
ရှေးခေါင်းလောင်းသံသည် စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှ ဆင်းသက်လာပြီး ယခင်ကထက် အဆများစွာ ကျယ်လောင်လာသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ လင်ချီးယဲ့သည် ယခု ခန္ဓာကိုယ်မရှိပေ။ မဟုတ်ပါက သူ၏နားစည်ကို သေချာပေါက် နာကျင်စေမည်ဖြစ်သည်။
ခေါင်းလောင်းသံကြားတော့ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံတစ်ခုလုံး ပြင်းထန်စွာ တုန်ခါသွားပြန်သည်။
တုံ့ပြန်မှုရှိတယ်။
လင်ချီးယဲ့၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာသည်။
"ဒေါက်…"
"ဒေါက်…"
"ဒေါက်…"
လင်ချီးယဲ့သည် မရပ်ဘဲ သုံးကြိမ်ဆက်တိုက် ခေါက်လိုက်သည်နှင့် စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံက ငလျင်လှုပ်သလိုမျိုး လှုပ်သွားသည်။
နောက်ဆုံးတွင် နောက်ဆုံးအခေါက်အပြီးမှာတော့ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှာ ကျယ်လောင်သောအသံတစ်ခုထွက်ပေါ်လာပြီး အရာအားလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်…
လင်ချီးယဲ့ ထပ်ခေါက်တော့မည့်အချိန်မှာ သူ့ရှေ့က တံခါးသည် ကျွီးအသံဖြင့် ဖြည်းညှင်းစွာ ရွေ့လျားသွားသည်။
တံခါးဖွင့်သွားသည်။
"ဗုန်း…ဗုန်း…"
တံခါးသည် အပြည့်ဖွင့်သွားပြီးနောက် လင်ချီးယဲ့ရှေ့တွင် ရှေးကျပြီး မှောင်မိုက်သောစင်္ကြံတစ်ခု ပေါ်လာသည်။
လျှောက်လမ်း၏ကြမ်းပြင်ကို အမည်မသိပစ္စည်းတချို့ဖြင့် ပြုလုပ်ထားကာ မီးအလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့ရှိပြီး ပတ်ဝန်းကျင် နံရံများတွင် တွဲလောင်းကျနေသော မီးလုံးများလည်း ရှိနေပြီး လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်လှသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ဤလျှောက်လမ်းအတိုင်း လျှောက်သွားပြီး မကြာမီ လမ်းဆုံလမ်းခွတစ်ခုပေါ်လာပြီး လမ်းဆုံလမ်းခွပေါ်တွင် ခေတ်မီဆိုင်းဘုတ်တစ်ခု ချိတ်ဆွဲထားသည်။
"ဘယ်ဘက်မှာ လူနာဆောင်နဲ့ ညာဘက်မှာ လှုပ်ရှားမှုဧရိယာ…" လင်ချီးယဲ့သည် လမ်းဘေးဆိုင်းဘုတ်ကို ကြည့်ပြီး ရေရွတ်လိုက်သည်။ "ဘာလို့ ဒီအပြင်အဆင်က ငါနေခဲ့တဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံနဲ့ တူနေရတာလဲ။"
လင်ချီးယဲ့သည် လှုပ်ရှားမှုဧရိယာထဲသို့ မလှမ်းမီ တခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။
လှုပ်ရှားမှုဧရိယာတွင် အခန်းများစွာမရှိသော်လည်း တီဗီနှင့်ရုပ်ရှင်ကြည့်ရန် ရုပ်သံမျိုးစုံတင်ဆက်မှုအခန်း၊ စစ်တုရင်ကစားရန်နှင့် ဖျော်ဖြေရေးအတွက် ဧည့်ခန်း၊ စာဖတ်ခြင်းနှင့် စာလေ့လာခြင်းတို့အတွက် စာကြည့်ခန်းကဲ့သို့သော လိုအပ်သောအခန်းများ ရှိပါသည်။ အဆောက်အအုံထဲတွင် အားကစားပစ္စည်းများ အစုံပါသော အဝိုင်းပတ်ဧရိယာလေဟာပြင်မြက်ခင်းပင် ရှိသည်။
"သေချာပေါက် ဒါက တစ်ပုံစံတည်းပဲ။ ဒီအိမ်မက်က တကယ်ထူးဆန်းတယ်။" လင်ချီးယဲ့သည် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး သံသယစိတ်ဖြင့် ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။
