အပိုင်း ၇၁

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၇၁; မင်း ကတိပေးထားတယ် 

"သမီးရဲ့ဝမ်းကွဲ အဖြစ်အပျက်အပြီးမှာ သမီးအဖေနဲ့ အမေက အဲဒါကို ခဏလောက် စိတ်ပူခဲ့ကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် နောက်တော့ မားတို့ စဉ်းစားတယ် မားတို့ သီးမှာစိုးလို့ စားတာကိုမရပ်နိုင်ကြဘူး " ရှန်ချင်းယီက ပြောလာသည်။ “မား ကြောက်လို့နေလို့မရဘူး ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အနာဂတ်မှာ ဒီရောဂါ ရနိုင်လို့ မထိုက်တန်ဘူး”

"ဒါအမှန်ပဲ" မုရော့ကျုံးက ခေါင်းညိတ်သည်။

"လင်းဟန့်ရဲ့ရောဂါအတွက် သမီးက သူမ မထွက်သွားမချင်း လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုလုံးမှာ ပါဝင်ခဲ့တယ်" ရှမ်ချင်းယီက သူ့သမီးကို ကြည့်ပြီး " သမီးဒါကို မပြောဖူးပေမယ့် မားသိပါတယ်၊ မင်း အရမ်းစိုးရိမ်နေတာကို "

မုရှောင်ယ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူမတကယ်စိုးရိမ်နေသော်လည်း သူမစိုးရိမ်သည်မှာ သူမအမေ၏ ရုတ်တရက်ဖျားနာခြင်းမဟုတ်ပေ။ သူမ ဖျားနာပြီးနောက် မိသားစု၏တုံ့ပြန်မှုဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ၎င်းတို့သည် ၎င်းကို သူတို့ကိုယ်တိုင် အဖြေရှာလိုက်နိုင်ပုံရသည်။

“ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်ကလည်း လောလောဆယ် ဒီရောဂါကို ရှာတွေ့ဖို့ နည်းလမ်းမရှိဘူး၊ စတင်ပြီး ကုသဖို့ နည်းလမ်းလည်း မရှိဘူးလို့လည်း ပြောတယ်။ ဒါကြောင့် မားမှာ ဒီရောဂါရှိနေရင်တောင် ဆေးပညာတိုးတက်မှုမရရှိမီမှာ မားတို့အားလုံးက အဲ့ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘယ်အရာမှမလုပ်နိုင်ကြဘူး ” ရှန်ချင်းယီက ရုတ်တရက် ပြုံးလိုက်ပြီး "ဒါကြောင့် မားတို့မိသားစုက ဒါကို အလေးအနက်မထားသင့်ဘူး။ မလာဘူးဆိုရင် ငါတို့ ကောင်းကောင်းနေမယ်၊ လာမယ် ဆိုရင် ငါတို့ အခု ရှိနေတဲ့ဘဝကို ကောင်းကောင်း ဖြတ်သန်းရမယ်”

“အိုကေ” မုရှောင်ယက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ' ဒါက သူမအကြားချင်ဆုံးအရာပဲ။ လက်ခုပ်တီးပြီး သဘောတူညီမှု ရစေချင်တယ်။'

မုရော့ကျုံးကလည် သဘောတူသလို အသံပြုလာသည်။ “အာ မကြာသေးခင်က ကိုယ် မင်းရဲ့ အမေ ဆွေမျိုးတွေကို ဖုန်းဆက်လိုက်တာ သက်ကြီးရွယ်အိုများစွာ အသက်ရှင်နေသေးကြောင်း သိလိုက်ရတယ်။ ဒါဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ။ ကိုယ်တို့ ပိုပြီး အကောင်းမြင်သင့်တယ်လို့ ဆိုလိုတာပဲ"

"ကျွန်မတို့ အကောင်းမြင်သင့်တယ် နောင်ကျရင် ဒီရောဂါအကြောင်း မပြောနဲ့" ရှန်ချင်းယီက ကြေညာသည်။

"ကောင်းပြီ၊ ဒီအချိန်ကစပြီး၊ ငါတို့ဘယ်တော့မှ မသိလိုက်သလိုမျိုး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောတော့ဘူး" မုရော့ကျုံးက သဘောတူသည်။

