Chapter 65

🦊Chapter 65

Arc 5 - တော်ဝင်မင်းသမီးကို မှားယွင်းလက်ထပ်မိခြင်း

5.5 - သူမရဲ့ပစ္စည်းပျောက်သွားတယ်

လှည်းကို လမ်းတစ်လျှောက်မောင်းနှင်လာကြပြီး အတွင်းဘက်တွင်တိတ်ဆိတ်နေပေသည်။ ကျန့်ရှောက်ရှီး အချိန်အတန်ကြာအောင်တိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ သူပါးစပ်ကိုဖွင့်ကာစကားပြောလာခဲ့သည်။

"ကြင်ယာတော် မင်းက နန်းတော်ထဲမှာပဲကြီးပြင်းလာပြီး ဘယ်ကိုမှလည်းမရောက်ဖူးသေးဘူး... သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့ နန်းတော်အပြင်ဘက်က အရသာရှိတဲ့စားစရာတွေလည်း မစားဖူးသေးဘူးပဲ... အပြင်မှာပဲ နေ့လည်စာ စားလိုက်ကြမလား..."

ရွှယ်လင်က စာအုပ်ဖြင့် သူ့ပါးသူခပ်ဆတ်ဆတ်လေးပုတ်ပြီး လက်ခုံဖြင့်ထောက်ထားလိုက်သည်။ စကားပြောလာသည့်အသံကိုကြားသည့်အခါ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး အနှီယောကျ်ားပျို၏မျက်နှာထက်တွင် အမူအရာတစွန်းတစရှိမနေသော်လည်း ရွှယ်လင်က သူ၏တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်သောမျက်နှာပေါ်မှ တင်းမာနေမှုနှင့် တုံ့ဆိုင်းတွေဝေမှုတို့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

သူသည် အချိန်ကိုတွက်ဆကြည့်လိုက်ပြီး ယနေ့တွင် အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်က နန်းတော်သို့အပြန်လမ်း၌ ခွေး ပေါက်လေးတစ်ကောင်နှင့် တွေ့ရမည့်နေ့ပင်ဖြစ်ကြောင်းသိရှိလိုက်၏။ ယနေ့တွင် နန်းတော်ထဲ၌ နေ့လည်စာတည်ခင်းမည်ဖြစ်လေရာ အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်က ပွဲမပြီးမချင်းပြန်မည်မဟုတ်ပေ။ သူစဉ်းစားကြည့်ပြီးနောက်တွင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီလေ.."

ကျန့်ရှောက်ရှီးက သူခေါင်းညိတ်ပြသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ အပြုံးရေးရေးခန့်ပေါ်လာခဲ့၏။ သူ အင်မတန်ပျော်ရွှင်နေဟန်ဖြင့် အပြင်ဘက်သို့ခေါင်းပြူထုတ်လိုက်ရင်း သီးသန့်အခန်းတစ်ခန်းကို ပြင်ဆင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ဟင်းပွဲအချို့နှင့်သေရည်ကို မှာခိုင်းလိုက်သည်။

သူ အမှန်တကယ်ကိုပျော်ရွှင်နေပေသည်။ ဤသည်မှာ သူတို့လက်ထပ်ပြီးသည့်နောက် သူ၏ဇနီးဖြစ်သူနှင့် ပုံမှန်အတိုင်းနေ့လည်စာစားရခြင်းပင်။ မင်္ဂလာပွဲပြီးသည့်နောက် သူတို့တစ်ကြိမ်သာ ထမင်းအတူစားရသေးပြီး ရွှယ်လင်၏ အလေးမထားသည့်မျက်နှာက သူ့အားစိတ်ဓာတ်ကျစေခဲ့သည်။

သူက တစ်ဖက်လူ၏လှောင်ပြောင်ထိုးနှက်သည့်စကားလုံးများဖြင့် နှင်ထုတ်ခံတတ်ပြီး ကြင်ယာတော်၏အခန်းကိုလည်း ဘယ်သောအခါမှ နောက်တစ်ကြိမ်မဝင်ရတော့ပေ။ သူတို့သာ စစ်သူကြီး၏နန်းဆောင်သို့ ယခုလိုပြန်မလာခဲ့ပါက သူ၏ဇနီးကိုနောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တွေ့ရမည်လားပင် မသိနိုင်ပေ။

