MM Story Teller

Chapter 3

Viewers 198

🪹Chapter 3

လင်းယွမ်းနိုးလာချိန်၌ သူ့ကိုယ်သူ ရေကန်ကြီးတစ်ခု၏ဘေးမှာလဲလျောင်းလျက်ရှိနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။အဝေးကိုကြည့်လိုက်သည့်အခါ ရေကန်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ခြံစည်းရိုးတစ်ခုနှင့်ဝန်းရံထားသော သေသပ်လှပသည့် သစ်သားအိမ်လေးတစ်လုံးကိုမြင်လိုက်ရ၏။အမျိုးအမည်မသိသောနွယ်ပင်များကခြံစည်းရိုးကိုရစ်ပတ်ကြီးထွားနေပြီး ရောင်စုံပန်းများပွင့်နေသည်။အသက်ဝင်မှုအပြည့်နှင့်အင်မတန်လှပပေသည်။

သို့သော် ခြံစည်းရိုး၏အပြင်ဘက်ကတောင်ကြားချိုင့်ဝှမ်းတစ်ခုလုံးက ကျက်တီးမြေဖြစ်နေသည်။မျက်လုံးနှင့်မြင်ရသလောက် အကုန်လုံး မြေဩဇာကောင်းသောအနက်ရောင်မြေဖြစ်ပေငြား မည်သည့်ပေါင်းမြက်တစ်ပင်မှမတွေ့ပေ။တောင်ကြားတစ်ခုလုံးက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင်တိတ်ဆိတ်နေ၏။တစ်စုံတစ်ခုကပုံမှန်မဟုတ်လျှင် တစ်ခုခုတော့မှားနေ၍ဖြစ်ရမည်။

လင်းယွမ်ချက်ချင်းသတိနိုးကြားလာလေသည်။

"တစ်ယောက်ယောက်ရှိလား"

ရေဓာတ်ချို့တဲ့မှုကြောင့်အက်ကွဲနေသောအသံက ခပ်ဝေးဝေးအထိပျံ့နှံ့သွားသည်။အချိန်အတော်ကြာစောင့်ပြီးသည့်တိုင် ပြန်ဖြေသူမရှိခဲ့ပေ။

လင်းယွမ်အကြိမ်အရေအနည်းငယ်ထပ်ခေါ်ခဲ့သော်လည်း မည်သူမှပြန်မဖြေဆဲပင်။သူလည်ချောင်းမတရားခြောက်နေသည်။ရေကန်ထဲကရေက အလွန်အမင်းကြည်လင်နေသည်ကိုမြင်လျှင် သူတတခြားဘာကိုမှဂရုမစိုက်တော့ဘဲ လက်ခုပ်နှင့်ရေခပ်ပြီးအကြိမ်ရေအနည်းငယ်စုပ်သောက်လိုက်၏။

ရေကန်ထဲကရေကမထင်ထားလောက်အောင် ချိုပြီးကြည်နေသည်။နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များရှိ အဆင့်နိမ့်သတ္တုဆားရေထက်အများကြီးပိုအရသာရှိလေသည်။သူမသိလိုက်ပါဘဲ အငုံအနည်းထပ်သောက်လိုက်မိပြီးအများကြီးပိုအားပြည့်လာသလိုခံစားလိုက်ရ၏။

ရေကန်ထဲက သူ၏ရောင်ပြန်ပုံရိပ်ကိုသူမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ရသည့်အခါ သူ့မျက်နှာက သွေးများဖုံးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်သည်။လဲကျသွားစဥ်ကျောက်တုံးနှင့်ဆောင့်မိပုံရလိုက်သည်ကိုသူပြန်တွေးမိသည်။သူ့နဖူးသူထိကြည့်သည့်အခါ အမှန်ပင်နဖူးပေါ်မှာဟက်တက်ကွဲရာတစ်ခုရှိနေသည်။အတော်လေးကြီးသည်ဟုခံစားရ၏။ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် အနာဖေးတက်ပြီးသွေးတိတ်၍သွားပြီဖြစ်သည်။သို့ပေမဲ့ကြည့်ရသည်ကထူးဆန်းနေသည်။လင်းယွမ်ရေတချို့လက်ခုပ်ဖြင့်ခပ်ပြီး မျက်နှာသစ်လိုက်လေသည်။

သူပဲထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေသလားမသိသော်လည်း သူ့မျက်နှာပေါ်မှာသွေးနှင့်မတူသော အမည်းကွက်အစွန်းအထင်းများစွာရှိနေသလိုပင်။

သို့သော် သူလောလောဆယ်ထိုအကြောင်းကိုသိပ်ဂရုမစိုက်နိုင်ပေ။မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် သူအမြန်ထွက်လမ်းရှာလိုက်သည်။

ချိုင့်ဝှမ်းကသိပ်မကြီးပေ။သို့သော် သေးလည်းမသေးပေ။၎င်းကိုတစ်ပတ်ပြည့်အောင်လျှောက်ရန် လင်းယွမ်တစ်နာရီလောက်အချိန်ယူခဲ့ရသည်။ပတ်ပတ်လည်ရှိတောင်များက တိမ်မျာကဲ့သို့မိုးထိုးနေသည်။အတန်ကြာကြိုးစားတက်သည့်တိုင် သူ့မှာတိမ်ကြာထဲမှာဖုံးနေသောတောင်ထိပ်ကိုမမြင်ရပေ။ထို့အပြင် အမြင့်ကိုရောက်လေလေ တက်ရခက်လေလေဖြစ်သည်။သူလက်ရှိရောက်နေသည့်နေရာက ကျောက်တုံးများဖြင့်ပြည့်နေပြီး ပိုမြင့်သောနေရာများက ကျောက်ထရံများနီးနီးပါပင်။တောင်ထိပ်ကိုသူရောက်အောင်တက်နိုင်လိမ့်မည်ဟုသူမထင်ပေ။

ထူးဆန်းသောအိမ်ကိုသွားပြီး ကြည့်ကြည့်ရုံသာတတ်နိုင်ပုံရသည်ဟုလင်းယွမ်သူ့ကိုယ်သူတွေးလိုက်သည်။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် လင်းယွမ်နောက်ဆုံးတွင် သစ်သားအိမ်လေးဆီသို့ရောက်သွာပြိး ခြံစည်းရိုးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်သည်။အထဲတွင် အမည်မသိအပင်တချို့စိုက်ထားပြီး အချိန်အကြာကြီးဂရုစိုက်မည့်သူမရှိခဲ့သည့်အတိုင်း ဟိုတစ်ပင်သည်တစ်ပင် ပြန့်ကျဲကာ မညီမညာဖြစ်နေသည်။

လင်းယွမ်တံခါးကိုညင်သာစွာတွန်းဖွင့်လိုက်ပြိး တစ်ဝက်ပိတ်ထားသောတံခါးက ကျွီခနဲပွင့်သွားသည်။

အိမ်က အလွန်လက်ရာမြောက်သော သစ်သားပရိဘောဂများဖြင့်ပြည့်နေသည်။သို့သော်လည်း အချိန်အတန်ကြာမည်သူမှမနေ၍ဖြစ်မည်၊၎င်းတို့ကို ဖုန်တစ်လွှာလွှမ်း၍နေသည်။

အိမ်ထဲဝင်ပြီး ပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်ပြီးနောက် လင်းယွမ်၏အကြည့်တို့က နောက်ဆုံး အင်မော်တယ်ရှစ်ပါးစားပွဲပေါ်က အဖြူရောင်ကျောက်စိမ်းသေတ္တာပေါ်သို့ကျရောက်သွားလေသည်။

ကျောက်စိမ်းသေတ္တာပေါ်တွင် ရိုးရှင်းပြီးခမ်းနားလှပသောရှေးဟောင်ထွင်းစာများရေးထွင်းထားသည်။သူ ဘူးကိုဂရုတစိုက်ဖွင့်လိုက်ရာ အထဲ၌ ကျောက်စိမ်းပုလင်းတစ်ခုနှင့်ကျင်ခပ်လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ကျင်ခပ်လက်ကိုင်ပဝါပေါ်မှာ အားမာန်ပါသောရိုးရာတရုတ်အက္ခရာများကိုရေးထိုးထားသည်–ကံပါသည့်လူအတွက်ဟူ၍။