"ပါး အိမ်မှာ ဝိုင်ရှိလား။" မုရှောင်ယက ရုတ်တရက် သောက်ချင်လာသည်။

“အင်း ပါးမှာ သိမ်းထားတာတစ်ခုရှိတယ်။ ပါးတို့အားလုံး အတူတူသောက်မယ်" မုရော့ကျုံးက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် မတ်တပ်ထရပ်ပြီး သူအချိန်အတော်ကြာအောင် သိမ်းဆည်းထားခဲ့သော မောင့်ဝ်ထိုင်ကို ထုတ်ယူရန် ဝိုင်ပုလင်းရှိရာကို သွားခဲ့သည်။ ရှန်ချင်းယီလည်း သောက်ခဲပြီး ထည့်ဖို့ဖန်ခွက်ယူရန် မီးဖိုချောင်သို့သွားရန်ပင် စတင်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။

မုရော့ကျုံးက ကျန်ရှိသော မောင့်ဝ်ထိုင်ကိုယူလာကာ ဝိုင်ကို တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် လောင်းထည့်သည်။ ပိုင်ချွမ်း အတွက် ထည့်သောအခါ၊ ဝိုင်ဖန်ခွက်ကို မုရှောင်ယက သူမ လက်ဖြင့် ရုတ်တရက် ပိတ်ဆို့သွားခဲ့သည်။

"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ။" မုရော့ကျုံးက သူ့သမီးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

"ရှောင်ချွမ်းက အရက်မသောက်နိုင်ဘူး" မုရှောင်ယက သူမ၏ ဖခင်အား အရူးအမူး ခေါင်းယမ်းပြလိုက်တယ် သူမက သင်္ချာပုစ္ဆာများ လွှမ်းမိုးခံရခြင်း၏ နာကျင်မှုကို ထင်ရှားစွာ မှတ်မိနေသေးသည်။

"အို ~~" ထိုညသန်းခေါင်အထိ သင်္ချာပုစ္ဆာများကို အတူတူဖြေရှင်းရန် ထိုညထဲ ဆွဲသွင်းခံလိုက်ရသဖြင့် ပါပါးမုက စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း နားလည်သွားသည်။ "မသောက်နိုင်ဘူး ရှောင်ချွမ်း ရှင်မသောက်ရဘူး"

ရှန်ချင်းယီက သူမခင်ပွန်းနဲ့ သမီးကို မခံချင်အောင်နှောက်ယှက်လိုက်သည်။ သူမက မကျေနပ်ချက်များနှင့် ပြည့်နှက်နေသည့် ပိုင်ချွမ်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ “မိသားစု အတူတူ သောက်တာမဟုတ်ဘူးလား။ သူဘာလို့မသောက်ရမှာလဲ။"

“…” ဒီမေးခွန်းမျိုးက ချေပရန်မဖြစ်နိုင်ပေ။ ' အကယ်၍ သူ မသောက်ပါက ပိုင်ချွမ်းက အပြင်လူဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံခြင်းနှင့် အတူတူ မဟုတ်ဘူးလား '

ရှန်ချင်းယီက သူမခင်ပွန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ 'ပိုင်ချွမ်းကို ဘာလို့မထည့်ပေးသေးတာလဲ။'

မုရော့ကျုံးက သူ့သမီးကို လှမ်းကြည့်သည်။ 'ထည့်ရမလား မထည့်ရဘူးလား။ '

မုရှောင်ယက အံကြိတ်ကာ လက်ကို လွှတ်လိုက်သည်ယာ 'သင်္ချာပုစ္ဆာ လုပ်ကြရအောင်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပါပါးကို အကူအညီ တောင်းနိုင်တယ်'

ထို့ကြောင့် ပိုင်ချွမ်းရှေ့ရှိ ဝိုင်ဖန်ခွက်ကလည်း ဝိုင်ဖြူနှင့် ပြည့်နေသည်။ မုရော့ကျုံးကလည်း သူ့ကို ရင်းနှီးစွာသတိပေးခဲ့သည်။ “ဒီဝိုင်မှာ အရက်ပမာဏ မြင့်မားတယ်။ ဖြည်းဖြည်းသောက်သင့်တယ်” 

ပိုင်ချွမ်း လျစ်လျူရှုထားပြီး 'အင်း' ဟုသာ အသံထွက်လာသည်။ 'အဲ့ဒီ ပမာဏမြင့်မားတာက ပြဿနာတစ်ခုလား။ ဤသည်မှာ အရက်၏ ပမာဏ အနည်းငယ်ကို ဖော်ပြခြင်း မပြုသင့်ကြောင်း ဖယ်ထုတ်ခြင်း မပြုသင့်ကြောင်း သူလည်းသောက်နိုင်တာကို သက်သေပြရမည်။'

