အပိုင်း ၁၀၀ (End of extra)

Chapter 100 (End of extra)
ရှန်းချင်း


စာ​ရေးသူများ ​တွေ့ဆုံပွဲက မပြီး​သေး​သော်လည်း စာ​ရေးသူများ၏ ဓါတ်ပုံများမှာ ​ဝေ့​ပေါ်တွင် တင်ထားခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ ချန်းချင်းယန် ဝင်လာသည့်ပုံနှင့် စင်​ပေါ်သို့ တက်ကာ ဆုယူသည့် ပုံများလည်း တင်ထားပြီးသား ဖြစ်​နေသည်။ စာဖတ်သူများက ၎င်းကို ​တွေ့​သောအခါ သူမ၏ ​ဝေ့​ပေါ်တွင် စာများ ချန်ထားခဲ့ကြသည်။

( "နတ်ဘုရားမ လီမွန်​ရေ... ငါ့ကို လက်ထပ်ပါ")

ချန်းချင်းယန်၏ ဘဝင်ခိုက်မှုများက ထင်မှတ်ထားသကဲ့သို့ပင် ​ကျေနပ်စရာ​ကောင်းသည်။ ​နောက်ဆုံး​တော့ ဂဏန်း​လေးလုံး ကျသင့်တဲ့ ဝတ်စုံက သူ့တန်ဖိုးကို ထုတ်ပြလာပြီပဲ...

ဤတစ်​​ကျော့တွင် ချန်းချင်းယန်ကသာ အလုံးစုံ ​အောင်နိုင်သူ ဖြစ်ပြီး အထူးသဖြင့် ရှန်းယွမ်ဇယ် သူမကို လာကြိုသည့်အချိန်တွင် မင်းသမီး​​လေး တစ်​ယောက်ကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရ​လေသည်။

“အရမ်း​ပျော်​နေလား”

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူ့​ဘေးမှ လူယုတ်မာပြုံး ပြုံး​နေသူထံ ကြည့်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်း​ထောင့်​လေးများ တွန့်​ကွေးလာပြီး အပြုံးတစ်ခု ဖြစ်​ပေါ်လာခဲ့သည်။

“​ဒါ​ပေါ့... ရှင် ဒီ​နေ့ ဂန္ဓမာပန်းရဲ့ မျက်နှာကို မ​တွေ့လိုက်လို့​နော်... မျက်နှာက စီချွမ်​အော်ပရာလို ​ပြောင်းသွားတာ အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ ​ကောင်းတာပဲ" ချန်းချင်းယန်က ​ပြောပြီး​နောက် အနည်းငယ် ဝမ်းနည်းသွား​လေသည်။

"ဒါ​​ပေမယ့် သူ အိမ်ပြန်​ရောက်တာနဲ့ သူ့​ကောင်​လေးနဲ့ လမ်းခွဲ​လောက်တယ် ထင်တယ်"

သူမက နှစ်စက္ကန့်မျှသာ ဝမ်းနည်းပြီး​နောက် ဝါးလုံးကွဲ ရယ်ချလိုက်​လေသည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်: “…”

သူ တကယ်ပဲ မိန်းမ​တွေရဲ့ တိုက်ပွဲကို နားမလည်နိုင်​တော့ဘူး...

ချန်းချင်းယန်က စိတ်​ကောင်းဝင်လျက်ဖြင့် ​ဝေ့​ပေါ်သို့ ဝင်ကြည့်လိုက်ပြီး​နောက် ​တွေ့လိုက်ရသည်မှာ...

မော့ကျန်း v: [ဒီ​နေ့ ငါ့အမျိုးသမီးကို ကျန်းမာ​ရေး စစ်​ဆေးဖို့ ​ဆေးရုံကို အ​ဖော်ပြုပြီး လိုက်​ပေးခဲ့တယ်... ​ဒေါက်တာက ​ပြောလိုက်တယ်... မကြာခင် ငါ အ​ဖေတစ်​ယောက် ဖြစ်​တော့မယ်တဲ့... ​ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့ကို ဆုမွန်​ကောင်း ​​တောင်း​ပေးကြပါ...]

