အပိုင်း ၆၆

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၆၆; အားလုံးဝယ်

5:55 တွင် မုရှောင်ယက ကွန်ပြူတာကို ပိတ်လိုက်ပြီး အပြင်ဘက် ကော်ဖီဘားဆီ ထွက်လာခဲ့ကာ ပိုင်ချွမ်းကိုစောင့်ရင်း ကော်ဖီဖျော်နေခဲ့သည်။ 

ဒီကိုရောက်ကတည်းက သူမအလုပ်ချိန်အားလုံးနီးပါးနဲ့ ပိုင်ချွမ်း ဒီကိုရောက်မယ့်အချိန်ကို အမြဲတွက်ချက်ပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်ပြီး ပိုင်ချွမ်း မှန်တံခါး ခေါက်တာကို စောင့်ရင်း ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာထိုင်သည်။

ဤအလေ့အထဆီ သူတို့မည်သို့ ရောက်သွားသည်ကို မသိခဲ့ကြပါ။ ပိုင်ချွမ်းက ကားပေါ်ကဆင်းပြီးရင် တံခါးက အရင်မဝင်ဘဲ၊ အဲဒီအစား မဝင်ခင် ပြတင်းပေါက်ကို လာခေါက်သည်။

သူလာနေပြီ။

လှေကားထစ်များအောက်၌ တက္ကစီတစ်စီးရပ်ထားရာ အနက်ရောင်အောက်ခံအင်္ကျီဝတ်ထားသည့် Bai ပိုင်ခွိမ်းက ကားပေါ်မှဆင်းလာကာ တောက်ပသောမျက်လုံးများသည် ကြမ်းပြင်မှ မျက်နှာကြက်ပြတင်းပေါက်များရှေ့တွင် ထိုင်နေတဲ့ မုရှောင်ယရှေ့ကို ချက်ချင်းဆို ရောက်သွားခဲ့သည်။ ဒီအခိုက်အတန့်မှာ ပိုင်ချွမ်းက အမြဲတမ်း မသိစိတ်က ပြုံးနေပြီး အမြန်လျှောက်လာပြီး သူ့ရောက်လာကြောင်း ကြေညာဖို့ မှန်နံရံကို ညင်သာစွာ ခေါက်လာသည်။

ပိုင်ချွမ်း ဝင်လာပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယက သူမ စောစောက ဖျော်ထားတဲ့ ကော်ဖီကို ပေးလိုက်သည်။

"နည်းနည်းသောက်လိုက် နွေးနွေးလေး "

"ငါမအေးဘူး" ပါးစပ်က မအေးဘူးလို့ ပြောပေမယ့် ဇနီးဖြစ်သူ ဖျော်ထားတဲ့ ကော်ဖီကို သူသောက်မှာ သေချာသည်။

"ဒီနေ့ အလုပ်က ပင်ပန်းနေပြီလား။" ရှောင်ယက စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည်။

“မပင်ပန်းဘူး” ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းခါပြီး ပြောလာတယ်"ဘာပြောချင်တာလဲ။ " ပိုင်ချွမ်းက အလုပ်ထက် မုရှောင်ယ ပြောချင်တာကို ပိုဂရုစိုက်သည်။

“တကယ်တော့ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး” မုရှောင်ယ ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး သူမ၏ စကားများကို စီစဉ်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ပြောလာခဲ့သည်။ "ကျွန်မမှာ ကိစ္စတစ်ခု ရှိတယ်၊ နှစ်ရက်လောက် ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေခဲ့တာ စွန့်လွှတ်သင့်လား၊ မစွန့်သင့်ဘူးဆိုတာ မသိသေးဘူး၊ ဒါကြောင့် ရှင့်ကို ကူညီပြီး အကြံဉာဏ်ပေးစေချင်တယ် ”

“လက်မလွှတ်နဲ့” မုရှောင်ယ စကားများ ထွက်လာပြီးနောက်မှာ ပိုင်ချွမ်းက ချက်ချင်း သူ၏ ထင်မြင်ချက်ကို ပြောလိုက်သည်။

