MM Story Teller

Chapter 4

Viewers 196

🪹Chapter 4

နောက်တစ်နေ့၌

လင်းယွမ် ဆာလောင်မှုကြောင့်နိုးလာခဲ့သည်။သုံးရက်ကျော်ကျော်လောက် ဘာမှစားမထားသောသူ့ဗိုက်က တဂွီဂွီမြည်ကာဆန္ဒပြနေပြီး အောင့်လည်းအောင့်နေ၏။လင်းယွမ် အခန်းကိုမွှေနှောက်ရှာသော်လည်း အေးစက်မာတောင့်နေသောကိတ်တစ်လုံးကိုသာတွေ့လေသည်။

အရသာဘယ်လိုရှိလဲ သူဂရုစိုက်မနေဘဲ အကိုက်ရေအနည်းငယ်ဖြင့်အပြီးသတ်လိုက်သည်။ကန်ရေအငုံအနည်းငယ်သောက်ပြီးနောက် ဗိုက်ထဲကအနည်းပိုအဆင်ပြေသွားလေသည်။တံခါးဖွင့်လိုက်သည့်အခါ ယနေ့ရာသီဥတုသာယာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။နေရောင်ကလူကိုနွေးထွေးစေသည်။သူအကြောဆန့်ကာ သန်းဝေလိုက်ပြီးနောက် အပြင်ထွက်ရန်ပြင်စဥ်မှာပင် ဘန်းခနဲအသံကိုကြားလိုက်ရ၏။

မသိစိတ်၏စေ့ဆော်မှုအရလှည့်ကြည့်လိုက်ချိန်မှ လင်းမာကျစ်တို့တတွေက တံခါးကိုပိတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။လေထုထဲမှဝက်ပေါင်ခြောက်အနံ့ခပ်ဖျော့ဖျော့ကိုရပြီးသည့်နောက် သူတို့က သူ့ကိုကျွေးမည့်အစီအစဥ်မရှိကြောင်း လင်းယွမ် နားလည်သွား၏။

ဤမိသားစုကရယ်စရာကောင်းလှသည်။သူတို့သူ့ကိုလာစားရန်ဖိတ်လျှင်ပင် သူကအော်ဂလီဆန်နေဦးမှာဖြစ်သည်။

လင်းယွမ် ရွာအဝင်က အမွှေးစက္ကူအရောင်းဆိုင်ကိုသွား၍ ငွေစက္ကူနှင့်အမွှေးနံ့သာဖယောင်းတိုင်များဝယ်လိုက်သည်။ဘယ်သူမှမရှိသည့်နေရာတစ်နေရာရှာပြီး တောင်ကြားထဲဝင်ကာ ၎င်းတို့ကိုသူ့အမေအတွက် မီးရှို့ပေးလိုက်သည်။ငွေစက္ကူများပြာဖြစ်သွားပြီးနောက် လင်းယွမ် နီရဲနေသောမျက်လုံးများဖြင့်တောင်ကြားထဲကထွက်လာပြီး သူ၏ဟိုးယခင်ကမှတ်ဉာဏ်များအတိုင်း တောင်ပေါ်က သူ့ကိုယ်ပိုင်လယ်ကွက်ဆီလျှောက်သွားခဲ့သည်။

ကြမ်းတမ်းသောဆောင်းရာသီတွင်လင်းယွမ်၏ဇာတိမြို့က တောင်ပိုင်းနှင့်နီးပြီးအမြဲစိမ်းသစ်ပင်တချို့ရှိသေးသော်လည်း ဟင်းရွက်ခင်းများမှာ ရှင်သန်နိုင်သည့်ဟင်းသီးဟင်းရွက်ကများများစားစားမရှိပါချ။ယခုခေတ်၌ ဖန်လုံအိမ်များသုံးပြီးဟင်းရွက်စိုက်သည့်နေရာများရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အရင်းအနှီးကကြီးလွန်းပေသည်။

လင်းကျားရွာက ဆင်းရဲပြီးရှေးရိုးစွဲသည်။လူငယ်နှင့်လူလတ်ပိုင်းအများစုက တောင်ပိုင်းမြို့များမှာအလုပ်သွားလုပ်ကြပြီး လူအို၊အားနွဲ့သူ၊လူမမာနှင့်မသန်စွမ်းသူများသာ ကျန်နေခဲ့သည်။လယ်လုပ်ချင်သည့်သူပင်များများစားစားမရှိရာ ဖန်လုံအိမ်စိုက်ပျိုးရေးစတင်ရန်ကဝေးစွပင်။

