Extra 2

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#extra 2; ပထမဆုံး တွေ့ဆုံမှု

ဆောင်းရာသီ ၂၀၀၂

ဒီနှစ်ဆောင်းရာသီက အရမ်းအေးတယ်။ ဒီဇင်ဘာလ နောက်ပိုင်းတွင် အပူချိန် ရုတ်တရက် ကျဆင်းသွားသည်။ မိုးလေဝသခန့်မှန်းချက်က နှင်းတွေကျမယ်လို့ အမြဲပြောတယ်။ ဒါပေမယ့် တရုတ်နှစ်သစ်ကူးရောက်ဖို့ ရက်ပေါင်း 20 သာကျန်တော့တဲ့ ဇန်နဝါရီ လလယ်အထိ မရောက်သေးဘဲ ထူထပ်တဲ့ တိမ်တိုက်တွေဆီကနေ နှင်းတွေကျလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ညတည်းမှာပင် အဝါရောင်နှင့် နွမ်းနယ်နေသော မြေပြင်က အဖြူရောင် ဆီးနှင်းအလွှာများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားပြီး မှောင်မိုက်နေသော ဆောင်းဦးရာသီက ရေခဲနှင့် နှင်းကမ္ဘာအဖြစ်သယ ပြောင်းလဲသွားသည်။

သို့သော် မြို့ထဲတွင် လူများစွာရှိခဲ့သည်။ ရာသီဥတု မည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ နေ့တိုင်း စောထွက်ပြီး နောက်ကျမှ ပြန်လာရသည်။ လှပသော နှင်းများနှင့် ရေခဲပြင်ကြီးကို နှစ်နာရီအတွင်း နင်းသွားခဲ့သည်။

ငါးနှစ်သမီးလေး ရှောင်ယက အထူးသဖြင့် နှင်းထဲတွင် ဆော့ကစားချင်သော်လည်း သူမ၏ခြံသည် သေးငယ်လွန်းပြီး ခြံထဲတွင် အရာများစွာရှိနေသောကြောင့် နှင်းဘောလုံးသေးသေးလေးပင် လှိမ့်၍မရပေ။ ဘေးအိမ်က ဖွားဖွားပိုင် ရဲ့ ခြံကြီးနဲ့ မတူဘူး၊ အဲဒါက သူတို့အိမ်ထက် အများကြီး ကျယ်သည်။

ဖွားဖွားပိုင် အိမ်မှာရှိနေရင် နှင်းလူလုပ်ဖို့အတွက် သူ့အိမ်ကို လာခွင့်ပေးမယ်ဆိုတာ သေချာသည်။

"ရှောင်ယ လာ မနက်စာစား" ရှမ်ချင်းယီရဲ့ အသံသည် အောက်ထပ်မှ ထွက်လာသည်။

“အို့ လာပြီ” ရှောင်ယလေးက ပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ဆင်းပြီး ကြောင်ခြေအိတ်စွပ်ထားသော ကော်ဇောပေါ်ရှိ ဖိနပ်တစ်ရံကို ရှာကြည့်သည်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် သူမသည် ၎င်းတို့ကို ကုတင်အောက်မှ ဆွဲထုတ်ပြီးနောက် အောက်ထပ်သို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။

“လာ မနက်စာစား။ ဒီနေ့တော့ ပဲနို့နဲ့ အီကြာကွေးပဲ ရှိတယ်”

“သူတို့ကို အပြင်ကနေ ထပ်ဝယ်လာပြန်ပြီ” ရှောင်ယလေးက ရေရွတ်လိုက်သည်။ "အီကြာကွေးကို နေ့တိုင်း ဘယ်လိုစားနိုင်မှာလဲ။"

“တခြားကလေးတွေက စားချင်ရင်တောင် မစားနိုင်ဘူး။ မင်း ဘာကိုရွေးမလဲ ကြည့်ရအောင်" ရှမ်ချင်းယီက အီကြာကွေးကို အလွန်အကျွံစားခြင်းက အဆင်မပြေကြောင်းကိုလည်း သိသော်လည်း ကျောင်းပိတ်ရက်က ရောက်တော့မည်ဖြစ်သည်။ သူမသည် ဤရက်များတွင် အလုပ်များလွန်းသဖြင့် မနက်စာချက်ပြုတ်ဖို့ အချိန်မရှိပေ။

