အပိုင်း ၅၁

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၅၁; ရှောင်ယက ငါ့ကိုကြိုက်တယ်

သူမ ယွင့်ချန်က မထွက်ခွာသွားသရွေ့ မုရှောင်ယက အပတ်တိုင်း သူ့မိဘအိမ်သို့ ပြန်သွားမည်ဖြစ်သည်။ သူမက ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် မပြန်ဘဲ မနက်အစောကြီးမှ ညအထိနေတတ်သည်။ သူမ၏ လည်ပတ်မှုအတွက်က တစ်နေကုန် ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူမ၏ အိမ်သို့ လာလည်သည့် အကြိမ်ရေသည် ယခင်ကထက် ပို၍ မကြာခဏ တိုးလာသည်။ မုမိသားစု၏မိဘများသည် သူတို့၏သမီးက ပိုင် မိသားစုမှာ အနိုင်ကျင့်ခံရခြင်းရှိမရှိ သံသယရှိကြသည်။

"သမီး မားကို မှန်မှန်ပြော ပိုင် မိသားစုအိမ်မှာနေရတာ အဆင်မပြေဘူးလား။" ရှန်ချင်းယီက ပိုင်ချွမ်းကို သူမယောက်ျားဖြစ်သူက ခေါ်သွားချိန်ကို အခွင်းကောင်းယူပြီးမေးခဲ့သည်။ 

"မား ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ သမီးအပေါ် ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ မားမသိဘဲနဲ့ " မုရှောင်ယက ရယ်ရမလား ငိုရမလားမသိတော့ပေ။

"ဒါဆို မင်းပြန်လာတိုင်း မင်းက ဘာလို့ ဒီလောက် ရင်းနှီးပြီး ရိုင်းစိုင်းနေတာလဲ။"

"... သမီး ဘယ်လို ရင်းနှီးပြီး ရိုင်းစိုင်းလို့လဲ။" မုရှောင်ယက ပယ်ချခဲ့သည်။

"ဘယ်အိမ်ထောင်သည်မိန်းကလေးက မင်းနဲ့တူလို့လဲ။ မနက်အစောကြီး သူ့အမေအိမ်ပြန်ပြေးပြီး ညစာစားပြီးတဲ့အထိတောင် ထွက်သွားဖို့ ဝန်လေးနေတယ်။ ”

" သမီး အိမ်ထောင်ကျတာကြောင့် မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မားသမီးက မင်းကို လိုချင်နေတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ မားထင်မှာကို သမီးကြောက်တယ်၊ ဒါကြောင့် မားတို့ဆီ အတူတူ မကြာခဏ ပြန်လာခဲ့တာ" မုရှောင်ယက သူမအကြည့်ကို အောက်စိုက်လိုက်ပြီး သူမမျက်လုံးထဲက ခံစားချက်များကို မိခင်မမြင်နိုင်အောင် တားဆီးထားသည်။

'သမီး... သမီးက မားနဲ့ အချိန်ပိုကုန်ဆုံးစေချင်ရုံပါ '

"စိတ်မပူပါနဲ့၊ ဒါက စာသင်နှစ်ရဲ့အစ။ မင်းအဖေနဲ့ငါ အလုပ်ရှုပ်နေပေမဲ့ ငါတို့ မင်းကို ဘယ်လိုမှ မလွမ်းဘူးဆိုတာ ဖြစ်နိုင်မှာလဲ။ " ရှန်ချင်းယီက သူမသမီးနဖူးကို တို့ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။ "ဒါပေမယ့် သမီး ဒီကို အပတ်တိုင်း မဆိုင်းမတွဘဲ လာတာ။ အကြီးတန်းကျောင်းသားတွေ ထွက်သွားတဲ့အခါ သမီးအတွက် ထမင်းချက်ဖို့ ပြန်လာရတဲ့အခါ ပိုပင်ပန်းလိမ့်မယ် "