"ဒီပုလင်းထဲမှာ မွန်းစတားတစ်ကောင်များရှိနေလား"

လင်းယွမ်သူ့ကိုယ်သူတီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်။ခဏမျှစဥ်းစားပြီးနောက် သူသိအောင်လုပ်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အဆို့ကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည့်အခါ ထူးဆန်းသောရနံ့တစ်ခု နှာခေါင်းဝကိုရောက်လာလေသည်။သူပုလင်းကိုဇောက်ထိုးထားလိုက်ရာ ရွှေရောင်ပဲစေ့အရွယ်အလုံးနှစ်လုံး ထွက်ကျလာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

"ဒါက ထာဝရရှင်သန်ဆေးများလား"

ထိုသို့ပြောလိုက်သော်လည်း လင်းယွမ် သူ ဤမျှကောင်းလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှမယုံကြည်ခဲ့ပါချေ။အဆိပ်မိပြီးသေသည်မျိုးမဖြစ်ရလေအောင် ထိုအရာကိုပုလင်းထဲပြန်ထည့်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ပုလင်းကိုသူ့အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။

သူ့အထင်မမှားလျှင် အနှီပုလင်းကိုထိပ်တန်းအဆင့်ကျောက်စိမ်းဖြူဖြင့်ပြုလုပ်ထားခြင်းဖြစ်မည်။၎င်းကိုရောင်းလိုက်လျှင် သူတော့ချမ်းသာပေပြီ။ပိုင်ရှင်က ကံစပ်သည့်လူကိုပေးရန်ရည်ရွယ်ထားခြင်းဖြစ်လေရာ သူထိုအမိန့်ကိုနာခံရပေမည်။"မသေဆေး"လားဘာလားဆိုသည့်အရာအတွက်မူ သူကြွက်ဖြူလေးအပေါ်မှာအနည်းငယ်စမ်းကြည့်မည်။ကြွက်ဖြူလေး နေခင်းကြောင်တောင် အမတဖြစ်ပြီးကောင်းကင်ဘုံတက်သွားနိုင်လျှင် သူလည်း တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့် စမ်းကြည့်မည်။

အခန်းထဲမှာ အတန်ကြာပတ်ကြည့်ပြီးသည့်တိုင် ထွက်လမ်းကိုရှာမတွေ့သည့်နောက် လင်းယွမ် ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ပင်ပမ်းနွမ်းနယ်စွာထိုင်ချလိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်သူကိုယ်သူ ယက်ခပ်ရင်းရေရွတ်လိုက်၏။

"ဘယ်လိုထွက်ရပါ့မလဲ"

သူစကားဆုံးသည်နှင့် လင်းယွမ်၏မျက်လုံးများဝေ့ဝါးသွားပြီး မြေကြီးပေါ်ကျသွားသည်။တောင်ပေါ်လေညှင်းတိုက်ခတ်မှုကြောင့် သူခိုက်ခိုက်တုန်သွားသလိုခံစားလိုက်ရ၏။သေသေချာချာကြည့်ကြည့်သည့်အခါ သူ သူ့အမေ၏မြေပုံရှေ့မှာထိုင်နေလျက်ရှိသည်ကိုသတိပြုမိသွားသည်။

"ခုနက ငါအိပ်မက်မက်နေတာများလား"

လင်းယွမ်ရေရွတ်လိုက်မိပြီး မသိစိတ်ဖြင့် သူ့အိတ်ကပ်ကိုစမ်းလိုက်သည့်အခါ ကျင်ခပ်လက်ကိုင်ပဝါနှင့်ထုပ်ထားသောကျောက်စိမ်းဖြူပုလင်းကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

"တကယ်ကြီးပဲ"

လင်းယွမ် ပျော်နေသည်ကတစ်စက္ကန့်ပင်မပြည့်လိုက်ခင်မှာ နာကျင်စွာအော်ဟစ်လိုက်သည်။

"သေစမ်း ကျောက်စိမ်းဖြူသေတ္တာကို သယ်လာဖို့တကယ်ကြီးမေ့သွားရတယ်လို့ကွာ"

