Chapter 135
ကျန်းကျန့် ချမ်းသာသွားပြီ
"ရွာသားတွေ ဘယ်မှာလဲ" ကျူးရှို့ချိုက်က ပဟေဠိ ဖြစ်ပုံဖြင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကြည့်လိုက်လေသည်။
"သမီးလည်း မသိဘူး" ကျူးရှုဖန်သည်လည်း ပဟေဠိ ဖြစ်နေရသည်။ ဒီအချိန်လောက်ဆို ရွာသားတွေက မီးမွှေးနေကြရမှာလေ... လူတိုင်းက မနက်စာ စားနေကြတာများလား... ဘာလို့ အခု လူတစ်ယောက်မှ အပြင်မှာ မရှိကြတာလဲ...
"ဒီကိစ္စက ထွက်မပြေးသွားလောက်ပါဘူး... ဟုတ်တယ်မလား... ဦးလေးရေ... ကျန်းမိသားစုအိမ်ကိုပဲ သွားကြည့်ကြရအောင်" လူတစ်ယောက်က ပြောလိုက်သည်။
လူအုပ်ကြီးက ကျန်းမိသားစုအိမ်ရှိရာသို့ အမြန် ပြေးသွားကြပြီးနောင် အထဲမှ လူအားလုံးကို ပိတ်ဆို့ထားလိုက်ကြသည်။
ယမန်နေ့ကလည်း ကျန်းမိသားစုမှာ ကျန်းကျန့်ထံမှ ပိတ်ဆို့ခံထားရပြီး ယနေ့တွင်လည်း သူတို့က ကျူးမိသားစုထံမှ အဝိုင်းခံလိုက်ရသည်။ မနေ့က ကျန်းကျန့်ထိုင်ခဲ့သော ကုလားထိုင်ကိုလည်း ကျန်းချောင်ရှန့်က သူ့ယောက္ခထီးကြီး ထိုင်ရန်အတွက် လောကွတ်ချော်ကာ ထုတ်ပေးလာခဲ့သည်။
တစ်ဖက်သတ်ဆန်သော စေ့စပ်ညှိနှိုင်းမှု စတင်ခဲ့လေပြီ။ ဟယ့်ရှီရွာသားများမှာ ကျန်းမိသားစုတွင် ဖြစ်ပျက်နေသည့် အခြေအနေများကို မသိခဲ့ကြပေ။ သို့သော်ငြား ထိုအခိုက်တွင် သူတို့က စကားတစ်ခွန်းကိုသာ ပြောနိုင်ခဲ့ကြသည်။
"ဒီကျန်းကျန့်က တကယ် တစ်ခခုခုပဲ"
"ဟုတ်တယ်... သူအပြင်ထွက် အလုပ်လုပ်တာ လနည်းနည်းလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်... ဒါပေမယ့် ဒီလောက်ကြီးတဲ့ သင်္ဘောကြီးကို ဝယ်လာနိုင်ခဲ့တယ်လေ"
"သူက သေချာပေါက် ကံကောင်းတဲ့လူပဲ"
"အဘွားကြီးကျန်း သူ့ကို မမျှမတ ဆက်ဆံခဲ့တာ တကယ်ပဲနော်... ကျန်းမိသားစုသာ သူ့ကို ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံပေးခဲ့ရင် အရင်ကတည်းက ချမ်းသာနေမှာပဲ"
...
ကျန်းမိသားစု၏ ဒုတိယဦးလေးသည်လည်း ထိုနေရာတွင် ရှိနေပြီး ထိုစကားများကို ကြားသောအခါ အမျက်ချောင်းချောင်း ထွက်လာရလေတော့သည်။ သူ ဒေါသထွက်လာရလေသည်။ ကျန်းကျန့်ကို ရည်းမှန်းချက် မရှိသူဟုသာ သူ ခံစားနေရသည်။ သူ့မှာ ဒီလောက် လုပ်ရည် ကိုင်ရည် ရှိနေရင် ဘာလို့ သူများမိသားစုထဲ လက်ထပ်ပြီး ဝင်သွားရတာလဲ... ကိုယ်ပိုင် အိမ်ထောင်စုကို ထူထောင်လိုက်တာ ပိုမကောင်းဘူးလား... ဇနီးတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးတော့ ကိုယ်လုပ်တော် လေးယောက် ထပ်ယူပြီး ကျန်းမိသားစု အတွက် အကိုင်းအခက်တွေ ဖွင့်ပေးပြီး ရွက်သစ်တွေ ဖြာဝေပေးသင့်တာလေ...
