Chapter 4

👱‍♀️Chapter 4

လီမော့ ရေချိုးပြီးနောက် စုန့်တရှန်က ရေနွေး ထပ်တည်လိုက်သည်။ လီမော့က ရေနွေးပူကို ဇလုံအတွင်း လောင်းထည့်ပြီး ရှောင်ပေါင်၏ မျက်နှာသုတ်ပုဝါသေးသေးလေးကို ယူကာ ရှောင်ပေါင်၏ မျက်နှာကို သုတ်ပေးလေသည်။

ရှောင်ပေါင်နှင့် တစ်နေ့တာ နေထိုင်ကြည့်ပြီးနောက် သူက လီမော့ကို ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိတော့ဘဲ လီမော့ကို တော်တော်လေး ခင်မင်တွယ်တာသွာူ၏။ သူက လီမော့၏ မျက်လုံးများကို တောက်ပစွာ ကြည့်နေသည်။

ရှောင်ပေါင်က သူမကို မိခင်အဖြစ် အစားထိုးမည်ဟု လီမော့က တွေးထင်ထားသည်။ သူ၏စိတ်နှလုံးအတွင်း၌လည်း မိခင်တစ်ဦး ရှိလိုသည်။ သူမက သူ့အား ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံလိုက်သည်နှင့် သူက သူ့ကိုယ့်သူ ချက်ချင်း လွှတ်ချပြီး သူမကို မှီခိုလာလေသည်။

ထိုအကြောင်းကို တွေးမိပြီး လီမော့ ဝမ်းနည်းလာမိသည်။ သူမက ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရသောကြောင့် ရှောင်ပေါင်၏ ခံစားချက်များကို ကောင်းကောင်း နားလည်သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူမ၏ မိထွေး ရောက်လာခဲ့သည်။ သူမက မိထွေးနှင့် ဖခင်ဆိုသည်မှာ အဘယ်အရာကို ဆိုလိုသည်ကို အပြည့်အဝ နားလည်လာခဲ့ရသည်။ ထိုလူနှစ်ဦးက သူမ၏ ကြီးပြင်းချိန်တွင် သူမအား ထိခိုက်စေခဲ့သူများဖြစ်ပြီး ထိုအရာကို မည်သို့သောအခါမျှ ဖျောက်ဖျက်၍ မရနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် မိဘတစ်ဦးက မိမိကလေးများအား မည်သို့သော ထိခိုက်မှုများ ဖြစ်စေနိုင်ကြောင်းကို သူမ သိသည်။ သူမက ကလေးတစ်ဦး၏ မိခင်နှင့် ဖခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ခံစားလိုသော ဆန္ဒကိုလည်း သိသောကြောင့် ရှောင်ပေါင်အတွက်မိခင်ကောင်းတစ်ဦး ဖြစ်ချင်သည်။ သူမရှိနေသမျှ သူ့အား ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ခံစားစေမည်။

လီမော့က ရှောင်ပေါင်၏ မျက်နှာကို ဆေးကြောပြီး သူ၏ ပါးလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ 

"ကျွန်မတို့ရဲ့ ရှောင်ပေါင်လေးက အရမ်း သန့်ရှင်းတယ်… အဒေါ်မော့က ရှောင်ပေါင်ကို နမ်းချင်တယ်…"

ရှောင်ပေါင်က တခစ်ခစ် ရယ်မောပြီး သူ၏ ကိုယ်သေးသေးလေးက ရှက်သွေးဖြာလျက် လူးလွန့်သွားလေသည်။

လီမော့က သူ့ကို ချီပြီး ခုံသေးသေးလေးပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူ၏ ခြေဖဝါးများကို ခြေဆေးခွက်အတွင်း ထည့်ကာ ခြေထောက်ကို စိမ်စေသည်။ တမင်သက်သက် ခြေဖဝါးအောက်ကို ကုတ်ပေးပြီး ထပ်မံ စနောက်လေသည်။ သူက တခစ်ခစ်ရယ်မောလရာ သူ၏ ကိုယ်လေးက တုန်ခါနေတော့သည်။ ကြည်လင်သော ကလေးသံလေးက အခန်းအတွင်း၌ ပျံ့လွင့်နေလေသည်။

