Chapter 146
ကျောက်ကျင်းကော မွေးပြီတဲ့
သင်္ဘောဆိပ်မှ လူများ ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်ရသောအခါ အချင်းချင်း ပြောဆိုနေကြပြီးနောက် အနှစ်ချုပ်ကြည့်လိုက်ကြသောအခါ မနေနိုင်ဘဲ သက်ပြင်းချမိသွားကြလေသည်။
"ဘောစ့်က ကျောက်ကျင်းကောကို အရမ်း ကြင်နာတာပဲ"
"ဒါက ကောင်းတာပေါ့... ငါ့ယောက္ခမဆို ငါ အခု သူ့အပေါ် မကြင်နာလို့ ဆိုပြီး အမြဲတမ်း တတွတ်တွတ် ပြောဆိုနေတာ"
"မပြောကြပါနဲ့တော့... ငါ့မှာ အခုထိ မိန်းမတောင် မရနိုင်သေးဘူး"
လူငယ်လေး တစ်စုက မရပ်မနား ပြောဆိုနေကြလေသည်။ ထိုအချင်းအရာကို မြင်သောအခါ ဟယ်ချွန်းရှန့်က သတိပေးလိုက်သည်။
"စကားပြောနေတာ ရပ်ပြီး လေ့ကျင့်ကြတော့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ" လူအုပ်ကြီးက ချက်ချင်း ပြန်ဖြေလိုက်ကြသည်။
"ဘောစ့် ဘယ်လို လုပ်လဲဆိုတာကို လေ့လာကြ... ဒါက မင်းတို့အတွက် ကောင်းကျိုးပေးလိမ့်မယ်"
ကျန်းကျန့်ဆီက လေ့လာထားလို့ပဲ သူအခု သက်တောင့်သက်သာ ရှိတဲ့ ဘဝမှာ နေနေရတာ မဟုတ်လား...
ယခင်ကတည်းက ဟယ်ချွန်းရှန့်မှာ သူ့အမေနှင့် မတူဘဲ အားနည်းခြင်းလည်း မရှိသည့် ရွာထဲမှ စွာတေးလန် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို သဘောကျခဲ့သည်။ သူမက လျှာစောင်းထက်လှပြီး လူအများကို သင်ခန်းစာပေးရာ၌ အလွန် တော်သူ ဖြစ်သည်။ သူမက မိသားစုထဲတွင် အကြီးဆုံးကလေး ဖြစ်ပြီး သူမ၏ မောင်နှင့် ညီမများ အားလုံးမှာ နာခံမှု ရှိစေရန်အတွက် သူမထံမှသွန်သင်ခံထားကြရလေသည်။
ဟယ်ချွန်းရှန့်မှာ သူမကို အလွန် သဘောကျခဲ့ပါသော်လည်း သူ့မိသားစုက ဆင်းရဲလွန်းလှသည်။ မိန်းကလေး၏ မိသားစုက အလွန်ချမ်းသာနေခြင်း မဟုတ်သော်လည်း သူမကို လက်ထပ်ရန် မတတ်နိုင်ခဲ့ပေ။ သို့သော်လည်း ကျန်းကျန့်နောက် လိုက်ပြီးနောက် သူ့ထံတွင် ငွေရှိလာခဲ့သည်။
သူက မြို့တော်တွင် ငွေများများ မသုံးစွဲခဲ့ဘဲ ကျန်းကျန့်ကလည်း သူ့အပေါ် တန်ဖိုးထားသည့်အတွက် ဆုကြေးငွေအပိုများလည်း ပေးခဲ့သေးသည်။ အဆုံးတွင် သူက အိမ်ကို ငွေစတစ်ရာ့နှစ်ဆယ် ပြန်ယူလာနိုင်ခဲ့ပြီး ဇနီးတစ်ယောက် ရရှိရန် လုံလောက်သွားခဲ့လေသည်။ ဟယ့်ချွန်းရှန့်က အလွန် ပျော်ရွှင်နေပြီး ဟယ့်ရှီရွာသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ သူ့ဇနီးအား မည်သို့ ဆက်ဆံပေးရန် ကျန်းကျန့်ထံ အထူးတလှယ် အကြံတောင်းခဲ့သည်။ ထို့နောက် ကျန်းကျန့်၏ အကြံပေးချက်အရ သူက အရင်ဆုံး မိန်းကလေးကို