ဆောင်းရာသီတွင် လယ်ကွင်းထဲ၌ ရှင်သန်နိုင်သည့်အသီးအရွက်များက မုန်လာဥနှင့်ဟင်းရွက်တချို့သာရှိလေသည်။လင်းယွမ်တို့မိသားစုက စိုက်ထားသော်လည်း ထိုသည်ထက်ဘာမှမပိုပေ။ဤနှစ်များမှာ လင်းယွီ့ရှို့၏ကျန်းမာရေးကဆိုးသထက်ဆိုးလာပြီး သူမမှာထိုဟင်းရွက်ခင်းများကိူဂရုစိုက်ရန်အားအင်မရှိခဲ့ပေ။လင်းမာကျစ်တို့မိသားစုကအမြဲစားဖို့ပဲသိပြီး အခင်းကဘယ်နားရှိမှန်းပင်မသိလောက်ပေ။

ခေါင်းမာသောပေါင်းပင်များက အခင်းကိုကျက်တီးမြေအဖြစ်ချန်ထားခဲ့ပြီး အခင်းထဲကမုန်လာဥနှင့်ဟင်းရွက်များက အရွက်များညှိုးကျကုန်ပြီး အာဟာရချို့တဲ့ပုံပေါ်စေသည်။ယင်းက

လင်းယွမ်နှင့်အတော်လေးဆင်တူလှသည်။　

လင်းယွမ် အနှီဟင်းသီးဟင်းရွက်များကိုပေါင်းပင်များကြားမှအမြစ်ကနေဆွဲနှုတ်ရန်အတော်လေးအားစိုက်ထုတ်ခဲ့ရသည်။တောင်ပေါ်မှာလူအများကြီးမရှိသည်ကိုမြင်လျှင် သူဟင်းသီးဟင်းရွက်များနှင့်အတူနေရာလွတ်ထဲဝင်လိုက်သည်။

ရေကန်နှင့်နီးသောနေရာတစ်နေရာကိုရွေးပြီး မြေတူးကာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များအားလုံးကိုပြန်စိုက်လိုက်သည်။၎င်းနောက် ရေကန်ထဲမှရေသယ်ကါ၎င်းတို့ကိုရေလောင်းခဲ့သည်။တခဏအတွင်းမှာပဲ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များအားလုံးပြန်ရှင်လာခဲ့သည်။

"မြို့မှာအစေ့ရောင်းတဲ့သူရှိမလားမသိဘူး"

လင်းယွမ် သူ့ကိုယ်သူရေရွတ်လိုက်သည်။

အနှီဟင်းရွက်များနှင့်မုန်လာဥများက မည်မျှပင်ကောင်းပါစေ ရာသီပေါ်အသီးအရွက်များက ဈေးမြင့်မြင့်ဖြင့်မရောင်းရပေ။သို့သော် နွေဦးနှင့်နွေရာသီ၌သာရသည့်အသီးအရွက်များသာရှိမည်ဆိုလျှင် မတူတော့ပါချေ။အထူးသဖြင့်တရုတ်နှစ်သစ်ကူးအတွင်းတွင် လတ်ဆတ်သည့်တစ်ခုခုကို မရချင်သူ မရှိပေ။သို့သော် တရုတ်နှစ်သစ်ကူးရောက်ရန် 8ရက်9ရက်သာလိုတော့သဖြင့်သူမှတ်မိသည့်အစေ့ဆိုင်ကပိတ်နေသေးဦးမလားသူမသိပေ။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူ့မှာဘာမှလုပ်စရာမရှိသလို အိမ်မှာနေရသည်ကလည်းပျင်းစရာကောင်းလှသဖြင့် လင်းယွမ် မနက်ဖြန်မြို့ကိုသွားပြီး တစ်ချက်ကြည့်ရင်း အနှီဟင်းရွက်နှင့်မုန်လာဥများကိုရောင်းရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။မှန်ပေသည်၊အစေ့တချို့ဝယ်၍ရလျှင် ပို၍ပင် ကောင်းပေလိမ့်မည်။