မုရှောင်ယက ခဏလောက် ကြောင်အသွားပြီးပြောလာသည်။ "ဒါက ဘာကိစ္စမှန်း ရှင်မသိသေးပဲနဲ့ "

"နှစ်ရက်လောက် တုံ့ဆိုင်းနေပြီး မင်းဘာမှ မဆုံးဖြတ်ရသေးဘူး၊ အဲဒါက မင်းတကယ်လက်မလွှတ်ချင်ဘူး " ပိုင်ချွမ်းကပြောလာခဲ့သည်။

“ဒါပေမယ့် … ဒီလိုဖြစ်သွားရင် ဆိုးရွားတဲ့ အကျိုးဆက်တွေ ရှိလာနိုင်တယ် ” မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို သူမရဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေအားလုံးကို ပြောပြချင်ပေမယ့် သူမရောဂါအကြောင်း ဘယ်လိုပြောရမှန်းကို မသိပါဘူး။ သူမမှာ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ မျိုးရိုးဗီဇရောဂါတစ်ခုရှိခဲ့ပြီး သူမမိသားစုမှာ ဒီလိုရောဂါရှိမှန်း သူမမိခင်တောင်မှ မသိခဲ့သလို ဆေးရုံကိုသွားစစ်တဲ့အခါမှာလည်း သူမရဲ့ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာလက္ခဏာတွေက ပုံမှန်ဖြစ်နေသည်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ သူမနေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ဖုံးကွယ်ထားဖို့ မစီစဉ်ထားရင်တောင် ဘယ်သူကယုံမှာလဲ။ [T/N- သူ့မိသားစုတွင် များသောအားဖြင့် ဤမျိုးရိုးဗီဇရောဂါ၏ အပျော့စား လက္ခဏာများ ရှိတတ်သော်လည်း ရှောင်ယက ကျွန်ုပ်တို့သိသည့်အတိုင်း ၎င်းတွင် ပြင်းထန်သော လက္ခဏာများ ရှိနေသောကြောင့် သူမ၏မိခင်သည် ဤမျိုးရိုးဗီဇနှင့် မျိုးရိုးလိုက်သောရောဂါသည် ရှောင်ယလို ပြင်းထန်နိုင်သည်ကို သူမသိပါ။]

"မကြောက်ပါနဲ့ ငါမင်းနဲ့အတူရှိနေတယ်" 'ငါ မင်းနဲ့ အတူရှိနေတယ်' ဆိုတဲ့ စာကြောင်းလေးထဲမှာ ပိုင်ချွမ်းက စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မပြောဘဲ၊ ဒီည မုရှောင်ယကို ဘာစားမလဲလို့ မေးနေသလို သူ့လေသံက ကြည်လင်နေခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ချွမ်း သူမကို ပြောလိုက်တဲ့ စကားတိုင်းဟာ စိတ်ရင်းမှန်နဲ့ ကတိတည်ကြောင်း မုရှောင်ယ သိသည်။

"ဒါကို.... ရှင်တစ်ယောက်တည်း ကိုင်တွယ်ရရင် ဘယ်လိုလဲ။ " မုရှောင်ယက မေးသည်။

“အိုကေ ” အများကြီး တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ သူမဘာဖြစ်တာလဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိပေမယ့် ပိုင်ချွမ်း အတွက်တော့ မုရှောင်ယ ဆန္ဒရှိသရွေ့ သူတို့အားလုံးကို သေချာပေါက် သဘောတူမှာပါ။

"ရှင်ဘာပြောနေတာလဲ။ ရှင်ကိုင်တွယ်နိုင်ရင် အဆင်ပြေတယ်လို့ ပြောလို့ရပါတယ် ” မုရှောင်ယက မရယ်နိုင်ဘဲ တစ်ခါတစ်ရံ ပိုင်ချွမ်းကို မနာလိုဖြစ်တတ်သည်၊ သူမသည် အနာဂတ်ကို တွေးတောနေစရာ မလိုဘဲ ထိုအခိုက်အတန့်တွင်သာ အသက်ရှင်လိုသည်။

