Chapter 5

👱‍♀️Chapter 5

လီမော့၏လက်များက ဒဏ်ရာရထားသဖြင့် စုန့်တရှန်က သူမကို မီးဖိုချောင်သို့ မဝင်ခိုင်းဘဲ ရှောင်ပေါင်နှင့် ဆော့ရန်သာ ပြောလာသည်။

သူ၏ စိတ်တွင်း၌ သူမနှင့် ရှောင်ပေါင်တို့က တူညီသော အဆင့်အတန်းရှိနေပုံရသည်ဟု လီမော့က သံသယဝင်မိသည်။

ရှောင်ပေါင်က ခြံအတွင်း၌ ဆော့နေချိန် သူမက ထိုင်ကာ ကြောင်ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် စူးရှသောအသံတစ်ခုက ထွက်ပေါ်လာသည်။ 

"တရှန် အိမ်မှာရှိလား…"

အသံဆုံးသည်နှင့် အသက်အလတ်ပိုင်းအရွယ်အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ခြံအတွင်းသို့ ဝင်လာလေသည်။

လီမော့က မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ ထိုသူကို မသိသော်လည်း သူမက ထိုအဒေါ်ကြီးကို ယဥ်ကျေးစွာ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြောသည်။

“အစ်ကို တရှန် အိမ်မှာ ရှိပါတယ်… အဒေါ် ထိုင်ပါဦး… ကျွန်မ သွားခေါ်ပေးပါ့မယ်…” 

ထိုအမျိုးသမီးက လီမော့ ကို မြင်ပြီး ရယ်သည်။ 

“မင်းက တရှန်ရဲ့ ဇနီးအသစ်လား…”

လီမော့က ရှက်သွားပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ တရှန်ကို ခေါ်ရန် အလျင်အမြန် အနောက်ဘက်သို့ သွားလိုက်သည်။

သူမပြန်ထွက်လာချိန်တွင် ထိုအမျိုးသမီးက ရှောင်ပေါင်ကို ကျီစယ်နေသည်။

“အဒေါ်… ဘာကိစ္စရှိလို့ပါလဲ…”

“မနက်ဖြန် မြေပဲမျိုးစေ့တွေ သွားဝယ်မယ်လို့ ကြားတယ်… ဟုတ်လား… မနက်ဖြန် အဒေါ်လည်း မြို့ကို သွားမလို့… ရှလောင်ကျူးအိမ်ကို သွားပြီး မြည်းလှည်းအတွက် ကြိုတင်ချိန်းထားမလို့… မင်းအတွက်ပါ တစ်နေရာ ကြိုတင်နေရာ ယူပေးရမလား မေးဖို့ လာခဲ့တာပါ…”

စုန့်တရှန်က ထိုကိစ္စကို သတိရပြီး ခေါင်းကို အမြန်ညိတ်ကာ ကျေးဇူးတင်စကားပြောသည်။

 “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အဒေါ်… အဒေါ် သတိမပေးရင် ကျွန်တော် နေရာကြိုတင်ယူရမှာကို မေ့တော့မလို့… ကျွန်တော့်အတွက် နေရာ နှစ်နေရာလောက် ကြိုတင်နေရာ ယူပေးပါဦး… ကျွန်တော့ မိန်းမလည်း မြို့ကို လိုက်မှာပါ…”

ထိုအမျိုးသမီးက အမြန်သဘောတူလိုက်သည်။ 

“ရပါတယ်… အဒေါ်ပြောလိုက်ပါ့မယ်… ဒါဆို မင်းတို့ မအားကြဘူး ထင်တယ်… အဒေါ် သွားတော့မယ်နော်…”

“အဒေါ် ဖြည်းဖြည်းသွားပါ…”

အမျိုးသမီးကို ပြန်လည်ပို့ပြီးနောက် စုန့်တရှန်က လီမော့ကို ပြောသည်။ 

“ခုနက ဘေးအိမ်က အဒေါ်ကျောက်ပဲ… သူက ရှောင်ပေါင်နဲ့ ကိုယ့်ကို အများကြီး ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တာ… နောင်ဆိုရင် အကူအညီလိုရင် အဒေါ်ကျောက်ဆီ သွားလို့ရတယ်…”