ချန်းချင်းယန်: “…”

“​သောက်ကျိုးနဲ... ဘားကို သွားရ​အောင်”

ရှန်းယွမ်ဇယ်မှာ ထိုမျှ အသက်ကြီး​နေပြီ ဖြစ်​သော်လည်း လီယန် သူ့ကို ငြင်းလိုက်သည့် အကြိမ်မှ လွဲ၍ ဘားကို မသွားဖူး​ပေ။ သူက အများကြီး မ​သောက်ခဲ့​ပေ။ ချန်းချင်းယန်က သူမကိုယ်သူမ အရက်များ အဆက်မပြတ် ​လောင်းထည့်​နေသည်ကို ​တွေ့​သောအခါ သူမလက်ထဲမှ ဝိုင်ပုလင်းကို ဆွဲယူ၍ သူမကို သယ်လျက် ထွက်လာခဲ့သည်။ သူက ဘားများကို သ​ဘောမကျ​ပေ။ သူမ ထို​နေရာတွင် ရှိ​နေသည်ကိုလည်း မကြိုက်ခဲ့​ပေ။

ချန်းချင်းယန်က အရက်မူးနေ​သော်လည်း ကံ​ကောင်း​ထောက်မစွာဖြင့် ယခင်တစ်​ခေါက်ကဲ့သို့ သူ့အ​ပေါ် အန်မချခဲ့​ပေ။ သူမက လမ်းတ​လျှောက် သီချင်းဆိုလာခဲ့သည်။

"ငါ့မှာ နှလုံးသားတစ်ခုပဲ ရှိချင်တယ်... ​ခေါင်းဖြူ​​လေးက သစ်​တော်​သီး​တွေနဲ့ စုံတွဲ​တွေကို မခွဲပါဘူး..."

ရှန်းယွမ်ဇယ်: ” …”

သူက သူမကို ထိုပုံစံဖြင့် သူမ၏ အိမ်သို့ မ​ခေါ်သွားနိုင်သဖြင့် ထုံးစံအတိုင်း ဟိုတယ်ကိုသာ ​မောင်းလိုက်ရ​တော့သည်။

သူ ချန်းချင်းယန်ကို အိပ်​ရာ​ပေါ်သို့ ​လျှောက်နိုင်ရန် ကူညီ​ပေး​နေစဥ်မှာပင် သူမ၏ ဖုန်းသံ မြည်လာခဲ့သည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမအိတ်ထဲမှ ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်လိုက်ရာ ​​ရှောင်း​ပေါင်ဟု ​ခေါ်သည့် လူတစ်​ယောက် ​ခေါ်ဆိုလာခြင်း ဖြစ်​နေသည်။

သူ မျက်ခုံးပင့်ကာ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။ သူစကား မ​ပြောနိုင်ခင်မှာပင် တစ်ဖက်လူ၏ တက်ကြွ​နေ​သော အသံတစ်သံ ထွက်လာခဲ့သည်။

"​ချစ်သူ​လေး​ရေ... ဒီ​နေ့​ရော ကိုယ့်ကို လွမ်း​နေလား"

ရှန်းယွမ်ဇယ်: “……”

သူ့အ​ပေါ် တစ်ကိုယ်လုံး ပစ်မှီထား​သော နံ​ဘေးမှလူကို ကြည့်၍ တိတ်တဆိတ် ​​ပြောလိုက်သည်။
"မင်းက ဘယ်သူလဲ"

တစ်ဖက်မှလူကလည်း တစ်ခဏမျှ ကြက်​သေ​သေသွားဟန် ​ပေါ်သွားပြီး​နောက် ​မေးလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားက​ရော ဘယ်သူလဲ"

“ငါက ဖုန်းပိုင်ရှင်ရဲ့ ချစ်သူပဲ”

​ရှောင်း​ပေါင်: “…”

“ဟားဟား... ကျွန်​တော်က ​ထောင်ပေါင်က​နေ ဝယ်ထားတဲ့ စမတ် ချစ်သူ​ကောင်​လေး ​ဆောဖ်ဝဲပါဗျာ... သူ့ကို ဟယ်လိုနဲ့ ဂွတ်နိုက်လို့ ​ပြော​ပေးဖို့ အချိန်မှန် ဖုန်းဆက်​ပေးရတာ"

ရှန်းယွမ်ဇယ်: “…”

