အပိုင်း ၈၃-၈၄

Part 83

လျန်ယင်းယင်း တနင်္လာ​နေ့ မနက်မှာနိုးလာ​ချိန်တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်​နေတာကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ​အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားတဲ့အချိန်ထိဘယ်သူမှကို မ​တွေ့ပေ။

လျန်ယင်းယင်းက အန်တီတစ်​ယောက်ကို အထူးတဆန်း ​မေးလိုက်သည် "က​လေး​တွေ ဘယ်မှာလဲ..."

ထိုအန်တီက ပါးစပ်ကို အုပ်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး ပြန်​ဖြေလိုက်သည်

 "သူတို့အားလုံး ​အောက်ထပ်မှာ​လေ... သူတို့ရဲ့ဂိမ်းစက်​တွေ​ ​​ရောက်လာလို့ တပ်ဆင်ထားပြီးပြီ... ဟယ်ဟယ်နဲ့ ရှို့ရှို့တို့ အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှား​နေကြတာ"

အိုး.. ဆို​​တော့ အဲ့ဒါက ကျန်းယန်ရှန့်​ပြောတဲ့ VR ခန်းပေါ့။

T/N Virtual Reality ပုံရိပ်​ယောင်​တွေနဲ့ ​ဆော့ရတဲ့ဂိမ်းပါ

သူမရဲ့ ရူးရူးမိုက်မိုက် အပြုအမူ​တွေ​ကြောင့် ကျန်းဟွမ်က သူမကို စက်​တွေ အစုံလိုက် ထား​ပေးထားတဲ့ အခန်း လုပ်​ပေးခဲ့သည်။ က​လေးနှစ်​ယောက်ကပါ စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ လိုက်သွားကြ​လေသည်။

လျန်ယင်းယင်း သူမနှုတ်ခမ်းကို တွန့်လိုက်သည်။ 

သူမက မနက်စာစား​နေရင်းနဲ့ ကျန်းယန်ရှန့် အရင်တစ်​ခေါက်က သူမလည်ပင်းကို အရူးလို လာညှစ်တဲ့အချိန်ကတည်းက အများကြီး ​ပြောင်းလဲသွားတဲ့အ​ကြောင်းကို ​တွေးလိုက်မိသည်။ သူမကို ရန်စလာတာမျိုးလည်း မရှိတော့သလို အဲ့ဒီအစား သူမရဲ့က​လေး နှစ်​ယောက်နဲ့ အရမ်း သင့်မြတ်​နေသည်။

လျန်ယင်းယင်း သ​ရော်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။

အဲ့ဒီ ကျန်းယန်ရှန့်က သူမ​မွေးထားတဲ့က​လေး ​တွေကို ​မောင်နှမအရင်းလို ဘယ်တုန်းက ဆက်ဆံခဲ့ဖူးလို့လဲ...အမှန်တရားကို ဘယ်လိုများ လက်ခံလိုက်တာလဲ? သူမက အရှုံးကို ဝန်ခံလိုက်​တော့တာလား...

​ပြောစရာ​တောင် မလိုဘူး။ ကျန်းယန်ရှန့်က ကျန်းရှို့ချန်းကို နှစ်ခါရိုက်လိုက်တယ် ဆိုရင်​တောင် ကျန်းရှို့ချန်းက ​နေ့တိုင်း သူ့အိမ်စာ​တွေကို အချိန်မီ လုပ်လာတာပဲ။ အဲ့ဒီကိစ္စ​ကြောင့် ကျန်းဟွမ်က အရမ်းဝမ်းသာ​နေတာ... သူမ ​မွေးထားတဲ့သားက သူ့အ​ဖေကို ​ကျေနပ်​စေတာပဲ​လေ။ သဘာဝကျကျပဲ လျန်ယင်းယင်း အလွန် သ​ဘောကျ​နေမိသည်။

လျန်ယင်းယင်းက ဒီကိစ္စက အရမ်း​ကောင်းတဲ့ ကိစ္စပဲလို့ ​ရုတ်တရက်တွေးမိပြီး ​တော်​တော်​လေး စိတ်သက်သာရာ ရသွားတယ်။ ဒါ​ကြောင့်မို့ပဲ သူမက ကျန်းယန်ရှန့်ကို က​လေး​တွေရဲ့ နာနီ ဖြစ်ခွင့်ပြု ထားလိုက်​တော့မယ်..​ဟားဟားဟား

လျန်ယင်းယင်းက စိတ်ကြည်သွားတာ​ကြောင့် မိတ်ကပ်လိမ်းပြီး အပြင်ကို လှလှပပ​လေး ထွက်သွား​တော့သည်။ 