စကားသွားပြောခဲ့ပြီး သူမကို တစ်ခုခု ပေးခဲ့သည်။ မိန်းကလေး၏ ခွင့်ပြုချက်ကို ရသောအခါ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းရန် တံခါးသွားခေါက်ခဲ့ပြီး ကြီးကျယ်လှသော သဘောထားစစ်မှန်မှုကို ပြသခဲ့သည်။ ယောက္ခထီးနှင့် ယောက္ခမတို့အတွက် လက်ဆောင်များ ဝယ်ပေးရန် ငွေအနည်းငယ် ကုန်ကျပါသော်လည်း အမှန်ပင် ထိုက်တန်ခဲ့ပေသည်။ ယောက္ခမများက သူ့ကို အလွန် ကျေနပ်နေခဲ့ကြသည်။
သူလက်ထပ်သောအခါ ငွေစရှစ်ဆယ်ထဲမှ ကျန်နေသော ငွေစခြောက်ဆယ်ကို ဇနီး ဖြစ်သူထံ လွှဲပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ့ဇနီးက သူ့ကို အလွန် စိတ်တိုင်းကျသွားပြီး သူ့အပေါ် အမြဲတမ်း အလေးထားလာသည်။
ယခုတွင်ပင် လောင်းကစားစွဲနေသော သူ့ဖခင်က လောင်းကစားရုံထဲ အကျဥ်းနေစဥ် အားနည်းလှသော သူ့အမေကို သူ့ဇနီးက ချောမော့ပေးကာ သူ့ညီလေးချိုးရှန့်ကိုလည်း သူ့ဇနီးက စောင့်ရှောက်ပေးနေသဖြင့် သူ့ဘဝကြီးက ထိုမျှလောက် သာယာနေသည်ကို သူသည်ပင် မယုံနိုင်ချင်။
သူ့ဘောစ့် ပြောတာ မှန်တယ်... မင်းရဲ့ ဇနီးအပေါ် ကောင်းပေးလိုက်ရင် မင်းရဲ့ ဇနီးကလည်း မင်းကို ကောင်းပေးလိမ့်မယ်... သူသည် နေ့လည်ပိုင်းက ဝေပေးထားသော ဘဲဥဆားနယ်များကို ဇနီးဖြစ်သူအား ပေးရန် ရည်ရွယ်ပြီး ဘေးတွင် ထားလိုက်သည်။
ကျန်းကျန့်က ဟယ်ချွန်းရှန့်၏ အတွေးများကို မသိခဲ့ပေ။ ထိုအခိုက်တွင် သူက စိုးရိမ်ရလွန်း၍ ထိပ်ပြောင်တော့မည်ဟုပင် တွေးခဲ့သည်။ သူကစိုးရိမ်ရလွန်း၍ အိမ်ပြန်သည့် လမ်းတလျှောက်ပြေးလာရသည်ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ကျောက်ကျင်းကောကို အောက်ချမပေးခင်အထိ ကျန်းကျန့်မှာ အသက်ရှု ရပ်ကာနီး ဖြစ်နေပြီး လက်များကလည်း တုန်ယင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ" အပြင်ဘက်မှ အသံများကို ကြားသောအခါ ကျောက်လျူက ပြေးထွက်လာပြီး ကျောက်ကျင်းကောကို စိတ်ပူပန်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
"ကျင်းကော တစ်ခုခု ဖြစ်လို့လား"
"အမေ... ကျင်းကော ကလေးမွေးတော့မယ်" ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။
"သူ ကလေးမွေးတော့မှာလား... အမေ အခုပဲ မွေးခန်း ပြင်လိုက်တော့မယ်" ကျောက်လျူသည်လည်း တုန်လှုပ်သွားလေသည်။ "မနက်တုန်းက ထွက်သွားတုန်းက အဆင်ပြေနေပါသေးတယ်... ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အခုမှ ချက်ချင်း မွေးချင်လာရတာလဲ... ဒါ... ဒါက..."