"ဒါဆို... တစ်ခွက်လောက် " မုရော့ကျုံးက သူ့ဝိုင်ဖန်ခွက်ကို မြှောက်ကာ ဦးဆောင်ခဲ့ပြီး၊ ထို့နောက် အဖြူရောင် ဝိုင်ခွက်လေးလုံးသည် လေထဲတွင် တိုက်မိကာ နှစ်သစ်ကူးခေါင်းလောင်းသံကဲ့သို့ ပြတ်သားသောအသံထွက်လာခဲ့ပြီး အခန်းသစ်ကို ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။

အရက်သောက်ပြီးနောက် သူမ ကားမမောင်းနိုင်သဖြင့် မုရှောင်ယက တစ်ညလုံးနေရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ပုစ္ဆာများအတွက် ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သော မု မိသားစု၏ အဖေနှင့်သမီးတို့သည် ထမင်းစားပြီးနောက်တွင် ပိုင်ချွမ်းကို ဂရုတစိုက်ကြည့်ကြသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ပိုင်ချွမ်းက ၎င်းတို့အားလုံး ၎င်းတို့၏အခန်းသို့ ပြန်မအိပ်မီတွင်ပင် မူမမှန်သည့်ပုံမပေါ်ဘဲ ပုစ္ဆာများကို ဖြေရှင်းပေးရန် ၎င်းက မတောင်းဆိုခဲ့ပေ။

"သမီး၊ သူက ပါးတို့ကို မမေးသေးပေမယ့် ပါးရဲ့မှတ်စုစာရွက်နဲ့ ဂဏန်းပေါင်းစက်က အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ" မုရော့ကျုံးက တံခါးရှေ့မှာ ရပ်ပြီး သူ့သမီးကို တိတ်တဆိတ် ပြောသည်။

“သမီးလည်း မသိဘူး” မုရှောင်ယ အသံသည် ပို၍တိတ်ဆိတ်သွားပြီး သူမက ပိုင်ချွမ်းကို သတိပေးမိမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် 'ပုစ္ဆာ' ဟူသော စကားလုံးကိုပင် မပြောရဲခဲ့ပေ။ "သူမေ့သွားပုံရတယ် "

"ဒါဆို အဖေ့ကို နေစေချင်သေးလား။"

"ပါးအရင်သွားအိပ်လိုက်၊ သူသတိရရင် သမီးခေါ်လိုက်မယ်"

"အိုကေ"

မုရော့ကျုံးက ဂရုတစိုက်ပြန်ထွက်သွားပြီးနောက် သူ့အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ သူမမျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးလေးများရှိနေသည့် သူ့ဇနီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ မုရော့ကျုံးက သူ့လက်ထဲတွင်ရှိသည့် မှတ်စုစာရွက်နှင့် ဂဏန်းပေါင်းစက်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ မပြုံးနိုင်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပေ။

=

တစ်ဖက်တွင် မုရှောင်ယက သူမအဖေကို ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ဘေးတွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေသော ပိုင်ချွမ်းကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ ဤအိပ်ခန်းသည် ကြီးကြီးမားမားမဟုတ်ပါ၊ စုစုပေါင်း ၁၂စတုရန်းမီတာသာရှိသော်လည်း ဆိုဖာ၊ ဗီရိုနှင့် စားပွဲခုံကဲ့သို့သော ပစ္စည်းများစွာရှိသည်။ ပစ္စည်းများစွာရှိသောကြောင့် အိပ်ရာက သေးငယ်သည်။ တစ်ယောက်တည်းအိပ်ဖို့ ကျယ်ဝန်းပေမယ့် လူနှစ်ယောက်ဆိုရင်တော့ နည်းနည်းကျပ်သည်။ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ အရပ်ရှည်သော ခန္ဓာကိုယ်သည် ခြေမဆန့်နိုင်သကဲ့သို့ ကုတင်စွန်းတွင် ထိုင်နေလေသည်။

" အိပ်ရအောင် " မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း မူးနေလား မသိပါ။ သူအရက်မူးနေသော်လည်း ပြဿနာမဖြစ်စေကြောင်း ၎င်းက ပြောသည်။ သူသည် ပုံမှန်ထက် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။

