Chapter 7

🍱Chapter 7

ချန်လဲ့တို့အိမ်က ရွာ၏အရှေ့ဘက်မှာ တည်ရှိပြီး စပါးခင်းများက ရွာမြောက်ဘက်မှာဖြစ်သည်။စမ်းချောင်းတစ်ခုက စပါးခင်းများနှင့်ရွာကြားမှာခြားထားသည်။

ချန်လဲ့ကရှေ့မှာလျှောက်နေပြီး ကျောတွင် ခြွေစက်တစ်ခုကိုလွယ်ထားသည်။သူ့ပုံစံက အလွန်ကိုမှယောကျာ်းဆန်နေ၏။

ခြွေစက်ဟုခေါ်ပေမဲ့ တကယ်တမ်းမှာ သစ်သားပြားများဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော လေးထောင့်ပုံးခွံတစ်ခုဖြစ်ပြီး 3Dအနားမပြိုင်စတုဂံဇောက်ထိုးတစ်ခုပုံစံဖြစ်ကာ ဘာလှိမ့်တုံးဘာအဖုံးမှမပါပေ။သူတို့ မည်သို့စပါးခြွေကြမည်ကို ယွီချင်းဇယ်အနည်းငယ်သိချင်နေမိသည်။

အဘိုးချန်က နောက်ကနေလိုက်ပြီး ရေတစ်ဘူး၊ဆန်ကာတစ်ချပ်ထည့်ထားသောခြင်းတောင်းကိုလွယ်ထားသည်။ခြင်းတောင်းကလည်း အထူးတလည်ကြီးကြီးလုပ်ထားခြင်းဖြစ်ကာ ချန်လဲ့အတွက်ပြင်ပေးထားမှန်းသိသာသည်။

ယွီချင်းဇယ်က ခြေထောက်ဒဏ်ရာကြောင့်လမ်းမြန်မြန်မလျှောက်နိုင်ပေ။ထို့ကြောင့်သူက သစ်သားချိုင်းထောက်နှင့်နောက်ကနေ ဖြည်းညှင်းစွာပဲလိုက်ပြီး ကောင်လေးချန်ဟောက်ကသူနှင့်အတူတူလျှောက်၏။ယွီချင်းဇယ်က ထိုသည်ကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးရွာထဲကအခြေအနေကိုတီးခေါက်ကြည့်လိုက်သည်။

ချန်ဟောက်အနားမှာရှိသဖြင့် သူအများကြီးပိုသိရသည်။

ဥပမာ နျိုထုန်ရွာ၏နာမည်က အနောက်ဘက်တောင်က နွားခေါင်းနှင့်တူသောကြောင့်အမည်တွင်ခြင်းဖြစ်ကြောင်းဖြစ်သည်။ယွီချင်းဇယ် စောင်းငဲ့၍ကြည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ တကယ်တူသည်။

ရွာမှာ ယွီနှင့်ချန်ဟူ၍ မျိုးနွယ်နှစ်ခုရှိပဲ

သည်။ယွီမျိုးရိုးအိမ်ထောင်စုကသုံးဆယ်ကျော်ရှိကာအများစုက စမ်းချောင်းနားမှာနေကြသည်။ချန်မျိုးရိုးက အိမ်ထောင်စု16စုပဲရှိကာ စစ်ပွဲအတွင်းမှဤနေရာကိုရွှေ့ပြောင်းလာကြခြင်းဖြစ်ပြီး ရွာ၏အရှေ့စွန်တွင်နေကြသည်။သူတို့နှင့်ယွီမျိုးရိုးများကြားမှာ မီတာတစ်ရာနှစ်ရာလောက်ခြားသည်။

သို့သော်လည်း ဆယ်နှစ်ကျော်ခန့်ကြာသွားပြီဖြစ်၍ ယွီမိသားစုက ချန်မိသားစုနှင့်ရင်းနှီးနေကြပြီဖြစ်ကာ ချန်မိသားစုကိုလက်ခံနေကြပြီဖြစ်သည်။