လှုပ်ရှားမှုဧရိယာကို လည်ပတ်ပြီးနောက် တစ်ဖက်ခြမ်းရှိ လူနာဆောင်ဧရိယာရှိရာသို့ သူလှည့်ပြန်သွားခဲ့သည်။
လူနာဆောင်ဧရိယာတံခါးဝသို့ရောက်သောအခါ လင်ချီးယဲ့က ရုတ်တရက်ရပ်သွားသည်။
"ဒီမှာက… မတူဘူး" လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ရှေ့ရှိ မှောင်မိုက်ပြီး ငြီးငွေ့ဖွယ် ရှည်လျားနေသောစင်္ကြံကို ကြည့်ရင်း သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်သည်။
ယန်ကွမ်းစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံတွင်ရှိစဉ် လူနာဆောင်များတွင် အထပ်များစွာရှိကာ အဆောက်အအုံများသည် အလွန်အဆင့်မမြင့်သော်လည်း ၎င်းတို့သည် အနည်းဆုံး သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ကြောင်း သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သတိရမိသည်။
သို့သော် လင်ချီးယဲ့ရှေ့ရှိ လူနာဆောင်ဧရိယာသည် တစ်ထပ်သာရှိပြီး ခြောက်ခန်းသာပါသည်။
ဤအခန်းခြောက်ခန်း၏တံခါးများကို ထူးဆန်းသောသင်္ကေတများနှင့် အသွင်အပြင်များဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားပြီး ချိတ်ပိတ်ခြင်းတစ်မျိုးကဲ့သို့ ထူထပ်စွာဖုံးအုပ်ထားကာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့် လင်ချီးယဲ့ကို မူးဝေသွားစေသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် သူ့မျက်လုံးများကို တံခါးမှအတင်းအကျပ် လှည့်လိုက်ပြီး စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေကာ တခြားနေရာကို ကြည့်လိုက်သည်။
လူနာဆောင်၏ ညာဘက်အပေါ်ဘက်တွင် ရှေးဟောင်းနံပါတ်ပြားတစ်ခုရှိပြီး အခန်းနံပါတ်ပြားတစ်ခုစီတွင် ပုံစံအမျိုးမျိုးရှိသည်။
ဥပမာအားဖြင့် ယခု လင်ချီးယဲ့ ရပ်နေသည့် နံပါတ် ၁ လူနာဆောင်ရှိ တံခါးနံပါတ်ပြားပေါ်တွင် အနက်ရောင် စက်ဝိုင်းကြီးတစ်ခု ရှိသည်။
နံပါတ် ၂ တံခါးနံပါတ်ပြားပေါ်တွင် တုတ်တစ်ချောင်းနှင့် ဘောပင်ကဲ့သို့သော အရာတစ်ခု ရေးဆွဲထားသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် စင်္ကြံတစ်လျှောက် လျှောက်သွားကာ အဆုံးက ဆဋ္ဌမလူနာဆောင်အထိ ဤလူနာဆောင်နံပါတ်များကို ကြည့်လိုက်ရာ သူ့တွင် သဲလွန်စမရှိခဲ့ပေ။
သူ့ရှေ့က ထူးဆန်းသောတံခါးကို လှမ်းကြည့်ရင်း အတွေးနယ်ထဲကျသွားသည်။
အိပ်မက်ထဲက ဒီစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှာ ဒီလူနာဆောင်ဧရိယာတစ်ခုတည်းကသာ သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲက ယန်ကွမ်းစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံနဲ့ မတူပေ။
ဒါဆို ဒီလူနာဆောင်တွေမှာ လူနာတွေ တကယ်ရှိတာလား။
ဒါမှမဟုတ် ဒီစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံရဲ့နာမည်အရ ဒီအထဲမှာ နေနေတဲ့သူက… နတ်ဘုရားလား။
လင်ချီးယဲ့သည် တခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ဆဋ္ဌမလူနာဆောင်၏ တံခါးလက်ကိုင်ဆီသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။
