Chapter 3

👱‍♀️Chapter 3

စုန့်တရှန် ပြန်ရောက်လာသောအခါ အိမ်အတွင်း၌ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သူက ဂေါ်ပြားကို ချပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်သည်။ မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရပေ။ နောက်ဆုံးတွင် အခန်းအတွင်းသို့ လျှောက်ဝင်သွားသောအခါ ရှောင်ပေါင်နှင့် လီမော့တို့ အတူတူ အိပ်ပျော်နေသည့် ချိုမြိန်သော မြင်ကွင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။

စုန့်တရှန်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ထားသော ထိုနှစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူက သတိလက်လွတ် ကြောင်ငေးကြည့်မိသွားပြီး အိမ်တွင် ဇနီးနှင့် ကလေးရှိခြင်းက မည်သို့ ခံစားရသည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ခံစားရသကဲ့သို့ သူ့နှလုံးသားတွင် အနည်းငယ် ထိရှမိခဲ့သည်။

လက်ထပ်ပြီး ဇနီးရှိခြင်းက မမှားယွင်းပုံရသည်။

အိပ်ပျော်နေသော ထိုနှစ်ယောက်ကို မနှောင့်ယှက်ဘဲ စုန့်တရှန်က အခန်းအတွင်းမှ တိတ်တိတ်လေး ထွက်လာပြီး မီးဖိုချောင်သို့ သွားလိုက်၏။ သူတို့အတွက် ညစာ ပြင်ဆင်တော့သည်။

လီမော့ နိုးလာသောအခါ သူမ၏ ရင်ခွင်အတွင်းမှ ကောင်ငယ်လေးက မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများဖြင့် သူမကို စကားမပြောဘဲ ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

လီမော့က ပြုံးလိုက်ပြီး ရှောင်ပေါင်၏ နဖူးကို ညင်သာစွာ နမ်းလိုက်သည်။ 

"ရှောင်ပေါင် နိုးနေပြီလား…"

ရှောင်ပေါင်က အနမ်းခံရလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားသဖြင့် ချက်ချင်း ရှက်သွားပြီး လက်သေးသေး နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ၏ မျက်နှာလေးကို ဖုံးလိုက်လေသည်။

လီမော့က သူ၏ သေးငယ်သော တုံ့ပြန်မှုကြောင့် သဘောကျသွားသည်။ သူမက သူ့ကို ထပ်နမ်းပြီးနောက် သူ့ကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ 

"ရှောင်ပေါင်… နောက်ကျနေပြီ ထင်တယ်… ထပြီး အဖေပြန်လာပြီလား ကြည့်ရအောင်…"

ရှောင်ပေါင်က သူ့မျက်နှာကို ဖုံးထားသော လက်များကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချလိုက်ပြီး ခေါင်းညိတ်ကာ ချက်ချင်း ထလိုက်သည်။ သူက အိပ်ရာဘေးတွင် ထားထားသော သူ၏ အဝတ်အစားလေးများကို ယူကာ ကိုယ်တိုင်ဝတ်လေသည်။

 ထိုကလေးငယ်က အလွန်အသိရှိကြောင်းကို သူမတွေ့လိုက်ရသည်။ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စားသောက်တတ်ပြီး အဝတ်အစားကို ကိုယ်တိုင် ဝတ်တတ်သည်။ 

ဒီခေတ် ကလေးတွေက ကိုယ်တိုင်ရပ်တည်တတ်အောင် သင်ယူကြတာလား…

လီမော့က သေသပ်စွာ ဝတ်စားပြီးနောက် ရှောင်ပေါင်ကို အိပ်ရာပေါ်မှ ချပေးကာ သူ၏ ဖိနပ်သေးသေးလေးများကို ဝတ်ပေးပြီး အခန်းအတွင်းမှ ခေါ်ထုတ်လာသည်။