"အီကြာကွေးစား ပြီးရင် မင်း စားသောက်ဆိုင်ရွေးနိုင်တယ်"

ရှန်ချင်းယီက လိမ္မာပါးနပ်သော နတ်ဆိုးလေး ထပ်၍ တွေးတောနေမှန်းသိလျက် သူ့သမီး၏ လှည့်ပတ်နေသော မျက်လုံးကြီးများကို ကြည့်လိုက်သည်။ "စားသောက်ဆိုင်၊ KFC ?"

"McDonald's လည်း အဆင်ပြေတယ်" သူမ အရင်မရွေးဘူး။

"မြန်မြန်စား မားနဲ့ကျောင်းသွားရမယ်" ရှန်ချင်းယီက စကားမပြောနိုင်တော့ပဲ သူမသမီးရှေ့တွင် ပဲနို့ကို တိုက်ရိုက်ချလိုက်သည်။

"ကျောင်းသွားရပြန်ပြီ အားလုံးက ဆောင်းရာသီ အားလပ်ရက် ရောက်နေကြပြီကို " ရှောင်ယလေးက မပျော်ဘူး၊ သူမကိုယ်သူမ အရမ်းသနားသည်။ တခြားကလေးတွေ အားလပ်ရက်မှာ ဆော့ကစားဖို့ အိမ်မှာနေပေမယ့် နေ့တိုင်း သူမမိဘတွေနဲ့ ကျောင်းသွားရသည်။

"သမီး မသွားချင်ဘူးဆိုတာ မားသိပါတယ်၊ ခဏလောက်စောင့်နော်" ရှန်ချင်းယီက ချော့လိုက်သည်။ "သမီးပုံဆွဲဖို့ ကျောင်းသွားစာအုပ်ငယ်ကို ယူလို့ရတယ် စာမေးပွဲပြီးရင် အမေပြန်ပို့ပေးမှာပါ"

“အိုး” ရှောင်ယလေးက အားကိုးရာမဲ့နေခဲ့သည်။ မသွားချင်ပေမယ့် တခြားရွေးချယ်စရာ မရှိတော့ဘူး။ ငါးနှစ်အရွယ်ကလေးများက ၎င်းတို့၏မိဘများကို မခုခံနိုင်ပါ။

အင်း သူမက ပိုစားပြီး မြန်မြန်ကြီးပြင်းလာရမည်။

ရှန်ချင်းယီက အီကြာကွေးတွေစားနေတဲ့ သူ့သမီးကို ကြည့်ပြီး မညည်းညူပဲမနေနိုင်ခဲ့ဘူး။ 'သူမ အခုပဲ အဆီများတဲ့ အစားအစာတွေ စားရတာ ငြီးငွေ့နေပြီလို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူးလား '

မနက်စာစားပြီးသောအခါ ပန်းကန်များနှင့် အိုးများကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန် အချိန်မရှိပေ။ ရှန်ချင်းယီက သမီးဖြစ်သူအတွက် အနီရောင်အောက်ဆင်းဂျာကင်အင်္ကျီနှင့် အနက်ရောင်ကာတွန်းဦးထုပ်ကို ၀တ်ဆင်ပေးထားသည်။ သူမက သူမ၏ပတ်ပတ်လည်တွင် ပဝါကို ပေါ့ပေါ့ဆဆ ချည်နှောင်ခဲ့သည်။ "ရှောင်ယ သမီး တံခါးကိုသွားပြီး မားကို စောင့်နေ။ မား တစ်ခုလုပ်ပြီးတာနဲ့ ထွက်လာမယ်။"