စစ်သူကြီးက သူမအနီးတွင်နေနိုင်ရန် ဆင်ခြေရှာတွေ့သွား၍ အင်မတန်ပျော်နေခဲ့သည်။

ရွှယ်လင်က အစားဂျေးများသူမဟုတ်ပေ။ သို့သော် သူက စည်းမျဉ်းအတိုင်းနေထိုင်ရမည်ကိုသိနေပြီး အခွင့်အရေးရလျှင်ပျော်ပျော်နေတတ်ပေသည်။ ကျန့်ရှောက်ရှီးက မြို့တော်၏အကောင်းဆုံးသောစားသောက်ဆိုင်တွင် နေရာကြိုတင်ယူထားခဲ့၏။ နေ့လည်စာစားချိန်ဖြစ်၍ သီးသန့်အခန်းများမရှိတော့လျှင်ပင် စားသောက်ဆိုင်က အခန်းတစ်ခန်းကို မရရအောင်ယူပေးလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

ထို့အပြင် သူတို့ကလည်း ကျန့်ကော်စစ်သူကြီးနှင့်တော်ဝင်မင်းသမီးတို့ဖြစ်နေသည်။

လှည်းက စားသောက်ဆိုင်သို့ရောက်လာသည့်အခါ ကြီးကြပ်သူက ဆိုင်တံခါးဝတွင် အသင့်စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။ ကျန့်ရှောက်ရှီးက ရွှယ်လင်ကိုကူညီပေးရန် လှည်းပေါ်မှဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းလာသည်ကိုကြည့်နေရင်း မနေနိုင်တော့ဘဲ စစ်သူကြီး၏တော်ဝင်မင်းသမီးအပေါ်မြတ်နိုးမှုကို သက်ပြင်းမောချလိုက်မိသည်။

ရွှယ်လင်မှာ သူ၏ပုံစံအမှန်ကို ဖုံးကွယ်မထားလင့်ကစား ဖြတ်သန်းသွားကြသူတိုင်း သူ့အားစေ့စေ့မကြည့်ရဲကြချေ။ သူတို့အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားပြီးသည့်နောက် လမ်းမဘေးဘက်မှလူများက ကျောချမ်းစပြုလာကြသည်။ ယင်းမှာ လွန်ခဲ့သောရက်အနည်းငယ်က တစ်မြို့လုံး ချီးမြှောက်ခဲ့ကြသည့် အကြီးမားဆုံးမင်္ဂလာပွဲမှ မောင်နှံနှစ်ဖော်၏အခြေအနေပင်။ အရည်အချင်းမြင့်မားသည့် ယောကျ်ားပျိုတစ်ယောက်နှင့် အလှပဂေးမိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်ဖြစ်၍ အရာရာမှာ လိုက်ဖက်ညီနေပေသည်။

စားသောက်ဆိုင်မှာ အဆိုပါ မျိုးရိုးမြင့်ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ကို အချိန်ကြာအောင် မစောင့်ခိုင်းရဲပေ။ သူတို့သီးသန့်ခန်းကိုရောက်ပြီးမကြာမီပင် ဟင်းပွဲများအားလုံးရောက်လာခဲ့ကာ စားပွဲထိုးများက အသံမထွက်စေရဘဲနောက်ပြန်ဆုတ်သွားခဲ့ကြသည်။ ရွှယ်လင်၏ အကြည့်များက ဟင်းပွဲများအပေါ်တွင်ဝေ့ဝဲနေခဲ့ပြီး သူ၏အေးစက်သည့်အမူအရာက အတန်ငယ်ပျော့ပျောင်းသွားခဲ့သောကြောင့် ကျန့်ရှောက်ရှီး၏ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေရမှုများက အနည်းငယ်ပြေလျော့သွားခဲ့ရသည်။

"ကြင်ယာတော် ဘာစားချင်လဲ... ကိုယ်မင်းအတွက် ယူလာပေးမယ်လေ.."