မီးဖိုချောင်မှ လှုပ်ရှားသံကို ကြားရသဖြင့် လီမော့က ရှောင်ပေါင်ကို မီးဖိုချောင်တံခါးဝသို့ ခေါ်သွားသည့်အခါ မီးဖိုနောက်တွင် ထိုင်ကာ မီးမွှေးနေသော စုန့်တရှန်ကို တွေ့လိုက်သည်။ 

"အစ်ကိုတရှန်… ပြန်လာပြီလား…"

စုန့်တရှန်က သူတို့ကို မြင်သောအခါ ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောသည်။

"ခဏလေး စောင့်ပါဦး… ထမင်း မကြာခင် ရပါတော့မယ်…" 

လီမော့က ခဏတာ ရှက်ရွံ့သွားသည်။ သူက နေ့ခင်းဘက် အလုပ်လုပ်ပြီးနောက် ချက်ရဦးမည်ဖြစ်ပြီး သူမ လုပ်ခဲ့သည်က အိမ်တွင် အိပ်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဆန်ပိုးတစ်ကောင်လိုပင် ဖြစ်နေသည်။ 

ဒီအပြုအမူကို ရွာသားတွေ မမြင်သင့်ဘူး မဟုတ်လား… 

နောင်ကျလျှင် ဤကဲ့သို့မျိုး ထပ်လုပ်၍မရပေ။

သို့သော် မီးတောက်နေသော မီးဖိုကို မြင်သောအခါ လီမော့က ထိုသို့သော မီးဖိုကို မည်ကဲ့သို့ မီးမွှေးရမည်ကို မသိကြောင်း သတိရလိုက်မိသည်။ သူမသာ ချက်ရမည်ဆိုလျှင် လုပ်နိုင်မည်လား မသိပေ။

လီမော့က သူမ ပထမဆုံး လုပ်ရမည့်အရာက မီးမွှေးနည်း သင်ယူရန်ဟု ခံစားမိသည်။

သူမ မီးမွှေးနည်းကို မြင်တွေ့နိုင်ခြင်း မပြုမီပင် ညစာက အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ။အစားအစာက နေ့ခင်းဘက် စားခဲ့သည်နှင့် တူညီသော်လည်း ပို၍ ပျစ်ခဲသည်။

လီမော့က နေ့လည်စာ သိပ်မစားခဲ့သလို မူလကိုယ် အစာရေစာ အငတ်ခံခဲ့သည်ကလည်း အကြိမ်များစွာရှိလေသည်။ ဤအချိန်တွင်မူ သူမက အလွန် ဆာလောင်နေ၏။ ထို့ကြောင့် သူမ စားသောအခါ မျိုချရခက်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း ကြိုးစားစားလိုက်၏။

ထမင်းစားနေစဥ် အိမ်အတွင်းသို့ လူတစ်ဦး ဝင်လာလေသည်။

ရှောင်ပေါင်က ဝင်လာသောသူကို ပထမဆုံး မြင်ပြီး "အဖွား" ဟု အော်လိုက်သည်။

လီမော့နှင့် စုန့်တရှန်တို့ ဝင်လာသောသူကို မြင်ရတော့သည်။

ဝင်လာသူက အသက် ၅၀ ကျော်ခန့် ရှိပုံရသော အမျိုးသမီးကြီး တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ သူမက ပိန်သွယ်ပြီး ခါးအနည်းငယ် ကုန်းနေသည်။ အသားအရေက ကြမ်းတမ်း နက်မှောင်နေ၏။ ဆံပင်အများစုက မီးခိုးရောင် ဖြစ်ပြီး အဝတ်အစားများကမူ ဟောင်းနွမ်းနေသည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခဲ့သော လူတစ်ဦးနှင့်တူလေသည်။

ဤသူက စုန့်တရှန်၏ မိခင်နှင့် ရှောင်ပေါင်၏ အဖွား ဖြစ်နေသည်။

သူ၏ မိခင်ကို မြင်သောအခါ စုန့်တရှန်က လျင်မြန်စွာ ထပြီး အမေစုန့်ကို ကြိုဆိုလိုက်သည်။ သူမအား ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်စေပြီးနောက် ပြောသည်။ 

