MM Story Teller

အပိုင်း ၁၇၂ (End of Extra)

Viewers 34k

Chapter 172 (Extra-3)

လောကကြီးသည် မတရားဘူးဟု မော့တိ ထင်ခဲ့ဖူးသည်။

သို့သော် အချိန်ကြာလာပြီး အဖြစ်အပျက်များစွာ ပေါ်ပေါက်လာသည်နှင့်အမျှ အရာအားလုံးသည် ဟန်ချက်ညီသွားသည်ဟု သူ ယုံကြည်လာမိသည်။

သူ့ဘဝသည် တစ်ချိန်က ခါးသီးခက်ခဲမှုတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသော်လည်း အခုချိန်တွင်း အသက်ရှုလိုက်တိုင်း ချိုမြိန်မှုများကို ရှူရှိုက်နေရသကဲ့သို့ပင် ပျော်ရွှင်မှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။

မော့တိတွင် သူငယ်ချင်းကောင်းများ၊ အောင်မြင်သော အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းတစ်ခုနှင့် ပန်းတိုင်တစ်ခုရှိပြီး အရေးအကြီးဆုံးသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အံ့သြဖို့အကောင်းဆုံး ချစ်သူရှိနေခြင်းပင်။

မုထျန်းဟန်သည် သူ့ကို နားလည်ပေးသည်။ သူ့ကို အလွန်အမင်း ချစ်မြတ်နိုးပေးသည်။ သူ့ကို ဂရုစိုက်ပေးသည်။ သူ့ကိုယ်သူထက် မော့တိကို ပိုချစ်ပေးသည်။ အမှန်ပင် မော့တိသည်လည်း ထိုကဲ့သို့ပင် ခံစားရသည်။

ထို့အပြင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထက် တခြားသူကို ပိုချစ်ပေးခြင်းသည် သူတို့ကိုယ်သူတို့ နည်းနည်းလေးပဲ ချစ်မည်ဟု မဆိုလိုပေ။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးသည် သူတို့၏ သူငယ်ချင်းများ၊ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းနှင့် သူတို့၏ ကျန်းမာရေးကိုလည်း တန်ဖိုးထားကြတယ်။

ထို့အပြင် မုထျန်းဟန်သည် မော့တိထက် အသက်ဆယ့်တစ်နှစ် ပိုကြီးသောကြောင့် ကျန်းမာရေးကောင်းမွန်ခြင်းသည် မုထျန်းဟန်အတွက် အထူးအရေးကြီးသည်။ အသက်လေးဆယ်ပြည့်သည့် အချိန်တွင် မုထျန်းဟန်သည် ကျန်းမာရေးစီမံခန့်ခွဲခြင်းဖြစ်သည့် ဝါသနာအသစ်တစ်ခုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။

မုထျန်းဟန် မော့တိဘေးတွင် ရပ်တည်နိုင်ရန် ကြည့်ကောင်းသော ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ရှိပြီး မော့တိကို လာရောက်ပိုးပန်းသူများကို တွန်းအားပေးနှင်ထုတ်နိုင်သော်လည်း ကျန်းမာတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်သည်သာ သူ့ကလေးနှင့် သူတတ်နိုင်သမျှ အချိန်အကြာကြီး အတူနေလို့ရနိုင်ပေမည်။ မုထျန်းဟန် အသက်ခုနစ်ဆယ်၊ ရှစ်ဆယ် သို့မဟုတ် အသက်တစ်ရာအထိ အသက်ကြီးသွားလျှင်တောင် သူ၏အလွန်ချစ်မြတ်နိုးရသူလေးကို ကာကွယ်ရန်အတွက် ခွန်အား အလုံအလောက် ရှိနေစေရန် သူ မျှော်လင့်မိသည်။

တကယ်တွင် မုထျန်းဟန် သူ၏မော့တိထက် နည်းနည်း အသက်ပိုရှည်ရှည်နေချင်သည်။ အသက် နည်းနည်းပိုရှည်ရုံနှင့်တင် လုံလောက်ပါသည်...