လီမော့က ခေါင်းညိတ်ပြီး မေးသည်။

“နေရာကြိုတင်ယူတယ်ဆိုတာက ဘာကို ပြောတာလဲ…” 

“အဒေါ်ကျောက် ပြောတာက မြည်းလှည်းမှာ နေရာကြိုတင်ယူတာကို ပြောတာ… ဘေးရွာက မြည်းရှိတဲ့အိမ်က လူတွေကို မြို့ကို လိုက်ပို့ပေးတယ်… ဒါပေမဲ့ မြည်းလှည်းမှာ နေရာက ကန့်သတ်ထားတယ်… နေရာရချင်ရင် ကြိုတင်စီစဥ်ထားရတယ်… မဟုတ်ရင်တော့ မြို့ကို လမ်းလျှောက်သွားရုံပဲ…”

တရှန်က ပြောသည်။

စုန့်တရှန်၏ ရှင်းပြချက်ကို နားထောင်ပြီးနောက် လီမော့က အခြေအနေကို နားလည်သွားပြီး လူတစ်ယောက်ကိုမည်မျှ ကုန်ကျနိုင်မလဲ၊ တစ်ကြိမ်ကို လူဘယ်နှစ်ယောက် ထိုင်လို့ရမည်လဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။

စုန့်တရှန်က ပြန်ဖြေသည်။ 

“များသောအားဖြင့် လူကြီးက အသွားအပြန် ၃ ဆင့်၊ ကလေးက ၁ ဆင့်၊ ကလေးက နေရာမရှိတော့ လူကြီးတွေက ချီသွားရတယ်… လှည်းမှာ နေရာ ၁၅ နေရာ ရှိတယ်…”

လီမော့၏ဦးနှောက်က မြန်ဆန်စွာ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ တစ်ရက်ကို ၄၅ ယွမ် ရသည်။ တစ်ရက်ကို တစ်ကြိမ်သာ အသွားအပြန် ရှိလျှင်ပင် အနည်းဆုံး ၄၅ ယွမ် ရနိုင်သည်။ ရွာတွင် အလုပ်ကြမ်းလုပ်လျှင် တစ်ရက်ကို ၁၀ ယွမ်သာ ရနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤလှည်းလုပ်ငန်းက အလွန် အမြတ်အစွန်းများသည်။ အိမ်မှာ မြင်းရှိရင် ဒါမျိုးလုပ်လို့ရမလား… 

ဘာလို့ ရှလောင်ကျူးအိမ်မှာပဲ ရှိတာလဲ…

သူမက စိတ်အတွင်းက သံသယများကို စုန့်တရှန်ကို ပြောပြသည်။ စုန့်တရှန်က ရယ်ပြီး လီမော့ကို ရှင်းပြသည်။ 

“မြည်းတစ်ကောင်က ငွေ ၆ တေးလောက်ရှိတယ်… နွားဝယ်တာထက် အများကြီး ပိုစျေးကြီးတယ်… သူတို့က တောင်သူလယ်သမားတွေချည်းပဲ… အဲဒီလောက် ပိုက်ဆံမရှိဘူး… ပိုက်ဆံရှိရင်တောင် နွားပဲ ဝယ်ဖို့ ရွေးချယ်မှာပဲ… နွားက လယ်လုပ်လို့ရတယ်… ဒါပေမဲ့ မြည်းက လူတင်တာကလွဲရင် လယ်ယာအလုပ် မလုပ်နိုင်ဘူး… ဒါကြောင့် ခုချိန်ထိ ဘယ်သူမှ မဝယ်ကြသေးဘူး…”