ရှောင်ပေါင် သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ သူက လီမော့၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး သူ၏ မျက်နှာကို လီမော့၏ လည်ပင်းတွင် မှီထားလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ 

"အဒေါ်မော့… ယားတယ်… ရှောင်ပေါင်ရဲ့ ခြေထောက်တွေ ယားတယ်… ရှောင်ပေါင်ကို မကုတ်ပါနဲ့…"

လီမော့ကလည်း ရယ်မောလိုက်သည်။ သူမက သူ့ကို သိပ်ကြာကြာ မစနောက်တော့ပေ။ ရေအေးလာပြီဟု ခံစားရသဖြင့် ရှောင်ပေါင်ကို ချီလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် စုန့်တရှန်က အပြင်ဘက်တွင် ရေချိုးနေလေပြီ။

ရှောင်ပေါင်က စုန့်တရှန်ကို တောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်ပြီး "အဖေ" ဟု ခေါ်လိုက်၏။

စုန့်တရှန်က ရေမလောင်းမီ ပြန်ဖြေသည်။

လီမော့က ယခုနက မတွေးမိပေ။ ယခု စုန့်တရှန်ကို မြင်မှသာ သူမတို့နှစ်ယောက်က ဤညတွင် တစ်အိပ်ရာတည်း အိပ်ရမည်ကို သတိရပြီး သူမက အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်လာမိသည်။

ရှောင်ပေါင်ကို အိပ်ရာအတွင်း ထည့်ပေးပြီး သူမက အလျင်အမြန် အိပ်ရာအတွင်းသို့ တွားဝင်လိုက်သည်။

စုန့်တရှန်က အခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာကာ တံခါးပိတ်ပြီး နှစ်ယောက်သား အိပ်ရာပေါ် လှဲနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူက ဘာမှမပြောဘဲ နှုတ်ခမ်းကို စေ့ထားပြီး အိပ်ရာဘေးတွင် ရပ်ကာ အပြင်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ သူ ခုတင်ပေါ် တက်ပြီး အပြင်ဘက်တွင် အိပ်လိုက်လေသည်။

လီမော့က အတွင်းဆုံး၌နေရာယူထားပြီး ရှောင်ပေါင်က အလယ်တွင် အိပ်သည်။ သို့သော် သုံးယောက်စလုံးက အိပ်မပျော်ကြပေ။

လီမော့က စုန့်တရှန်ကို တမင် လျစ်လျူရှုပြီး ရှောင်ပေါင်ကိုသာ ပွေ့ထားလေသည်။ သူမက သူ၏ ကျောလေးကို ညင်သာစွာ ပုတ်ပြီး အိပ်ရာဝင်ပုံပြင် ပြောပြသည်။ 

ရေသူမ ပုံပြင်ကို ပြောပြနေခြင်း ဖြစ်သည်။

"အလွန်နက်ရှိုင်းတဲ့ ပင်လယ်အောက်ခြေမှာ ခမ်းနားကြီးကျယ်တဲ့ နန်းတော်ကြီးတစ်ခု ရှိတယ်… အဲဒီမှာ ရေသူမ မင်းသမီး ခြောက်ယောက် နေထိုင်တယ်… သူတို့အားလုံးက သိပ်လှကြတယ်… အထူးသဖြင့် အငယ်ဆုံးမင်းသမီးလေးပေါ့… သူမမှာ ရွှေရောင်ဆံပင်ရှည်တွေ ရှိပြီး သူ့အစ်မတွေထက် ပိုလှတယ်… သူမက သူ့အစ်မတွေ ပြောပြတဲ့ ပင်လယ်အကြောင်း ပုံပြင်အသစ်တွေကို နားထောင်ရတာ ကြိုက်တယ်… ဒါကြောင့် မင်းသမီးလေးက တစ်နေ့ကျရင် ပင်လယ်ကို ကိုယ်တိုင် သွားကြည့်နိုင်မယ်လို့ မကြာခဏ တွေးနေတယ်… အကြာကြီး စောင့်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ၁၅ နှစ်မြောက် မွေးနေ့မှာ မင်းသမီးလေးက ပင်လယ်မျက်နှာပြင်ကို ကူးခတ်လာတယ်… ပင်လယ်ပေါ်မှာ သင်္ဘောကြီးတစ်စင်းက ရှိနေတယ်… သင်္ဘောပေါ်မှာ လူတွေ အများကြီး ရှိတယ်… သူတို့က ခမ်းနားတဲ့ မွေးနေ့ပါတီ ကျင်းပနေပုံရတယ်…"