ထိုနည်းအားဖြင့် မုထျန်းဟန်သည် သူ၏မော့တိကို နောက်ဆုံးထွက်သက်အထိ စောင့်ကြည့်နိုင်မည်ဖြစ်ပြီး သူ မော့တိအား ဆုံးရှုံးမှုနှင့် ဝမ်းနည်းမှုများကို ခံစားခွင့်ပြုမည် မဟုတ်ပေ။

…

မော့တိ အသက်သုံးဆယ့်တစ်နှစ်ပြည့်သောအခါ တိယီမုသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် တတိယအကြီးဆုံး လုပ်ငန်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ မော့တိ၏ ပိုင်ဆိုင်မှုများသည်လည်း တိုးမြင့်လာခဲ့ပြီး သူ့ကို ကမ္ဘာ့ဒုတိယအချမ်းသာဆုံးအဖြစ် မုထျန်းဟန်၏နောက်တွင်သာ ထားခဲ့သည်။

မုထျန်းဟန်သည် သူ့အတွက် အလွန်ဂုဏ်ယူခဲ့ပြီး ကုမ္ပဏီနှစ်ခုလုံးမှ ဝန်ထမ်းများကို အပိုဆုကြေးများ ထုတ်ပေးခဲ့သည်။

တစ်ဖက်တွင်မူ မော့တိသည် နာခံတတ်ပုံပေါ်သော်လည်း တစ်နေ့တွင် မုထျန်းဟန်ကို ကျော်တက်ရန် သူ၏ပန်းတိုင်ကို တိတ်တဆိတ် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ မုထျန်းဟန် အသက်သုံးဆယ့်ခြောက်နှစ်တွင် စာရင်း၏ထိပ်ဆုံးနေရာသို့ ရောက်ရှိခဲ့သောကြောင့် သူသည်လည်း အသက်ငယ်ငယ်လေးနှင့် ထိုနေရာကိုရောက်ရမည်ဟု မော့တိ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

သူတို့နှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် လိုင်သယ်စစ်နှင့် စုန့်ယွီတို့သည် ပိုမိုရိုးရှင်းသော ဘဝတစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည်။

လိုင်သယ်စစ် အသက်သုံးဆယ့်နှစ်နှစ်တွင် စုန့်ယွီအား လက်ထပ်ခွင့်တောင်းခဲ့ပြီး အသက်သုံးဆယ့်သုံးနှစ်တွင် သူတို့ လက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ လိုင်သယ်စစ်သည် သူ၏လက်တွဲဖော်ကို ချစ်ခင်မြတ်နိုးစွာ စောင့်ရှောက်ပေးရန် သူ၏ ဝင်ငွေမြင့်မားသော အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းကို ဘေးဖယ်ထားခဲ့သည်။ လိုင်သယ်စစ်သည် နေမြင့်သည်အထိမအိပ်တော့ဘဲ မနက်စာပြင်ဆင်ရန် ငါးနာရီခွဲတိတိတွင် အိပ်ယာထပြီး နေ့တိုင်း စုန့်ယွီအတွက် နွေးထွေးပြီး အရသာရှိသောထမင်းတစ်နပ်ကို သေချာပြင်ဆင်ပေးသည်။

အလေ့အကျင့် ကျွမ်းကျင်လာသည်နှင့်အမျှ နောက်ဆုံးတွင် လိုင်သယ်စစ်သည် အလွန်ထူးချွန်သော စားဖိုမှူးဖြစ်လာခဲ့သည်။ လတိုင်း သူတို့စုံတွဲသည် မုထျန်းဟန်နှင့် မော့တိတို့ဆီ လာရောက်လည်ပတ်ကြပြီး စုန့်ယွီသည် လိုင်သယ်စစ် ပြုလုပ်ထားသော အချိုပွဲများကို မော့တိအား ပေးလိုက်သည့်အချိန်တွင် မော့တိ အတော်လေးကို ထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။

စုန့်ယွီ၏စကားလုံးတိုင်းကို နာခံတတ်သည့် သူ့ရှေ့ရှိ လိုင်သယ်စစ်သည် အမှမ်တကယ်... အောက်ပုဂ္ဂိုလ်များ ဖြစ်နေသလားဆိုသည်ကို မော့တိ ပိုသံသယဖြစ်မိလာသည်။

လိုင်သယ်စစ်က စုန့်ယွီကို သူ့အိမ်နောက်ဖေးခြံဝင်းရှိ မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် ဖိထားပြီး တိဗက် Mastiff ခွေးကြီးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ လျှာဖြင့်လျက်ကာ နမ်းနေသည်ကို မြင်ရသည့်အထိတိုင်အောင် မော့တိ မယုံနိုင်လောက်အောင် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေခဲ့သည်...

