Ch 1

Chapter 1

'ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ?'

လေယာဥ်ပေါ်တွင် သုံးရက်ဆက်တိုက် စီးလာရသကဲ့သို့ သူ၏အတွေးများသည် လေးလံထိုင်းမှိုင်းနေ၏။ သူပို၍မူးဝေလာသလို ခံစားလာရပြီး သူ၏ခန္ဓာကိုယ်သည် လက်ရှိအပူချိန်အပြောင်းအလဲနှင့် နေသားမကျသေးချေ။

အခန်း၏အပြင်အဆင်သည် လွန်စွာစိမ်းသက်နေကာ သူအခြောက်ဆန်ဆန် ခံစားချက်မျိုးပေးသည့် ထို လာဗင်ဒါရောင် နံရံကြီးကိုလည်း သဘောမကျပါ။

'ဒီပုံစံကလည်း ဘယ်လိုကြီးလဲ?'

သူကုတင်ပေါ်သို့ ကုန်းတက်လိုက်ကာ အိပ်ရာဘေးရှိနာရီအား ယူကြည့်လိုက်လျှင် သူ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပဲ အံ့သြတုန်လှုပ်သွားရတော့၏။

'၂၀၂၈? ၂၀၂၈ဆိုတာဘာလဲ? အခု ၂၀၁၈ မဟုတ်ဘူးလား? ဟုတ်တယ်..ဒီနာရီ ပျက်နေတာပဲ နေမယ်!'

ဒေါ်လာသန်းချီတန်သည့် နာရီတစ်လုံးသည် ထိုအတိုင်းလေးပဲပျက်သွားခဲ့သည်။

သူ ရုတ်တရက် စမ်းတဝါးဝါးဖြင့် ထရပ်လိုက်မိကာ မှန်တစ်ချပ်အား အကြည့်ပို့မိလိုက်စဥ် မျက်နှာများ ဖြူဖျော့သွားတော့၏။

'ဒီ မှန်ကြီးပါ ပျက်နေတာများလား?'

မှန်ထဲတွင် မြင်နေရသော ပုံရိပ်သည် ရင်းနှီးနေပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ထူးဆန်းနေသည်ဟု ဆိုရမည်။ သူ့ပုံစံသည် သူနှင့် တူသော်လည်း တစ်ခုခု မှားယွင်းနေသလို ခံစားနေရ၏။ ဆံပင် စတိုလ်ကလည်း ပြောင်းလဲနေကာ အရင်က ထက်ပိုပြီး အထက်တန်းဆန် နေလေသည်။ သူ ဦးနှောက်ခြောက် သွားပြီး ရူပ်ပွနေသည့် ဆံပင်များအား တဗျင်းဗျင်းကုတ်ရင်း ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ ဟူသည့် မေးခွန်း၏အဖြေကို ရှာနေမိတော့၏။

'ဒီလောကကြီးမှာ ဘာတွေဖြစ်ပျက်နေပြီလဲ?'

သူဖုန်းအား စတင်ရှာဖွေလိုက်တော့သည်။

ထို့နောက် သူ စီရီ(Siri)အား ခေါ်ဖို့ လုပ်နေစဥ်မှာပဲ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာခဲ့၏။ သူ ထိတ်လန့်သွားသည့် ငှက်ပေါက်လေးသဖွယ် ထခုန်လိုက်မိပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ တံခါးဖွင့်လိုက်သူမှာ ရင်းနှီးနေသူတစ်ဦး ဖြစ်နေလေသည်။ သို့သော် သူခံစားချက်အချို့ အနည်းငယ် ကွဲပြားနေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသော်လည်း ထိုလူသည် ယခင်ကဲ့သို့ တောက်ပပြီး ချောမောနေဆဲ ဖြစ်သည့် သူ၏ငယ်သူငယ်ချင်း ကုရှောင်ရှမ်း ဖြစ်ပေသည်။ ကုရှောင်ရှမ်းတစ်ယောက် သူ့အားပြုံးကာ စိုက်ကြည့်နေပြီးနောက်-"ရန်ကျစ် ဘာဖြစ်လို့လဲ?"

ထိုမှသာ ရန်ကျစ် သတိပြန်ဝင်လာပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အသံပြုလာ၏။ "အစ်ကိုရှောင်ရှမ်း..."

ကုရှောင်ရှမ်း ထိုအခေါ်အဝေါ်ကြောင့် အံ့အားသင့်သွားပုံပင်။ ရန်ကျစ် သူ့အား အနှစ်၂၀ကျော်သည်အထိ 'အစ်ကိုရှောင်ရှမ်း' ဟုသာ ခေါ်လာတာမို့ ကိစ္စသိပ်မရှိပါ။ သို့သော် ထိုသည်မှာ ၂၀၁၈အထိသာ ဖြစ်၏။ ကုရှောင်ရှမ်း အင်္ကျီလက်ကြယ်သီးအား ဖြုတ်နေရင်း သူ့အား စစ်ဆေးမေးမြန်းဟန်ဖြင့်..."ဒီတစ်ခေါက်ရော ဘာလုပ်ထားတာလဲ? ဟမ်?"