ကျောက်လျူ၏ လက်များလည်း တုန်ယင်သွားလေသည်။ သူမ ကလေးမွေးစဥ်က များစွာ မခံစားခဲ့ရသော်လည်း ကျောက်ကျင်းကော ကလေး မွေးသောအခါ ရုတ်တရက် ကြောက်လန့်လာပြီး စိတ်တထင့်ထင့် ဖြစ်လာရလေတော့သည်။
ကျောက်မိသားစုထဲတွင် အိမ်များစွာ မရှိသော်လည်း လွတ်နေသည့် အခန်းများ ရှိနေသေးသည်။ သို့သော်လည်း တောင်အရပ်သို့ မျက်နှာ မူနေသော အခန်းမှာ ထင်းလှောင်ရန် သုံးထားပြီး ညစ်ပတ်နေသည်။
ထိုအိမ်ကို ကျောက်လျူက ရွေးချယ်ထားပြီး ရှင်းလင်းထားပြီးသား ဖြစ်လေသည်။ သူမက ကျောက်ကျင်းကော၏ အိပ်ရာခင်းများအားလုံးကို ထိုအခန်းထဲသို့ သွင်းကာ မွေးခန်းအဖြစ် အသုံးပြုရန် စီစဥ်ထားခဲ့သည်။
ကျန်းကျန့်ကလည်း ထိုအကြောင်းကို သိပေသည်။ ကလေးတစ်ယောက်ကို မွေးဖွားခြင်းက အခန်းကို သွေးများဖြင့် ပြည့်နေစေမည်ဟု တွေးမိသဖြင့် သစ်သားအိမ်လေးတွင် မွေးရခြင်းက အဆင်ပြေပေသည်။ ကိစ္စရပ်များ ပြီးပါက အခန်းကို ရှင်းလင်းရန်အတွက် ကျောက်ကျင်းကောကို ပြန်ခေါ်သွားနိုင်ပြီး စိတ်အေးလက်အေး အနားယူနိုင်ပေမည်။
"အမေ... ကျွန်တော်လည်း သန့်ရှင်းရေး ကူလုပ်ပေးမယ်" ကျန်းကျန့်ကတစ်ခုခု လုပ်ရန်အတွက် မသိစိတ်မှ ရှာဖွေလိုက်သော်လည်း ချက်ချင်းပင် ပယ်ချလိုက်သည်။
"ခဏလေး.... ကျွန်တော် ကျင်းကောကို အဖော်ပြုဖို့ နေခဲ့လိုက်တော့မယ်... ကျင်းကော... ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
"အများကြီး မနာသေးပါဘူး... မမွေးသေးလောက်ဘူး ထင်တယ်" ကျောက်ကျင်းကောက ပြောလိုက်ပြီး ကျန်းကျန့်က အနည်းငယ် တုန်ယင်နေဆဲ ဖြစ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပင် ပြောလိုက်သည်။
"မွေးခန်းကို သွားကြည့်ကြမလား"
ကျောင်းကျင်းကောက အလွန် တည်ငြိမ်နေသည်။ အမှန်တွင် သူသည်လည်း ပျာယာခတ်နေချင်သော်ငြား သူ့ဘေးမှ လူနှစ်ယောက်က တုန်တုန်လှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေကြသည်ပင်။ သူရောပါ စိတ်လှုပ်ရှားလာပါက သူ့မိသားစုကြီးတစ်ခုလုံး ပရမ်းပတာ ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု တွေးမိသွားသည်။ ကျောက်ကျင်းကောက ထိုသို့ တွေးနေစဥ်မှာပင် အပြင်ဘက်မှ ပြေးလာနေသော ကျောက်ဖူကွေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အမြဲတမ်း တိတ်ဆိတ်နေတတ်ပြီး တည်ငြိမ်နေတတ်သူမှာ ထိုအခိုက်တွင် ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေလေသည်။
