အပိုင်း ၂၆၁-၂၆၂

Part 261

 သူမ ​ကျောင်းအဝင်ဂိတ်ကို ​ခြေချလိုက်တဲ့အချိန်ကစပြီး ​ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာ​မေးပွဲ အ​ကြောင်း​ပဲ သူမနားမှာ တရစ်ဝဲဝဲ ဖြစ်လို့​နေသည်။ သူမ ထိုအ​ကြောင်းကို ရက်900ထက်မက နား​ထောင်ခဲ့ရပြီး တကယ့် တကယ်​တော့ ယင်တစ်​ကောင် ဖြတ်သွားခဲ့သည့်အတိုင်းပင်။

 အထက်တန်း တတိယနှစ်​ ​ကျောင်းသားများ၏ အချိန်က အရမ်းတင်းကြပ်လှသဖြင့် ကျန်းယန်ရှန့်က သူမ​မွေး​နေ့ကို အိမ်မှာ ကိတ်စားရင်းဖြင့်သာ ကုန်ဆုံးခဲ့ရသည်။

 မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် ​ကျောင်းသား​များက ​ကောလိပ်ဝင်ခွင့် စာ​မေးပွဲခန်းထဲမှာ အမှန်တကယ် ထိုင်​​နေခဲ့ရပြီ ဖြစ်သည်။

 ထိုစာ​မေးပွဲခန်းထဲမှာတော့ 99.9%​သော ​ကျောင်းသား​တွေက သူတို့ကိုယ်သူတို့ အနာဂတ်တစ်ခု​ပေးနိုင်ဖို့ ကြိုးစား​နေရပြီး သူတို့ထဲက အိမ်မှာ ​ရွှေတွင်း ရှိ​နေ​သော(ချမ်းသာသော) ကျန်းယန်ရှန့်လို 0.1%က​တော့ သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင် အရည်အချင်းကို သက်​သေထူလိုသည့် အတွက်​​ကြောင့်သာ။

 စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာက အရမ်းကို သက်​တောင့်သက်သာ ဖြစ်​နေပြီး ဘယ်လို ဖိအားမျိူးမှ ရှိ​မနေခဲ့​ပေ။ ကျန်းဟွမ်ကသာ သူမထက်ပို စိတ်လှုပ်ရှား​နေပုံရပြီး ​နေ့တိုင်း စာ​မေးပွဲပြီးသည့်အချိန်တိုင်း လာကြို​ပေး​လေ့ရှိသည်။

 သို့​သော်လည်း ​နောက်ဆုံး​နေ့မှာ​တော့ ကျန်းယန်ရှန့်က ကားထဲကို ဝင်မလာဘဲ ကိုယ်တစ်ဝက်သာ ကိုင်းကာ ​မေးလာသည် "သမီးအိတ်က​ရော? ​​မေ့လာတာလား?"

 ကျန်းဟွမ်က သူမအိတ်ကို ကမ်း​​ပေးလိုက်သည်: "အိတ်က ဘာအတွက်လဲ? သမီး ဘာလုပ်မလို့လဲ?"

 ကျန်းယန်ရှန့်က သူမရဲ့ စာ​ရေးကိရိယာအိတ်ကို သူ့ဆီ လှမ်းပစ်​ပေးလိုက်​လေသည်: "သမီး အိမ်ပြန်မလိုက်​သေးဘူး... အပြင်ထွက်ပြီး ရက်နည်းနည်း​လောက် အနားယူအုံးမယ်"

 သူမက အိတ်ကိုလွယ်ပြီး ကားကိုပိတ်ကာ ​ပြေးသွား​တော့သည်။

 ကျန်းဟွမ်:"..."

 ကျန်းဟွမ်က တစ်ဖက်ကို​​ရွှေ့လာပြီး​နောက် ကားမှန်ကိုချပြီး ​ခေါင်းဆန့်ထုတ်ကာ ​အော်

 လိုက်သည် "​စော​စောပြန်လာ​နော်... သမီးရဲ့ လုံခြုံ​ရေးကိုလည်း ဂရုစိုက်အုံး!"

 သူထပ်ကြည့်လိုက်သည့်အခါမှာ​တော့ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ​ကျောင်းသား​တွေ မိဘ​တွေနဲ့ ပြည့်လို့သွားပြီး လူအရမ်းများတာ​ကြောင့် ​​ခေါင်းပင် မူး​ဝေလာရသည်။ သို့​သော်လည်း ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ အရိပ်​လေးကိုပင် မဖမ်းမိလိုက်။

 ဟမ့်! သူမက အခုမှ ​လောကကြီးထဲ​ရောက်လာတဲ့ သား​ပေါက်​လေးလိုပဲ။ ဒါ​ပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားလို့ ခုန်​ပေါက်ပြီး ​ပြေး​နေတာ​တော့ မရှိဘူး!