"သမီးက မားရဲ့သမီးပါ။ မားရဲ့တပည့်တွေကို သမီးထက်ပိုကောင်းအောင် ဘယ်လိုဆက်ဆံနိုင်တာလဲ။" မုရှောင်ယက အနည်းငယ် မနာလိုဖြစ်ခဲ့သည်။

"သမီး ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ သမီးအတွက် ချက်ပြုတ်ဖို့ ပြန်လာခဲ့တယ်။ သမီးပြန်သွားရင်လည်း သင်ခန်းစာအတွက် မားပြင်ဆင်နေရတုန်းပဲလေ " ရှန်ချင်းယီက သူမကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။

"အို့~~" မုရှောင်ယက သူမအမေက ဒီနှစ်မှာ သူ့စီနီယာကျောင်းသားတွေနဲ့ အရမ်းအလုပ်ရှုပ်နေမယ်ဆိုတာ သိနေပြီး စီနီယာကျောင်းသားတွေအတွက် ပိတ်ရက်တွေမှာလည်း အတန်းတွေ ရှိသည်။ မကြာခဏ ပြန်လာပါက သူမအမေရဲ့ အလုပ်တာဝန်က သိသိသာသာ တိုးလာမည်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ပိတ်ရက်တွေမှာ သူမ ပြန်မလာဘူးဆိုရင် သူတို့နဲ့ ဘယ်အချိန်မှာ ကုန်ဆုံးနိုင်မှာလဲ။

"နောက်ပြီး သမီးပြန်လာတိုင်း ပစ္စည်းတွေ အများကြီးဝယ်လာစရာ မလိုဘူး။ ပိုင် မိသားစုက ချမ်းသာပေမယ့် ဒီလိုမျိုး သုံးလို့ မရဘူး။ အိမ်ထောင်သည်မိန်းကလေးက သူမမိဘတွေအတွက် တစ်ချိန်လုံး ပစ္စည်းဝယ်တာ မကောင်းဘူး ” ရှန်ချင်းယီက သတိပေးလာသည်။ “ နောက်ပြီး မင်းအဖေနဲ့ ငါရဲ့ လစာကအရမ်းကောင်းတယ်၊ မားတို့အတွက် သမီး ဘာဝယ်စရာမှ မလိုဘူး” 

“အဲဒါ သမီးကိုယ်ပိုင်ငွေ” မုရှောင်ယက ငြင်းခုံခဲ့သည်။

"သမီးနဲ့ ဖန်းဟော်က Brand ကို ပိုကြီးပြီး ခိုင်မာအောင်လုပ်ဖို့ ကြွေးကြော်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။ ဒါကြောင့် အနာဂတ်အတွက် ငွေစုသင့်တယ်။ မားက စီးပွားရေးအကြောင်း သိပ်မသိပေမယ့် ရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုလိုမျိုး စီးပွားရေးအတွက် ပိုက်ဆံကို သုံးရမှာ ”

“အဲဒါကို စိတ်မပူပါနဲ့။ ယ နှောင့်နှေးမှာမဟုတ်ဘူး" Brand က ပိုကြီးပြီး အားကောင်းလာမည်ဖြစ်ပြီး အောင်မြင်ဖို့ နှစ်ဘယ်လောက်ကြာမလဲဆိုတာကို သူမမသိပါ။ အနည်းဆုံး လေးနှစ်အတွင်းမှာ တစ်ချိန်က ဖန်းဟော် ကြွားလုံးထုတ်ခဲ့သည့်အတိုင်း Haikou အဆင့် 1 သို့ ရောက်နိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း မုရှောင်ယ သိသည်။ ဒါကြောင့် သူမအတွက် ငွေစုစရာ မလိုပါဘူး။

"ရှောင်ချွမ်း မိသားစုအတွက် တစ်ခုခုဝယ်ပေးဖူးလား။ သမီးရဲ့စတူဒီယိုထဲက အတွင်းပိုင်းဒီဇိုင်းကို ပိုင်ကျန့် လုပ်ပေးတယ်လို့ သမီးပြောတာမဟုတ်ဘူးလား။ " အာလူးများကို အခွံခွာနေစဉ် ရှန်ချင်းယီက မေးသည်။