အိမ်အများစုက သက်ကယ်အိမ်များသာဖြစ်နေသေးသည်။နေကျက်ရွှံအုတ်အိမ်နှစ်အိမ်နှင့်အုတ်ကြွပ်မိုးအိမ်တစ်အိမ်ပဲရှိပြီး ယင်းတို့ကိုရွာထဲမှာလူချမ်းသာမိသားစုဟုသတ်မှတ်၍ရလေသည်။

ယွီချင်းဇယ်ကအနည်းငယ်သိချင်နေသဖြင့်မေးလိုက်သည်။

ချန်ဟောက်က သူ့ကိုရှင်းပြသည်။

"အပြာရောင်အုတ်ကြွပ်မိုးအိမ်ကြီးကို ယွီဝေ့တို့မိသားစု ပိုင်တာလေ...သူ့အဖေက စာသင်သား"

စာသင်သားအကြောင်းပြောချိန်တွင်ကောင်လေး၏မျက်နှာက လေးစားမှုများနှင့်မျှော်လင့်တောင့်တမှုများဖြင့်ပြည့်နေသည်။

ယွီချင်းဇယ် အတွေးတစ်ခုပေါ်လာပြီးမေးလိုက်သည်။

"ရှောင်ဟောက် ကျောင်းတက်ချင်လား"

ချန်ဟောက်က ၎င်းကိုဖုံးကွယ်မထားဘဲဖြေလာသည်။

"တက်ချင်တယ်...ရွာမှာကျောင်းသေးသေးလေးရှိတယ်...အဲဒီစာသင်သားကဆရာလေ...အနီးနားကရွာကလူတွေကစာသင်ချင်ရင်ဒီလာကြတာ...ဒါပေမဲ့လတိုင်း ကြေးပြားနှစ်ရာပေးရတယ်...ကျွန်တော်တို့မတတ်နိုင်ဘူး"

ဤသည်ကိုကြားလျှင် ယွီချင်းဇယ်အတန်ကြာတိတ်သွားပြီးမှ မေးလိုက်သည်။

"မင်းစာရေးစာဖတ်သင်ချင်ရင်ငါသင်ပေးလို့ရတယ်"

ချန်ဟောက်ကချက်ချင်းသူ့ကိုခေါင်းလှည့်ကာစိုက်ကြည့်လာပြီး အံ့ဩတကြီးမေးသည်။

"ခင်ဗျား စာတတ်တယ်လား...ကျွန်တော့်ကိုလည်းသင်ပေးတတ်တယ်ပေါ့"

ယွီချင်းဇယ်က ယုံကြည်မှုရှိရှိ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"အင်း"

"ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် သင်ချင်တယ်"

ချန်ဟောက်၏မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ဖူးပွင့်လာပြီး အလွန်ကိုမှတောက်ပနေ၏။

ခဏအကြာမှာ သူကမေးပြန်သည်။

"အစ်ကိုကြီးယွီ ကျွန်တော့်အစ်ကိုရောခင်ဗျားနဲ့သင်လို့ရလားဟင်...ကျွန်တော့်အစ်ကိုကသိပ်တော်တာ ဉာဏ်လည်းကောင်းတယ်"

ရွာထဲမှာ ကောတိုင်းနီးပါးကျောင်းမတက်နိုင်ကြပေ။ကျောင်းတက်နိုင်သူများမှာလည်း ယောကျာ်းလေးများသာဖြစ်သည်။ယွီချင်းဇယ်သဘောမတူမည်စိုး၍ ချန်ဟောက်ကသူ့အစ်ကိုထပ်ပြီး အမွှမ်းတင်လိုက်သည်။

"ရတာပေါ့"

ယွီချင်းဇယ်က ပြုံးလိုက်သည်။ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က တကယ်ဆက်ဆံရေးကောင်းကြသည်။သူတို့က တစ်ယောက်၏ကောင်းကျိုးအတွက်တစ်ယောက်အမြဲတွေးပေးကြသည်။သူ သိပ်ကိုအားကျမိ၏။