"အမေ… ကျွန်တော်တို့နဲ့တူတူစားပါလား… ကျွန်တော် တစ်ပန်းကန် ခပ်ပေးပါ့မယ်…"

ထို့နောက် သူက မီးဖိုချောင်သို့ သွားရန်ပြင်လိုက်သည်။

အမေစုန့်က မီးဖိုချောင်သို့ သွားမည့် သူမ၏ သားကို လျင်မြန်စွာ ဖမ်းဆွဲပြီး ပြောသည်။

"မလိုဘူး… ငါ စားပြီးပြီ… မင်းတို့ မြန်မြန် စားကြ…"

"အမေ တကယ် စားပြီးပြီလား…"

အမေစုန့်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောသည်။

"ဟုတ်တယ်… အခု မြန်မြန် စားတော့…"

စုန့်တရှန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြန်ထိုင်ကာ ဆက်စားသည်။

အမေစုန့်က ရောက်လာသည့်အချိန်မှစ၍ လီမော့ကို မလွှဲတမ်း ကြည့်နေ၏။ ဤချွေးမကို သူမ၏ သားက သူ၏ ပိုက်ဆံဖြင့် ဝယ်ထားကြောင်းကို သူမ သိသည်။ ရွာအတွင်းက လူများက သူမ၏ ဒုတိယသားက ဇနီးတစ်ယောက်ကို ဈေးကြီးပေးဝယ်လာကြောင်း ပြောနေကြသည်။ သူမ၏ အကြီးဆုံးချွေးမကလည်း သူမကို အိမ်တွင် ပြောပြသည်။ သူမက အစက မယုံကြည်ခဲ့ပေ။ လီမော့ကို မြင်သည့်အခါ မယုံကြည်ဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။

အမေစုန့်က လည်ချောင်းရှင်းပြီး စုန့်တရှန်ကို မေးသည်။ 

"တရှန်… ဒါ သား မနေ့က ဝယ်လာတဲ့ သားရဲ့ဇနီးလား…"

စုန့်တရှန်က လီမော့ကို လှမ်းကြည့်ပြီး သူမက ခေါင်းငုံ့ကာ စားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ့မိခင်ကို ပြန်ဖြေသည်။ 

"အမေ… သူ့နာမည် လီမော့ပါ…"

အမေစုန့်က လီမော့ကို နောက်တစ်ကြိမ် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး သူမ နှစ်ရှည်လများ နေထိုင်ခဲ့သည့်ကာလအတွင်း၌ ဤကဲ့သို့ လှပသော မိန်းကလေးငယ်ကို တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးဟု စိတ်တွင်း၌ ပြောလိုက်သည်။ သို့သော် သူမက ကြည့်ကောင်းရုံသာဖြစ်ပြီး အလှအပက ဝမ်းမဝစေနိုင်ပေ။ ထိုအားနည်း နူးညံ့ပုံရသည့် ပုံစံကို ကြည့်ရုံဖြင့်နိုင်၏။ သူမက လေးလံသော အရာများကို မ,နိုင်ပုံပင် မရပေ။ ထို့အပြင် သူမကို ငွေနှစ်တေးဖြင့် ဝယ်လာခဲ့သည်။ အနည်းငယ် ထပ်ပေါင်းပါက နွားတစ်ကောင်ကိုပင် ဝယ်နိုင်ပေပြီ။

သူမ၏ ဒုတိယသားက မဝယ်မီ သူမကို ဦးစွာ တိုင်ပင်ရန် မသိကြောင်းကို သူမက မညည်းညူဘဲ မနေနိုင်ပေ။

အမေစုန့်က စုန့်တရှန်အကြောင်း စကားအနည်းငယ် ပြောချင်သော်လည်း သူက ဝယ်ပြီးသွားပြီဖြစ်သဖြင့် အသုံးမဝင်တော့ပေ။ လီမော့၏ရှေ့တွင် ပြော၍မရပေ။ သူမက စကားများကို ပြန်မျိုချပြီး အကြီးဆုံးသား၏ ဇနီးကို သတိရလိုက်သည်။ ၎င်းမှာ ဤ‌နေရာကို လာရခြင်း၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက် ဖြစ်သည်။ သူမက ခဏကြာ မည်သို့စကားစ ပြောရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။