"ကျန်းကျန့်က ကျင်းကောကို ပွေ့ပြီး သယ်သွားတယ်လို့ ကြားလိုက်ရတယ်... ကျင်းကော အခု ဘယ်လိုနေလဲ" ကျောက်ဖူကွေ့က စိတ်ပူပင်စွာဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ကျောက်ကျင်းကောက ထိုနေရာတွင် ရပ်နေပြီး နေကောင်းပုံပေါ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရမှသာ စိတ်သက်သာရာ ရစွာသက်ပြင်းချလိုက်ပြီး အသက်ဝဝရှူလိုက်သည်။ တစ်ခဏမျှ အသက်ရှူပြီးမှသာ ငြိမ်ကျသွားပြီး မည်သည်မှ မဖြစ်ခဲ့သလို ဟန်ဆောင်နေပြန်လေသည်။ သူက မတ်မတ်ရပ်နေရင်း ချောင်းဟန့်လိုက်သည်။
"အဆင်ပြေနေသားပဲ"
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အပြင်ဘက်မှ ဝမ်ဟိုင်ရှန်း၏ အသံ ထွက်ပေါ်လာသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။ "ဦးလေးကျောက်၊ ဦးလေးကျောက်... လယ်ကွင်းထဲက ပေါက်တူးကို ယူဖို့မေ့သွားတယ်... ကျွန်တော်လိုက်ခေါ်နေတာကို ဦးလေးက မြန်မြန်ကြီး ပြေးသွားတော့ မီကိုမမီလိုက်ဘူး"
ကျောက်မိသားစုက ကသောင်းကနင်း ဖြစ်သွားကြသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် အားလုံး တည်ငြိမ်သွားပြီး မွေးခန်းထဲသို့ အတူတကွ ဝင်သွားကြလေသည်။
ဤခေတ်တွင် မွေးခန်း၏ အပြင်အဆင်က အလွန် ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနိုင်ပေသည်။ ပထမတွင် ခက်ခဲသော အခြေအနေ ရှိနေသည်ကြောင့် ဖြစ်ပြီး ဒုတိယတစ်ချက်မှာ ပိုအသက်ကြီးသော မျိုးဆက်များက မွေးခန်းကို ပြင်ဆင်ပေးရသဖြင့် မွေးခန်းက ယေဘုယျအားဖြင့် ရိုးရှင်းကာ မော်ကြွားမှု မရှိပေ။ သို့သော်လည်း ကျောက်လျူက သူ့သားကို အလွန်ချစ်သဖြင့် ကျောက်ကျင်းကော၏ မွေးခန်းအပြင်အဆင်က အလွန်ကောင်းမွန်ပေသည်။
မူလက ညစ်ပတ်နေသော သစ်သားခင်းများကို သန့်ရှင်းထားပြီး ကြမ်းပြင်ကိုလည်း အုတ်ဖိုမှ အရည်အသွေးမမီသော အုတ်များ ခင်းထားကာ နံရံများကိုပင် သန့်ရှင်းထားလေသည်။ အထဲတွင် သစ်သားကုတင်လေးမှတပါး အခြားသော ပရိဘောဂများ မရှိပါသော်လည်း ထိုကုတင်ကို ကောက်ရိုးထူထူခင်းထားသည်။ ထိုကောက်ရိုးများကို ကျောက်လျူကိုယ်တိုင် ဂရုတစိုက်ရွေးချယ်ထားပြီး အကြိမ်များစွာ နေလှမ်းထားသည်။
ကျောက်လျူက အထဲကို လှည့်ပတ် ကြည့်ရှုလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"မီးမွှေးဖို့ မီးလင်းဖို ရှာလိုက်မယ်" ယနေ့တွင် အအေးဓါတ် မရှိလျှင်တောင် ကလေးမွေးဖွားမည့်သူများက အအေးလွန်ကဲ၍ မရပေ။
"ကျွန်တော် အခင်းတွေ သွားယူပေးမယ်" ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။
"အခင်းတွေလား" ကျောက်လျူက တစ်ခဏမျှ ကြက်သေသေသွားသော်လည်း အပြုံးလေးတစ်ခုနှင့် ခပ်မြန်မြန် ဝင်ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်... ဟုတ်တယ်... အခင်းတွေ သွားယူလိုက်.... ဒါကောင်းတယ်"