နှစ်ယောက်သား ကောက်ရိတ်ချိန်အလုပ်ရှုပ်သည့်ရက်များအပြီးမှာ စာစသင်ကြမည်ဟုလည်းသဘောတူညီချက်ယူခဲ့ကြသည်။ဤကိစ္စကိုအတည်တကျသတ်မှတ်ပြီးနောက်ချန်ဟောက် အလွန်ပျော်နေပြီး ယွီချင်းဇယ်၏မေးခွန်းအားလုံးကို စိတ်အားထက်သန်စွာဖြေနေတော့သည်။

"ဟိုအုတ်ကြွပ်မိုးအိမ်က ရွာလူကြီးပိုင်တာလေ...သူကလက်သမားဆရာ သူ့သားကလည်းလက်သမားဆရာပဲ...အနီးနားတဝိုက်ကရွာကလူတွေလိုသမျှပရိဘောဂအများစုကိုသူတို့မိသားစုပဲလုပ်ပေးတာ...ကျွန်တော်အိမ်ပ သစ်သားစည်ပိုင်းကြီးကလည်း သူတို့လုပ်ထားတာလေ...ကျွန်တော့်အစ်ကိုက တောင်ပေါ်တက်ပြီးအကောင်းဆုံးသစ်သားကိုခုတ်ပြီးပြန်သယ်လာခဲ့တာ...တခြားအုတ်ကြွပ်မိုးအိမ်က မုဆိုးတစ်ယောက်ပိုင်တာလေ...သူတို့မိသားစုက မြို့ထဲကစားသောက်ဆိုင်တွေဆီ တောကောင်ပို့တဲ့အလုပ်ကိုအဓိကထားလုပ်ကြတာ..."

ယွီချင်းဇယ်က အဓိကအချက်ကိုဖမ်းဆုပ်ပြီးမေးလိုက်သည်။

"ရွာလူကြီးကလက်သမားဆရာလား...သူမိသားစုဝင်တွေကရော"

ချန်ဟောက်ကပြန်ဖြေသည်။

"ရွာလူကြီးက အရမ်းစိတ်ရင်းကောင်းတဲ့လူ ရွာလူကြီးရဲ့လူကလည်းစိတ်ရင်းအရမ်းကောင်းတယ်... ကျွန်တော့်အစ်ကိုကစည်ပိုင်းအတွက် သစ်တုံးအကြီးကြီးသယ်လာခဲ့တော့ သူတို့ကကျွန်တော်တို့ကိုလက်ခမတောင်းဘူး...သစ်သားဇလုံတစ်ခုတောင်ပေးလိုက်သေးတယ်...ကျွန်တော်တို့အခု ဟင်းရွက်ဆေးဖို့သုံးနေတဲ့ဟာလေ"

ထိုသည်ကိုကြားလျှင် ယွီချင်းဇယ်၏စိတ်ထဲမှာအကြံတစ်ခုပေါ်လာလေသည်။

နှစ်ယောက်သားရွာကိုဖြတ်၍လျှောက်လာကြပြီး သူတို့ရှေ့ကအရာရာတိုင်းက ရုတ်တရတ်ဆိုသလို ရှင်းလင်းလာသည်။

ရွှေရောင်စပါးခင်းကြီး။

ရွှေဝါရောင်စပါးနှံများက ကမ္ဘာမြေကြီးကို ရွှေရောင်ကောဇောဖြင့်လွှမ်းခြုံထားသည့်အတိုင်းပင်။လေညှင်းကတဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်နေသဖြင့် စပါးရိုးတံများက ယိမ်းနွှဲ့ကာတရွှမ်းရွှမ်းမြည်နေကြပြီး ကောက်ရိတ်သိမ်းချိန်သီချင်းကိုပျော်ရွှင်စွာသီဆိုနေကြသည်။