***

နောက်တစ်နေ့တွင် လင်းယွမ်စောစောထပြီးသန့်ရှင်းသောအဝတ်အစားများကိုလဲဝတ်လိုက်သည်။သူ့ကျောလွယ်ခြင်းတောင်းထဲမှာဟင်းရွက်တချို့ထည်ံပြီး မြို့ကိုသွားခဲ့သည်။

မြို့ရောက်ခါနီးတွင် လင်းယွမ်မည်သူမှမရှိသည့်ထောင့်တစ်နေရာရှာပြီး စိတ်ထဲမှမုန်လာဥများကိုတိတ်တိတ်လေးတွေးလိုက်သည်။နေရာလွတ်ထဲမှမုန်လာဥများက ကျောလွယ်

ခြင်းတောင်းထဲမှာတစ်ဥပြီးတစ်ဥဖက်ထုပ်များလိုပေါ်လာလေသည်။　　

ဤသည်က မနေ့က လင်းယွမ်အချိန်အတော်ကြာလေ့လာကြည့်ပြီးနောက်ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည့်အရာဖြစ်သည်။သူသာ နေရာလွတ်ထဲကအရာများကို စိတ်တိတ်လေးအာရုံပြုလိုက်သရွေ့ ထိုအရာများကသူ့ရှေ့မှာပေါ်လာပေါ်လိမ့်မည်။ထိုသည်က တယ်လီပို့ထက်ပိုကောင်းသည်။သို့သော်လည်း ထို"အထူးစွမ်းရည်"က အသုံးလွန်လျှင်ခေါင်းမူးလာတတ်သည်။

ထို့အပြင် လက်တွေ့စမ်းသပ်ချက်များအရ ယင်းကတောင်ကြားအပြင်ဘက်ကအရာဝတ္ထုများအပေါ်သက်ရောက်မှုမရှိပေ။ထိုသို့သောအရာများက မူလကတည်းကတောင်ကြားထဲကဆိုလျှင်ပင် တောင်ကြားထဲကထွက်လာပြီးနောက် သူ၏"အထူးစွမ်းရည်"က ပျက်ပြယ်သွားပြီဖြစ်၏။ဤသည်က မနေ့ညကမုန်လာဥများကိုနှစ်နာရီအကြာစိုက်ကြည့်နေပြီးနောက် ထွက်လာသည့်စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာအနှစ်ချုပ်ပါပင်။သူ့မျက်လုံးများပြူးကျယ်ပြီး ခေါင်းက မုန်လာဥအဖြစ်ပြောင်းသွားတော့မတတ်ဖြစ်သည့်တိုင်အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ပါချေ။(ထုတ်လို့ပဲရတယ် ထည့်လို့မရဘူး)

သူမုန်လာဥကိုခြင်းတောင်းအောက်ခြေမှာထည့်ကာ အားကုန်သုံးရပ်လိုက်သည်။လေးလွန်း၍ လင်းယွမ် ခါးကြောညပ်မတတ်ပင်။

မြို့မှာ ဟင်းရွက်ဈေးဟူ၍အထူးတလည်မရှိပေ။လူတိုင်းက သူတို့၏ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းများကို လမ်းဘေးမှာချပြီး ကုန်ချင်းဖလှယ်ကြရာမှအချိန်ကြာလာသည့်အခါ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဈေးဖြစ်လာခဲ့ခြင်းပင်။

ဈေးက မတ်လ3ရက်၊6ရက်နှင့်9ရက်နေ့များမှာဈေးဖွင့်သည်။ဈေးနေ့ရောက်လာလျှင် အလွန်ကိုစည်၏။

ယနေ့က တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဈေးနေ့ဖြစ်သည့်အပြင် နှစ်သစ်ကူးကလည်းရောက်ခါနီးဖြစ်သည်။လူတိုင်းကနှစ်သစ်ကူးအတွက်ပစ္စည်းများဝယ်ချင်နေကြသဖြင့် သဘာဝအတိုင်း မြို့မှာလူအများကြီးရှိနေပေသည်။

လင်းယွမ်က စောစောလာပြီး ချောင်ကျသောနေရာတစ်ခုကိုရွေးကာ

သန့်ရှင်းသောကင်းဗတ်စတစ်စကို ခင်း၍ ခြင်းတောင်းထဲကအသီးအရွက်များနှင့်မုန်လာဥများကို ထုတ်ကာတင်လိုက်သည်။၎င်းနောက် ဝယ်ပြီးခါစအသစ်စက်စက်ချိန်ခွင်ကိုဘေးမှချလိုက်သည်။ဆိုင်ငယ်လေးပ အတော်လေးကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိသဖြင့် မကြာမီတစ်စုံတစ်လောက်လာမေးလေသည်။