သနားစရာကောင်းလိုက်သည့် ဦးလေးစုန့်ပင်။ ကိုယ့်အထက်ပုဂ္ဂိုလ်သည် မိုက်မဲ့သောတိဗက် Mastiff ခွေးတစ်ကောင်ဖြစ်နေသည့်အခါ လွယ်ကူမည်မဟုတ်ပေ။

…..

မော့တိနှင့် မုထျန်းဟန်တို့သည် နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစုအကုန်အထိ နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။

ကမ္ဘာပေါ်တွင် သြဇာအရှိဆုံး စွန့်ဦးတီထွင်သူ နှစ်ဦးအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခံရပြီး သူတို့သည် လူအများ လိုက်နာစေရန် စံပြနမူနာများ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ လူငယ်များသည် သူတို့နိုင်ငံ၏သမ္မတမည်သူဖြစ်သည်ကို မသိကောင်းမသိနိုင်သော်လည်း မုထျန်းဟန်နှင့် မော့တိ၏အမည်ကို သိကြသည်အထိ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးသည် ကျော်ကြားသူများ ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူတို့သည် အောင်မြင်သည့်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်များ ဖြစ်ရုံသာမက အလွန် လေးစားစရာကောင်းသော ပရဟိတသမားများလည်း ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။

သူတို့ အိမ်ထောင်ပြုပြီးနောက်ပိုင်း သူတို့၏ပရဟိတလုပ်ငန်းများကို စတင်လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ငွေများများဝင်လေ များများပိုလှူလေပင်။ သူတို့၏လှူဒါန်းမှုများသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ကျောင်းများ၊ ဆေးရုံများ၊ စာကြည့်တိုက်များနှင့် အခြားအများပြည်သူဆိုင်ရာ အဆောက်အဦများစွာကို တည်ဆောက်ရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။ လူမျိုးပေါင်းစုံမှ မရေမတွက်နိုင်သောလူများကို မုမော့ပရဟိတဖောင်ဒေးရှင်းမှ ကူညီပံ့ပိုးပေးခဲ့ပြီး ဖောင်ဒေးရှင်းမှ ဆောက်လုပ်ခဲ့သော အားကစားကွင်းများနှင့် စာကြည့်တိုက်များကဲ့သို့သော အများသူငှာ အဆောက်အဦများမှ အကျိုးကျေးဇူးရရှိခဲ့သူများကို ဖော်ပြလို့တောင်မရပေ။

သူတို့နှစ်ဦး ကွယ်လွန်သွားသည့်တိုင် သူတို့၏ ပိုင်ဆိုင်မှုအားလုံးကို မုမော့ပရဟိတဖောင်ဒေးရှင်းသို့ လှူဒါန်းခဲ့သောကြောင့် လူအများကို တတ်နိုင်သမျှ ဆက်လက်ကူညီနိုင်ခဲ့သည်။

မုထျန်းဟန်နှင့် မော့တိသည် တစ်နေ့တည်း၌ပင် သေဆုံးခဲ့ကြသည်။ မော့တိ၏ နှလုံးခုန်ရပ်သွားပြီးနောက် မုထျန်းဟန်သည် တူညီသောကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းကာ မော့တိ၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး တစ်နာရီမပြည့်မီတွင် သူ၏ နောက်ဆုံးထွက်သက်ကို ရှူထုတ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုကြသည်။

