အပိုင်း ၅၉

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၅၉; ထိန်းချုပ်မှုလွတ်သွားခြင်း

မုမိသားစုအိမ်မှ ထွက်ခွာချိန်က ညနေ ရှစ်နာရီကျော်နေပြီဖြစ်သည်။ မုမိဘများသည် ငယ်ရွယ်သောမောင်နှံကို တံခါးဝတွင်ရပ်ကာ ကျေနပ်မှုဖြင့် သက်ပြင်းချကာ အဝေးသို့ လွှတ်လိုက်ကြသည်။

“အော်တစ်ဇင်ရှိတဲ့သူတွေ စကားမပြောနိုင်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောလဲ။ ကျွန်မတို့မိသားစုရဲ့ ရှောင်ချွမ်းကို ကြည့်လိုက်။ သူက စကားကောင်းကောင်းပြောနိုင်ပြီး ငါတို့ကို ထပ်မဖျားမနာပါစေနဲ့၊ 'ကျန်းမာပါစေလို့ ဆုတောင်းတယ်' ထက်တောင် ပိုရိုးသားပုံရတယ် " ထိုအချိန်တွင် ရှန်ချင်းယီက ပိုင်ချွမ်း စကားကို နားထောင်လိုက်သောအခါ သူမတစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

"မဟုတ်ဘူးလား။" မုရှော့ကျုံးက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ လေးနက်သောအသွင်အပြင်ကို ပြန်သတိရသောအခါတွင် စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ သူတို့ရဲ့သားမက်က နည်းနည်းတော့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမပြောဆိုတက်ပေမယ့် နှလုံးသားထဲမှာတော့ သူက ရိုးရိုးသားသားသည်။

အပြန်လမ်းမှာ မုရှောင်ယရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားက မကောင်းသေးဘဲ၊ သူမသည် တစ်ချိန်တည်းတွင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်ခြင်းနှင့် ဝမ်းနည်းခြင်းနှစ်မျိုးလုံး ဖြစ်ခဲ့သည်။ မူလက သူမသည် လေးနှစ်အကြာတွင် ကွယ်လွန်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း သူမမိခင်၏ ရုတ်တရက် အသက်ကြီးသောရောဂါကြောင့် မုရှောင်ယက နောက်ဆုံးတွင် မျှော်လင့်ချက်အလင်းရောင်ကို မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူမသည် ဤမျိုးရိုးလိုက်ရောဂါ၏ လက္ခဏာများကို စောစီးစွာ ဖမ်းဆုပ်နိုင်လျှင် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ဖြတ်ကျော်နိုင်မည်ဟု သူမယုံကြည်ခဲ့သည်။ တကယ်တော့ သေခြင်းတရားဟာ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံးအရာမဟုတ်ပါ၊ မထင်မှတ်ပဲ ဆိုးရွားတဲ့အခြေအနေကနေ ကယ်တင်နိုင်ခဲ့တယ်လို့ သင်ထင်ခဲ့ပေမဲ့ နောက်ဆုံးမှာတော့ အရာအားလုံး အချည်းနှီးဖြစ်တာကသာ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံးပင်။

နောက်ပြီး… နေ့ခင်းက သူမအမေကို ဆေးရုံမှာ ဆေးစစ်ဖို့ လိုက်သွားတဲ့အခါ သူမအမေဆီကနေ ဒီရောဂါရဲ့ လက္ခဏာတချို့ တွေ့နိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ခဲ့မိတယ်၊ ဒီလိုမျိုး စိတ်ကူးတောင် မယဉ်နိုင်တော့ဘူး။ မုရှောင်ယက သူမကိုယ်သူမ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ခဲ့ပေ။

"စိတ်မပူပါနဲ့ အဖေနဲ့အမေကို မေးပြီးပြီ၊ နောက်တစ်ခါ မဖျားတော့ဘူးလို့ ကတိပေးတယ်" ပိုင်ချွမ်းရဲ့ မျက်လုံးများတွင် မုရှောင်ယက တောက်ပပြီး နေသာသော ရောင်ဝါဖြင့် အမြဲတစေ ခိုအောင်းနေသော်လည်း သူမသည် မု မိသားစုမှ ပြန်လာသည့်အခါတိုင်း ထိုရောင်ဝါသည် အခြားသော မြူမှုန်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယနေ့က အထူးသဖြင့် ပြင်းထန်ခဲ့သည်။