ဟယ့်ရှီရွာထဲမှ လူများက ကောက်ရိုးအိပ်ရာပေါ်တွင် မီးဖွားရပြီး မီးဖွားပြီးနောက် ကောက်ရိုးများကို မီးရှို့ပစ်ရသည်။ များသောအားဖြင့် အလွတ် ဖြစ်နေတတ်သည့် အခင်းများကို ထည့်ပြောစရာပင် မလိုပေ။
တစ်ခါက မသိနားမလည်ဘဲ ကိုယ်ပိုင်အိပ်ရာတွင် မီးဖွားလိုက်သည့် ချွေးမတစ်ယောက် ရှိခဲ့ဖူးသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် မီးဖွားပြီးကာစမှာပင် အခင်းများကို သွားလျှော်ရန် ယောက္ခမထံမှ ဖိအားပေးခံလိုက်ရလေသည်။ သူမက မသိနားမလည်သည့်အတွက် အိမ်ထဲမှာပင် အခင်းများကို ညစ်ပေသွားစေရသည်။
ကျောက်လျူသည်လည်း အလေ့အထတိုင်းသာ တွေးခဲ့သည်။ သူမက ကျောက်ကျင်းကောအတွက် အကောင်းဆုံး စဥ်းစားပေးခဲ့သော်လည်း သူ့အတွက် အိပ်ရာခင်းများ ပြင်ထားရန် မစဥ်းစားမိခဲ့ပေ။ ကျောက်လျူ တွေးမထားခဲ့သော်လည်း ကျန်းကျန့်က သူတို့၏ အိပ်ရာသို့ သွားကာ အခင်းများ ယူလာမည်ဟု ပြောနေသည်။ သူမကလည်း ၎င်းကို ဆန္ဒရှိနေသည်။
ကောက်ရိုးက အနည်းငယ် စူးနိုင်သည်ဟု တွေးမိသောအခါ ကျန်းကျန့်က အိပ်ရာခင်းသုံးခုကို ရုတ်ကာ ၎င်းတို့ကို ယူလာခဲ့သည်။ သူတို့ လက်ထပ်စဥ်က ပထမဆုံး ဝယ်ထားသည့် ကြမ်းထော်နေသော အခင်းနှစ်ခုကို အောက်ဆုံးတွင် ထားလိုက်ပြီး အသစ်ကို အပေါ်ဆုံးတွင် လွှမ်းလိုက်သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူက ကျောက်ကျင်းကောအတွက် ခေါင်းအုံး နှစ်လုံးနှင့် စောင်လေးတစ်ခုကို ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်။ အရာအားလုံး ပြီးစီးသွားချိန်တွင် ဝမ်းဆွဲသည်လည်း ရောက်ရှိလာခဲ့လေပြီ။
"ကောင်းပြီ... ကျန်းကျန့်... မင်းအရင် အပြင်ထွက်တော့" ကျောက်လျူက ဝမ်းဆွဲသည် လာနေသည်ကို တွေ့သောအခါ ကျန်းကျန့်ကို မြန်မြန် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး ယောကျာ်းများအား မွေးခန်းထဲသို့ ဝင်ရန် ခွင့်မပြုနိုင်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ဤနေရာတွင် ကျန်းကျန့် နေရန် မသင့်တော်ပေ။
ကျန်းကျန့်က ကြားပုံမပေါ်ဘဲ သူ့မျက်လုံးများက အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည့် ကျောက်ကျင်းကောအပေါ်တွင်သာ တည်မြဲနေသည်။
"ကျင်းကော... အဆင်ပြေရဲ့လား... နာနေလား"
ကျောက်ကျင်းကောက မျက်မှောင်ကျုံ့နေပြီး နာကျင်နေဟန်လည်း ပေါ်သည်။
