Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၁၄)
Chapter 14 (သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်)
ဗုန်း… ဗုန်း… ဗုန်း…
"ကျေးဇူးပြုပြီး ဝင်လာပါ။"
လင်ချီးယဲ့သည် တံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဆွေးနွေးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။
စားပွဲ၏ တစ်ဖက်တွင် ထိုင်နေသည့် လူလတ်ပိုင်း အမျိုးသား ဆရာဝန်တစ်ဦးသည် အဖြူရောင် ကုတ်အင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး မြင်မြင်ချင်း ဉာဏ်ပညာ၏ သင်္ကေတဖြစ်သည့် အလွန်ကျိုးတိုးကျဲတဲဆံပင်များရှိသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဆရာဝန်က ဖြည်းညှင်းစွာ ပြောသည်။
"ပြောပါ ဘာဖြစ်တာလဲ။"
"ကျွန်တော် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။"
"ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ မင်းဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ။"
"ကျွန်တော်နေကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ စိတ်ရောဂါအပြင်းအထန်ဖြစ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်။"
ဆရာဝန်သည် ထိုစကားကိုကြားသောအခါတွင် သူသည် ထူးဆန်းသောအမူအရာဖြင့် လင်ချီးယဲ့ကိုကြည့်ကာ ပြုံးပြီး ခေါင်းပေါ်ရှိ ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
"မင်းပြောတဲ့ သူငယ်ချင်းက မင်းမဟုတ်ဘူးလား။
လင်ချီးယဲ့က လေးလေးနက်နက်ပြန်ဖြေသည်။ "မဟုတ်ပါဘူး၊ တကယ့်သူငယ်ချင်းပါ။"
"ကောင်းပြီ မင်းဘာဖြစ်တာလဲ ငါ့ကို… မဟုတ်ဘူး မင်းရဲ့သူငယ်ချင်းက ဘာဖြစ်တာလဲ။ လက္ခဏာတွေက ဘာတွေလဲ။"
လင်ချီးယဲ့သည် ခဏလောက် စဉ်းစားပြီး "ဒါက ဖော်ပြဖို့ နည်းနည်းခက်နိုင်တယ်…"
ဆရာဝန်က ပြုံးသည်။ "ဒါဆို မင်းကိုယ်မင်း အဲဒီသူငယ်ချင်းလို့ မှတ်ယူပြီး ငါ့ကိုပြလေ။"
လင်ချီးယဲ့သည် ဆရာဝန်ကို ထူးဆန်းစွာ ကြည့်လိုက်သည်။ အချိန်အတော်ကြာအောင် ရုန်းကန်ပြီးနောက် ကူကယ်ရာမဲ့ သူခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ထို့ကြောင့် လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ထိုင်ခုံမှ ဖြည်းညှင်းစွာ ထရပ်လိုက်သည်။
ဆရာဝန်၏အကြည့်အောက်တွင် သူသည် သူ့ဆီသို့ တည့်တည့်တိုးဝင်သွားသည်။
သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
လူလတ်ပိုင်းဆရာဝန်၏ ဦးခေါင်းကို သူ့လက်မောင်းနှစ်ဖက်ထဲတွင် မြုပ်ထားကာ
ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဆရာဝန်၏ခေါင်းပေါ်ရှိ ဆံပင်အနည်းငယ်ကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပေးရင်း
ကြင်နာမှုအပြည့်ရှိသော မျက်လုံးများဖြင့်
တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။
"သားလေး၊ အဖေ နောက်ဆုံးတော့ မင်းကိုရှာတွေ့ပြီ။"
ဆရာဝန်: "…"
နောက်ဆယ်မိနစ်အကြာမှာတော့ လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး သင်ယူခဲ့ရသည့် အငြင်းအခုံနည်းလမ်းကို အသုံးပြုပြီး ဆေးရုံတင်ခိုင်းခြင်း၏ ကံကြမ္မာကို ရှောင်ရှားရင်း သူတကယ်နေမကောင်းဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို ဆရာဝန်အား ရှင်းပြခဲ့ရသည်။