"ဝိုး ဒီအသီးအရွက်တွေက အရမ်းကိုလတ်ဆတ်မဲ့ပုံပဲ...ကလေး ဘယ်လောက်နဲ့ရောင်းတာလဲ

"တစ်ကတ်တီကိုပြားရှစ်ဆယ်"

လင်းယွမ်က ပြုံးကာပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် စိုက်ထားတာ... ဒီမနက်မှအခင်းထဲကခူးလာတာ...လုံးဝလတ်ဆတ်စေရမယ်လို့အာမခံတယ်"

"တခြားနေရာတွေမှာ တစ်ကတ်တီမှပြားငါးဆယ်ပဲရှိတယ်...ဈေးလျှော့ပေးရင်နှစ်ကတ်တီယူမယ်"

"ဒါကတကယ်ဈေးလျှော့ပေးလို့မရလို့ပါ...ဒီလိုလုပ် ဈေးဦးပေါက်ဆိုတော့ ပိုပိုသာသာပေးလိုက်မယ်ဗျာ...ကျွန်တော့်ရဲ့ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေက ကြည့်ကောင်းရုံတင်မကဘူး အရသာလည်းအရမ်းရှိတာ...အန်တီမနက်ဖြန်ထပ်လာဝယ်လိမ့်မယ်လို့အာမခံတယ်...မနက်ဖြန်လည်းကျွန်တော်ဒီမှာပဲဆိုင်ဖွင့်မှာပဲ...ပြန်သွားပြီးစားကြည့်လို့မှအရသာကဈေးနဲ့မတန်ဘူးထင်ရင် ကျွန်တော့်ဆီလာလို့ရတယ် ကျွန်တော်ပိုက်ဆံပြန်အမ်းပေးမယ်"

"ဒီလိုငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်လေးနဲ့ စီပွားရေးလုပ်တတ်နေပြီပဲ...ကောင်းပြီလေငါဒီနှစ်မျိုးယူမယ်...အရသာမကောင်းရင်ငါပြန်လာမယ်.

အဒေါ်ကြီးကရွေးထားသောဟင်းရွက်များကိုကမ်းပေးလိုက်သည်။

"ငါးကတ်တီခွဲ ငါးကတ်တီစာ လေးယွမ်ပဲယူလိုက်မယ်"

"တွက်တာကျွမ်းနေရောပဲ...ဘယ်ကသင်ထားတာလဲ"

အဒေါ်ကြီးက ပိုက်ဆံထုတ်ရင်းမေး၏။

"ဒီအတိုင်းကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ခန့်မှန်းလိုက်တာပါ"

လင်းယွမ်က ပိုက်ဆံသိမ်းကာပြုံးပြရင်းဆိုလိုက်သည်။

"ပြန်ရောက်လို့စားကြည့်ပြီးရင် ကျွန်တော့်ကိုဖောက်သည်အသစ်တွေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးရမယ်နော်"

"စိတ်ချ"

အဒေါ်ကြီးက ပြုံးကာ ဟင်းရွက်ခြင်းကိုဆွဲပြီးထွက်သွားသည်။

အသိများနှင့်မတိုးအောင် လင်းယွမ်ကအလွန်ချောင်ကျသောနေရာကိုရွေးခဲ့သည်။ထို့အပြင် ဟင်းရွက်များနှင့်မုန်လာဥများက တွေ့နေကျရာသီပေါ်အသီးအရွက်များဖြစ်သည်။နေရာလွတ်ထဲမှထုတ်လုပ်ထားသောဟင်းသီးဟင်းရွက်များက သာမန်ထက်ထူးခြားသောပုံစံရှိသော်ငြား လုပ်ငန်းက အလွန်ကြီးမကောင်းပေ။

သို့သော် တစ်မနက်အကုန်၌ လင်းယွမ် သူ့အိတ်ထဲကပိုက်ဆံကိုရေကြည့်သည့်အခါ ယွမ်120ကျော်ရှိနေကြောင်းတွေ့လိုက်ရသည်။၎င်းကသူဆရာချန်းကိုပေးလိုက်သည့်ဟင်းရွက်ကတ်တီတချို့မပါသေးပေ။