ကျန်းမိသားစု၏ ဒုတိယဦးလေးက ထိုသို့ တွေးမိပြီးနောက် ကျန်းကျန့်အား ထပ်ပြီး စကားသွားပြောချင်နေပါသော်လည်း သူ့သားက ထိုအချင်းအရာကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ သူ့ကို မြန်မြန် ဆွဲထားလိုက်လေသည်။
ကျန်းကျန့်က အခု အင်အားကြီးနေပြီ... တုံးအတဲ့သူပဲ သူ့ကို ထပ်ပြီး ဆန့်ကျင်မှာ...
ထိုအချိန်တွင် ကျောက်ဖူကွေ့ကလည်း ကျန်းကျန့်ကို ပစ္စည်းများ ကူချပေးရန် လှေပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။
အမှန်တွင် ကျန်းကျန့်ထံ၌ ကူညီပေးရန် လူမပြတ်လပ်ပါသော်လည်း ကျောက်ဖူကွေ့က အလွန်ပျော်ရွှင်နေပြီး ထိုသို့ လုပ်ချင်နေခဲ့သဖြင့် ကျန်းကျန့်ကလည်း ခွင့်ပြုထားလိုက်ရသည်။
သို့သော်ငြား သူက ကျောက်ဖူကွေ့နှင့် ကျောက်လျူတို့အတွက် ဝယ်လာခဲ့သော ပစ္စည်းများကိုသာ သယ်ရန် ပြောလိုက်ပြီး အများကြီး မသယ်ခိုင်းခဲ့ပေ။
ထို့ကြောင့်ပင် ကျောက်ဖူကွေ့က တစ်ကြိမ်လျှင် နည်းနည်းစီ သယ်ကာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် သွားနေခဲ့သည်။
"အမေ... အဖေ့ကို ပြန်လာဖို့ ပြောလိုက်ပါဦး" ကျောက်ကျင်းကောက သူ့အဖေ ပြေးလွှားနေသည်ကို တွေ့သောအခါ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်သွားလေသည်။
"သားအဖေက ဟန်ပြလုပ်နေတာပါအေ... သူ့ကို စိတ်ထဲထားမနေနဲ့"
ကျောက်လျူက ပြောလိုက်သည်။ အမှန်မှာ သူမသည်လည်း ထိုနေရာသို့ သွားကာ ပစ္စည်းများ သယ်ပေးလိုက်ချင်သည်။ သို့သော်လည်း ကုန်းပတ်လေးက ကျဥ်းလွန်းလှသည့်အတွက် သူမ မသွားရဲတော့ပေ။
ကျောက်လျူ၏ မျက်လုံးများက မနီးမဝေးမှ ရွာသားများထံ လှည့်သွားလေသည်။
ကျောက်လျူနှင့် မကြာခဏ စကားပြောလေ့ ရှိပြီး သူမနှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းကြသော လူအချို့က ချက်ချင်းပင် သူမဆီသို့ရောက်လာပြီး မြှောက်ပင့်လေတော့သည်။
"ကျင်းကောက ကလေးဘဝကတည်းက ကောင်းချီးပေးခံထားရတာပါလို့ ငါပြောသားပဲ... သူက လူကောင်းနဲ့ လက်ထပ်နိုင်မှာကို ငါသေသေချာချာ သိနေခဲ့တယ်"
"ကျောက်လျူ ရှင်အတွက်တော့ နေ့ရက်ကောင်းလေးတွေ စောင့်မျှော်နေတာပဲနော်"
"ရှင်ကတော့ ကျွန်မတို့ရွာမှာ အကောင်းဆုံး ဘဝ ရှိတဲ့သူပဲ"
. . .