ဤရာသီအစောပိုင်း စပါးရိတ်သိမ်းမှုက ကောင်းမွန်သဖြင့် ရွာသွားများကပျော်ရွှင်စွာဖြင့် အပြေးအလွှားစပါးရိတ်နေကြသည်။ရာသီဥတုကပူပြီး အပြင်ထွက်သည်နှင့်ချွေးတန်းထွက်သဖြင့် သူတို့သည် ရေနွေးထဲကထွက်လာသည့်အတိုင်းဖြစ်နေကြသော်လည်း အထွက်ကောင်းသော ကောင်ရိတ်သိမ်းချိန်၏ပျော်ရွှင်မှုက မောပန်းနွမ်းနယ်မှုကို လွှမ်းမိုး၍ထားသည်။

ရိတ်ထားသောစပါးများအကြောင်းတွေးလိုက်သည့်အခါ အဆုံးမဲ့သောအားအင်များဖြင့်ပြည့်လာရ၏။

သူတို့နှစ်ယောက်လယ်ကွင်းကိုရောက်ချိန်မှာ ချန်လဲ့နှင့်အဘိုးချန်က စပါးကြောင်းအရှည်ကြီးရိတ်ပြီးနေပြီဖြး်သည်။

ချန်ဟောက်က တံစဥ်ကိုကောက်ကိုင်ကာစပါးသွားရိတ်သည်။ယွီချင်းဇယ်က ခြေထောက်ဒဏ်ရာကြောင့်သူတို့လို စပါးထိုင်ရိတ်မရပေမဲ့ ခြွေစက်ဘေးမှာရပ်ပြီး စပါးကူခြွေ၍ရလေသည်။

သို့ပေမဲ့ ပြဿနာက ဘာမှမပါသောခြွေစက်အခွံကြီးနှင့်ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည့်အခါ သူ မည်သို့သုံးရမည်ကိုမသိဖြစ်နေသည်။သူက ခေါင်းလှည့်ကာ မလှမ်းမကမ်းက တခြား ရွာသားများကိုကြည့်လိုက်သည်။သို့ပေမဲ့ ကြည့်ရသည်မှာလူတိုင်းကစပါးရိတ်နေကြပုံရပြီး ဘယ်သူမှစပါးခြွေမနေပေ။တခြားသူများအိမ်ကခြွေစက်ကလည်းသူ့ရှေ့ကဟာနှင့်အတူတူပဲဖြစ်သည်။

အဆုံးမှာ ချန်လဲ့က ကောက်လှိုင်းစည်းတပွေ့တပိုက်ကြီးပိုက်ကာ သူ့ဘေးမှာချပေးလာသဖြင့်ယွီချင်းဇယ်သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။ချန်လဲ့က ကောက်လှိုင်းလက်တစ်ဆုပ်စာယူကာ လက်ကို ခေါင်းပေါ်မြှောက်ပြီးအားယူ၍ ကောက်လှိုင်းကို ခြွေစက်၏အတွင်းနံရံပေါ်မှာ တဗြန်းဗြန်း ရိုက်သည်ကိုသူမြင်လိုက်ရသည်။

"ချောက် ချောက်..."

စပါးစေ့များ ပုံး၏အောက်ခြေကိုကျသွားသံကိုယွီချင်းဇယ်ကြားလိုက်ရသည်။

ထို့နောက်မှာ ချန်လဲ့က သူ့လက်ကိုခါယမ်းကာ စပါးနှံများဆီက လျော့ရဲရဲစပါးစေ့များကို ခါချလိုက်သည်ကိုသူမြင်လိုက်ရပြီး စပါးစေ့များထပ်ကျမလာတော့သည့်အခါ ခုနကလိုပဲလက်ကိုမြှောက်ကာ ထပ်ရိုက်လိုက်ပြန်သည်။

ဤနည်းဖြင့် လေးငါးကြိမ်ခန့်ရိုက်ပြီးနောက် အခြေခံအားဖြင့် ပြောင်သွားပြီဖြစ်ကာ အနည်းငယ်ပဲကျန်တော့ပြီး၎င်းကိုလက်ဖြင့်ခြွေ၍ရလေသည်။

ယွီချင်းဇယ်:"..."

