MM Story Teller

Chapter 10

Viewers 70

🦋Chapter 10

အံ့သြစရာကောင်းသည့် ကြေညာချက်

ချီရွှင့်က သူ့အတွေးများကို သတိမထားမိပေ။ သူက အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားခဲ့ပြီး သူပြန်ဝင်လာချိန်တွင် ကြက်ဥထမင်းနှစ်ပန်းကန် ယူလာခဲ့သည်။

" ညလယ်စာလေး လာစားပါဦး..."

ပိုင်ရှီးက အိပ်ရာထဲကနေ ချက်ချင်း ထလိုက်သည်

" လာပြီ..."

သူက စားနေရင်း ထူးဆန်းမှုကို သတိထားမိသည်။

ချီရွှင့်က အစေခံ ထားရသည်ကို မကြိုက်သည့်အပြင် အိမ်တွင်လည်း စားသည့်သူ မဟုတ်၍ သန့်ရှင်းရေးက တစ်ပတ်တစ်ခါ လာရှင်းပေးရသည်။

ထို့ကြောင့် သူယူလာသည့်အရာက သန့်ရှင်းရေးက ချက်ပေးသွားသည့်အရာ မဟုတ်နိုင်ပေ။

သူက မေးလိုက်သည် " ဒါ အပြင်က မှာထားတာလား..."

“မဟုတ်ဘူး...ကိုယ်လုပ်ထားတာ..." ချီရွှင့်က ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

ပိုင်ရှီး၏ မျက်လုံးအစုံ အံ့သြမှုကြောင့် ပြူးကျယ်သွား၏။

သူ ချီရွှင့်ကို ခြောက်နှစ်လောက် တိတ်တခိုးကြိုက်ခဲ့ရသည့် ဂုဏ်သိက္ခာကို လောင်းကြေးထပ်ရဲသည်။ချီရွှင့်၏ ဟင်းချက်စွမ်းရည်က သူနှင့်အတူတူပင်။ သူက အသင့်စားခေါက်ဆွဲများနှင့် ဖက်ထုပ်များကိုသာ ချက်နိုင်သည်။ သူ ဘယ်အချိန်ကများ ချက်တတ်သွားတာလဲ။

“ခင်ဗျား ဟင်းချက်တတ်တယ်ပေါ့..." သူက ချီရွှင့်ကို သံသယဝင်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ " ကျွန်တော်က ဘာလို့ မသိရတာပါလိမ့်..."

ချီရွှင့်၏ မျက်နှာက တည်ငြိမ်နေသည်။

" အခုကစ ချက်တတ်သွားတာလေ...ကြက်ဥထမင်း မကြိုက်ဘူးလား...လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က သန့်ရှင်းရေးအန်တီကြီး အိမ်လာတုန်းက သူမဆီကနေ သင်ထားတာ...အဲ့ဒါက လုပ်ရရိုးရှင်းတယ်..."

ပိုင်ရှီးက ခက်ရင်းကိုင်၍ တတိတိဝါးနေသည်။

ယခု သူ့ပုံစံက ကြောင်တောင်တောင်လေး ဖြစ်နေပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် ဆော့များလည်း ပေနေသည်။ သူ၏ အနက်ရောင်တောက်တောက် မျက်လုံးလေးများက ရယ်ချင်လျက်နှင့် ထိန်းထားရသော ချီရွှင့်ကို ကြည့်နေမိသည်။

ချီရွှင့်က သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်က ဆော့ကို သုတ်ပေးလိုက်ရင်း ထူးဆန်းသလို မေးလာသည် " ဘာဖြစ်လို့လဲ..."

ပြန်မဖြေပဲ သူက အမြန်ရှေ့တိုးလိုက်ရင်း ချီရွှင့်မျက်နှာကို လျှပ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။

ချီရွှင့်၏ အသန့်ကြိုက်ရောဂါက ချက်ချင်း ပေါ်လာပြီး ပိုင်ရှီးကို တွန်းထုတ်လိုက်သည် " မင်းပါးစပ်က ဆော့တွေနဲ့..."