ကျောက်လျူက စပြီး ကြွားဝါစရာ မလိုဘဲ မြှောက်ပင့်ခံလိုက်ရသဖြင့် ပျော်ရွှင်နေလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ထိုလူများက စပ်စုကြလေတော့သည်။ "ကျန်းကျန့်က ရုတ်တရက်ကြီး ဒီလိုသင်္ဘောကို ဘယ်လို ရလာတာလဲ"
ကျောက်လျူက ထိုမေးခွန်းကို ကြားလိုက်ရချိန်တွင် အေးခဲသွားလေသည်။ သူမလည်း မသိဘူးလို့...
ကျောက်လျူက ချက်ချင်းဆိုသလို ကျောက်ကျင်းကောကို ကြည့်လိုက်သည်။
ကျောက်ကျင်းကောက နှစ်ကြိမ်မျှ ချောင်းဟန့်လိုက်လေသည်။ "ကျန်းကျန့်... သူက အရမ်းကို တော်တာလေ... အဲ့ဒါကြောင့်..."
သူကလည်း သူမိခင်လို ကြွားဝါချင်ပါသော်လည်း မည်သည့်စကား ပြောရမည်ကို မသိပါပေ။ သူသာ ကျန်းကျန့်ကို အရမ်း ချီးကျုးလိုက်မိရင် သူများတွေ သူ့ကို လာလုကြမလား...
"ဒီကလေးရဲ့ ပါးစပ်က ကိုးယို့ကားယားနဲ့" ကျောက်လျူက ပြောလိုက်သည်။ ကျန်းကျန့်၏ သင်္ဘော မည်သည့်နေရာမှ ရောက်လာသည်ကို သူမမသိပါသော်လည်း အမြှောက်အပင့် အလွတ်စေရ...
"ကျန်းကျန့်က အမြဲတမ်း လုပ်ရည်ကိုင်ရည် ရှိခဲ့တာပဲဟာ... သင်္ဘောလေး နည်းနည်းလောက်က သူ့အတွက် ဘယ်မှုလောက်စရာ ရှိမှာလဲ"
"ကျန့်မိသားစု သခင်ကြီးက သူ့ကို တန်ဖိုးထားတယ်လေ"
"ဒါပေမယ့် သူက နေရာတိုင်းမှာ တော်နေတော့တာပဲ... မဟုတ်သေးဘူး... သူက အရမ်း တွယ်ကပ်လွန်းနေတာ... သူက ကျင်းကောကို အမြဲတမ်း ခေါ်သွားတယ်လေ... ကျင်းကောက ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာတောင် အပြင်ကို ခရီးထွက်နေရတုန်းပဲ"
"ဒါပေါ့ သူက သင်္ဘော အကြီးကြီး ရှိတော့ ကျင်းကော ပင်ပန်းမှာတော့ မဟုတ်ဘူး"
"သူတို့က ခွဲမနိုင်ခွာမရတဲ့ စုံတွဲတွေလေ..
အရမ်းကပ်ကြတာ..."
သူ့အမေက အဲ့လို ပြောလိုက်ပြီး လူတိုင်းကလည်း ကျန်းကျန့် သူ့ကို အရမ်းကြိုက်တဲ့ကြောင်း သိသွားကြရင် သူတို့တွေ ကျန်းကျန့်ကို သူ့လက်ထဲက လုဖို့ တွေးကြတော့မှာ မဟုတ်ဘူး... ကောင်းတယ်...
"ဆရာကတော်... သခင်မကြီး" ထိုအချိန်မှာပင် ထမင်းချက်လီက ရှောင်ရို့နှင့်အတူ ရောက်လာခဲ့သည်။ သူတို့၏ လေသံက ဟယ့်ရှီရွာသားများနှင့် အနည်းငယ် ကွဲပြားနေခဲ့လေသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့က ကျောက်ကျင်းကောထံမှ သင်ယူခဲ့ကြသဖြင့် သူတို့၏ လေသံက ကျောက်လျူ နားလည်နိုင်ရန် သိပ်မခက်ပေ။
"ဒါက.." ကျောက်လျူက ထိုနှစ်ယောက်ကို မသိပေ။ ထို့အပြင်... ၎င်းက သူမကို သခင်မကြီးဟု ခေါ်ခံရသည့် ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်လေသည်။ ၎င်းက အတော်လေး ထူးဆန်းနေသည်။ ကျောက်တဟူ၏ မိခင်ပင် ထိုသို့ မခေါ်ခံရ။
"ကျန်းကျန့်က ကျွန်တော့်ကို ဂရုစိုက်ပေးဖို့ သူတို့ကို ခေါ်လာခဲ့တာ" ကျောက်ကျင်းကောက ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်လား... တွေ့လား ကျန်းကျန့်က ငွေသုံးရတာ အရမ်းကြိုက်ပါတယ်ဆို... ငါ့ရဲ့ ကျင်းကောကလည်း သန်မာပါတယ်ကွယ်... ဘာလို့ သူ့ကို စောင့်ရှောက်ဖို့ လူရှာခေါ်သေးတာလဲ..."