သူ ဖုန်းကို အိပ်ရာ​​ပေါ်သို့ ပစ်လွှင့်လိုက်ပြီး​နောက် ချန်းချင်းယန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ​လေးက ​ကြောင်​လေးတစ်​ကောင်ကဲ့သို့ မျက်လုံးများ ​မှေးကျဥ်း​​နေပြီး သူ့အ​ပေါ်ကို နူးနူးညံ့ညံ့​လေး မှီတွယ်​နေကာ သူမကို လမ်းတ​လျှောက် ဆွဲလာရသဖြင့် သူမ၏ စကပ်ကလည်း အနည်းငယ် တွန့်​ကြေ​နေသည်။ သူမ၏ ရင်ဘတ်​နေရာမှ မြင်ကွင်းကလည်း သူ့​ရှေ့တွင် ဘွားကနဲ ​ပေါ်လာခဲ့သည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ မျက်လုံးများ နက်​မှောင်သွားသည်။ သူ ဒီ​ကောင်မ​လေးနဲ့ ဟိုတယ်အခန်းထဲ​ရောက်တာ သုံး​ခေါက် ရှိသွားပြီ... ဘာမှ မဖြစ်​သေးဘူးဆိုရင် ဟိုတယ်ခန်း​လေးကို အားနာနေရ​တော့မှာပဲ...

သူ ဒီအ​ခြေအ​နေကို အခွင့်​ကောင်း မယူချင်​ပေမယ့်လည်း ဒီကာင်မ​လေးက သူ့​နောက်ကွယ်မှာ အင်တာနက်က​နေ ချစ်သူ​ကောင်​​လေး ရှာရဲလိုက်​သေးတယ်... ကြည့်ရတာ သင်​ခန်းစာ ​ကောင်း​ကောင်း မ​​ပေးရင် လိမ်မာတော့မှာ မဟုတ်ဘူး...

သူက ထိုလူသား​လေးကို အိပ်ရာ​ပေါ်သို့ လဲချလိုက်ပြီး​နောက် အ​ပေါ်မှ စီးမိုးကာ သူမကို ဖိချထားလိုက်သည်။

​နောက်တွင်...

ချန်းချင်းယန် နိုးလာ​သောအခါ သူမနှင့် ရှန်းယွမ်ဇယ်တို့ အိပ်ရာ တစ်ခုတည်းတွင် အဝတ်မကပ်ဘဲ လဲ​လျောင်း​နေသည်ကို ​တွေ့​သွားပြီး​နောက် ပါးစပ်အုပ်ထားပြီး တီးတိုး ​​အော်ဟစ်လိုက်သည်။

သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် အ​တွေးတစ်ခုသာ ရှိ​နေခဲ့သည်။ သူတို့ ​နောက်ဆုံး​တော့ အတုက​နေ အစစ် ဖြစ်သွားပြီ... ကြည့်ရတာ သူတို့လက်​တွေ ခွဲခွာလို့ မရနိုင်​တော့သလိုပဲ....

သူမက အိပ်ရာ​ပေါ်မှ ထလိုက်ချင်​ပါ​သော်လည်း သူမ လှုပ်ရှားလိုက်သည့်အချိန်တွင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အဖက်ခံလိုက်ရသည်။

"ဘယ်သွားမလို့လဲ"

"​ရေချိုးမလို့"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က မျက်လုံး မဖွင့်ဘဲ ပြုံးလိုက်သည်။

"ကိုယ်လည်း ချိုးချင်တယ်"

ချန်းချင်းယန်: "..."

"ရှင်ချိုးချင်ရင် အရင်သွားချိုးလိုက်​လေ"

"အတူတူ ချိုးမယ်"

သူက ချန်းချင်းယန်ကို ဖက်ထားပြီး ​ပြောလိုက်ချိန်တွင် ချန်းချင်းယန်က စတင် ​အော်ဟစ်လာခဲ့​လေသည်။

​​ရေချိုးခန်းထဲမှ မြင်ကွင်းက အ​တော်​လေး ​ကောင်းသည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ်မှာ သူ့ကိုယ်သူ ထပ်ပြီး ထိန်းမထားနိုင်​တော့ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ ချန်းချင်းယန်ကို နှင်းကပ်မှန်​ပေါ်တွင် ဖိထားပြီး သူမ၏ နှာ​ခေါင်းထိပ်​လေးကို နမ်းလိုက်​လေသည်။

"လက်ထပ်ရ​​အောင်"

ချန်းချင်းယန်: “…”

သူမကအခု ဖြစ်သွားတဲ့ အ​ခြေအ​နေကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ သ​​ဘောကျ​နေ​ပေမယ့်လည်း တကယ် ခုခံမှာ မဟုတ်ဘူး​လေ... လက်ထပ်ဖို့ကျ​တော့ အရမ်း​စောလွန်းမ​နေဘူးလား...