သူမသည် ပိုင်ချွမ်းကဲ့သို့ဖြစ်ရန် သင်ယူသင့်ပြီး ထိုမသေချာမရေရာသော အနာဂတ်များကို စိတ်မပူသင့်ပေ။

သူက ကလေးတွေကို သဘောကျတဲ့အတွက် အဲဒါတွေကို လက်လျှော့လိုက်လို့မရဘူး။ အကယ်၍ အချိန်မီရောက်လာမည့် သူမ၏မျိုးရိုးလိုက်ရောဂါကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းနဲ့ သေချာပေါက် ကလေးထပ်မွေးမယ်ဆိုတာကို ခံစားမိသည်။ နှောက်ယှက်တက်တဲ့ကလေးတွေက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ လေ့လာမှုကို ဘယ်လိုဆက်ရှုပ်ထွေးစေမလဲဆိုတာတောင် သူမ ကြိုမြင်နိုင်သည်၊ OCD ရှိသော ပိုင်ချွမ်းက လေ့လာမှုအား အချည်းနှီးဖြစ်အောင် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေမည်ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဒေါသများထွက်ကာ မျက်နှာနီရဲလာလိမ့်မည်၊ ဆုံးရှုံးတာကိုခံသင့်သည်။ နှစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်မှာ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ OCD က ဆေးဝါးမပါဘဲ ပျောက်ကင်းသွားနိုင်သည်။

"ဒါဆို ကျွန်မလက်မလျှော့ဘူး သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်အောင်ထားမယ်" မုရှောင်ယက ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ကလေးရှိလျှင် ထားပေးမည်၊ ကလေးမရှိလျှင် အရာအားလုံးသည် အတူတူပင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ မုရှောင်ယ ကံကောင်းသည်ဟုခံစားရသည့် တစ်ခုတည်းသောအချက်မှာ သူမ၏မျိုးရိုးဗီဇရောဂါသည် အမှန်တကယ်ရှားပါးပြီး လက်တွေ့အားဖြင့် အတ္တဝါဒတစ်ခုဖြစ်သောကြောင့် သူမတွင် ရောဂါရှိနေလျှင်ပင် သူမ၏ကလေးများသည် ၎င်းကိုအမွေဆက်ခံရန်မဖြစ်နိုင်ပေ။

“အင်း” မုရှောင်ယရဲ့ စိတ်အခြေအနေက ပိုကောင်းလာပြီးနောက် ပိုင်ချွမ်းရဲ့ မျက်ဝန်းတွေလည်း တောက်ပလာသည်။

နှစ်ယောက်သား စတူဒီယိုကထွက်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။ အနီးနားသို့ ရောက်သောအခါတွင် ဆီးနှင်းများသည် ရုတ်တရက် ကောင်းကင်ယံက ကျဆင်းလာသည်။ သူမ၏ နှလုံးသားတွင်း ချည်နှောင်မှုကို ဖြေလျှော့ပေးသော မုရှောင်ယက ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် လက်ဖြန့်လိုက်ကာ သူမ၏ လက်ဖဝါးပေါ်မှာ နှင်းပွင့်တစ်ပွင့် သို့မဟုတ် နှစ်ပွင့်ကို ဖမ်းချင်လာသည်။

"မင်းလက်ထဲမှာ အပူတွေရှိနေလို့ မင်း ထိန်းထားလို့မရဘူး" ပိုင်ချွမ်းက သတိပေးသည်။

"သိပါတယ် ကျွန်မလက်ပေါ် နှင်းတွေကျလာတဲ့ ခံစားချက်ကို သဘောကျတယ်၊ အရမ်းအေးပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိတယ်" မုရှောင်ယက ပြောသည်။

ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သူ့ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ကာ သူမဘေးမှာ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်စောင့်နေသည်။ သူသည် နှင်းထဲတွင် ပျော်ရွှင်စွာ လှည့်ပတ်နေသော မုရှောင်ယကို ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်ချိန် ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက အမှတ်တရအချို့က ဖြည်းညှင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။

"နှင်းတွေကျနေတယ်၊ နှင်းတွေကျနေတယ်။" ရှောင်ယလေးက လေထဲတွင် လွင့်မျောနေသော နှင်းပွင့်အချို့ကို ကောက်ယူပြီးနောက် မသိနားမလည်သော ကလေးလေး၏ မျက်နှာပေါ်တွင် ကပ်ထားရင်း နှင်းဘောလုံးလေးနှင့် တူသည်။ ရုတ်တရတ် အအေးဒဏ်ကြောင့် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားကာ ကလေးလေးသည် သူ့ကမ္ဘာမှ နိုးလာပြီး သူ့ရှေ့ရှိ ကလေးမလေးအား လုံးလုံးလျားလျား စိုက်ကြည့်နေသည်။

"အစ်ကို ပိုင်ချွမ်း မင်းနိုးလာပြီ။" ရှောင်ယလေးက ကောင်လေး မှိန်းမနေတော့သည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် တံစက်မြိတ်အောက်မှ နှင်းထဲသို့ ဆွဲထုတ်လိုက်သော်လည်း တောက်ပသော နှင်းများသည် ကောင်လေး၏ ခေါင်းပေါ်သို့ ရုတ်တရက် ကျဆင်းသွားသည်။

"အာ နှင်းပွင့်တွေက ညီမတို့မျက်နှာတွေကို နမ်းနေသလိုပဲ မဟုတ်လား။"

ထိုအချိန်တွင်၊ ပြင်ပကမ္ဘာနှင့် ပတ်သက်၍ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ခံယူချက်က အလွန်မရေရာသေးသောကြောင့် 'နမ်းခြင်း' ၏ အဓိပ္ပါယ်ကို သူ နားမလည်နိုင်သော်လည်း ယခုအခါ ပိုင်ချွမ်းက နားလည်ပြီဖြစ်သည်။ သူမမျက်နှာပေါ် နှင်းတွေကျနေတဲ့ မုရှောင်ယကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ရပ်ပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အနီရောင်နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကို နမ်းလိုက်သည်။

ရုတ်တရက် အနမ်းခံရသော မုရှောင်ယက အံ့အားသင့်စွာဖြင့် မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသော်လည်း သူမသည် ဖြတ်သန်းလာတိုင်း နေ့ရက်တိုင်းတွင် သူ့အနမ်းများကို ကျင့်သုံးသားရနေသောကြောင့် ဤရင်းနှီးမှုအတွင်းတွင် သူမသည် အလွန်လျင်မြန်စွာ နစ်မြုပ်သွားခဲ့သည်။

“ ရှောင်ချွမ်း…” မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း အနမ်းသည် ယခင်ကနှင့် အနည်းငယ် ကွာခြားသွားသည်ဟု ခံစားမိသည်။ ယောက်ျား၏ မေးစေ့သည် သူမ၏ပခုံးကို ဖိထားပြီး ကြမ်းတမ်းသော အသက်ရှုကြပ်ကာ အသက်ရှုကြပ်နေချိန်တွင် သူ၏ တင်းမာသောလက်များက သူမ၏ခါးကို တင်းကျပ်စွာ ရစ်ပတ်ထားသည်။

"ခဏလောက် ထိန်းထားလိုက်မယ်၊ ငါ့ကို မတွန်းထုတ်နဲ့ " ပိုင်ချွမ်းက အလျင်စလိုပြောလာပြီး သူ့လေသံက ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကဲ့ရဲ့စရာတွေအပြည့်နဲ့။ "မကြာသေးခင်က ဘာဖြစ်သွားလဲမသိဘူး အဲ့ဒါကို အမြဲတမ်းလိုချင်တယ်"