“ အိုကေ ” ရှောင်ယလေးက သူမ ဖိနပ်ကို ဝတ်ဆင်ကာ တံခါးကို ကျွမ်းကျင်စွာ ဖွင့်ပြီး ထွက်သွားခဲ့သည်။ ခြံဝင်းတံခါးဝမှာ ရပ်ပြီး သူမအမေထွက်လာတာကို စောင့်နေသည်။ ရုတ်တရက် စူးရှသော ဟွန်းသံတစ်ခုထွက်ပေါ်လာပြီး သူမ ထိတ်လန့်ကာ မြေပြင်ပေါ် လဲကျသွားခဲ့သည်။

"ကလေး အဆင်ပြေရဲ့လား။" ကားဒရိုင်ဘာက ယာဉ်မောင်းထိုင်ခုံမှ အမြန်ထွက်လာသည်။ လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ရက်က နှင်းများထူထပ်စွာကျခဲ့တာကြောင့် ဘရိတ် ကျိုးသွားပြီး ကား မတည်မငြိမ်ဖြစ်မည်ကို သူစိုးရိမ်ခဲ့သည်။ ကလေးကို ထိမှာ ကြောက်တဲ့အတွက် ကလေးကို ထွက်သွားအောင် ဟွန်းတီးခဲ့ပေမယ့် လူတွေကို မခြောက်လှန့်စေချင်ဘူး။

"ကောင်းပါတယ်" ရှောင်ယလေးက ထရပ်ပြီး သူမ၏တင်ပါးမှ နှင်းများကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

"နာလို့လား။"

“မဟုတ်ဘူး၊ မနာဘူး။ ဘောင်းဘီ အတွဲပေါင်းများစွာ ဝတ်ထားတယ်"

"မင်းက ဘယ်လောက်ဝတ်ထားလို့ ချစ်စရာကောင်းပြီး နွေးထွေးနေရတာလဲ။" ကလေးမလေးက ကြောင်ကာတွန်းဦးထုပ်ကို ၀တ်ထားသည်။ သူမရဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေက ကြောင်ငယ်လေးလိုပါပဲ။

"ရှောင်ချန် မင်းက ကလေးကို ထိမိသွားတာလား။" ထိုအချိန်တွင် အနောက်ဖက်တံခါးလည်း ပွင့်လာပြီး ချောင်ဆမ် အင်္ကျီဝတ်ထားသည့် အဖွားတစ်ဦး ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသည်။

"လောင်ဖူးရမ် ငါမလုပ်ပါဘူး" ကားသမားက ချက်ချင်းပြန်ဖြေသည်။

"ဖွားဖွားပိုင် " အဘွားအို ကားပေါ်မှဆင်းလာသည်ကို ရှောင်ယလေးက မြင်သောအခါတွင် မျက်လုံးများ တောက်ပလာပြီး ကျော်တက်သွားသည်။

“ဒါက ရှောင်ယပဲ ” အဖွားပိုင်က ရှောင်ယကို မြင်သောအခါတွင် သူမဖော်ရွေသောမျက်နှာသည် ချက်ချင်းပင် အပြုံးများပြည့်နှက်သွားပြီး ပြောလာသည်။ "သမီး အရပ်ပိုရှည်လာပြီး ပိုထွားလာတယ်"

"သမီး အများကြီးဝတ်ထားတယ်"

"အိုကေ မဝဘူး အများကြီးဝတ်ထားတယ်" ငါးနှစ်သားလေးတွေက အခုသူတို့ရဲ့ပုံရိပ်ကို ဘယ်လောက်ပဲ အာရုံစိုက်နေမှန်း မသိပေမယ့်၊ သူမဘာပဲလုပ်လုပ်၊ ဒီလိုကလေးလေးက ချစ်စရာကောင်းသည်။ ပြီးတော့ သူမ အသက်ပိုကြီးလာလေ ပိုချစ်စရာကောင်းလေးပဲ။ ရှောင်ချွမ်းသား သူမလို တစ်ဝက်လောက်ဖြစ်နိုင်ရင် ကောင်းလိမ့်မည်။ 