“နံပါတ်စဥ်​​ရေတာ 3 2 1 ပြီးသွားပြီ.. မင်းလက်ခံတယ်လို့ပဲ ယူဆလိုက်​တော့မယ်"

ချန်းချင်းယန်: “…”

သူမ ထိုသူကို မယုံသင်္ကာဟန်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီလူ ထပ်ပြီး အရှက်မဲ့​နေအုံးမှာလား...

ရလဒ်အ​နေဖြင့် သူတို့ လက်ထပ်ခဲ့ကြပြီး မကြာမီပင် ရှန်းချင်းဟု ​ခေါ်​သော သမီး​လေးတစ်​ယောက် ရလာခဲ့သည်။

သူမ ငယ်ရွယ်စဥ်ကပင် ​ဒေါက်တာက သူမကို အိုင်ကျူစစ်​ဆေးမှု လုပ်​ပေးခဲ့ရာ အလွန် မြင့်မားသည့် အိုင်ကျူရှိ​ကြောင်း ​တွေ့ခဲ့ရသည်။ ချန်းချင်းယန်သည်လည်း ယခု ၎င်းကို ​မြင်​​တွေ့နေရ​ပေသည်။

သူမလေးက သချ်ာတွင် သာမန်ထက် ထူးကဲ​သော ပါရမီ ရှိ​နေပုံ ရသည်။

“မားမား... သမီး အိမ်စာ ပြီးသွားပြီ" ငါးနှစ်သမီး​လေး ရှန်းချင်းက ဧည့်ခန်းထဲသို့​ ​ပြေးလာပြီး သူမ၏ အ​မေကို ​ပြောလိုက်သည်။ ချန်းချင်းယန်က သူမ၏ လက်ထဲမှ စာအုပ်ကို ကြည့်၍ မျက်​မှောင်ကြုံ့လိုက်သည်။

"ဒါ သမီး ဆရာမ​ပေးထားတဲ့ အိမ်စာလား"

“မဟုတ်ဘူး... ဆရာမ​ ​ပေးတဲ့ အိမ်စာက ရိုးရှင်းလွန်းတယ်... သမီးက ​ခြောက်တန်း အိမ်စာ လုပ်ထားတာ"

ချန်းချင်းယန်: “…”

“ဒါ​ပေမယ့် သမီး အခု ​ခြောက်တန်းစာ​တွေ အားလုံး ပြီးသွားပြီ... ​နောက်တစ်ပတ်ဆိုရင် ဂျူနီယာအထက်တန်းက အိမ်စာ​တွေ စလုပ်​တော့မယ်"

ချန်းချင်းယန်: “…”

“မားမား... ဆုဒိုခု ကစားရ​အောင်"

ချန်းချင်းယန်၏ နှုတ်ခမ်း တွန့်သွား​လေသည်။ "သမီးပါးပါးကို သွားရှာ​လေ"

“ဒါ​ပေမယ့် ပါးပါးက ​​ကျောင်းမှာပဲ ရှိ​သေးတာ​လေ"

“ဒါဆို Piကို အရင်သွားရွတ်​နေလိုက်အုံး"

“Pi ရွတ်ရတာ အကြိမ် တစ်​ထောင်ထက်​တောင် ​ကျော်​နေပြီ"

ချန်းချင်းယန်: “…”

ကူညီပါအုံး... ဒီမွန်းစတား​လေးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူမရဲ့ သမီး ဖြစ်လာတာလဲ...

ရှန်းချင်းက ​မော့ချန်း​ရွေ့ထက် တစ်နှစ် ငယ်​သော်လည်း သူမက ပထမတန်း ပြီး​နောက် တတိယတန်းသို့ အတန်း​ကျော်ခဲ့သည်။ ထို့​ကြောင့် သူမက ​မော့ချန်း​ရွေ့နှင့် အတန်းတူသွားပြီး သူ့ထိုင်ခုံ​ဖော် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ​သေချာ​ပေါက်ပင် ၎င်းက ရှန်းယွမ်ဇယ် ရှန်းချင်းကို ​ကျောင်းပို့လာစဥ်က ​ကျောင်းအုပ်ကြီးကို ထိုသို့ လုပ်ရန် အထူးတလှယ် မှာကြားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အ​ကြောင်းမှာ သူ့သမီးက ​မော့ချန်း​ရွေ့ကို သိသဖြင့် သူက ​မော့ချန်း​ရွေ့ကို သူမ​လေးအား ​စောင့်​ရှောက်​ပေး​စေလိုခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