"ခြွေခြင်း"ခေါ်သည်မှာမဆန်းတော့ပေ။သည်ထက်ပို ကိုက်ညီသည်မျိုးမရှိတော့ပါချေ။

တကယ်ကို ရှေးကျပြီး အကြမ်းဆန်ကာ အလွန်ကိုမှပင်ပန်းမည့်ပုံပင်။ဤသည်က သူ့ကို သူတို့အနာဂတ်မှာစပါးရိတ်လျှင်ဤမျှမပင်ပန်းစေရဟု ပိုပြီးသံဓိဌာန်ချမိစေသည်။

အချုပ်အားဖြင့်ဆိုရသော် ယွီချင်းဇယ်က စပါးဘယ်လိုခြွေရမလဲသိသွားပေပြီ။

ချန်လဲ့က သူလမ်းလျှောက်ရခက်မှာစိုး၍ အလွန်စဥ်းစားပေးတတ်စွာဖြင့် ကောက်လှိုင်းများအားလုံးကို ခြွေစက်ဘေးကိုရွှေ့ပေးပြီးမှစပါးဆက်ရိတ်လေသည်။

ဤအခင်းက အတော်လေးကြီးပြီး 70 %80%လောက်ရိတ်ပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။ချန်လဲ့နှင့်အဘိုးချန်တို့က မနက်စောတုန်းက အခင်းတစ်ဝက်လောက်ပြီးနေကြပြီဖြစ်သည်။

ချန်လဲ့က စပါးရိတ်နှုန်းကအလွန်မြန်ပြီးသူ၏လှုပ်ရှားမှုများက အလွန်အင်မတန် သေသပ်ကျနပြီးကျွမ်းကျင်လှသည်။

သူက စပါးပင်ရှေ့မှာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ခြေထောက်ကိုပခုံးအကျယ်ထက်အနည်းငယ်ပိုခွဲလိုက်သည်။တံစဥ်ကိုညာဘက်လက်မှာကိုင်ပြီးစပါးပင်ကိုဘယ်ဘက်လက်ဖြင့်ကိုင်၏။ရွှက်...ရွှက်...ရွှက်...။

သူ၏ခန္ဓာကိုယ်က သူ၏လက်လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း ဘယ်ကနေညာကိုရွေ့သွားပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲဘယ်ဘက်ခြမ်းကနေညာဘက်ခြမ်းအထိရိတ်ပြီးသွားသည်။သူက စပါးနှံများကိုဘယ်ဘက်လက်ဖြင့်ခါကာ သူ့ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှာလက်တစ်ဆုပ်စာကောက်လှိုင်းကိုသေသေသပ်သပ်ချပြီးနောက် ပြန်လှည့်၍ဆက်ရိတ်လေသည်...

သူက စပါးရှစ်ပင်ကိုးပင်ခန့်ကိုတစ်ဆက်တည်းရိတ်နိုင်သည်။

နှစ်နာရီခန့်အကြာတွင် စပါးခင်းတစ်ခင်းလုံးပြောင်သွားပြီဖြစ်ကာ ယွီချင်းဇယ် သူနားသည်ကိုတစ်ခါမှမတွေ့ခဲ့ရပေ။

အဘိုးချန်နှင့်ချန်ဟောက်က ထိုင်ရပါများ၍ခြေထောက်ထုံလာလျှင် ထရပ်ပြီးဟိုဟိုသည်သည်သွားကာ ခဏလောက်နားလိမ့်မည်ဖြစ်သော်လည်း ချန်လဲ့ကလုံးဝထရပ်မလာပေ။တစ်ခြမ်းရိတ်ပြီးလျှင် သူကလှည့်ကာ တခြားတစ်ခြမ်းကို ဆက်ရိတ်သည်။

