MM Story Teller

Chapter 5

Viewers 200

🪹Chapter 5

"ဘာလို့လုပ်ရမှာလဲလဲဟုတ်လား"

ကျိဖန်ခဏမျှကြောင်သွားပြီးမှ ဟောက်လိုက်လေသည်။

"ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါနင့်အဒေါ်ဖြစ်နေလို့လေ မျိုးမစစ်လေး အတောင်တွေမာနေပြီပေါ့ဟုတ်လား...ငါ့ကိုပြန်ပြောရဲတယ် ငါနင့်ကိုသေအောင်ရိုက်သတ်မယ်"

သူမက လက်မြှောက်ကာ လင်းယွမ်ကိုရိုက်လိုက်၏။

လင်းယွမ်က ကျိဖန်း၏လက်ကောက်ဝတ်ကိုဖမ်းဆုပ်ကာ သရော်လိုက်သည်။

"ခင်ဗျားကိုယ်ခင်ဗျား ကျွန်တော့်အဒေါ်ဖြစ်ဖို့တန်တယ်များထင်နေတာလား"

"ဘာပြောတယ် မျိုးမစစ်လေး"

အမြဲတမ်းနာခံခဲ့သောလင်းယွမ်က ပြန်ပြန်လိမ့်မည်ဟုဖန်းမမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။သူ၏အေးစက်သောပုံစံက သူမကိုအကြောင်းပြချက်မရှိပါလဲအနည်းငယ်မသက်မသာဖြစ်စေသည်။သို့သော်လည်း ပြန်တွေးကြည့်သောအခါ အမေဖြစ်သည့်လင်းယွီ့ရှို့ကပင် ကြိုက်သလိုစေခိုင်းရသော စိတ်ပျော့သူဖြစ်သည်။အနှီမျိုးမစစ်လေးက အဘယ်သို့ပြဿနာရှာနိုင်လိမ့်မည်နည်း။

လင်းယွမ်က သူမ၏စိတ်ခံစားချက်များကိုမြင်ပြီး ကျိဖန်း၏လက်ခါဝတ်ကိုခါချကာအေးစက်စွာပြောလိုက်သည်။

"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး...ကျွန်တော်ကခင်ဗျားတို့မိသားစုရဲ့ကျွန်မဟုတ်ဘူး....ကျွန်တော့်ဘာသာ ဘာလုပ်လုပ်ခင်ဗျားကိစ္စမဟုတ်ဘူး...ခင်ဗျားမှာ ကျွန်တော့်ကိုဘာလုပ်ပါညာလုပ်ပါလို့ခိုင်းပိုင်ခွင့်မရှိဘူး"

"မျက်လုံးဖြူဝံပုလွေလေး...နင့်ဦးလေးနဲ့ငါက နင့်ကိုဒီအရွယ်ရောက်အောက်ပျိုးထောင်လာခဲ့တာ...အခုတော့နင်ကအတောင်ပေါက်ပြီဆိုတော့ မိသားစုကနေခွဲထွက်ချင်နေပြီပေါ့ဟုတ်လား"

ကျိဖန်းအပျော်လွန်နေသော်လည်း မျက်လုံးပြူးကာလင်းယွမ်ကိုလက်ညှိုးထိုးလိုက်ရင်း သူမ၏အသံကိုအနည်းငယ်မြှင့်လိုက်သည်။

"မိသားစုခွဲမယ်လား...ကျွန်တော့်အမေကအခုမှသေသွားခါစကို ခင်ဗျားကကျွန်တော့်ကိုနှင်ထုတ်ဖို့စိတ်မရှည်ဖြစ်နေပြီပေါ့"

လင်းယွမ်က ကျိဖန်း၏ခံစားချက်များကိုမြင်ပြီး သရော်လိုက်၏။

"ကောင်းပြီလေ ကျွန်တော်လည်းခင်ဗျားတို့နဲ့မနေချင်တော့ပါဘူး...ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ်ထုပ်ပြီးကျွန်တော့်အိမ်ထဲကထွက်သွား"

"နင့်အိမ်...ဒါကိုနင့်အိမ်လို့ပြောရဲတယ်ပေါ့...အကြွားလွန်ပြီးအရိုက်ခံရမှာမကြောက်ဘူးလား"