“အဲဒါ…လက်ဆောင်” မုရှောင်ယက အနည်းငယ် အပြစ်ရှိသလို ပြန်ဖြေလာသည်။ ပိုင်ချွမ်း မိခင်အတွက် ဖိနပ်များကို စိတ်ကြိုက်ပြင်ဆင်ပေးမည်ဟု ကတိပေးခဲ့သော်လည်း ပိုင်ချွမ်းမိခင်က သူမ၏စတူဒီယိုအတွက် ပထမဆုံးဖောက်သည်ဖြစ်ရမည်ဟုဆိုကာ ငွေပေးချေရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ သူမ ဒီဇိုင်းထုတ်သည့် ဖိနပ်များအတွက်ကတော့ ပိုင် မိသားစုတွင် ၃ ရံစီ ရှိတယ် ဒါပေမယ့် ပိုင်ချွမ်း ပိုက်ဆံနဲ့။

"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။"

"ဒါက လက်ဆောင် သိပ်တန်ဖိုးမကြီးပါဘူး " ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပိုင်ချွမ်း ပေးခဲ့တဲ့ လက်ဆောင်က သူမ ပေးတဲ့အရာပါပဲ။ သူမမိဘတွေကို သူမ ပေးသလိုပါပဲ၊ ဒါက ပိုင်ချွမ်းကို လက်ဆောင်ပေးတာနဲ့ အတူတူပါပဲ။

"တန်ဖိုးက အရေးမကြီးဘူး၊ အရေးကြီးတာက စေတနာပါဖို့ပဲ နားလည်လား။"

"နားလည်ပြီ နားလည်ပါပြီ၊ မား သမီးကိုဘာလို့အမြဲတမ်းပွစိပွစိပြောနေတာလဲ၊ မားသွေးဆုံးနေတာလား။"

“ငါ့ရဲ့ သွေးဆုံးချိန်သာဆိုရင် ငါ နင့်ကို သေအောင် နားပူနားဆာလုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး ”

"အိုကေ အိုကေ အိုကေ အချိန်တန်ရင် သမီးပြန်မပြောတော့ဘူး သမီးနားလည်ပါတယ်" တစ်ကယ်လို့… စောင့်နိုင်မယ်ဆိုရင်ပေါ့။

မုရှောင်ယ အာရုံပျံ့လွင့်သွားပြီး သူမလက်ထဲက အာလူးများကို အသားတွေပါ ခွာမိသွားသည်။ 

“အိုက်ယား။ ငါ နင့်ကို အခွံနွှာခိုင်တာ အခု အာလူးတွေရဲ့ မူလအရွယ်အစား ထက်ဝက်လောက် ဖြစ်နေပြီ။ အပြင်ထွက်ပြီး ရှောင်ချွမ်းနဲ့ သွားကစားတော့ "

မုရှောင်ယကို သူမမိခင်က မီးဖိုချောင်မှ တွန်းထုတ်ခဲ့သော်လည်း စာကြည့်ခန်းမှာ ပိုင်ချွမ်းကို သွားရှာမည့်အစား သူမအခန်းကို ပြန်သွားခဲ့သည်။ သူမက စားပွဲခုံတွင် ထိုင်ကာ စားပွဲနှင့် မေးစေ့ကို မှီလိုက်သည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံးက အရိုးမဲ့ပုံပေါက်ကာ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက် ရှုခင်းကို ဗလာဖြစ်စွာ ကြည့်နေသည်။

သုံးလနီးပါးရှိပြီ၊ အချိန်က မြန်လိုက်တာ။ ခြံထဲမှာ သစ်ရွက်တွေကြွေကျလာပြီ။

တကယ်တော့ ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးလအတွင်းမှာ အဖြစ်အပျက်တွေ အများကြီး ဖြစ်ခဲ့တာ။ ဘွဲ့ရတယ်၊ လက်ထပ်ပြီး စတူဒီယိုဖွင့်ပြီးနောက်မှာ သူမ၏ သုံးလတာသည် သူမ၏ယခင်အနှစ် ၂၀ ထက် ပိုပြည့်စုံသည်ဟု မုရှောင်ယ တွေးထင်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် သူမ ဘာကြောင့် အမြဲတမ်း ဗလာဖြစ်နေရတာလဲ။ သူမမှာ အချိန်ဖြုန်းစရာမရှိတော့လို့ ဖြစ်နိုင်တယ်။