ရွှယ်လင်က ဖြည်းညှင်းစွာပင်မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး ထိုယောကျ်ားပျို၏ ထိုင်းမှိုင်းနေသောအမူအရာက သူ့အားအပျင်းပြေစေသလိုခံစားရသည်။ အတိတ်တွင် သူကမောက်မာသော်ငြားသိမ်မွေ့ပြီး သူ့(ရွှယ်လင်)အတွက် အရှေ့တွင်ရပ်ကာ အရာအားလုံးကို ပိတ်ဆို့တားဆီးပေးခဲ့သည်။ ရံဖန်ရံခါတွင် သူက နူးညံ့ညင်သာပြီး အလျှော့ပေးတတ်ကာ ရွှယ်လင်အား အနာပေးလိုက်ဆေးကျွေးလိုက်နှင့် ရှိခဲ့သည်။ ရွှယ်လင်က သူနှင့်ထိုအတိုင်းရှိနေရသည်ကို နှစ်သက်သည့်တိုင် သူ့အပေါ်လက်ရှိသဘောထားက အနည်းငယ် စိတ်ပျက်အားလျော့စရာကောင်းနေသည်။ "စစ်သူကြီး ထပ်ပြီးဟန်မဆောင်ပါနဲ့တော့... ဒီမှာအပြင်လူ မရှိတော့ပါဘူး..."

သူ့စိတ်ထားကနူးညံ့နေသော်လည်း ပြောရန်လိုအပ်သည်ကိုပြောရပေမည်။ ထိုယောကျ်ားပျိုက မင်္ဂလာခန်းဝင်သည့်ညတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အရာများကို မရှင်းပြနိုင်စေကာမူ ရွှယ်လင် ခြေတစ်လှမ်းပင်နောက်မဆုတ်နိုင်ချေ။

ကျန့်ရှောက်ရှီး တူကိုဖိကြိတ်နေပြီး သူ၏မျက်လုံးများက နက်မှောင်လာသည်။

"ရှင်မ မင်းရဲ့ခင်ပွန်းက ဟန်ဆောင်နေတာမဟုတ်ဘူး..."

ရွှယ်လင်၏မျက်နှာက အရွဲ့တိုက်နေပုံနှင့်တူပြီး မလှုပ်မယှက်မျက်နှာထားက နောက်တစ်ဖန်ပေါ်လာသောကြောင့် တစ်မနက်လုံး အရိပ်တကြည့်ကြည့်ဖြင့် ဖြည့်ဆည်းပေးလာသည့် ကျန့်ရှောက်ရှီးကို စိတ်တိုလာစေသည်။ 

"စစ်သူကြီးက ကျွန်မကို အရှင်မင်းသမီးလို့တောင်မခေါ်တော့ဘူးပဲ..."

ကျန့်ရှောက်ရှီးမှာ ကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့်သက်ပြင်းရှိုက်လိုက်ရင်း မူလပြဿနာကို သေချာမဖြေရှင်းပါက သူ့ဘဝတွင် အနှီသူအနားကို နောက်ထပ်မကပ်နိုင်တော့မည်ကို သိလိုက်သည်။

"ရှင်မ...ကိုယ်တို့ မင်္ဂလာခန်းဝင်တဲ့ညက ပြောခဲ့တာတွေကို မှတ်မိဦးမယ်ထင်ပါတယ်..."