 ကျန်းဟွမ်က အကြိမ်အနည်းငယ် ငြီးငြူ​နေပြီးမှ သူ့ဒရိုင်ဘာကို ​ပြောလိုက်သည် "သွားစို့.. ပြန်ကြစို့"

 စာ​မေးပွဲပြီးပြီးချင်းမှာ လူအများကြီး ရှိ​နေသည်။ တစ်ချို့​ကျောင်းသားများက စာ​မေးပွဲပြီး​တော့ မပြန်ကြ​သေးဘဲ အတူတကွ စကားတ​ပြော​ပြောနဲ့ ရှိ​နေကြဆဲပင်။ တစ်ချို့က ​​ပျော်​နေပြီး တစ်ချို့က​တော့ ဝမ်းနည်း​နေရသည်။ တစ်ချို့က စာ​မေးပွဲခန်းထဲက ထွက်လာ​တော့ ငို​နေကြပြီး တစ်ချို့က သုံး​ပေအမြင့်​​လောက်ထိ ခုန်​ပေါက်ကာ ရူးရူးနှမ်းနှမ်း ​ပြေးသွားကြသည်။

 "အိုး... လူငယ်ဘဝက​တော့" ကျန်းဟွမ်က သက်ပြင်းချကာ ပြုံးလိုက်​လေသည်။

 စာ​မေးပွဲကျင်းပတဲ့​နေရာ၏ ဝင်​ပေါက်က လမ်းသွယ်လေးပဲ ဖြစ်ကာ ဦးတည်ရာ နှစ်ဖက်က လမ်းကျဥ်း​လေး​တွေကြားမှာ ဘာအတားအဆီးမှ ရှိမ​နေခဲ့​ပေ။

 ကျန်းဟွမ်၏ကားနှင့် ပြိုင်ကား​လေး တစ်စီးက အချင်းချင်း ဖြတ်သွားခဲ့ကြသည်။ သို့​သော်လည်း တစ်ဖက်က ကား​မောင်းသူက ယွဲ့ စုန့် ဖြစ်​နေတာကို​တော့ ကျန်းဟွမ်တစ်ယာက် မသိခဲ့​ချေ။

 ယွဲ့ စုန့်က ​ပြောလိုက်သည် "မင်း ပင်ပန်းရင် အရင်အိပ်လိုက်​လေ"

 ကျန်းယန်ရှန့်က ​ပြန်​ဖြေ၏ "ကျွန်မစိတ်က အလုပ်လုပ်​နေတုန်းကို ဘယ်လိုလုပ် အိပ်​ပျော်မှာလဲ?"

 ယွဲ့စုန့်က ​ပြောသည် "အို​ကေ.. အခုကစပြီး ပိုလွယ်ကူသွား​တော့မှာ"

 ကျန်းယန်ရှန့်က သူမမျက်လုံးကို မှိတ်ကာ ရှည်ကြာပြီး စိတ်သက်သာရာရတဲ့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ချလိုက်သည်။

 ပြန်လည်​မွေးဖွားပြီး သုံးနှစ်အကြာမှာ​တော့ သူမစွန့်ပစ်ထားခဲ့တဲ့ အထက်တန်း​နေ့ရက်များကို ပစ်ချကာ ထပ်ပြီး ​ကျော်လွှားနိုင်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

 ထိုကာလမှာ သူမ၏ကြိုးစားခဲ့မှု​များနှင့် စိုက်ထုတ်ခဲ့ရ​သော ခွန်အားများ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထိန်းညှိခဲ့ရမှု​များ၊ ပြိုလဲမှု​​များ ပြီး​တော့ ပြန်လည်တည်​ဆောက်ခဲ့ရခြင်းများ၊ သူမရဲ့ နှလုံးသားခရီးလမ်း၊ ချိုချို ချဥ်ချဥ် စပ်ရှရှ အရသာများကို​တော့ သူမသာ နားလည်​ပေသည်။

 ကျန်းယန်ရှန့်က မတတ်နိုင်ဘဲ ယွဲ့ စုန့်ကို ကြည့်ဖို့ ​ခေါင်းအနည်းငယ် ​စောင်းလိုက်သည်- ထိုသူရဲ့ လှပတဲ့​မေးရိုး​လေး၊ နှင်းလိုဖြူစွတ်​နေတဲ့ ရှပ်​ကော်လာနဲ့ ရှည်လျားတဲ့ လည်ပင်း​လေး။

 သူမမျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်​တော့ အရင်ဘဝက မြင်ကွင်း​တွေက သူမစိတ်ထဲ​ပေါ်လာခဲ့သည်။

 ထိုသူက သူရဲ့​မေးရိုးနဲ့ ရှပ်​ကော်လာမှာ အခြားသူ​တွေရဲ့​သွေး​တွေနဲ့ စွန်းထင်း​နေပြီး သူမကို ဖက်ထား​ပေးခဲ့သည်။သူမက သူမစိတ်နှလုံးထဲမှာ နက်ရှိုင်းစွာ စွဲမြဲ​နေတဲ့ အသံကို ထပ်ပြီး သတိရလာသည်။

 "ရှင်​ပြောကြည့်" ကျန်းယန်ရှန့်က ရုတ်တရက် ​မေးလိုက်သည် "လူတစ်​ယောက်ရဲ့ ဘဝမှာ မှန်ကန်တဲ့လမ်း​ကြောင်းဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ?"

 သို့​သော်ငြား ယွဲ့ စုန့် ပြန်မ​ဖြေနိုင်ခင်ပင် ကျန်းယန်ရှန့်က သူမဘာသာ ​ပြောလာခဲ့သည် "အမှန်ဆိုရင် စာကြိုးစားတာ အလုပ်ကြိုးစားတာ ​ကောင်း​ကောင်း​နေထိုင်တာလိုမျိုးကို ​ပြောချင်တာ... ဟုတ်တယ်မလား? ဒီထက့်ပို အ​ရေးကြီးတာမျိုး မရှိ​တော့ဘူး... ဟုတ်တယ်မလား? အ​ခြေခံအားဖြင့် လူတိုင်းက ဒီလိုမျိုး​တွေပဲ ဟုတ်တယ်မလား?"

 ထို "ဟုတ်တယ်မလား"ဆို​သော စကားလုံးက ယွဲ့ စုန့်ကို ရယ်​မော​စေသည်။

 "ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာ​မေးပွဲက မင်းအ​တွေး​တွေကို သန့်စင်ပေးလိုက်တာလား.... ​အဲ့တာက မင်းကို အခုလို လူမှုဒဿနိကနဲ့ ဆိုင်တဲ့​မေးခွန်း​တွေကို ​စပြီး​တွေးလာ​​အောင် လုပ်​နေပြီလား..."

 ကျန်းယန်ရှန့်က သူရဲ့ အရွှန်း​ဖောက်မှုကို လျစ်လျူရှုပြီး ​​မေးခွန်းသာ ​မေး​နေ​လေသည် 

"ရှင်​ပြောကြည့် ကျွန်မအခု မှန်ကန်တဲ့ လမ်း​​ကြောင်း​ပေါ်မှာလား?"

 ထိုမိန်းက​လေးက အခု​လေးတင်မှ ​ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာ​မေးပွဲကို ဖြတ်​ကျော်ကာ သူမရဲ့ ငြီး​ငွေ့ ဖွယ် အထက်တန်း​ကျာင်းသားဘဝကို ပြီးဆုံးခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ​ကျောင်းသားအများစုက ထိုအချိန်မှာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပင်ပန်းနွမ်း​နယ်​နေမှာဖြစ်​ပေသည်။ ယွဲ့ စုန့်က ကျန်းယန်ရှန့်က ထိုအ​ခြေအ​နေမှာ ရှိမ​နေမှန်း ခံစားရ​ပေမယ့်လည်း သူမ​မေးတာကို ဂရုတစိုက် ပြန်​ဖြေ​နေဆဲပင် "​သေချာတာ​ပေါ့"

 သူ့​လေသံက ကျန်းယန်ရှန့်ကို အတည်ပြုချက်တစ်ခု ​ပေး​နေသလို အရမ်းကို ​သေချာ​နေခဲ့​လေသည်။

 ကျန်းယန်ရှန့်က ​နောက်ထပ် စိတ်သက်သာရာရဖွယ် သက်ပြင်းတစ်ခုကို ထပ်ချလိုက်ပြီး သူမမျက်လုံးကို မှိတ်ကာ ထိုင်ခုံ​ပေါ်ကို မှီချလိုက်​လေသည်: "​လေဆိပ်​ရောက်ရင် နှိုးလိုက်"

 .....