အဲဒါ... 'အဲဒါ' ကဘာလဲ။

"မင်းဆန္ဒမရှိဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါ့ကို မတွန်းထုတ်ပါနဲ့ ဟုတ်ပြီလား။ ငါဒီနှစ်ရက်လုံးလုံး အိပ်မပျော်ဘူး" ပိုင်ချွမ်းက ဝမ်းနည်းပူဆွေးစွာ ပြောလာသည်။ "အရင်ကလို ပွေ့ဖက်လို့ရတယ်"

ဒါက…

မုရှောင်ယက သူမငိုရမလား ရယ်ရမလား မသိတော့ပေ။ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ပူပြင်းသောအသက်ရှုသံကြောင့် သူမပါးပြင်များ တဖြည်းဖြည်းနီရဲလာသည်။ အချစ်ရေးမှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ ချုပ်တည်းမှုဟာ မိန်းမတစ်ယောက်ထက် အမြဲတမ်း အားနည်းနေတယ်၊ ပထမဆုံး အကြိမ် အရသာခံဖူးတဲ့ ပိုင်ချွမ်း မဆိုထားနဲ့၊ ဒါပေမယ့်... သူမ မလိုချင်ဘူး မဟုတ်ဘူး၊ သူမ တကယ်ပဲ စိတ်ထဲရှိတာ ကိုယ်ဝန်ကိစ္စ စိတ်ပူလို့ စိတ်အခြေအနေ မကောင်းခဲ့တာ။

"ရှင် မလုပ်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး..." မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းက ငြင်းပယ်ခြင်းကို ခံရမှာကြောက်ကြောင်း သူမ သိထားသောကြောင့် ယခုပင် စတင်လုပ်ဆောင်ရန် လိုအပ်နေပြီဖြစ်သည်။

"ဘာကိုလဲ။"

"ကျွန်မတို့အဲ့ဒါကိုမလုပ်ခင် တစ်ခုခုဝယ်ရမှာ..."မုရှောင်ယက မှောင်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီဖြစ်သော်လည်း ၎င်းကို ပိုင်ချွမ်းနားထဲတွင် တိုးတိုးပြောရင်း သူမကိုယ်က သူနဲ့ကပ်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်။

"ဘယ်လိုဟာလဲ။ ကိုယ်သွားဝယ်လိုက်မယ်။" ပိုင်ချွမ်းက စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ မေးလာပြီး သူ့မျက်နှာက အရင်ကလို တောက်ပနေသည်။ 'ရှောင်ယက သူနဲ့ အဲဒီလိုလုပ်ရတာကို မကြိုက်ဘူးဆိုတာ သူကထိုအရာတွေကို မပြင်ဆင်ထားတာကြောင့်ပဲ'

ရပ်ကွက် အဝင်ဝက ၂၄ နာရီ ကုန်စုံဆိုင်။

မုရှောင်ယက တံခါးနားမှာ ရပ်လိုက်ပြီး ပိုင်ချွမ်း တစ်ယောက်တည်း ဝင်သွားခွင့်ပြုလိုက်သည်။

စာရေးလေးက အသက်နှစ်ဆယ်ကျော် ဆယ်ကျော်သက်လေး အရပ်ရှည်ပြီး ပိန်သည်။ ပိုင်ချွမ်း ဝင်လာတာကို မြင်တော့ သူမက အားရပါးရ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြောလာသည်။" အစ်ကိုချောလေး ဘာဝယ်ချင်တာလဲ။"

ပိုင်ချွမ်းက ငွေရှင်းကောင်တာဆီသို့ တည့်တည့်လျှောက်သွားကာ စင်ပေါ်ရှိ စက်ဝိုင်းများကို ကြည့်ကာ ဘယ်ဟာ ယူရမလဲ ဆိုတာကို တွေးနေမိသည်။