ဤသည်က ပိုင်ရှီးကို ပိုပြီး ပျော်သွားစေသည်။

သူက ချီရွှင့်မျက်နှာပေါ် ဆီများပေသွားသည်ထိ အနမ်းများ ပြန့်ကျဲနေလိုက်သည်။ ချီရွှင့်က သည်းခံနိုင်သည့်အတိုင်းအတာ ကုန်ဆုံးသွား၍ ပိုင်ရှီးကို သူ့ဒူးပေါ် ဖြတ်ခနဲ ဆွဲတင်လိုက်မှ စိတ်ငြိမ်သွားသည်။

စားသောက်ပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား ညပိုင်း လုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်ပြီး အိပ်ရာဝင်လိုက်ကြသည်။

ပိုင်ရှီးက ချီရွှင့်၏ အိပ်ခန်းဆီ ကြည့်လိုက်မိသည်။ လွန်ခဲ့သော လဝက်ကျော်ကျော် အချိန်က ဤနေရာသည် ချီရွှင့်တစ်ယောက်တည်း နေသည့် နေရာဖြစ်ခဲ့သည်။ အခန်းက အေးစက်စက် မီးခိုးရောင်စတိုင် အလှဆင်ထားသော်လည်း မသိလိုက်စွာနှင့် တဖြေးဖြေး သူ ခြေချမိသွားသည်။ သူဝယ်ပေးထားသည့် အိုးစိုက်ပန်းပင်လေးက စားပွဲပေါ်မှာ ရှိနေပြီး သူ့အဝတ်အစားများကလည်း ဗီရိုထဲတွင် ချိတ်ထားကာ ရေချိုးခန်းထဲတွင်လည်း သူ့ကိုယ်ပိုင် ရေခွက်လေးက ထပ်တိုးရှိနေသည်။

သူက ဤအကြောင်း စဥ်းစားနေရင်း ရုတ်တရက် ချီရွှင့်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်

" ကိုယ်မင်းကို ပြောဖို့ မေ့နေတာ..."

" အင်း..."သူက မော့ကြည့်လာသည်။

" မနက်ဖြန်နေ့လည် ကိုယ် အလုပ်ခရီးသွားစရာ ရှိတယ်...နောက်ဆုံးမိနစ်ကမှ ပေါ်လာတာ...လော်ဟိုင်မြို့မှာ ငါးရက်ခြောက်ရက်လောက် နေဖြစ်မယ်..."

ချီရွှင့်က အကြည်ချင်းဆုံလိုက်သည် " နောက်ရက်တွေမှာ မင်းနဲ့တွေ့နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး...."

ပိုင်ရှီးက ဘာမှဖြစ်မသွားဟန် "အို့" ဟု အာမေဍိတ်ပြုလိုက်သည်။

ချီရွှင့်က ခရီးထွက်များခဲ့သော်လည်း ယခင်က ပိုင်ရှီးကို အသိပေးဖို့ မလိုအပ်ခဲ့ပေ။

သူက သမ်းဝေလိုက်ရင်း ချီရွှင့်၏ ရင်ဘတ်ကို ပုတ်လိုက်သည်။

" သိပါပြီ...မစ္စတာချီခင်ဗျ...အလုပ်မှာ ကံကောင်းပါစေ..."

သို့သော်လည်း ချီရွှင့်က သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ငုံ့ကြည့်လာသည်။

ပိုင်ရှီးက မေးခွန်းထုတ်ဟန် မျက်တောင်ခတ်ပြလိုက်သည်။

ချီရွှင့်က ခပ်တည်တည် မေးလာသည် " မင်းက ကိုယ့်ကို မနေစေချင်ဘူးလား...နည်းနည်းလေးတောင်မှပေါ့..."

ထိုမေးခွန်းကြောင့် အံ့သြသွားပြီး ပိုင်ရှီးမှာ ချက်ချင်း ရယ်လိုက်မိသည်။

သူက သေချာစဥ်းစားကြည့်ပြီးမှ အရိုးသားဆုံး ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

" တကယ်တော့ နည်းနည်းပါ..."