လျန်ယင်းယင်း မသိခဲ့တာက​တော့ တာဝန်သိစိတ်နဲ့ လုပ်ပိုင်ခွင့်က ဒွန်တွဲ​နေတယ် ဆိုတာပါပဲ။

 တာဝန်သိစိတ်ကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရင်​ လုပ်ပိုင်ခွင့်​တွေ ဆုံးရှုံးသွားမှာ ဖြစ်​လေသည်။

ည​နေခင်းမှာ ကျန်းဟွမ် အိမ်ပြန်​ရောက်လာ​တော့ က​လေးနှစ်​ယောက်က သူ့နားကို အ​ပြေး​ရောက်လာကြသည်

 "​ဖေ​ဖေ... ​ဖေ​ဖေ သွားကြည့်ရ​အောင်... အားလုံးဆင်ပြီးသွားပြီ"

ကျန်းဟွမ်က အဝတ်​တောင် မလဲနိုင်ဘဲ က​လေးနှစ်​ယောက်က သူ့ကို ​မြေ​အောက်ခန်းဆီ ဆွဲ​ခေါ်သွားတာကို ခံလိုက်ရသည်။ သူ့ခမျာ ရယ်ရမလား ငိုရမလား​တောင် မသိ​တော့ဘူး။

သူသွားကြည့်လိုက်​တော့ သီချင်းသံ​တွေ ထွက်​နေတဲ့ ဖန်သားပြင် အကြီးကြီးနဲ့ စက်​တွေကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။ ​မော်​တော်ဆိုင်ကယ်စီးဖို့ စက်တစ်လုံး၊ ကား​မောင်းဖို့ စက်တစ်လုံး၊ ရိုလာကိုစတာ စီးသလို ပုံစံ စက်တစ်လုံး၊ အခြား​သော ဘယ်လိုသုံးရမှန်း သူမသိတဲ့ စက်​တွေအများကြီးကို တပ်ဆင်ထားသည်။ ကျန်းယန်ရှန့်က ​ခေါင်း​ဆောင်းကို ​တပ်ထားပြီး ထိန်းချုပ်စက်ကို ကိုင်ထားသည်။ ဖန်သားပြင်​ပေါ်မှာ​တော့ သူမလက်ထဲမှာ ကိုင်​နေတဲ့အရာက ​လေဆာဓါးတစ်ခု ဖြစ်​နေပြီး သူမက ​လေဆာဓါးကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် လွှဲယမ်းကာ ​နေရာစုံက​နေ ​ပေါ်လာတဲ့ မွန်းစတား​တွေကို ခုတ်ပိုင်း​နေသည်။

"​ဖေ​ဖေ ကြည့်လိုက်" ကျန်းဟယ်လင်းက ကျန်းဟွမ်ကို ဆွဲကာ တီးတိုး​ပြောလိုက်သည်

 "အစ်မက အရမ်းမိုက်တာပဲ"

ကျန်းဟွမ်က ​ရှေ့တိုးပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ ကျန်းယန်ရှန့်က ​သေချာ ​လေ့ကျင့်ထားသူ ဖြစ်တာ​​ကြောင့် သူမရဲ့ လှုပ်ရှားမှု​တွေက သာမန်လူ​တွေရဲ့ ကိုးယို့ကားယား ခုတ်ချက်​တွေနဲ့ ကွာခြား​လေသည်။ သူမက စည်းချက်ကျပြီး လှုပ်ရှားမှု​တွေမှာ အားပါကာ

အရမ်းကို စွမ်းအားအပြည့် ဖြစ်​နေသည်။။ အတိုချုပ် ​ပြောရရင်​တော့ ကြည့်ရတာ အရမ်းကို လှပသည်ပင်။

ကြည့်​​ကောင်းရုံ​လေးတင် မဟုတ်ဘူး! ခမ်းနားထည်ဝါ​နေတာ! မျက်စိ ဖမ်းစားဖွယ်ရာ​လေး!

လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျန်းရှို့ချန်​တောင်မှ ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ လှုပ်ရှားပုံ​တွေကို စိုက်ကြည့်ပြီး အတုခိုး​နေ​လေရဲ့။

ကျန်းယန်ရှန့် ​ဆော့ပြီးသွား​တော့ ​အောင်ပွဲကြီးကြီး တစ်ခု ရလိုက်ပြီး သူမရဲ့ရလဒ်​တွေက အမြင့်ဆုံး စံချိန်သစ်ကို ​ရသွား​လေသည်။ ​သေချာတာ​ပေါ့... စက်​တွေက အသစ်​တွေဆို​​တော့ ရမှတ်ဇယားကလည်း အသစ်ပဲ။ အတန်းတစ်ခုလုံးက ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ နာမည်​တွေ အပြည့်ပဲ။ 

ကျန်းယန်ရှန့် ​ခေါင်း​ဆောင်းကို ချွတ်လိုက်ပြီး ​နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်​တော့ ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ လက်ကို ကိုင်ထားသည့် ကျန်းဟွမ်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက ​မေးကို ​မြှောက်ကာ ဆိုလိုက်သည် "ပြန်လာပြီလား?"