လင်ချီးယဲ့က မဆင်မခြင် လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး။ တစ်ဖက်မှာလည်း ဒါက သူ့အိပ်မက်ဖြစ်ပြီး တစ်ခုခုမှားသွားရင်တောင် သူ့အပေါ် သိပ်သက်ရောက်မှုရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ တခြားတစ်ဖက်မှာလည်း ဒီစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံကို ဝင်ရောက်လာပြီး သူ ငါးနှစ်ကြာအောင် တံခါးခေါက်ပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ဒီလိုရှုပ်ထွေးသည့်ပုံစံနဲ့ သူထွက်မသွားချင်ဘူး။
ပြီးတော့ သူ၏မသိစိတ်ထဲမှာတော့ ဒီစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှာ သူနဲ့ပတ်သက်သည့် လျှို့ဝှက်ချက်တချို့ရှိနေတယ်လို့ ခံစားလိုက်သည်။
မဟုတ်ပါက ဤနေရာက အပြင်အဆင်သည် သူနေထိုင်ခဲ့သည် ယန်ကွမ်းစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံနှင့် အဘယ်ကြောင့် တူညီသနည်း။
လင်ချီးယဲ့၏လက်သည် တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာကာ သူ့လက်ချောင်းများက တံခါးလက်ကိုင်ကို ညင်သာစွာထိလိုက်ပြီး အေးမြသောအထိအတွေ့တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။
တွန်းကန်ခြင်း သို့မဟုတ် တုန်လှုပ်ခြင်း မရှိသည့်အပြင် လက်သည် လက်ကိုင်ပေါ်တွင် သဘာဝအတိုင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
လင်ချီးယဲ့ အတင်းဆွဲလိုက်သည်။
တံခါးက မရွေ့ဘူး။
သူ မတ်မတ်ရပ်ပြီး အစွမ်းကုန်ကြိုးစားပြီးနောက် နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ဆွဲသည်။
မရွေ့ဘဲရှိနေဆဲဖြစ်သည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ဤအခန်းတံခါးကို လက်လျှော့ကာ ပဉ္စမလူနာဆောင် တံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး တံခါးကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
မဖွင့်သေးပေ။
စတုတ္ထအခန်း၊ တတိယအခန်း၊ ဒုတိယအခန်း...
လင်ချီးယဲ့သည် တစ်ခန်းပြီးတစ်ခန်း ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် တံခါးတစ်ချပ်မှ မဖွင့်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အဆုံးတွင် ပထမလူနာဆောင် တံခါးဝသို့ ရောက်သွားသည်။
ရှုံးနိမ့်မယ်ဆိုတာ သေချာနေသော စိတ်သဘောထားကို သူဆုပ်ကိုင်ထားရင် လင်ချီးယဲ့သည် ပထမလူနာဆောင်၏ တံခါးကို တွန်းဆွဲလိုက်သည်။
"ကလစ်…"
တံခါးလက်ကိုင်မှ ပျော့ပျောင်းသော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး တံခါးပေါ်တွင် ရေးထွင်းထားသော ရှုပ်ထွေးသည့် မျဉ်းကြောင်းများနှင့် ပုံစံများသည် ရုတ်တရက် ကွဲထွက်သွားပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်း လေထဲသို့ လွင့်ပျံသွားသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် လန့်သွားပြီး ခြေလှမ်းအနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ ရှေ့တည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
တံခါးပွင့်သွားသည်။
TK Team (Chapter 11)