ရှောင်ပေါင်က လုံးဝ နိုးနေသည်။ သူက စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေပြီး မျက်လုံးများကို ညင်သာစွာ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ် လုပ်နေမိသည်။

သူက ထိုသို့သော ပုံပြင်မျိုးကို တစ်ခါမျှ မကြားဖူးခဲ့ပေ။ သူက လီမော့၏ ပုံပြင်ကြောင့် လုံးဝ ဆွဲဆောင်ခံလိုက်ရသည်။

လီမော့က အကြာကြီး ပြောနေသည်။

သူမ ပုံပြင် ပြောမပြီးခင် ရှောင်ပေါင်က အောင်မြင်စွာ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ ပါးစပ်ထောင့်လေးများက အနည်းငယ် ကွေးနေပြီး ချစ်စရာကောင်းသော ပုံစံဖြင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။

လီမော့က သူ၏ နဖူးသေးသေးလေးကို ချစ်ခင်စွာ နမ်းလိုက်သည်။ ခေါင်းမော့လိုက်သည်နှင့် နက်ရှိုင်းသော မျက်လုံးများဖြင့် သူမကို ငြိမ်သက်စွာ ကြည့်နေသော စုန့်တရှန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

လီမော့က နှလုံးခုန်မြန်သွားသည်။ 

"အစ်ကိုတရှန်… ဘာဖြစ်လို့လဲ…"

စုန့်တရှန်က ခေါင်းခါရင်း "ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး… အိပ်တော့…" ဟု ပြောပြီး လှည့်သွားလေသည်။

ထိုလူနှစ်ယောက်က ခဏတာ စကားမပြောကြဘဲ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး၏ အသက်ရှူသံကိုသာ ကြားနေရသည်။

လီမော့က မျက်လုံးမှိတ်ပြီး သူမ၏ ဘေးနားက လူများကို မသိကျိုးနွံပြုရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သူမက အတွေးများကို လွှတ်ချလိုက်သည်။ သူမ၏ အနာဂတ်အကြောင်းကို စတင် တွေးတောနေမိသည်။

သူမထံတွင် ထူးချွန်သော ချက်ပြုတ်ကျွမ်းကျင်မှုများ မရှိ၊ ရောင်းချနိုင်သော ချက်နည်းများလည်း မရှိ၊ ဖန်ဆပ်ပြာ သို့မဟုတ် အခြားအရာများကို ပြုလုပ်နည်းကိုလည်း မသိပေ။ ကြက်၊ ဘဲ၊ ဝက်များကိုပင် မွေးမြူ၍ မရပေ။ ဝတ္ထုများမှတဆင့် ချမ်းသာနိုင်မည့် နည်းလမ်းများအားလုံးက သူမအတွက် အလုပ်မဖြစ်ပေ။ သူမ သိသမျှ တစ်ခုတည်းသော အရာက မိတ်ကပ်နှင့် အလှကုန်များ လိမ်းခြယ်နည်းသာဖြစ်သည်။ သူမက ဤလက်မှုပညာကို မှီခိုနိုင်သော်လည်း ဤခေတ်ကာလတွင် ခေတ်သစ်ကာလကဲ့သို့ နာမည်ကျော်များ မရှိကြပေ။ 

ဘယ်သူက ငါ့ကို သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် အလှပြင်ဆရာနဲ့ ဒီဇိုင်နာ အဖြစ် ငှားရမ်းမှာလဲ…

ဤနေရာက လူများက အလွန် ဆင်းရဲကြသည်။ 

သူတို့က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တစ်ယောက်ယောက်ကို သူတို့အတွက် မိတ်ကပ် လိမ်းပေးဖို့ ငှားရဲမှာလဲ…

သူမ၏ လက်မှုပညာကို မှီခိုပြီး ဒီမှာ ပိုက်ဆံ ရှာနိုင်မည်လား၊ ဤမိသားစု၏ လက်ရှိ အခြေအနေကို ပြောင်းလဲနိုင်မည်လား မသိပေ။