သူမအိမ်ပြန်တိုင်း မုရှောင်ယ၏ စိတ်ခံစားချက်သည် ရှုပ်ထွေးနေလိမ့်မည်၊ အကြောင်းမှာ သူမမိဘများကိုတွေ့တိုင်း သူမကျန်ခဲ့သောအချိန်အနည်းငယ်ကို သတိပေးလာလို့ဖြစ်သည်။ ပိုင်ချွမ်း နဲ့ အတူနေပြီး မုရှောင်ယက သူမရဲ့ မျိုးရိုးဗီဇရောဂါကို မေ့သွားတဲ့ အဲ့ဒီခံစားချက်က ပိုကောင်းသည်။ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း မီးလောင်ခံရခြင်း၏ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲသွားစေသောကြောင့် သူမဤကဲ့သို့ခံစားရကြောင်းကို မုရှောင်ယက သိသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် သူမမိဘ၏အဆုံးသတ်ကို သူမပြောင်းလဲနိုင်ခဲ့ပေ။

ပိုင်ချွမ်းက သူမကိုဆုံးရှုံးလိုက်ရသော်လည်း သူ့တွင် မိသားစုရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ယခင်ဘဝတွင် သူက ကုမ္ပဏီမှာမရှိဘဲ လေးနှစ်နေခဲ့သည်။

"ရှောင်ယ ~~" ပိုင်ချွမ်း အသံက သူမနောက်က ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသည်။

မုရှောင်ယ လှည့်ကြည့်ရင်း ပိုင်ချွမ်းကိုတွေ့လိုက်သည့်အခိုက် မသိစိတ်က ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဟုတ်တယ် ပိုင်ချွမ်းက ဒီဘဝမှာ ပိုကောင်းလာမှာ သေချာတယ်။

မုရှောင်ယ အပြုံးကိုမြင်တော့ ပိုင်ချွမ်း သက်ပြင်းချမိသည်။ ပြီးသွားပြီ အစောနက ရှောင်ယကို ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ ဖိနှိပ်တဲ့လေထုက ပျောက်ကွယ်သွားပါပြီ။

"အိုလံပစ် သင်္ချာပုစ္ဆာတွေ ဖြေရှင်းဖို့ အဖေက ရှင့်ကို ထပ်ဆွဲခဲ့တာလား။" ပိုင်ချွမ်းက အိုလံပစ် သင်္ချာပုစ္ဆာများကို ဖြေရှင်းရာတွင် အရိုးရှင်းဆုံး ဖော်မြူလာကို အသုံးပြုကြောင်း သူတွေ့ရှိသွားသောကြောင့် ပါပါးမုက ပြဿနာများကို ဖြေရှင်းရန် ပိုင်ချွမ်းကို ဆွဲယူရတာကို နှစ်သက်ခဲ့သည်။ ပိုင်ချွမ်းက အိုလံပစ်သင်္ချာပုစ္ဆာအားလုံးကို နှစ်စဉ်ဖြေရှင်းနိုင်ပါစေဟု ဆန္ဒပြုခဲ့သည်။ ဤနည်းအားဖြင့် ကျောင်းသားများကို ဟောပြောပွဲများ ပို့ချရာတွင် ပို၍ ဗဟုသုတ ရှိလာမည်ဖြစ်သည်။ အခြေခံကောင်းမရှိသော ကျောင်းသားများပင် နားလည်နိုင်သည်။

“အင်း ” ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းညိတ်သည်။

“ကျွန်မ အဖေက အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားတက်တယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် သူ့ကို ဂရုမစိုက်နဲ့ အဲ့ဒါဆို တစ်နေ့လုံး သူ့ပုစ္ဆာတွေကို ဖြေရှင်းစရာ မလိုတော့ဘူး "

