(34)

မတိုင်မီကထိန်းချုပ်ဆေးတွေအများကြီးသုံးခဲ့မိလို့ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ မုကျင်ရဲ့လိင်စိတ်ထကြွတဲ့ကာလက အချိန်(၇)ရက်တိတိကြာမြင့်ခဲ့တယ်။ တစ်ပတ်လုံးလုံး သူက ဝါးတောထဲကယိမ်းနွဲ့နေတဲ့ဝါးပင်လေးလို ရမက်လှိုင်းလုံးတွေကြားမှာ နိမ့်တုံမြင့်တုံကူးခတ်နေခဲ့ရတယ်။ လိုအင်ဆန္ဒနဲ့ဆာလောင်မှုတွေကြား နစ်မြုပ်နေခဲ့ရင်းပေါ့။

အစပိုင်းရက်တွေတုန်းကတော့ သူ့ဆီမှာ သူ့အယ်လ်ဖာရဲ့လိုအင်တွေကိုဖြည့်တင်းဖို့ အားအင်တစ်ချို့ရှိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အိုမီဂါတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့သူ့မှာ အယ်လ်ဖာတွေလို သာမန်ခွန်အားမရှိဘူး။ ဒါကြောင့် နောက်ပိုင်းရက်တွေရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရှိသမျှအားတွေလည်းပျောက်၊ ရွံ့တုံးတစ်တုံးလိုပျော့ဖတ်နွမ်းနယ်သွားရင်း အခြေခံအကျဆုံးညည်းညူသံထုတ်တာလေးတောင် မအော်နိုင်တော့ဘူး။ ဆောင့်ချက်တွေမညှာမတာခံရတဲ့အချိန်ရောက်မှပဲ သတိလက်လွတ်ညည်းတွားနိုင်တော့တာဖြစ်ပါတယ်။

သူ့အရှေ့ဘက်က ညှစ်ထုတ်ရလွန်းလို့ခြောက်သွေ့သွားခဲ့တာကြာပြီ။ ခဏခဏအထွတ်အထိပ်ရောက်ရလွန်းလို့လည်း နောက်ထပ်ထွက်စရာဘာအရည်မှမကျန်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် အနောက်ဘက်ဂူပေါက်ဝကတော့ ကောင်းထျန်းချန်ရဲ့အပူချောင်းကိုကိုက်ဆွဲရင်း လွှတ်ပေးဖို့ငြင်းဆန်ကာ ဆာလောင်တပ်မက်နေဆဲဖြစ်ပါတယ်။ 

(၇)ရက်မြောက်နေ့ရဲ့မနက်ပိုင်းမှာတော့ ကောင်းထျန်းချန်ကသူ့ကို နောက်ဆုံးအကြိမ်ပြည့်ပြည့်ဝဝဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပြီး စားသောက်ဖွယ်အာဟာရတိုက်ကျွေးဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားခဲ့တယ်။

ကောင်းထျန်းချန်က ဒီတစ်ခါလိင်စိတ်ထကြွတဲ့ကာလကို တကယ်ကြီးကျေးဇူးတင်နေခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ သူက မုကျင်ရဲ့မေတ္တာတွေကိုပြန်ပေးဆပ်ဖို့ အခွင့်အရေးရသွားခဲ့လို့လေ။ မုကျင်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက အရမ်းကိုနူးညံ့လိမ္မာပေမယ့်လည်း တစ်ခါတစ်ရံခေါင်းမာတတ်လွန်းတော့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ ပြန်ပြောင်းဖို့ခက်ခဲလွန်းလို့ဖြစ်ပါတယ်။ နောက်ပြီး မုကျင်က တစ်ဖက်သားကိုလည်း လွယ်လွယ်ယုံကြည်မပေးတော့ပါဘူး။

မုကျင်နဲ့ပြန်ပေါင်းထုပ်ဖို့အခွင့်အရေးတွေ သူအများကြီးရှာခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မုကျင်ကတော့ အမြဲတမ်းသူ့ဆီကရှောင်ပုန်းနေခဲ့တယ်။ သူက မုကျင်ကိုဖိအားလည်းမပေးလိုဘူး၊ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ပိုဆိုးလာပြီး ဒိထက်ပိုဝေးဝေးထွက်ပြေးသွားမှာစိုးလို့ဖြစ်ပါတယ်။