လီမော့က နားလည်သွားသည်။ သူမက စုန့်တရှန်ကို ကြည့်ပြီး ဤကိစ္စက အလွန် သင့်တော်သည်ဟု ခံစားရသည်။ စုန့်တရှန်၏ ဘဝက ခြောက်သွေ့နေပြီး ခြေထောက်က အဆင်မပြေနေပေ။ သူ့အတွက် လယ်အလုပ်က အလွန် ခက်ခဲသည်။ လှည်းဆွဲနိုင်လျှင် လွယ်ကူပြီး အကျိုးအမြတ်များပေမည်။

နောင်တွင် ငွေရှာနိုင်လျှင် လီမော့က စမ်းကြည့်ချင်သည်။

မွန်းတည့်ချိန်၌ ထမင်းစားနေချိန်တွင် အဒေါ်ကျောက် ထပ်ရောက်လာမည်ဟု သူမ မထင်ထားပေ။ သူမ ရောက်လာချိန်တွင် မျက်နှာသွင်ပြင်က ဆိုးရွားနေသည်။

“အဒေါ်ကျောက် ဘာဖြစ်တာလဲ…” 

စုန့်တရှန်က မေးသည်။

အဒေါ်ကျောက် လီမော့ယူလာသော ခုံတန်းရှည်ပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး သက်ပြင်းချကာ ဒေါသတကြီး ပြန်ဖြေသည်။ 

“ရှလောင်ကျူးအိမ်က ပိုပြီး မာနကြီးလာပြီ… အဒေါ် နေရာကြိုတင်ယူဖို့ သွားတာ… သူက နေရာကြပ်နေတယ်တဲ့… မိသားစုတစ်စုကို တစ်နေရာပဲ ရတယ်… နှစ်နေရာ မရဘူးတဲ့… ဘာလဲဟဲ့… ဘာနေရာကျပ်တာလဲ… ဘာလို့ အရင်က အဲဒီလို မပြောတာလဲ…”

သူတို့က မြည်းလှည်းရှိသော တစ်ဦးတည်းသောသူများဆိုသည်ကို သိထားခြင်းကြောင့် ပို၍ မာနကြီးလာကြသည်။ သူတို့ကို တစ်ယောက်ယောက်က စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်လျှင် သူ၏ မြင်းလှည်းကို စီးရန်ပင် မစဥ်းစားနိုင်တော့ချေ။ ထိုမျှသာ မကသေးပေ။ အခကြေးငွေက ယခင်က ၂ ဆင့်ကနေ ၃ ဆင့်ကို တက်သွားပြီ ဖြစ်၏။ မြို့က လမ်းလျှောက်သွားရန် အလွန်ဝေးနေခြင်းကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် သူတို့၏ မြည်းလှည်းကို စီးရန် အရေးလုပ်နေကြတော့မည် မဟုတ်ပေ။

ယခုတစ်ခါတွင်မူ စည်းမျဥ်းအသစ်တစ်ခုက ထပ်ထွက်လာပြီး မိသားစုတစ်စုကို တစ်နေရာသာ ရခွင့်ပေးတော့သည်။

တခြားလူတွေ ဘာလုပ်ရမလဲ…

စုန့်တရှန်က ထိုစကားကိုကြားသောအခါ မျက်နှာမကောင်းပေ။

လီမော့ကလည်း စိတ်အတွင်း၌ အလွန်စိတ်ပျက်မိပြီး ယခုတစ်ခါတွင်မူ သွားနိုင်မည်မဟုတ်ဟု ထင်သည်။

စုန့်တရှန်၏အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲလိုက်ရင်း လီမော့က ပြောသည်။

“အစ်ကို တရှန် ကျွန်မ မသွားတော့ဘူး… အစ်ကိုပဲ သွားလိုက်ပါ…” 

စုန့်တရှန် ၏ မျက်နှာအရောင်အသွေးက မတိုးတက်လာပေ။ သူက လီမော့ကို ပြန်မဖြေဘဲ အဒေါ်ကျောက်ကိုသာ မေးလိုက်သည်။ 

“အဒေါ်… နက်ဖြန် လှည်းက ဘယ်အချိန် ထွက်မှာလဲ…”