“စိတ်မလှုပ်ရှားပါဘူး ” တကယ်တော့ ပိုင်ချွမ်းက ပုစ္ဆာတွေကို ဖြေရှင်းရတာကို နှစ်သက်တယ် ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မုရှောင်ယကို သင်္ချာဘာသာရပ်မှာ ကူညီပေးခဲ့တဲ့ နေ့ရက်တွေကို ပြန်သတိရမိတာကြောင့်ဖြစ်သည်။ မုရှောင်ယ တက္ကသိုလ်တက်သည့် လေးနှစ်တွင် သူမသည် သူနှင့်အတူ သင်္ချာကို မကြာခဏ ပြန်လည်သုံးသပ်ခဲ့သည်။

ပိုင်ချွမ်းက လမ်းလျှောက်လာရင်း မုရှောင်ယ ရှေ့ ကပြတင်းပေါက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ခြံဝင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"နေ့လည်စာစားပြီးရင် သွားကြည့်ရအောင်" ပိုင်ချွမ်းက ဘယ်တော့မှ မပြောပေမယ့် ပိုင်ချွမ်း ဖွားဖွားပိုင်ကို လွမ်းနေတယ်ဆိုတာ မုရှောင်ယ သိသည်။ ဒါကြောင့် သူမဒီကိုရောက်တိုင်း သူမနဲ့ ပိုင်ချွမ်းက ဘေးအိမ်ကို သွားကြည့်သည်။ တစ်ခါတရံမှာ စာအုပ်တစ်အုပ် နှစ်အုပ် ယူတတ်ပြီး တစ်ခါတရံ ဘာမှမယူဘဲ ခြံဝန်းထဲ လျှောက်သွားရုံပါပဲ။

“အင်း”

နေ့လယ်စာစားပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား ဘေးအိမ်ဆီ ထွက်သွားကြသည်။

"ရှောင်ချွမ်း ရှင့်အခန်းဟောင်းကို သွားကြည့်ရအောင် " အလည်အပတ်တွေ အများကြီးပြီးသွားပေမဲ့ မုရှောင်ယ အခုထိ ပိုင်ချွမ်းရဲ့အခန်းထဲကို မဝင်ဖူးသေးဘူး။

“အိုကေ ” ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ကို အပေါ်ထပ် ခေါ်သွားကာ လှေကားညာဘက်ခြမ်းရှိ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ "ဒီမှာ"

"ဟိုဘက်က ရှင့်အခန်းမဟုတ်ဘူးလား။" မုရှောင်ယက သူမရှေ့ရှိ အခန်းငယ်လေးကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ဘယ်ဘက်ရှိ မာစတာအိပ်ခန်းကို မသိစိတ်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။

"ဒီကိုပြောင်းလာတာ " ပိုင်ချွမ်းက လမ်းလျှောက်ဝင်သွားတယ် ပြီးတော့ အခန်းသေးသေးလေးမလို့ ထိုင်ဖို့ နေရာအများကြီးမရှိဘူး။ အခန်းထဲကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်က စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆွဲယူပြီး အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေလိုက်သည်။

မုရှောင်ယလည်း ဤအချိန်တွင် ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ခုနစ်စတုရန်းမီတာ သို့မဟုတ် ရှစ်စတုရန်းမီတာသာရှိသော အခန်းငယ်လေးကို သူမကြည့်လိုက်ရာ သူမ၏မျက်လုံးများသည် ရှုပ်ထွေးမှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။

