MM Story Teller

Chapter 87

Viewers 14k

Chapter 87 : ဆုံးဖြတ်ချက်ချခြင်း

ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ စကားများက လူတိုင်းအား ဆွံ့အသွားစေပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားစေ၏။ အချို့လူများက ကျင်းယွင်ကျောင်းအား လက်ညှိုးထိုး၍ ခေါင်းများကို ခါယမ်းကာ စတင်၍ လှောင်ပြောင်ရယ်မောလာကြသည်။

သူတို့သည် ယခင်က ချောင်ဝေ့မင်ထံမှ ဤမိန်းကလေးသည် အသိတရားမရှိကြောင်း ကြားဖူးပြီးသားဖြစ်၏။ သို့သော် သူတို့သည် သူတို့ရှေ့ရှိ ဤမြင်ကွင်းကို မမြင်ရသေးခင်အထိ ၎င်းကို သူ၏ အပြောသက်သက်ဟုသာ ထင်ခဲ့ကြသည်။

"ကလေးမလေး၊ ရွှေစက္ကူ ငွေစက္ကူ နှစ်သိန်း မဟုတ်ဘူးနော် ဟားဟား"

တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ပင် ရယ်မောလိုက်၏။

(T/N : ရွှေစက္ကူ ငွေစက္ကူ ဆိုတာ တရုတ်အသုဘတွေမှာ သေသူအတွက် တမလွန်မှာ သုံးဖို့ငွေအဖြစ် မီးရှို့ပေးတာတွေပါ။ ဇာတ်ကားတွေထဲမှာပါတဲ့ ရွှေသစ်ရွက်၊ ငွေသစ်ရွက်ပုံစံလေးတွေလေ။)

အဖိုးလီသည် ရှေးဟောင်းခရားကြီးကို ပိုက်ထားရင်း သူ၏ ရတနာအား ပေးလိုက်ရန် ငြင်းဆန်နေသည်။ သူသည် အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့နေမိ၏။ သူသည် လူရိုးတစ်ယောက် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သော်လည်း သူ့ကိုယ်သူတော့ လွယ်လွယ်ကူကူ လှောင်ပြောင်ခွင့် မပြုနိုင်ပေ။ အကယ်၍ သူ၏ရှေ့၌ရှိသောသူမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သာ မဟုတ်ပါက သူသည်လည်း သူမအား စတင်ပြစ်တင်ရှုတ်ချနေပြီဖြစ်သည်။

ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမအား လှောင်ပြောင်နေကြသူများကြောင့် အနှောက်အယှက် ဖြစ်မသွားပေ။ သူမက စာအိတ်တစ်လုံးကိုသာ ထုတ်ယူလိုက်သည်။

"တကယ်လို့ ဘဏ်ကနေတဆင့် ငွေလွှဲရတာ ဦးလေးအတွက် အခက်အခဲရှိမယ်ဆိုရင်လည်း ကျွန်မ ငွေသားနဲ့ ပေးနိုင်ပါတယ်။ ပိုက်ဆံက ဒီမှာ အပြည့်ရှိတယ်။ ကျွန်မ ထုတ်ပေးရတော့မလား"

အဖိုးလီက လက်ငင်းငွေချေခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဥ်လျှင် ဘဏ်ငွေလွှဲခြင်းက ပို၍ လုံခြုံသော ရွေးခြယ်မှုဖြစ်ကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။ စင်စစ် ဤနေရာ၌ လူအတော်လေးများ၏။ အသက်ကြီးကြီး ဦးလေးကြီးသည် ငွေသားများစွာကို သယ်၍ လမ်းလျှောက်ခြင်းက သေချာပေါက် အန္တရာယ်ရှိကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။

"လက်ငင်း ငွေချေမယ်တဲ့လား"

စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် သူတို့အား လှောင်ပြောင်နေသောသူများသည် ချက်ချင်း မတ်တပ်ထရပ်မိသွားကြပြီး မယုံကြည်နိုင်သောကြောင့် စားလက်စအစားအသောက်များဖြင့် လည်ပင်းတစ်သွားကြ၏။

