Ch-24 Part-1

Part-1 

လီချန်ဖုန်းက ရွှီချင်းအပေါ်မှာ ထပ်လျက်လှဲကာ အမောဖြေနေခဲ့ပြီး သူ့လက်တွေက ရွှီချင်းရဲ့ချွေးစို့စို့ဆံပင်လေးတွေကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေခဲ့သည်။ ရွှီချင်းမှာ လေ့ကျင့်ခန်းကြောင့် မောပန်းနွမ်းနယ်နေဆဲဖြစ်၍ အသံတောင်မထွက်နိုင်တော့ဘဲ လီချန်ဖုန်းရဲ့ချွေးထွက်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်က သူ့ကိုဖက်ထားတာကို ခွင့်ပြုထားလိုက်၏။ 

(Me: ကားဖြတ်သွားတာ ရှယ်မြန်တယ်နော် ဟားဟား 😆) 

လီချန်ဖုန်းလည်း သူ့ကိုယ်သူကူရှင်အဖြစ်ခံကာ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီး ရွှီချင်းကိုဖက်ထားလိုက်သည်။ အခုထိသတိပြန်မဝင်သေးသော ရွှီချင်းကိုကြည့်၍ သူ့ရဲ့ချွေးနည်းနည်းထွက်နေသေးတဲ့နဖူးလေးကို အားရကျေနပ်စွာ အနမ်းပေးလိုက်သည်။ 

"မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား?" 

လီချန်ဖုန်းက ရွှီချင်းမျက်နှာနီရဲနေသေးသည်ကိုတွေ့၍ သူ့ကိုကုတင်ပေါ် ဂရုတစိုက်တင်လိုက်ပြီး အိပ်ရာမှထကာ အခန်းထဲမှထွက်သွားပြီး သန့်ရှင်းတဲ့အဝတ်တစ်ထည်နှင့်ပြန်လာကာ ရွှီချင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာသုတ်ပေးလေသည်။ ထို့နောက် သူက ရွှီချင်းရဲ့ခေါင်းလေးကို ညင်ညင်သာသာလေးထိလိုက်၏။ 

"သတိပြန်ဝင်လာပြီလား" 

ရွှီချင်းသည် လီချန်ဖုန်းရဲ့စနောက်နေသည့်လေသံကိုကြားလိုက်ရသော်လည်း ငြင်းခုံရန် အားမရှိ၍ နှုတ်ခမ်းကိုသာ တင်းတင်းစေ့ထားခဲ့သည်။ အခုချိန်မှာ သူလှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်ပါဘူးနော်! 

"အိပ်ရာခင်းတွေနဲ့ စောင်တွေက...!" 

လီချန်ဖုန်းက သူ့ဇနီးလေးရဲ့နူးနူးညံ့ညံ့အသံလေးကို ကြားလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းပင် ရွှီချင်းကို စောင်အခင်းနဲ့အတူတူချီမလိုက်ကာ အိပ်ရာခင်းကိုဖယ်၍ အသစ်လဲလိုက်ပေသည်။ ထို့နောက် စောင်အသစ်တထည်ယူကာ သူ့လက်မောင်းထဲမှာ အိပ်ပျော်လုဆဲဆဲရွှီချင်းကို အိပ်ရာပေါ်အမြန်ပြန်တင်ပေးလိုက်၏။ 

"အခု အိပ်တော့နော်..." 

လီချန်ဖုန်းသည် ရွှီချင်းရဲ့နှာခေါင်းနီနီလေးကို ခပ်ဖွဖွလေးထိကာ ကြင်နာစွာနမ်းလိုက်၏။ သူက နားကပ်ဝတ်ထားသော ရွှီချင်းရဲ့နားရွက်လေးကို ကြည့်ပြီး ယနေ့ သူ့ဇနီးလေးက နာကျင်မှုတွေခံစားခဲ့ရတာကို သိရှိသွားသည်။ 

ရွှီချင်းသည် သူ့ကိုယ်ကိုနေရာရွှေ့ကာ လီချန်ဖုန်း၏ပွေ့ဖက်မှုဆီတိုးဝင်လျက် ရှက်သွေးရဲနေသေးဆဲပါးပြင်နှင့်ပွတ်သပ်နေပြီး သက်တောင့်သက်သာအနေအထားကိုတွေ့သွားသည်နှင့် ဆက်အိပ်သွားလေသည်။ လီချန်ဖုန်းလည်း စောင်ဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို လုံခြုံအောင်သေချာခြုံလိုက်သည်။ ချွေးထွက်ပြီးတဲ့နောက် အအေးမိဖို့လွယ်တာကိုး! 