"ရှောင်ယ အဖွားက သမီးကို အစ်ကိုငယ်တစ်ယောက်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးလို့ရမလား။" အဖွားကိုင်က ကလေးမလေးအား မေးသည်။

"သမီးတို့ အတူတူကစားလို့ရမလား။" ရှောင်ယလေးက သူမတို့၏အသိုင်းအဝိုင်းတွင် သူမအသက်အရွယ်ကလေးများ မရှိသလောက်ဖြစ်သဖြင့် ဆောင်းရာသီနှင့် နွေရာသီအားလပ်ရက်များတွင် သူငယ်ချင်းမရှိသည့်အတွက် ဝမ်းသာအားရမေးသည်။

"ဒါပေါ့" အဖွား ပိုင်က ကားထဲက ဆင်းလာတော့ ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ သူမက အတွင်းမှာ မှိန်းနေသော ကလေးငယ်ကို လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်ကာ ကားထဲမှ မထွက်မီ သူ့ကို သတိပြုမိရန် စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။ "ဒါက အဖွားရဲ့မြေး ပိုင်ချွမ်း"

“မင်္ဂလာပါ အကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း” ရှောင်ယလေးက စူးစူးဝါးဝါးအော်လိုက်ပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်၏လက်ကို လှုပ်ယမ်းရန် သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်သည်။ "ညီမနာမည်က မုရှောင်ယက နောက်ကျ အတူကစားကြရအောင်"

ကောင်လေးက နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး ရှောင်ယလေးကို အစမှအဆုံး မကြည့်ခဲ့ပေ။

“…” ရှောင်ယလေးက ပြန်ဆုတ်သွားခဲ့သည်။ ဒီ ရုပ်ချောတဲ့ အကိုကြီးက ငါ့ကို မကြိုက်တာ ဖြစ်နိုင်လား။

"မုရှောင်ယ မင်းကို တံခါးမှာစောင့်ဖို့ ငါပြောထားတာမဟုတ်ဘူးလား။ အဲ့ကို ဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ။ " ရှန်ချင်းယီက သူ့သမီးကို တံခါးဝတွင်မတွေ့သောအခါ သူမကိုရှာရန် အိမ်သို့ပြန်သွားခဲ့သည်။ ရှန်ချင်းယီက ဒေါသထွက်ပြီး စိုးရိမ်နေခဲ့သည်။

"သမီး... အဖွား ပိုင်ကို နှုတ်ဆက်ဖို့ လာခဲ့တာ" မုရှောင်ယက ပွေ့ဖက်ပြီး အဘွား ပိုင် နောက်မှာ ပုန်းနေလိုက်သည်။

"ဆရာမပိုင် ပြန်လာပြီလား။" ရှန်ချင်းယီလည်း အဖွား ပိုင် ကို မြင်ပြီး ကမန်းကတန်း နှုတ်ဆက်သည်။

"ကျွန်မကပြန်လာပြီ။ မင်းက စာမေးပွဲဖြေဖို့ ကျောင်းသွားရမှာ မဟုတ်လား။" အဖွားကိုင်သည်လည်း ဆရာမတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူမက ရက်ကို တွက်ချက်ကြည့်တော့ နောက်ဆုံး စာမေးပွဲဖြေမည့် အချိန်ဖြစ်သင့်သည်။

"ဟုတ်တယ် ကျွန်မနောက်ကျနေပြီ။ ပြန်လာတာနဲ့ ဆရာမကို သေသေချာချာ နှုတ်ဆက်ပါမယ်" အဲဒီနောက် အဖွားပိုင် နောက်မှာ ပုန်းနေတဲ့ သူမသမီးကို လှမ်းခေါ်သည်။ "ဒီကိုလာ၊ မားတို့ကျောင်းသွားရမယ်"

"သမီး မသွားဘူး။ အစ်ကိုကြီး ပိုင်ချွမ်းနဲ့ အတူနေချင်တယ်” အဲ့ဒါကြောင့် မုရှောင်ယက ဤအစ်ကိုငယ်၏ ဂရုမစိုက်မှုကို အခွင့်ကောင်းယူကာ အကိုကြီး၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