ထိုအကြောင်းပြောရလျှင် သူဆုံခဲ့သည့်အသိအကျွမ်းကဆရာချန်းဖြစ်လိမ့်မည်ဟု လင်းယွမ်မထင်ထားခဲ့ပေ။

ဆရာချန်းမင်က လင်းယွမ်၏သင်္ချာဆရာဖြစ်ပြီး အသက်သုံးဆယ်ထဲရောက်နေပြီဖြစ်သည်။သူ့ဇနီး ဆရာမဝမ်မင်မင်က လင်းယွမ်၏အင်္ဂလိပ်စာဆရာမဖြစ်သည်။နှစ်ယောက်စလုံး မြောက်ပိုင်းကဖြစ်သည်။သူတို့က ကျောင်းသားများအပေါ်အလွန်စေတနာပါပြီး အကြားအမြင်ဗဟုသုတများသူများဖြစ်သည်။သူတို့စာသင်ချိန်များမှာဆိုလျှင် တက်တက်ကြွကြွနှင့်စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလှသည်။သူတို့ကို မကြိုက်သည့်တပည့်ဟူ၍မရှိပေ။

သူတို့ဘာကြောင့် ဤမြို့လေးကိုလာပြီးစာသင်ကြသည်ကိုသူမသိပေ။သူတို့စုံတွဲမြို့ကနေထွက်ခွာပြီးမြောက်ပိုင်းကိုပြန်သွားသည်ကိုသူဝေဝေဝါးဝါးမှတ်မိနေသေးသည်။သူတို့က မြောက်ပိုင်းတွင်နက်ရှိုင်းသောနောက်ခံတစ်ခုရှိပြီးဤနေရာကိုအပျော်လာစာသင်ကြသည်ဟူသောကောလဟာလတစ်ခုလည်း သူ့အတန်းဖော်များကြားမှာရှိ၏။

သို့သော်လည်း လင်းယွမ်အတွက်မူ သူတို့မညသည့်ကြောင့်ဤနေရာကိုလာစာသင်ရသည်ဖြစ်စေ ၎င်းကသူတို့အပေါ်ထားရှိသည့်သူ၏လေးစားမှုအပေါ်သက်ရောက်မှုမရှိပါချေ။ဟိုးတုန်းက ထိုကဲ့သို့သောကျောင်းကြီးမှာသူ့ကိုအမှန်တကယ်ကောင်းကောင်းဆက်ဆံသူများကသူတို့သာရှိလေသည်။

သူတို့က သူမြို့၏အကောင်းဆုံးကျောင်းသားကောင်းသုံးယောက်နေရာအတွက်ယှဥ်ပြိုင်ရာတွင်ကူညီပေးခဲ့ပြီး သူ့အတွက်ပြိုင်ပွဲတချို့ကိုစီစဥ်ပေးခဲ့သည်။သူကျောင်းထွက်တော့မည်ဟုကြားချိန်မှာပင် သူ့ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားနားချခဲ့ကြပြီး သူစာဆက်သင်နိုင်အောင်သူကိုမွေးစားလိုသည့်ဆန္ဒကိုပင်ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။

သို့ပေမဲ့ ထိုအချိန်တုန်းက သူကခေါင်းမာလွန်းခဲ့ပြီး ဆရာနှစ်ယောက်၏ကြင်နာမှုကို ကျရှုံးစေခဲ့သည်။

နေ့လယ်ရောက်ခါနီး၍ တဖြည်းဖြည်းဈေးကွဲလာသည်ကိုမြင်လျှင် လင်းယွမ်လက်ကျန်အသီးအရွက်များကိုဈေးချရောင်းလိုက်ပြီး ခြင်းတောင်းကိုကျောမှာလွယ်ပိုး၍အစေ့ဆိုင်ရှာပုံတော်ဖွင့်တော့သည်။

လမ်းတွင် သူကျောက်ဖရုံသီးနှင့်ဖရုံသီးများရောင်းနေသည်ကိုတွေ့ခဲ့သည်။ပြန်ယူသွားပြီးအစေ့ထုတ်ကာ တောင်ကြားထဲမှာစိုက်ရန်တွေးပြီး အလုံးကြီးကြီးဝိုင်းဝိုင်းနှစ်လုံးကိုပျော်ရွှင်စွာဝယ်လိုက်သည်။ရက်အနည်းငယ်ကြာလျှင် သူကျောက်ဖရုံသီးနှင့်ဖရုံသီးများရောင်းနိုင်တန်ကောင်း၏။