လီချန်ဖုန်းသည် သူ့လက်မောင်းထဲက ရွှီချင်းရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း မင်္ဂလာဆောင်နေ့က ရွှီချင်းရဲ့အနီရောင်ပုဝါစကိုလှန်လိုက်သည့်အချိန်မှာ အံ့သြဝမ်းသာသွားရသည်ထက် နှလုံးသားထဲမှာ ပိုချဥ်သွားရသည်ကို သတိရမိသွား၏။ သူ့ရဲ့ရွှီချင်းလေးက အရမ်းကိုကောင်းတာပဲ။ ကောင်းလွန်းလို့ သူ့ကို သူတစ်ယောက်ထဲမြင်နိုင်အောင်လို့ ဖွက်ထားချင်မိသည်။ သို့ပေမယ့် အဲ့လိုသာလုပ်ခဲ့ရင် ရွှီချင်းပျော်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ လီချန်ဖုန်းသိသောကြောင့် သူတို့ရဲ့ကျန်ဘဝတစ်လျှောက်လုံး သူ့ကိုအဖော်ပြုပေးရင်း ကောင်းကောင်းကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးမှာပင်။ 

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ညတစ်ည၌ လီချန်ဖုန်းလည်း သူ့မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်လျက် သက်ပြင်းအသာချလိုက်ကာ အိပ်ပျော်နေတဲ့သူ့ဇနီးလေးကိုဖက်ထားရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ 

နောက်တစ်နေ့နေ့လည်ပိုင်း၌ ရွှီချင်းလည်း ဆာလောင်မှုကြောင့် နိုးလာခဲ့သည်။ သူလှုပ်လိုက်သည်နှင့် သူ့ရဲ့အောက်ပိုင်းတစ်နေရာမှာ အနည်းငယ်နာနေသေးသလိုခံစားရ၏။ ယမန့်နေ့ညက စေးကပ်ကပ်ခံစားချက်မှာမရှိတော့ဘဲ သန့်ရှင်းနေသည်ကို သတိထားမိလိုက်ပြီး လီချန်ဖုန်းက သူ့ကိုဂရုတစိုက်ရှိတာကို သိသွားခဲ့သည်။ မနေ့ညက ထိုလူရဲ့အပြုအမူတွေအတွက် နည်းနည်းခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ပါ့မယ်လေ။ 

"အဲ့ဒီလူက အချိန်အကြာကြီး ဘုန်းကြီးဖြစ်နေခဲ့တာဆိုတော့လည်း!" (အိမ်ထောင်မပြုရသေးတော့ ဟိုကိစ္စမရှိတာကိုပြောတာပါ) 

သူထထိုင်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် သူ့တင်ပါးမှာ ထူးဆန်းနေသလို ခံစားနေရကာ သူ့အောက်ပိုင်းမှာ အတော်လေးနာကျင်နေခဲ့သည်။ ရွှီချင်းလည်း အိပ်ရာပေါ်ပြန်လဲကျသွားခဲ့၏။ သူမထနိုင်ဘူးဟ!! သူ့ကျောလည်းနာနေတယ်!! ခြေထောက်တွေလည်း အားမရှိဘူး!! 

ရွှီချင်းသည် စိတ်တိုတိုနှင့် အားကုန်သုံး၍ တစ်ဖက်ခေါင်းအုံးပေါ်မှ စာအုပ်လေးနှစ်အုပ်ကို ကြမ်းပြင်ဆီကောက်ပစ်လိုက်သည်။ ဒါတွေအားလုံးဖြစ်ရတာ ဒီစာအုပ်တွေကြောင့်ပဲ!! မဟုတ်ရင် သူဒီလိုအခြေအနေဖြစ်နေမှာမဟုတ်ဘူး!! 