အကယ်၍ တစ်ခင်းလုံးကိုသူတစ်ယောက်တည်းရိတ်ခိုင်းလျှင် စပါးတစ်ခင်လုံး ခြင်ဆေးခွေပုံစံဖြစ်စေနဂါးခွေပုံစံဖြစ်စေဖြစ်သွားလောက်သည်ဟု ယွီချင်းဇယ် သံသယဖြစ်မိသည်။

ရိတ်ပြီးနောက် သူတို့ကခြွေစက်ဆီပြန်လာကာ ခဏလောက်ထိုင်နားကြသည်။ယွီချင်းဇယ်လည်းခဏလောက်နားလိုက်သည်။

နှစ်နာရီကျော်ကျော်လောက်ခြွေပြီးနောက် သူကသန်မာပြီးကျန်းမာရေးကောင်းသည့်တိုင် လက်မောင်းများနာလာပြီး ချွေးများရွှဲနေလေပြီ။

စပါးရိတ်ရသည်က အတော်လေးလွယ်ကူပြီး ခြွေရသည်ကတကယ့်စိန်ခေါ်မှုဖြစ်သည်ကိုလည်းသူသိသွားသည်။အထူးသဖြင့် ချစ်ချစ်တောက်ပူနေသောနွေလယ်နေအောက်မှာဆားရေနှင့်ရေချိုးနေရသည့်အတိုင်းပင်။ကိုယ့်ဘာကိုယ်ဆားချက်ပြီးရောင်းလျှင်ပင်ရသည်။

သူ ခေတ်မီရိတ်စက်များကို အတော်လေးလွမ်းသွားသည်။

သူကလေးဘဝတုန်းက သူ့အဘိုးတို့မိသားစုမှာ ဒီဇယ်အင်ဂျင်သုံးခြွေစက်တစ်ခုရှိသည်။ထိုစဥ်တုန်းက သူတို့မိသားစုက ရွာမှာခြေနင်းခြွေစက်ကိုမသုံးသောတစ်ခုတည်းသောမိသားစုဖြစ်သည်။ရွာသားများက အမြဲအားကျနေခဲ့ကြသည်။

ယခု ရိတ်စက်များနှင့်ဒီဇယ်အင်ဂျင်သုံးခြွေစက်များမပြောနှင့်၊ခြေနင်းခြွေစက်ရှိနေလျှင်ပင် သူ ပျော်လွန်း၍ထကမိမှာပင်။

သူအလျင်အမြန်ပဲ ခြေနင်းခြွေစက်နှင့်စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းသုံးကိရိယာတချို့ ၏တည်ဆောက်ပုံကိုပြန်တွေးကြည့်လိုက်သည်။ယခင်က စိုက်ပျိုးရေးပြတိုက်ကိုသူရောက်စဥ်က ရှေးခေတ်သုံးရိုးရှင်းပြီးအသုံးဝင်သောစိုက်ပျိုးရေးကိရိယာများကိုသူမြင်ခဲ့ဖူးသည်။ပြန်ရောက်လျှင်၎င်းတို့ကိုပုံဆွဲပြီး တစ်ယောက်ယောက်ရှာ၍လုပ်ခိုင်းရမည်ဟုတေးထားလိုက်သည်။

ပင်ပန်းသော်လည်း သူ၏ကြိုးစားအားထုတ်မှု၏ရလဒ်များမှာလည်းသိပ်ကိုကျေနပ်စရာကောင်းလှသည်။သူ့နောက်မှာကောက်ရိုးပုံကြီးရှိနေပြီဖြစ်ကာ ခြွေစက်၏အောက်ခြေမှာလည်းစပါးစေ့အလွှာအထူကြီးရှိနေလေပြီ။

(T/N– သူတို့စပါးခြွေတဲ့ပုံံစံက အဖုံးမပါတဲ့ သစ်သားလေးထောင့်ပုံးအကြီးကြီးတစ်ခုကို ပက်လက်ချပြီး စပါးပင်ကိုင်ပြီး ပုံးထဲကိုရိုက်တာပါ)

***

🍱