ကျိဖန်း၏အသံက ရုတ်တရတ်ဆိုသလို စူးရှလာလေသည်။

လင်းယွမ်က သရော်လိုက်သည်။

"အနားပတ်ပတ်လည်ကရွာတွေမှာ လင်းမိသားစုရဲ့အိမ်ကကျွန်တော့်အမေရှာထားတဲ့ပိုက်ဆံတွေနဲ့ဆောက်ထားမှန်းမသိတဲ့သူဘယ်သူရှိလို့လဲ...ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်အမေရဲ့အိမ်ကိုလုချင်နေတာလား...မဖြစ်နိုင်ဘူး"

"နင့်အမေရဲ့ပိုက်ဆံ...နင့်အမေရဲ့ညစ်ပတ်တဲ့ ပိုက်ဆံတွေနဲ့ဆောက်ထားတယ်ဆိုရင်တောင် ဘာဖြစ်လဲ... ဒီအိမ်ကို နင့်အဘိုးကနင့်ဦးလေးအတွက်ထားခဲ့တာဟဲ့"

ကျိဖန်းက ယုံကြည်မှုရှိစွာပြောလိုက်သည်။

"သေတမ်းစာကရောဘယ်မှာလဲ...သေတမ်းစာမပါရင် ကျွန်တော့်ရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုကိုလုတဲ့အတွက် တရားရုံးသွားပြီး ခင်ဗျားတို့ကိုတရားစွဲလို့ရတယ်...တရားရုံးသွားရင်တောင် အနားပတ်ပတ်လည်ကရွာကရွာသားတွေက ကျွန်တော့်အတွက်သက်သေခံပေးလို့ရတယ်"

လင်းယွမ်က သရော်လိုက်သည်။

သူက ကျိဖန်းကိုခြောက်ရန်ကြိုးစားနေရုံသာဖြစ်သည်။အိမ်ပိုင်ဆိုင်မှုကိုမပြောနှင့်၊သူကဆယ့်ငါးနှစ်ပင်မပြည့်သေးသည့်အတွက် ဥပဒေရှုထောင့်မှကြည့်လျှင်ပင် သူ၏အုပ်ထိန်းခွင့်ကလင်းမာကျစ်၏လက်ထဲမှာဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း ကျိဖန်းက မူလတန်းပင်မအောင်သည့်တောသူတစ်ယောက်မျှသာဖြစ်သဖြင့် ထိုအလှည့်အပြောင်းများအားလုံးကိုမည်သို့သိပါလိမ့်မည်နည်း။ဤတစ်ခေါက်တွင် သူမ လင်းယွမ်ကြောင့်တကယ်ထိတ်လန့်သွားသည်။တရားစွဲမည့်အကြောင်းကြားချိန်မှာ သူမပို၍ပင် စိတ်ရှုပ်ထွေးသွား၏။စကားလုံးအနည်းငယ်အော်ပြောပြီးနောက် လင်းမာကျစ်နှင့်တန်ပြန်တိုက်ခိုက်ရေးအစီအစဥ်များဆွေးနွေးရန် အလျင်စလို ပြန်သွားခဲ့လေသည်။

လင်းယွမ်က သူမ၏ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီး သရော်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။စိတ်ထဲ၌မူ ခံစားချက်များရှုပ်ထွေး၍နေ၏။ထိုစဥ်တုန်းက သူမက မိသားစုခွဲသည့်နည်းလမ်းကိုအသုံးပြု၍ ခြူးတစ်ပြားမှမပါသောသူ့ကိုရွာကနေနှင်ထုတ်ခဲ့သည်။ဤတစ်ခေါက်တွင်တော့ သူတစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေပြီး အိမ်ကိုပြန်မယူနိုင်လျှင်ပင် သည်အတိုင်းတော့လွှတ်ပေးလိုက်မည်မဟုတ်ပေ။