ကျောက်လျူက ချက်ချင်း ပြောလိုက်သည်။ "ဒါပေမယ့် ကလေးကို ဘယ်လို ဂရုစိုက်ပေးရမလဲ ဆိုတာကို စိတ်ပူစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့... တစ်ယောက်ယောက်က ကူညီပေးတော့မှာ ဆိုတော့"
စကားတစ်လုံးမှ ဝင်မတိုးနိုင်သည့် ဟယ့်ရှီရွာသားများ: “. . .”
ရုတ်တရုတ်ပင် သူတို့အားလုံး ကျောက်လျူအား ရိုက်ပစ်ချင်မိသွားကြလေသည်။
ကျောက်ကျင်းကောက လက်မြှောက်ထားနေရပုံဖြင့် ပြုံးလိုက်ပြီး မည်သည့်အတွက်ကြောင့် သူ့အမေက လူအများကို ထိုကဲ့သို့ ကြွားဝါနေရသည်အား သဘောကျကြောင်း ရုတ်တရက် နားလည်သွားလေသည်။
ကျောက်ဖူကွေ့က ပစ္စည်းအားလုံး သယ်ချပြီးသည်အထိ ဆယ့်နှစ်ခေါက်ထက် ပိုအောင် သွားလိုက်ပြန်လိုက် လုပ်နေခဲ့ရသည်။ ထို့နောက် ကျန်းကျန့်က လူတစ်ယောက်ကို ရှာ၍ ပစ္စည်းများကို ကျောက်မိသားစုအိမ်သို့ ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။
ထိုလူက တင်စရာ တစ်ခု ထုတ်ကာ ကျောက်ဖူကွေ့ အချိန်အကြာကြီး သယ်ထားခဲ့ရသည့် ပစ္စည်းများကို ထုတ်ပိုးလိုက်ပြီး ကျောက်ဖူကွေ့နှင့် ကျောက်လျူတို့ သယ်နိုင်ရန် အထုပ်အပိုးငယ်လေး အချို့ကိုသာ ချန်ထားပေးခဲ့သည်။
အမှန်တွင် ထိုအထုပ်အပိုးများကို ရှောင်ရို့က သယ်ရန် ရည်ရွယ်ထားခဲ့သော်လည်း ကျောက်လျူက သယ်ပေးချင်နေခဲ့သည်။
"ဒီလောက် ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းကို ထုပ်ပိုးဖို့ သုံးထားရတယ်လို့" ကျောက်လျူ၏ အမူအယာက သူမလက်ထဲမှ အထုပ်ကို ကိုင်ထားရင်း ရှုပ်ထွေးနေခဲ့လေသည်။
ကျန်းကျန့် ရောက်လာသည့်အတွက် ဘေးမှလူများအားလုံး ရှဲသွားကြလေသည်။ ထိုအခြေအနေကို တွေ့သောအခါ ကျောက်လျူက ကျောက်ကျင်းကောကို တိတ်တိတ်လေး ဆွဲထားလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"အမေ ခုနက သားမကြားသင့်တဲ့ စကားတွေ ပြောလိုက်မိတယ်"
"ဘာလဲ" ကျောက်ကျင်းကောက ပဟေဠိ ဖြစ်သွားသည်။
"ပြောရမယ်ဆိုရင်လေ... ကျန်းကျန့် သွားတဲ့နောက် လိုက်နေတာက အရမ်း တွယ်ကပ်လွန်းပေမယ့်လေ... အမေ တွေးမိတယ်... နောက်ဆိုရင် သူနဲ့ အတူတူ လိုက်သွားတာပဲ ပိုကောင်းမယ်... ဒါမှ ကျန်းကျန့်ကို အလုမခံလိုက်ရမှာ"
ကျောက်မိသားစု အခြေအနေကောင်းစဥ်က ရိုးသားလှသည့် ကျောက်ဖူကွေ့သည်ပင် သူ့ထံမှ ငွေချူချင်နေသည့် မုဆိုးမတစ်ယောက်ထံမှ ပစ်မှတ်ထားခံခဲ့ရပြီး သူ့ကို အလုပ်များ လာကူခိုင်းခဲ့သည်။ ယခုတွင် ကျန်းကျန့်က ချမ်းသာနေလေပြီ... သူမရဲ့သားကို ကျန်းကျန့်နောက်တစ်ချိန်လုံး လိုက်ခိုင်းရမှာ... ဒါမှ မှင်စာလိုဟာတွေ လာကပ်ချင်ရင် သူမရဲ့သားက သူတို့ကို ရိုက်ထုတ်ပစ်နိုင်မှာ...