"ဒါ ဆရာမမြေးလား။ " ရှန်ချင်းယီလည်း ပိုင်ချွမ်းကို သတိထားမိသွားသည်။

"ဟုတ်တယ် ငါ့မြေး" အဖွား ပိုင်က မုရှောင်ယကို နှစ်သက်သည်။ ယခုအချိန်တွင် မုရှောင်ယရဲ့ အသက်ဝင်သောစွမ်းအင်က ပိုင်ချွမ်းကို လွှမ်းမိုးနိုင်မည်ဟု သူမမျှော်လင့်ထားသောကြောင့် သူမက ပြောလိုက်သည်။ “ ရှောင်ယ နေချင်နေပါစေ မင်းအလုပ်ကဆင်းရင် သူမကိုလာခေါ်လို့ရတယ်"

"ကျွန်မ ဆရာမကို ဒုက္ခမပေးချင်ပါဘူး"

"ဟင့်အင်း ငါသူ့ကိုကြိုက်တယ်"

ရှန်ချင်းယီက ဆက်မတောင်းဆိုတော့ပါ။ သူမက မုရှောင်ယကိုထားခဲ့ပြီး သူမ ဘာသာပဲ ကျောင်းသွားခဲ့သည်။

အဖွားကိုင်က ပိုင်ချွမ်းလက်ကို ကိုင်ထားပြီး ရှောင်ယလည်း ပိုင်ချွမ်း လက်ကို ကိုင်ထားကာ အကြီးတစ်ယောက်နဲ့ အသေးလေးနှစ်ယောက်က ပိုင် မိသားစု ခြံဝင်းထဲဆီ ဘူးသီးဘူးတစ်စည်းကဲ့သို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

“အဖွား ဒီမှာ မနေတာကြာပြီ။ အပူ မဖွင့်ရသေးဘူး။ အဖွားက မီးဖွင့်ပေးမယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အစ်ကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း နဲ့ ခဏလောက် ကစားချင်လား။” အဖွားပိုင်က မေးသည်။

“ဟုတ်ကဲ့” ရှောင်ယက ချိုချိုသာသာပြောပြီး ပြတ်ပြတ်သားသား ခေါင်းညိတ်သည်။

အဖွား ပိုင် ထွက်သွားသောအခါ၊ ရှောင်ယလေးက စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့် စူးစမ်းလိုစိတ်အပြည့်ဖြင့် ရှောင်ချွမ်းလေးနှင့်အတူ ကျန်ခဲ့သည်။

“အကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း အစ်ကိုကြီး အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ။ သမီးက ဒီနှစ်မှာ ငါးနှစ်ရှိပြီ။"

ငါ့ကို လျစ်လျူရှုနေတာလား။

“အကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း သမီးအရင်က အစ်ကိုကြီးနဲ့ ဘာလို့ မဆုံဖူးတာလဲ။ အစ်ကိုကြီး အရင်က ဘယ်မှာနေခဲ့တာလဲ။ "

ငါ့ကို လျစ်လျူရှုနေသေးတာလား။

“အကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း အစ်ကိုကြီးက ဘာလို့ သမီးကို လျစ်လျူရှုတာလဲ။ အခြားသူတွေက မေးခွန်းမေးလို့ မဖြေရင် ရိုင်တယ်လို့ ဆရာကပြောပေမယ့် အစ်ကိုကြီးက မဖြေဘူး ”

တစ်ကယ်ကြီး ငါ့ကို လျစ်လျူရှုနေတုန်းပဲလား။

"သိပြီ သူစိမ်းတွေကိုကြောက်နေတာလား။ ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ သမီးကဒီမှာအရမ်းရင်းနှီးတယ်။ နှင်းလူရုပ် အတူတူ လုပ်ချင်လား။ အစ်ကိုကြီးနဲ့တူတဲ့ ရုပ်ချောချော နှင်းလူသားလေးလုပ်ရအောင်" ရှောင်ယလေးက သူမလက်အိတ်များကို ချွတ်ကာ နှင်းထဲသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။ သူမက နှင်းလက်တစ်ဆုပ်စာကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ရှောင်ချွမ်း လက်ထဲ အချို့ကို ထည့်ပေးလိုက်သည်။ 