စိတ်ငြိမ်သွားပြီးနောက် လင်းယွမ်အိမ်ထဲဝင်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်သည်။တောင်ကြားထဲဝင်ကြည့်လိုက်သောအခါ နုရွှမ်းစိမ်းစိုနေသောဘောင်များကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ယင်းက သူ့မျက်လုံးများကိုတောက်ပသွားစေခဲ့သည်။ထမင်းတစ်နပ်လောက်ထွက်စားရုံနှင့် အနှီအစေ့များက အညှောက်ပေါက်လာရုံသာမက တစ်လက်မလောက်ပါရှည်ထွက်လာလေပြီ။ဤနှုန်းဖြင့်ဆိုလျှင် အရွယ်ရောက်လာရန်မကြာလောက်ပေ။

ပြောင်းစိုက်ခဲ့သော ဟင်းသီးဟင်းရွက်များနှင့်မုန်လာဥများက ယနေ့ရောင်းလိုက်ပြီဖြစ်သည်။အသစ်စိုက်ထားသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကိုသာ နှစ်သစ်ကူးအတွက်အမီရောင်းနိုင်လျှင် သူတော့ပွပေါက်တိုးပေပြီ။

သို့သော်လည်း ထိုသို့ဆိုလျှင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို မြို့ထဲမှာရောင်း၍မဖြစ်ပေ။ပထမအနေဖြင့် ဈေးက ကန့်သတ်ချက်ရှိပြီး ဈေးမြင့်မြင့်ဖြင့်မရောင်းနိုင်ပေ။ဒုတိယအနေဖြင့် အသိအကျွမ်းများဖြင့်ဆုံလျှင် သူ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များ၏ဇာစ်မြစ်ကိုလုံးဝရှင်းပြနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။တစ်ဖက်လူက သံသယဝင်သွားပါကဒုက္ခရောက်ပေလိမ့်မည်။

သို့သော် စီရင်စုမြို့ကိုသွားလျှင်ဝေးလွန်းသည်။လင်းယွမ် မနက်ဖြန် မြို့တက်ပြီး စက်ဘီးဝယ်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

အပင်ပေါက်များကိုရေလောင်းပြီး နေရာလွတ်ထဲမှာပင် ရေမိုးချိုးကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးနောက်

လင်းယွမ် အိမ်ပြန်လာကာ ကုတင်ပေါ်လဲလျောင်း၍ ကောင်းမွန်စွာအိပ်စက်လိုက်လေသည်။

ထိုအချိန်၌ လင်းမာကျစ်တို့မိသားစုကမူ ကောင်းမွန်သောညလေးကိုမပိုင်ဆိုင်ခဲ့ကြရပေ။

"အဲဒီမျိုးမစစ်လေးက မုန်းစရာကောင်းလိုက်တာ... လင်းမာကျစ် ငါနင့်ကိုပြောမယ်နော် နင်ဒီကိစ္စကိုမဖြေရှင်းနိုင်ရင် ငါရှောင်ပေါင်ကိုခေါ်ပြီး ငါ့အမေအိမ်ပြန်မှာ...ပြီးရင် ငါတို့ကွာရှင်းကြမယ်"

ကျိဖန်းက ဒေါသတကြီးပြောလိုက်လေသည်။

"မဟုတ်တာ မလုပ်ရဘူး...ဘာလို့နှစ်သစ်ကူးနေ့မှာဒီလိုစိတ်ညစ်စရာကိစ္စတွေပြောနေရတာလဲ...ငါဦးလေးနဲ့စကားသွားပြောလိုက်မယ်...မျိုးမစစ်လေးက ဘာပြဿနာရှာနိုင်မှာမလို့လဲ"

သူ့မိန်းမက သူ့ကိုကွာရှင်းချင်နေကြောင်းကြားချိန်တွင် လင်းမာကျစ် ပျာယာခတ်သွား၏။အနွေးထည်ကိုဆွဲဝတ်ပြီး လင်းဝမ်တို့အိမ်သွားလေသည်။

လင်းဝမ်က ညစာစားပြီးခါစဖြစ်ပြီး စ ပွဲမှာထိုင်ကာ သွားကြားထိုးနေသည်။လင်းမာကျစ်စိတ်ညစ်နေပုံရသည်ကိုမြင်လျှင် သူကသူကိုထိုင်ရန်ပြောသည်။

"ဘာကိစ္စလဲ"