ကျောက်ကျင်းကောက လက်ခံသည့်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သူသည်လည်း ထိုသို့ ခံစားရသည်။ သူလိုက်နိုင်သရွေ့လိုက်သွားရမယ်...
ကျန်းကျန့်က ရှေ့မှ လျှောက်သွားချိန်တွင် ဟယ့်ရှီရွာသားများကို ပြန်ခေါ်လာခဲ့သည်။ လူတိုင်းက အလွန် မျက်စိကျိန်းနေကြသဖြင့် ကျန်းမိသားစု၏ လှုပ်ရှားမှုများကို သတိမထားမိခဲ့ပေ။
အထူးသဖြင့် ကျန်းကျန့် သူ့ပစ္စည်းများကို ချထားပြီး မြစ်ကမ်းဘေးသို့ ထပ်သွားသည့် အချိန် ဖြစ်သည်။ လူတိုင်းက အော်ဟစ်နေပြီး သူ့နောက် လိုက်သွားကြပြန်သည်။
ကျန်းကျန့်က သူ့သင်္ဘောကဲ့သို့ လက်ဝယ် ပိုင်ဆိုင်မှု ပစ္စည်းအပါအဝင် ငွေစ နှစ်သိန်းထက်ပို၍ ရခဲ့မည်ဟု တွက်ချက်ထားပြီးသား ဖြစ်သည်။
ငွေစများအကြောင်း အမှန်အတိုင်းပြောရပါက မြို့တော်တွင် ပစ္စည်းများစွာ ဝယ်လာခဲ့ပြီးနောက် ငွေစ နှစ်သောင်းခန့်သာ ကျန်တော့သည်။ ထိုငွေစ နှစ်သောင်းက အိမ်တွင် အရေးပေါ် အသုံးငွေအဖြစ် ဝှက်ထားရန် ရည်ရွယ်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ငွေချောင်းနှစ်သောင်းက ကျင်းနှစ်ထောင်(1000 ကီလိုဂရမ်) အလေးချိန် ရှိပြီး ခေတ်သစ်တွင် တစ်တန်နှင့် ညီမျှသည်။ ၎င်းက အတော်လေး များပြားပုံပေါ်သော်လည်း အတူတကွ ထားလိုက်သောအခါ မများတော့ပေ။
ထိုငွေချောင်း တစ်ထောင်က သေတ္တာထဲသို့ ထည့်လိုက်သည့်အချိန်တွင် ငွေတုံး၏ ပုံသဏ္ဍာန်က ပုံပန်းမကျသည့်အတွက် သေတ္တာ လေးခုသာ ဆန့်သည်။
ထိုသေတ္တာများကို ယခင်က သင်္ဘောထဲတွင် သော့ခေတ်သိမ်းဆည်းထားခဲ့သော်လည်း ကျန်းကျန့်က ၎င်းတို့ကို ကျောက်မိသားစုထံ ပြန်သယ်လာရန် သူ့လူများကို ဦးဆောင်ခေါ်လာခဲ့သည်။ ပြီးနောက်တွင် သူ့လူအချို့ကို လုံခြုံရေးအဖြစ် ထားရန် စီစဥ်လိုက်သည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အဆောတလျင် လုပ်ရမည့် ကိစ္စတစ်ခု ရှိနေသည်။ ၎င်းက အိမ်တစ်လုံး ဆောက်ရန် ဖြစ်သည်။