လီမော့က တွေးရင်း နောက်ဆုံးတွင် မည်သည့်အချိန်၌ အိပ်ပျော်သွားသည်မှန်း မသိလိုက်ပေ။

နောက်တစ်နေ့ နိုးလာသည့်အခါ အပြင်ဘက် မိုးကောင်းကင်က တောက်ပနေပေပြီ။ ရှောင်ပေါင်က သူမ၏ ရင်ခွင်အတွင်း၌ ချိုချိုသာသာ အိပ်ပျော်နေဆဲ ဖြစ်ပြီး တခြားတစ်ဖက်က စုန့်တရှန်ကမူ မရှိတော့ပေ။

လီမော့က ညင်သာစွာ ထလိုက်ကာ တိတ်တိတ်လေး အိပ်ရာပေါ်က ဆင်းပြီး အခန်းအတွင်းက ထွက်သွားသည်။

စုန့်တရှန်က မီးဖိုချောင်တွင် မနက်စာ ပြင်နေသည်။

"အစ်ကိုတရှန်… မင်္ဂလာနံနက်ခင်းပါ…"

စုန့်တရှန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောသည်။

"အိုးသေးလေးထဲမှာ ရေနွေး ရှိတယ်… မင်း ဆေးကြောလို့ ရပြီ…"

လီမော့က အိုးသေးလေးအတွင်းက ရေနွေးကို ဇလုံအတွင်း ခပ်ကာ ဝင်းအတွင်း ယူသွားပြီး ဆေးကြောလိုက်သည်။

မဆေးခင် သူမ၏ အနောက်က ခြေသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ကိုယ်လုံးသေးသေးလေးက သူမ၏ ကျောပေါ် သို့ ခုန်တက်လာသည်။ နူးညံ့သော နို့သံလေးက သူမ၏ နားအတွင်းသို့ ရောက်လာသည်။

"အဒေါ်မော့…"

လီမော့က ပြုံးပြီး လှည့်ကာ ရှောင်ပေါင်ကို ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။

"ရှောင်ပေါင် နိုးပြီလား…" 

ရှောင်ပေါင်က အနည်းငယ် ရှုပ်ထွေးနေသေးသည်။ လက်များနှင့် မျက်လုံးများကို ပွတ်နေပြီး ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ရေရွတ်နေသည်။

"ရှောင်ပေါင် နိုးပြီ… နိုးလာတော့ အ‌ဒေါ်မော့နဲ့ အဖေ့ကို မတွေ့ဘူး…"

လီမော့က သူ့ကျောကို ပုတ်ပြီး ပြောသည်။

"ဟုတ်ပြီ… အဖေက မီးဖိုချောင်မှာ ရှိတယ်… အဒေါ်မော့က သားကို ဆေးကြောပေးမယ်… နောက်မှ မနက်စာ စားကြမယ်…"

ရှောင်ပေါင်က ယဉ်ကျေးစွာ ခေါင်းညိတ်သည်။

မနက်စာကမူ ကြမ်းတမ်းသော ကောက်ပဲသီးနှံ ဆန်ပြုတ်သာ ဖြစ်သည်။ လီမော့က အကျင့်ပင် ဖြစ်နေလေပြီ။ သူမတို့ အိမ်တွင် ကောက်ပဲသီးနှံကြမ်းများသာ ရှိသည်။ အခြား ဘာမျှ မရှိပေ။

စားပြီးသည့်အခါ စုန့်တရှန်က ဂေါ်ပြားကို ယူပြီး အပြင်ထွက်ရန် ပြင်သည်။

လီမော့က အလျင်အမြန် သူ့ကို တားလိုက်သည်။

"အစ်ကိုတရှန်… ဘယ်သွားမလို့လဲ…"

စုန့်တရှန်က ပြန်ဖြေသည်။

"လယ်တွေ ထယ်ထိုးတာ ပြီးအောင် လုပ်မယ်… နောက်ရက်ကျရင် မြေပဲ စိုက်မယ်…"

လီမော့က အလျင်အမြန် နောက်က လိုက်သွားသည်။

"အစ်ကိုတရှန်… ကျွန်မကို ခေါ်သွားပါ… ကူချင်လို့ပါ…"