အမေစုန့်က ဘာမှမပြောဘဲ ထိုင်နေသည်ကို မြင်သောအခါ အခြေအနေက ခဏတာ အိုးတိုးအန်းတန်း ဖြစ်သွားသည်။ စုန့်တရှန်က စတင် စကားပြောသည်။ 

"အမေ… ဒီနေ့ ဘာလာလုပ်တာလဲ…"

စုန့်တရှန်က စတင် စကားပြောသည်ကို မြင်သောအခါ အမေစုန့်က စိတ်သက်သာရာ ရသွားပြီး စုန့်တရှန်၏ မေးခွန်းကို ပြန်ဖြေလေသည်။ 

"အင်း… တရှန်… ဒီလိုပါ..."

သူမ၏ မျက်နှာအမူအရာက အနည်းငယ် တောင့်တင်းနေပြီး ထိုင်နေရင်း အလေးအနက် စားနေသော လီမော့ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ အားတင်းကာ ပြောလာသည်။ 

"သားရဲ့ အကြီးဆုံးအစ်ကိုရဲ့သားက မကြာခင် လာတော့မယ်… သားရဲ့ အစ်ကိုက အခက်အခဲဖြစ်နေတယ်… သားဆီမှာ တူလေးကို ပေးဖို့ ပိုက်ဆံ ရှိမရှိ မေးချင်လို့ပါ…"

အမေစုန့်က မျက်လုံးကို အောက်ချပြီး ပြောလိုက်သည်။ သူမက ဒုတိယသား၏ မျက်လုံးများကို မကြည့်ရဲပေ။

အမှန်တကယ်တွင် သူမ၏ဒုတိယသားက ဇနီးတစ်ယောက် ဝယ်ရန် ငွေနှစ်တေး သုံးစွဲခဲ့ကြောင်းကို သူမ၏ ချွေးမက ကြားသိခဲ့ခြင်းမှ စခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒုတိယသားထံတွင် ပိုက်ဆံအများကြီး ဖွက်ထားသည်ဟု ထင်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးတစ်ခါက ပိုက်ဆံ ပိုမတောင်းခဲ့သည်ကို နောင်တရနေပြီး ယခု သူမကို ဤကို လာပြီး ပိုက်ဆံ ထပ်တောင်းခိုင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

စုန့်တရှန်၏ အသံက အနည်းငယ် လေးနေသည်။

"အမေ… ကျွန်တော် အစ်ကိုကြီးနဲ့ အစ်မကြီးကို ထောက်ပံ့ကြေး ပေးပြီးပါပြီ…"

အမေစုန့်က အနည်းငယ် တုံးအသွားသည့်ပုံစံဖြင့် လက်များကို ပွတ်သပ်နေသည်။

"တရှန်… မင်းက နှစ်ပေါင်းများစွာ အိမ်မှာ မနေခဲ့ဘူး… မင်းရဲ့ အစ်ကိုကြီးနဲ့ အစ်မကြီးက ရှောင်ပေါင်ကို မွေးမြူပေးခဲ့တာ… မဟုတ်ရင် ရှောင်ပေါင်က အသက်ရှင်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး… မင်း မရှိတဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ရှောင်ပေါင်ကို ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တဲ့ မင်းရဲ့ အစ်ကိုကြီးနဲ့ အစ်မကြီးကို ကျေးဇူးတင်သင့်တယ်…"