ကျန်းကျန့်က ယခင်က အိမ်တစ်လုံး ဆောက်ရန် အလျင်မလိုခဲ့ပေ။ အကြောင်းမှာ သူ့လက်ထဲတွင် ငွေမရှိသေး၍ ဖြစ်ပြီး ယခုတွင် သူ ချမ်းသာ လာပြီ ဖြစ်၍ အိမ်ကောင်းကောင်း တစ်လုံး ဆောက်ရပေလိမ့်မည်။ ထို့အပြင် သူက ကြုံရာကျပန်း မဆောက်လိုက်ချင်။
ကျန်းကျန့်သည် လီကျားရွာက ပိုးချည် လုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ့အိမ်ကို မြစ်ကမ်းဘေးတွင် ဆောက်ထားရုံမက တိုင်းပြည်အနှံ့မှ သူ့ထံသို့ ပိုးဥအိမ်လာရောင်းကြသူများ အဆင်ပြေပြေ ဆိုက်ကပ်နိုင်ရန် လှေဆိပ်လေး တစ်ခုကိုပါ ဆောက်လုပ်ထားသည့် လီမင်ကျဲကို သတိရသွားသည်။
သူလည်း မြေကွက်ဝယ်ပြီး လှေဆိပ်ရော အိမ်ရော တွဲဆောက်လိုက်သင့်လား...
ထိုသို့ပြောကာမှ ရှေးခေတ်တွင် အခက်အခဲများစွာ ရှိသော်လည်း ကျန်းကျန့် အလွန် သဘောကျသည့် ရှုထောင့်အချို့ ရှိနေပါသေးသည်။ ဥပမာအားဖြင့် ဤခေတ်တွင် မြေဝယ်သည့်အခါ ကြိုက်သလို အသုံးပြုနိုင်ပြီး ခေတ်သစ်ကဲ့သို့ အထက်သို့ စာတင်ပြီး ခွင့်ပြုချက်ကျမှသာ ဆောက်လုပ်နိုင်သည်မျိုး မဟုတ်ပေ။
လူတစ်ယောက်ကသာ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အသုံးပြုရန် သင်္ဘောဆိပ်တစ်ခု ဆောက်လုပ်ချင်ပါက ပို၍ ဒုက္ခများသွားနိုင်ပြီး ခွင့်ပြုမိန့်လည်း ကျမည် မဟုတ်ပေ။ ဤခေတ်တွင် သူသာ တတ်နိုင်ပါက ဟယ့်ရှီရွာတွင် သင်္ဘောဆိပ်ကြီး တစ်ခု ဆောက်လုပ်နိုင်ပြီး ဘေးတွင် အိမ်တစ်လုံးကိုပါ ဆောက်နိုင်ပါသေးသည်။
ကျန်းကျန့်က စာရွက်တစ်ရွက် ထုတ်ကာ ဟယ့်ရှီရွာ၏ မြေမျက်နှာသွင်ပြင်ကို ရေးဆွဲ၍ နေရာစတင်ရွေးချယ်လေတော့သည်။
ထိုအချိန်၌ ကျောက်ဖူကွေ့နှင့် သူ့ဇနီးတို့က ကျန်းကျန့် သယ်လာသော သေတ္တာများကို ဖွင့်နေကြသည်။ သေတ္တာဖွင့်လိုက်သည်နှင့် အံ့အားသင့်သွားကြလေသည်။ ဒီသေတ္တာထဲမှာ ငွေတွေ အများကြီးပဲဟ...