သူက ချီရွှင့်ကို ရှင်းပြလိုက်သည် " လူသားတွေက အလုပ်နဲ့ ဘဝ ညီမျှဖို့ လိုအပ်တယ်...အကွာအဝေးကလည်း လှပမှုကို ပေါက်ဖွားလာစေလိမ့်မယ်...ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို တစ်လ တစ်ကြိမ်မဟုတ် နှစ်ကြိမ် တွေ့ရတယ်လေ...သေချာပေါက် နေ့တိုင်းတွေ့ချင်တာပေါ့...အခုက ခင်ဗျားနဲ့ နေ့တိုင်း တွေ့နေရတော့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရမယ့် ပမာဏက နည်းနည်း ပိုနေပြီ

...တစ်ခါတစ်လေလည်း နားလိုက်ချင်သေးတာပေါ့..."

ချီရွှင့်မျက်နှာက ချက်ချင်း ပြောင်းလဲသွား၏။

“မင်းက ကိုယ်ရှိနေလို့ အခု အာရုံစိုက်တာ နည်းသွားပြီလို့ ပြောနေတာလား..." ချီရွှင့်က ပိုင်ရှီး၏ မျက်နှာလေးကို အားသိပ်မပါပဲ ဖျစ်ညစ်လိုက်သည်။

သေချာပေါက် ချီရွှင့်က စိတ်ဆိုးသွားခြင်း မဟုတ်ပဲ ဟန်ဆောင်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူ၏ အေးစက်စက် မျက်နှာအမူအရာက ခြိမ်းခြောက်သည့် ပုံစံမျိုး ပေါ်နေသည်။

ပိုင်ရှီးမှာ ငေးခနဲဖြစ်သွားပြီး ကြောင်အသွားရသည်။

သူက မှီလိုက်ရင်း ချီရွှင့်၏ မေးစေ့ကို နမ်းလိုက်သည်။

" ကျွန်တော့်ကို နားခွင့်ပေးပါဦး...ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သိရဲ့သားနဲ့..."

သူ့အသံက ရန်စနေပုံရသော်လည်း ပြုံးနေသည့်မျက်လုံးများက ဆန့်ကျင်ဘက်ပင်။

ချီရွှင့်ကလည်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ မီးရောင်မှိန်မှိန်ထဲတွင် သူနှင့် ထိုမျက်နှာအမူအရာက ကြည့်ကောင်းနေပြီး နူးညံ့ရီဝေနေသည်။

ပိုင်ရှီး၏ နှလုံးခုန်သံတို့မှာ စည်းချက်မညီတော့ပေ။

သူက ထုတ်ပြောမိတော့မလို ဖြစ်သွားရသည်။ ခင်ဗျားကရော...ဘယ်လောက်လောက် သဘောကျလဲ။

သို့သော်လည်း သူမမေးလိုက်ခင် အသိပြန်ဝင်လာသည်။သူက လျှာထိပ်ကို ကိုက်လိုက်ရင်း မေးခွန်းကို ပြန်မြိုချလိုက်ရသည်။

သူက လက်ရှိ နွေးထွေးနေသည့် လေထုကို မဖျက်ဆီးချင်ပေ။

သူ ရောက်ရှိနေသည့်နေရာလေးက လုံလောက်နေပေပြီ။

ချီရွှင့် သူ့ကို ကြည့်နေပုံက ချစ်သူတစ်ယောက် ကြည့်သည့်အကြည့်နှင့် ဆင်တူလှသည်။

ထိုအရာလေးကိုက သူ့အတွက် လုံလောက်နေပေပြီ။

ချီရွှင့်က လော်ဟိုင်မြို့သို့ ညနေပိုင်းတွင် ရောက်သွားသည်။ သူ ရောက်ပြီးပြီးချင်း ပိုင်ရှီးဆီ မက်ဆေ့ချ် ပို့လိုက်သည်။ သူက ဟိုတယ်ရောက်သည့်အချိန် နောက်ထပ် ထပ်ပို့လိုက်လေသည်။

သို့သော်လည်း အရမ်းနောက်ကျနေပြီဖြစ်၍ သူတို့မှာ စကားပြောဖို့ အချိန် မရှိတော့ပေ။ ချီရွှင့်မှာလည်း မနက်ဖြန်မနက် အစည်းအဝေးက ရှိနေသေးသည်။ ပိုင်ရှီးက သူ့ကို မနှောင့်ယှက်ချင်၍ တိုက်တွန်းလိုက်သည်

" ခင်ဗျား အိပ်ရာဝင်သင့်ပြီ..."