 ကျန်းယန်ရှန့်က တံခါးကိုဖွင့်ကာ ​အိမ်​လေးရဲ့ ရှုခင်းကြည့်ကပြင်​လေးဆီ သွားလိုက်သည်။

 ထို အပန်း​​ဖြေအိမ်​လေးက ​တောင်​​လေးတစ်ခု၏ အမြင့်ထက်ဝက်နေရာတွင် ​ဆောက်ထားကာ ပတ်ပတ်လည်တွင် နှင်းများဖုံးလွှမ်း​နေ​သော ​တောင်တန်းများ ရှိ​နေပြီး အာက်ခြေမှာ​တော့ ​ပြေပြစ်​သော တောင်ကုန်း​​လေးများရှိ​နေသည်။ အပင်​တွေ​တော့ သိပ်မရှိ​ပေ။ ​​ဘေးပတ်လည်ကို လှည့်ကြည့်လျှင်​တော့ အစိမ်း​ရောင်​ပေါင်းပင်များက အ​ရောင်မျိုးစုံ​သော ပန်းများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းကာ ရှိ​နေသည်။ ​လေထဲမှာ လန်းဆန်းသော အနံ့​လေး ရ​နေပြီး ​ကောင်းကင်ကြီးက မြင့်မားကာ ကျယ်ပြန့်​ဝေးလံပြီး အရမ်းကို ကြည်လင်​နေခဲ့သည်။

 ထိုအချက်ကပင် လူ​တွေကို အရမ်း ​​သေးငယ်သွားသလို ခံစားရ​စေသည်။

 "​ကောင်း​ကောင်း အိပ်​ပျော်ရဲ့လား?" ယွဲ့ စုန့်က သစ်သား ​ကပြင်လေး​ပေါ်က ​နောက်မှီထိုင်ခုံ​လေး​ပေါ်တွင် ထိုင်​နေရင်း ​မေးလိုက်သည်။

 "​ကောင်း​ကောင်း အိပ်ခဲ့တာ​ပေါ့!" ကျန်ယန်ရှန့်က လက်ဆန့်ထုတ်ကာ ပြားချပ်ပြီး သန်မာ​​နေ​သော နှင်းလို ဖြူစွတ်​နေသည့် ဗိုက်သား​လေးကို လှစ်ဟပြလိုက်သည်။ "အကုန်ပြန်​ကောင်းသွားပြီ"

 "ခဏ​လောက် လာထိုင်အုံး" ယွဲ့ စုန့်က ​ပြောသည်။

 ကျန်းယန်ရှန့်က​ သူ့ကို စ​နောက်လိုက်​လေသည် "ရှင့်ကြည့်ရတာ ရှုခင်းပိုစ့်ကဒ်​တွေထဲက အဘိုးကြီးလိုပဲ"

 "အဘိုးကြီးက ဘာကအ​ကောင်းဆုံးလဲဆိုတာ မသိခင် အကုန်ကြုံ​တွေ့ ဖူးသွားပြီ" သူက သူ့​​ခြေ​ထောက်ကိုပုတ်ပြလိုက်သည် "ဒီကိုလာ"

 ကျန်းယန်ရှန့်က အနား​ရောက်လာကာ အခြားထိုင်ခုံကို လျစ်လျူရှုလိုက်ပြီး သူ့လက်​မောင်းထဲကို ထိုင်ကာ မှီထားလိုက်သည်။

 လူနှစ်​ယောက်က စကားမ​ပြောလာခဲ့​ပေ။

 ခဏအကြာမှာ ကျန်းယန်ရှန့်က ညင်ညင်သာသာ ​ပြောလာခဲ့သည် "အရမ်းတိတ်​နေတာပဲ"

 ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်​နေသည်သာမက နှလုံးသားကပါ တိတ်ဆိတ်​နေသည်။

 ယွဲ့ စုန့်က ​ပြောသည် "မင်းဒီလို​နေရာ​တွေကို များများလာသင့်တယ်.. တိတ်ဆိတ်တာက မင်းရဲ့ စိတ်အ​ခြေအ​နေကို ​ပြောင်း​ပေးနိုင်တယ်"

 ကျန်းယန်ရှန့်က ​ခေါင်းကို လှည့်ကာ သူ့​မေး​လေးကို ကိုက်လိုက်သည် "ထားလိုက်​တော့.. တစ်ခြားဟာ​တွေသာ ​ပြောင်းချင်​ပြောင်းမယ်... ကျွန်မစိတ်ကို ​ပြောင်းမ​​ပေးနိုင်ဘူး"

 ယွဲ့ စုန့်က သူမ​ရဲ့ခေါင်း​နောက်ပိုင်းကို ထိန်းကိုင်ကာ သူ့​ခေါင်းကိုငုံ့လာပြီး သူမကို နမ်းလိုက်သည်။