ကျောက်စိမ်းဖြူသေတ္တာက သာမန်ပစ္စည်းမဟုတ်မှန်းသိသာပေသည်။လေလံသာတင်လိုက်ပါက စတင်ဈေးနှုန်းကယွမ်ရှစ်သန်းကနေဆယ်သန်းအထိရှိလောက်သည်။လင်းယွမ်တွေးလေလေ ပိုပြီးရင်နာလေလေဖြစ်၏။

သူလက်မလျော့ဘဲ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကိုလျှောက်သွားကြပေမဲ့ဝင်ပေါက်ကိုရှာမတွေ့ပေ။သူကိုယ့်ကိုကိုယ်အပြစ်မတင်ဘဲမနေနိုင်ခဲပေ။

"ခုနက အချိန်မှားပြီး မေ့လဲသွားရတယ်လို့...မဟုတ်ရင် ဘယ်နေရာကနေဝင်ရမလဲဆိုတာသိမှာ"

နောက်တစ်စက္ကန့်မှာပဲ လင်းယွမ်သူ့ကိုယ်သူသစ်သားအိမ်လေးအလယ်မှာရပ်နေပြီးကျောက်စိမ်းဖြူသေတ္တာကသူ့ရှေ့မှာရှိနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။သူကျောက်စိမ်းသေတ္တာကိုမဆိုင်းမတွရင်ခွင်ထဲပိုက်ကာ မရဲတရဲပြောကြည့်လိုက်သည်။

"ထွက်"

ထို့နောက် သူက မြေပုံရှေ့မှာသေတ္တာကိုကိုင်၍ရပ်လျက်ရှိနေလေသည်။

လင်းယွမ် သူ့ကိုယ်သူ ဆိတ်ဆွဲလိုက်ပြီး

နဖူးကိုအုပ်ကိုင်လိုက်၏။

ကောင်းပြီ၊သူအိပ်မက်မက်နခြင်းမဟုတ်သလို ဖျားနေခြင်းလည်းမရှိပေ။ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ သူ့ကိုဘယ်သူပြောပြနိုင်မလဲ...

တောင်လေညှင်းတစ်သုတ်တိုက်ခတ်လာပြီးနောက် သူထပ်စမ်းကြည့်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။သူ မှောဆန်သောတောင်ကြားအကြောင်း စိတ်ထဲမှတွေးကာပြောလိုက်သည်။

"ဝင်"

သူ မျက်စိတမှိတ်အတွင်း တောင်ကြားထဲကိုရောက်သွားခဲ့သည်။

"ထွက်"

တောင်ထိပ်ကိုပြန်ရောက်သွားသည်။

"ဝင်"

တောင်ကြားထဲပြန်ရောက်သွားသည်။

"ထွက်"

တောင်ထိပ်ကိုပြန်ရောက်သွားသည်။

"ဝင်"

တောင်ကြား။

"ထွက်"

တောင်ထိပ်။

...

ဤသည်ကို အကြိမ်ရေအချို့စမ်းသပ်ပြီးနောက် လင်းယွမ် သူမယုံကြည်နိုင်လောက်သောအရာတစ်စုံတစ်ခုကိုရှာဖွေ့တွေ့ရှိသွားကြောင်းယုံကြည်လိုက်ရပေသည်။

"အမေက ကျွန်တော့်ကို့ကောင်းချီးပေးနေတာပဲဖြစ်ရမယ် ဟုတ်တယ်မလား..."

မြေပုံငယ်လေးက မှောင်ရီးပျိုးသည့်ဆည်းဆာချိန်၌ ပိုပို၍တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်ပုံပေါ်နေလေသည်။

လင်းယွမ် သူနွေဦးပွဲတော်အတွင်းတုန်းက သူ့ဇာတိမြို့ကိုပြန်လာပြီးသူ့အမေ၏မြေပုံကိုလှည်းကျင်းစဥ်ကအချိန်ကို မနေနိုင်ဘဲအမှတ်ရမိသည်။မြေပုံငယ်လေးက