ချီရွှင့်က စားပွဲခုံပေါ် အစည်းအဝေး စာရွက်စာတမ်းများကို ထားလိုက်ရင်း ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည် " အိုကေ...မင်းလည်း အိပ်ရာစောစောဝင်ပါ...ဂွတ်နိုက်..."

ထို့နောက် ဗီဒီယိုကောက အဆုံးသတ်သွားလေသည်။

ပိုင်ရှီး နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရသည်က ချီရွှင့် လက်တစ်ဖက်နှင့် နက်ကတိုင်ဖြေနေသည့် မြင်ကွင်းပင်။

သူ အနည်းငယ် စိတ်ပျက်မိသွားသည်။ ချီရွှင့် နက်ကတိုင် ဖြုတ်နေချိန် အရမ်းကြည့်ကောင်းနေမှာကို သူမမြင်လိုက်ရသည့်အတွက်ပင်။ နည်းနည်းလေး ပိုပြီး ကြည့်ရလည်း သူစိတ်မရှိပေ။

သို့သော်လည်း သူ စိတ်ထဲထားမနေတော့ပေ။ဗီဒီယိုကော ပြောစရာ မရှိတော့၍ အိပ်ရာပေါ်မှ ဆင်းပြီး မျက်နှာmask ကပ်လိုက်ပြီးနောက် ပရိုဂျက်တာ ဖွင့်ကာ မုန့်စားရင်း ရုပ်ရှင်ကြည့်နေလိုက်သည်။

ချီရွှင့် မရှိသည့် ပထမဆုံးနေ့တွင် သူက ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဖြတ်သန်းနေပြီး ခွဲနေရသည့်အတွက် ဝမ်းနည်းနေသည့်စိတ်လည်း မရှိပေ။

ရုပ်ရှင်ပြီးသွားချိန် သူက အိပ်ရာပေါ်လှဲနေရင်း ဂိမ်းဆော့နေလိုက်သည်။ သူ ပိုပြီး ဆော့လေလေ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလာရလေလေပင်။ သူ မနက်လေးနာရီထိ ဂိမ်းဆော့နေမိရာ နာရီအနည်းငယ်ခန့် အိပ်ပြီးနောက် အလုပ်သွားဖို့ အိပ်ရာထရသည်။ ကံကောင်း၍ သူက ကိုယ်ကာယ ကျန်းမာသူဖြစ်ပြီး အိပ်ရေးမဝသည့် အခြေအနေကို တောင့်ခံထားနိုင်သဖြင့် မျက်နှာထက် အရိပ်အရောင် ပေါ်မနေချေ။

ရက်ပေါင်းများစွာ ကြာအောင် ပိုင်ရှီးနှင့် ချီရွှင့်တို့မှာ စကားပြောခွင့်မသာခဲ့ချေ။

ချီရွှင့်က အလုပ်အရမ်းများနေ၍ အနည်းအကျဥ်းလောက်သာ ပြောပြီး ဖုန်းချသွားတတ်သည်။

ပိုင်ရှီးကလည်း အလုပ်များလာသည်။ အစည်းအဝေးပြီးသွားချိန် သူက စာမူများကို ပြန်လည်စိစစ်ပြီး အင်တာဗျူးလုပ်ဖို့ စီစဥ်ရဦးမည်ဖြစ်သည်။ အစာစားချိန်ကိုပင် ရအောင်ညစ်ထုတ်နေရသည်။