ရွှယ်လင်က အသားတစ်ဖတ်ကို စိမ်ပြေနပြေတူဖြင့်ညှပ်ယူပြီး အေးအေးလူလူဝါးနေသည်။ ကျန့်ရှောက်ရှီး ပြောနေသည်က ရပ်သွားသည့်အခါ တစ်ဖက်လူကိုဆက်ပြောရန်အချက်ပြလိုက်သည်။ 

သူ၏ပုံမှန်အကျင့်များက စစ်သူကြီးကို ပုံတူကူးထားပုံရသည်။ အကြောင်းမှာ ကျန့်ရှောက်ရှီးက သူပြောချင်သည့်စကားတိုင်းကို ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်ပြောတတ်သောကြောင့်ပင်။

သူက နောက်ခံမိသားစုအကြောင်း၊ ကျန့်ကော်စစ်သူကြီးအိမ်တော်မှစည်းမျဉ်းများ၊ ကလေးဘဝမှကြုံတွေ့ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည့် အတွေ့အကြုံများ၊ တော်ဝင်မိသားစုအပေါ် သူ၏မကျေနပ်ချက်များ၊ ဧကရာဇ်အရှင်အပေါ် လေးစားမှုမပေးခြင်းနှင့် ဆန္ဒမပါဘဲ အတင်းအကျပ်ထိမ်းမြားခံရသည့်ကိစ္စများကိုပြောပြလာသည်။

အရာအားလုံးက အကြောင်းရှိ၍ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်ပင်။ သူ၏ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုများက အလွန်အမင်းကွဲပြားခြားနားနေပြီး စိတ်ခံစားချက်တို့ကို ထိန်းသိမ်းလိုက်သည့်အခါ ပိုမိုရှင်းလင်းလာရ၏။

"အဲဒါတွေကြောင့် မင်းကို ကိုယ်တို့မင်္ဂလာခန်းဝင်တဲ့ညက အဲဒီလိုစကားတွေပြောခဲ့ရတာပါ..."

ရွှယ်လင်က မျက်ဝန်းများကိုပင့်တင်ပြီး သူ့အားကြည့်လာလေသည်။ သူ၏စကားများကပြင်းထန်ပြီး ထိုသို့သောဝန်ခံမှုကြောင့် ရွှယ်လင်ကသူ့အားယခင်အတိုင်း အေးစက်စက်နှင့်လျစ်လျုရှုထားနေဦးမည်ကို သူကြောက်နေမိသည်။

"အဲတော့..." 

သို့သော်လည်း ၎င်းက ရွှယ်လင်ကြားချင်နေသည့်စကားမျိုးမဟုတ်ပေယ အဆိုပါ ဆင်းရဲဒုက္ခများကြောင့် သူ့အားအပြစ်တင်မရလေရာ တစ်ဖက်လူ၏ကိုယ်ရေးကိုယ်တာများကြောင့် သူ မငြီးငွေ့ချင်ပေ။ ထိုလူပြောချင်သည့်အဓိပ္ပါယ်အရ သူက အကြောင်းမရှိဘဲ ကြားညပ်သွားသည့် သိုးဖြူလေးနှယ်ဖြစ်နေလေသည်။ ထိုသူထံတွင် မကျေနပ်ချက်များက တောင်လိုပုံနေပြီး မည်သူကငိုသင့်သည်ကိုပါ မသိတော့ပေ။

 "ရှင် တကယ်ပြောချင်တာကဘာလဲ... ရှင့်မိသားစုက ထောင်ချောက်ဆင်ခံလိုက်ရလို့လား ဒါမှမဟုတ် ရှင်ကကျွန်မနဲ့နေရတာကို စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်နေတာလား..."

ကျန့်ရှောက်ရှီးမှာ သူ့စကားများက အနှီသူအပေါ် မည်သို့မျှမသက်ရောက်သည့်အပြင် ထိုသူက ထိတ်ပျာသွားခြင်းမျိုးပင်မရှိကာ စိတ်ဆန္ဒမရှိခြင်းကိုပင် ခံစားနေရမှန်းသိရှိသွားလေသည်။ ထိုသို့သောလူထံသို့ ချဉ်းကပ်သွားချင်ပြီး ရယူလိုစိတ်ပြင်းပြနေသည်မှာ သူ့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။ ထိုသို့သော စကားမျိုးကလည်း သူမစိတ်ကိုမလှုပ်ရှားစေခဲ့လျှင် တစ်ဖက်လူအပေါ် သူ၏ခံစားချက်များထုတ်ပြနေသည်ကို ရုတ်သိမ်းလိုက်ရတော့မည်ဖြစ်သည်။