"ကတိလား။" မုရှောင်ယက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မကြားလိုက်ရတာကြောင့် ပြန်မေးလိုက်သည်။ "ကျွန်မမိဘတွေက ရှင့်ကို ဘာကတိပေးထားတာလဲ။"

“သူတို့ အနာဂါတ်မှာ ဖျားနာမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ကတိပေးတယ်။ ” ပိုင်ချွမ်းက ပြောလာသည်ယာ "သူတို့ဖျားမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မင်းစိုးရိမ်နေဖို့ မလိုဘူး"

မုရှောင်ယ အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူမ၏ခြေထောက် အောက်ရှိ အရှိန်မြှင့်လိုက်ကာ ကား၏အရှိန်သည် ရုတ်တရက်နှေးသွားသည်၊ သူတို့နောက်မှ တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေသော အဖြူရောင်ကားသည် ဟွန်းကို ဒေါသတကြီးဖိကာ စူးစူးရဲရဲ အသံထွက်လာသည်။

“ဒီရောဂါနဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ ကတိတစ်ခုက ဘာကိုမှ အသုံးမကျဘူး” ကားသည် တည်ငြိမ်သော အရှိန်ဖြင့် ပြန်စပြီးနောက် မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို ခါးသီးသော အပြုံးဖြင့် ပြန်ပြောခဲ့သည်။

"အသုံးဝင်တယ် " ပိုင်ချွမ်းက ဥပမာတစ်ခုပြောပြလာသည်။ “အရင်က အဖွားနေမကောင်းတဲ့အခါ အမြဲတမ်း ဆေးရုံတက်ရတယ်။ နောက်တော့ မဖျားတော့ဘူးလို့ ကတိပေးတယ်။ နောက်တော့ ဆေးရုံကို ဘယ်တော့မှ မသွားတော့ဘူး။ အဖွားဆုံးတဲ့ အချိန်ရောက်မှ ဆေးရုံပြန်တက်တာ။”

ဖွားဖွားပိုင်က ပိုင်ချွမ်းကို နောက်တစ်ကြိမ် မဖျားနာတော့ဘူးလို့ ကတိပေးခဲ့တယ်။ ဒါဆို သူမ ဘယ်တော့မှ ဆေးရုံမသွားတော့ဘူးလား။

မုရှောင်ယက ဤအရာကို မည်သို့ယုံကြည်နိုင်မည်နည်း။ ပိုင်ချွမ်း မရှိတော့တဲ့အခါ ဖွားဖွားပိုင်က ဆရာဝန်အိမ်ကို ခေါ်မယ်လို့ သူမ မှန်းဆခဲ့သည်။

"ကောင်းပြီ ကျွန်မသိပါတယ်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ကြင်နာမှုကို နားလည်သော်လည်း သူမ မယုံကြည်သလောက်ပင်။

"မင်း မယုံဘူးလား။ " မုရှောင်ယ အသက်ရှုသံက လုံးဝမပြောင်းလဲတာကြောင့် ပိုင်ချွမ်းက သူ့နှစ်သိမ့်မှု မအောင်မြင်ကြောင်း သိသွားပြီး မုရှောင်ယက သူ့ကို မယုံပေ။

ပိုင်ချွမ်းက စိတ်ပျက်သွားပြီး အလွန်ဆုံးရှုံးသွားသလို ခံစားရသည်။ သူသည် အခြားသူများနှင့် မတူကြောင်း သူသိသည်၊ သူနှင့် စစ်မှန်သော လူ့အဖွဲ့အစည်းကြား ကွာဟချက်လည်း ရှိနေသည်ကို သူသိသည်။ ပရော်ဖက်ဆာ ဖန် နဲ့ သူ့အဖွားက သူ့ကို စိတ်မပူဖို့၊ သူ့ကိုယ်သူ အမှန်အတိုင်း လက်ခံပြီး သူ့ကိုယ်သူ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပေါင်းစည်းခွင့်ပေးပြီး စိတ်မ၀င်စားဖို့ ပြောသည်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခါတလေမှာ သူ့စိတ်ပူပန်မှုတွေကို မထိန်းနိုင်သေးဘူး၊ သူတစ်ပါးဆီက အကူအညီနဲ့ နှစ်သိမ့်မှုကို လက်ခံတဲ့သူမဖြစ်ချင်သလို တခြားသူတွေကို ပေးစွမ်းနိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ချင်သည်။