သူမရဲ့ ​ဘေးဘက်မျက်နှာက ကွယ်လွန်သွားတဲ့ ဇနီးနဲ့ ​တော်​တော်​လေး တူ​နေပြီး မှိန်​ဖျော့​ဖျော့ အကြည့်တို့နဲ့ အသံအ​နေအထားက ပိုပြီး​တော့​တောင် တူ​နေ​သေးတယ်။

ကျန်း​ဟွမ် သူ့ရင်ဘတ်ထဲက​နေ နာကျင်လာရသလိုပင်။

​သိသိသာသာပဲ သူမက သူ့ရဲ့ အရင်းနှီးဆုံး သမီးက​လေး ဖြစ်ခဲ့​ပေမယ့် ဘာ​ကြောင့်များ သူနဲ့ ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်ပြီး စိမ်းသက်သွားရပါလိမ့်..

လူအိုကြီးက သူ့ရဲ့ဝမ်းနည်းမှူ​တွေကို ဖိနှိပ်ပြီး အပြုံး​လေးနဲ့ ​ပြောလာခဲ့သည် 

"အားလုံး ဆင်ပြီးသွားပြီလား... ​ကြည့်ရတာ ​ပျော်စရာ ​​ကောင်းမဲ့ပုံပဲ... ဒါဘယ်လို​ဆော့ရတာလဲ?"

"​ဖေ​ဖေ! ​သား ဖေ​​ဖေ့ကို ​ပေးမယ်... ​သေနတ် အကြီးကြီး​လေ!" ကျန်းရှို့ချန်က ​သေနတ်ကြီးကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ​ကောက်ယူလိုက်ပြီး ကျန်းဟွမ်ကို ကမ်း​ပေးလိုက်သည်။

 "​ဖေ​ဖေ ​ဆော့ကြည့်.... အရမ်းမိုက်တယ်!"

ကျန်းဟွမ်လည်းပဲ စိတ်ဝင်စားလာရသည်

 "​ကောင်းပြီ​လေ! ​ဖေ​ဖေလည်း ​ဆော့ကြည့်တာ​ပေါ့... ယန်ယန် ဒါ ဘယ်လို လုပ်ရတာလဲ?

ကျန်းယန်ရှန့်က သူမရဲ့ ​ခေါင်း​ဆောင်းကို ပြန်တပ်လိုက်ပြီး "ဟယ်ဟယ် ​ဖေ​ဖေ့ကို 

​ခေါင်း​ဆောင်း ကူတပ်​ပေးလိုက်... ကျန်းရှို့ချန် ​ဖေ​ဖေ့ကို ​သေနတ် ဘယ်လို သုံးရမလဲ ပြ​ပေးလိုက်"

ကျန်းဟွမ် ​သေချာ သိလိုက်ရတာက ကျန်းယန်ရှန့်သာ အမိန့်​ပေးရင် က​​​လေးနှစ်​ယောက်က သူမရဲ့အမိန့်ကို လိုက်နာဖို့ တုန့်ဆိုင်း​နေမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပါပဲ။

ဆူညံပူညံလုပ်တတ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်ဂ​ယောင်​ချောက်ချား ဖြစ်တတ်တဲ့ အစ်မအကြီးဆုံးက အခုချိန်မှာ တကယ့် အစ်မကြီး ဖြစ်လာသလိုပါပဲ။ သူမသာ တစ်ခုခု ​ပြောရင် သူမရဲ့ ​မောင်​လေးနဲ့ ညီမ​လေးက သူမစကားကို နား​ထောင်ကြလိမ့်မယ်။

ကျန်းဟွမ်က ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ အကူအညီနဲ့ ​ခေါင်း​ဆောင်းကို ဝတ်လိုက်သည်။ သူ့သမီး​လေးက ငယ်ရွယ်​သော်လည်း သိမ်​မွေ့ပြီး စိတ်ရှည်သည်။ သူမက ​သူမ အ​ဖေရဲ့ မျက်နှာကို ညှပ်မိမှာ စိုးတာ​ကြောင့် မေးသိုင်းကြိုးကို ​သေချာ​လေး ချိန်ညှိ​ပေး​လေသည်။

သူ့သား ကျန်းရှို့ချန်က​တော့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလာကာ အရမ်းဆန္ဒ​စော​နေလို့သူ့ရဲ့နား​တွေနဲ့ ​ခေါင်း​တွေကို ကုတ်ခြစ်​နေ​လေရဲ့။ သူက ​သေနတ်ကို ကိုင်ပြီးပြီးချင်း သူ့အ​ဖေကို မြန်မြန် သင်​ပေးလိုက်သည်။ 

"ဒီမှာ ဒီခလုတ်က ပစ်ဖို့... ဒါက ပြန်ဖြည့်ဖို့..."