ယာဂုချက်နေဆဲ လီချန်ဖုန်းသည် အခန်းထဲမှ လှုပ်ရှားသံကြားသဖြင့် တံခါးကိုအမြန်တွန်းဖွင့်လိုက်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။ 

"နိုးပြီလား?" 

ကုတင်ပေါ်တွင် မျက်နာနီနီနှင့်လှဲနေသော ရွှီချင်းမှာ သူ့ကိုဒေါသတကြီးကြည့်နေသည်ကိုတွေ့တော့ လီချန်ဖုန်းလည်း သူ့နှာခေါင်းသူ ကိုးရိုးကားယား ကုတ်နေလိုက်သည်။ သူလျှောက်လာတော့မည့်အချိန်မှာပင် ရွှီချင်းပစ်ထုတ်လိုက်တဲ့ စာအုပ်လေးနှစ်အုပ်ကို မတော်တဆကန်မိသွား၏။ 

"ခင်ဗျား ရယ်နိုင်သေးတယ်ပေါ့!!" 

ရှက်ဒေါသအပြည့်နှင့် ရွှီချင်းမှာ စာအုပ်လေးတွေကိုကိုင်ထားရင်း ပြုံးနေတဲ့လီချန်ဖုန်းကို စိန်းစိန်းဝါးဝါးကြည့်လိုက်သည်။ 

"ကျွန်တော် မထနိုင်ဘူးလို့!" 

လီချန်ဖုန်းကြားသည်နှင့် စာအုပ်လေးတွေကို ဗီရိုပေါ်တင်လိုက်ကာ ရွှီချင်းဘေးမှာထိုင်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူ့လက်တွေနွေးထွေးစေပြီးမှ စောင်ဆီသို့လက်လှမ်းကာ ရွှီချင်းရဲ့နူးနူးညံ့ညံ့ခါးလေးကို နှိပ်ပေးလိုက်သည်။ 

ကောင်းပြီလေ၊ လီချန်ဖုန်းမှာ သန်မာအားကောင်းတဲ့လက်တွေရှိတာပဲ၊ အားကလည်း အနေတော်ပါပဲ။ ရွှီချင်းလည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့အထိအတွေ့အောက်မှာ သက်တောင့်သက်သာရှိစွာ ညည်းညူနေခဲ့သည်။ 

"ဟိုဘက်နည်းနည်းတိုး၊ ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်၊ အဲ့နေရာလေး!" 

"အပေါ်နည်းနည်းတက်ဦး၊ မဟုတ်ဘူး နည်းနည်းပိုတက်ဦး!" 

ရွှီချင်းအသံလေးကိုကြားသောအခါ လီချန်ဖုန်းရဲ့မျက်လုံးများမှာ အနည်းငယ်နက်မှောင်လာပြီး တဖြေးဖြေးပွတ်ပေးရင်း သူ့လက်တွေကို အပေါ်ရွှေ့လိုက်ရင်း သူ့၏ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း လိုက်နှိပ်ပေးနေလိုက်သည်။ 

"ဒီမှာလား?" 

ရွှီချင်းမတုံ့ပြန်နိုင်ခင်မှာပင် လီချန်ဖုန်းသည် သူ့လက်ကို အပေါ်ထပ်တက်လျက် "ဒါမှမဟုတ် ဒီမှာလား?" 

လီချန်ဖုန်းရဲ့ထိန်းမရနိုင်သောလက်မှာ သူ့ရဲ့ထိလွယ်ရှလွယ်နေရာလေးအားလာထိသောကြောင့် ရွှီချင်းမျက်နှာလေးနီရဲလာပြီး တုံ့ပြန်မှုတစ်ချို့စတင်ခံစားလိုက်ရ၏။ 

"ချန်ဖုန်း..." 

အနှီအသံလေးးမှာ လီချန်ဖုန်းကို ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးစေသည်။ တစ်ညတာရင်းနှီးခဲ့ကြပြီးနောက် အနှီအသံလေးရဲ့ပိုင်ရှင်မှာ ဘယ်လိုခံစားနေရသလဲ၊ စိတ်အခြေအနေဘယ်လိုရှိနေသလဲဆိုတာကို အတိအကျသိခဲ့ပြီ။ သူ နောက်တစ်ဆင့်ထပ်တက်တော့မည့်အချိန်မှာပင်... 

