Chapter 86

Chapter 86 : အခြားသူများ၏ ချမ်းသာမည့်လမ်းကြောင်းကို ခိုးယူခြင်း

ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အတိတ်ဘဝ၌ ထိုအလုပ်သမားနှင့် ပတ်သတ်သည့် အကြောင်းများစွာကို ချောင်ဝေ့မင်ထံမှ ကြားခဲ့ဖူးသည်။ သူ၏ အဆိုအရ ထိုအလုပ်သမားသည် ကြွေထည်ပစ္စည်းကို ရောင်းပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ယောက်က မေး၍ သူ့အား လာရှာခဲ့၏။ ထိုအချိန်၌ အလုပ်သမားသည် အလွန်အမင်း နောင်တရသွားခဲ့သော်လည်း ကံဆိုးစွာပင် ပစ္စည်းပြန်ယူရန်အတွက် ထိုရှေးဟောင်းပစ္စည်းရောင်းဝယ်သူအား သူ ရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် သူသည် ဒေါသများအား ရင်ထဲတွင်သာ မျိုသိပ်ထားရုံပင်။

သူသည် ထိုသို့ရောင်းမိသည်အား နောင်တရခြင်း မဟုတ်၊ ၎င်းကို ရောင်းချခဲ့စဥ်က အရေးပေါ်ငွေလိုနေသောကြောင့်သာ။ ထိုအချိန်က ရောင်းစျေးသည် ယွမ်နှစ်သိန်းဖြစ်သော်လည်း လူတိုင်းက သူ့အား အရူးဟု ခေါ်ခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်း၌ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းရောင်းဝယ်သူ ရောက်လာသောအခါ ထိုသူက သူ၏ ပစ္စည်းအား အတုဟုပင် ပြောခဲ့၏။

ထိုရှေးဟောင်းပစ္စည်းရောင်းဝယ်သူသည် အာသွက်လျှာသွက်နှင့် စကားပြောကောင်းသူဖြစ်သည်။ မည်သူမှ နားမလည်သည့် အကြောင်းအရာတစ်ပုံတစ်ပင်ကို ပြောဆိုပြီးနောက် အလုပ်သမားအား သူ၏ လက်ထဲတွင်ရှိသော ပစ္စည်းသည် အမှန်တကယ်ပင် အတုတစ်ခုဟု ထင်သွားစေခဲ့၏။ သူ စိတ်အခြေအနေဆိုးဝါးနေသော အခိုက်တွင် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းရောင်းဝယ်သူက ကရုဏာသက်နေသော အမူအယာဖြင့် ၎င်းကြွေခရားကို ယွမ်တစ်ထောင်ဖြင့် လိမ်လည်ဝယ်ယူသွားခဲ့သည်။

သူသည် ထိုတရုတ်ကြွေထည်အား ရှေးဟောင်းပစ္စည်းရောင်းဝယ်သူထံသို့ ရောင်းချခဲ့ပြီးသောအခါ အလုပ်သမားသည် သူ့အား အနည်းငယ် ကျေးဇူးတင်သလိုပင် ခံစားခဲ့ရသေး၏။ တစ်လပင် မပြည့်သေးသောအချိန်မှာပင် တစ်စုံတစ်ယောက်က ထိုပစ္စည်းအား မြင်သွားခဲ့၍ ယွမ်နှစ်သန်းကျော်ဖြင့်ပင် ဝယ်သွားလိမ့်မည်ဟု မည်သူက သိမည်နည်း။

ထိုအလုပ်သမားသည် လူရိုးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူသည် ထို မိုးထိမြင့်နေသော စျေးနှုန်းအား လိုချင်တပ်မက်မှုမရှိဘဲ သူ၏ ကိုယ်ပိုင် ယွမ်နှစ်သိန်းကိုသာ တမ်းတဝမ်းနည်းနေခြင်းဖြစ်၏။

ထိုသို့ဖြစ်သောကြောင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ထိုရှေးဟောင်းပစ္စည်းရောင်းဝယ်သူ၏ ချမ်းသာမည့်လမ်းကြောင်းကို ခိုးယူရန် ကြိုးစားခြင်းအတွက် အပြစ်ရှိသည်ဟု မခံစားရခြင်းပင်။

အနားသို့ ကပ်လာပြီးနောက် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အလုပ်သမား၏ ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။

ထိုလူသည် အသက်ငါးဆယ်၊ ခြောက်ဆယ်ခန့်သာ ရှိကြောင်း တွေ့ရပြီး သူ၏ အသားအရေမှာ နေလောင်၍ ညိုနေကာ မျက်နှာတွင် အရေးအကြောင်းများရှိလျှက် သူ၏ မျက်လုံးများတွင် စိုးရိမ်နေသော အရိပ်အယောင်များ ရှိနေ၏။ သူသည် ကြွေခရားအား သူ၏ လက်မောင်းများထဲတွင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ပိုက်သယ်ဆောင်ထား၍ တစ်စုံတစ်ယောက်က ၎င်းအား မတော်တဆ တိုက်ချမိမည်ကို အလွန်အမင်း ကြောက်နေသည်။