အဲဒိညကသူပြောခဲ့တဲ့စကားတွေ မုကျင်နားထဲဘယ်လောက်များများဝင်သွားခဲ့လဲ သူမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် မုကျင်ကလက်ထပ်ပါ့မယ်လို့ပြောလာမှတော့ စိတ်ကြွနေတုန်းလွှတ်ခနဲထွက်တာဖြစ်စေ၊ တကယ်အတည်ပြောတာဖြစ်စေ သူကတော့ တစ်ဖက်လူလက်ခံတယ်လို့ပဲ မှတ်ယူလိုက်တော့တယ်။

ဘေဘီကောင်းကိုတော့ သူတို့ရဲ့ပထမနေ့ကတည်းက အန်တီချန်က ကောင်းအိမ်တော်ဆီခေါ်သွားခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် အခု ဗီလာထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။ သူ့ကိုယ်ပိုင်မွှေးရနံ့က ထူးထူးခြားခြားအနံ့မရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် မုကျင်ကတော့ မွေးရာပါစံပယ်ရနံ့လေးနဲ့ မွေးဖွားလာခဲ့တာဖြစ်လို့ သိမ်မွေ့ပြီးကျက်သရေရှိတဲ့စံပယ်ရနံ့တွေက တစ်အိမ်လုံးသင်းပျံ့နေပါတယ်။

ကောင်းထျန်းချန်က အာဟာရဖြည့်အရည်တွေကိုယူလာပြီး အားနည်းနေပြီဖြစ်တဲ့မုကျင်ကို တစ်လုပ်စာအပြည့် သုံးလေးလုပ်လောက်မော့တိုက်လိုက်တယ်။ စောင်အောက်ကကိုယ်ခန္ဓာလေးက ပြောင်ရှင်းမနေဘူး၊ အဲဒိအစားဖြူဖွေးတဲ့အရေပြားမှာ ခရမ်းရောင်၊ အနီရောင်အမှတ်ရာတွေ ဟိုနားသည်နားဗလပွဖြစ်နေတယ်။ နောက်ပြီး ရင်ဘတ်နဲ့ပေါင် ပတ်ပတ်လည်မှာလည်း နီရဲတွတ်နေပါတယ်။

ကောင်းထျန်းချန်က ဆေးတိုက်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့မလို့… ဒါပေမယ့် ကုတင်ပေါ်ကလူက လူးလွန့်လှုပ်ရှားလာပြီး သူ့ကိုခပ်တိုးတိုးလေးလှမ်းခေါ်လာတယ်။ ငွေ့ရည်ဖွဲ့နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေ ဖြည်းဖြည်းချင်းပွင့်လာပြီး နွမ်းနယ်နေတဲ့သဏ္ဍာန်မှာ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လာပါတယ်။ 

“ဘယ်သွားမလို့လဲ…” မုကျင်က အိပ်ရာကနိုးလာပေမယ့် အသိစိတ်တွေဝေဝါးနေဆဲပါ။ သူ့မြင်ကွင်းတွေရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်တဲ့အထိ မျက်လုံးတွေကိုအချိန်အကြာကြီးကြိုးစားပမ်းစားဖွင့်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ဖက်လူရဲ့ခန့်ညားတဲ့မျက်နှာသွင်ပြင် သူ့မြင်လွှာထဲဝင်လာတဲ့အခါမှာတော့ သူက စကားတစ်ခွန်းဆိုလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အသံတွေက ကြမ်းတမ်းပြီးရှတတဖြစ်နေတယ်။

အားပျော့တဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်က ကောင်းထျန်းချန်ရဲ့အင်္ကျီလက်ကို ကိုင်ဆွဲလာတယ်။ အားအင်တွေကုန်ခမ်းနေတဲ့အိုမီဂါတစ်ယောက်က မှီခိုအားထားရာတစ်ခုလိုအပ်ပါတယ်။ ဒီခဏမှာ မုကျင်ရဲ့လုံခြုံစိတ်ချခြင်းတွေပျောက်ဆုံးနေခဲ့တာ။ သူက နှလုံးသားထဲမှာ အားငယ်နေခဲ့တာပါ။ ဒါကြောင့် တစ်ဖက်လူကို သူ့အနားကနေ တစ်ဖဝါးတောင်မခွာစေချင်ဘူး။