​မော့ချန်း​ရွေ့၏ ထိုင်ခုံ​ဖော် ဖြစ်ရခြင်းက ချိုမြိန်​သေူ ဆွဲ​ဆောင်မှု တစ်ခု ဖြစ်သည်။ မိန်းက​လေးပေါင်း​ မြောက်များစွာက သူနှင့် တစ်ခုံတည်း ထ်ုင်ချင်​နေကြ​သော်လည်း ထို​နေရာကို ရုတ်တရက် ​ပေါ်လာသည့် ​​ကောင်မ​လေးက အလစ်သုတ်သွားမည်ဟု ထင်မထားခဲ့ကြ​ပေ။

ရှန်းချင်းက ဤနှစ်တွင် ခုနစ်နှစ်သာ ရှိ​သေး၍ အတန်းထဲတွင် အငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်။ သူမက တတိယတန်းသာ ရှိ​သေး​သော်လည်း မျက်နှာထက်တွင် မှန်ထူထူ မျက်မှန် တစ်လက် ရှိ​နေခဲ့ပြီးသား ဖြစ်သည်။ အတန်းထဲမှ ​​ကျောင်းသူများက သူမက ထိုပုံစံ ရှိနေပြီး ​မော့ချန်း​ရွေ့နှင့် အတူတူ ထိုင်ခွင့် ရဆဲ ဖြစ်သည်ကို ​​တွေ့သောအခါ လက်မခံနိုင်ကြသဖြင့် ရှန်းချင်းကို မ​ဖော်​ရွေကြ​ပေ။ သို​့သော်လည်း ရှန်းချင်းက စိတ်ထဲမထား​ပေ။ သူမက ​​နေ့တိုင်းပင် ဘောပင်လေးကို ထုတ်ကာ မှတ်စုစာအုပ်​ပေါ်တွင် ​ရေး၍ တွက်ချက်​နေပြီး သူမ၏ ကိုယ်ပိုင် ကမ္ဘာ​လေးမှာသာ ​ပျော်​မွေ့​နေခဲ့သည်။

ရှန်းချင်း၏ အဆင့်များက အလွန်​ကောင်းပြီး သူမက စာ​မေးပွဲတိုင်းတွင် ပထမချိတ်​လေ့ရှိကာ အချိန်တိုင်း အမှတ်တစ်ရာ အပြည့် ရ​​​လေ့ရှိသည်။ ​မော့ချန်း​ရွေ့၏ အဆင့်များက အ​ကောင်းကြီး မဟုတ်​ပေ။ သူက စာ​မေးပွဲ မကျ​သော်လည်း အမှတ် 80 အထက် မရခဲ့ဖူး​။

သို့​သော်ငြား သူက အမှန်တကယ်ပင် အမှတ်မြင့်မြင့် ရချင်စိတ် ရှိမ​နေခဲ့​ပေ။ မည်သို့ပင်ဆို​စေကာမူ သူ့ပင်ကိုယ်စွမ်းရည်က ​ချော​မော​​​နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ​မော့ချန်း​ရွေ့က သူ့​​ဘေးတွင် ထိုင်​နေ​သည့် ကြက်ဆံမြီး​လေး နှစ်ခု ကျစ်ထားပြီး မျက်လုံးများက မှန်များဖြင့် လုံးဝ ဖုံးကွယ်ခံထားရသည့် ရှန်းချင်းကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး​နောက် ဘုရားသခင်က မျှတသည်ဟု ​တွေးမိသွား​လေသည်။

“ဘာကြည့်​နေတာလဲ”

ပုံများ ဆွဲ​နေသည့် ရှန်းချင်းက ရုတ်တရက် ထ​မေးလာခဲ့သည်။ သူမက အခြား​သော အတန်း​ဖော်များနှင့် စကား​ပြောရသည်ကို နှစ်သက်​လေ့ မရှိ​ပေ။ ​မော့ချန်း​ရွေ့မှာ အဓိကအားဖြင့် မည်သူကမှ သူမကို စကားမ​ပြောချင်ကြ​သော​ကြောင့်ဟု ​တွေးမိပါ​သော်လည်း ယခုတွင် သူမက စကားစ​ပြောလာ​လေရာ ​မော့ချန်း​ရွေ့က အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားဆဲ ဖြစ်သည်။

"ဘာမှ မဟုတ်ဘူး"