စုန့်တရှန် ပြန်ရောက်လာစဉ်က သူ့သား၏ ပိန်ချုံးချုံး အခြေအနေကို မြင်ခဲ့ရသော်လည်း သူ့အစ်ကိုကြီး၏ သား ရှောင်မင်က ဝတုတ်ဖြူ‌ဖွေးနေပြီး သူ့သားကမူ မဝတ်သာသော ဟောင်းနွမ်းနေသည့် အဝတ်အစားများကိုသာ ဝတ်ထားခြင်းကို သတိရလိုက်သည်။ သူထရပ်လိုက ထမင်းပန်းကန်က စားပွဲပေါ်သို့ ဆူညံလေးလံစွာ ကျသွားလေသည်။ သူ၏ မျက်လုံးများက ရုတ်တရက် မှေးမှိန်သွားပြီး သူ၏ နှုတ်ခမ်းများက တင်းကျပ်သွားကာ သူ၏ ရောင်ဝါက ရုတ်တရက် အနည်းငယ် ကြောက်စရာကောင်းလာခြင်းကြောင့် ကြောက်လန့်နေသော ရှောင်ပေါင်က မစားရဲတော့ပေ။ သူက စုန့်တရှန်ကို လှမ်းကြည့်ပြီးနောက် လီမော့ကို ကြောက်ရွံ့နေသောမျက်ဝန်းများနှင့် ကြည့်သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများက ခိုလှုံရာ ရှာနေသလိုပင် ဖြစ်နေသည်။

လီမော့က လျင်မြန်စွာ ရှောင်ပေါင်ကို ခေါ်ပြီး သူမ၏ ရင်ခွင်အတွင်း ထိုင်စေကာ သူ၏ ကျောလေးကို ပွတ်သပ်ပေးသည်။

ရှောင်ပေါင်က အနည်းငယ် ကြောက်နေပုံရသည်ကို မြင်သည့်အခါ စုန့်တရှန်က သူ၏ စိတ်ခံစားချက်များကို ထိန်းချုပ်လိုက်သည်။ သူ၏ မျက်နှာအမူအရာက ကောင်းလာသည်။ သူ၏ တုန်ယင်နေသော အမေကို ကြည့်ပြီး သူ၏ မျက်လုံးများက အနည်းငယ် ရှုပ်ထွေးနေသည်။ သူ၏ အသံက အနည်းငယ် ခက်ခဲနေသည်။

"အမေ… ကျွန်တော့်ရဲ့ မသန်စွမ်းထောက်ပံ့ကြေးက စုစုပေါင်း ငွေ ၁၅ တေး ရှိပါတယ်… အစ်ကိုကြီးနဲ့ အစ်မကြီးကို ၈ တေး ပေးပြီးပါပြီ… ကျွန်တော် ပြန်လာတုန်းက ဘာမှ မရခဲ့ဘူး… ဒီအိမ် ဝယ်ဖို့ လယ်မြေ နှစ်ဧကစာတောင် သုံးခဲ့ရတယ်… ကျန်တဲ့ ပိုက်ဆံကို လီမော့ကို ဝယ်ဖို့ သုံးခဲ့တယ်… လက်ထဲက ပိုက်ဆံကကုန်သွားတာကြာပြီ…"

စုန့်တရှန်၏ ပြောဆိုမှုကြောင့် အမေစုန့်က အနည်းငယ် အနေရခက်သွားသော်လည်း စိတ်တွင်း၌မူ သူမက အပြစ်ရှိသည်ဟု မခံစားရပေ။

ယခင်က မိသားစုက နိုင်ငံတော်အတွက် စစ်သားတစ်ယောက် ပို့ရသည်။ သို့မဟုတ်လျှင် ငွေတေး ၅၀ ပေးဆောင်ရမည်။ သူတို့မိသားစုက ငွေတေး ၅၀ ပေးရန် မတတ်နိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် စုန့်တရှန်ကို စစ်မှုထမ်းရန် တွန်းပို့လိုက်သည်။ ယခု စုန့်တရှန်က စစ်မြေပြင်ကနေ ပြန်လာစဉ် မသန်စွမ်းဖြစ်လာသည်။ ရှောင်ပေါင်ကို ခေါ်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အပြင်ထွက်နေရပြီး သူတို့နှင့် ခွဲနေရသည်။ မိခင်အနေနှင့် သူမ၏ ဒုတိယသားအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရမည်ဆိုသည်ကို သိသော်လည်း သူ့ကို မကူညီနိုင်ပေ။ ယခု အိမ်ကို အကြီးဆုံးသားက တာဝန်ယူထားပြီး သူမက အကြီးဆုံးသားကို မှီခိုနေသည့်အတွက် သူ့ကို ထောက်ပံ့ပေးရန် လိုအပ်သည်။