ကျောက်ကျင်းကောက အမှန်ပင် နာကျင်နေပါသော်လည်း ထိုနာကျင်မှူက တာရှည်မခံပေ။ ကျန်းကျန့် မေးပြီးနောက် နောက်ထပ် မနာကျင်တော့လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ ကျန်းကျန့် သူ့အား စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သောအခါ သူပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်... ခင်ဗျား အရင် ထွက်သွားလိုက်တော့"
"မရဘူး... ကိုယ်ဒီမှာပဲ နေခဲ့မှာ"
ကျန်းကျန့်မှာ ခေတ်သစ်တွင် တစ်ယောက်တည်းနေခဲ့ရသည်ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ရဲဘော်ညီအစ်ကိုများနှင့်အတူ အချိန်နှင့်အမျှ အတူရှိခဲ့သည်။ သူ့ထံတွင် သင့်တော်သည့် တွဲဖက်တစ်ယောက်မှပင် မရှိခဲ့သော်လည်း သူ့ရဲဘော်များမှာ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လက်ထပ်သွားကြပြီး ကိုယ်ပိုင်ကလေးများ ရလာကြသည်။ စကားစမြည် ပြောလျှင်လည်း ကလေးများအကြောင်း ပြောကြပေလိမ့်မည်။
သူ့ရဲဘော်များထဲမှ တစ်ယောက်က သူ့ဇနီး မီးဖွားချိန်တွင် အဖော်ပြုပေးခဲ့ပြီး ထိုအချိန်က သူ့ရဲဘော် ပြောခဲ့သည့် စကားများကို အမှတ်ရနေဆဲ ဖြစ်သည်။
"မိန်းမတွေ ကလေးမွေးရတာ ဘယ်လောက်တောင် နာကျင်လိုက်လဲ... ယောကျ်ားတွေအနေနဲ့ ငါတို့က သူတို့ကို ဂရုစိုက်ပေးသင့်တယ်... ငါတို့က ဘာမှ မလုပ်ပေးနိုင်ရင်တောင် အနည်းဆုံးတော့ သူတို့ကို အားပေးနိုင်တယ်လေ"
ဤခေတ်တွင် ယောကျ်ားသားများက မွေးခန်းထဲသို့ လိုက်ပါနိုင်ခြင်း မရှိကြောင်း သူသိနေလျှင်တောင်မှ ကျန်းကျန့်က ဆက်ပြီး နေချင်နေဆဲ ဖြစ်သည်။
"ကျွန်တော် ဒီမှာပဲ ထိုင်နေမယ်... ပြဿနာ မရှိစေရပါဘူး" ကျန်းကျန့်က ကျောက်လျူကို ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် ရှိနေမှန်းတောင် သတိမပြုမိစေရဘူး" ကျန်းကျန့်က ခွေးခြေလေးကို ရွှေ့ကာ ကျောက်ကျင်းကော ကုတင်၏ ခေါင်းရင်းပိုင်းတွင် ထိုင်လိုက်သည်။
ဇနီးသည် မွေးဖွားစဥ်က လိုက်သွားခဲ့သည့် သူ့ရဲဘော်သည်လည်း အိပ်ရာခေါင်းရင်းပိုင်းတွင် ထိုင်ခဲ့လေသည်။ အဆုံးတွင် သူ့ခြေထောက်များက ထုံကျင်လာသဖြင့် ခက်ခက်ခဲခဲ ရပ်နေရသည်။
"မွေးခန်းထဲမှာ ယောကျ်ားတစ်ယောက် ရှိနေရင် ကံဆိုးလိမ့်မယ်"
ဝမ်းဆွဲသည်က ပြောလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ၏ စကားမဆုံးခင်မှာပင် ကျန်းကျန့်ထံမှ စိုက်ကြည့်ခံလိုက်ရသည်။ သူမက ချက်ချင်းပင် နောက်ထပ် ဆက်မပြောရဲတော့ပေ။ ကျေးလက်တွင် သူတို့က မိသားစုကြီးများကဲ့သို့ အပြစ်ရှာလွယ်ခြင်း မရှိသဖြင့် ကျန်းကျန့် နေလိုက နေနိုင်ပေသည်။