ထို့ကြောင့် သူ့မှာ အပြစ်မမြင်မိပေ။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက အရွယ်ရောက်ပြီးသူများ ဖြစ်သည်။ အချစ်ရေးအပြင် အလုပ်ကိစ္စများလည်း ရှိလေသည်။ သူတို့က အလယ်တန်းကျောင်းသားလေးများလည်း မဟုတ်ပေ။ ရက်နည်းနည်းလောက် မတွေ့ရသည်နှင့် ကမ္ဘာပျက်မလို ဖြစ်နေစရာ မလိုပေ။ အနေဝေးနေ၍လည်း ချစ်စကားလေးများ အခွန်းတစ်ရာလောက် ပြောနေစရာ မလိုပေ။

သူ့အလုပ်မပြီးသေးခင် သူ့အမေဆီက ဖုန်းဝင်လာလေသည်။

မစ္စဝူမော့က သူ့အား ရက်ပေါင်းများစွာ ကြာသည်ထိ အိမ်ပြန်မလာသော ကလေးဆိုးလေး ဖြစ်ကြောင်း ဖုန်းထဲကနေ ညင်ညင်သာသာလေး အပြစ်တင်နေ၏။ သူက မြန်မြန် အိမ်ပြန်လာဖို့နှင့် အိမ်တော်ထိန်းက သူ့အတွက် စွပ်ပြုတ်လုပ်ထားပေးကြောင်း မှာသွားခဲ့သည်။

“သားကို မတွေ့ရတာ ရက်တော်တော်ကြာနေပြီလေ...အမေ့သားက လုံးသလား ပြားသလား အမေ့မှာ မေ့တောင်မေ့တော့မယ်..."

ပိုင်ရှီးက စားပွဲခုံပေါ်က ပြက္ခဒိန်ကို ကြည့်လိုက်ရာ သူ့မိဘအိမ်မပြန်သည်က တစ်လလောက် ရှိနေပြီမှန်း သိလိုက်ရသည်။

သူက သားသမီးကျင့်ဝတ် မကျေပွန်သလို ခံစားလိုက်ရ၏။

သူက မစ္စဝူမော့ကိုလည်း အပြစ်မတင်နိုင်ပေ။

" ကောင်းပါပြီ....အလုပ်ဆင်းရင် လာခဲ့ပါ့မယ်...ကျွန်တော် အမေ့အတွက် မှာပေးထားတဲ့ ချုန်းဆန်းကလည်း ရောက်လာတာနဲ့ အဆင်သင့်ပဲ...ကျွန်တော် ယူလာခဲ့ပေးမယ်..."

သူတို့မဂ္ဂဇင်း၏ နောက်ဆုံး ထုတ်ထားသည့် အကြောင်းအရာက အရည်အချင်းရှိလွန်းသည့် အသက်ကြီးကြီး ချုန်းဆန်းချုပ်ဆရာကို အင်တာဗျူးထားခြင်းဖြစ်သည်။ မစ္စဝူမော့က အသက်ငါးဆယ်ရှိပြီး ကြော့ရှင်းလှပသည့် ပုံရိပ်ရှိသည်။ သူမက ကြည့်ကောင်းသည့် အဝတ်အစားများကို နှစ်သက်သူဖြစ်၍ ပိုင်ရှီးက သူမကိုခေါ်သွားပြီး သူမအတွက် အထူးမှာပေးခဲ့သည်။

အမှန်တွင်လည်း ဤအရာကြောင့် သူ့အမေ၏ သဘောထားကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်သွားခဲ့သည် " ပြီးသွားပြီလား...ဆိုင်သေးသေးလေးတွေဆီက အော်ဒါမှာထားတာတောင် မပြီးသေးတာကို...ဒါဆို ထမင်းမစားခင် ဝတ်ကြည့်ရတော့မယ်..."