"ဦးလေး ကျုပ် အရမ်းဒေါသထွက်တယ်ဗျာ...လင်းယွမ်က ကောက်ကျစ်တဲ့မျက်လုံးဖြူဝံပုလွေပဲ...အဖေ့စကားကိုနားထောင်ပြီး သူ့ကိုပေးပစ်လိုက်ရမှာ... အဲလိုဆိုအခုချိန်မှာ သူကျုပ်နဲ့မိသားစုခွဲထွက်ရေးအတွက်တိုက်ခိုက်နေစရာလိုမှာမဟုတ်ဘူး"

လင်းယွမ်က မကျေမချမ်း ညည်းညူပြောဆိုလိုက်သည်။

"ကျိဖန်းမှာကလေးမရှိလို့ ငါသူ့ကိုမပေးခဲ့တာ...ငါက မင်းအသက်ကြီးအိုမင်းမစွမ်းဖြစ်တဲ့အခါ လုပ်ကျွေးပြုစုမဲ့သူရှိအောင် သူ့ကိုဆက်ထားချင်ခဲ့တာ"

လင်းဝမ်ကဆိုလေသည်။

"ကလေးကအတော်လေးရိုးသားမဲ့ပုံပါ...ဘာလို့မိသားစုခွဲချင်ရမှာလဲ"

"ရိုးသားတယ်...အဲဒီမျက်လုံးဖြူဝံပုလွေလေးကသာ ရိုးသားရင်လောကမှာ မရိုးသားတဲ့လူကိုရှိမှာမဟုတ်ဘူး...သူက ကျုပ်တို့နဲ့မိသားစုခွဲချင်နေရုံတင်မကဘူး ကျုပ်တို့အိမ်ကိုပါလိုချင်နေတာ...သူ့ကိုအိမ်မပေးရင်ကျုပ်တို့ကိုတရားစွဲမယ်တဲ့"

လင်းမာကျစ်က ခါးသီးစွာပြောလိုက်သည်။

"ဒီလိုအရာမျိုးရှိတာလား...ဒီကလေးက တကယ်နှလုံးသားမဲ့တာပဲ"

လင်းဝမ်က တအံ့တဩဆို၏။

"သူက နှလုံးသားမဲ့ရုံတင်မကဘူး ကျုပ်တို့မိသားစုကိုသတ်ချင်နေတာလို့ထင်တယ်...ဦးလေး ကျုပ်တို့အတွက်နည်းလမ်းတစ်ခုစဥ်းစားပေးရမယ်နော်...တကယ်တရားရင်ဆိုင်ရရင် ကျုပ်တို့ရှူံးမှာလား"

လင်းဝမ်ကငယ်စဥ်တုန်းကအပြင်မှာအလုပ်ထွက်လုပ်ခဲ့သဖြင့် အတွေ့အကြုံတချို့ရှိလေသည်။သူက လင်းမာကျစ်ကိုနှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။

"တရားသူကြီးတစ်ယောက်အတွက် မိသားစုကိစ္စကိုတရားဆုံးဖြတ်ပေးဖို့ခက်ခဲတယ်...ဒီအမှုက ကြားနာစစ်ဆေးဖို့မလွယ်ဘူး...အဆက်အသွယ်ပေါ်ပဲမူတည်တယ်...အဆက်အသွယ်မရှိရင် ရှုံးမှာပဲ...ဒီကလေးလင်းယွမ်က ပုံမှန်ဆိုသတ္တိရှိတဲ့လူနဲ့မတူပါဘူး...ဒီတစ်ခေါက် မမျှော်လင့်ထားဘဲ မင်းတို့ကိုတရားစွဲရဲနေရင် သူ့နောက်မှာ အားပေးအားမြှောက်ပြုနေတဲ့လူရှိလောက်တယ်"

"သူ့ဆရာနှစ်ယောက်များလား"

ဆရာချန်းနှင့်ဆရာမဝမ်ကို လင်းမာကျစ်တန်းတွေးမိသွားသည်။သူတို့နှစ်ယောက်သူ့အိမ်လာစဥ်က သူတို့က သူ့ကိုလှောင်ပြောင်သရော်ကြပြီး သူ့ကိုမျက်နှာပျက်အောင်လုပ်ခဲ့သည်။ထို့အပြင် လင်းယွမ်ကဤမနက်တုန်းက အစောကြီးထွက်သွားပြီး မွန်းလွှဲမှပြန်လာခဲ့သည်။သု့ဆရာနှစ်ယောက်ကိုသွားရှာခြင်းဖြစ်ရမည်။ဤသည်ကိုတွေးမိချိန်မှာ လင်းမာကျစ် ချက်ချင်းပဲ သူ့ယူဆချက်က လုံးဝကိုမှန်သလိုခံစားလိုက်ရလေသည်။

"ဒီနှစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ပဲများတယ်"

လင်းဝမ်လည်း ထိုစဥ်က ထိုဆရာနှစ်ယောက်ကိုအဝေးကနေကနေတစ်ချက်ကြည့်ခဲ့ပြီး ကြည့်လိုက်သည်နှင့် သူတို့က ကိုင်တွယ်ရမလွယ်မှန်းသူသိလိုက်ပေသည်။

"ကျုပ်ဘာလုပ်ရမလဲ...ဦးလေး ကျုပ်အတွက်နည်းလမ်းရှာပေးရမယ်နော်...ဒီကိစ္စကိုမဖြေရှင်းနိုင်ရင် ကျုပ်နဲ့ကွာရှင်းမယ်လို့ကျိဖန်းကပြောနေတယ်...ဦးလေး ဦးလေးက ကျုပ်ဦးလေးပါ...ကျုပ်မိသားစုပြိုကွဲတာကိုထိုင်ကြည့်မနေရဘူးနော်...ဦးလေးကျုပ်ကိုကယ်ရမယ်"

"ကြည့်စမ်းပါဦး ငါကမင်းဦးလေးလေ...မင်းဒုက္ခရောာက်တာကိုငါကဘယ်လိုလုပ်လေးကနေရပ်ကြည့်နေနိုင်ပါ့မလဲ...ကလေးအမေရေ မာကျစ်အတွက်လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်လုပ်ပေးပါဦး"

လင်းဝမ်က ကျယ်ကျယ်လှမ်းပြောလိုက်သည်။

"ရပြီ ရပြီ အခုချက်ချင်းယူလာခဲ့မယ်"

လင်းဝမ်၏ဇနီးက ပြန်လှမ်းဖြေပြီး လက်ဖက်ရည်နှစ်ခွက်ယူလာကာ စားပွဲပေါ်တင်၍နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။

လင်းဝမ်က လက်ဖက်ရည်တစ်စုပ်သောက်ပြီးဆိုသည်။

"ဒီကိစ္စက ထိန်းချုပ်မှုလွတ်သွားရင် မင်းအတွက်ဘာတစ်ခုမှမကောင်းဘူး...သိုသိုသိပ်သိပ်ဖြေရှင်းတာအကောင်းဆုံးပဲ...မိသားစုခွဲတာအတွက်တော့ ရွာထဲကဘယ်သူမဆိုရပ်မိရပ်ဖတချို့ရှာပြီး စာရွက်စာတမ်းရေးခိုင်းလိုက်ရင်ပြီးသွားလိမ့်မယ်...အဲဒီအခါကျ လင်းယွမ်လက်မှတ်ထိုး လက်ဗွေနှိပ်လိုက်ရင် သူ့ဆရာနှစ်ယောက်လည်းဘာမှမတတ်နိုင်ဘူးမလား"

"ရပ်မိရပ်ဖကို ဘယ်သူ့ကိုရှာသင့်လဲဦးလေး"

လင်းမာကျစ် အခွင့်အရေးတစ်ခုရှိနေသည်ကိုတွေးပြီး အမြန်မေးလိုက်သည်။

လင်းဝမ်က လက်ဖက်ရည်နောက်တစ်စုပ်သောက်ပြီး ခွက်ကိုပြန်ချကာ အတန်ကြာမှဆိုလေသည်။

"လူတွေကိုစည်းရုံးသိမ်းသွင်းနိုင်တဲ့သူကိုရှာရမှာပေါ့...ဒါပေမဲ့လင်းယွမ်ရဲ့ကိစ္စက နည်းနည်းရှုပ်တော့ ရွာထဲကဘယ်သူမှ ကြားလူလုပ်ပေးချင်ကြမယ်မထင်ဘူး"