သို့သော် သူ့နည်းလမ်းက အသုံးမဝင်သလို အမြဲမှားနေပုံရသည်။ အရင်တုန်းက အဖွားက သက်ပြင်းချခဲ့ပြီး အခု မုရှောင်ယက စိတ်ဓာတ်ကျနေတုန်းပဲ။

နှစ်ယောက်သား တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ငြိမ်ကျသွားကြပြီး အိမ်ကို ပြန်သွားကြသည်။ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သောအခါတွင် ပိုင်ကျန့် တံခါးဝတွင် ထားခဲ့သော နာရီသေတ္တာကို နှစ်ယောက်စလုံး တွေ့လိုက်ကြသည်။

မုရှောင်ယ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ပိုင်ကျန့်က စာတိုတစ်စောင် ထားခဲ့သည်။

"ရှင့်အတွက်၊ နာရီကို ပြင်ပြီးပြီ " မုရှောင်ယက နာရီကို ပိုင်ချွမ်းဆီ ပေးလိုက်သည်။

ပိုင်ချွမ်းက သေတ္တာကို ကြည့်လိုက်ပြီး “အဲဒါ အစ်ကို့ဆီက မလား။” လို့ မေးလာသည်။

မုရှောင်ယက အံ့ဩသွားပြီး မေးလိုက်သည်။ "ရှင် ဘယ်လိုသိလဲ။"

“လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်က သူက နှစ်စက္ကန့်နောက်ကျတဲ့ နာရီတစ်လုံး ပေးတယ်။ ” ပိုင်ချွမ်းက ပြန်ဖြေလာသည်။

"ဟုတ်တယ် အစ်ကိုကြီးက ရှင်ဝတ်မယ်လို့ မျှော်လင့်တယ်" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ပြတ်သားသော နှလုံးသားကို ကြည့်ပြီး ဒါကိုလည်း သူမ ဖုံးကွယ်ချင်ပေ။

ပိုင်ချွမ်းက ၎င်းကိုယူကာ သေတ္တာကိုဖွင့်ကာ သူ့လက်ပေါ်တင်ကာ ရုတ်တရက် တစ်ယောက်တည်း ထပ်ခိုးဆီသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။

မုရှောင်ယက ခဏတာ ကြောင်သွားပြီး သူမဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာကို ပိုင်ကျန့်က WeChat မှာ စာပို့ထားတာကို မြင်လိုက်ရသည်။ 'ပိုင်ချွမ်း အဲဒါကို ဝတ်သွားလား။ နာရီပေါ်ကအချိန်က နှေးနေသေးလား။'

မုရှောင်ယ : 'သူက အဲဒါကို ဝတ်ထားတယ်၊ ရှောင်ချွမ်းက ဘာမှ မပြောဘူး၊ ပြဿနာ မဖြစ်သင့်ဘူး”

ပိုင်ကျန့် - 'ကောင်းပြီ၊ ငါ ကုမ္ပဏီမှာ အရာအားလုံးကို ပြင်ဆင်ထားပြီးသား'

မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း အတွက် သူမပြုလုပ်ခဲ့သော ကုသမှုအစီအစဉ်ကို ရုတ်တရက် သတိရမိသော်လည်း ပိုင်ချွမ်း ဆွေးနွေးရန် အချိန်မရှိသဖြင့် 'ကောင်းပြီ၊ ကျွန်မ သူ့ကို နောက်မှပြောပြမယ်' လို့ ကတိပေးလိုက်သည်။

မုရှောင်ယက ထပ်ခိုး၏ ဦးတည်ရာကို ကြည့်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားသည်။ ပိုင်ချွမ်းက စာကြည့်ခန်းမှာ စာအုပ်တွေဖတ်နေမယ်လို့ သူမ မူလက ထင်ထားပေမယ့် စာကြည့်ခန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ မီးမလင်းဘူး။ မုရှောင်ယ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ညာဘက်လှည့်ကာ အပြင်ဘက် ဝရံတာဘက် ထွက်သွားသည်။

မှိန်ဖျော့သော ဝရံတာရဲ့ ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် အနက်ရောင် အရိပ်တစ်ခုက ကွေးကောက်နေပြီး နာရီ၏ ဒိုင်ခွက်သည် တောက်ပသော အလင်းရောင်တစ်ခု လင်းလက်နေသည်။ မုရှောင်ယက မီးခလုတ်ကိုဖွင့်ခါနီးတွင် သူမလက်ကို ပိုင်ချွမ်းက ရပ်တန့်ခိုင်းလာသည်။ "မီးမဖွင့်နဲ့"