သူတို့ စောင့်ကြည့်နေစဥ်မှာပင် ကျင်းယွင်ကျောင်းက စာအိတ်ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ် စီထုတ်ထားသော ငွေစက္ကူအုပ် နှစ်ဆယ်ကို ထုတ်ပြလိုက်သည်။ တစ်ဖက်မှ လက်ခံသည့်လူက အတုဟု ထင်နေမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ပိုက်ဆံအား နှစ်ခါပြန်စစ်ဆေးနိုင်စေရန် အနီရောင်အထုပ်ကို သူ၏ လက်ထဲသို့ အလျင်အမြန် ထည့်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် သူမသည် သူ့ထံမှ ကြွေထည်ပစ္စည်းကို ကတိုက်ကရိုက် ယူလိုက်သည်။

အဖိုးလီသည် ရောင်းစျေးအား ယွမ်နှစ်သိန်းဟု သတ်မှတ်ထားသော်လည်း သူသည် ခရားအား အမှန်တကယ် ရောင်းနိုင်လိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။ ယခုအခါ သူသည် ခရားကို ရောင်းလိုက်ပြီဖြစ်၍ တကယ် အံသြလွန်း၍ စကားမပြောနိုင်တော့။

ထိုအနီရောင် ယွမ်တစ်ရာတန်အထပ်လိုက်သည် အဖိုးလီ၏ မျက်လုံးများအား နီရဲလာစေသည်။ သူသည် ထိုငွေများအား အတတ်နိုင်ဆုံး ဂရုတစိုက်ဖြင့် တွန့်ဆုတ်တွ့န်ဆုတ် ထိလိုက်၏။ ပိုက်ဆံအစစ်တစ်ရွက်ချင်းစီတိုင်းတွင် သူသည် သူ၏ ဇနီးသည်အတွက် ကျဆင်းနေသော မျှော်လင့်ချက် ရောင်စဥ်လေးများကို ခံစားနေရသည်။

သို့ရာတွင် နောက်ဆုံး၌ သူက အံ့သြထိတ်လန့်နေခြင်းမှ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ဤယွမ်နှစ်သိန်း၏ ပိုင်ရှင်သည် ဤလုံမပျိုငယ်လေးဖြစ်ကြောင်း သတိရသွား၏။

သူက ထပ်မံ၍ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ခပ်လေးလေးချလိုက်သည်။

"ငါ ပိုက်ဆံလိုကောင်းလိုနေလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းရဲ့ပိုက်ဆံကိုတော့ လွယ်လွယ်မယူနိုင်ဘူး။ မိန်းကလေး၊ မင်းရဲ့မိဘတွေ သေချာပေါက် ဒါကို မသိလောက်ဘူး။ သူတို့သာ...."

"ဦလေး၊ စိတ်အေးအေးထားပါ။ ဒီပိုက်ဆံတွေရဲ့မူလရင်းမြစ်က သန့်ရှင်းပါတယ်။ ကျွန်မမှာ မိဘတွေလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ ကျွန်မရဲ့ကိုယ်ပိုင်ပိုက်ဆံကို ကျွန်မရဲ့ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ သုံးလို့ရပါတယ်"

ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူ၏ သံသယကို ရှင်းလင်းပေးလိုက်၏။

"ဒါ အမှန်ပဲလား"

အဖိုးလီသည် သူမအား မယုံကြည်နိုင်သေးပေ။

"ဒီစျေးသေးသေးလေးထဲမှာ ကျွန်မကို သိတဲ့သူတွေ အများကြီးရှိတယ်။ ဦလေး မေးရင်မေးကြည့်သလောက် တိတိကျကျ သိလာမှာပါ"

သူမသည် ယခုအချိန်တွင် သူမ၏ အကြောင်းအား တီးတိုးအတင်းပြောနေသမျှကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားပြီးဖြစ်သည်။

သူမ ပြောလိုက်သည်နှင့် လူများစွာက သံသယဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလာကြ၏။

"လောင်လီ၊ ဒီမိန်းကလေးရဲ့ စေတနာကို လက်ခံပြီး ပိုက်ဆံကို ယူလိုက်ပါ။ သူက ချောင်မိသားစုရဲ့ကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် သူတို့ရဲ့ သမီးအရင်း မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါသိသွားပြီးတော့ ချောင်မိသားစုက သူ့ကို အိမ်ကနေ နှင်ထုတ်လိုက်ကြတယ်။ အခု သူက တစ်ယောက်တည်းနေနေတာ၊ ဒါကြောင့် ဒီပိုက်ဆံတွေက ချောင်ဝေ့မင်နဲ့ လုံးဝမဆိုင်တာ သေချာတယ်"

ဝင်ပြောလိုက်သော သူသည် အဖိုးလီနှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်း၍ သူ၏ မိသားစုအခြေအနေကိုလည်း သိသည်။

ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူပြောလိုက်သည့် "သူ့ကို အိမ်ကနေ နှင်ထုတ်လိုက်ကြတာ" ဟူသော စကားကို ကြားသောအခါ သူမ၏ နှလုံးသားသည် အေးစိမ့်သွား၏။ ချောင်ဝေ့မင်သည် သူ၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို အလွန်အလေးထားသော သူတစ်ယောက်ဖြစ်ရာ သူသည် သူ၏ နာမည်ကို အဖတ်ဆယ်ရန်အတွက် ဤကဲ့သို့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ပြောထားသည်မှာ အသေအချာပင်။

"ဒါ...ဒါဆို ငါ တကယ် ဒါကို ယူလို့ရတယ်လား"

အဖိုးလီက သတိကြီးစွာဖြင့် မေးလာရှာသည်။

ကျင်းယွင်ကျောင်းက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

"ဦးလေး၊ ဦးလေးရဲ့ဇနီးက နေမကောင်းဖြစ်နေတယ်လို့ ကြားတယ် ဟုတ်လားဟင်။ ကျွန်မ သူ့ရဲ့အခြေအနေကို မေးလို့ ရမလား"

"ငါ အဲဒါအတွက် ဆေးပညာအခေါ်အဝေါ်တွေကိုတော့ တကယ်မသိဘူး၊ ငါသိတာက သူက မကြာခဏ ခေါင်းကိုက်တယ်။ နေ့တိုင်း သူ့ရဲ့ခေါင်းက ကြယ်တွေပါ မြင်ရတဲ့အထိ နာပေမယ့် သူက အတွန့်တက်တဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်းတောင် မပြောဘူး။ ညတိုင်း ညတိုင်း သူ တစ်ညလုံး ကောင်းကောင်း မအိပ်နိုင်ဘူး။ ဆရာဝန်တွေက သူ့ကို ခွဲစိတ်မှုလုပ်ဖို့ အားမပေးဘူး၊ ဒါကြောင့် ငါတို့ ဆေးတွေအပေါ်မှာပဲ များသောအားဖြင့် အားထားနေရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆေးတွေက စျေးကြီးလွန်းတယ်။ အဲဒီအပြင် သူ အစာမစားတဲ့အချိန်ကျရင် ရောဂါဟောင်း ပြန်ထလာပြီး သူ့ရဲ့အခြေအနေက ပိုဆိုးလာတယ်။ အခုအချိန်မှာ ငါ အကြပ်အတည်းထဲမှာ ပိတ်မိနေတာ။ ဒီယွမ်နှစ်သိန်းက သူ့ကို အချိန်ခဏလေး တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားနိုင်ဖို့အတွက်ပဲ လုံလောက်မှာလေ"

အဖိုးလီ၏ အမူအယာမှာ မည်းမှောင်ကာ လေးလံထိုင်းမှိုင်းသွားပြီး သူ သက်ပြင်းများ အထပ်ထပ်ချနေလေသည်။

ကျင်းယွင်ကျောင်းက အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူမ စာရွက်တစ်ရွက်ကို ယူလိုက်ပြီး အဖိုးကန်၏ ဖုန်းနံပါတ်ကို ချရေးလိုက်၏။ သူမသည် မူလက သူမ၏ နာမည်ကို ချရေးပေးလိုက်ချင်သော်လည်း သူမ၏ အသက်အရွယ်နှင့်ဆိုလျှင် မည်သူကမှ သူမကို ယုံမည်မဟုတ်ပေ။

"ဒါ ကျွန်မနဲ့သိတဲ့ သမားတော်ကြီးပါ၊ အကူအညီလိုရင် သူ့ကို သွားရှာလို့ ရပါတယ်"

"ကျင်းယွင်ကျောင်း၊ စျေးပေါတဲ့ အပျက်မ၊ နင် ငါ့ရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ ပိုက်ဆံတွေအများကြီး ဝှက်ထားရဲတယ်ပေါ့"

တစ်စုံတစ်ယောက်သည် သူတို့နှင့် ဆယ်မီတာခန့်အဝေးမှပင် အော်ဟစ်ကြိမ်းဝါးလာ၏။ သူမ၏ စကားမဆုံးသေးမီမှာပင် ထိုလူသည် သူမဆီသို့ အဝေးမှ အလောတကြီး ပြေးလာနေသည်။

Prev Next