"ဒါဆို မင်းရဲ့သူငယ်ချင်းက အရာအားလုံးကို သူမသားလို့ပဲမြင်နေတာလား။"
"ဟုတ်တယ်။"
"အကြာကြီးငိုတာလား။"
"တစ်ချိန်လုံးငိုနေတာ။"
"ခြံထဲမှာထိုင်ပြီး ပန်းအိုးတွေ၊ ခွေးခြေခုံတွေကို ပုံပြင်တွေပြောပြနေတာပေါ့။"
"ဟုတ်တယ်။"
"ဘယ်လိုအိပ်လဲ။"
"သူမ မအိပ်ဘူး။"
"…"
ဆရာဝန်က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး "မင်းသူငယ်ချင်းက အပြင်းအထန်နေမကောင်းဖြစ်နေတယ်။ သူမကို ကုသဖို့ ငါတို့ဆေးရုံကို ခေါ်လာဖို့အတွက် အကြံပြုချင်တယ်။"
"သူမရဲ့ အခြေအနေက အရမ်းထူးခြားပြီး ဆေးရုံတက်ဖို့ အခြေအနေတွေ မရှိဘူး။" လင်ချီးယဲ့က ကူကယ်ရာမဲ့ပြောလိုက်သည်။
သူ့အတွက် အမှန်အတိုင်းပြောရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ ညနတ်ဘုရားမ နက်စ်သည် လူနာတစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူ့စိတ်ထဲက စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံတွင်သာ နေထိုင်နေကြောင်း ဆရာဝန်ကို အမှန်တကယ်ပြောပြပါက မကြာမီ ဆေးရုံတက်ရန် သူအကြောင်းကြားစာ ရရှိမည်ဖြစ်သည်။
ဆရာဝန်သည် ကိုးရိုးကားရားဖြင့် ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကီးဘုတ်ကို ရိုက်လိုက်သည်။ "ဆေးရုံမတက်နိုင်ရင် ဆေးဝါးကိုပဲ အရင်အားကိုးလို့ရတယ်။ ငါမင်းကို ဆေးဝါးနည်းနည်းပေးလိုက်မယ်။ မင်းပြန်သွားပြီး သူမကို ကျွေးလိုက်ပါ။ သူမအခြေအနေ မသက်သာရင် ဆေးရုံပို့ရလိမ့်မယ်။"
လင်ချီးယဲ့၏အမူအရာမှာ အနည်းငယ်ကိုးရိုးကားရားနိုင်သွားသည်။
လက်တွေ့က ဆေးဝါးကို သူ့စိတ်ထဲယူသွားလို့ရပါ့မလား။
လင်ချီးယဲ့မသိပေမယ့် သူယူလာနိုင်ရင်တောင် လူသားတွေအတွက်ဆေးဝါးက နတ်ဘုရားများအပေါ် ထိရောက်မှုမရှိဘူးလို့ ခံစားရသည်။
"ဒေါက်တာ ဆေးသောက်တာအပြင် ကုသဖို့ တခြားနည်းလမ်းရှိလား။"
ဆရာဝန်က ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး ဖြည်းညှင်းစွာပြောသည်။ "မင်းသူငယ်ချင်းရဲ့ လက္ခဏာတွေက ပြင်းထန်တဲ့ ထင်ယောင်ထင်မှားရောဂါ ဖြစ်နေတာ။ ဒီလိုလူနာတွေ အများကြီးတွေ့ဖူးတယ်။ သူ့မိန်းမကို အရမ်းချစ်တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရှိတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ သူ့မိန်းမက ကားမတော်တဆမှုမှာ သေဆုံးသွားတော့ သူက မကြာခဏ လေကို စိုက်ကြည့်နေတတ်တယ်။ သူ့မိန်းမက သူ့ဘေးမှာ ရှိနေတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး စကားပြောတယ်။"
"ဒီရောဂါမျိုးက အများအားဖြင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဒဏ်ရာကြီးကြီးမားမားနဲ့ အဖြစ်မှန်ကို မသိစိတ်ကနေ ငြင်းပယ်ခြင်းကြောင့် 'အဲဒီသူက အနားမှာ ရှိနေသေးတယ်' ဆိုတဲ့ မှားယွင်းတဲ့အသိစိတ်ကို ဖန်တီးထားတာပဲ။"
"ရောဂါဖြစ်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းကနေစပြီး စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကုသမှုတစ်ခုခုပေးနိုင်ရင် တိုးတက်မှုဖြစ်နိုင်ခြေရှိပေမယ့် ဆေးဝါးအကူအညီမပါဘဲနဲ့တော့ အရမ်းခက်ခဲတယ်။"
"ဆေးဝါးနဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကုထုံးတွေက တွဲလျက်သွားတာ။ ငါဆိုလိုတာကို မင်းနားလည်လား။"
လင်ချီးယဲ့က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ရောဂါဖြစ်ရသည့် အကြောင်းရင်းရှုထောင့်ကနေ စတင်သင့်သလား… သို့သော် နက်စ်၏ အတိတ်အကြောင်း သူလုံးဝမသိသည့်အတွက် သူစတင်ဖို့ နည်းလမ်းမရှိဘူး။
ပြင်ဆင်မှုများ ပိုမိုလိုအပ်နေပုံရသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ဆရာဝန်ထံမှ ဆေးညွှန်းကို ယူခဲ့သော်လည်း ဆေးဝါးအတွက် ပေးဆောင်ရန် မရွေးချယ်ခဲ့ပေ။ လက်တွေ့က ဆေးဝါးသည် သူ့စိတ်ထဲတွင်ရှိသော နတ်ဘုရားများအပေါ် အလုပ်မဖြစ်နိုင်သောကြောင့် သူငွေသုံးစရာ မလိုပေ။
ပြီးတော့… ဒီဆေးဝါးတွေက အလွန်ဈေးကြီးသည်။
စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှထွက်လာသော လင်ချီးယဲ့သည် အပြန်ခရီးအတွက် ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်ခဲ့သည်။
စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံကို ဒီခရီးစဉ်က ထိုက်တန်ပါသည်။ အနည်းဆုံးတော့ လင်ချီးယဲ့ကို အောင်မြင်မှုတစ်ခုပေးခဲ့သည်။
နက်စ်ကို စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်ကနေ အလင်းပြရန် ဒီလိုလုပ်ဖို့ သူမကို လုံလောက်အောင် သိထားရမည်။
ထို့ကြောင့် လင်ချီးယဲ့သည် ကားမှတ်တိုင်တစ်ခုတွင် ဘတ်စ်ကားပေါ်မှဆင်းကာ ချန်းနန်မြို့ စာကြည့်တိုက်သို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။
…
နံပါတ် ၂ အထက်တန်းကျောင်း၊ ကျောင်းတံခါးတွင်
"ဟေ့ ကြည့်စမ်း။ အဲဒီဦးလေး ဘယ်သူလဲ။"
"မသိဘူး၊ မိဘဖြစ်မယ်ထင်တယ်။"
"ငါ မနက်ခုနစ်နာရီလောက် ကျောင်းတံခါးကို ဝင်လာကတည်းက သူ့ကိုတွေ့တာ။"
"ငါလည်းတွေ့တယ်။ သူက မနက်ခင်းတုန်းက နေကာမျက်မှန်တစ်လက်နဲ့ ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ဝတ်ထားပြီး ကော်ဖီခွက်ကို လက်ထဲမှာ ကိုင်ပြီးတော့ နံရံကို မှီနေတာ။ အဲဒီတုန်းက သူချောတယ်လို့ ငါထင်ခဲ့တာ။"
"ဒါဆို သူ အခု ဘာလို့ သူတောင်းစားလို ဖြစ်နေတာလဲ။ သူ့မျက်လုံးတွေ နီရဲနေတယ်။"
"မင်းပြောသလိုဆိုရင် မနက်ကတည်းက အခုချိန်အထိ သူရှိနေတာမဟုတ်ဘူးလား။"
"မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အခု ညဆယ်နာရီနီးပါးရှိပြီ။"
"ဘယ်သူသိလဲ။ ဟုတ်သား မနေ့ညက ငါကျောင်းကနေ ပြန်လာတော့ ကျောင်းသားနှစ်ယောက် အသတ်ခံရတာကို ကြားကြလား။"
"အမှန်လား အမှားလား။"
"တကယ်အမှန်ပေါ့။ ငါကြားတာက…"
"…"
ကျောင်းတံခါးနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်တွင် စီးကရက်ဘူးများ ပြည့်နေသော မြေပြင်ဘေးမှာ အထီးကျန် အမျိုးသားတစ်ဦး ထိုင်နေပြီး လမ်းမီးတိုင်အောက်တွင် နောက်ကျောကိုမှီထားကာ ဖော်မပြနိုင်လောက်အောင် ဝမ်းနည်းနေပါသည်။
ကျောက်ခုန်းချိန်သည် သူ့လက်ထဲက စီးကရက်ကို သတ်လိုက်ပေမယ့် သူဘယ်လောက်ပဲစဉ်းစားနေပါစေ ဘာမှားသွားသလဲ သူမသိဘူး။