ပြီး​တော့ သူက ထပ်ပြီး အထွန့်တက်လိုက်​သေးသည် "​သေနတ်က အရမ်း​လေးတယ်"

​ယောကျ်ား​လေး​တွေက ​​သေနတ်ပစ်ရတဲ့ ဂိမ်း​တွေကို ကြိုက်ကြသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ကျန်းရှို့ချန်က ​သေနတ်အကြီးနဲ့ ​ဆော့ချင်​ပေမယ့် သေနတ်အကြီး​တွေက အရွယ်​ရောက်သူ​တွေ အတွက်ပဲ ဖြစ်​တော့ သူ့အတွက် အရမ်း​လေးလွန်း​နေသည်။ သူက ​သေနတ်ကို ​ကောင်း​ကောင်း မကိုင်နိုင်​သေးတာကြောင့် ​သေနတ်ပစ်​ဆော့ဖို့အတွက် ထိန်းချုပ်ကိရိယာကိုပဲ ကိုင်​ဆော့​နိုင်​လေသည်။

ကျန်းဟွမ်က ​ခေါင်း​ဆောင်းရဲ့ ခလုတ်ကို နှိပ်ကာ ​သေနတ်ကို ကိုင်ပြီး ကျန်းယန်ရှန့်နဲ့အတူ စ​ကစား​တော့သည်။

လူသား သဘာဝအရ ​ယောကျ်ား​တွေဟာ ​သေဆုံးသည်အထိ ဆယ်​​ကျော်သက်စိတ်များသာ ဖြစ်ကြသည်ပင်။ ပြီး​တော့လည်း ​ ​သေနတ်ပစ်ဂိမ်းကို မကြိုက်သည့် ​ယောကျ်ားများက မရှိသ​လောက်ပင်။ ကျန်းဟွမ်က ဆယ်စုနှစ်တစ်ခု​လောက် မကစားခဲ့ရ​ပေမယ့်လည်း အထူးသဖြင့် ဒီလိုVR နည်းပညာမျိုးကို စကစားချင်း အရမ်းကို ​​ပျော်ရွှင်လာခဲ့ရသည်။

သူ့ရဲ့အမှတ်​တွေက​တော့ သူ့သမီး​လေးထက် နည်း​လေသည်။ ဂိမ်း​ဆော့ပြီးသွား​တော့ ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ အမှတ်​တွေက သူ့ထက်နှစ်ဆ နီးပါးပင်။

သို့​သော်ငြား ကျန်းဟွမ်က အချိန်​ကောင်း​လေးကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ အထူးသဖြင့် သူ့သားနဲ့ သမီးက သူ့ကို ​အော်ဟစ်အား​ပေး​နေပြီး ခုန်​ပေါက်​နေကြချိန်မှာ​ပေါ့။

ဒီလို ​နွေး​ထွေးပြီး ​ပျော်စရာ​ကောင်းတဲ့ ​လေထုက အရမ်းကို​ ​ကောင်းတာပဲ။

ကျန်းရှို့ချန်က ခုန်​ပေါက်ပြီး ​အော်လိုက်သည်

 "သားလည်း နှစ်​ယောက်တွဲဂိမ်း​ဆော့ချင်တယ်! သားလည်း​ ​ဆော့ချင်တယ်လို့!"

ကျန်းဟွမ်က ​ပြောလိုက်သည်

 "အိုကေ.. အို​ကေ ... ​ဖေ​ဖေ တူတူ​ ​ဆော့​ပေးမယ်နော်"

ကျန်းရှို့ချန် ​ဆော့နိုင်​​သော နှစ်​ယောက်တွဲဂိမ်းက ပိုရိုးစင်းပြီး ကာတွန်းဆန်သည်။ ကျန်းယန်ရှန့်က သူမရဲ့ခေါင်း​ဆောင်းကို ချွတ်လိုက်ပြီး ​ပြောလိုက်သည် "​ဖေ​ဖေတို့ ​ဆော့လိုက်ကြ... သမီး အ​ပေါ်တက်နှင့်​တော့မယ်"

သူမက ကျန်းဟယ်လင်းဆီ ​ခေါင်း​ဆောင်းကို ကမ်း​ပေးလိုက်သည် "သူ့ကို ကြည့်ထား... ခလုတ်​တွေ ​​​လျှောက် မနှိပ်​စေနဲ့... အဲ့တာက ကျိုးလွယ်တယ်"

ကျန်းဟယ်လင်းက အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ ပြန်​ဖြေလိုက်သည် "ဟုတ်!"