စုန့်တရှန်က မျက်ခုံးပင့်ပြီး ပြောသည်။

"မဖြစ်ဘူး… မြေကြီးက ရွှံ့ထူတယ်… မင်း အိမ်မှာ ရှောင်ပေါင်ကို ဂရုစိုက်…"

လီမော့က အိမ်မှာ စိတ်အေးလက်အေး ဘာမှမလုပ်ဘဲ ဘယ်လိုနေနိုင်မလဲ…

ထို့ကြောင့် သူမက စိတ်မသက်မသာ ခံစားရသည်။

သူမက လိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

"အစ်ကိုတရှန်… ကျွန်မကို ခေါ်သွားပါ… အိမ်မှာ ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိဘူး… ပျင်းရလိမ့်မယ်…"

သူမ သွားချင်သည်ကို မြင်သည့်အခါ စုန့်တရှန်က သဘောမတူဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ သူက လီမော့ ဝတ်ရန် ကောက်ရိုးဦးထုပ် တစ်လုံးကို ယူလာပေးသည်။

ထိုအချိန်တွင် သူ၏ ဘေးနားက ရှောင်ပေါင်ကလည်း ပြေးလာပြီး ပြောသည်။

"အဖေ… သားလည်း သွားချင်တယ်… သားလည်း လယ်ထဲမှာ ထယ်ထိုးမယ်…"

စုန့်တရှန်က ပြုံးပြီး နှစ်ယောက်သားကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။

သူတို့ အပြင်ထွက်သည့်အခါ စုန့်တရှန်က ဂေါ်ပြား နှစ်ချောင်းကို သယ်လာပြီး လီမော့က ရှောင်ပေါင်ကို ပွေ့ပြီး နောက်က လိုက်သွားလေသည်။

လမ်းတွင် ရွာသားများ များနေပြီ ဖြစ်သည်။ သူတို့က ခေါင်းညိတ်ပြီး နှုတ်ဆက်ကြသည်။ သို့သော် သူတို့၏ မျက်လုံးများက လီမော့ကို အဓိပ္ပာယ်ရှိသော အကြည့်နှင့် ကြည့်နေကြသည်။

လီမော့က ရှောင်ပေါင်ကို ပွေ့ပြီး စုန့်တရှန်နောက်ကနေ ပြုံးပြလိုက်၏။

စုန့်တရှန်ကလည်း ထိုသူများ၏ မျက်လုံးများကို သတိထားမိပြီး အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားလေသည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်က ပို၍မြန်မြန် လျှောက်သွားကြသည်။

စုန့်တရှန်ထံတွင် ရွာ၏ အနောက်ဘက် အစွန်ဆုံးတွင်ရှိသည့် ခြောက်သွေ့သောမြေသာ ရှိသည်။ ထိုနေရာတွင် တရှန်က မြေပဲ စိုက်ချင်သည်။

စုန့်တရှန်က လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်ကို လယ်ထွန်ကြောင်းပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး ကစားခိုင်းသည်။ သူကမူ ဂေါ်ပြားနှင့် မြေကို ထယ်ထိုးရန် ဆင်းသွားသည်။ လီမော့က ကလေး မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမက တရှန် အလုပ်လုပ်နေသည်ကို ထိုင်ကြည့်မနေနိုင်ပေ။ သူမက ချက်ချင်း ရှောင်ပေါင်ကို ထိုင်ခိုင်းပြီး ဟိုဟိုဒီဒီ မပြေးရန် သတိပေးသည်။ ထို့နောက် ဂေါ်ပြား နောက်တစ်ချောင်းကို ယူပြီး စုန့်တရှန်နောက်က လိုက်ပြီး မြေကို ထယ်ထိုးသည်။

သူမက မြေထယ်ထိုးဖူးခြင်းမျိုး မရှိခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် စုန့်တရှန်က မည်ကဲ့သို့ လုပ်သည်ကို ကြည့်ပြီး သူ့အတိုင်း အတုခိုး လုပ်ရုံသာ လုပ်နိုင်သည်။ သူမက အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကြိုးစားပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်နည်းကို ရှာတွေ့သွားသည်။ မကြာမီ သူမက သေသပ်စွာ လုပ်နိုင်လာသည်။ စုန့်တရှန်ကလည်း သူမ ကောင်းကောင်း လုပ်နိုင်သည်ဟု ပြောသည်။ လီမော့က ပျော်ရွှင်မှုကို ခံစားရသည်၊ ပျော်ရွှင်သည့်အချိန်က အလွန် မကြာလိုက်ပေ။ သူမ ဂေါ်ပြားကို ကိုင်ထားသော လက်ဖဝါးက ပူလောင်နေသည်ဟု တွေးမိသည်။