ရေအေးတစ်ဇလုံသူ့အပေါ်လောင်းချခံလိုက်ရသဖြင့် လင်းမာကျစ် ပျာယာခတ်သွားပြီး မေးလိုက်သည်။

"ကျုပ်ဘာလုပ်ရမလဲ...တစ်ယောက်မှရှာမရရင် အချိန်ကုန်တာပဲအဖတ်တင်လိမ့်မယ်... ဦးလေးကျုပ်ကိုကူစဥ်းစားပေးပါဦး...အဲဒါမှတကယ်အလုပ်မဖြစ်ရင်ဦးလေးပဲကျုပ်တို့ရဲ့ကြားလူလုပ်ပေးပါ"

လင်းဝမ်ကသက်ပြင်းချလိုက်သည်။

"ဦးလေးကမင်းတို့ရဲ့ကြားလူလုပ်ပေးချင်တာပေါ့...ဒါပေမဲ့လင်းယွမ်နဲ့သူ့ဆရာနှစ်ယောက်ကသဘောမတူမှာစိုးရတယ်"

သူကတမင်တကာ "ဆရာ"ဟူသောစကားလုံးကို ဖိပြောလိုက်သည်။လင်းမာကျစ်၏မျက်နှာက ပိုပို၍ စိုးရိမ်တကြီး ဖြစ်လာသည်ကိုမြင်လျှင် လင်းဝမ်၏စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်မှူတစ်စွန်းတစ်စဖြတ်ပြေးသွားသည်။သို့ပေမဲ့ သူကစိတ်ပူယောင်ဆောင်ပြီး ပြောလိုက်သည်။

"ဦးလေးစိတ်ထဲမှာတော့တွေးထားတဲ့လူရှိတယ်...ဒါပေမဲ့ သူကကူညီဖို့ဆန္ဒရှိပါ့မလားမသိဘူး"

"ဘယ်သူလဲ"

"ရွာလူကြီး"

လင်းဝမ်က အသံနှိမ့်ကာပြောလိုက်သည်။

"ရွာလူကြီး"

လင်းမာကျစ်၏မျက်လုံးများတောက်ပသွားသည်။

"ဟုတ်တယ်...ရွာလူကြီးသာကြားလူလုပ်ပေးရင် ဟိုမျက်လုံးဖြူဝံပုလွေလေးမကျေနပ်မှာစိုးရိမ်စရာမလိုတော့ဘူး...တစ်ခုပဲ ရွာလူကြီးနဲ့ကျုပ်က သိပ်ရင်းနှီးမှုမရှိဘူး...သူကူညီချင်ပါ့မလားမသိဘူးဖြစ်နေတယ်"

"ရင်းနှီးမှုလား"

လင်းဝမ်က သရော်ပြုံးပြုံးကာဆိုသည်။

"သူနဲ့ငါက ရင်းနှီးမှုတချို့ရှိတယ်...မင်းမှာ ဒါရှိသရွေ့..."

လင်းဝမ်က လက်ညှိုးနှင့်လက်မကိုဝိုင်းပြသည်။

"ဘာပြဿနာမှမရှိစေရဘူးလို့ငါအာမခံတယ်"

လင်းမာကျစ်နားလည်သွားပြီး ပါးစပ်အပြည့်သွားဝါဝါများဖြင့် အံ့ကြိတ်ကာမေးလိုက်သည်။

"ဘယ်လောက်လိုချင်လဲ"

လင်းဝမ်က လက်ညှိုးထောင်ကာနှိုင်းယှဥ်ပြသည်။

"ဒီလောက်ပမာဏနဲ့မဟုတ်ရင် ဦးလေးမင်းကိုမကူညီပေးရဲဘူး"

"တစ်ထောင်"

လင်းမာကျစ်က တအံ့တဩဆိုလိုက်သည်။ဤသည်က အနည်းငယ်များလွန်းသည်။

"များလွန်းတယ်လား"

လင်းဝမ်က သရော်လိုက်သည်။

"မင်းတို့အိမ်ကိုဆောက်ဖို့ ယွမ်လေးသောင်းနီးနီးသုံးခဲ့ရတာနော်...အဲဒီနှစ်က ကျန်ခဲ့တဲ့ပိုက်ဆံတွေကိုမပြောနဲ့ဦး...ကိစ္စတွေကတကယ်ထိန်းချုပ်မှုလွတ်သွားရင်... မင်းသေသေချာချာစဥ်းစားသင့်တယ်နော်"