"အိုး~~" စာရေးလေးက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ အကြည့်နောက်လိုက်ကာ ရုတ်တရက် သူတို့တွင် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် နားလည်သဘောပေါက်သွားသကဲ့သို့ မရှင်းလင်းသော အသံတစ်ခုထွက်လာသည်။ သူတို့အားလုံးက ယောက်ျားတွေဖြစ်ပြီး ဆိုင်မှာ လူမရှိဘူးဆိုတော့ အစ်ကိုလေးကို ပြောလိုက်သည်။ “ အစ်ကိုချောလေး ဒီမော်ဒယ်တွေက ကောင်းတယ် ဘယ်အရွယ်လိုချင်လဲ။”

"အရွယ်အစားလား။ " ပိုင်ချွမ်း အေးခဲသွားသည်။ ရှောင်ယက အရွယ်အစားအကြောင်း မပြောခဲ့ဘူး။

"ဟုတ်တယ် အကြီးလား အလတ်လား။" အသေးအမွှားတွေကို ရွေးမှာမဟုတ်ဘူးမလား နောက်ဆုံးတော့ သူ့မှာ အရွယ်အစားသေးတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ ဝန်မခံပါဘူး။

ပိုင်ချွမ်းက ခဏလောက် ကြောင်အသွားပြီး သူ့အတွက် ဘယ်အရွယ်အစားနဲ့ သင့်တော်တယ်ဆိုတာ သူတကယ်မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါတွေအားလုံးက ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ ကြားဖူးတာပါ။ သူ တုံ့ဆိုင်းနေပြီး တံခါးဘက်ကို ကြည့်ကာ အပြင်ထွက်ပြီး ရှောင်ယကို မေးမရလား စဉ်းစားနေမိသည်။

"ဘာကြည့်နေတာလဲ။" စာရေးက ပိုင်ချွမ်းက ပြန်မဖြေဘဲ တံခါးကို ကြည့်နေတာကို တွေ့တော့ သူလည်း စပ်စုကြည့်သည်။ ဤအခိုက်အတန့်တွင် ၎င်းတို့သည် အပြစ်ရှိသလိုစိတ်ဖြင့် စုံစမ်းနေသော မုရှောင်ယ၏ မျက်လုံးများနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့ကြသည်။

ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပင် စာရေးလေး၏ မျက်လုံးများထဲ အမူအရာက ပို၍ပင် ရှုပ်ထွေးလာသည်။

မုရှောင်ယက သူမကို တွေ့သွားသောအခါတွင် သူမ၏မျက်နှာသည် ချက်ချင်းပင် ပူထူလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူမကို ရှာတွေ့သွားပြီးပြီ၊ ဖုံးကွယ်ဖို့က အဓိပ္ပါယ်မရှိတော့ပေ။ မုရှောင်ယမျက်နှာ အေးခဲသွားပြီး မကြောက်မရွံ့ လျှောက်သွားသည်။

"ဝယ်ပြီးပြီလား။ " ပိုင်ချွမ်းက တံခါးအပြင်ကို လှမ်းကြည့်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ အခက်အခဲတွေ ကြုံလာရလိမ့်မယ်လို့ သူမ တွေးလိုက်သည်။

"ဘယ်အရွယ်ဝယ်ရမှန်းမသိဘူး " ပိုင်ချွမ်းက အကူအညီတောင်းသည်။

ပိုင်ချွမ်း ဒီလိုဖြေတာကိုမြင်တော့ စာရေးလေးက ပိုင်ချွမ်းကို လူမိုက်ကိုကြည့်နေသလိုမျိုး တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားတဲ့အမူအရာနဲ့ ကြည့်လာသည်။ သူ့ကောင်မလေးကို ဒီလိုစကား ဘယ်လိုပြောနိုင်တာလဲ။

မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို ထိုအရောင်းစာရေးလေးက ကြည့်နေတာကို မကြိုက်သဖြင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ကောင်တာပေါ်ရှိ TT များအားလုံးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "ဒါတွေအားလုံး အတူတူပါပဲ၊ နောက်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းကြည့်မယ်" [TT: c0nd0m]

“…” စာရေးလေးသည် ထိုကဲ့သို့ ရဲရင့်သော လှုပ်ရှားမှုကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသေးသည့်အပြင်၊ ၎င်းသည် အမျိုးသမီးတစ်ဦးထံမှ ဆင်းသက်လာတာကြောင့် ခဏတာ အံ့အားသင့်သွားတာကို မကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။

"ငွေရှင်းမယ် " မုရှောင်ယက မကျေမနပ်ဖြင့် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။

“အို-အိုး…” အရောင်းစာရေးလေးက သူ့အာရုံထဲ အလျင်အမြန်ပြန်ရောက်သွားပြီး ကုဒ်ကိုစကင်န်ဖတ်ရန် စက်ကိုအသုံးပြုကာ ၎င်းတို့ကို ထုပ်ပိုးလိုက်သည်။

ငွေပေးချေပြီးနောက် စျေးဝယ်အိတ်ကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ အရောင်းစာရေးလေးက ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သောအမူအရာဖြင့် သူမကို နှုတ်ဆက်လာသည်။ မုရှောင်ယက မျက်နှာ ထူထူလေး ထားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "မင်း ဘာကြည့်နေတာလဲ။ TT ဝယ်တဲ့လူကို ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ဖူးတာလား။"

ဒါကိုပြောပြီးတာနဲ့ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို တံခါးအပြင်ကို ဆွဲထုတ်သွားသည်။ စာရေးလေးက သူတို့ကို မမြင်နိုင်တော့ကြောင်း သေချာပြီးနောက် မုရှောင်ယက ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် နှင်းများပေါ်သို့ နင်းလိုက်ကာ သူမ အစောက စတိုးဆိုင်တွင် ပြောခဲ့သည့်စကားကို အမှန်တကယ်ပင် မယုံနိုင်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

"အားးးးးး အနာဂတ်မှာ ဒီဆိုင်ကို ထပ်မသွားတော့ဘူး။ အမြဲတမ်းပဲ။"

…

နောက်နေ့မနက်တွင်

မုရှောင်ယက အိပ်ယာဘေးရှိ ကော်ဇောပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲနေသော ထုပ်ပိုးထားသော အိတ်ကို ကြည့်ပြီး ပိုင်ချွမ်း မနေ့ညက အရွယ်အစား တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကြိုးစားခဲ့ပုံကို ပြန်ပြောင်းသတိရကာ သူမ သက်ပြင်းချပြီး တွေးမိလိုက်သည်။ 'တစ်ခါတလေ လေးလေးနက်နက် လုပ်တာက ကောင်းတဲ့အရာတော့ မဟုတ်ဘူး။ '

သူမထကာ ခြေထောက်ဗလာဖြင့် ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ကော်ဇောပေါ်ရှိ ပစ္စည်းများကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ သူမသည် ၎င်းတို့ကို ပစ်ထည့်ခါနီးတွင် အပြေးမှ ပြန်လာသော ပိုင်ချွမ်းက သူမကို အနောက်မှ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။

"ပြန်လာပြီလား။" မုရှောင်ယက မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ပိုင်ချွမ်း လည်ပင်းက ချွေးပေါက်လေးတွေနဲ့ ပါးပြင်တွေကို ပွတ်တိုက်မိပြီး ထိလိုက်မိတဲ့ အထိအတွေ့က မနေ့ညက အရင်းနှီးဆုံးအချိန်နဲ့ အရမ်းတူတာမို့ မုရှောင်ယက သူ့ကို ရှောင်ဖို့ မသိစိတ်က ရုန်းကန်မိရင်း ပြောလိုက်သည်။ “သွားပြီး ရေချိုးတော့ ရှင်ချွေးတွေအရမ်းထွက်နေတယ်"