သူသည် မနက်ခြောက်နာရီကတည်းက ညနေဆယ်နာရီအထိ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေခဲ့သည်။ နေရောင်ကြောင့် သူမျက်စိအလွန်စူးပြီး ကောင်လေးကို သူမတွေ့ခဲ့ဘူး။
မနေ့ညက သူတွေ့ခဲ့တာက အမှတ် ၂ အထက်တန်းကျောင်း၏ ကျောင်းဝတ်စုံဆိုတာ သိသာပါသည်။
ဒီကလေးက ငါ သူ့ကို တားမယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိလို့ မလာတာလား။
မင်းအဘိုးရဲ့… ဖင်က ထိုင်ရလွန်းလို့ ထိုင်နေပြီ။
ကျောက်ခုန်းချိန်သည် သူ့လက်များကို မြေပြင်ပေါ်တွင် ထောက်ကန်ကာ ဖြည်းညှင်းစွာထလိုက်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီရှည်ပေါ်မှ ဖုန်မှုန့်များကို အမှတ်မထင် ပုတ်ခါဟန်ဆောင်ကာ သူ့လက်ခြေတို့ကို လှုပ်ရှားလိုက်သည်။
ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ့မျက်လုံးထောင့်မှ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ လမ်း၏တစ်ဖက်တွင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ထားသည့် လူငယ်တစ်ယောက်သည် စာအုပ်အနည်းငယ်နှင့် ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လှမ်းလာတာကို ရုတ်တရက် မြင်လိုက်ရသည်။
ဒီကောင်က အဲဒီကလေးနဲ့ နည်းနည်းတူတယ်...
နည်းနည်းတော့…
ဟမ်…
ကျောက်ခုန်းချိန်သည် တခဏမျှ ထိတ်လန့်သွားပြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန် မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။
လခွမ်း…
ဝှီး…
ကျောက်ခုန်းချိန်သည် ဘာမှမပြောတော့ဘဲ လေပြင်းတိုက်သလို ကောင်လေးဆီသို့ ပြေးသွားကာ သူ့မျက်လုံးများက နီရဲနေပြီး ပြင်းထန်စွာကြည့်နေခဲ့သည်။
သို့သော် သူက ကောင်လေးနဲ့ မီတာ ၂၀ လောက်အကွာမှာရှိနေပြီး ကောင်လေးက တစ်စုံတစ်ခုကို သတိပြုမိသွားပုံကာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ထိတ်လန့်သွားပြီး သူလည်း ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်သည် လမ်းမပေါ်တွင် တစ်ယောက်နောက်တစ်ယောက်လိုက်ရင်း အသည်းအသန် ပြေးနေကြသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ့ကိုယ်သူ နှစ်ချက်လောက် ပါးရိုက်လိုက်ချင်သည်။ သွားစရာလမ်းတွေ အများကြီးထဲမှ သူဘာလို့ ဒီလမ်းကိုရွေးခဲ့ရတာလဲ။
အခုတော့ကောင်းနေပြီ။ မနေ့က သူ ခိုများလို ထွတ်ပြေးလာခဲ့ပြီး အခုတော့ သူလိုက်ဖမ်းခံနေရပြန်သည်။
လင်ချီးယဲ့၏အရှိန်က မနှေးပေမယ့် ကျောက်ခုန်းချိန်ထက်တော့ အများကြီးပိုဆိုးပါသေးသည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း သူ့ကို ကျောက်ခုန်းချိန်က ဖမ်းမိခဲ့သည်။
ကျောက်ခုန်းချိန်သည် လင်ချီးယဲ့၏ပခုံးကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နှစ်ကြိမ်မျှ သရော်လိုက်သည်။
"ကောင်လေး ငါတို့ပြန်တွေ့ကြပြီပေါ့။"
လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ခေါင်းကို တောင့်တင်းစွာ လှည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းငဲ့စောင်းလိုက်သည်။
"ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ။"
TK Team (Chpater 14)