ထိုညတွင် မုမော့ပရဟိတဖောင်ဒေးရှင်းနှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံခဲ့ဖူးသည့် နေရာများအားလုံးသည် သူတို့၏ ကွယ်လွန်မှုအတွက် ဝမ်းနည်းခြင်းအလံကို လွှင့်ထူခဲ့ကြသည်။ ဝဘ်တစ်ခွင်နှင့် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ မီဒီယာအားလုံးသည် ဤဝမ်းနည်းဖွယ်သတင်းကို သတင်းပေးပို့လာကြပြီး သန်းပေါင်းများစွာသော လူများသည် သူတို့၏သေဆုံးမှုအတွက် စိတ်ရင်းမှန်ဖြင့် ဝမ်းနည်းကြေကွဲခဲ့ကြသည်။

သို့သော် သူတို့မသိခဲ့သည်မှာ မော့တိ... သူ အခြားကမ္ဘာတွင် သူ့မျက်လုံးများ ပွင့်လာခဲ့သည်။

…..

မော့တိ သူသေဆုံးသည့်အခိုက်အတန့်တွင် သူ၏ ခံနိုင်ရည်ရှိမှုနှင့် ခွန်အားများကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ ဆွဲထုတ်သွားကြောင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မှတ်မိနိုင်သည်။ သူ မုထျန်းဟန်ဆီ လက်လှမ်းရန် ကြိုးစားသော်လည်း သူ့လက်ချောင်းများသည် အနည်းငယ်မျှပင် မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ပေ။ စကားပြောချင်သော်လည်း အသံထွက်မလာပေ။ မုထျန်းဟန်၏ပွေ့ဖက်မှုနှင့် ပါးပြင်ပေါ်ကျလာသည့် မျက်ရည်များကို ခံစားရရုံမှလွဲပြီး အခြား သူလုပ်နိုင်သည်မှာ ဘာမှမရှိတော့ပေ။

မော့တိ ထိုအတိုင်းပင် လဲလျောင်းနေပြီး မုထျန်းဟန် သူ့ကိုခေါ်နေသည်ကို နားထောင်နေလိုက်သည်။ မုထျန်းဟန်သည် သူ့ကို သူ့ကလေးလေး သူ့အချစ်ကလေးဟု ခေါ်ကာ အိပ်ပျော်မသွားရန် တောင်းဆိုနေသည်...

ထိုအချိန်တွင် မော့တိ အနည်းငယ် မရှက်ရွံ့ဘဲမနေနိုင်ပေ။ သူ၏နောက်ဆုံးခွန်အားကို သူ၏ရှက်ရွံ့နေမှုအပေါ်တွင် ဖြုန်းတီးလိုက်သည်မှာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။ မော့တိ ကွယ်လွန်ချိန်တွင် အသက်ကိုးဆယ်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ အသက်ကြီးလာသည်နှင့်အမျှ မုထျန်းဟန် သူ့ကို သူ့အချစ်ကလေး သို့မဟုတ် ကလေးလေးဟု ခေါ်ခြင်းကို ပို၍ရှက်ရွံ့လာလေလေဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့ကိုကိုသည် သူ့ကို ထိုသို့ခေါ်ဆိုရန် တောင်းဆိုနေသေးသည်။ သေဆုံးသွားသည့်တိုင် မော့တိ ကြက်သီးများ ထလာသည်ကို ခံစားမိသည်။

သို့သော်လည်း မော့တိ သူ့ကို 'ကလေးလေး' ဟု ခေါ်သော ထိုအသံနှင့် မခွဲခွာချင်သေးပေ။ သူ့ကို ကလေးလေးတစ်ယောက်လို အမြဲတမ်း ဆက်ဆံပေးမည့် ထိုအမျိုးသားနဲ့ မခွဲခွာချင်သေးပေ။ သူ့ကိုကိုနှင့် ခွဲခွာရန် ဆန္ဒမရှိသေးပေ...

…..

"ဝါး!"