“အင်း” ပိုင်ချွမ်းက ပြန်ပြောလာပေမယ့် သူ့လက်တံရှည်ရှည်တွေက မုရှောင်ယကို ဖြတ်သွားပြီး "ဒါက သုံးရတာ အဆင်ပြေဆုံးပဲ"

ရှောင်ယက သူအဲဒီလိုလုပ်နေချိန်မှာ သူ့ကိုစကားပြောခွင့်မပေးတာကြောင့် မနေ့ညက သူကြုံတွေ့ခဲ့ရတာတွေကို ရှောင်ယကို ပြောပြဖို့ အချိန်မရှိခဲ့ဘူး။

“နောက်တစ်ခါ အဆင်ပြေပြေ စတိုးဆိုင်ကို သွားဝယ်ရင် ဘယ်ဟာကို ဝယ်ရမလဲ သိပြီ ” ပိုင်ချွမ်းက အကြောင်းအရာများစွာကို နားမလည်ကြောင်း သိပေမယ့် သင်ယူလိုစိတ်ရှိပြီး မြန်မြန်ဆန်ဆန် သင်ယူနိုင်သည်။

“ရှင်…”မုရှောင်ယက ထိုအချိန်၌ သူမပေါက်ကွဲတော့မည့်အချိန်အထိ ကျီစားခံခဲ့ရသော်လည်း ပိုင်ချွမ်းက ရိုးရိုးသားသားသာဖြစ်ပြီး သူမကို ကျီစယ်ရန်မကြိုးစားကြောင်း သူမသိလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ကောင်းပြီ အခု ရေချိုးလိုက်”

မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း လက်ထဲမှ ဘူးကို လုယူလိုက်ပြီး သူမ၏ စိတ်နှလုံး အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားကာ ရေချိုးခန်းထဲ တိုက်ရိုက် တွန်းထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမကပိုင်ချွမ်းဆီက လုယူလိုက်သော ဘူးလွဲ၍ ကျန်အားလုံးကို အမှိုက်ပုံးထဲသို့ ပစ်ချပြီး မြေကြီးပေါ်ရှိ အမှိုက်များကို ဆက်လက်ကောက်ယူခဲ့သည်။

သပ်ရပ်သန့်ရှင်းပြီးနောက် မုရှောင်ယက အထီးကျန်နေသော သန္ဓေတားဆေးဘူးကို ကြည့်ပြီး တိတ်တဆိတ် ပြုံးလိုက်သည်။

........

စာရေးသူမှတ်စု 

အရောင်းစာရေး ညီလေး - ငါအရင်ကတွေ့ဖူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် အများကြီးဝယ်ပြီး ဒီလိုမျိုး တစ်ခုပြီးတစ်ခု စမ်းကြည့်တာ မတွေ့ဖူးဘူး။ သခင်မလေး၊ မင်းက ငါ့စာရေးဘဝတစ်လျှောက်လုံးမှာ အရဲရင့်ဆုံး အမျိုးသမီးဖြစ်နိုင်တယ်။ [T/N: အရည်အချင်း၊ ရဲရင့်မှုစသည်ဖြင့် ယောက်ျားနှင့် နှိုင်းစာလျှင် မချို့တဲ့သော အမျိုးသမီးတစ်ဦးအဖြစ် ရေးသားထားသည်။]

ပိုင်ချွမ်းကို သတ်မှတ်ထားသော အရွယ်အစားနှင့် အမှတ်တံဆိပ်တစ်ခုကို ဝယ်ယူရန် မကြာခဏဆိုသလို မြင်တွေ့နေရသည်။

အရောင်း စာရေးညီလေး - အဲဒါတွေ အကုန်လုံး စမ်းပြီးပြီလား။

ပိုင်ချွမ်း : အင်း

အရောင်း စာရေးညီလေး -… (အင်မတန် ကြီးကျယ်ခမ်းနားတဲ့ စုံတွဲပါပဲ )