တောင်ပေါ်ကပေါင်းမြက်ပင်များဝိုင်းရံဖုံးလွှမ်း၍နေသည်။သူ့မှာ သူ့အမေ၏မြေပုံမှ ပေါင်းတစ်ပုံတစ်ပင်ကိုရှင်းရန်တစ်နေ့လုံးအချိန်ယူခဲ့ရသည်။

သူနှလုံးသားကိုငရဲမီးဖြင့်တတိတိအစားခံရသကဲ့သို့သော ထိုဝမ်းနည်းမှုမျိုးကို သူမှတ်မိနေဆဲဖြစ်သည်။

အမေ့ရဲ့ဝိညာဥ်သာရှိနေသေးရင် ဒီတောင်ကတုံးကိုတစ်ယောက်တည်းစောင့်ကြပ်နေရတာဘယ်လောက်အထီးကျန်လိုက်မလဲ...

ငါဘာလို့အမေ့ကိုအဲဒီတောင်ကြားထဲမှာမမြုပ်ရမှာလဲ...ပြီးတော့ ကြည့်ရတာ ငါအဲဲဒီတောင်ကြားထဲကို စိတ်ကြိုက်ဝင်နိုင်ထွက်နိုင်တဲ့ပုံပဲ...ငါအမေ့ကိုအချိန်မရွေးမြင်နိုင်တယ်...အဲဒီတောင်ကြားက တောင်တွေမြစ်တွေနဲ့ဝိုင်းနေတာ...ဖုန်းရွှေလည်းဒီတောင်ကတုံးထက်အဆပေါင်းများစွာပိုကောင်းတယ်...

လင်းယွမ် တွေးလေလေ သူ့အကြံကအလွန်အလုပ်ဖြစ်နိုင်သည်ဟုခံစားရလေလေဖြစ်သည်။

သေသူ၏အနားယူနေမှုကိုနှောက်ယှက်သည်က အလွန်စက်ဆုပ်စရာကောင်းသောပြစ်မှုတစ်ခုဖြစ်သော်လည်း သူ့အမေက သူ့ကိုဘယ်သောအခါမှအပြစ်တင်လိမ့်မည်မဟုတ်ကြောင်း လင်းယွမ်ယုံကြည်သည်။

လင်းယွမ် မြေပုံရှေ့မှာဒူးထောက်ပြီး ဦးသုံးကြိမ်ကန်တော့လိုက်သည်။၎င်းနောက် သူလက်များကိုသူသုံး၍ မြေပုံကိုနည်းနည်းချင်းတူးခဲ့သည်။

ပြာများကို ခပ်တိမ်တိမ်မြုပ်နှံထားသဖြင့် လင်းယွမ်အနေဖြင့်တူးထုတ်ရန်သိပ်မကြာလိုက်ပေ။

"ဒါက လွန်လွန်းတယ်"

လင်းယွမ် ဒေါသထွက်လွန်း၍ မျက်လုံးများနီရဲလာသည်။

ဘာလို့သူ့ဦးလေးက သူ့အမေအတွက်အရိုးပြာအိုးလေးတောင်ဝယ်မပေးရတာလဲ...သူက သူမကိုအဝတ်ဖြူနှင့်ထုပ်ပြီး ပြီးစလွယ်မြုပ်နှံထားခဲ့သည်။

မိမိတို့သားအမိလည်း လင်းမိသားစုအပေါ်ဘာအမှားမှမပြုလုပ်ဖူးပါဘဲနှင့်။

သူ၏ အမည်မသိနောက်ခံက(အဖေနာမည်မပေါ်) လင်းမိသားစု၏မိသားစုအစဥ်အလာဆိုသည့်အရာကို ဖျက်စီးခဲ့သည်ဆိုလျှင်ပင် လင်းမိသားစုက ထိုအစဥ်အလာများကို အမှန်တကယ်ဂရုစိုက်ပါ၏လား။သူတို့ဂရုစိုက်လျှင်

သူတို့က သူအမေ၏ပိုက်ဆံကိုသုံးရသည်အား အဆင်မပြေဖြစ်ရမည်မဟုတ်ပါလား။သူ့အမေပိုင်သည့်အိမ်ကို လုယူသိမ်းပိုက်ပါလိမ့်မည်လား။သူတို့ကို ရွှံ့တဲဆီမောင်းထုတ်ပါလိမ့်မည်လား...သူတို့ကိုအစေခံများလိုဆက်ဆံပါလိမ့်မည်လား...