"ဂွီး ဂွီး ဂွီး...!!" 

ရွှီချင်းမျက်နှာလေးမှာ ပိုလို့တောင်နီရဲသွားရပြီ! သူလည်း ဒီလိုမျိုးမဖြစ်ချင်ပါဘူးနော်! 

လီချန်ဖုန်းလည်း စောင်အောက်ရှိ ရွှီချင်းဝမ်းဗိုက်လေးကိုကြည့်ရင်း စိုးရိမ်သွားရ၏။သူ့လက်တွေကို စောင်အောက်မှ ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး "မင်းဗိုက်ဆာနေမယ်ဆိုတာကို ကိုယ်သိသင့်တာကွာ! ခဏစောင့်နော်!" 

ခဏအကြာမှာ ရွှီချင်းသည် သူ့အစာအိမ်ကို ပိုဆူညံလာစေတဲ့အနံ့မွှေးမွှေးလေးကို ရလိုက်ပေသည်။ 

လီချန်ဖုန်းလည်း ယာဂုတစ်ပန်းကန်ကိုင်လျက် အခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။ ရိုးရိုးယာဂုပဲဖြစ်နေရင်တောင် ရွှီချင်းမှာ သွားရည်ကျတော့မလိုပင်။ ရွှီချင်းမျက်လုံးတွေဆီမှ စိတ်အားထက်သန်နေတဲ့အကြည့်ကို မြင်လိုက်တော့ လီချန်ဖုန်းလည်း သူ့ကို ထိုင်ဖို့ကူညီပေးလိုက်ကာ စောင်ကိုဆွဲခြုံပေးလိုက်၏။ 

"ဒီမှာ၊ ကိုယ်ခွံ့ပေးမယ်နော်!" 

ရွှီချင်းမှာ သူ့ဘာသာသူစားလို့ရပါတယ်လို့ ပြောချင်ပေမယ့် သူအဝတ်တွေမဝတ်ထားတာကိုသဘောပေါက်သွားရ၏! ထို့ကြောင့် လီချန်ဖုန်းက သူ့ကို တစ်ဇွန်းပြီးတစ်ဇွန်းခွံ့ကျွေးနေသည်ကို ခွင့်ပြုလိုက်ရသည်။ ယာဂုပန်းကန်မှာ ပြောင်စင်သွားကာ ရွှီချင်းလည်း သူ့နှုတ်ခမ်းကိုလျှက်လိုက်သည်။ သူထပ်စားချင်နေသေးတယ်! 

"အများကြီးမစားနဲ့ဦးနော်။ ဒီနေ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲစားလို့ရမယ်!" လီချန်ဖုန်းလည်း ရွှီချင်းကို ဗိုက်မဆာစေချင်ပေမယ့် သူဒီနေ့ယာဂုသာစားသင့်တယ်လို့ မနေ့ညက အဒေါ်ရှဲ့ညွှန်ကြားသွားခဲ့တာဖြစ်သည်။ ရွှီချင်းအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပေမယ့်လည်း သူလိုက်နာရပေမည်။ 

ရွှီချင်း စိတ်မဆိုးပေ။ လီချန်ဖုန်းက ဘာမှမရှိတော့တဲ့ပန်းကန်ကို ယူသွားသည်ကို စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ကြည့်နေလိုက်၏။ သူက ခေတ်သစ်ကမ္ဘာမှလာသူဖြစ်သည်မို့ ဒီလိုအချိန်မှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးစားတာက သူ့အတွက်ကောင်းမှန်း သိပေသည်။ 

လီချန်ဖုန်းအခန်းထဲပြန်ဝင်လာတော့ ရွှီချင်းမှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အင်္ကျီလဲပြီးသွားကာ အဒေါ်လျိုပေးထားတဲ့ ကြေးမုံမှန်ရှေ့၌ထိုင်ရင်း ဆံပင်ဖြီးရန် ပြင်နေ၏။ သူ သစ်သားခေါင်းဘီးကိုယူတော့မည့်အချိန်မှာပင် ၄င်းဘေးမှ ပုံစံတစ်မျိုးထွင်းထုထားတဲ့သစ်သားသေတ္တာတစ်လုံးကို သတိပြုမိသွားသည်။ ရွှီချင်းယူကာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးနဲ့ လှပတဲ့ငွေဆံညှပ်လေးတစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရ၏။ 