သူက စကား​ပြောပြီး​နောက် ​ခေါင်းလှည့်သွားသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူတို့အတန်း၏ ပန်းက​လေးက ​ပြေးလာခဲ့သည်၊

"​မော့ချန့်​ရွေ့... အပြင်ဘက်ကို ထွက်ပြီး ကစားကြရ​အောင်​လေ"

“​တော်ပြီ” အတန်း​၏ ပန်းက​လေးကိုပင် ​မော့ချန်း​ရွေ့က ညီတူညီမျှ ​အေးတိ​အေးစက် ဆက်ဆံ​လေ့ရှိသည်။

​ရှောင်ပန်ဟွား(အတန်း၏ ပန်း​လေး)က ထိချက်ပြင်းသွားဟန် တူပြီး အလိုလိုက်ခံထားရသည့် က​​လေး တစ်​ယောက်လိုပင် သူ့လက်ကို ဆွဲ​လေ​တော့သည်။

"လာပါဆို... သူတို့အားလုံး အပြင်မှာ... ​ပျော်စရာ ​ကောင်းတယ်"

​မော့ချန်း​ရွေ့က ကူကယ်ရာမဲ့စွာ အခက်အခဲ ဖြစ်သွားပြီး သူ့လက်ကို ပြန်ဆွဲကာ ရှန်းချင်း၏ မှတ်စုစာအုပ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။ "သူ​ရေးတာကို နားလည်ရင် ငါနင်နဲ့ အတူ အပြင် ထွက်​ပေးမယ်"

“တကယ်လား” ​ရှောင်ပန်ဟွား၏ မျက်လုံး​လေးများ ​တောက်ပသွားပြီးသူမက ရှန်းချင်း၏ ​ရေး​နေဆဲ လက်လေးများ ​အောက်မှ စာအုပ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ တစ်ခဏ ရပ်သွားပြီး​နောက် သူမ ဘာမှ ​ပြောမလာ​တော့​ပေ။

“​ကောင်းပြီ​လေ... နင်ဘာ​တွေ ​ရေးထားတာလဲ"​ရှောင်ပန်ဟွားက သူမ၏ မျက်လုံးများထဲမှ မနှစ်မြို့မှုများကို ဖုံးကွယ်မထားဘဲ စာအုပ်ကို ရှန်းချင်း၏ ​ရှေ့သို့ ပြန်ပစ်လွှင့်လိုက်သည်။ ရှန်းချင်းက မျက်မှန်ကို ပင့်တင်၍ စာအုပ်ကို ဖြန့်လိုက်ပြီး ဆက်​ရေး​နေသည်။

"အနှစ်ချုပ် ဖန်ရှင်... နင့်အိုင်ကျူနဲ့သာဆို အထက်တန်းပြီးသွားရင်​တောင် နားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"

​ရှောင်ပန်ဟွားက သူမ၏ စကားများကို နားမလည်ပါ​သော်လည်း သူမက ကြိမ်း​မောင်းခံလိုက်ရသည်ကို နားလည်လိုက်သည်။ ထို့​ကြောင့် ငိုချ​လေ​ရာ ​မော့ချန်း​ရွေ့က ​ပြောစရာမဲ့စွာဖြင့် မျက်​မှောင်ကြုံ့ထားလိုက်သည်။ သူမ၏ ငိုသံက ဆရာမကို ဆွဲ​ခေါ်မိသွားသည်။ ဆရာမက သူမ၏ ​ခေါင်း​​လေးကို ထိ၍ နှစ်သိမ့်​ပေးလိုက်ပြီး ​မေးလိုက်သည်။

"ဟွားဟွား... ဘာလို့ ငို​နေတာလဲ"

“ရှန်းချင်း သမီးကို ဆူ​နေတာ"

ဟွားဟွားက ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်လှ​သော မ​ကောင်းမှု ပြုသူကို လက်ညှိုးထိုးပြ​နေသည့်အလား ရှန်းချင်းကို ထိုးပြလိုက်သည်။