သူမအိမ်အပြင်အဆင်သည် ဖွားဖွားပိုင်နဲ့ အတူတူပင်ဖြစ်သော်လည်း ပိုင်ချွမ်း နေထိုင်သည့်အခန်းသည် မြောက်ဘက်သို့ မျက်နှာမူထားသည့် ပြတင်းပေါက်ဖြင့်အခန်ဖြစ်ပြီး ဒုတိယထပ်တွင် အသေးငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ ရာသီဥတု အထူးကောင်းမွန်သည့်တိုင် ညနေခင်းမှသာ နေရောင်ခြည် ရောက်မည်ဖြစ်သည်။ သူမတို့အိမ်တွင် ဤအခန်းကို သိုလှောင်ခန်းအဖြစ် အမြဲအသုံးပြုခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက ဖွားဖွားပိုင်အနေနဲ့ ပိုင်ချွမ်းကို ဤအခန်းထဲတွင် ဘာလို့နေခိုင်းလဲဆိုသည်ကို နားမလည်ပေ ဆောင်းရာသီတွင် အလွန်စိုစွတ်နေပေလိမ့်မည်။

မုရှောင်ယက သေချာသတိပြုမိသည်။ ကြာကြာ သတိထားလေလေ၊ သူမတွေ့ရှိလေလေဖြစ်သည်။ ဤအခန်း၏အသေးစိတ်အချက်များသည် ယခုသူမတို့နေထိုင်သည့်အခန်းနှင့် ဆင်တူသည်။ မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့အိပ်ရာ၊ နံရံအဖြူရောင်၊ မြောက်ဘက်ပြတင်းပေါက်ကို မျက်နှာမူထားသော မီးခိုးရောင် အဖြူရောင်စားပွဲ။ အဲ့ဒါက အိုတစ်အိုးထဲက ပဲနှစ်စေ့လိုပဲ။ စားပွဲခုံ၊ စားပွဲပေါ်ရှိ မီးလုံးနှစ်ခုနှင့် စားပွဲခုံထောင့်သည် သူမတို့နေထိုင်သည့်အခန်းနှင့် အတိအကျတူသည်။

“ဒီကနေ ကျွန်မအခန်းကို ရှင်မြင်နိုင်တယ်” မုရှောင်ယ ပြတင်းပေါက်မှ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အခန်းတစ်ဖက်မှ ပန်းရောင်နှင့် အဖြူရောင် ကုလားကာများကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“အင်း” ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းညိတ်သည်။

"ဒါဆို ရှင် ကျွန်မကို မကြာခဏ ချောင်းကြည့်ဖူးလား။" မုရှောင်ယက နောက်ပြောင်လိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ် ” 

ပိုင်ချွမ်း၏ ပြတ်သားမှုသည် မူလက ပျော်ရွှင်နေသော မုရှောင်ယကို ရုတ်တရက် ထိတ်လန့်သွားစေသည်။

"ဘယ်တုန်းက ဒီကိုပြောင်းလာတာလဲ။" မုရှောင်ယက တိုးတိုးလေးမေးလိုက်တယ် သူမနှလုံးသားထဲတွင် မရေရာသော အဖြေတစ်ခုရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း အတည်ပြုလိုသည်။

"အောက်တိုဘာ ၁ ရက်၊ ၂၀၁၅ " ပိုင်ချွမ်၏ မှတ်ဉာဏ်သည် တိကျသောရက်စွဲတစ်ခုအတွက် အမြဲမှန်ကန်သည်။

အဲ့ဒါက ငါပထမနှစ်တုန်းက ပထမဆုံးအားလပ်ရက်ပဲ။

မုရှောင်ယ ဘာမှ မမေးရဲတော့ပေ။ သူမ အရမ်းမေးမိရင် သည်းမခံနိုင်မှာကို ကြောက်သည်။ ဒါပေမယ့် တုံ့ပြန်မှု တစ်ခုခုတော့ ပေးသင့်တယ်လို့ သူမ ခံစားမိတယ်...