အမေစုန့်က ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားပြီး ဆက်နေ၍ မရတော့ပေ။ ထို့ကြောင့် အိုးတိုးအန်းတန်းဖြင့် ထရပ်လိုက်ပြီး ပြောသည်။

"ကောင်းပြီ… အမေ သိပါပြီ… အမေ အခု သွားတော့မယ်…"

အမေစုန့်က လျင်မြန်စွာ ထွက်သွား၏။ စုန့်တရှန်က သူမကို မပို့ဆောင်ခဲ့သော်လည်း ထို့နောက်ပိုင်း အခြေအနေက တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။

လီမော့က အနည်းငယ် ကြားလိုက်ရသည်။ စုန့်တရှန်က စစ်သားအဖြစ် နှစ်ပေါင်းများစွာ သွားရောက် အမှုထမ်းခဲ့ပြီး ယခုမှသာ အိမ်ပြန်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ၏ အစ်ကိုကြီးနှင့် အစ်မကြီးတို့က သူ့ထံမှ ငွေတောင်းသည်။

ကျန်သော ဇာတ်လမ်းကိုမူ လီမော့ မသိပေ။ အခွင့်အရေးရလျှင် နောက်တစ်ချိန်၌ သိနိုင်ပေလိမ့်မည်။

မိသားစုက တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ညစာစားပြီးနောက် လီမော့က ပန်းကန်များကို ရှင်းလင်းပြီး ဆေးရန် မီးဖိုချောင်သို့ ယူသွားလိုက်သည်။

ရှင်းလင်းပြီးနောက် ညဘက်ရောက်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က မှောင်လာလေပြီ။

စုန့်တရှန်က သူတို့အတွက် ရေနွေးတည်ပေးနေသည်။

အမှန်တကယ်တွင် လီမော့က အဆင်မပြေ ခံစားနေရသည်။ သူမက ရေချိုးခန်း ကောင်းကောင်း ရှိချင်သည်။ မီးဖိုအောက်တွင် ထိုင်ကာ ရေနွေးတည်ပေးနေသော စုန့်တရှန်ကို ကြည့်ကာ သူမပြောလိုက်သည်။

"အစ်ကိုတရှန်… ကျွန်မ ရေချိုးချင်တယ်…"

စုန့်တရှန်က ခဏရပ်တန့်ပြီး သူ့အိမ်ကို စဉ်းစားလိုက်သည်။ ရေချိုးကန် မရှိပေ။ မျက်နှာသစ်ရန် ဇလုံသေးသေးလေးနှင့် ခြေထောက်ဆေးကန်သာ ရှိသည်။ သူက အများအားဖြင့် ရေအေးဖြင့် တိုက်ရိုက် ရေချိုးလေ့ရှိပြီး ရေချိုးကန် မလိုအပ်ပေ။

စုန့်တရှန်က ခဏတာ ချီတုံချတုံ ဖြစ်သွားသည်။

"အိမ်မှာ ရေချိုးကန် မရှိဘူး… ဒါကြောင့် မျက်နှာသစ်ဇလုံနဲ့ အရင် သုတ်ရုံပဲ လုပ်နိုင်မယ်…" ထိုသို့ပြောသော်လည်း ရေချိုးကန် ပြုလုပ်ရမည်ဟု သူက တိတ်တိတ်လေး မှတ်ထားလိုက်သည်။

လီမော့ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ ရေလုံးဝမချိုးရခြင်းထက် ရေနှင့် သုတ်ရခြင်းက ပိုကောင်းသည်။