ငိုသံတစ်ခုသည် တိတ်ဆိတ်မှုကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသည်။

အသံသည် ပိုကျယ်လာပြီး မော့တိ အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်လာသည်။

ကလေးက ဘာလို့ ဒီနေရာမှာ ငိုနေရတာလဲ။ သူ့အိမ်ကို ဘယ်လိုရောက်လာပြီး ဒီလိုမျိုး ငိုနေရတာလဲ။

သူ့ကိုကိုက ဘယ်မှာလဲ။ ကလေးငယ်ကို ဘာကြောင့် သူတို့အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ခွင့်ပြုထားရတာလဲ။

သို့သော် နောက်တစက္ကန့်မှာပင် မော့တိ အသက်ရှူကြပ်သည့် ခံစားချက်ကို ခံစားရပြီး လူသေတစ်ယောက်သည် ဘယ်လိုလုပ် အသက်ရှူကြပ်ရသနည်းဆိုသည်ကို သူ ပြန်မစဉ်းစားနိုင်ခင်မှာပင် တောက်ပသော အလင်းတန်းတစ်ခုသည် လင်းလက်လာသည်။

မော့တိ သဘောပေါက်သွားသည်: သူ အမှန်တကယ်ကို မျက်လုံးများဖွင့်နိုင်နေသည်။

ထို့အပြင် သူ့ရှေ့တွင် သူနှင့်မရင်းနှီးသော အဘွားကြီးတစ်ယောက်၏ မျက်နှာပေါ်လာသည်။ သူမသည် သူ့ကိုကြည့်နေပြီး မျက်လုံးများသည် နီရဲနေသည်။ သူမ ပြုံးပြီး အော်ဟစ်ပြောဆိုလိုက်သည်။ “တော်သေးတယ် တော်သေးတာပေါ့..."

မော့တိ ရှုပ်ထွေးမှုနှင့်အတူ ကြောင်တောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ သူမျက်လုံးများကို သုတ်ရန် သူ့လက်ကို ရွှေ့လိုက်သည်...

အများဆုံး သုံးနှစ်အရွယ်သာရှိသော ကလေးတစ်ယောက်၏ လက်ပင်။

"ဝါး!"

မော့တိ တုန်လှုပ်သွားပြီး ငိုချင်လာမိသည်။

ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။

ထိုအချိန်တွင် လူလတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဝင်လာသည်။ သူမ သူ့ကို ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး "အမေဝမ် ဒီကလေးက တကယ်ကံကောင်းတယ်။ သူ့ကို မကယ်နိုင်တော့ဘူးလို့ ထင်ခဲ့တာ။ သူ မျက်လုံးဖွင့်လာလိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး"

"ဟင်း…” အမေဝမ် သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး “ငါတို့က အရမ်းဆင်းရဲတာကြောင့် သူ့ကို ဆေးရုံမပို့နိုင်ခဲ့ဘူး။ သူ့ဘဝအတွက် သူကိုယ်တိုင်ပဲ တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ရတာ"

“အမေဝမ် ရှင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် အပြစ်မတင်သင့်ဘူး။ ဒီနေရာမှာ ကလေးဆယ်ယောက်ရှိပြီး သူတို့အားလုံးကို ရှင် ဂရုစိုက်နေရတယ် ပြီးတော့ ဒီကလေးကို လမ်းဘေးမှာ ရှာတွေ့တော့ အသက်ဆုံးပါးနိုင်တဲ့ အခြေအနေရှိရောက်နေပြီလေ။ အရမ်းကြီး တွေးမနေသင့်ဘူး"

“…”

မော့တိ သူတို့၏ ပြောဆိုမှုများကို နားထောင်ပြီး သူ၏အခြေအနေကို နောက်ဆုံးတွင် နားလည်သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါက ရုပ်ရှင်နှင့် ဝတ္ထုများမှာသာ ဖြစ်နိုင်သည့် ကူးပြောင်းသွားခြင်းမျိုးဖြစ်နိုင်သည်။

ထို့အပြင် ထင်ရှားသည်မှာ သူသည် မိဘမဲ့ဂေဟာမှ ကလေးတစ်ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ ကူးပြောင်းသွားပုံရသည်။

သို့သော် သူ့ကိုကိုရော။ သူ့ကိုကို ဘာဖြစ်သွားတာလဲ! သူ အခုဘယ်မှာလဲ!