မုရှောင်ယက သူမလက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး ပိုင်ချွမ်းဆီ လျှောက်သွားကာ ခဏမျှ ငြိမ်သက်နေခဲ့သည်။ သူ့ရှေ့မှာ ခြေတစ်လှမ်းအကွာမှာ ရပ်နေပေမယ့် အမှောင်ကြောင့် သူ့မျက်နှာပေါ်က အရိပ်အယောင်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်နိုင်သေးဘူး။ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ အမူအရာများစွာကို မြင်ဖူးသည်။ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ ရှက်ခြင်း၊ ဒေါသဖြစ်ခြင်း၊ စိုးရိမ်ပူပန်ပြီး ဘာမှမထူးခြားတာ။ ဒါပေမယ့် ဤအရာအားလုံးသည် တစ်ခုတည်းသောခံစားချက်များဖြစ်သည်၊ ဤအချိန်က ခံစားချက်များစွာဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့် ရှုပ်ထွေးသောခံစားချက်မျိုးမျိုးပဲ။

"မပျော်ဘူးလား။" မုရှောင်ယက မေးသည်။

“အင်း”

"စိတ်ဆိုးတာလား။"

“အင်း”

"နည်းနည်းတော့စိတ်ပျက်သွားပြီလား...။"

ပိုင်ချွမ်းက ဤ 'စိတ်ပျက်စရာ' အကြောင်းကို စဉ်းစားပြီး နားလည်ပြီးနောက် 'အင်း' ကို ထွက်လိုက်သည်။

မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းဘေးက ဖြတ်၍ တင်ပျဉ်ခွေထိုင်ကာ ကွန်ကရစ်ကြမ်းပြင်သည် နွေရာသီနေရောင်နှင့် တနေကုန် ထိတွေ့နေရသော်လည်း ယခုအချိန်တွင်ပင် ကျန်နေသေးသော နွေးထွေးမှုများစွာ ရှိနေသေးသည်။

"ကျွန်မလည်း မပျော်ပါဘူး၊ နည်းနည်းတော့ စိတ်ဆိုးပြီး နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သွားတာပေါ့။" ဒီအချိန်မှာ၊ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို ဖြေသိမ့်ပေးဖို့ အလျင်စလိုမလုပ်ပဲ၊ ဒီအချိန်မှာ သူမရဲ့ စိတ်ဓာတ်က အရမ်းဆိုးနေပြီး သူမကို ဖြေသိမ့်ပေးဖို့ တစ်ယောက်ယောက်ကို လိုချင်နေခဲ့သည်။

ပိုင်ချွမ်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ လေထဲမှာ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်။

သူနားမလည်ဘူးလား။

"ရှောင်ချွမ်း ကျွန်မနည်းနည်းပင်ပန်းနေပြီ" အမှောင်ထုက လူတွေကို နုနယ်စေပြီး မုရှောင်ယ ရဲ့ ခိုင်ခံ့တဲ့နှလုံးသားကို ချက်ချင်းဆိုသလို လျော့နည်းစေသည်။ “ကျွန်မကို ပွေ့ဖက်ပေးလို့ရမလား။”

ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ ပိုင်ချွမ်းက လမ်းပြသည့်အလင်းရောင်ကို တွေ့လိုက်ပုံရသည်။ သူက ကုလားထိုင်မှ အမြန်ထကာ မုရှောင်ယ အနားတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး သူမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလိုက်သည်။

"ရှောင်ချွမ်း ကျွန်မ နည်းနည်းကြောက်တယ်။" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း ရင်ခွင်ထဲတွင် သူမခေါင်းကို မြှုပ်နှံထားပြီး သူမစိတ်ထဲက ကြောက်ရွံ့မှုအား ပြောပြနေခဲ့သည်။ "ကျွန်မ မကြောက်ဘူးလို့ ထင်ခဲ့ပေမဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်တွေးကြည့်တော့ ကျွန်မ ကြောက်နေသေးတယ်"

"မကြောက်နဲ့၊ မကြောက်ပါနဲ့။" ပိုင်ချွမ်းက ကလေးကို ချော့သလို ချော့လာသည်။

"ကျွန်မက လုံးဝမသန်မာဘူး၊ ကျွန်မက ငှက်ကုလားအုတ်တစ်ကောင်လိုပဲ၊ ကျွန်မခေါင်းကို အသဲအသန်မြှုပ်ပြီး အဲဒီနေ့ကို စောင့်မျှော်နေတယ်"