သူတို့ပြောပြောနေသည့် မိသားစုအစဥ်အလာဆိုသည့်အရာက သူ့ဦးလေးတို့မိသားစု သူ့အမေ၏ပိုက်ဆံကို သိမ်းပိုက်ရန်အတွက်ဆင်ခြေတစ်ခုသာဖြစ်သည်။

သို့ပေမဲ့ သူတို့ကနှလုံးသားမဲ့လွန်း၍ သူ့အနေအတွက်သစ်သားဘူးလေးပင်ဝယ်ပေးရန်မတတ်နိုင်ကြပေ။သူတို့က သူ့အမေကိုအဝတ်ဖြူတစ်စနှင့်မြုပ်နှံခဲ့သည်။သူ့အမေမည်သို့ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းအနားယူနိုင်ပါလိမ့်မည်နည်း။

လင်းယွမ် သူ့အမေ၏အရိုးပြာများကို ထုပ်ထားသောအဝတ်ဖြူထုပ်ကို မယူပြီးညင်သာစွာနမ်းလိုက်သည်။မျက်ရည်တစ်စက်က အဝတ်ပေါ်သို့ကျသွားပြီး ပျံ့နှံသွား၏။

"အမေ အမေ့ကိုဒုက္ခခံစေမိလို့တောင်းပန်ပါတယ်..."

သူက သူ့အမေ၏အရိုးပြာများကိုကျောက်စိမ်းသေတ္တာထဲထည့်ပြီး တောင်ကြားထဲကိုဝင်လိုက်သည်။သစ်သားအိမ်ထဲက ပေါက်ပြားအသေးတစ်လက်ရှာကာ တောင်နှင့်ရေကန်တို့နှင့်နီးသည့်နေရာတစ်ခုကိုရွေးပြီး မြေတူး၍သူ့အမေကိုပြန်လည်မြုပ်နှံလိုက်သည်။

သူ့အမေအတွက် မြေပုံလုပ်ပေးပြီး အပြင်ဘက်တောင်ခါးပန်းက ထင်ရှူးပင်စိမ်းနှစ်ပင်ရှာကာ မြေပုံရှေ့မှာစိုက်လိုက်သည်။

နောက်ဆုံးမှာ တောင်ထိပ်ပေါ်က မြေပုံအလွတ်ကိုပြန်ပြီး နဂိုအတိုင်းဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်သည်။ဤအရာများအကုန်လုံးပြီးသွားသည့် လင်းယွမ် သူ၏ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသောခန္ဓာကိုယ်ကို တရွတ်ဆွဲကာ တောင်လမ်းအတိုင်းဆင်း၍ ညသန်းခေါင်မှောင်မှောင်မှာ အိမ်ပြန်ခဲ့လေသည်။

သူ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်မှာ ညဥ့်နက်နေပြီဖြစ်သည်။သူမီးထွန်းလိုက်သည်။ယိုင်နဲ့နဲ့အိမ်ပျက်ထဲမှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေဘဲ အေးစက်သော ဆောင်းရာသီထက်ပင်ပို၍အေးစက်နေပုံပေါ်လေသည်။

တစ်နေကုန်အလုပ်ပင်ပန်းခဲ့ပြီးနောက် လင်းယွမ်ချွေးများရွှဲနေသည်။ယခုလိုအေးသည့်နေ့တစ်နေ့၌ ချွေးအေးများက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာစေးကပ်နေကာ အေးစက်စက်စိုစိစိနှင့်အတော်လေးအဆင်မပြေဖြစ်လေသည်။

သို့သော် ဤမိသားစု၌မည်သို့ ရေချိုးနိုင်သည့်အခြေအနေများရှိနိုင်ပါ့မည်နည်း။ယခင်တုန်းက သူရေချိုးချင်လျှင် သူ့ဦးလေးအိမ်သွားရေနွေးအိုးတည်ပြီး ပြန်ယူလာကာအိမ်မှာသူ့ကိုယ်သူရေပတ်တိုက်လျှင်တိုက် မဟုတ်လျှင်လည်း ရွာက အများသုံးရေချိုးခန်းကိုသွားချိုးရသည်။