လင်းယွမ် ကံကောင်းလှသည်။ယနေ့က အစေ့ဆိုင်နောက်ဆုံးဖွင့်သည့်ရက်ဖြစ်သည်။ဤတစ်ခေါက်အစေ့များက အကုန်လုံးဟောင်းနေပြီး ရောင်းမထွက်ခဲ့သဖြင့် အညှောင့်ပေါက်နှုန်းကများစွာပိုနိမ့်လေသည်။လာမည့်နှစ်မှာရောင်းရပါ့မလားကလည်းမသေချာပေ။လင်းယွမ်ဈေးဆစ်ပြီးနောက် ဆိုင်ရှင်သူဌေးကလည်း ရှားရှားပါးပါးသဘောကောင်းနေခဲ့ကာ ဆိုင်ရှိလက်ကျန်ပစ္စည်းအားလုံးနီးပါးကိုဝယ်ဈေး(အရင်းအတိုင်း)ဖြင့် သူ့ကိုရောင်းလိုက်သည်။သို့သော်လည်း ၎င်းကသူ့ကိုယွမ်200နီးနီးကုန်ကျစေခဲ့လေသည်။

လင်းယွမ် ဖြတ်လမ်းကနေပြန်ရန် လမ်းကြမ်းတစ်ခုကိုရွေးခဲ့သည်။အပြန်လမ်းတွင် မည်သူမှမရှိချိန်ကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ ခြင်းတောင်းထဲကပစ္စည်းအားလုံးကို နေရာလွတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်။သူ ခြင်းတောင်းအခွံကိုသယ်ကာ သံစဥ်မကိုက်သောသီချင်းလေးတစ်ပုဒ်ကိုညည်းရင်း ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။(ဒါကျ ဘယ်လိုလဲမသိ လူဝင်ထည့်လိုက်တာဖြစ်မယ်)

***

တခြားတစ်ဖက်၌ ဆရာချန်းသည် သူ့တပည့်ပေးလိုက်သည့်အသီးအရွက်များကို ယူ၍ ကြီးစွာသောသက်သာရာရမှုဖြင့်အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။သို့သော် ထိုသည်ကစစ်ပွဲအသေးစားလေးကိုဖြစ်သွားစေလိမ့်မည်ဟုသူမထင်ထားခဲ့ပေ။

"ခင်ဗျားရဲ့အချက်အပြုတ်စကေးနဲ့ဆိုရင် ပါဝင်ပစ္စည်းကဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း ဝက်စာဖြစ်သွားအောင်လုပ်နိုင်တယ်...ချန်းကော ခင်ဗျားမျိုချနိုင်မယ်မထင်ဘူးရယ်"

"ဟဲ့ ဝမ်ရှောင်ထောင်း ငါနင့်ကိုသည်းခံနေတာကြာပြီနော်"

ဝမ်မင်မင်က တူများကိုဆောင့်ချရင်း ဆူလိုက်၏။

"စားပွဲပေါ်က စားစရာတွေက နင့်ရဲ့နံစော်နေတဲ့ပါးစပ်ကိုမထိန်းနိုင်ဘူး...ချေးများချက်ပဲ...နင်ကနင့်အဘွားနဲ့နင့်အမေအလိုလိုက်တာခံရပြီးပျက်စီးနေပြီ...ငါချက်တာက အရသာမရှိဘူးထင်ရင် Bမြို့ကိုပြန်ပြီးသခင်လေးသွားလုပ်ချေ နင်စားချင်တာစားလို့ရတယ်... ဒါမှမဟုတ်နင့်ဘာနင့်ချက်စားလို့ရတယ်...ဟမ့် နင့်ပုံစံနဲ့ဆိုဝက်စာတောင်မချက်နိုင်မှာစိုးရတယ်...အပြောပဲဖြစ်တယ်ဘာတစ်ခုမှကျမလုပ်ဘဲ"