စကားပြောကြပြီးနောက် ဝူမော့က သူမသား၏ အလုပ်နှင့် ပတ်သက်ပြီး အမြဲတမ်း ပြောဆိုလေ့ရှိသော်လည်း သူ အိမ်ပြန်လာမည်ဟု ပြောလိုက်သည်နှင့် ကျေနပ်စွာ ဖုန်းချသွားလေ့ရှိသည်။

အလုပ်ဆင်းသည့်အချိန် ပိုင်ရှီးက အရင်ဆုံး ရန်ယွီလမ်းကြားထဲ ချုန်းဆန်းကို ဝင်ယူပြီးနောက် အိမ်ကို မောင်းလာခဲ့သည်။ နိုဝင်ဘာလတွင် အိမ်ဝန်းထဲ၌ ခေါင်ရမ်းပန်းပင်များက ကြွေနေပြီသော်လည်း စက္ကူပန်းများက ပွင့်နေဆဲပင်။

သူ အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်ချိန် သူ့အမေအား အရင်ဆုံး ချုန်းဆန်းကို ပေးလိုက်ပြီးနောက် ဆိုဖာတွင် ဝင်ထိုင်ပြီး ညီမလေးနှင့် စကားပြောနေလိုက်သည်။

ပိုင်ရော့ကလည်း မကြာသေးခင်မှ အိမ်ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူမက ဤနှစ်တွင် မိသားစု၏ ကုမ္ပဏီကို တရားဝင် ဝင်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ သူမက နှစ်အနည်းငယ် အလုပ်လုပ်ပြီးသည်နှင့် ကုမ္ပဏီက လွှဲယူနိုင်ပြီဖြစ်၍ သူမအစ်ကိုထက် ပိုအလုပ်များသေးသည်။ သူတို့ဆုံခဲ့သည့် နောက်ဆုံးအကြိမ်က လွန်ခဲ့သော နှစ်ပတ်က နေ့လည်စာစားခဲ့စဥ်က ဖြစ်သည်။

သူမက ကြွေပန်းကန်လုံးထဲမှ စွတ်ပြုတ်အချိုကို သောက်နေရင်း အစ်ကိုဖြစ်သူကို အကဲခတ်ကာ မှတ်ချက်ပေးလာသည်။

" အစ်ကို...ဝိတ်တက်လာသလိုပဲ..."

ပိုင်ရှီးက ထိုစကားကြားသောအခါ မျက်နှာကို လက်နှင့် ပုတ်လိုက်ရင်း ပြန်ဖြေလာသည် " ဟုတ်လား...ငါ အပြင်ထွက်စားတာ များလို့နေမှာ ချီ..." သူက ထိုနေရာ ရောက်သောအခါ အမြန်ချောင်းဆိုးရင်း ဖုံးလိုက်ရသည်။ နောက်တစ်ကြောင်းက သူ့လျှာထိပ်တင် ရပ်သွားလေသည်။ သူတို့ဆက်ဆံရေးကို ဖော်မိမလို ဖြစ်သွားရသည်။

သူက လတ်တလော ချီရွှင့်နှင့် အပြင်ထွက်စားဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း သူ့မိသားစုကို ဤအကြောင်း ပြောလို့မဖြစ်ပေ။ ပိုင်ရော့၏ အေးစက်စက် အကြည့်နှင့် ဆုံမိသွား၍ ဘာမှမဖြစ်သလို မုသားနည်းနည်း သုံးလိုက်ရသည်။

" လျန်စုန့်နဲ့ ထွက်စားဖြစ်နေတာ..."

သူမက နားထောင်ပြီးနောက် နှာမှုတ်လိုက်သည်။

" တကယ်လား...လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က လျန်ကောကို တွေ့ပါသေးတယ်..." သူမက အစ်ကိုဖြစ်သူအား မထူးခြားသလို ကြည့်လိုက်သည် " သူက စူပါမားကတ်မှာ တစ်ယောက်တည်း စျေးဝယ်နေတာ..."

ပိုင်ရှီးက အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိ၍ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ သူမစကား၏ နောက်ကွယ်တွင် တစ်ခြားအဓိပ္ပါယ်ရှိနေလား သူမသေချာပေ။

သူ့အမြွှာညီမလေးက ကလေးကတည်းက ဥာဏ်အရမ်းကောင်းသည့်အပြင် ထောက်လှမ်းနိုင်စွမ်းပါရှိသည်။ သူက သူမရှေ့ရောက်လျှင် ဖုံးထားလို့မရနိုင်၍ သူမကို ဖုံးကွယ်ထားနိုင်ဖို့ သူ့မှာ စိန်ခေါ်မှု လုပ်နေရသည်။