ရှောင်ချွမ်းလေးက အေးစက်သွားသော်လည်း တုံ့ပြန်မှုအချို့ရှိကာ လက်ထဲမှ နှင်းများကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။ ကလေး၏ ခန္ဓာကိုယ် အပူချိန်က မြင့်မားနေပြီး မကြာမီ လက်တစ်ဆုပ်စာ နှင်းအနည်းငယ်သည် ရေအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားကာ စိုစွတ်နေသော လက်ဖဝါးကို ကြည့်နေတဲ့ ရှောင်ချွမ်းလေးက အနည်းငယ် အံ့သြသွားသည်။

နှင်းတွေ ဘာကြောင့် ပျောက်သွားတာလဲ။

"ပျော်စရာမဟုတ်လား။ အတူတူသွားကစားရအောင်" ရှောင်ယလေးက ဤအစ်ကိုကြီးက အလွန်ရှက်လွန်းသည်ဟု ခံစားမိသည်။ သိသာထင်ရှားစွာပဲ သဘောကျသော်လည်း မပြောပါ။ ဒါပေမယ့် သူပြောမနေဘူးဆိုရင် သူမဆွဲလိုက်မယ်...

ကလေးနှစ်ယောက်၊ တစ်ယောက်က အနီရောင် ဂျာကင်အင်္ကျီဝတ်ထားပြီး တစ်ယောက်က တော်ဝင်အပြာရောင် ကုတ်အင်္ကျီဝတ်ထားကာ နှင်းဖြူဖြူလေးထဲတွင် ရှိနေသည်မှာ အထူးသဖြင့် မျက်စိကျစရာပင်။ ကားမောင်းသူ ရှောင်ချန်က ပစ္စည်းအချို့နှင့် အပြင်ဘက်မှ ဝင်လာသော်လည်း သူ့မိသားစု၏ ဒုတိယသခင်လေးက နှင်းထဲတွင် ထိုင်လျက်ကစားနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် သူ ထိတ်လန့်သွားပြီး ဖြူဖျော့သွားသည်။ "ဒုတိယသခင်လေး ဘာဖြစ်လို့..."

"ရှောင်ချန်" အဖွားပိုင်က ကားသမားကို ခေါ်လာသည်။

“လောင်ဖူးရမ်”

"သူ့ကို ကစားခွင့်ပေးလိုက်ပါ"

" ဒါပေမယ့် ဒုတိယသခင်လေး အအေးမိသွားနိုင်တယ် " ယာဉ်မောင်းစိုးရိမ်ခဲ့သည်။

“အဆင်ပြေပါတယ်” အဖွား ပိုင်က သူ့မြေး၏ ကျန်းမာရေးကို စိတ်ပူသော်လည်း ရှောင်ချွမ်းကို ကလေးဘဝတွင် ထားရန် နှစ်သက်ခဲ့သည်။

"ဒီအရွယ်အစားရှိတဲ့ နှင်းဘောလုံးကို ဦးစွာလှိမ့်ပြီး ခန္ဓာကိုယ် လုပ်ရအောင်" မုရှောင်ယက အကြီးကြီးတစ်ခုပြီးသွားကာ အသေးတစ်လုံးကို စတင်ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ “ဒါဆို နောက်တစ်ခုက အရမ်းကြီးအောင် လှိမ့်ပြီး ခေါင်းဖြစ်သွားအောင် လုပ်ရမယ်”