Xxxxxxx

Part 84

ကျန်းဟွမ်က သူ့သားကို ​ချော့​မော့​နေဆဲ ဖြစ်ပြီး သူ့​ခေါင်းကို လှည့်လိုက်ချိန်မှာ​တော့ သူ့သမီးကြီးကို မ​တွေ့ရ​တော့​ပေ။

ကျန်းဟွမ် ရုတ်တရက် အထီးကျန်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒီ​နေ့လိုမျိုး သူ့သမီးကြီးနဲ့ အတူ ကစားခဲ့ရတဲ့ အချိန်​တွေက သူ့မှတ်ဥာဏ်ထဲမှာ အလွန်​ဝေးကွာ သွားပြီပင်။

သူ့သမီးငယ်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်​တော့ သူ့သားဆီကို လာပြီး ​ခေါင်း​ဆောင်းကို ကူတပ်​ပေးကာ ခလုတ်​တွေ ​လျှောက်မနှိပ်ဖို့ ​ပြော​နေသည်။ သတိမထားမိခင်မှာပင် သူ့သမီးငယ်​လေးလည်း အရွယ်​ရောက်လာပြီး သူ့သမီးကြီးနဲ့ တူတူလာသည်။

ပြီး​တော့ သူ့သားကလည်း တကယ့်ကို နာခံ​နေသည်။ သူ့သ​ဘောထားက အရင်ကနဲ့ ကွာခြား​နေခဲ့သည်။ အတိတ်မှာတုန်းက ကျန်းရှို့ချန်က ကျန်းဟယ်လင်းစကားကို ဘယ်တုန်းကများ နား​ထောင်ဖူးလို့လဲ...

ကျန်းဟွမ်က နည်းနည်း အံ့သြသွားပြီး ​မေးလိုက်သည်။

 "ရှို့ရှို့က သူ့မမရဲ့ စကားကို အရမ်း နား​ထောင်တာပဲလား..."

ကျန်းရှို့ချန် :"ဟမ့်!"

ကျန်းဟယ်လင်းက သူမ​ခေါင်းကို ​မော့လိုကွသည် 

"သူ နားမ​ထောင်ရဲရင် အစ်မကို ​ပြောလိုက်မှာ​ပေါ့... အစ်မက သူ့ကို ရိုက်ပစ်မှာ! တုတ်နဲ့ ရိုက်ရင် သူငိုသွားရမှာပဲ!"

ကျန်းရှို့ချန် : "​တော်​​တော့!"

ကျန်းဟွမ်က အရမ်းကို ​ပျော်ရွှင်​နေသည်။ သူရယ်လို့ ပြီးသွား​တော့ အ​တွေးထဲနစ်​သွားတဲ့ပုံ ​ပေါ်လာပြန်သည်။

ကျန်းရှို့ချန်က စိတ်မရှည်​တော့။ "​ဖေ​ဖေ မြန်မြန်လုပ်!"

"​အေးပါ ​​အေးပါ" ကျန်းဟွမ်က သူ့​ခေါင်း​ဆောင်းကို ခလုတ်နှိပ်ကာ ထိန်းချုပ်စက်ကို ​ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ 

သူ့သမီးကြီးနဲ့ အပြိုင်တိုက်ကာ သူ့သားငယ်​လေးနဲ့ တူတူ​ဆော့​ပေးပြီး​တော့ ကျန်းဟွမ်က အရမ်း​ပျော်​နေပြီး ကျန်းဟယ်လင်းကို ​​ပြောလိုက်သည်။ "သမီး​မောင်​လေးနဲ့ ​ဆော့လိုက်​တော့​​နော်"

ကျန်းဟယ်လင်းက ကျန်းရှို့ချန်အတွက် တစ်ဦးတည်း​ ကစားသူဂိမ်းကို ပြောင်း​ပေးလိုက်ပြီး​နောက် သူ့​နောက်ကို အ​ပြေးအလွှား လိုက်လာခဲ့သည်။ "​ဖေ​ဖေ... ​ဖေ​ဖေ!"

"ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲ?" ကျန်းဟွမ်က ​ခေါင်းကိုလှည့်ကာ ရပ်လိုက်သည်။

ကျန်းဟယ်လင်းက ခဏ​လောက် တွန့်ဆုတ်​နေတာကို သူ​​တွေ့လိုက်သည်။ ဒါ​ပေမယ့်လည်း ခဏ​လောက် တွန့်ဆုတ်ပြီး​တော့ သူ့အ​ဖေကို တစ်ခါမှ မ​မေးရဲခဲ့တဲ့ ​​ကောင်မ​လေးက စိတ်​မောင်းတင်းက သူသိချင်တာကို ​မေးလိုက်သည်။

 "အဲ့ဒါက.... ကြာသပ​​တေး ​နေ့ကျရင်... လာမှာလားဟင်?"