"အစောက ဆေးရုံတက်တုန်းက မားရဲ့ စစ်ဆေးမှု အစီရင်ခံစာမှာ တစ်ခုခု မှားနေပြီလို့တောင် မျှော်လင့်မိတယ်… ကျွန်မ… ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။"

ပိုင်ချွမ်းက ရုတ်တရက် ထိန်းချုပ်မှု ဆုံးရှုံးသွားသော မုရှောင်ယကို မည်သို့ နှစ်သိမ့်ရမည်ကို မသိသည့်အပြင် မုရှောင်ယ စကားလုံးများ၏ အဓိပ္ပါယ်ကိုပင် နားမလည်နိုင်ခဲ့ပေ။ သူသည် လက်ရှိ မုရှောင်ယကို သူ့ဇာတ်လမ်းအပြီးတွင် သူ့ကိုယ်သူသာ ဆက်ဆံနိုင်ပြီး သူမကို ဘာမှ မပြောဘဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

"စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ ကျွန်မ ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘူး။" သူမ လုံလုံလောက်လောက် စွန့်ထုတ်ပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယက ရှက်ရွံ့စွာ ကြည့်နေမိခဲ့တယ် ပိုင်ချွမ်း ရှေ့မှာ သူမ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမနိုင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သူမ မျှော်လင့်ခဲ့ပေ။

"အဲဒါဆို... ရှောင်ယမှာလည်း ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ရှိနိုင်ပါတယ်။" ပိုင်ချွမ်း အသံသည် ဆန်းသစ်သည်။

အပိုင်းလား။ မုရှောင်ယ အေးခဲသွားသည်။ ဤအနှစ်ချုပ်သည် အတော်လေး သင့်လျော်သည်။ "မှန်တယ်၊ ကျွန်မမှာလည်း ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် ရှိနိုင်ပြီး ကျွန်မရဲ့ ခံစားချက်တွေကို ထိန်းချုပ်မှု ဆုံးရှုံးသွားနိုင်တယ်"

"အဆင်ပြေပါတယ်၊ ငါစိတ်မ၀င်စားဘူး"

"တကယ်လား။ ဒါဆိုရင် ကျွန်မ ရှင့်ကို တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ " မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ 'စိတ်ထဲမထားဘူး' ဆိုတာကို ရယ်မောခဲ့ပြီး သူမ၏ ခံစားချက်သည် ချက်ချင်း တိုးတက်လာသည်။

“ထကြစို့ ကြမ်းပြင်က နည်းနည်းပူတယ်” ပိုင်ချွမ်းက ပူနေရုံသာမကဘဲ ဒူးထောက်ထားတာကြောင့် ဒူးတွေလည်းနာငည်။

နှစ်ယောက်သား ကြမ်းပြင်မှထကာ ပိုင်ချွမ်း ထိုင်နေသည့် ကုလားထိုင်အတွင်း ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဤကြိုးကုလားထိုင်ကို မုရှောင်ယက အထူးရွေးချယ်ထားပြီး၊ ၎င်းသည် နှစ်ထပ်တွဲလောင်းကုလားထိုင်ဖြစ်သောကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး လုံးဝထိုင်နိုင်သည်။

"ရှင်ကော ရှင်ဘာလို့မပျော်တာလဲ ဒေါသထွက်ပြီး စိတ်ပျက်နေတာလား။" မုရှောင်ယက စိတ်ခံစားချက်များ ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာပြီးနောက်မှာ ပိုင်ချွမ်း အကြောင်းကို သူမ မမေ့ခဲ့ပေ။

"ကိုယ် အခုအဆင်ပြေပါတယ် "

"အဆင်ပြေတာလား။ အပိုင်းတစ်ပိုင်းကြည့်ပြီးရင်အဆင်ပြေတာလား" သူ ရင်ခုန်နေမှာ မဟုတ်ဘူးလား။

“မဟုတ်ဘူး…” ပိုင်ချွမ်း က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး “မင်းကို ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ရမလဲမသိဘူး၊ ငါ့စိတ်တွေ မကောင်းတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် အခု မင်းကောင်းလာလို့ ငါလည်း ကောင်းပါတယ်"