"ရေမချိုးရသေးဘူး " ပိုင်ချွမ်းရဲ့ သန့်ရှင်းမှုအပေါ် စွဲလမ်းမှုမှာ အလေးအနက်မဟုတ်သော်လည်း ရေမချိုးဘဲ ဘယ်တော့မှ အိပ်မပျော်ပါ။

"အဲ့ဒါ...ဒီမှာ ညအိပ်ဝတ်စုံ မရှိဘူး" မုရှောင်ယက ရုတ်တရက် သတိရသွားသည်။

“ရေချိုးမယ်၊ ညအိပ်ဝတ်စုံမဝတ်ဘူး ” 

“အဟွတ် …” ပိုင်ချွမ်းက သူမကို အရိပ်အမြွက်ပြောနေတယ်လို့ မုရှောင်ယ သံသယဖြစ်မိသည်။ ဒါပေမယ့် အခု သူတို့ မိသားစုရဲ့ အိမ်မှာ နေရတာ အဆင်မပြေဘူး ဆိုတော့ သူမက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ "ဝတ်စုံရဖို့ ငါ့အဖေကို သွားရှာလိုက်မယ်" 

"ဟင့်အင်း ကိုယ်ဟာကိုယ်ပဲ ဝတ်ချင်တယ်" ပိုင်ချွမ်းက ရုတ်တရက် ခေါင်းမာလာသည်။

"ရှင့်ရဲ့ ညအိပ်ဝတ်စုံက ဒီမှာဘယ်လိုလုပ်ရှိမှာလဲ။" မုရှောင်ယက အားကိုးရာမဲ့ဖြစ်နေပုံရပြီး ၎င်းကိုရဖို့ မောင်းပြန်ရန်ကလွဲပြီး သူမတွင် ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပေ။

“ဘေးအိမ်မှာ ရှိတယ် ” ပိုင်ချွမ်းက သူ့လက်ညှိုးကို မြှောက်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကို ညွှန်ပြလိုက်တယ် မုရှောင်ယက ခေါင်း လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဘေးအိမ်က ဖွားဖွားပိုင်ရဲ့ ခြံဝင်းဖြစ်ပြီး ပိုင်ချွမ်းရဲ့ အဝတ်အစားတွေ အထဲမှာ ရှိမှာကို သူမရုတ်တရက် ပြန်သတိရသည်။

"ဒါဆို ရှင့်အတွက် ကျွန်မသွားယူလိုက်မယ်" ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ မုရှောင်ယတွင် ခြံဘေးအိမ်၏ သော့ရှိကာ အိမ်တွင် အစုံလိုက်ရှိသည်။

သော့ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး မုရှောင်ယ လှည့်ကာ အခန်းအပြင် ထွက်လာချိန် ရုတ်တရက် သူ့နောက်တွင် ကျယ်လောင်သော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး ပိုင်ချွမ်းက လိုက်လာပုံရသည်။

"ရှင်ရောသွားမှာလား။" မုရှောင်ယက မေးသည်။

“သွားမယ်”

“ဒါဆို မြန်မြန်” နှစ်ယောက်သား အောက်ထပ်သို့ ဂရုတစိုက်ဆင်းကာ တံခါးကိုဖွင့်ပြီး ခြံဘေးရှိ အိမ်ဆီသို့ ပြေးသွားကြသည်။

ဖွားဖွားပိုင်ရဲ့ ခြံကို တစ်ချိန်လုံး ဂရုစိုက်ခဲ့သော်လည်း၊ ၎င်းသည် တစ်နှစ်ပတ်လုံး လူသူကင်းစင်နေတာကြောင့် ဆောင်းရာသီမဟုတ်တာတောင် အိမ်မှာ အေးစက်နေသည်။ မုရှောင်ယက မကူညီနိုင်စွာဘဲ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ဖြစ်သွားခဲ့သည် “အဝတ်အစားတွေ ဘယ်မှာလဲ။ ယူပြီး မြန်မြန်ပြန်ရအောင်၊ အရမ်းအေးတယ်"