အမှန်ပင် ထိုနှစ်တုန်းက ပိုက်ဆံအများကြီး ကျန်ခဲ့ပေမဲ့ ဤနှစ်များတလျှောက်မှာလည်းများစွာသုံးပစ်ခဲ့သည်။လင်းမာကျစ်အတွက်ထိုမျှပိုက်ဆံအများကြီးကိုတစ်ခါတည်းထုတ်ရန်က နာကျင်စရာကောင်းလှသည်။ထို့ကြောင့်သူကပြောလိုက်သည်။

"ဒါကပမာဏနည်းနည်းလေးမဟုတ်ဘူးလေ...ကျုပ် ရှောင်ပေါင်ရဲ့အမေနဲ့ပြန်ဆွေးနွေးလိုက်ဦးမယ်"

ဖွီ ဒီလိုကိစ္စကြီးကိုမိန်းမနဲ့တိုင်ပင်နေရတယ်...လင်းဝမ်စိတ်ထဲမှာကျိန်ဆဲလိုက်ပေမဲ့ နှုတ်ကမူဤသို့သာပြောလိုက်၏။

"အေးအေး ကျိဖန်းကိုပြန်ပြောလိုက်ဦး...မိသားစုခွဲတယ်ဆိုတာကိစ္စကြီးပဲ...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လင်းယွမ်က ကြီးနေပြီလေ...နှစ်နည်းနည်းလောက်နေရင် သူဘာဖြစ်မလဲဘယ်သူသိမှာလဲ"

လင်းယွမ်အကြောင်းထည့်ပြောလာချိန်မှာ လင်းမာကျစ် ဒေါသထွက်လွန်း၍ သွားတွေပါယားလာပြီး ဆဲရေးလိုက်သည်။

"ထွီ အဲဒီမျက်လုံးဖြူဝံပုလွေလေးကိုများ... ကျုပ်သူ့ကိုအနှေးနဲ့အမြန်ဖြေရှင်းမှာပါ"

လင်းမာကျစ် အိမ်ပြန်ပြီး သူ့အကြံအားကျိဖန်းကိုပြောပြလိုက်သည်။ကျိဖန်းလည်း အလုပ်ဖြစ်နိုင်သည်ဟုထင်သော်လည်း ယွမ်တစ်ထောင်ကများလွန်းသည်ဟု သူမထင်လေသည်။ကြားလူလေးလုပ်ဖို့တင်မဟုတ်ဘူးလား...တန်လို့လား...အခုခေတ်စက်ရုံမှာလုပ်တဲ့လူတွေတောင် တစ်လမှယွမ်သုံးလေးရာရတာလေ...

လင်မယားနှစ်ယောက် အကြာကြီးဆွေးနွေးခဲ့ကြပြီးနောက်ဆုံးမှာ လင်းမာကျစ်က ယွမ်ခြောက်ရာယူပြီးလင်းဝမ်ဆီသွားခဲ့သည်။

လင်းဝမ်က ပိုက်ဆံယူလိုက်ပြီးလင်းမာကျစ်ကိုလိုက်ပို့လိုက်သည်။အိမ်ဘက်ပြန်လှည့်ပြီးသည်နှင့် သူကလင်းမာကျစ်ကိုအကြာကြီး ပြောဆိုနေခဲ့သည်။နောက်ဆုံးမှာပိုက်ဆံကိုသူ့ခေါင်းအုံးအောက်ထည့်ပြီး လောင်ပိုင်ကမ်းနှစ်ပုလင်းမကာ အိမ်ကကြက်ဖခပ်ကြီးကြီးတစ်ကောင်ဖမ်းပြီး ညအမှောင်ကိုအကာအကွယ်၍ ရွာလူကြီိးအိမ်သွားခဲ့လေသည်။

နောက်တစ်နေ့မနက်စောစောမှာ လင်းယွမ် ထုပ်ပိုးပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်ချိန်၌