သူက သူ့ကိုယ်သူလိမ်ညာနေမိတုန်းပဲ… ဒီအပြုအမူတွေက အိုမီဂါရဲ့သဘာဝကြောင့်ဖြစ်တာဆိုပြီးတော့လေ။ သူ့စိတ်ခံစားချက်နဲ့ လားလားမှမဆိုင်ပါဘူးပေါ့။ 

“ငါ ကုမ်ပဏီခဏသွားလိုက်ဦးမယ်၊ ခဏနေပြန်လာခဲ့မယ်” ကောင်းထျန်းချန်က အနားတိုးလာပြီး မုကျင်နဖူးပေါ်ပြန့်ကျဲနေတဲ့ အညိုရောင်ဆံပင်တွေကိုသပ်တင်ပေးပါတယ်။ သူ့စကားတွေကလည်း နူးညံ့ညင်သာတယ်။ 

သူ ကုမ်ပဏီမသွားခဲ့တာ တစ်ပတ်ရှိပြီ။ အလုပ်တွေလည်းစုပုံထပ်နေပြီ။ သူက မုကျင်ကို အနားယူပါစေတော့ဆိုပြီး အသာအယာလုပ်ပေးပေမယ့် တစ်ဖက်လူကို နှိုးလိုက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့တာကိုး။

မုကျင်က ကောင်းထျန်းချန်ရဲ့အဖြေစကားကိုကြားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်ကိုမလွှတ်ဘဲ အင်္ကျီစကိုတင်းတင်းဆွဲဆုပ်ထားတုန်းပဲ။ မျက်ရည်တွေဝေ့သီနေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ တိတ်တဆိတ်မော့ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေလှုပ်ရှားသွားပေမယ့် ဘာစကားသံမှထွက်မလာခဲ့ပါဘူး။

ဒါပေမယ့် ကောင်းထျန်းချန်ကတော့ သူ့အိုမီဂါရဲ့စိတ်အခြေအနေကို နားလည်သွားခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ကိုယ်ခန္ဓာကိုအုပ်မိုးလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်လှဲနေတဲ့မုကျင်ကို လက်မောင်းထဲတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ တစ်ဖက်လူရဲ့မျက်နှာက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာလုံးလုံးလျားလျားနစ်မြုပ်နေတယ်။ သူက ကြင်နာစွာပြောပါတယ် “အိုကေ ငါမသွားတော့ဘူး”

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ သူက တစ်စုံတစ်ခုကိုစဉ်းစားမိဟန် နောက်တစ်ခွန်းကို တဆက်တည်းထပ်ပြောပါတယ် “အဲဒိညတုန်းက မင်းငါ့ကိုဘာကတိပေးထားလဲ မှတ်မိသေးလား?”

သူ့ရင်ခွင်ထဲကမုကျင်ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာ ရုတ်တရက်တောင့်တင်းသွားတာ ကောင်းထျန်းချန်ခံစားမိတယ်။ နောက်တော့ ရင်ခွင်ထဲကလူက မပီမသပြန်ဖြေလာတယ် “မမှတ်မိဘူး” ။ သူ့စကားသံက နည်းနည်းလေးလည်း အေးစက်တည်တင်းနေတယ်။ 

ကောင်းထျန်းချန်က ထရယ်ပါတယ်။ နောက်တော့ မုကျင်ရဲ့မာယာလေးဆယ်စကားကိုမကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ စောင်အောက်ကအဝတ်မကပ်တဲ့ကိုယ်ခန္ဓာဆီ လက်တစ်ဖက်ကျူးကျော်လိုက်တယ်။ တစ်ဖက်လူရဲ့နီရဲရောင်ကိုင်းနေတဲ့ အနောက်ဖက်တွင်းဝကို အညှာအတာမရှိနှိုးဆွလိုက်ပါတယ်။ 

“မမှတ်မိဘူးပေါ့? ဒါဆို ဆက်လုပ်လို့ရမလား?”