လီမော့က ပြုံးလိုက်ပြီး သူမကိုယ်ခန္ဓာ၏ အရေပြားက သူမ၏ ယခင်ဘဝကအတိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ အလွန် နူးညံ့သည်။ ခဏလေးအတွင်း နီရဲလာတတ်ပြီး အဖုအပိမ့်များ အလွယ်တကူ ထွက်လာတတ်သည်။

လီမော့က အသက်ကို ရှူသွင်းလိုက်သည်။ သူမက လက်ဖဝါးကို လှုပ်လိုက်ပြီး အေးဆေးစွာ မြေကြီးကို ဆက်တူး‌နေသည်။ သူမသည် စုန့်တရှန်က သူမ ထူးဆန်းစွာ ပြုမူနေခြင်းကို မမြင်စေလိုပေ။ သို့သော် သူမက အများကြီး နှေးကွေးနေသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် စုန့်တရှန်က သူမကို သူ့လောက် တူးမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် သူက သူမကို စိတ်တိုင်းကျ ပြုလုပ်ခွင့်ပေးထားလေသည်။

စုန့်တရှန်က တစ်မြောင်း တူးလိုက်သည်။ သူ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ နောက်တွင် ကျန်ခဲ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း တူးနေသော လီမော့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စုန့်တရှန်၏ မျက်လုံးများက ပြုံးနေသည်။ သို့သော် သူက တစ်ခုခု မှားနေသည်ကို ချက်ချင်း သတိထားမိသည်။ သူမက မြေကြီးတူးသည့် ကိုယ်ဟန်အနေအထား မှားနေလေသည်။

စုန့်တရှန်က လျှောက်သွားပြီး လီမော့၏ ဂေါ်ပြားကို ယူလိုက်သည်။ သူမ၏ လက်ကို ဖွင့်လိုက်သည့်အခါ လက်ဖဝါးက နီရဲနေပြီး အဖုအပိမ့်လေးများကို မှေးမှိန်စွာ မြင်ရသည်။

လီမော့က ဤကဲ့သို့ အမြင်ခံရခြင်းကြောင့် အနည်းငယ် ရှက်သွားလေသည်။

စုန့်တရှန်က လီမော့ကို လက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်၊ ကျန်တစ်ဖက်က ဂေါ်ပြား တစ်ချောင်းကို ကိုင်ပြီး လယ်ထွန်ကြောင်း အစွန်သို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ 

"ဆက်မလုပ်နဲ့တော့… ဒီမှာပဲ ထိုင်နေ…"

ခွေးမြီးမြက်နှင့် ကစားနေသော ရှောင်ပေါင်ကလည်း လီမော့၏ လက်ကို တွေ့လိုက်သည်။ သူက လာပြီး စိုးရိမ်တကြီး မေးသည်။

"အ‌ဒေါ်မော့… ဘာဖြစ်လို့လဲ…"

လီမော့က သူ့ကို ပြုံးပြသည်။

"အ‌ဒေါ်မော့ အဆင်ပြေပါတယ်… ရှောင်ပေါင် စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူး…"

ရှောင်ပေါင်က လီမော့ကို မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများနှင့် ကြည့်နေဆဲ ဖြစ်သည်။

လီမော့၏ နှလုံးသားက ထပ်ပြီး နူးညံ့သွားသည်။ သူမက လက်ကို ရှောင်ပေါင်ထံ ပေးလိုက်သည်။

"ဒါဆို ရှောင်ပေါင်က အ‌ဒေါ်မော့ကို မှုတ်ပေး… မှုတ်ပေးရင် နာကျင်တာ ပျောက်သွားလိမ့်မယ်…"

ရှောင်ပေါင်က ချက်ချင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး နှုတ်ခမ်းစူကာ အားကုန် မှုတ်ပေးသည်။ သူ၏ ပါးများက ဖောင်းလာသည်။