ရှောင်ချွမ်းလေးက အံ့အားသင့်စွာ ရပ်လိုက်သည်။ သူသည် အနီရောင်ဘောလုံးလေးကို ကြည့်လိုက်တယ် သူမက သူမထက်သေးတဲ့ ဘောလုံးကို လှိမ့်နေသည်။ တစ်လုံးကို လှိမ့်ပြီးနောက် သူမက နောက်တစ်ခုအား လှိမ့်လိုက်ပြီး ၎င်းတို့ကို တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ထပ်ကာထားသည်။ ရှောင်ချွမ်းလေးက ဘာကိုဆိုလိုမှန်း မသိသော်လည်း ဤအဖြူရောင်နှင်းကမ္ဘာတွင်၊ အနီရောင်သည် အထူးပြိုးပြိုးပြက်ပြက်ဖြစ်ပြီး သူ့ရှေ့တွင် အမြဲယိမ်းယိုင်နေပါသည်။

"အဖွားပိုင် အစ်ကိုကြီး ပိုင်ချွမ်းက သမီးကို မကြိုက်ဘူးလား။" ယနေ့နံနက်ကတည်းက စုံစမ်းခြင်းခံခဲ့ရသော ရှောင်ယက သူမက ရုပ်ရည်ချောမောသော အကိုကြီး စကားမပြောတာကြောင့် အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သွားခဲ့သည်။

"မဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းရဲ့အစ်ကိုကြီးဟာ ရှက်တတ်တာမို့ စကားပြောရတာ မကြိုက်ဘူး" အဖွား ပိုင်က ချော့သည်။

"သူ အရမ်းရှက်တာပဲ"

"ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမယ့် သူက သမီးနဲ့ ဆော့ကစားဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်၊ ဒါကြောင့် သူက သမီးကို ကြိုက်တယ်လို့ ဆိုလိုတာပဲ"

"သူက သမီးနဲ့ မကစားဘူး၊ သမီး နှင်းလူသားကို ကိုယ်တိုင် လုပ်ထားတာ" သူက မျက်လုံးအတွက် ကျောက်ခဲတွေကိုတောင် ကောက်ကိုင်ချင်စိတ်မရှိဘူး။

"ဒါပေမယ့် သူက သမီးနဲ့အတူ အမြဲရှိနေတယ်။ သူ သမီးနဲ့ မကစားချင်ဘူးဆိုရင် နှင်းထဲမှာ တစ်ချိန်လုံး ရပ်နေမှာ မဟုတ်ဘူး”

သရေစာများ၏သွေးဆောင်မှုဖြင့် ငါးနှစ်အရွယ်ကလေးအား ချော့ရန်မှာ မခဲယဉ်းပါ။ ရှောင်ယလေးက မျက်နှာကို လှည့်လိုက်ပြီး မကြာမီ ဤအဆင်မပြေမှုကို မေ့သွားသည်။ ထို့နောက် သူမက နေ့လယ်ခင်းတစ်ခုလုံးကို အပူရှိန်ပြင်းသော စာကြည့်ခန်းတွင် ကာတွန်းဖတ်နေခဲ့သည်။ ထို့အပြင် အစ်ကိုကြီး ပိုင်ချွမ်းက သူမအား နောက်ဆုံး ဘယ်လို စကားမှမပြောခဲ့ပါ။

ညနေပိုင်းတွင် ရှန်ချင်းယီက သူမသမီးကို လာကြိုချိန် ရှောင်ယလေးက လက်ကို မကျေမနပ် ဝှေ့ယမ်းပြီး "အကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း မနက်ဖြန် အစ်ကိုကြီးနဲ့ ကစားဖို့ သမီးထပ်လာခဲ့မယ်"

ထုံးစံအတိုင်း ပိုင်ချွမ်းက မတုံ့ပြန်သော်လည်း ရှောင်ယလေးက သူရှက်နေမှန်းသိသောကြောင့် သူမ စိတ်မဆိုးသွားခဲ့ပေ။ မနက်စာစားပြီး နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ အနီရောင်အင်္ကျီဝတ်ပြီး ပြေးလာခဲ့သည်။

"ဖွားဖွားပိုင် သမီးအစ်ကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း နဲ့ ကစားဖို့ လာခဲ့တာ"