ထိုနောက်ဆုံးက 'ဟမ်' ဟူသည့် အသံရှည်ဆွဲသံသည် ရန်ကျစ်အား အကြီးအကျယ်ကို ရိုက်ခတ်သွားခဲ့သည်။ မရပ်မနားပြေးလွှားနေသည့် ရိုလာကိုစတာတစ်စီးအား ချိတ်ဖြင့်လှမ်းဆွဲလိုက်သလို ရန်ကျစ်၏အာရုံများအား အပြည့်အဝ ဆွဲဆောင်သွားလေ၏။ ရန်ကျစ် ကြောင်အမ်းအမ်းဖြင့်..."ဟင်?"

ကုရှောင်ရှမ်းတစ်ယောက် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် ဖြုတ်လိုက်သည့် နီလာလက်ကြယ်သီးလေးအား သူ့ဘေးရှိ စားပွဲပေါ်တွင် တင်လိုက်ကာ အင်္ကျီလက်အား ခေါက်တင်လိုက်၏။ "မင်းဒီတစ်ခေါက် ဘာအမှားလုပ်ခဲ့လဲ မသိပေမယ့် ပြစ်ပေးဒဏ်ပေးလေးပြီးမှ ဆက်ပြောကြရအောင်"

ရန်ကျစ် ဘာကိုမှနားမလည်လိုက်ခင်မှာပဲ သူနှင့်အနှစ်၂၀ကျော် ခင်လာခဲ့သည့် သူ့ငယ်သူငယ်ချင်းသည် သူ့အား ကုတင်ပေါ်၌ ဖိကပ်ထားပြီ ဖြစ်သည်။

“ဟမ်???” ရန်ကျစ်၏ ဦးနှောက်တစ်ခုလုံး မူးနှောက်နေအောင် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေလေပြီ။

'မှားနေပြီ! တော်တော်ကို မှားနေပြီ!!'

ရန်ကျစ်၏ အမြင်တွင်တော့ ထိုအရာသည် သရဲကားထဲမှ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားဖွယ် ဇာတ်ဝင်ခန်းတစ်ခုလိုပင်။ သို့သော် ကုရှောင်ရှမ်းကတော့ ရေတွေ့သွားသည့် ငါးတစ်ကောင်လိုပင် သူ၏လှုပ်ရှားမှုများသည် အတော်လေးကို ကျွမ်းကျင်မှုရှိနေ၏။ ထို့နောက် ရန်ကျစ်တစ်ယောက် သူ၏လှုပ်ရှားမှုများအောက်တွင် တစ်ဖြည်းဖြည်း မာကျောလာသည်ကို ခံစားမိလိုက်လေသည်။

ရန်ကျစ် ထိတ်လန့်စွာ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားပြီး သူ့အောက်သူ ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်မိ၏။

'လုံးဝကို မှားနေပြီ! ပွတ်တိုက်မိတာလောက်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ်မာလာတာလဲ?!'

ဟုတ်သည်။ ယခုအဖြစ်အပျက်မတိုင်ခင်အထိ ရန်ကျစ် သူ့ကိုယ်သူ ချုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်းရှိသူတစ်ဦးဟု ယုံကြည်နေခဲ့တာပင်။

သူ ထိုယုံကြည်မှုအား ဘယ်နေရာကရခဲ့သည်ကိုတော့ ဘယ်သူမှမသိကြပါ။

ကုရှောင်ရှမ်း သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ထဲအား တိုးဝင်လာချိန်တွင် ရန်ကျစ်၏အတွေးထဲ၌ ဖြတ်ဝင်လာသည့်အရာသည် 'ရပ်လိုက်!' မဟုတ်ဘဲ 'လုပ်ပေးပါ!' ဆိုတာပင်။ သူ၏ စိတ်ကူးနှင့် လက်တွေ့တက်တက်စင်အောင် လွဲသွားကာ သာယာမှုများ အလုံးအရင်းဖြင့် ဝင်လာတော့၏။ 

'ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ?'