"တောင်ကြားသွားပြီးရေကန်ထဲကရေနဲ့ချိုးလိုက်ရင်ရော"

လင်းယွမ်၏မျက်လုံးများတောက်ပသွားသည်။အပြင်ဘက်တွင်ဆောင်းရာသီဖြစ်သော်လည်း ထိုနေရာ၌မူ ရေအေးနှင့်ချိုးရန်ကပြဿနာမရှိလောက်ပေ။

သူအိမ်မှ သန့်ရှင်းသောအဝတ်အစားတစ်စုံရှာကာ သံဇလုံးကြီးတစ်ခုနှင့်တဘက်တစ်ထည် ယူပြီး တောင်ကြားထဲဝင်သွားခဲ့သည်။

"ဒီပင်ပျိုတွေက ကြီးတာမြန်လိုက်တာ"

ပန်းကန်းနှစ်လုံးစာအရွယ်ပင်ပျိုနှစ်ပင်ကိုကြည့်ပြီးလုံးဝကြောင်သွားသည်။အနှီအပင်နှစ်ပင်ကိုသူတွေ့ချိန်က သူ၏လက်ကောက်ဝတ်လောက်ပင် မတုတ်ဘဲတောင်လေကြောင့် တစ်စစီလွင့်နေခဲ့သည်။သို့သော် ယခု သူတို့က အနည်းဆုံးသုံးမီတာကျော်ကျော်တော့မြင့်ပြီး အားနှင့်မာန်နှင့်ကြီးထွားနေသည်။

"ဒီတောင်ကြားက တကယ်အံ့ဩစရာကောင်းတာပဲ...ငါတကယ်ပဲသဘာဝလွန်အရာတစ်ခုနဲ့ကြုံဆုံခဲ့တာလား"

လင်းယွမ်က သစ်ပင်ပင်စည်ကိုပုတ်ပြီး တအံ့တဩဆိုလိုက်သည်။ထင်ရှူးပင်ကို အကြိမ်ရေအနည်းငယ်ပတ်လျှောက်ပြီးနောက် သူကစိတ်လှုပ်ရှားစွာရေရွတ်လိုက်လေသည်။

"ဒီမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေသီးပင်စားပင်တွေဘာညာစိုက်ရင် ဘယ်လောက်မြန်မြန်ကြီးထွားကြမလဲမသိဘူး...ဟုတ်တယ်မနက်ဖြန်မနက်ကျ စမ်းကြည့်ရအောင်တောင်ပေါ်တက်ပြီးဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေရှာရမယ်"

တောင်ကြားထဲ၌ အတော်လေးနွေးသည်။လင်းယွမ် တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်သည့်တိုင်အေးသည်ဟုမခံစားရပေ။သူက ရေကန်ဘေးမှာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ရေခပ်မည်ပြုလိုက်ပေမဲ့ သူ့ရင်ဘက်ပေါ်တွင် တစ်ခုခုရှိနေပုံရသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

သူငုံ့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ မွေးရာပါအမှတ်နှင့်တူနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။

"ဘယ်အချိန်တုန်းက ငါအမှတ်ရသွားတာလဲ...ရင်းနှီးနေသလိုပဲ"

လင်းယွမ် အမှတ်ကိုထိကာ သူ့ဘာသာသူရေရွတ်လိုက်သည်။

အမှတ်က အပြင်ဘက်မှာဝိုင်းပြီး အတွင်းဘက်မှာလေးထောင့်ပုံဖြစ်ကာ ကြေးပြားစေ့နှင့်တူလေသည်။သေသေချာချာကြည့်ကြည့်လျှင် လေးထောင့်နှင့်စက်ဝိုင်းဆုံသည့်နေရာမှာ ထူးဆန်းသောပုံစံကွက်တချို့ကိုတွေ့ရနိုင်သည်။လင်းယွမ်အမှတ်ကိုအချိန်အတော်ကြာလေ့လာနေခဲ့ပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ခုကိုအမှတ်ရသွားပြီးသူ့နဖူးသူရိုက်လိုက်သည်။