“…” မုရှောင်ယက သူမ ခေါင်းကို တစ်ဝက်လောက် ငုံ့ထားရင်း ပိုင်ချွမ်းရဲ့ အုံ့ဆိုင်းနေသော ပုံရိပ်ကို မီးမှိန်မှိန်တွင် မြင်လိုက်ရသည်။

ဒီမိသားစုဟာ သူမဘာသာသူမ တစ်ယောက်တည်း မထောက်ပံ့နိုင်ဘူးဆိုတာ ရုတ်တရက် သိလိုက်ရပြီး ပိုင်ချွမ်းလည်း ကြီးပြင်းလာခဲ့ပြီး သူက မပြည့်စုံသေးပေမယ့် တတ်နိုင်သမျှ အကောင်းဆုံး လုပ်ဆောင်နေသည်။ မုရှောင်ယက မငိုချင်တော့ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေ ထပ်ခါထပ်ခါ ပူလာလို့ မကူညီနိုင်တော့ဘူး။ သူမ ခေါင်းကို လှည့်ကာ အဝေးကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး မြင့်မားသော ထပ်ခိုးမှ မြို့၏ ညမြင်ကွင်းကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ ဒါက မင်းကို စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ပံ့ပိုးပေးနေတယ်ဆိုတာ မင်းသိစေမယ့် လက်တွဲဖော်တစ်မျိုးလို့ သူမထင်ခဲ့သည်။

ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယ လက်ကို တိတ်တဆိတ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမ၏ တိတ်ဆိတ်မှုကို မနှောင့်ယှက်ဘဲ သူမအတွင်း၌ မြူမှုန်များမရှိတော့ကြောင်း သေချာစေခဲ့သည်။

"ဒင်"

မုရှောင်ယ အိတ်ကပ်ထဲက ဖုန်းက ရုတ်တရက် မြည်လာကာ သူမဟာ သူ့မအမေဆီက ဖြစ်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

မား : 'ရှောင်ယ သမီး မီးဖိုချောင်မှာ ချက်နေတုန်း ရှောင်ချွမ်းက ငါနဲ့ မင်းအဖေကို ထပ်ပြီး မဖျားမနာကြဖို့ သူက လေးလေးနက်နက် တောင်းဆိုတယ်။ သူ့ရဲ့ ကြင်နာတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကို မားတို့ လက်ခံခဲ့ပြီး ကတိတစ်ခု ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါက မဖြစ်နိုင်တဲ့ တောင်းဆိုချက်ဖြစ်ပြီး တစ်သက်တာလုံး ဘယ်သူမှ မဖျားမနာတာမရှိတာမဖြစ်နိုင်ပေမယ့်၊ ငါတို့အပေါ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ခံစားချက်ကို လျော့မသွားအောင် ငါတို့က ကိုယ့်ကိုကိုယ် အလေးအနက်ထားပြီး ဂရုစိုက်ပါ့မယ် '

မား : 'ငါတို့ ဒီကိစ္စကို နဂိုက မင်းကို ပြောပြဖို့ မရည်ရွယ်ထားပေမယ့် ငါတို့ ဒါကို စဉ်းစားပြီး ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ရုတ်တရက် တောင်းဆိုမှုဟာ သမီးကြောင့် ဖြစ်ရမယ်လို့ ခံစားရတယ်။ ဒါကြောင့် သမီးတို့ မိဘတွေက သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဂရုစိုက်မယ် စိတ်မပူနဲ့။'

"ရှောင်ချွမ်း ရှင်ပြောတာမှန်တယ်" မုရှောင်ယက ဖုန်းကိုကြည့်ကာ ခါးသီးစွာပြုံးလိုက်ပြီး ပြောလာသည်။ "ကတိတွေက တကယ်အသုံးဝင်တယ်။

"အသုံးဝင်တယ်"

"ဒါဆို ရှင် ကျွန်မကို တစ်ခုလောက် ကတိပေးနိုင်မလား။"

“အိုကေ” ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယရဲ့ လိုအပ်ချက်များကို ထုံးစံအတိုင်း သဘောတူခဲ့သည်။

"မနက်ဖြန်မနက် အလုပ်သွားဖို့ ရှင်ကိုယ်တိုင် တက္ကစီစီးရမယ် " မုရှောင်ယက ဒါကိုပြောဖို့ အခွင့်အရေးယူခဲ့သည်။

"???"

.......

ET/N; ရှောင်ယ ၊ ရှောင်ချွမ်း... အားတင်းထားပါ… (ó﹏ò｡)