"အပေါ်ထပ်မှာ " ပိုင်ချွမ်းက အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားကာ အိပ်ခန်းထဲ ကျွမ်းကျင်စွာ လမ်းလျှောက်သွားပြီး ဗီရိုကိုဖွင့်လိုက်သည်။ ပိုင်ချွမ်းက အဝတ်တစ်ထည်ကို ဆွဲထုတ်ပြီးနောက် လှည့်ထွက်သွားရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း အိမ်ပြန်သွားပြီလို့ တွေးကာ အလျင်အမြန် လိုက်လာခဲ့သည်။ မထင်မှတ်ပဲ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ဘေးခန်းက ရေချိုးခန်းထဲကို ရုတ်တရက် ဝင်သွားတဲ့ ပိုင်ချွမ်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“Hua la la …” ခဏကြာတော့ ရေချိုးခန်းထဲက ရေသံထွက်လာသည်။ မုရှောင်ယက အံ့အားသင့်သွားသည်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် သူမသည် တံခါးပေါက်မှ “ရှင်..... ရေချိုးနေတုန်းလား။” ဟု မေးလိုက်သည်။

“ချပ်…” ဤအချိန်တွင် တံခါးသည် ရုတ်တရက် ပြန်ပွင့်လာပြီး စိုရွှဲနေသော ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယရဲ့ တောက်ပတဲ့မျက်လုံးများရှေ့ပေါ်လာခဲ့ပြီး သူမကိုဖြတ်ကာ အိပ်ခန်းဆီ တည့်တည့်သွားခဲ့သည်။

ခဏကြာတော့ သူ့လက်ထဲမှာ မျက်နှာသုတ်ပုဝါတစ်ထည်နဲ့ ပြန်ထွက်လာသည်။ ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယကို ထပ်ဖြတ်သွားကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး တံခါးကိုပိတ်ကာ ရေဆက်ချိုးခဲ့သည်။

“…” 'ကောင်းပြီ၊ မျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ မူးနေသေးတယ်။ သူက တိုက်ခိုက်သည့်မုဒ်သို့ ပြောင်းလဲသွားခြင်းသာဖြစ်သည်။ '

ဘာလို့ နည်းနည်းပူနေပုံရတာလဲ။ မုရှောင်ယက စိတ်မသက်မသာဖြင့် သူမ၏ ပူနွေးသောမျက်နှာကို ပွတ်သပ်ကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ကာ အိပ်ခန်းဘက် ပြန်လှည့်သွားသည်။

ညဝတ်အင်္ကျီဝတ်ပြီးနောက် အပြင်သွားလျှင် အအေးမိမည်မှာ သေချာသည်၊ ထို့ကြောင့် မုရှောင်ယက ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားပြီး ဤနေရာတွင် အရင်အိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ပိုင်ချွမ်း ရေချိုးတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူမက အပူပေးစက်ကိုဖွင့်ကာ အိပ်ယာခင်းကို ဗီရိုထဲမှထုတ်ပြီး သန့်ရှင်းသော စောင်ပေါ်တွင် ပစ်ချလိုက်သည်။ ခဏအကြာတွင် ကုတင်အလွတ်သည် အိပ်ယာကြောင့် ချက်ချင်းပူနွေးလာသည်။

သပ်ရပ်စွာပြင်ဆင်ပြီးနောက် မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း ဗီရိုကိုပြန်ဖွင့်ပြီး ပိုင်ချွမ်းရဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကို အတွင်းမှထုတ်ယူကာ ရေချိုးဖို့ မာစတာအိပ်ခန်းတစ်ဖက်ရှိ ရေချိုးခန်းကိုသွားခဲ့သည်။ ပိုင်ချွမ်း ထွက်လာသောအခါတွင် သူသည် သူမကို မတွေ့သည့်အခါ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်နိုင်တာကြောင့် မြန်မြန်ဆေးကြောခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် တီရှပ်ကို အမြန်ဝတ်ကာ အခန်းထဲသို့ ပြေးသွားလိုက်သည်။ တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ ပိုင်ချွမ်းက ကြောင်တက်တက်ပုံစံနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။

"အရမ်းအေးတာပဲ၊ စောင်မြန်မြန်ခြုံထား" မုရှောင်ယက သူမဖိနပ်တစ်ရံကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ စောင်ခြုံရင်း သူမကိုယ်တိုင်နှင့် ပိုင်ချွမ်းကို နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်လောက် ပတ်ထားသည်။