"ဒါက မျက်မမြင်လူကြီးငါ့ဆီမှာထားခဲ့တဲ့ကျောက်စိမ်းပေါ်ကပုံစံကွက်နဲ့အတူတူပဲမဟုတ်ဘူးလား"

ဖုန်တက်နေသော ဘာမှထူးခြားဟန်မပေါ်သည့်ကျောက်စိမ်းပြားကိုတွေးမိပြီး လင်းယွမ်သူ့လည်ပင်းကိုစမ်းလိုက်သည့်အခါ မရှိတော့လေပြီ။

ထိုကျောက်စိမ်းဆွဲပြားကို သူခြောက်နှစ်သားတုန်းက သူ့အမေ မျက်မမြင်ရှေ့ဖြစ်ဟောဆရာတစ်ယောက်ဆီကနေဝယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။မျက်မမြင်ရှေ့ဖြစ်ဟောဆရာက အနှီကျောက်စိမ်းဆွဲပြားက သူ့ဘဝထဲမှ ဘေးဒုက္ခကိုကာကွယ်ပေးပြီး ကောင်းချီးအဖြစ်ပြောင်းလဲပေးနိုင်သည်ဟုဆိုခဲ့သည်။

သူ့အမေက မျက်မမြင်ရှေ့ဖြစ်ဟောဆရာကို သူဘယ်အချိန်မှာထိုဘေးဒုက္ခကိုရင်ဆိုင်ရမည်အား မေးခဲ့သည်ကို သူဝေ့ဝေ့ဝါးဝါးမှတ်မိနေသေးသည်။

မျက်မမြင်ရှေ့ဖြစ်ဟောဆရာက သူ့အသက်25နှစ်ရောက်လျှင်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟုပြောခဲ့သည်။

သူ့အမေက ထိုအချိန်တုန်းက သိပ်ပြီးမယုံကြည်ခဲ့ဘဲ ကျောက်စိမ်းဆွဲပြားကိုဝယ်ရန်ဆုံးဖြတ်ချက်အကြီးကြီးချခဲ့ရသည်။အဓိကအကြောင်းပြချက်က မျက်မမြင်ရှေ့ဖြစ်ဟောဆရာတောင်းသည်ကများလွန်း၍ဖြစ်ပြီး ယွမ်တစ်ရာတိတိ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှမလျော့ပါချေ။

ထိုအချိန်က သူ့အမေထိုပိုက်ဆံကို မည်သည့်နေရာကရခဲ့သည်ကိုသူမသိချေ။သူ့အမေကို သူ့အဘိုးက တစ်နှစ်လုံးလုံး. စကားမပြောခဲ့ခြင်းကိုသာ သူသိခဲ့သည်။သူ့အဘွားကလည်းတစ်နေကုန်ငိုနေခဲ့သည်။ထိုနောက်များမကြာမီ သူ့အဘွားဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။

ယခု သူပြန်တွေးကြည့်သည့်အခါသူ့အမေကသူ့အဘွားဆီကပိုက်ဆံတောင်းခဲ့လောက်သည်။လင်းမိသားစုကြီးတစ်ခုလုံး သူတို့သားအမိနှင့်နီးကပ်သောဆက်ဆံရေးရှိသူမှာ သူ့အဘွားတစ်ယောက်တည်းသာရှိသည်။

အတိတ်ကိုပြန်တွေးပြီး လင်းယွမ်မနေနိုင်ဘဲ ခံစားချက်များဖြင့်သက်ပြင်းချလိုက်၏။

"မျက်မမြင်လူကြီးရဲ့တွက်ချက်မှုတွေက အတော်လေးမှန်တာပဲ...ဒါပေမဲ့နှမြောစရာကောင်းတာက ဒီကျောက်စိမ်းဆွဲပြားထဲမှာလျှို့ဝှက်ချက်အကြီးကြီးတစ်ခုဖုံးကွယ်နေတဲ့အကြောင်းကိုသူမတွက်ချက်နိုင်ခဲ့ဘူး"

***

🪹🪹

Prev Next