ထိုလက်မောင်းများက ကြမ်းတမ်း၍ ခြောက်သွေ့နေပြီး တစ်ချက်ကြည့်ရုံနှင့်ပင် နှစ်ပေါင်းများစွာ လုပ်ခဲ့ရသော အလုပ်ကြမ်းများ၏ ဒဏ်ဖြစ်ကြောင်း ပြောနိုင်၏။ သူ၏နောက်ကျောသည် အနည်းငယ် ကုန်းနေပြီး သူ၏ တီရှပ်ပေါ်တွင် ဖုန်တစ်ထပ်ရှိနေသည်။ သူ၏ ဖိနပ်များမှာ ပေါက်ပြဲနေကာ ခြေရာများပင် ခပ်တိမ်တိမ် စွဲထင်နေပြီး ရွံ့များနှင့် ညစ်ပေနေ၍ ၎င်း၏ သက်တမ်းကို ခန့်မှန်းရခက်စေ၏။

"ဦးလေး၊ ဒီခရားကို ရောင်းနေတာလား"

ကျင်းယွင်ကျောင်းက မေးလိုက်သည်။

ထိုစကားနှင့်ပင် အနီးနားရှိ အစားအသောက်ဆိုင်ငယ်လေးများမှ လူများ၏ အာရုံများအားလုံးကို သူတို့ဆီသို့ ဆွဲဆောင်လိုက်နိုင်၏။ ဤ အဖိုးအိုလီသည် ဤကြွေခရားကြီးကို စျေးငယ်လေးဆီသို့ သယ်လာသည်မှာ တစ်လခန့်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ အကြောင်းကို မေးသူများရှိသော်လည်း သူတို့သည် စျေးနှုန်းကို ကြားသည်နှင့် ထွက်သွားကြ၏။

သူတို့တွင် ရှေးဟောင်းပစ္စည်များနှင့် ပတ်သတ်၍ ဗဟုသုတမရှိပေ၊ သူတို့က ဤခရားသည် အလွန်အမင်း ဟောင်းနွမ်းနေပြီး များများစားစား မသိုလှောင်နိုင်၍ အများဆုံးအနေဖြင့် ၎င်းကို အလှဆင်ပစ္စည်းတစ်ခုအနေနှင့်သာ သုံးနိုင်ကြောင်း သိကြသည်။ ယွမ်ဆယ်ဂဏန်းသာဆိုလျှင် သူတို့လက်ခံနိုင်သေးသော်လည်း ယွမ်နှစ်သိန်း...အရူးတစ်ယောက်ကသာ ၎င်းကို ဝယ်လိမ့်မည်ပင်။

သို့ရာတွင် ထိုခရားအား စျေးမေးသူများအားလုံးမှာ များသောအားဖြင့် အသက်လေးဆယ်ကျော် လူကြီးများသာဖြစ်သည်။ ယနေ့၌မူ မိန်းကလေးငယ်လေးတစ်ဦး ပေါ်ထွက်လာလေပြီ။

ထိုမိန်းကလေး၏ ပုံပန်းသွင်ပြင်ကိုလည်း အနည်းငယ်ရင်းနှီးနေ၏။ အကယ်၍ သူတို့သာ မမှားလျှင် ဒါ ချောင်ဝေ့မင်၏ အကြီးဆုံးသမီး မဟုတ်ပါလော။ ကောလဟာလများက ပြောကြသည်မှာ သူမသည် အိမ်မှ နှင်ထုတ်ခံရသည်ဆို၏။ ထိုသည်မှာ အမှန်လော၊ အမှားလော။ 

အဖိုးလီ၏ စိတ်ထားက အတော်လေးကောင်းမွန်၏။

"မိန်းကလေး၊ ငါ ဒီခရားကို ရောင်းနေတာ အတော်လေး စျေးများတယ်ကွယ့်"

"ဦးလေး သတ်မှတ်ထားတဲ့ စျေးကို အရင်ဆုံး ပြောပြရင် ပိုကောင်းပါတယ်။ ကျွန်မ ဒီပစ္စည်းကို အတော်လေး သဘောကျတယ်၊ စျေးက ကျွန်မအတွက် သင့်တော်တယ်ဆိုရင် ကျွန်မ ဒါကို ဝယ်မယ်"