ကံကောင်း၍ ဝူမော့က ချုန်းဆန်းအသစ်ကို လဲဝတ်လာခဲ့ပြီး သူတို့စကားဝိုင်းထဲ ဖြတ်ပြောလာသည်။

ဝူမော့က သူတို့ရှေ့ လှည့်ပြပြီး သူမနှင့်ကိုက်လား မေးလာ၍ အမြွှာနှစ်ယောက်မှာ ချက်ချင်း လက်ခုပ်တီးပေးလိုက်ရသည်။

ပိုင်ရော့က အားမပါဟန် ချီးကျူးလိုက်သည် " အရမ်းကောင်းပါတယ်...သူများတွေတော့ အမေ့ကို အစ်မလို့ ထင်နေကြတော့မှာပဲ..."

ဝူမော့က သမီးဖြစ်သူဆီ အပြေးသွားလိုက်ရင်း ဂုဏ်ယူသလို အကြည့်များနှင့် ပြောလိုက်၏

" သမီးက အမြဲတမ်း အမေ့ကို ဘယ်လို စကားချိုချိုလေးတွေနဲ့ ပြောရမလဲ သိတယ်..."ထို့နောက် သူမက သားဖြစ်သူဆီ လှည့်လိုက်သည် " ရှီးရှီးရဲ့ အဝတ်အစား ကြည့်တတ်တဲ့ အမြင်လည်း မဆိုးဘူးပဲ..."

သုံးယောက်သား ပိုင်မိသားစု၏ နောက်ဆုံးကျန်သည့် ပိုင်ရှီးနှင့် ပိုင်ရော့တို့၏ အဖေ ပိုင်ကျိဟွားကို နာရီဝက်လောက် စောင့်နေလိုက်ရသည်။

သူ့အဖေ အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဝူမော့ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း အချိန်တစ်ခုကြာမှ သားသမီးများဆီ မေးချိန်ရလေသည်။

အမြွှာနှစ်ယောက်က ကလေးဘဝကတည်းက ခွေးစာအပြည့် စားခဲ့ဖူး၍ ယခုလောက်ကို မဖြုံတော့ပေ။

မိသားစုလေးယောက် ညစာစားဖို့ ထိုင်လိုက်ကြသည်နှင့် စကားလေး တပြောပြောနှင့် ရယ်သံများ ထွက်လာကြတော့သည်။ သူတို့မိသားစုက ရှေးရိုးဆန်သည့် မိသားစု မဟုတ်ပေ။ ဝူမော့နှင့် ပိုင်ကျိဟွားတို့က သားသမီးများနှင့် မည်သည့်အကြောင်းအရာမဆို လိုက်ပြောပေးနိုင်ကြသည်။

သို့သော်လည်း စကားပြောနေကြရင်း လျိုမိသားစု၏ အငယ်ဆုံးသားဆီ စကားရောက်သွားသည်။ လျိုမိသားစု၏ အငယ်ဆုံးသားက အသုံးအဖြုန်းကြီးသည့်သူ ဖြစ်သော်လည်း မကြာသေးခင်က ထိုအကျင့်ကို စွန့်လွှတ်သွားခဲ့သည်။ သူ့ဇနီးလောင်းလေးနောက်ကို လိုက်နေသည်ဟု ပြောသံကြားရသည်။ နှစ်ဝက်ခန့် လိုက်ခဲ့ရသော်လည်း ယခုတွင် အသုံးဖြုန်းကြီးသည့်သားက အိမ်ပြန်လာသည်ဆိုသည့် စကားပုံ၏ အစစ်အမှန်ပုံစံလို ဖြစ်နေ၍ ကောင်းမွန်လေသည်။.