ကျန်းဟွမ်က ရုတ်တရက် သ​ဘောပေါက်သွားကာ ​ပြုံးပြလိုက်သည်။ 

ဒီ​နေ့က တနင်္လာ​နေ့ ဖြစ်တာ​ကြောင့် ခါတိုင်းလိုပဲ သူ့အတွင်း​ရေးမှူးက တစ်ပတ်စာ အချိန်ဇယားကို ဒီမနက်မှာပဲ သူ့ဆီ တင်ပြခဲ့ပြီးသား ဖြစ်​လေသည်။ ဒီတစ်ပတ် ကြာသပ​တေး​နေ့က သြဂုတ် 2ရက်​နေ့ ဖြစ်ပြီး သူ့သမီးငယ်​လေးရဲ့ ​မွေး​နေ့ပင်။ 

အရင်က သူ့သမီးကြီးက သူ့အတွင်း​ရေးမှူးကို အထူးတလှယ် ​ဖုန်း​ခေါ်ပြီး သူ့အချိန်စာရင်းထဲကို ကစားကွင်းကို သွားဖို့ အချိန် ထည့်​ပေးဖို့ ​ပြောခဲ့တယ်။

ဒါ​ကြောင့်မို့ ကျန်းဟယ်လင်း ​ပြောလာကတည်းက ကျန်းဟွမ် နားလည်သွားခဲ့သည်။

ကျန်းဟွမ်က သူမနှာ​ခေါင်းကို တို့ကာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး​ ​ပြောလိုက်သည်။ 

"မပူနဲ့ ​ဖေ​ဖေ အချိန် စီစဥ်ထားပြီးပြီ... ဒါ​ကြောင့်မို့ ​​ဖေ​ဖေတို့ သွားရမှာ​ပေါ့..."

သူ့ သမီးငယ်​လေးရဲ့ မျက်လုံး​တွေက ​ပျော်ရွှင်မှု​ကြောင့် ​တောက်ပလာပြီး စိတ်သက်သာရာရသွားလို့ သူမပုခုံး​တွေ ​ပြေ​လျော့သွားတာကို ​တွေ့လိုက်​တော့ ကျန်းဟွမ်ရဲ့ နှလုံးသား လှုပ်ရှားသွားခဲ့ရသည်။ သူက သူမ​ရှေ့ ဒူး​​ထောက်ချထိုင်ကာ ​မေးလိုက်သည်။

 "သမီးက သမီးအ​မေနဲ့ သွားချင်လား... သမီးအစ်မနဲ့ သွားချင်တာလား...."

ကျန်းဟယ်လင်းက အံ့ဩသွားပြီး ​​မေးလိုက်သည်။ 

" တစ်မိသားစုလုံး တူတူသွားလို့မရဘူးလား...."

ကျန်းဟွမ်က ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ​​ပြောလိုက်သည်။

 "သမီးအစ်မရဲ့ စိတ်ကို မသိဘူးလား... သူက သမီးအ​မေနဲ့ အတူမရှိချင်ဘူးလို့ ​ပြောခဲ့တယ်​လေ"

ကျန်းဟယ်လင်းက တုံ့ဆိုင်းမ​နေဘဲ ​ပြောလိုက်သည်။ "သမီး အစ်မနဲ့ပဲ သွားမယ်"

ကျန်းဟွမ်က သိချင်သွားသည် "သမီးအ​မေကို ဘာလို့ မ​ရွေးတာလဲ..."

ကျန်းဟယ်လင်းက သဘာဝကျကျပဲ ​ပြောလိုက်သည် "​​မေ​မေက သမီးကို ​ခေါ်မသွားချင်​လောက်ဘူး.... သူက ရှို့ရှို့ကိုပဲ အပြင်​ခေါ်သွားချင်တာ"

ကျန်းဟွမ်: "...."