Xxxxxx

Part 262

 ကျန်းယန်ရှန့်က သူမမျက်လုံးကို မှိတ်ကာ အလွန်အမင်း စိတ်အပန်း​ပြေသလို ခံစား​နေရသည်။ ဒါကပဲ သူမပြန်လည်​မွေးဖွားလာပြီး သုံးနှစ်တာကာလအတွင်း စိတ်အသက်သာဆုံး အချိန် ဖြစ်နိုင်သည်။

 ငယ်ရွယ်​သော စုံတွဲ၏ အနမ်းက ကြာရှည်စွာ ချိတ်ဆက်​နေပြီး နှစ်​ယောက်သားကို ခွဲဖို့ယာ ခက်ခဲ​နေသလိုပင်။ သို့​သော်လည်း ယွဲ့ စုန့်က ရပ်တန့်လိုက်သည်။ ကျန်းယန်ရှန့်က သူ့ရဲ့ ရှုပ်​ထွေး​နေတဲ့ အသက်ရှူသံနဲ့ မူမမှန်​တော့တဲ့ ခန္ဓါကိုယ်ကို ခံစားမိ​နေသည်။

 စီနီယာအထက်တန်း​ကျောင်းသူရဲ့ ချစ်သူ​ကောင်​လေးတစ်​ယောက်အ​နေနဲ့ ယွဲ့ စုန့်ရဲ့ တစ်နှစ်တာက အမှန်တကယ် ​တော်​တော်​လေး ခက်ခဲခဲ့သည်ပင်- ချိန်း​တွေ့တာကိုလည်း နည်းနည်းပဲ လုပ်ခဲ့ရပြီး သူက ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ စာ​လေ့လာမှုကို သက်​ရောက်မိမှာ စိုးရိမ်​နေခဲ့သည်။ သူက အချိန်တိုင်း ထိန်းချုပ်​နေခဲ့ရသည်။ ​သေချာတာ​ပေါ့.. ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့အသက်ကိုလည်း ထည့်တွက်ဖို့ လို​သေးသည်ပင်။

 စိတ်ဆန္ဒ​တွေ ဘယ်လိုပဲ ပြင်းထန်ပါ​စေ လူ​တွေက တိရစ္ဆာန်​တွေလို အဆင့်နှိမ့်ချပစ်လို့ မရနိုင်ဘူး။

 ကံ​ကောင်းစွာဖြင့် သူမ​လေးက အဆုံးမှာ​တော့ ကြီးပြင်းလာပြီး အခု သူ့​ချစ်သူ​လေးက အရွယ်​ရောက်ခဲ့​လေပြီ ။

 ကျန်းယန်ရှန့်က သူမလက်က​​လေး​တွေဖြင့် သူ့ရဲ့ ​လှပတဲ့ ​မေး​​စေ့တစ်​လျှောက်နှင့် စွဲ​ဆောင်မှုရှိ​သော လည်​စေ့​လေးကို ထိ​တွေ့​နေပြီး ထိုလူက အမြဲတမ်း အရမ်းကို ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်လွန်းတာကို သူမဘာသာ​တွေး​တော​နေမိသည်။

 ဒါ​ပေမယ့် အခုက လင်းချင်း​နေသည့် ​နေ့လည်ခင်းပဲ ရှိ​နေ​သေးသည်။ သူမက စကားလမ်း​ကြောင်း ပြောင်းလိုက်​သည်

 "ဒီအိမ်က စိတ်ဝင်စားစရာပဲ... ဒီမှာရှိတဲ့ပစ္စည်းတိုင်းက အစုံလိုက်ပဲ။ ဒီကြမ်းပြင်​ပေါ်မှာ ရှိတဲ့ ​နောက်မှီထိုင်ခုံ​တွေ... မီးလင်းဖို​ဘေးက ဆိုဖာ​တွေ...." အခြား​သော အချက်​သေး​သေး​လေး​တွေ အများကြီးက လူ​တွေကို စုံတွဲခံစားချက်ကို ​ပေး​နေသည်။

 ယွဲ့ စုန့်က ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ​ပြုံးလိုက်ရသည်: "မင်း သတိထားမိတယ်​ပေါ့"

 "ကမ္ဘာ​အနှံ့က ကိုယ်တို့ မိသားစုရဲ့ အားလပ်ရက်အိမ်ရာ​တွေ​က ကိုယ့်မိဘ​တွေ ဝယ်ထားတာများတယ်​​လေ။ သူတို့နှစ်​ယောက်က..." သူဆက်မ​ပြောနိုင်​တော့ဘူး။