ရုတ်တရက်ဆန်တဲ့အပြုအမူက သူ့အောက်ကလူကိုတစ်ချက်တုန်ရီသွားစေခဲ့တယ်။ တုန်ယင်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကနေ အသက်ရှုသံတိုးညင်းညင်းလေးလည်း လျှံကျလာတယ်။ မုကျင်က ကောင်းထျန်းချန်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကလွတ်မြောက်ဖို့ကြိုးစားရင်း အော်ဆူလိုက်ပါတယ် “မင်း မကောင်းတဲ့ကောင်!” ဒါပေမယ့် ကံကမကောင်းချင်တော့ သူ့ရဲ့ရှတတအသံက ဟန့်တားချင်တဲ့လေသံ ထွက်မနေပါဘူး။ 

ကောင်းထျန်းချန်ရဲ့လက်တွေက မုကျင်ရဲ့ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့အနောက်ဖက်အဝထဲကို မရပ်မနားတိုးဝင်သွားပြီး အူနံရံတွေထဲက သူကောင်းကောင်းယဉ်ပါးနေပြီးဖြစ်တဲ့ စိတ်အကြွနိုင်ဆုံးနေရာတွေကို ဖိပေးနေတယ်။ မုကျင်ကတော့ သူ့အနောက်ဖက်ကလာတဲ့ အားရကျေနပ်မှုတွေကို အထူးတလည်ခံစားနေရတယ်။ အရှေ့ဖက်အစိတ်အပိုင်းကလည်း ထောင်မတ်လာပြီး အဖြူရောင်ပျစ်ပျစ်အရည်တွေကို လွှတ်ထုတ်ဖို့ကြံတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်လူက သိရှိသွားပြီး အရှေ့ဖက်အပေါက်ကို လက်ချောင်းနဲ့ဖိပိတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ 

“မှတ်မိသွားပြီလား?” ပူနွေးနွေးလေငွေ့တွေက တောက်လောင်နေတဲ့ရမက်ရဲ့တမန်တော်တွေလို စကားသံနဲ့အတူ သူ့နားထဲတိုးဝင်လာတယ်။ မုကျင်က နောက်ထပ်ဘာကိုမှတွေးတောနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါဘူး။ သူ့ဘဝတစ်သက်တာလုံး ဒီလူ့လက်ထဲကလွတ်မြောက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလို့သာ ခံစားနေခဲ့ရပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ… မတိုင်မီကခေါင်းမာမှုတွေအားလုံး အားလျော့ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။ ဒါဆိုလည်း.. ဒီအတိုင်းပဲရှိပါစေတော့…။ မုကျင်က အတွင်းစိတ်ရဲ့ခုခံမှုတွေကိုအားလုံးကို ဖြေဖျောက်လိုက်အပြီးမှာ ဒီလူသူ့ကိုတကယ်ချစ်တဲ့အကြောင်း နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ယုံကြည်ပေးဖို့ ရွေးချယ်လိုက်တော့တယ်။ 

သူက သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်လူရဲ့ပုခုံးရှိရာဆီ ဖြည်းဖြည်းချင်းတွဲချိတ်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်ဝန်းတွေကတော့ ပိတ်တစ်ဝက်ဖွင့်လျက်သားအခြေအနေမှာရှိနေတယ်။ မျက်ဝန်းထောင့်စွန်းမှာတွဲခိုနေတဲ့မျက်ရည်တွေရှိပေမယ့် ထွက်မကျလာခဲ့ဘူး။ မုကျင်က သက်ပြင်းနက်နက်တစ်ရှိုက်ကိုအသာရှိုက်လို့ တုန်ယင်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ပြောခဲ့ပါတယ်။

“ငါမင်းကို…. လက်ထပ်ပါ့မယ်…”

အပူထုတ်လွှတ်ရာအစိတ်အပိုင်းကို ဖိပိတ်ထားတဲ့လက်ချောင်းတွေ အားအင်ဆုတ်ယုတ်သွားတယ်။ နောက်ကျိကျိပူနွေးနွေးအဖြူရောင်အရည်တွေကတော့ နောက်ဆုံးမှာထွက်ပေါက်တွေ့သွားပြီး ပန်းထွက်လာခဲ့တယ်။

…………………