ကျောက်လျူက သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို အုပ်ကာ အသက်ပင် မရှူနိုင်တော့ဟု ခံစားနေရသည်။
"သေစမ်း... မင်း အပြင်မှာ ဒီအကြောင်းကို လျှောက်မပြောရဘူး"
ကျောက်ဖူကွေ့က မျက်စိမလွှဲတမ်းကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ငါ ကြက်တစ်ကောင် သွားသတ်လိုက်ဦးမယ်"
"ကြက်ပဲမသတ်နဲ့ ဘဲတစ်ကောင်ရော သတ်လိုက်... ကျန်းကျန့်က ဘဲသားနှပ် စားရတာ ကြိုက်တယ်" ကျောက်လျူက ပြောလေသည်။
ငွေတွေ အများကြီးနဲ့ဆို...အာ... သူတို့မွေးထားတဲ့ ကြက်တွေ ဘဲတွေ အားလုံး သူတို့ကိုယ်တိုင်ပဲ စားလိုက်လို့ ရတာပဲ...
ကျောက်လျူနှင့် ကျောက်ဖူကွေ့တို့က ချက်ပြုတ်ရန် သွားကြသော်လည်း ကျောက်ကျင်းကောက ကျန်းကျန့်၏ ဘေးသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
သူက ယခုတွင် ဗဟုသုတ အနည်းငယ် ရှိသဖြင့် ကျန်းကျန့် ဆွဲနေသည့် ပုံကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ တစ်ချက်တည်းပင် ခန့်မှန်းနိုင်လိုက်သည်။
"ဟယ့်ရှီရွာရဲ့ မြေပုံ ဆွဲနေတာလား"
"အင်း" ကျန်းကျန့်က ကျောက်ကျင်းကောကို ပြောလိုက်ပြီးနောက် ဆွဲထားသည့်ပုံကို လက်ညှိုးထိုး၍ ပြလိုက်သည်။
"ဒီနေရာမှာ အိမ်ဆောက်မယ်ဆိုရင် မင်းဘယ်လိုထင်လဲ"
"ကောင်းတယ်" ကျောက်ကျင်းကောက ချက်ချင်းဆိုသလို ပြောလိုက်သည်။ သူ့အိမ်က လူများအားလုံး နေထိုင်ရန် သေးလွန်းနေသည်ကို စိုးရိမ်နေခဲ့ရသည်။
ပြီးတော့လည်း သူတို့က ဒီသုံးနှစ်အတွင်း ကလေးနှစ်ယောက်လောက် ရလာနိုင်တယ် မဟုတ်လား... ငါးနှစ်ကြာသွားရင် ကလေး သုံးယောက်တောင် ရလာနိုင်သေးတယ်...
ကျန်းကျန့်က ကျောက်ကျင်းကော၏ အတွေးများမှာ အိမ်ဆောက်မည့်အကြောင်း မဟုတ်မှန်း မသိခဲ့ပေ။
"အိမ်ကို ရွှံ့နံရံနဲ့ ဆောက်တာက အချိန်ကုန် သက်သာပေမယ့် ဆိုးကျိုးတွေ အများကြီး ရှိတယ်... အဲ့ဒါက စိုထိုင်းနေတုန်းပဲ... ကိုယ်ကတော့ ပုံစံပြောင်းပြီး အုတ်နဲ့ ဆောက်ချင်တယ်... ဒါပေမယ့် အိမ်အနေအထားက ဒီလိုမျိုး ဖြစ်လို့ မရဘူး... အိမ်တိုင်းက သေသေချာချာ စီစဥ်ထားမှ ဖြစ်မယ်... ကိုယ် အိမ်ကို အရင်ဆုံး ပုံစံဆွဲမယ်... အဆောက်အအုံတစ်ခု ဆောက်တာ ပိုကောင်းမယ်"
"အဆောက်အအုံလား" ကျောက်ကျင်းကောက ကျန်းကျန့်ကို အံ့အားသင့်ဟန်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
"ဒါပေါ့... အဆောက်အအုံလေ... ကြမ်းခင်းကိုတောင် အုတ်နဲ့ တိုင်တွေနဲ့ ပုံဖော်ရမယ်... အောက်ခံကြမ်းပြင်က အရမ်းစိုစွတ်နေလိမ့်မယ်... အဆောက်အအုံ တစ်လုံး ဆောက်ပြီး အပေါ်ထပ်မှာ နေတာ ပိုကောင်းမယ်" ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။
"အုတ်ဖိုတစ်လုံး ဆောက်ပြီး အုတ်အရင်ဖုတ်သင့်တယ်လို့ ထင်လား"