“သမီးရဲ့အစ်ကိုကြီးက သူ့အခန်းထဲမှာ ရှိနေတုန်းပဲ။ အဖွားသူ့ကိုခေါ်လိုက်မယ်" အဖွားပိုင်က ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်သည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်၊ သမီးလုပ်ထားတဲ့ နှင်းလူသား ပျောက်သွားပြီလား သွားကြည့်မယ် " ရှောင်ယလေးက မနေ့က သူမ နှင်းလူသား လုပ်ထားသည့်နေရာကို သွားခဲ့သည်။ သဘာဝအားဖြင့် နှင်းလူသားက နေ့ချင်းညချင်း အရည်ပျော်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ သူအဲဒီမှာ ရပ်နေတုန်းဘဲ၊ ဒါပေမယ့် မပျော်ရင်တောင်မှ နောက်ထပ်တစ်ခု ထပ်မလုပ်ဖြစ်အောင်တော့ တားမှာမဟုတ်ဘူး။

ဒါပေမယ့် နှင်းလူသားဘေးက အဲဒီအဖုက ဘာလဲ။

“အကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း။” သူမအနီးသို့ ချဉ်းကပ်လာစဉ်တွင် နှင်းလူသားဘေးရှိ ဤအဖုသေးသေးလေးမှာ အဖြူရောင်အကျီနှင့် ဦးထုပ်ဖြူဝတ်ထားသော ပိုင်ချွမ်း ဖြစ်ကြောင်း ရှောင်ယလေးက တွေ့သွားခဲ့သည်။

"အစ်ကိုကြီးက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေတာလဲ။" ပိုင်ချွမ်းက ဆီးနှင်းများဖုံးလွှမ်းနေသည်ကို ရှောင်ယလေးက မြင်တာကြောင့် သူမက မကူညီနိုင်ပဲ နှင်းများကို ဖယ်ဖို့ လက်ကိုဆန့်ခဲ့သည်။ သူမ သူ့ကို လက်ထိလိုက်တာနဲ့ သူ ဒီမှာ ထိုင်တာ နည်းနည်းကြာပြီဆိုတာ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့ ပြောနိုင်သည်။

ရှောင်ချွမ်းလေးက သူ့ကိုယ်သူ နှင်းလူလေးတစ်ယောက်လို မလှုပ်မယှက်ဘဲ ရှောင်ယကို ကြည့်နေခဲ့သည်။

"ငါသိပါတယ် မင်း နှင်းလူယောင်ဆောင်နေတာ ဟုတ်လား။" ရှောင်ယက ရုတ်တရက် အကြံတစ်ခုရသွားသည်။ မနေ့က နေ့လယ်က ကာတွန်းတွေ ဖတ်ပြီး အဲဒီလို ဇာတ်ကွက်တွေ တွေ့တယ်။ ကလေးက နှင်းလူကို ဖန်ဆင်းပြီး နမ်းလိုက်ပြီး နှင်းလူသား အသက်ပြန်ရှင်လာခဲ့သည်။

"နမ်းမယ်" ရှောင်ယလေးက သူ့ကို နမ်းတော့မည်ဖြစ်သော်လည်း ရုတ်တရက် သူမ၏ ခြေချော်သွားကာ နှင်းလူသားအဖြစ် COS ဖြစ်နေသော ရှောင်ချွမ်းလေးအပေါ် တိုက်ရိုက်ပြုတ်ကျသွားသည်။

ရှောင်ချွမ်းလေးက ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာကာ တိတ်တဆိတ်ထရပ်ပြီး လှည့်ကြည့်ကာ အိမ်ထဲ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

“အကိုကြီး ပိုင်ချွမ်း ခဏစောင့်၊ သမီး အစ်ကိုကြီးကို မနမ်းရသေးဘူး။ အစ်ကိုကြီး မလှုပ်နိုင်သေးဘူး၊ အစ်ကိုကြီးက နှင်းလူတစ်ယောက်ပဲ ~~” ရှောင်ယလေးက တခြားသူရဲ့ဘဝထဲကို မဝင်နိုင်မချင်း သူ့နောက်ကိုလိုက်ဖို့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုများစွာကို သုံးစွဲခဲ့သည်။