 သို့​သော်လည်း ကျန်းယန်ရှန့်က နားလည်​လေသည်။ အနာဂါတ်​ကောင်းနှင့် ​​မွေးဖွားလာပြီး ​ကောင်းမွန်စွာ ပျိုး​ထောင်ခံခဲ့ရသည့် ထိုအမျိုးသားနှင့်အမျိုးသမီး စုံတွဲက ငယ်ရွယ်တဲ့ အသက်အရွယ်က​နေ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်ထိ နှစ်​ယောက်တည်းကမ္ဘာမှာ ​နေထိုင်ခဲ့ကြတာ ဖြစ်သည်။ ထို့​ကြောင့်ပဲ သူတို့၏ အားလပ်ရက်အိမ်ရာ​​တွေတိုင်းက နှစ်​ယောက်တည်းကမ္ဘာတစ်ခုကို ​ဖော်ပြ​နေတာ ဖြစ်သည်။

 "ကိုယ့်အဖိုးက ဒီလို​နေရာတွေ လာရတာ မကြိုက်ဘူး" ယွဲ့ စုန့်က ​​​ပြောသည်။ "သူက ကိုယ့်မိဘ​တွေ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ဒီလိုအပန်း​ဖြေ အိမ်ရာ​တွေ ​တွေ့တိုင်း ​ဒေါသထွက်လာရလို့​လေ.. ဒါ​ပေမယ့်လည်း သူကိုယ်တိုင်က အပန်း​ဖြေခရီးထွက်ရတာကို မကြိုက်တာ... သူက အလုပ်စွဲ​နေတဲ့သူ​လေ.. သူငယ်ငယ်ကတည်းက ဒီလို ဖြစ်​နေတာ သူက ကိုယ့်အ​ဖေနဲ့ လုံးဝကို ကွဲပြားတဲ့သူပဲ"

 ကျန်းယန်ရှန့်က သူ့မျက်နှာကို ထိကာ ​​ပြောလိုက်သည်

 "သူက ရှင့်ကို သူ့လိုလူဖြစ်​အောင် ​လေ့ကျင့်​ပေးခဲ့တာလား?"

 "ဆိုးလိုက်တာ..." ယွဲ့ စုန့်ရဲ့ မျက်လုံးများက ဥာဏ်နီဥာဏ်နက်များသည့် ပုံစံဖြင့် ​တောက်ပသွားပြီး ​ပြောလိုက်သည်

 "ကိုယ်လည်း သူနဲ့ မတူတဲ့လူပဲ​လေ.. သူက တစ်ကိုယ်တည်းသမား.. ဒါ​ပေမယ့် ကိုယ့်မှာက ​ကောင်မ​လေးရှိတယ်​လေ"

 ကျန်းယန်ရှန့်က ကျယ်​လောင်စွာ ရယ်​မောလိုက်​လေသည်။

 သူတို့က အပန်း​ဖြေအိမ်ရာမှ ထွက်ကာ ​တောင်​ခါးပန်းမှာ စိတ်​အေးသက်သာ လမ်း​လျှောက်ထွက်ကြကာ ပန်းပင်ရိုင်း​တွေ အများကြီးကိုလည်း ခူးခဲ့ကြ​ပြီး ပန်းစည်းလုပ်ကာ အပန်း​ဖြေအိမ်ရာဆီကို ယူလာခဲ့ကြသည်။

 ည​နေပိုင်းမှာ​တော့ ယွဲ့ စုန့်က စတိတ်ခ်ကို ကိုယ်တိုင်ချက်ကာ ဝိုင်နီနှင့် ဖ​ယောင်းတိုင်တို့ကိုလည်း ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်။ဒီနေရာ၏ အမြင့်နှင့် ရာသီဥတုက ​နေ့လည်ပိုင်းမှာ ပူပြီး မနက်ပိုင်းနှင့် ည​နေပိုင်းမှာ​တော့ ​ဆောင်း​နှောင်းကာလကဲ့သို့ ​အေး​နေ​​သေးသည်။ မနက်ပိုင်းမှ ညပိုင်းအထိ မတူညီ​သော ရာသီ​ဥတုများကို တစ်​​နေ့တာအတွင်း ခံစားနိုင်​ပေသည်။ ယွဲ့ စုန့်က အ​အေးဓါတ်ကို ဖယ်ထုတ်ဖို့ မီးလင်းဖိုကို မီးထည့်ထားသဖြင့် အိမ်က ပို​နွေးလာသည်။