"ရှောင်ချွမ်း ရှင် ကျွန်မကိုတကယ်ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား။" မုရှောင်ယက သူမသိပြီးသား မေးခွန်းတစ်ခုကို မေးသည်။

“ကြိုက်တယ်”

"ကျွန်မလည်းရှင့်ကိုကြိုက်တယ် "

ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယ သူ့ကို ကြိုက်ကြောင်း ပြောတာကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကြားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူအရမ်းပျော်သွားသည်။ သူက မုရှောင်ယ ရှေ့တွင် ရပ်ကာ သကြားကို ပထမဆုံးအကြိမ်စားဖူးသော ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုံးနေသည်။

“နောင်ကျ ချောင်း မကြည့်တော့ဘူး။ ငါ… ငါ ဂုဏ်ရှိရှိကြည့်မယ်”

“အိုကေ”

သူတို့ ခဏလောက် လမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်ထွက်လာပေမယ့် ပိုင်ချွမ်းရဲ့ စိတ်အခြေအနေက ကောင်းနေခဲ့ပြီး မု မိဘတွေတောင် သတိထားမိသည်။

"မင်း ပိုက်ဆံကောက်ရလို့လား။ ဟိုဘက်က ပြန်လာပြီးနောက်မှာ အရမ်းပျော်နေတယ် ” ရှန်ချင်းယီက သူ့သမီးကို သံသယရှိစွာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ရှောင်ချွမ်းက ငွေကောက်ရတဲ့အတွက် မပျော်ပါဘူး။ မားသမက်က အပေါ်ယံလူမဟုတ်ဘူး" မုရှောင်ယက ပြောသည်။

"ရှောင်ချွမ်း ဘာလို့အရမ်းပျော်နေတာလဲ။" မုရော့ကျုံးက စိတ်ဝင်တစားမေးသည်။

"သူ့ကို ပါးကိုယ်တိုင်မေးကြည့် " မုရှောင်ယက ဆက်သွယ်ပြောဆိုသူအဖြစ် ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ ဆက်သွယ်မှုမကောင်းသော လူနာတစ်ဦးအနေဖြင့် ပိုင်ချွမ်းကို သူမ မိဘများက ကျင့်သားရဆဲဖြစ်ကြောင်း သူမတွေ့ရှိခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ချွမ်းက တိုးတက်မှုများစွာပြုလုပ်ထားသည်မှာ ထင်ရှားသည်။

ရှန်ချင်းယီက ပိုင်ချွမ်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပိုင်ချွမ်း ပန်းကန်ထဲထည့်ဖို့ အာလူးတစ်ဖက်ကို ကောက်ယူဖို့ သူမတူများကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ သူမက ပြုံးပြီး မေးလိုက်သည်။ " ရှောင်ချွမ်း ဒီနေ့ သားဘာလို့ အရမ်းပျော်နေတာလဲ။"

မုရော့ကျုံးလည်း စိတ်ဝင်စားနေပြီး အဖြေကို စောင့်နေသည်။

ပိုင်ချွမ်းက သူ့တူကို မသုံးတော့ဘဲ လေးနက်စွာ မေးသော ယောက္ခမကို စိုက်ကြည့်ပြီးနောက် ဝမ်းသာအားရ ပြန်ဖြေသည်။ - "ရှောင်ယက ကျွန်တော့်ကို ကြိုက်တယ်"

“Pffff~~” မုရော့ကျုံးက အဖြေကိုကြားတော့ မရယ်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ဘူး။

"ငတုံး ရှောင်ယက မင်းကို မကြိုက်ရင် သူက မင်းကို ဘာလို့လက်ထပ်မှာလဲ။ " ရှန်ချင်းယီလည်း ရယ်သည်။

“အင်း” သူသည် ယနေ့မှပင် သိလာသည်။

..........

စာရေးသူမှတ်စု

ကောင်မလေးယ ကျောင်းမှပြန်လာသောအခါတွင် သူမ၏ပါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ “စားပွဲမှာထိုင်တဲ့ အတန်းဖော်က ငါ့ကို ဝန်ခံလာတယ်” လို့ ပြောခဲ့သည်။

ဆယ်ကျော်သက်လေး ချွမ်း - "ဝန်ခံတယ်ဆိုတာ ဘာလဲ။"

ကောင်မလေးယ - "တစ်ယောက်ယောက်က မင်းကိုကြိုက်တယ်လို့ပြောတာ"

ပိုင်ချွမ်း : ရှောင်ယက ငါ့ကို ဝန်ခံတယ် ဟီး ဟီး…