အဒေါ်ကျောက်က ပြန်ဖြေသည်။ 

“နက်ဖြန်မနက် ရွာအဝင်မှာ အဒေါ် စောင့်နေမယ်…”

သူမက ဒေါသထွက်နေသော်လည်း လုပ်စရာများစွာ ရှိ‌နေသေးသည်ကို သတိရသည်။ အဒေါ်ကျောက်က မနှောင့်နှေးတော့ဘဲ အိမ်ပြန်သွားသည်။

လီမော့က စိတ်ပျက်မိသော်လည်း အမြဲတမ်း မသွားနိုင်တော့ခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေ။ နောင်တစ်ချိန်၌ ထပ်သွားလို့ရသည်။ သူမက ထိုကိစ္စကို နောက်ချန်ထားပြီး ထပ်မတွေးတော့ပေ။

မထင်မှတ်ထားစွာပင် နောက်နေ့ မိုးမလင်းမီတွင် လီမော့ကို စုန့်တရှန်က နှိုးလိုက်သည်။

“အစ်ကို တရှန်… ဘာဖြစ်တာလဲ…”

“ထ… မျက်နှာသစ်ပြီး မြို့သွားရမယ်…”

လီမော့က ထိုစကားကြားသောအခါ အံ့သြသွားသည်။ 

“မိသားစုတစ်ခုကို နေရာတစ်နေရာပဲ ပေးတယ် မဟုတ်လား… ဘယ်လိုလုပ် ကျွန်မ သွားလို့ရမှာလဲ…”

“ရတယ်… ကိုယ် သွားလို့ရတယ်… ကိုယ် မြို့ကို နွားနဲ့ မောင်းသွားတဲ့ ရွာသားတစ်ယောက်နဲ့ တိုင်ပင်ထားတယ်… သူ့ နွားလှည်းနဲ့ ကိုယ် လိုက်သွားမယ်…”

“နွားလှည်းလား…”

“အင်း… နွားလှည်းက အရမ်းနှေးတယ်။ မြို့က မနက်ဈေးတောင် ကုန်လောက်ပြီ… မင်း ရောက်ရင် ဆိုင်ကိုပဲ သွားလိုက်… အဒေါ်ကျောက်နောက်က လိုက်သွား… ကိုယ် ပြန်လာတာကို မစောင့်ရဘူး…”

သူက အိတ်ကပ်အတွင်းမှ ငွေအချို့ကိုထုတ်ကာ လီမော့ကို ပေးလိုက်သည်။ 

“မြို့ရောက်ရင် ကိုယ်တိုင် ဝယ်လို့ရတယ်…”

လီမော့က တွေဝေနေသည်။ 

“အစ်ကို တရှန်… အစ်ကိုက မြို့သွားဖို့ အလုပ်ရှိတယ်… နွားလှည်းနဲ့ သွားရင် အရမ်းနောက်ကျသွားမယ်… အစ်ကို မြည်းလှည်းစီးလိုက်ပါ… ကျွန်မ မသွားတော့ဘူး… နောက်မှ သွားလို့ရတယ်…”

စုန့်တရှန်က သူမကို ခပ်ဖွဖွလေး ပုတ်လိုက်သည်။ 

“ရတယ်… စိတ်ချလက်ချ သွားပါ… မျိုးစေ့ဝယ်တာကို မနှောင့်နှေးစေရဘူး… မင်း မြည်းလှည်းစီးပြီး သွားလိုက်…”

“ကောင်းပြီ…”

လီမော့က ဖြေသည်။

“စိတ်မပူနဲ့… ထပြီး မျက်နှာသစ်လိုက်…” 

စုန့်တရှန်က ပြောပြီး ထွက်သွားသည်။

လီမော့က ထပြီး မျက်နှာသစ်ရသည်။

နေထွက်သည်နှင့် စုန့်တရှန်က လီမော့ကို ရွာအဝင်ဝသို့ ပို့လိုက်ပြီး ထိုနေရာတွင် စောင့်နေသော အဒေါ်ကျောက်ကို အပ်လိုက်သည်။