"ကျွန်တော့်နာမည်က ဝမ်ထောင်း ဝမ်ရှောင်ထောင်းမဟုတ်ဘူး...အဘွားကြီးဖြစ်နေပြီဆိုတော့တကယ်မှတ်ဉာဏ်မကောင်းတာပဲ...ဘိုးဘေးတွေရဲ့အဆုံးအမတွေကိုတောင်မေ့ကုန်ပြီ...လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်က မီးဖိုချောင်နဲ့ဝေးဝေးနေရမယ်တဲ့...ဒီသခင်လေးက လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်ပဲ...ဒီနေ့ခင်ဗျားနဲ့အငြင်းပွားမနေတော့ဘူး အဘွားကြီး...ဟမ့် ချန်းကောမို့လိုသာခင်ဗျားကိုသည်းခံနိုင်တယ် ကျွန်တော်သာဆိုကွာရှင်းပြီတာကြာပေါ့"

ဝမ်ထောင်းက ဒေါသထွက်လွန်း၍ သွေးကြောများထောင်ထနေသောမျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိအမျိုးသမီးကို အထင်အမြင်သေးသည့်မျက်နှာထားနှင့် ကြည့်လိုက်သည်။

"ဝမ်ရှောင်ထောင်း ကိုယ့်အန်တီလေးကိုယ်အဘွားကြီးလို့ခေါ်ရဲတယ်ပေါ့လေ...နင်ဒီနေ့အသက်ရှင်ရတာငြီးငွေ့နေပြီထင်တယ်"

ဝမ်မင်မင်က ပြေးသွားပြီးဝမ်ထောင်း၏အပေါက်ဆိုးဆိုးပါးစပ်ကိုဆွဲဖြဲမည်ပြုပေမဲ့ ဆရာချန်းကအမြန်တားလိုက်လေသည်။

"ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ မိန်းမတွေနဲ့အမြင်ကျဥ်းတဲ့လူတွေက ကိုင်တွယ်ရခက်တာပဲ"

ဝမ်ထောင်းက ဝမ်မင်မင်ကိုရန်စသည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ကာ မုန်လာဥအစိမ်းတစ်လုံးကိုအခန်းထဲယူသွားပြီး တံခါးကိုဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်။

"ယောကျာ်း သူ ကျွန်မကိုအနိုင်ကျင့်နေတယ်"

ဝမ်မင်မင်က သူမ၏လှပသောမျက်လုံးထဲမှာ မျက်ရည်စများဖြင့် မကျေမနပ်တိုင်တန်းလိုက်သည်။

"မိန်းမရယ် ထောင်းထောင်းကငယ်ပါသေးတယ်...သူနဲ့တုဖြစ်မနေပါနဲ့ကွာ"

"ယောကျာ်း ကျွန်မတကယ်ကြီးအဘွားကြီးဖြစ်နေပြီလား"

ဝမ်မင်မင်က စိုးရိမ်ဝမ်းနည်း၍နေသည်။

"မင်းက ကိုယ့်မျက်လုံးထဲမှာအမြဲလှနေမှာပါမိန်းမရာ..."

ချန်းမင်က သူမကိုချစ်မြန်နိုးစွာနှစ်သိမ့်ပေးလိုက်၏။

"ယောကျာ်း..."

"မိန်းမ..."

အခန်းထဲက ဝမ်ထောင်းတစ်ယောက် ၎င်းကိုကြားလိုက်ချိန်မှာ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထောင်ထလာသည်။ဒါက အမေရိကန်တွေကို လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ မှောက်အောင် ဖြတ်ရိုက်နိုင်ခဲ့တဲ့သူ့အန်တီလေးဟုတ်ရဲ့လား...ဒါက ပန်းပင်လယ်ထဲကနေသစ်ရွက်လေးတစ်ရွက်တောင်မတင်ဘဲဲဖြတ်သွားနိုင်တဲ့ သူ့ရဲ့ချန်းကောဟုတ်ရဲ့လား...

(ဘယ်အမျိုးသမီးကိုမှ မထိ)

ဝမ်ထောင်းလက်ထဲမုန်လာဥကိုတစ်ကိုက်ကိုက်လိုက်သည်။ချိုမြိန်၊မွှေးကြိုင်ပြီး ကြွပ်ရွနေကာ ယင်းကသူ၏ဒဏ်ရာရနေသောနှလုံးသားလေးနှင့် ဆိုးဆိုးရွားရွားထိခိုက်ဒဏ်ရာရထားသောအစာအိမ်ကို နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်လေသည်။