ဒီက​လေးက ကျန်းယန်ရှန့်နဲ့ ကျန်းရှို့ချန်တို့နဲ့ ကွဲပြား​လေသည်။ ကျန်းယန်ရှန့်က အနည်းဆုံး​တော့ သူမအ​မေမဆုံးခင်အထိ မိသားစုရဲ့ တစ်ဦးတည်း​သော မင်းသမီး​လေး ဖြစ်သည့်အပြင် သူမက သမီးအကြီးဆုံးလည်း ဖြစ်​သေးသည်။ ကျန်းရှို့ချန်ကလည်း သူ့ရဲ့ လိင်အမျိုးအစား​ကြောင့် ​မွေးကတည်းက ​မြှောက်စားခံခဲ့ရသည်။

အလတ် ဖြစ်​နေတဲ့ ဒီက​လေးက​တော့ ကွဲပြား​လေသည်။

သူမက အသက်​လေးနှစ် မတိုင်ခင်အထိ အပြင်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ပြီး ကျန်းဟွမ်က သူမကို တစ်ပတ် နှစ်ပတ်​လောက်မှ တစ်ခါသာ ​တွေ့ခဲ့သည်။ သူ့အချိန်​တွေကို သူမရဲ့အ​မေနှင့် ​မောင်​လေးဆီသာ ​ပေးထားပြီး သူမကို အလွန်အမင်း လျစ်လျူရှုထားခဲ့သည်။

​နောက်ပိုင်း​တော့ သူတို့ ဒီအိမ်ထဲ ​ရောက်လာခဲ့တာ​တောင်မှ ဒီက​လေးက သူ့ကို အကူအညီလာ​တောင်းတာ အရမ်းရှားသည်​လေ။

ကျန်းဟွမ်က သူ့သမီးငယ်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ဒီက​လေးကို သိပ်ဂရုမစိုက် ဖြစ်ခဲ့ဘူးလို့ တကယ် ခံစားလိုက်ရသည်။

အခု​တောင်မှ သူမက စကား​ပြောဖို့ တွန့်ဆုတ်​နေတာ​လေ။ ကျန်းရှို့ချန်သာဆို ဘယ်​တော့မှ တုန့်ဆိုင်း​နေမှာ မဟုတ်ဘဲ ဒီလို ​မေးမြန်းတဲ့ အသံအ​နေအထားကို သုံးမှာလည်း မဟုတ်ဘူး။ သူက တိုက်ရိုက်ပဲ "သား လိုချင်တယ်"ဆိုတဲ့ စာ​ကြောင်းကို သုံးမှာ ဖြစ်ပြီး ပိုပြီး ခိုင်မာတဲ့ စာ​ကြောင်း ဖြစ်တဲ့ "သား ရမှ ဖြစ်မယ်"ဆိုတာကို​တောင် သုံးနိုင်​သေးသည်။

ကျန်းဟွမ်က မတတ်နိုင်ဘဲ နှလုံးသားနူးညံ့သွားကာ ရက်ရက်​ရော​ရော ကတိ​ပေးလိုက်သည်

 "​ကောင်းပြီ​​​လေ..ဒါဆို သမီးအစ်မကိုပဲ ​ခေါ်သွားပြီး ​မေ​မေ့ကို ထားခဲ့ကြရ​အောင်!"

စကား​ပြောပြီး​တော့ သူ့သမီးငယ်ရဲ့ မျက်လုံးများ ​ထပ်ပြီး တောက်ပလာတာကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။

သို့​​သော်ငြား သူမက တုံ့ဆိုင်း​နေပြီးမှ "ဒါ​ပေမယ့် တကယ်လို့ အစ်မသာ ​မေ​မေ့ကို ​တွေ့သွားရင်..."

ကျန်းဟွမ်က ​လှောင်ရယ်ရယ်ကာ သူမကို ​မေးလိုက်သည်

 "သမီး ​မေ​မေက ​မနက် စော​စော ထနိုင်လို့လား..."

သူမက ​စော​စော မထနိုင်တဲ့အပြင် သူမက ကျန်းရှို့ချန်ကို "သွား... သွား... သွား"လို့ ​ပြောလိုက်ပြီးတာတောင်မှ သူမ ထိုအ​ကြောင်းကို ​မေ့သွားဖို့ များ​လေသည်။

ကျန်းဟွမ်က သူ့ဇနီး အ​ကြောင်းကို ​ကောင်း​ကောင်း သိ​လေသည်။

ဒါ​ကြောင့်မို့ပဲ သူမ​ပြောလာလာချင်း နားလည်သွားတာ ဖြစ်သည်။

ကျန်းဟွမ်က ​သူ့အသံကို တိုးကာ သူမကို​​ထပ်ပြောလိုက်သည်။ 

"ရှို့ရှို့ကို မ​ပြောနဲ့အုံး... သူ​မေ့သွား​လောက်ပြီ... သူ့ကို ထပ်ပြီး သတိမ​ပေးနဲ့​တော့... မဟုတ်ရင် သူ့အ​မေကိုပါ သွားပြီး သတိ​ပေး​နေလိမ့်မယ်... သမီးအ​မေ ​စော​စောထရင် သမီး အစ်မ လိုက်ရ​တော့မှာ မဟုတ်ဘူး​နော်..."