ရေဆူလာပြီးနောက် စုန့်တရှန်က သစ်သားပုံးကို ရေနွေးဖြင့် ဖြည့်ပြီး လီမော့၏ အခန်းသို့ ယူလာခဲ့ပြီး သူမအား ဆေးကြောရန် ဇလုံကို ပေးလေသည်။ စဉ်းစားပြီးနောက် ပိတ်ချောကောင်းကောင်းတစ်ခုကို ရှာတွေ့ပြီး လီမော့အား မျက်နှာသုတ်ပုဝါအဖြစ် ပေးလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူ၏ အကောင်းဆုံး အဝတ်များမှ တစ်ထည်ကို လီမော့အား ခဏတာ လဲဝတ်ရန်နှင့် ဆေးကြောရန် ရှာပေးလိုက်သည်။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်ကိုတရှန်…" 

လီမော့က သူ၏ စဉ်းစားပေးမှုကို အမှန်တကယ် ကျေးဇူးတင်မိသည်။

စုန့်တရှန်က ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြီး အခန်းအတွင်းက ထွက်သွားလိုက်သည်။ သူက အပြင်ထွက်ရင်း တံခါးကို ပိတ်သွားသည်။

လီမော့က အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပြီး ဇလုံထဲရှိ ရေနွေးဖြင့် ပိတ်ချောကို စိုစွတ်စေကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆေးကြောသည်။ ရေအေးလာသောအခါ ရေနွေးအချို့ကို ထပ်ထည့်လိုက်သည်။

နောက်ဆုံးတွင် ဆေးကြောပြီးနောက် သူမ သန့်ရှင်းလန်းဆန်းသွားလေသည်။

လီမော့ စုန့်တရှန်၏ အဝတ်များကို ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ ထိုအဝတ်များတွင် အကွက်များ ပါရှိသော်လည်း သူ ဝတ်ဆင်သည်နှင့် မတူအောင် မများပြားပေ။ လီမော့က မရွံမရှာပေ။ အချို့က ကောင်းမွန်သော်လည်း ဝတ်လိုက်သောအခါ သူမအတွက် အလွန်ကြီးနေသည်။ လီမော့က ခဏတာ စဉ်းစားပြီးမှ သူမ၏အဝတ်ဟောင်းများမှ အဝတ်စတစ်စကို ဆွဲဖြဲကာ ခါးပတ်ဖြစ်အောင် လုပ်ပြီး ခါးတွင် တင်းကျပ်စွာ ချည်လိုက်သည်။

ထို့နောက်လီမော့ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သောအခါ လပြည့်ညအောက်တွင် တစ်ခုခု ပြုလုပ်နေသော စုန့်တရှန်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ အသံကြားသဖြင့် သူက မော့ကြည့်လာသည်။

လီမော့ ရှက်ရွံ့စွာ ပြုံးလိုက်၏။ 

"အစ်ကိုတရှန်… ကျွန်မ ပြီးပါပြီ… ဇလုံ သွန်လိုက်ပါ့မယ်…"

စုန့်တရှန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ၏ လက်ထဲမှပစ္စည်းများကို ချလိုက်ကာ အခန်းအတွင်းသို့ လျှောက်ဝင်လာပြီး ဇလုံကို ယူရန် ပြင်ဆင်သည်။

လီမော့က အံ့အားသင့်သွားပြီး သူ့ကို လျင်မြန်စွာ တားလိုက်သည်။ 

"အစ်ကိုတရှန်… မဟုတ်ဘူး… ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် လုပ်ပါ့မယ်…"

စုန့်တရှန်က လီမော့ကို အလွယ်တကူ ရှောင်တိမ်းပြီး အပြင်သို့ ဆက်လျှောက်သွားသည်။

"လေးတယ်… ကိုယ် လုပ်ပါ့မယ်…"

လီမော့က နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက်ပြီး အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့သွားသည်။ သူမအတွက် ချိုးရေ လောင်းပေးသူက သူကသာ ပထမဆုံးသောသူ ဖြစ်သည်။

👱‍♀️👱‍♀️