ဤဆံညှပ်လေးမှာ မနေ့ညက လီချန်ဖုန်းက သူ့ကိုပေးခဲ့သည့် အချစ်သင်္ကေတပင်။ ရွှီချင်းလည်း ပထမတော့ အံ့သြသွားခဲ့သည်။ ဤငွေဆံညှပ်မှာ အတော်စျေးကြီးပုံရသည်။ ငွေ ၇လျန်၊၈လျန်လောက်ဖြစ်နိုင်ပေ၏။ ယခင်က လီချန်ဖုန်းသည် သူ့ပိုက်ဆံတွေအားလုံးကို သူ့ဆီပေးထားခဲ့တာကိုသတိရသွားခဲ့သည်။ ရွှီချင်းလည်း လီချန်ဖုန်းရှင်းပြတာတွေကို နားထောင်ပြီး လီမိသားစုရှိအခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားခဲ့ပြီးဖြစ်၏။ သူ့ကို ပိုအံ့သြသွားစေတာကတော့ လီချန်ဖုန်းက သူ့ကို ငွေ ၂၅လျန်ထပ်ပေးလာ၍ပင်! 

လက်ကြီးကြီးတစ်စုံက ရွှီချင်းဆီမှ သစ်သားခေါင်းဘီးကို ယူသွားခဲ့သည်။ လီချန်ဖုန်းလည်း ရွှီချင်းရဲ့နက်မှောင်ရှည်လျားတဲ့ဆံပင်လေးတွေကို ညင်ညင်သာသာလေးဖြီးပေးနေခဲ့သည်။ 

"ကိုယ် မင်းအတွက် လုပ်ပေးမယ်" 

ရွှီချင်းသည် သစ်သားသေတ္တာလေးကို ချလိုက်ကာ သူ့ဆံပင်တွေကို စမ်းတဝါးဝါးဖြီးပေးနေသော လီချန်ဖုန်းဆီ စနောက်သည့်ဟန်ဖြင့် "ကျွန်တော့်ဆံပင်အားလုံးကျွတ်မသွားစေနဲ့ဦးနော်!" 

လီချန်ဖုန်းလည်း ပြုံးကာ ရွှီချင်း၏အနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ဆံပင်ရှည်တွေကို ဂရုတစိုက်ရှင်းပေးနေ၏။ အိမ်ထောင်ရှိကောတစ်ယောက်ရဲ့ဆံပင်ပုံစံမှာ အိမ်ထောင်မပြုရသေးတဲ့ကောရဲ့ဆံပင်ပုံစံနှင့် ကွဲပြားလေသည်။ အိမ်ထောင်မပြုခင်မှာ ရိုးရိုးလေးအစည်းထဲသို့စုထည့်ကာ တစ်ခုခုနဲ့စည်းထားလို့ရသည်။ အိမ်ထောင်ပြုပြီးနောက်မှာတော့ တစ်ပိုင်းကိုစုစည်းပြီး အတူတူချည်ထားကာ ဆံညှပ် သို့မဟုတ် တစ်ခုခုဖြင့် ထိုးထားလို့ရပေသည်။ 

ရွှီချင်းနှင့် လီချန်ဖုန်းတို့ရဲ့ချစ်ခင်ကြည်နူးနေကြသည့်လေထုနှင့်မတူဘဲ လီမိသားစုရဲ့လေထုမှာ တင်းမာနေလျက်။ 

"ဒီတော့ ဒုတိယသားလက်ထပ်လိုက်တဲ့ကောက ဟိုဘက်ရွာက 'ရုပ်ဆိုးဆိုးကော'ပေါ့လေ?" အမေလီက အခုမှနိုးလာတဲ့အကြီးဆုံးသားကို စိတ်ဓာတ်ကျသည့်လေသံဖြင့် မေးလိုက်၏။ 