သူမက ကလေးမွေးနေသည့် ဇနီးဖြစ်သူကို အဖော်ပြုပေးနေသည့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်အား ဘယ်တုန်းကမှ မမြင်ဖူးသော်လည်း မိသားစုအချို့၌ ထိုကဲ့သို့သော လူငယ်စုံတွဲလေးများ ရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။
ခင်ပွန်းသည်များက ရေနွေး ယူပေးခြင်း ကတ်ကြေး ယူပေးခြင်း စသည်ဖြင့် မွေးခန်းထဲသို့ အဝင်အထွက် လုပ်နိုင်ပေသည်။ လူနာက ကလေးမြန်မြန် မွေးနိုင်ပြီး ကောင်းကောင်း အိပ်ပျော်နိုင်ပေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ခင်ပွန်းသည်များက သူတို့၏ ဘေးနားတွင် ရှိနေပေလိမ့်မည်။
ဝမ်းဆွဲသည်က ထိုအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီး ပြဿနာ မရှိသလို ကျောက်လျူကလည်း အမှုမထားသောကြောင့် ကျန်းကျန့် နေခွင့်ရသွားသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ကျန်းကျန့်က တစ်ခုခုကို အမှတ်ရသွားလေသည်။
"အမေ... စီရင်စုမြို့ကို သွားပြီး သမားတော် ပင့်လာဖို့ ဝမ်ဟိုင်ရှန်းကို သွားပြောလိုက်ဦး"
"သမားတော်က ဘာလုပ်ဖို့လဲ" ကျောက်လျူက ပဟေဠိ ဖြစ်သွားလေသည်။
"လိုရမယ်ရပေါ့" ကျန်းကျန့်က ပြောလိုက်သည်။ ခေတ်သစ်တွင် ကလေးများကို ဆေးရုံတွင် မွေးကြသဖြင့် မွေးဖွားနေစဥ် တစ်စုံတစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့လျှင်တောင် အခြားသော စီစဥ်စရာများကို ချက်ချင်း လုပ်ဆောင်နိုင်ပါသော်လည်း ဤနေရာတွင် မည်သည့်အရာမှ ရှိမနေပေ။
"အမေ... သမားတော် ရောက်လာရင် ဆေးယူလာဖို့ ပြောလိုက်ဦးနော်"
"အိုး ကောင်းတာပေါ့" ကျောက်လျူက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ကျန်းကျန့်၏ သဘောထားက သူမကို ပို၍ပင် စိတ်ပူပန်သွားစေသည်။
ကျောက်လျူ ထွက်သွားပြီးသောအခါ ဝမ်ဟိုင်ရှန်းကို ချက်ချင်း ရှာလိုက်ပြီး သမားတော်သွားပင့်ရန် ပြောလိုက်သည်။
ဝမ်ဟိုင်ရှန်းက ဥာဏ်ထက်သူ မဟုတ်သော်လည်း သူက အလွန် နာခံတတ်သည်။ ကျောက်လျူ အမိန့်ပေးပြီးနောက် သူက နှောင့်နှေးခြင်း မရှိဘဲ မြန်မြန် ပြေးထွက်သွားလေသည်။ လမ်းပေါ်တွင် တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကို မေးလေရာ အမောတကော ပြန်ဖြေလိုက်ရသည်။
"သမားတော် သွားပင့်မလို့"
မတိုင်မီက ကျန်းကျန့် လုပ်ထားခဲ့သော မြင်ကွင်းကို ကျေးဇူးတင်ရပေမည်။ ဟယ့်ရှီတစ်ရွာလုံးနီးပါး ကျောက်ကျင်းကော ကလေး မွေးတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း သိသွားကြလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဝမ်ဟိုင်ရှန်း သမားတော် သွားပင့်မည့်အကြောင်း ကြားလိုက်ရသောအခါ ခန့်မှန်းချက် အမြောက်အများ ချက်ချင်း ပေါ်ပေါက်လာလေတော့သည်။