စုန့်တရှန်က ဘေးကနေ ကြည့်နေပြီး သူ့ မျက်လုံးများက ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြုံးလာလေတော့သည်။ သူမတို့ နှစ်ယောက် ကစားနေသည်ကို ကြည့်ပြီး သူ ပြန်သွားသည်။ သူက ခြေထောက်ထော့နင်းထော့နင်းနှင့် ပြန်သွားပြီး မြေကြီးကို ထယ်ထိုးသည်။ နေ့ခင်းအထိ စုန့်တရှန်က မြေကြီးအားလုံးနီးပါးကို ထယ်ထိုးပြီးသွားပြီ ဖြစ်ပြီး လုပ်စရာ သိပ်မကျန်တော့ပေ။

နေ့လည်စာ ချက်ရန် အိမ်ပြန်ရမည့် အချိန်ရောက်ပြီဆိုသည်ကို သိချိန်၌ စုန့်တရှန်က ညနေကျမှသာ ကျန်သည်ကို ဆက်လုပ်ရန် စီစဉ်သည်။

သူက ဂေါ်ပြားကို ယူပြီး လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်ကို အတူတူ အိမ်ပြန်ရန် ခေါ်လိုက်သည်။

"အစ်ကိုတရှန်…လယ်ထယ်ထိုးတာ ပြီးရင် မြေပဲ စိုက်ဖို့ စီစဉ်ထားတာလား…" 

လီမော့က မေးသည်။

"ဒီနေ့ မြေထယ်ထိုးတာ ပြီးသင့်တယ်… မနက်ဖြန် မြို့ကို မြေပဲမျိုး ဝယ်ဖို့ သွားမယ်… သဘက်ခါ စိုက်မယ်…"

မြို့သွားမလို့လား… 

လီမော့က စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။ မြို့က အလှကုန်ဆိုင်တွင် ဘယ်လိုမျိုး အလှကုန်များ ရှိလဲ၊ အလှကုန်များ၏ အရည်အသွေးက ဘယ်လိုလဲဆိုသည်ကို လိုက်ကြည့်လို့ ရမည်လားဟု တွေးမိသည်။ သူမ၏ ယခင်ဘဝက အကျင့်တစ်ခု ရှိသည်။ သူမက အမျိုးမျိုးသော Brand များ၏ အလှကုန် ပစ္စည်းများကို စုဆောင်းထားသည်။ အပြင်ထွက်လျှင် ပထမဆုံးလုပ်သောအရာက အသားအရည် ထိန်းသိမ်းရေး ပစ္စည်းများနှင့် အလှကုန်များ ဝယ်ခြင်းဖြစ်သည်။

ယခု သူမက ထိုတူညီသောပြဿနာကို ခံစားနေရသည်။

လီမော့က စကားပြောရမည်ကို အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့ပြီး ပါးစပ်ဖွင့်ရမည်လား သို့မဟုတ် တရှန်နောက်သို့ လိုက်ရုံပဲလားဆိုသည်ကို ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူမ၏ စိတ်အတွင်း၌ တစ်ခုခု လုပ်ချင်စိတ်က ထက်သန်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူမ၏ ရှက်ရွံ့မှုကို သူမ၏ အကျင့်ဟောင်းက လွှမ်းမိုးသွားသည်။ သူမက ညင်သာစွာ မေးလိုက်သည်။

"အစ်ကိုတရှန်… ကျွန်မ ရှင်နဲ့ မြို့ကို လိုက်လို့ ရမလား…"

စုန့်တရှန်က လီမော့ကို လှမ်းကြည့်ပြီး အကြောင်းအရင်းကို မမေးဘဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

လီမော့က စုန့်တရှန်က ယခုလောက် အလွယ်တကူ လက်ခံလိမ့်မည်မှန်း မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ သူမ ပြောလိုက်သည်နှင့် သူက သဘောတူသည်။ စဉ်းစားကြည့်သည့်အခါ သူမက မည်သို့သော တောင်းဆိုမှုကို ပြုလုပ်သည်ဖြစ်စေ သူက မည်သို့သောအခါမျှ ငြင်းဆန်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။

👱‍♀️👱‍♀️