“သမီး မလုပ်ဘူး... သမီးက အချက်အလက်ကို ​​ပြောပြရုံပဲ" ရှန်းချင်းက မျက်လုံးပင့်မလာဘဲ စာဆက်​ရေး​နေသည်။ ဆရာမသည်လည်း ထိုဥာဏ်ကြီးရှင် ​ကောင်မ​လေးကို သိ​နေခဲ့သည်။ သူမက မှတ်စုစာအုပ်ကို ကြည့်လိုက်ရာ ကြက်​သေ​သေသွားရ​လေသည်။ ၎င်းတို့က အထက်တန်းအဆင့် ဖန်ရှင်များ ဖြစ်ကြသည်။ ၎င်းတို့မှာ အထက်တန်း​ကျောင်းသား များစွာအတွက် အိမ်မက်ဆိုးကြီး ဖြစ်​သော်လည်း ထိုခုနစ်နှစ်အရွယ် မိန်းက​လေးမှာ ​ဆော့ကစား​နေသည့်အလား ၎င်းတို့ကို တွက်ချက်​နေ​လေသည်။

သူမက ရှန်းချင်းမှာ အတန်းသားများထံမှ အပယ်ခံနေရသည်ကို သိ​နေခဲ့သည်။ သူမက ထိုဥာဏ်ကြီးရှင်​လေးမှာ တစ်​ယောက်တည်းဖြစ်ရန် ကံပါပြီးသား ဖြစ်မည်ဟု ​တွေးမိ​လေ​တော့သည်။ _(:3∠)_

ဆရာမက ရှန်းချင်းအား အပြစ်မ​ပေးသည်ကို ​တွေ့ရ​​သောအခါ ဟွားဟွားက ပိုငို​လေ​တော့သည်။ ဆရာမမှာ ​ရွေးချယ်စရာ မရှိဘဲ ​မော့ချန်း​ရွေ့ကို ​မေးလိုက်ရသည်။

"​မော့ချန်း​ရွေ့... ရှန်းချင်းက ဟွားဟွားကို ဆူခဲ့တာလား"

"သားမကြားပါဘူး"

ဆရာမ: “…”

ဒါကလည်း ဘိုး​ဘေး​လေးပဲ... ရှစ်နှစ်အရွယ်ကတည်းက ​မော့ကျန်းရဲ့ ပုံစံ ဖြစ်​နေပြီ...

ဟွားဟွားက ​မော့ချန်း​ရွေ့ ရှန်းချင်းအတွက် ကူ​ပြော​ပေးသည်ကို ​တွေ့​သောအခါ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ငိုချင်းချ​တော့သည်။ ဆရာမက ​ခေါင်းကိုက်လာပြီး သူမကို အပြင်​ခေါ်ထုတ်လိုက်သည်။ ​ကော်ရစ်ဒါမှ အသံများ ​ပျောက်ကွယ်သွားမှသာ ​မော့ချန်း​ရွေ့က စိတ်သက်သာရာရစွာ သက်ပြင်းချလိုက်​လေသည်။ သူက ​ခေါင်းငုံ့ထားဆဲ ဖြစ်​သော ရှန်းချင်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး​နောက် မျက်ခုံးကြုံ့မိသွားပြန်သည်။

"ဘာလို့ ဒါ​တွေကို တစ်​နေကုန် ​ရေး​နေရတာလဲ"

ရှန်းချင်းက ​နောက်ဆုံး၌ စာ​ရေးခြင်း ရပ်သွားပြီး ​မော့ချန်း​ရွေ့၏ 83မှတ်ရ​သော သင်္ချာ ဘာသာရပ် စစ်​ဆေးမှု အ​ဖြေလွှာကို ကြည့်လိုက်သည်။

"နင့်လို အာဟာရအားလုံး မျက်နှာမှာပဲ သုံးလိုက်တဲ့ လူ​တွေက​တော့ ​သေချာ​ပေါက် ဘယ်နားလည်မလဲ"

​မော့ချန်း​ရွေ့: “…”

သူက နှုတ်ထမ်း​ထောင့်​လေးများ ​ကော့တက်လာပြီး ပြုံးလာခဲ့သည်။

"လက်ထပ်နိုင်မှာ မဟုတ်တဲ့ ရုပ်ဆိုးဆိုး မွန်းစတား​လေးထက်​တော့ သာတာ​ပေါ့"

ရှန်းချင်းက စတင် ငို​ကြွေးလာခဲ့ပြီး သတိ​​​ပေးခြင်း အလျင်း မရှိဘဲ မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာ​တော့သည်။

​မော့ချန်း​​ရွေ့က သတိပြန်လည်သွားသည်။ ထိုမျက်ရည်ကျမှု အရှိန်က သူ့ဖခင်နှင့်ပင် မလိုက်ဖက်​ပေ။

“ဘာလို့ ငို​နေတာလဲ" ​

မော့ချန်း​ရွေ့က သူမ ငိုသွားသဖြင့် ပြာယာခတ်သွားသည်။ ငိုတာက ကူးစက်တတ်တာလား... ဒီ​ကောင်မ​လေး​တွေ မျက်ရည်က တဲတစ်လုံးစာ​လောက်ထိ ငို​နေကြတာပဲ...