***

တခြားတစ်ဖက်တွင် မွန်းလွှဲတစ်ပိုင်းလုံးအလုပ်ရှုပ်ပြီးနောက် လင်းယွမ် အစေ့များအားလုံးကိုစိုက်ပြီးသွားကာ ရေကန်ထဲကရေဖြင့် ဂရုတစိုက်လောင်းလိုက်သည်။ထို့နောက် အခေါင်းပေါက်ဟောင်းလောင်းနှင့်ဖရုံသီးကိုယူကာတောင်ကြားထဲကထွက်လာလိုက်သည်။

လင်းယွမ်တစ်နေကုန်လုံး အလုပ်ပင်ပန်းခဲ့ပြီး ထမင်းကောင်းကောင်းမစားရသေးပေ။ယခုသူအနည်းငယ်ဗိုက်ဆာနေပေပြီ။သူ ဖရုံသီးဆန်ပြုတ်အနည်းငယ်လုပ်သောက်ပြီး မနက်ဖြန်ဈေးကိုယူသွားရန်ဖရုံးသီးပန်ကိတ်တချို့လုပ်ရန်စီစဥ်ထားသည်။

ထင်းတချို့ရှာပြီး မီးမွှေးလိုက်ကာ ဖရုံသီးကိုအစိတ်စိတ်လှီးပြီး အိုးထဲထည့်ပေါင်းလိုက်သည်။အတန်ကြာ၌ ဖရုံသီးများက နူးညံ့နေအောင်အပေါင်းခံလိုက်ရသည်။ပူနေတုန်းမှာ ၎င်းတို့ကိုဖရုံသီးအနှစ်ဖြစ်အောင်ချေလိုက်၏။

သူဆန်ပြုတ်ထဲကို ဖရုံသီးပန်းကန်းသေးတစ်လုံးလောင်းထည့်ကာ မီးလျှော့၍မီးမျှင်းမျှင်းနှင့်ဆန်ပြုတ်ပြုတ်လိုက်လေသည်။

ကျန်ဖရုံသီးအနှစ်ထဲကိုသကြားထည့်လိုက်သည်။သကြားအရည်ပျော်သွားပြီးနောက် ကောက်ညှင်းမှုန့်ထည့်ကာ နှယ်ပြီး ခပ်ပါးပါးပန်ကိတ်များရအောင်ပြုလုပ်ရသည်။

ဆန်ပြုတ်ကျက်သွားချိန်၌ အိုးထဲသို့ဆီထည့်၍ မီးနည်းနည်းဖြင့် နှစ်ဖက်လုံးရွှေအိုရောင်သန်းသည်အထိကြော်ရသည်။ထို့နောက် သူဒယ်အိုးကိုမီးဖိုပေါ်မှချလိုက်သည်။

"မွှေးနေတာပဲ"

လင်းယွမ်တံတွေးမျိုချရင်း တအံ့တဩပြောလိုက်သည်။သူပန်ကိတ်ကိုကိုက်ကြည့်ရန်မစောင့်နိုင်တော့ပေ။အပြင်မှာကြွတ်ရွနေလျက် အထဲမှာနူးညံ့နေကာ ချိုမြိန်ပြီးအရသာရှိသည်။၎င်းနောက်သူ ဆန်ပြုတ်တချို့သောက်လိုက်သည်။ဆန်ပြုတ်က မွှေးမွှေးလေးနှင့် သူ့နှလုံးသား၏အောက်ခြေကနေနွေးသွားစေသည်။　

လင်းယွမ် စားသောက်ပြီး၍ အိုးခွက်များဆေးကြောပြီး တောင်ကြားထဲဝင်၍အစေ့များအညှောင့်ပေါက်နေပြီလားကြည့်ရန်ပြင်လိုက်သည့်အချိန်မှာ စိတ်မရှည်သောတံခါးခေါက်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။

သူတံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ကျိဖန်းကစတင်ငေါက်ငမ်းတော်လေသည်။

"မျိုးမစစ်လေး သေမလို့ အိမ်ထဲပုန်းနေတာလား...အိမ်အလုပ်လေးတောင်ကူမလုပ်ချင်ဘူး...နင်ပုန်ကန်ဖို့ပြင်နေတာလားဟမ်"

လင်းယွမ် မဲ့ရွဲ့နေသော ကျိဖန်းကို ကြည့်ကာ သူ့နှလုံးသားထဲမှာအဆုံးမဲ့သောစက်ဆုပ်ရွံရှာမှုများဖြစ်တည်လာပြီး အေးစက်စက်ပြောလိုက်သည်။

"ဘာလို့လုပ်ရမှာလဲ"

***

🪹🪹

Prev Next