“အဒေါ် လီမော့ ကို ဂရုစိုက်ပေးဖို့ အတွက် ကျွန်တော် အနှောင့်အယှက်ပေးပါရစေ…”

အဒေါ်ကျောက်က စုန့်တရှန်က နွားလှည်းစီးမည်ဟု ပြောသည်ကို ကြားထားပြီး ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ကာ ပြောသည်။

“စိတ်မပူပါနဲ့… မင်းမိန်းမကို အဒေါ် ဂရုစိုက်ပေးပါ့မယ်…” 

စုန့်တရှန်က ရှလောင်ကျူး၏ အိမ်မှ မြည်းလှည်း ရောက်လာသည်အထိ လီမော့ နှင့်အတူ စောင့်‌ပေးခဲ့သည်။ 

မြည်းလှည်းက လူများကို ဆွဲယူသွားပြီး လှည်း၏အရိပ်ကို မမြင်ရတော့မှသာ စုန့်တရှန်က မြို့ဘက်သို့ လမ်းလျှောက်တော့သည်။

အဒေါ်ကျောက်က လှည်းအတွင်း၌ လီမော့၏ ဘေးတွင် ထိုင်နေပြီး သူမ မသိသော အသက်အလတ်ပိုင်းအရွယ်အမျိုးသမီးတစ်ဦးက အခြားတစ်ဖက်တွင် ထိုင်နေသည်။

အဒေါ်ကျောက်က လီမော့ ၏လက်ကို ကိုင်လိုက်သည်။ 

“ကလေးမ ဒီနှစ် ဘယ်နှနှစ် ရှိပြီလဲ…” 

လီမော့က မူလပိုင်ရှင်၏ အသက်ကို တွေးပြီး ဖြေသည်။

“၁၇ နှစ်ပါ…” 

အဒေါ်ကျောက်က ခေါင်းညိတ်သည်။ 

“၁၇ နှစ်ပဲလား… တရှန်ထက် အများကြီး ငယ်တာပေါ့…”

လီမော့က ရှက်ဟန်ဆောင်ပြီး ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။

အဒေါ်ကျောက်က သူမ၏ရှက်ရွံ့ဟန်ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးကာ ပြောသည်။

“ကလေးမရယ်… အဒေါ် ပြောပြမယ်… မင်း တရှန်ကို လက်ထပ်တာ တကယ် မမှားပါဘူး… အဒေါ် အာမခံတယ်…”

လီမော့က ရယ်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ စုန့်တရှန်က အမှန်တကယ်ပင် လူကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။

အဒေါ်ကျောက်က ထိုအချိန်တွင် သက်ပြင်းချကာ ပြောသည်။

“အဒေါ်က တရှန်ကို ကြီးပြင်းလာတာကို ကြည့်ခဲ့ရတာ… သူက အရမ်းတော်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်… ဒါပေမဲ့ ဘဝက ဆိုးတယ်… အများကြီး ဒုက္ခခံခဲ့ရတယ်…”

လီမော့က အဒေါ်ကျောက် ပြောသည်ကို တွေးလိုက်သည်။ နောက်ကွယ်တွင် ပုံပြင်တစ်ခု ရှိရမည်။ သူမက မသိချင်ဘဲ မနေနိုင်ပေ။

အဒေါ်ကျောက်က လီမော့ စိတ်ဝင်တစား နားထောင်သည်ကို မြင်ပြီး သူမ၏ စိတ်အတွင်း၌ ရှိနေသော အရာကို မပြောဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ 