ကျင်းယွင်ကျောင်းက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

အဖိုးလီက ခေါင်းယမ်းလိုက်၏။ ဤမိန်းကလေးငယ်လေးသည် အတော်လေး နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသည်။ သူမသည် သူ ဤသို့ လာရောင်းနေသည်မှာ အချိန်အတော်ကြာပြီဖြစ်ကြောင်း တွေ့မြင်နေရ၍ သူ့ကို သနားနေခြင်းဖြစ်ရမည်။

"ငါ မင်းကို လိမ်မရောင်းပါဘူး။ ငါ့ရဲ့အိမ်ထောင်ဖက်က နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ကုသစရိတ်ရှာဖို့အတွက် ငါ ဒါကို ရောင်းနေတာပါ။ ငါ ဒါကို ယွမ်နှစ်သိန်းနဲ့ရောင်းနေတာ၊ တစ်ပြားမှ မလျော့ဘူး"

အဖိုးလီက ကြွေခရားကြီးကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ၎င်းနှင့် ခွဲခွာရန်အတွက် အနည်းငယ် ဆန္ဒမရှိသလိုပုံစံပြသလိုက်သည်။

သူသည် အတော်လေး ငယ်ရွယ်စဥ်က ဤခရားကို တူးဖော်ရရှိခဲ့၏။ ထိုအချိန်က သူသည် ၎င်း၏ အကြောင်းကို မည်သူကိုမှ မပြောရဲခဲ့ဘဲ နှစ်သုံးဆယ်ကြာအောင် ဖွက်ထားခဲ့သည်။ သူသည် ဤခရား၏ ဇစ်မြစ်ကို မသိသော်လည်း မြေကြီးထဲတွင် မြှုပ်နှံထားသောအရာမှာ ကောင်းသောအရာသာ ဖြစ်သင့်ကြောင်း သူတွေးမိ၏။ ထို့ကြောင့် သူသည် သူ၏ သားများအား သူတို့၏ မိသားစုအမွေအနှစ်အဖြစ် ချန်ထားပေးရန် တွေးခဲ့သည်။

သို့သော် မမျှော်လင့်ဘဲ သူ၏ ဇနီးသည်က နေမကောင်းဖြစ်လာ၏။

သူသည် ဘဝတစ်လျှောက်လုံး အလုပ်ကြိုးစားခဲ့၍ သူ၏ သားများအား အိုးပိုင်အိမ်ပိုင်များဖြစ်စေရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်တွင်တော့ ပိုင်ဆိုင်မှုတစ်ခုမှ မရှိချေ။

သူသည် သားများအား ပိုက်ဆံတောင်းသောအခါ သူ၏ သားနှစ်ဦးစလုံးက သူတို့ဆင်းရဲကြပ်တည်းနေကြောင်း ညည်းတွားကြသည်။ သူသည် လပေါင်းများစွာ တောင်းခဲ့သော်လည်း သူတို့ဆီမှ ငွေတစ်ပြားတစ်ချပ်ပင် တစ်ခါမှ မရခဲ့ပေ။

သေရေးရှင်ရေးတမျှ အခြေအနေများအောက်တွင် သူသည် သူ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဝှက်ထားသော ရတနာကို ထုတ်လာပြီး ငွေအတွက် ရောင်းချရန် အတင်းအကြပ် ခက်ခက်ခဲခဲဆုံးဖြတ်ခဲ့ရသည်။

မမျှော်လင့်ဘဲ ၎င်းကလည်း စိတ်ပျက်စရာဖြစ်သွားခဲ့၏။ ဤအပြင်လူများပင် မဆိုထားနှင့်၊ သူ၏ သားများကပင် ၎င်းမှာ သူ၏ စည်းလွတ်ဝါးလွတ် စိတ်ကူးယဥ်ခြင်းတစ်မျိုးသာဖြစ်၍ ခရားကို ရတနာတစ်ခုသဖွယ် ဆက်ဆံနေခြင်းဖြစ်သည်ဟု စောဒကတက်ကြသည်။

(T/N: သူတို့က သူက ဒီခရားလို အမှိုက်မျိုးကို ရတနာလို ဆက်ဆံနေတာက သူရဲ့စိတ်ကူးယဥ်သက်သက်ပဲလို့ ဆိုပြီး သူ့ကို အရူးလို့ တွေးနေကြတာပါ။)

"ယွမ်နှစ်သိန်းလား။ ဦးလေး၊ ဒီနားမှာရှိတဲဲ့ ဘဏ်ဖွင့်တဲ့အချိန်အထိစောင့်ပြီးရင် ကျွန်မနဲ့အတူ အဲဒီကိုလိုက်ခဲ့ပါ။ ကျွန်မ ဦးလေးဆီကို ပိုက်ဆံလွှဲပေးမယ်"

အဖိုးလီက သူ၏ သားနှစ်ယောက်အား မကျေမနပ်နှင့် ဝမ်းနည်းနေဆဲမှာပင် ကျင်းယွင်ကျောင်းက ရုတ်တရက် ထပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။