ဝူမော့နှင့် ပိုင်ကျိဟွားတို့က ဤကိစ္စကို လူငယ်ဘဝတုန်းက ကြုံခဲ့ဖူးလေသည်။ သူတို့က ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်လို ပြောနေကြသော်လည်း အတည်မယူကြပေ။ ခိုင်မာသည့် ခံစားချက်များ ရှိနေချိန် ဖြစ်သော်လည်း အနာဂတ်အပေါ်တွင်လည်း မူတည်နေသေးသည်။

သို့သော်လည်း သူမက ပြောနေရင်း သူမကလေးများဆီ ကြည့်လာသည် " ပြောကာမှ အရင်တုန်းက မင်းတို့နှစ်ယောက်အတွက် တစ်ယောက်ယောက်က ဘလိုင်းဒိတ်လုပ်ဖို့ အကြံပေးလာသေးတယ်...အမေက မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို လက်ထပ်ဖို့ အတင်းမတိုက်တွန်းချင်တာနဲ့ လက်မခံခဲ့တာ...ဒါပေမယ့် ဘာလို့ မင်းတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်က ဘုန်းကြီးနဲ့ သီလရှင်လို လုပ်နေရတာလဲ...တစ်ယောက်မှ ချစ်သူမရှိကြသေးဘူး..."

ဝူမော့က ဤကိစ္စကို စိတ်ထဲရှိသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ သူမ၏ သားနှင့်သမီးက ပညာရေးရော စီးပွားဥစ္စာပါ ပြည့်စုံကြပါလျက်နှင့် အချစ်ကိစ္စမျိုး မတွေ့ရပေ။ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာသည်ထိ တစ်ယောက်မှ ခေါ်မလာပေးခဲ့ကြပေ။

ဝူမော့က သူမ၏ကလေးများကို လက်တွဲဖော် ရှိစေချင်မိသည် " အမေ မင်းတို့အရွယ်တုန်းကဆို သုံးလေးယောက်လောက်တောင် ရှိနေပြီရော...."

ပိုင်ကျိဟွားက ဘေးကနေ သူမကို အားပေးလာသည် " အဲ့ဒါအမှန်ပဲ...မင်းအမေကို လိုက်ဖို့ တော်တော်ကြိုးစားခဲ့ရတာ..."

ပိုင်ရှီးနှင့် ပိုင်ရော့တို့ အချင်းချင်းကြည့်လိုက်ကြပြီး တစ်ယောက်မှ စကားမဆိုမိကြပေ။ သူတို့က အပြစ်မကင်းဟန် စွပ်ပြုတ်ထဲသာ ခေါင်းငုံ့နေကြသည်။

အထူးသဖြင့် ပိုင်ရှီးပင်။

သူက တည့်တည့်မပြောနိုင် ဖြစ်နေသည်။ အမေ အဖေ...ကျွန်တော် တွဲနေတဲ့သူ ရှိပါတယ်...အမေတို့လည်း ကောင်းကောင်းသိတဲ့သူပါ...ချီမိသားစုက ချီရွှင့်လေ...သိပ်မကြာခင်ကတောင် အမေတို့နှစ်ယောက် သူ့မိဘတွေရှိတဲ့ဆီမှာ ညစာစားခဲ့သေးတယ်လေ...

ကံကောင်း၍ ဝူမော့က ဤကိစ္စကို အနည်းငယ်လောက်သာ ပြောပြီး ပါတနာရှာဖို့ မတိုက်တွန်းခဲ့ပေ။ သူမက ထိုအကြောင်းအရာကို ပြန်ရုတ်သိမ်းသွားသည်။

သူမက ခေါင်းငုံ့ထားရင်း စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကိုသာ အကြည့်ရောက်ကာ သူမကိုယ်သူမ ပြောနေသလိုမျိုး စကားဆိုလာသည်

" ထားလိုက်ပါတော့ ...ခံစားချက်ဆိုတာ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ဆန္ဒရှိမှရတာ...အမေတို့က ဒါကို လိုက်ထိန်းချုပ်နေလို့ မရဘူးလေ...ဒါပေမယ့် မိဘတွေအနေနဲ့ မင်းတို့ ဘယ်သူ့ကိုပဲ ခေါ်လာပါစေ မင်းတို့အပေါ် ကောင်းတယ်ဆိုရင် အမေတို့ လက်ခံပေးမှာပါ..."

ပိုင်ရှီးက ထိုစကားကြားသောအခါ နှလုံးသားတို့ တုန်ယင်သွားလေသည်။

🦋🦋

Prev Next