“အရင်က ရုံးတော်က စစ်သားစုဆောင်းတုန်းက စုန့်မိသားစုက ပိုက်ဆံမကုန်ချင်ကြဘူး… ဒါကြောင့် တရှန်ကို စစ်သားအဖြစ် တွန်းပို့လိုက်ကြတယ်… သူ့မိသားစုက သူ ပြန်မလာလောက်တော့ဘူးလို့ တွေးကြတယ်… အဲဒါနဲ့ သူတို့က နာမည်ဆိုးတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တရှန်နဲ့ လက်ထပ်ဖို့ ဖြစ်သလို ရွေးလိုက်တယ်လေ… လက်ထပ်ပြီးတာနဲ့ တရှန်က ထွက်သွားပြီး မပြန်လာတော့ဘူး… သူ့မိန်းမက မကြာခင်မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိကြောင်း သိပြီး ရှောင်ပေါင်ကို မွေးလိုက်တယ်…”

အဒေါ်ကျောက်က ထိုသို့ပြောပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ 

“ရှောင်ပေါင်က သနားစရာကောင်းတယ်… အဲဒီတုန်းက သူ ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာ သူတို့က မျိုးနွယ်ခေါင်းဆောင်ကို ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တယ်… စုန့်မိသားစုက ရှောင်ပေါင်ကို ပျိုးထောင်ပေးဖို့ ကတိပေးခဲ့ပေမဲ့ ရှောင်ပေါင်ရဲ့ ဘဝက တကယ်ပဲ… အင်း…”

လီမော့က ယခင်က အဖြစ်အပျက်များကို သိသွားသည်။

စုန့်မိသားစုက ရှောင်ပေါင်ကို ပျိုးထောင်ပေးရသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်နှင့် စုန့်တရှန်ထံက ငွေကြေးထောက်ပံ့မှု ငွေ ၈ တေးကို တောင်းခြင်း ဖြစ်ရမည်။

ရှောင်ပေါင်၏ ပိန်ပါးပြီး သနားစရာကောင်းသော ပုံစံကို တွေးလိုက်မိသည့်အခါ လီမော့က အနည်းငယ် စိတ်မချမ်းမသာ ခံစားရသည်။

သူတို့က စုန့်တရှန်က ယခင်က ဇနီးရှိခဲ့သည်ဟု ပြောလျှင် သူမ၏ စိတ်အတွင်း၌ မကျေနပ်မှု တစ်စိုးတစ်စိမျှ မရှိဘူးဟု ပြောရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ သူက အခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကို စိတ်အတွင်း၌ ထာဝစဉ် သိမ်းထားမည်ကို သူမ ကြောက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ယောက် အတူနေလျှင်ပင် ယင်းကို လုံးဝ လျစ်လျူရှုထား၍ မရ‌ပေ။ သို့သော် ယခု အဒေါ်ကျောက်က ပြောသည်ကို နားထောင်ပြီးသည့်အခါ စုန့်တရှန်က သူ၏ ယခင်ဇနီးအပေါ် ခံစားချက်မရှိဘူးဆိုသည်ကို သိရသဖြင့် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။

လမ်းတစ်လျှောက် ပြောဆိုရင်း လီမော့က စုန့်တရှန်အကြောင်းကို အများကြီး သိလာပြီး ခေတ်သစ်အချိန်နှင့်ဆိုလျှင် တစ်နာရီခွဲလောက် ရှိနိုင်သည့်အချိန်၌ နောက်ဆုံးတွင် မြို့သို့ ရောက်လာသည်။

အဒေါ်ကျောက်က အဝတ်ဆိုင်သို့ အဝတ်သွားဝယ်မည် ဖြစ်သည်။ သူမ၏ သမီးက နောက်လတွင် လက်ထပ်မည် ဖြစ်သည်။

သို့သော် အဒေါ်ကျောက်က ပြောသောအခါ သိပ်ပျော်ရွှင်ပုံမရပေ။ သူမက ပူပန်နေပုံရသည်။

လီမော့က နားမလည်နိုင်ဖြစ်ပြီး မေးသည်။

“အဒေါ်… သမီး ကို လက်ထပ်ပေးလိုက်ရမှာကို နှမြောနေတာလား…”