 မီးလင်းဖို​ရှေ့က ကြမ်းပြင်မှာ​တော့ ​ကော်​ဇောမခင်းထားဘဲ တိရစ္ဆာန်သား​ရေတို့ဖြင့် ခင်းထားသည်။ ထို​နေရာမှာ လဲ​​လျောင်းလိုက်ပါက နူးညံ့​သော သားမွေးများ​ကြောင့် အရမ်းကို သက်​တောင့်သက်သာ ဖြစ်ရသည်။

 ​နွေး​ထွေးပြီး ခုန်​ပေါက်​နေသည့် မီးအလင်း​ရောင်တွင့်​တော့ လူနှစ်​ယောက်၏အရိပ်များက ထပ်လျက်ရှိ​နေသည်။

 သို့​သော်လည်း အဆုံးမှာ​တော့ ယွဲ့ စုန့်က တုံ့ဆိုင်း​နေဆဲပင်။ သူနှင့် ကျန်းယန်ရှန့် အတူရှိလာတာ တစ်နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်​သော်လည်း သူက သူတို့ရဲ့ အသက်ကွာဟမှုကို စိုးရိမ်​နေဆဲဖြစ်ပြီး အခုကလည်း အရမ်းကို ​စောလွန်း​နေသည်ပင်။

 သို့​သော်လည်း ကျန်းယန်ရှန့်က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် ဟန်ပန်​တွေ လုပ်မ​နေ​တော့ဘဲ ထိန်းချုပ်ထားတာကို လွတ်ထွက်ခွင့်​ပေးလိုက်ကာ သူ့အဝတ်များကို စချွတ်​ပေးလိုက်​တော့သည်။

 ယွဲ့ စုန့်: "..." "​ဟေး" သူက ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ လက်​တွေကို ဖိထားလိုက်ပြီး ထိုအလျင်လို​နေတဲ့ မိန်းက​လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။

 ကျန်းယန်ရှန့်က မ​ကျေမနပ် ဖြစ်သွားရသည်: "အခုချိန်မှာ ရှင်ဆက်ပြီး တိတ်​နေသင့်တာ မဟုတ်ဘူးလား?"

 "ဒါ​တော့ အရမ်းများသွားပြီ.. ကျန်းယန်ရှန့်" ယွဲ့ စုန့်က သူမကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည် "မင်းကိုမင်း အယ်လ်ဖာလို့ တကယ်ထင်​နေတာလား?"

 T/N ဦး​ဆောင်သူ

 ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ မျက်လုံး​တွေက ဆွ​ပေး​နေဟန်​ပင်: "မဟုတ်ရင်​​ရော?"

 "မင်းက အယ်လ်ဖာ ဖြစ်​နေရင်​တောင်" ယွဲ့စုန့်က တစ်ပတ်လှည့်ကာ နက်​မှောင်​သော မျက်လုံးများဖြင့် ပြန်ဦး​ဆောင် လိုက်သည် "ဒါ​ပေမယ့် ကိုယ်က​တော့ အိုမီဂါ မဟုတ်ဘူး​နော်"

 T/N ဦး​ဆောင်ခံရသူ

 ကျန်းယန်ရှန့်ယဲ့ နှုတ်ခမ်း​ထောင့်များက တွန့်​ကွေးလာပြီး သူမလက်များကို ကမန်ကတမ်း ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။

 မီး​တောက်များက ခုန်​ပေါက်​နေကာ ထင်းရှူးပင်များက တဝီဝီမြည်​နေပြီး အခန်းတစ်ခုလုံး သစ်သားရနံ့များ ပျံ့နှံ့လို့​နေသည်။

 ထိုပန်းချီကားချပ်​လေးက ​ဒီ​ရေ​အောက်မှာ နစ်မြုပ်သွား​လေသည်။

 ဆဲလ်များ ​ချွေးညှင်း​ပေါက်များက ပွင့်ထွက်လာပြီး အရမ်းကို သက်​တောင့်သက်သာ ရှိ​နေသည်။

 ဒီ​ရေ လွင့်ပါးသွားချိန်မှာ​တော့ ယွဲ့ စုန့်က ​ခေါင်းကို​စောင်းငဲ့ကာ ကျန်းယန်ရှန့်ကို ရင်ခွင်ထဲတွင် ဖက်တွယ်ထားပြီး သူမလက်​လေးများကို ကိုင်ကာ ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်​ပေး​နေသည်။

 "ကျန်းယန်ရှန့်..." သူက ​ခေါင်းကိုငဲ့ကာ သူမရဲ့ နားသန်သီး​လေးများကို ဖွဖွ​လေး နမ်းလိုက်သည် "ကိုယ်မင်းကို ဘယ်​လောက်​တောင် ​စောင့်ခဲ့ရလဲ သိရဲ့လား?"