လင်းမာကျစ်တို့လင်မယား၊လင်းဝမ်နှင့်အရပ်ပုပုခပ်ဝဝလူအိုကြီးတစ်ယောက် အပြင်မှဝင်လာသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။

လင်းဝမ်က လင်းယွမ်ကိုမြင်လျှင် ချက်ချင်းပဲ ကြင်နာစွာပြုံးလိုက်ပြီးဆိုသည်။

"လင်းယွမ် အခုပဲမင်းဆီလာမလို့ပြောနေတာ"

"ဘာကိစ္စလဲ"

လင်းယွမ်က တည့်ပဲမေးလိုက်သည်။လင်းမာကျစ်တို့လင်မယားက သူ့ကိုနက်ရှိုင်းသောမုန်းတီးမှုများဖြင့်စိုက်ကြည့်လာကြပြီး လင်းဝမ်ကစကားဝိုင်းကို မည်သို့ဆက်ရမှန်းမသိဖြစ်သွား၏။

အနေရခက်ဖွယ်လေထုကိုမြင်လျှင်ဝတုတ်တုတ်လူအိုကြီးကရယ်လိုက်ပြီးဆိုသည်။

"ဒါက လင်းယွမ်လား...ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်တွေတုန်းက အပြင်ထွက်ကျောင်းတက်နေတော့ ငါသူ့ကိုသိပ်မမြင်ရဘူး...ဒီနေ့တော့မောင်ရင်လေးကတကယ်ချောမှန်းမြင်လိုက်ရပြီ...မျက်ခုံးမျက်လုံးတွေကရှို့အာနဲ့တူတယ်...ကြီးလာရင်သေချာပေါက်ကောင်ချောလေးဖြစ်မှာပဲ"

"လင်းယွမ်ဒါကငါတို့ရဲ့ရွာလူကြီး...သူ့အကူအညီနဲ့ပြီးရင် မင်းရဲ့အိမ်ထောင်စုစာရင်းကိုမှတ်ပုံတင်နိုင်မှာလေ"

လင်းဝမ်ကအပြုံးတစ်ပွင့်နှင့်ဆိုသည်။

လင်းယွမ် ဤလူအိုကြီးကဘယ်သူမှန်းယခုမှတ်မိသွားပြီဖြစ်ပြီး သူတို့ကမိသားစုခွဲရေးဆွေးနွေးရန်အတွက် သူ့ဆီလာကြခြင်းအဖြစ်နိုင်ဆုံးမှန်းသူတန်းနားလည်သွားသည်။သူက ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။

"မင်္ဂလာပါဦးလေး...မမြင်တာကြာပေမဲ့အရင်လိုပဲ နုတုန်းသန်တုန်းပဲနော်"

"ဟားဟားဟား ကလေးမင်းကပညာသွားသင်ပြီးတဲ့နောက်အရင်နဲ့မတူတော့ဘူး...အရမ်းနှုတ်ချိုလာပါ့လားကွ"

ရွာလူကြီးကရယ်မောလိုက်လေသည်။

ရွာလူကြီးက လင်းယွမ်ကိုချီးကျူးနေသည်ကိုမြင်လျှင်ကျိဖန်းချက်ချင်းမပျော်မရွှင်ဖြစ်သွားပြီး အသံနှိမ့်ကာရေရွတ်လိုက်၏။

"လျှာရိုးမပါတိုင်းလျှောက်ပြောနေတယ်"

ရှိနေသည့်လူတိုင်းက မျက်လုံးလျှင်ပြီးနားပါးကြကာ အကုန်လုံးကသေသေချာချာနားထောင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ရွာလူကြီး၏မျက်နှာမည်းမှောင်သွားသည်။

လင်းယွမ်က အံ့ဩချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်က အမှန်တရားကိုပြောနေတာပါ ...ဒီနှစ်တွေမှာဦးလေးက သူ့ရဲ့အရာရှိအသက်မွေးဝမ်းကြောင်းမှာအရမ်းအောင်မြင်ခဲ့တယ်လို့ဒေါ်လေးမထင်ဘူးလား...သူ့မျက်နှာကပန်းရောင်သန်းနေပြီးတကိုယ်လုံးအားအင်အပြည့်နဲ့တက်ကြွနေတာလေ"

***

🪹🪹

Prev Next