အဒေါ်ကျောက်က သက်ပြင်းချပြီး သူမကို မဖုံးကွယ်တော့ပေ။ 

“သမီးက အဒေါ်တို့ရွာကို အခုမှ ရောက်ဖူးတာ မဟုတ်လား… အဒေါ့်သမီးလေး ချင်ဟွာရဲ့ မျက်နှာက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အနည်းငယ်က မတော်တဆ မီးလောင်သွားခဲ့တာ… မျက်နှာကို ပြန်ကောင်းလာအောင် လုပ်ခဲ့တာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ရှိပြီ… ဒါပေမဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ အမာရွတ်လေး ကျန်နေသေးတယ်… ပြီးတော့ သူက လက်ထပ်ရဦးမယ်… အဒေါ် မပူပန်ဘဲ နေလို့ရမလား…”

လီမော့က နားမလည်ပေ။ 

“တခြားလူက ချင်ဟွာကို သိလား… ချင်ဟွာရဲ့ မျက်နှာမှာ အမာရွတ်ရှိတာသိလား…”

အဒေါ်ကျောက်က ခေါင်းယမ်းသည်။ 

“ချင်ဟွာမှာ ငယ်ချစ်ဦးရှိတယ်… ချင်ဟွာရဲ့ မျက်နှာမှာ အမာရွတ်ရှိတာ သူ သိတယ်… ဒါပေမဲ့ သူက ချင်ဟွာကို ချစ်တယ်… သူ့အမာရွတ်တွေကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်ဘူး… သူက ချင်ဟွာကို လက်ထပ်ဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်…”

"ဒါက အရမ်းကောင်းတာပဲ… သူက ချင်ဟွာကို မရွံဘူးဆိုရင် ဘာလို့ ပူပန်နေရတာလဲ…"

“သူက ချင်ဟွာကို မရွံပေမဲ့ သူ့မိဘတွေကတော့ ချင်ဟွာကို တကယ်ပဲ ကျေနပ်မှုမရှိကြဘူး… သူက လက်ထပ်ဖို့ မခိုင်မာရင် ချင်ဟွာက သူ့ကို လက်ထပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး… မင်္ဂလာဆောင်နေ့မှာ ယောကျာ်းလေးဘက်က အဒေါ်တွေက သတို့သမီးကို လာကြည့်ကြမယ်… ချင်ဟွာရဲ့ မျက်နှာပေါ်က အမာရွတ်တွေကို မြင်ရင် ယောက္ခမတွေက ဆွေမျိုးတွေရှေ့မှာ မျက်နှာပျက်ရမှာပေါ့… မျက်နှာပျက်ရင် ချင်ဟွာကို ဘယ်လို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံနိုင်မှာလဲ… အဒေါ့် သမီးရဲ့ အမာရွတ်ကို ဘယ်လို ဖုံးကွယ်ထားနိုင်မှာလဲ…”

အဒေါ်ကျောက်က ပြောရင်း အသံတိမ်ဝင်သွားသည်။

ထိုအခါမှ လီမော့က အဒေါ်ကျောက်က အဘယ်ကြောင့် ယခုလို ပူပန်နေရကြောင်းကို နားလည်သွားသည်။

ထိုအချိန်တွင် အတွေးတစ်ချက် ဝင်လာပြီး သူမက ငွေရှာရမည့်နည်းလမ်းကို ရုတ်တရက် တွေးမိလိုက်သည်။

ဟုတ်တယ်… 

ဤနေရာတွင် နာမည်ကြီးလူများက မရှိသော်လည်း သူမက ဤခေတ်က သတို့သမီးများကို မိတ်ကပ်လိမ်းပေး၍ ရသည်။ လက်ထပ်ပွဲက ကြီးမားသော ကိစ္စတစ်ခု ဖြစ်သည်။ သူတို့က ဤကဲ့သို့ အခမ်းအနားအတွက် ပိုက်ဆံသုံးလိုကြလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။

လီမော့၏ နှလုံးခုန်နှုန်းက မြန်ဆန်လာပြီး ကံကောင်းမည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

👱‍♀️👱‍♀️