 "ဟမ်?" ကျန်းယန်ရှန့်ရဲ့ နှာသံ​လေးက အရမ်းကို သက်​တောင့်သက်သာ ဖြစ်ဖွယ်ရာပင် "ဘယ်​တုန်းကလဲ?"

 ယွဲ့ စုန့်က သူမမျက်နှာကို နမ်းလိုက်သည် "မင်းကို စ​တွေ့ကတည်းက"

 ကျန်းယန်ရှန့်က ခါးသက်သက် ပြုံးလိုက်သည် "ကျွန်မက​ ရှင့်ကို​တွေ့​တော့ အံ့သြသွားတာ"

 "ဘယ်သူက မအံ့သြဘဲ ​နေမှာလဲ?" ယွဲ့ စုန့်ရဲ့ လက်ဖဝါးကြီးက အရမ်း​နွေး​ထွေးပြီး သူထိ​တွေ့ထားတဲ့ ​နေရာတိုင်းမှာ ​နွေး​ထွေးပြီး သက်​တောင့်သက်တာ ဖြစ်​နေခဲ့သည်။ 

"လူ​တွေရဲ့ လိုအပ်ချက်​တွေနဲ့ စိတ်ခံစားမှု​တွေကို ​ဟော်မုန်း​တွေက သတ်မှတ်​ပေးတာ... မင်းရဲ့ ​ပျော်ရွှင်မှု ​ဒေါသ​တွေနဲ့ ဝမ်းနည်းမှု​တွေအားလုံးက ​ဟော်မုန်း​တွေက​နေပြီး ဦး​နှောက်ကို ဘယ်လိုမျိုး ခံစားချက်ထုတ်​ပေးရမလဲဆိုပြီး ​ပြောပြ​ပေးတာ​လေ..."

 "စိတ်မ​ကောင်းစရာပဲ" ကျန်းယန်ရှန့်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး "လူ​တွေကလည်း အဆင့်နိမ့် သတ္တဝါ​တွေပါပဲ... ကျွန်မတို့က ဘယ်အချိန်များ အဆင့်နိမ့် လိုအပ်ချက်​တွေကို စွန့်လွှတ်နိုင်ပါ့မလဲ?"

 "ဘာလို့ စွန့်လွှတ်ချင်​နေရတာလဲ?" ယွဲ့ စုန့်က သူမကို ထပ်ပြီး ဖိထားလိုက်သည် 

"မင်းရဲ့ ​ဟော်မုန်း​တွေက ဒါလုပ်ရတာ အရမ်း​ပျော်စရာ​ကောင်းတယ်လို့ မ​င်းကို မပြောကြဘူးလား?"

 "မဟုတ်​သေးဘူး... ကျွန်မ အယူခံဝင်ချင်တယ်" ကျန်းယန်ရှန့်က သူ့လည်ပင်းကို ဖက်တွယ်ကာ ခပ်ပြုံးပြုံး​လေး ​ပြောလိုက်သည်။

 လူသားမျိုးနွယ်ရဲ့ အဆင့်နိမ့်လိုအပ်ချက်​တွေအ​ကြောင်း ​လေ့လာပြီးချိန်မှာ​တော့ ​နောက်တစ်​နေ့မှာ သူမကို မိုလင်းက ဖုန်း​ခေါ်လာခဲ့သည်။

 မိုလင်းကိုကြည့်ရတာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးမှ ​ခေါ်လာဟန်ရသည်။

 "ပုံမှန်ဆို ငါ့​​ဖောက်သည်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဘဝကို ငါ မ​နှောင့်ယှက်သင့်ဘူး​လေ..."

 သူမက ​ပြောခဲ့သည် "ဒါ​ပေမယ့် ငါတို့နှစ်​ယောက်က အဲ့လိုစီးပွား​ရေးအရ ဆက်သွယ်တာ​လောက်ပဲ ရှိတာမဟုတ်ဘူး​လေ... ပြီး​တော့​လည်း ဒီကိစ္စက ငါ့​ကြောင့်လည်းပါ​တော့ ​သေချာစဥ်းစားပြီး​တော့ မင်းလည်း သိသင့်တယ်ထင်လို့"

 ထိုကိစ္စက တကယ်​တော့ အရမ်း ရိုးရှင်းပါတယ်။ အ​ကြောင်းအရင်းက​တော့ တက်သစ်စ ကြယ်ပွင့်​လေး တစ်​ယောက်နဲ့ တွဲခုတ်​နေတဲ့ ကျန်းဟွမ်ရဲ့ အ​ကြောင်းပါပဲ။

Xxxxxxxx