မော့တိ ထိတ်လန့်စပြုလာသည်။ သူ့လက်သီးများကို တင်းတင်းဆုပ်လိုက်ကာ သူ့မျက်လုံးများမှ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးနှစ်ပေါက်ကျလာပြီး “ကိုကို ကိုကို ကိုကို..."

"ဟေး သူ စကားပြောနေတယ်!” သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသမီးသည် မော့တိကိုကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး “သူ သူ့အစ်ကိုကို ခေါ်နေတာ"

"ဒီကလေးမှာ အစ်ကိုတစ်ယောက် ရှိတာ ဖြစ်နိုင်တယ်” အမေဝမ်သည် သူမ၏မျက်နှာပေါ်တွင် ဝမ်းနည်းသောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။ ထိုသို့ပြောပြီးနောက် တံခါးမှ လျင်မြန်စွာ တံခါးခေါက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"ဆရာမကျောက် ဆရာမကျောက် မုထျန်း ထပ်ပြီး ရန်ဖြစ်နေပြန်ပြီ။ သူ ထပ်ပြီး ရန်ဖြစ်နေတယ်"

"ဘာဖြစ်တာလဲ"

သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးသည် တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

တံခါးဝတွင် ကလေးများစွာနှင့် အမျိုးသားတစ်ဦး ရပ်နေသည်။ ထိုလူသည် ရှစ်နှစ် သို့မဟုတ် ကိုးနှစ်အရွယ် ကောင်လေး၏ကော်လာကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

"မစ္စတာလီ မုထျန်း ထပ်ပြီး ရန်ဖြစ်ပြန်ပြီလား"

"ဒီကလေးက အတော်လေး စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့နိုင်လွန်းတယ်။ ငါက စေတနာ့ဝန်ထမ်းလေ ပြီးတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနက်ဖြန် ထွက်သွားမှာဆိုတော့ မင်းတို့ အမျိုးသမီးတွေ သူ့ကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းသင့်တယ်" ထိုလူသည် ကောင်လေးကို အခန်းထဲ တွန်းပို့ပြီး တခြားကလေးများနှင့်အတူ လှည့်ထွက်သွားခဲ့သည်။

ကောင်လေးသည် ဆိုးဆိုးရွားရွားထိခိုက်ထားပုံပေါက်နေပြီး တစ်ချက်တွန်းလိုက်သည်နှင့် မြေပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားခဲ့သည်။

မုထျန်းဟန် အပြည့်အဝ သတိပြန်ရလာသောအခါတွင် သူ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပြုတ်ကျထားသကဲ့သို့ မြေပြင်ကို မျက်နှာမူနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

အမှန်တကယ်တွင် ထိုလူ၏ ဆွဲခေါ်ခြင်း ခံရသည်ကို သူ သိသော်လည်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် တုံ့ပြန်မှု မရှိသေးပေ။ အခုမှသာလျှင် အပြည့်အဝ သူ နိုးကြားလာခဲ့သည်။

မုထျန်း လဲကျသွားသည်ကို အမေဝမ် မြင်ပြီး စိုးရိမ်တကြီးနှင့် သူ့ဆီ ပြေးသွားလိုက်သည်။ "မုထျန်း မင်း ဒဏ်ရာရသွားသေးလား"

မုထျန်းဟန် အများကြီး မစဉ်းစားဘဲ ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။

ကောင်လေး ခေါင်းခါလိုက်သည်ကိုမြင်ပြီး အမေဝမ် စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ "မင်း ဘာလို့ထပ်ပြီး ရန်ဖြစ်ရတာလဲ။ ရန်မဖြစ်တော့ဘူးလို့ မင်း ကတိပေးထားတယ်မလား"

မုထျန်းဟန် သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ထားပြီး စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောပေ။

၎င်းက သူ ကူးပြောင်းသွားသည်ဟု ဆိုလိုသည်မလား။ သို့သော် သူ့နှလုံးသားသည် လေးလံနေပြီး သူ ဒုတိယဘဝကို ရရှိခဲ့သောအခါတွင်တောင် ပျော်စရာဟူ၍ မရှိပေ။