"ရှောင်ယ ~" ပိုင်ချွမ်းက သူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိ စောင်ခြုံကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ် ပြီးတော့ အသံက မုရှောင်ယ နားထဲရောက်သွားပြီး မုရှောင်ယက သူမ၏ စိတ်ခံစားချက်များကို ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရဖြစ်ကာ 'အင်း' ကို ထုတ်ပြောလိုက်သည်။ "မင်း ဟိုအရင် ဒီမှာ အိပ်တယ်"

"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ ဒါက ကျွန်မဒီမှာ ပထမဆုံးအိပ်ဖူးပုံရပါတယ်" မုရှောင်ယ အဲဒါကို တွေးကြည့်တော့ ဒါက သူမဒီမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် အိပ်ဖူးပုံရသည်။ သူမ မေ့သွားတာလား။

"စောင်က နူးညံ့လား။" ပိုင်ချွမ်းက ထပ်မေးသည်။

“ နူးညံ့တယ် အာ ” မုရှောင်ယက သူမဆွဲတင်လိုက်သောအခါ စောင်က ပျော့သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ ပျော့ပျောင်းနေသောကြောင့် စောင်၏အတွင်းပိုင်းပစ္စည်းများကို သူမသိပါ။

"မွှေးပျံ့ နူးညံ့ပြီး အိပ်ချင်တယ် " ပိုင်ချွမ်းက အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး မုရှောင်ယ လည်ပင်းကို လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။

“ရှင်....ရှင်....လုပ်လို့မရဘူး” မုရှောင်ယရဲ့ အလိုဆန္ဒသည် ညဘက်တွင် အကြိမ်ကြိမ် လှည့်စားခံရခြင်းကြောင့် အားနည်းသွားခဲ့သည်။ “ကျွန်မ အဲ့ဒါကို မယူခဲ့ဘူး ”

"ဘာလဲ။" ပိုင်ချွမ်းက စိတ်ရှုပ်သွားသည်။

“TT အာ”

ပိုင်ချွမ်းက မျက်တောင်ခက်လိုက်သည်။ ' ရှောင်ယက ဘာလို့အဲ့ဒါကို လိုချင်တာလဲ။ ဒါပေမယ့် ရှောင်ယ လိုချင်တဲ့အတွက် သူ ပေးလိုက်မယ် ' ရှောင်ယကို လွှတ်လိုက်ပြီး ပိုင်ချွမ်းက အခန်းထဲက ထွက်သွားကာ မကြာခင်မှာ သူ့လက်ထဲမှာ အပြာရောင်ဘူးလေးတစ်ဘူးနဲ့ ပြန်လာပြီး ပစ္စည်းတွေကို မုရှောင်ယကို ပေးကာ "ဒီမှာ" လို့ ရိုးသားစွာ ပြောလိုက်သည်။

"ရှင်.....ရှင့်မှာဘာလို့ဒီလိုရှိတာလဲ။ ” မုရှောင်ယက အံ့သြသွားသည်။ 'ညစာစားဖို့ သူမအမေအိမ်ကို ပြန်လာတာ။ ပိုင်ချွမ်းက ဘာကြောင့် သူနဲ့အတူတူ ယူလာတာလဲ။'

"ဝယ်တုန်းက သယ်သွားလို့ အဆင်ပြေတယ်လို့ အရောင်း စာရေးက ပြောတယ် " ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပြီး အပြာရောင်ဘူးကြောင့် သူ့စိတ်တွေ ရုတ်တရက် နိုးထလာခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးများသည် ရုတ်ချည်း တောက်ပလာပြီး ဆိုးသွမ်းလာသည်။ "သုံးလို့ရမလား။"

"ရှင်ဘာပြောလိုက်တာလဲ။" မုရှောင်ယက ဒေါသထွက်နေသည်။ ' ဝိုင်သောက်ပြီးနောက်မှာ ဤလူက အပြစ်ကင်းဟန်ဆောင်နည်းကို သင်ယူခဲ့တယ် ငါ့ကို အချိန်အကြာကြီး လှည့်စားပြီးတော့ သူက အဲဒါကို သုံးနိုင်လားလို့ မေးသေးတယ်။ '

“သုံးလို့ရတယ် ” ပိုင်ချွမ်းက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်ပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကုတင်ပေါ် လဲကျသွားခဲ့သည်။

"မီးအရင်ပိတ်လိုက်" မုရှောင်ယက ရှက်သွားသည်။

“ဟင့်အင်း”