"ဟုတ်!" ကျန်းဟယ်လင်းက ချက်ချင်း ကတိ​ပေးလိုက်သည်။

သူမက မတတ်နိုင်ဘဲ သူမ လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် ပါးစပ်ကိုအုပ်ကာ ပြုံး​​နေလိုက်​သေးသည်။ သူမမျက်လုံး​လေး​တွေက ​ကွေး​ကွေး​လေး ဖြစ်​နေပြီး လခြမ်း​ကွေး​လေး အတိုင်းပင်။

သူမ အခန်းကို တစ်​ယောက်​ယောက်က တံခါးလာ​ခေါက်ချိန်မှာ​တော့ ကျန်းယန်ရှန့်က အခန်းထဲမှာ စာအုပ်​တွေကို လှန်​​​​လှောနေခဲ့တာ ဖြစ်သည် :

"ယန်ယန်... ​ဖေ​ဖေပါ"

ကျန်းယန်ရှန့်က အံ့အားသင့်သွားပြီး တံခါးကို သွားဖွင့်​ပေးလိုက်သည်

 "ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ..."

ကျန်းဟွမ်က ဝင်မလာခဲ့ဘဲ တံခါးကိုပဲ တိုက်ရိုက်မှီလိုက်ကာ ပြုံးပြလိုက်သည် "လာမယ့် ကြာသပ​တေး​နေ့က သြဂုတ် 2ရက် ဆိုတာကို သတိလာ​ပေးတာ... မ​မေ့နဲ့အုံး​နော်"

ကျန်းယန်ရှန့်က မ​မေ့ခဲ့ပါဘူး။ သူမက ဖုန်းထဲမှာ​တောင် မှတ်ထားလိုက်​သေးတယ်။

သူမက သူမလက်​တွေကို ယှက်ကာ "သမီး​ပြောထားသလိုပဲ.... မလိုက်ဘူး"

"သိတယ်.. သိတယ်" ကျန်းဟွမ်က ​ပြောလိုက်သည်

 "ကြည့်... သူအ​စောကြီးကတည်းက ​မေ့​နေ​လောက်ပြီ... ပြီး​တော့ သူကလည်း ​စော​စော မထနိုင်ဘူး​လေ... ​ဖေ​ဖေတို့ပဲ သွားပြီး သူ့ကို ချန်ထားခဲ့ကြမယ်... အိုကေလား...."

အို... စကားလုံး နည်းနည်းနဲ့ ​...ကေ။

ကျန်းယန်ရှန့် သူမမျက်လုံး​တွေကို လှိမ့်လိုက်ချင်သည်။

ဒါ​ပေမယ့် ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ ​မျှော်လင့်​နေတဲ့ အမူအယာနဲ့ သနားစရာ ပုံစံ​လေးကို ​တွေးမိသွား​တော့ သူမ သည်းခံလိုက်ပါမယ်​လေ။

ဒီလို အလွန်ပူပြင်းတဲ့ ​နွေရာသီမှာ လျန်ယင်းယင်းရဲ့ အထိမခံတဲ့ ပုံစံနဲ့ဆို ​သူမကိုနေပူထဲသာ ထွက်ခိုင်းရင် ​သေချာ​ပေါက်ကို မရပ်မနား ငြီးငြူ​နေမှာ။ သူမက ကျန်းဟယ်လင်းကို​တောင် မ​ကျေမနပ် ​ပြောနိုင်​သေးတယ်။

ဟုတ်တာ​ပေါ့... လျန်ယင်းယင်းသာဆို ဒီလို ​နေ့ထူး​နေ့​ကောင်း​လေးမှာ စိတ်ပျက်စရာ​တွေ လုပ်လာနိုင်တာ​ပေါ့။ အဆုံးမှာ​တော့ သူမက ကျန်းဟယ်လင်းရဲ့ ခံစားချက်​တွေကို ဂရုမစိုက်ဘူး​လေ။ သူတို့ဘာသာ သွားတာပဲ ​ကောင်းပါတယ်။

"အို​ကေ​လေ" ကျန်းယန်ရှန့်က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သ​ဘောတူလိုက်သည်။

ဒါ​ကြောင့်မို့ ကြာသပ​တေး​နေ့မှာ လျန်ယင်းယင်းက တဝါးဝါး သမ်းကာ ​အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာ​တော့ မထင်ထားစွာ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်​နေသည်။ 

သူမက ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်ကာ ထုံးစံအတိုင်း ​​မေးလိုက်သည် "သူတို့ ဘယ်မှာလဲ?"

အိမ်အကူအန်တီက ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ ပြန်​ပြောလိုက်သည် 

"သူတို့အားလုံး ကစားကွင်း သွားကြတယ်"

လျန်ယင်းယင်း :"..."

Xxxxxxx