ရှန်းချင်းက သူမ အဘယ်​ကြောင့် ငို​နေရသည်ကိုလည်း မသိ​တော့​ပေ။ အတန်းထဲမှ ခပ်ဆိုးဆိုး ​ကောင်​လေးများကလည်း သူမကို ရုပ်ဆိုးမဟု ​ပြော​လေ့ ရှိကြသည်။ သူမက ဘယ်တုန်းကမှ ​ဗွေမယူခဲ့။ သို့​​သော်လည်း ယခုတွင် ​မော့ချန်း​ရွေ့က ထိုသို့ ​ပြောလာ​သောအခါ ဝမ်းနည်းရလွန်း၍ ငိုချင်လာ​တော့သည်။

“မငိုပါနဲ့​တော့... ငါ့အမှားပါ" ​

မော့ချန်း​ရွေ့က ​တောင်းပန်လိုက်​သော်လည်း ရှန်းချင်းက အငိုမရပ်နိုင်ဆဲ။

“ကတိ​ပေးမယ်​လေ... ဘယ်သူ့မှ မင်းကို လက်မထပ်ချင်ရင် ငါမင်းကို လက်ထပ်မယ်​လေ... အို​ကေလား"

ရှန်းချင်းက အကြိမ်အနည်းငယ် ရှိုက်လိုက်ပြီး​နောက် အငိုတိတ်သွား​လေသည်။ ​မော့ချန်း​ရွေ့က စိတ်မရှည်လက်မရှည်ဖြင့် တစ်သျူး တစ်ရွက်ကို ဆွဲကာ သူမမျက်နှာ​ပေါ်က မျက်မှန်ကိုလည်း ချွတ်​ပေးလိုက်သည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ” ရှန်းချင်းက သူ့ကို မျက်လုံးနီနီ​လေးများဖြင့် ကြည့်လာခဲ့သည်။

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး" ​မော့ချန်း​ရွေ့က တစ်သျူးကို ဆွဲယူ၍ သူမ၏ မျက်နှာကို သုတ်​ပေးလိုက်သည်။ ထိုက​လေးမ​လေးက မျက်မှန် ချွတ်လိုက်​သောအခါ လှသွားမည်ဟု မထင်မှတ်ထားခဲ့​ပေ။

ထိုအချင်းကိစ္စပြီး​နောက် ရှန်းချင်းက သူမ၏ တွက်ချက်မှုများကို ဆက်​ရေး​နေခဲ့သည်။ ​မော့ချန်း​ရွေ့က ​မေး​လေးကို ​ထောက်ကာ သူမကို အချိန်အကြာကြီး ကြည့်​နေခဲ့ပြီး​နောက် အဆုံးတွင် ​ပြောလိုက်သည်။

"မင်းက မျက်မှန်မပါရင် ကြည့်​ကောင်းတယ်"

ရှန်းချင်း၏ ​ဘောပင်​လေး ရပ်သွားသည်။ အချိန်အ​တော်ကြာပြီးမှ သူမက​ ပြောလာခဲ့သည်။

"မျက်မှန် မပါရင် ​သေ​သေချာချာ မမြင်ရဘူး"

​​မော့ချန်း​ရွေ့က သူမ၏ နားနီနီ​လေးကို ကြည့်လိုက်ပြီး​နောက် မပြုံးမိဘဲ မ​နေနိုင်။

"ကြီးလာရင် မျက်ကပ်မှန်တပ်လို့ ရတယ်​လေ... အခု​တော့ မျက်မှန်ပဲ တပ်​ပေါ့"

“အိုး” ရှန်းချင်းက ပြန်​ဖြေကာ မှတ်စု စာအုပ်​ပေါ်တွင် ဆက်ဆွဲ​နေခဲ့သည်။ သို့​သော်လည်း ဤတစ်ကြိမ်၌ ​မော့ချန်း​ရွေ့၏ မျက်လုံးလှလှ​လေးများကို ဆွဲ​နေခြင်းပါ​ပေ။


.......ပြီးပါပြီ ......

Translated by ....
Nadi
Imperial meow 💜

❤️ Thanks 😊 ❤️