“ရှင်…” မူးပြီး ဆင်ခြင်တုံတရားမဲ့သူ။ မုရှောင်ယက စိုးရိမ်နေသည်။ "လိုက်ကာတွေ မဆွဲရသေးဘူး"

“မဆွဲဘူး”

မုရှောင်ယရဲ့ နောက်ဆုံးသိစိတ်မှာ မောပန်းနွမ်းနယ်နေသည်။ ကံကောင်းစွာဖြင့်၊ ပိုင်ချွမ်း အိပ်ခန်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်မှာ သူမအိပ်ခန်းဖြစ်တာကို ဝမ်းသာမိသည်၊ ဒါကြောင့် သူ မဆွဲချလိုက်လျှင်ပင် မည်သူမျှ သူတို့ကို မြင်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။

အရသာကို ခံစားပြီးနောက် ပိုင်ချွမ်းက အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားသော်လည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ လူကို လက်မလွှတ်ခဲ့ပေ။ ယင်းအစား သူသည် နောက်ထပ် မိနစ်အနည်းငယ်ကြာအောင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ချွေးစေးများထွက်နေတဲ့ နဖူးနဲ့ မုရှောင်ယကို ဖိချလိုက်သည်။ နံနက်စောစောတွင် အထူးတိတ်ဆိတ်နေပြီး သူတို့၏အသက်ရှူသံများပင် အလွန်ဆူညံနေပုံရသည်။ ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယကို အနီးကပ်ကြည့်ကာ သူမ၏ အသက်ရှူသံနှင့် နှလုံးခုန်သံကို နားထောင်နေသည်။

“ရှောင်ယ…” နောက်မည်မျှကြာမှန်းမသိသော်လည်း ပိုင်ချွမ်းက ရုတ်တရက် ပြောလာသည်။ “မမူးနဲ့၊ မဖျားနဲ့၊ မင်းဝမ်းကွဲနဲ့ မတူပါနဲ့”

စကားလုံးသုံးလုံးကို အဆက်မပြတ်ပြောပြီးနောက်၊ စကားစုတိုင်းတွင် ပိုင်ချွမ်းရဲ့ မျက်လုံးတွေက ပို၍ နက်ရှိုင်းသွားခဲ့သည်။

"အင်း~~" မုရှောင်ယက မသိစိတ်ဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သော်လည်း သူမအား တစ်စုံတစ်ယောက်၏ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းကြောင့် လှည့်၍မရပေ။ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီးနောက် သူမသည် လိမ္မာရေးခြားရှိစွာ လှဲချလိုက်သည်။

"မင်း ကတိပေးထားတယ် " ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယနဲ့ ကတိပြုခဲ့သည်။ 'ဒါက ကတိတစ်ခုပါ။'

.........

စာရေးသူမှတ်စု 

ခြောက်နှစ်အရွယ် ရှောင်ယက ရှစ်နှစ်အရွယ် ပိုင်ချွမ်းနဲ့ ဆော့ကစားရန် ဖွားဖွားပိုင် အိမ်ကို သွားခဲ့သည်။

"အစ်ကို ပိုင်ချွမ်းကော" ရှောင်ယလေးက မေးသည်။

"ခဏအိပ်နေတယ် သူ့ကို ခေါ်လို့ရတယ်။" ဖွားဖွားပိုင်က ပြောသည်။

ရှောင်ယလေးက အပေါ်ထပ်တက်သွားကာ စောင်ကိုလှန်ပြီး အော်လိုက်သည်။ စောင်ကို လှန်ပြီးနောက် ရှောင်ယလေးက သူ့အိမ်ရှိ စောင်ထက် အလွန်နူးညံ့ပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့သည်။ အဲဒါနဲ့ ကိုင်လိုက်၊ ပုတ်လိုက်၊ ပြီးတော့ လှဲချလိုက်တယ်။

“မွှေးပျံ့ နူးညံ့ပြီး အိပ်ချင်လိုက်တာ”

မနိုးသေးသော ပိုင်ချွမ်းက ခဏတာ အေးခဲသွားသည်။ သူသည် ၎င်းတို့အား စောင်ဖြင့် ပြန်လည်ခြုံပြီး မွှေးပျံ့သော နူးညံ့သော မိန်းကလေးကို တစ်ဖန် အိပ်ပျော်စေရန် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။