ရန်ကျစ်၏ခန္ဓာကိုယ်သည် အလွန်ရိုးသားပြီး သာယာမှုနောက်လိုက်ကာ ကုရှောင်ရှမ်း ၏လှုပ်ရှားမှုများအား  တုံ့ပြန်နေမိတော့သည်။ ကုရှောင်ရှမ်းတစ်ယောက် သူ့အား တိမ်များပေါ်တွင် လွှင့်မျောနေလောက်သည်အထိ စိတ်ကျေနပ်မှုများ ဆက်တိုက် ပေးနေတာကြောင့် ရန်ကျစ်၏အရာသည်ပင် ပို၍ထောင်မတ်လာရ၏။ ရန်ကျစ် မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ သူ၏အရာအား ဆုပ်ကိုင်ရန် လက်ဆန့်ထုတ်လိုက်စဥ် ကုရှောင်ရှမ်းထံမှ အပြစ်တင်သံ အချို့ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

"မင်းကိုယ်မင်း ဘယ်ကို ထိနေတယ်လို့ ထင်နေတာလဲ?" သူ့ လေသံထဲမှ အေးစက်မှုများသည် ရန်ကျစ်အား ကြက်သီးများပင် ထသွားစေခဲ့၏။ "ဘ-ဘာ...?"

ကုရှောင်ရှမ်း အေးစက်စွာဖြင့် ထပ်၍အမိန့်ပေးလိုက်လေသည်။ "အဲတာကို မထိနဲ့လို့ပြောတာ"

သူထိုစကားအား ရန်ကျစ်တစ်ယောက် ဖောက်ပြန်နေသည်ကို မိသည့်အလား ဖိပြောလိုက်ပြီး ရန်ကျစ်၏လက်များအား ခေါင်းပေါ်သို့တင်ကာ ဖိချုပ်ထားလိုက်၏။ ထို့နောက် သူ၏ ထိုးသွင်းမှုများသည် ယခင်ကထက် ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာတော့သည်။

"အာ့..." ကုရှောင်ရှမ်း၏အပြုအမူကြောင့် ရန်ကျစ် မခံမရပ်နိုင်စွာ ညည်းညူလိုက်မိကာ သူ၏လျစ်လျှူရူခံထားရသည့် အောက်ပိုင်းတစ်နေရာအား ထိတွေ့ချင်သဖြင့် ခါးအားမသက်မသာဖြင့် တွန့်လိမ်မိလိုက်တော့သည်။

ကုရှောင်ရှမ်း သူ့လက်များအား ဖိညှစ်လိုက်ရင်း အပေါ်ကနေ အုပ်မိုးကြည့်ကာ အမိန့်ပေးလာ၏။

"ကောင်းကောင်းနေပြီး မင်းကို ပြီးအောင်လုပ်ပေးတဲ့အထိစောင့်!"

ငယ်စဥ်ကတည်းက ကုရှောင်ရှမ်းသည် အပြောနှင့်အလုပ်ညီသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ပင်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ ရန်ကျစ် သူ၏ပြီးမြောက်ခြင်းတိုင်သည်အထိ အမောင်းခံလိုက်ရတော့သည်။ ထောင်မတ်နေသည့်အရာထဲမှ ပန်းထွက်လာသည့် အဖြူရောင် အရည်ပျစ်ပျစ်များသည် ကုရှောင်ရှမ်း၏ ကြွက်သားမြောင်းများပေါ်သို့ ပန်းထွက်လာ၏။

ကုရှောင်ရှမ်း လျှာအားကိုက်ကာ-"အထန်ကောင်လေးပဲ"

ရန်ကျစ် သာယာမှုများထဲမှ လွင့်ထွက်သွားပြီးနောက်တွင် သူ့စိတ်များ ကမောက်ကမအနေအထားမှ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာပြီး သူ့ကိုယ်သူရွံ့ရှာစိတ်များဝင်ရောက်လာတော့သည်။

'ငါဘာဖြစ်နေတာလဲ? အကြောင်းပြချက်မရှိ၊ အချိတ်အဆက်မရှိဘဲ ဘာလို့ ဒီလိုလွတ်ထွက်သွားရတာလဲ? ပြောရရင် ငါ....ငါလည်းစီအီးအိုတစ်ယောက်ပဲလေ။ တစ်မိုးအောက်တစ်ယောက် စီအီးအိုကြီးက အလုပ်ခံလိုက်ရတယ်ဆိုပြီး သတင်းတွေပျံ့သွားရင် ငါ ဒီနယ်ပယ်မှာ ဘယ်လိုမျက်နှာဆက်ပြရမလဲ?!'

ကုရှောင်ရှမ်း ရန်ကျစ်၏ဗလာကျင်းနေသည့် ကိုယ်အားကြည့်ကာ ရှက်သေနိုင်လောက်အောင် ပြင်းထန်သည့် မှတ်ချက်တစ်ခုအား ပေးလိုက်လေ၏။

"အခုလေးတင် မင်းအလုပ်ခံလိုက်ရပြီး ပြီးသွားတာ"

ရန်ကျစ် ကမ္ဘာကြီးအား သူပြသထားသည့် သူ၏ပုံရိပ်တစ်ခုလုံးသည် ထိုလူ့ရှေ့တွင် အပိုင်းပိုင်းပြိုကွဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရတော့သည်။

"ငါ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်ခဲ့တာမျိုးမဟုတ်ဘူးကွ..."