အစ်ကိုကြီးလီမှာ ခေါင်းညိတ်လျက်။ ခင်ပွန်းမရှာနိုင်တဲ့ 'ရုပ်ဆိုးဆိုးကော'ဖြစ်နေမယ်လို့ သူလည်းမထင်ထားခဲ့မိဘူးလေ။ 

လီလောင်စန်းမှာ လီဝမ်ရှီ(ဝမ်လိ)ဆီမှ ခေါင်းနှိပ်ခံနေပြီး ခေါင်းညိတ်လာခဲ့သည်။ 

"ဒါ...ဒါက ငါတော့ ရူးတော့မှာပဲ!" အမေလီမှာ ဒေါသဖြင့်တုန်ယင်နေ၏။ မင်္ဂလာမဆောင်ခင်တွင် ဒုတိယသားက ထိုလူနဲ့တွေ့ဆုံရမှာပဲ။ အဲ့ဒီလူက 'ရုပ်ဆိုးဆိုးကော'မှန်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိတာတောင် သူ့ကိုလက်ထပ်လိုက်သေးတယ်ပေါ့။ 

လီရှောင်းအာလည်း မကျေနပ်ချေ။ အဲ့ဒီ'ရုပ်ဆိုးဆိုးကော'က သူ့ရဲ့ဒုတိယအစ်ကိုနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ထိုက်တန်မှာလဲ! 

အဖေလီသည် ဆေးတံကိုခါ၍ မတ်တပ်ထရပ်ကာ ပေါက်ပြားကိုကိုင်လိုက်၏။ "အဖိုးကြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ" အမေလီလည်း ထရပ်ကာ အဖေလီကိုကြည့်လိုက်သည်။ 

"လယ်ထဲသွားမလို့လေ! ငါဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ!" အမေလီရဲ့မသာမယာမျက်နှာကိုမကြည့်တော့ဘဲ အဖေလီက တံခါးဆီလျှောက်သွားရင်း "အကြီးဆုံးသား၊ တတိယသား၊ စားစရာတွေက အိုးထဲမှာရှိတယ်။ စားပြီးရင် လယ်ထဲလာခဲ့ကြ!" ဒုတိယသားမရှိတော့၍ အိမ်မှာ လုပ်စရာပိုများလာလေပြီ။ 

အကြီးဆုံးသားနှင့် တတိယသားတို့မှာ အမေလီကို လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည်။ သူဘာမှမပြောတာကိုတွေ့တော့မှ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ကာ စားသောက်လိုက်၏။ မနေ့ညက သောက်တာများသွားပြီး အိမ်ကိုဘယ်လိုပြန်ရောက်ခဲ့သလဲဆိုတာကို သူတို့မမှတ်မိချေ။ အစ်ကိုကြီးလီရဲ့ဇနီးနှင့် လီဝမ်ရှီတို့က သူတို့ကလေးတွေခေါ်ကာထွက်လာခဲ့သည်။ လီလောင်စန်းရဲ့ကလေးမှာ ငယ်လွန်းသေး၍ လီဝမ်ရှီကချီထားရသည်။ 

"အမေ..." လီရှောင်းအာလည်း ရှေ့တိုး၍ အမေလီရဲ့အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲလိုက်၏။ ရုတ်တရက်ဆွဲလိုက်သည်ကြောင့် အမေလီမှာ အနည်းငယ်ယိုင်သွား၍ လီရှောင်းအာလည်း ​ထိတ်လန့်သွားလျက် "အမေ! အဆင်ပြေရဲ့လား!" 

"ငါဘယ်လိုအဆင်ပြေနိုင်မှာလဲ! သူရဲ့သားက ဒီမိသားစုထဲမှာနေဖို့ လုံးဝဆန္ဒမရှိဘူးပဲ! ဒီမှာ ဇနီးတစ်ယောက်ကို နာနာခံခံနဲ့လက်ထပ်ယူမယ့်အစား အဲ့ဒီ'ရုပ်ဆိုးဆိုးကော'ရဲ့အိမ်ဆီသွားလိုက်တယ်ဆိုတော့!" 

My Note: ဒီအပိုင်းကလေ တော်တော့်ကိုရှည်တာမို့လို့ ၃ပိုင်းလောက်ခွဲထားပါတယ်။ 😞

xxx