သူ့ကလေးသည် ဒီမှာမရှိပေ။ ဒီဘဝတွင် အသက်ရှင်နေရန် ဘာအဓိပ္ပါယ်ရှိတော့မည်နည်း။

သို့သော် နောက်စက္ကန့်တွင် မုထျန်းဟန်သည် 'ကိုကို' ဟူသော ချွဲပစ်သည့် အသံသေးသေးလေးတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

ထိုအသံကို သူ့နှလုံးသားထဲမှ အတော်လေး ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသည်။

သူ့ကလေးလေး သူ့ကိုခေါ်သည့်ပုံစံအတိုင်းပင်။ မော့တိ၏ခေါ်သံလေးသည် တိုပြီးနားလည်လွယ်သော်လည်း သူ့နှလုံးသားကို အရည်ပျော်သွားစေနိုင်သည်အထိ ချိုမြိန်နေပေသည်။

မုထျန်းဟန် ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။

သူ့ရှေ့တွင် သုံးနှစ်သားကလေးငယ်တစ်ဦး ပွေ့ချီထားသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးရှိနေသည်။ ကလေးသည် လှပပြီး မည်းနက်နေသော မျက်လုံးများ၊ ရှည်လျားသော မျက်တောင်များရှိပြီး သူ့မော့တိ၏ အသေးစားဗားရှင်းကဲ့သို့ပင် အလွန်တူလှသည်။ မုထျန်းဟန်ကို မြင်သောအခါ ကလေးသည် ပိုလို့တောင် ငိုလာပြီး တုတ်ခိုင်သောလက်တိုတိုလေးများကို မျှော်လင့်ချက်ကင်းမဲ့စွာ သူ့ဆီ ဆန့်တန်းလာသည်။ အသံသေးသေးလေးနှင့် သူ့ကို ထပ်ခါထပ်ခါ ခေါ်နေသည်။

“ကိုကို… ကိုကို"

မုထျန်းဟန် တစ်ခဏခန့်မျှ တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးများသည် နီရဲနေပြီး သူ့နှလုံးသားသည် ရပ်လုမတတ်ဖြစ်သွားသည်။

မုထျန်းဟန် အလျင်အမြန် ပြေးလာပြီး အမေဝမ်ထံမှ ကလေးလေးမော့တိကို ဂရုတစိုက် ပွေ့ချီလိုက်သည်။

"ကိုကို ဒီမှာရှိတယ်။ ကိုကို ဒီမှာရှိတယ်လေ..."

"ကိုယ့်ကလေးလေး မကြောက်နဲ့တော့နော်။ ဘယ်တော့မှ ကြောက်နေစရာမလိုတော့ဘူး"

ပြီးပါပြီ။

စာရေးသူတွင် ပြောစရာရှိပါသည်။

ဤနောက်ဆုံးကမ္ဘာသည် မော့လျှိုကွေ့ရောက်လာသည့် တကယ့်အစစ်အမှန်ကမ္ဘာဖြစ်သည်။ ဟန်ချက်ညီစေရန် မော့လျှိုကွေ့ လျှို့ဝှက်စွာ ခိုးသွင်းခံလိုက်ရပြီးချိန်မှ ကမ္ဘာအသိစိတ်သည် မော့တိကို တိတ်တဆိတ် ခိုးထုတ်သွားခဲ့သည်။ ထို့အပြင် မုမော့ပရဟိတဖောင်ဒေးရှင်းသည် မရေမတွက်နိုင်သော အသက်ပေါင်းများစွာကို ကူညီပေးခဲ့သောကြောင့် စုဆောင်းရရှိထားသော ကောင်းမြတ်သောဆန္ဒများသည် သူတို့နှစ်ယောက် ပြန်လည်စုံစည်းရန်နှင့် ပျော်ရွှင်သောဘဝတစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်စေရန်အတွက် ကမ္ဘာအသိစိတ်က သားရဲအိုကြီး မုထျန်းဟန်ကို ထိုကမ္ဘာသို့ ပို့ဆောင်ရန် လုံလောက်အောင် စွမ်းအားကြီးလှပေသည်။

ပြီးပါပြီ

Translated by...IQ Team
Thanks ❤️