ထို့အပြင် ယခုက ရှေးခေတ်ဟောင်းတစ်ခုပင်။ အနှီယောကျ်ားပျို၏ဝိညာဉ်က ရွှယ်လင်အနောက်သို့လိုက်နေပြီး သူထံသို့ ကူးပြောင်းလာလင့်ကစား သူက ဤကမ္ဘာတွင်အမှန်တကယ်တည်ရှိနေခဲ့ပြီး ထို့ကြောင့်ပင် ကမ္ဘာတိုင်း၌ အနှီကမ္ဘာ၏စရိုက်အချို့ဖြင့် မလွှဲမရှောင်သာ ချိတ်ဆက်ခဲ့ရသည်။

ယခင်က အစားထိုးထားသော ဇာတ်ကြောင်းဖြင့် ကမ္ဘာတွင် လူတိုင်းကပွင့်လင်းပြီး ပိုင်ဟုန်၏ အနောက်ပေါက်ကိုရယူလိုသော ဆန္ဒက သူ၏အကျိုးအကြောင်းဆင်ခြင်နိုင်စွမ်းထက်ပိုမိုမြင့်မားလာခဲ့သည်။ သူရွှယ်လင်နှင့် အတူရှိနေလျှင် မည်သည့်အရာကမှ ပိတ်ပင်ထားနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

ဤကမ္ဘာမှ ကျန့်ရှောက်ရှီးသည် အဆုံးတွင် လူထုခေါင်းဆောင်ဖြစ်နေဆဲပင်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသား ယောကျ်ားတစ်ယောက်က သူ၏ 'ဇနီးလေး'ကိုအလျှော့ပေးရန် အတော်လေး စဉ်းစားချင့်ချိန်ရပေမည်။

ကံကောင်းစွာဖြင့် သူ ယခုချက်ချင်းပင် စဉ်းစားချင့်ချိန်နိုင်သွားခဲ့ပြီ။

"မဟုတ်ဘူး...ကိုယ်မင်းဆီကနေ ခွင့်လွှတ်မှုကိုတောင်းခံနေတာမဟုတ်ဘူး...အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အတွက် လက်ထပ်တာက ဘယ်လိုအဓိပ္ပါယ်လဲဆိုတာ ကိုယ်သိပါတယ်... မင်္ဂလာခန်းဝင်တဲ့ညမှာ ကိုယ့်ကို တစ်ခါလေးတောင်မမြင်ဖူးသေးတဲ့ သတို့သမီးက ဒီလိုမျိုး ကြမ်းတမ်းတဲ့စကားမျိုးပြောခံရတာ မင်းလည်းသေချာပေါက် စိတ်ထိခိုက်မှာပါပဲ..." 

သူ မျက်လွှာချသွားပြီး သူ့အမူအရာများက ပြောမပြတတ်သည့် နောင်တတရားများဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။

"ဒါကို မလုပ်သင့်မှန်းသိပါတယ်... ဒါပေမဲ့ စကားဆိုတာ ကျွံပြီရင်ပြန်နှုတ်လို့မရတာမျိုးပဲ...ကိုယ်အခု လုပ်နိုင်တဲ့တစ်ခုတည်းသောအရာက ကိုယ်အပြစ်ရှိစိတ်ခံစားနေရတာကို နည်းသွားအောင် ခံစားချက်အစစ်အမှန်တွေကိုဖွင့်ထုတ်လိုက်တာပဲ..."

ရွှယ်လင်က ရယ်မောလိုက်ပြီး ထိုရယ်မောမှု၏ နောက်ကွယ်မှအဓိပ္ပါယ်မှာ မရှင်းလင်းပေ။

"အင်း...ပြီးတော့ရော... လောကဝတ်တွေနဲ့ဝေးကွာတဲ့နေရာမှာ ဘဝကိုရှင်သန်သွားပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဧည့်သည်တွေလို ဆက်ဆံကြမယ်...ပြီးတော့...အပြင်လူတွေနဲ့ ကျွန်မရဲ့ အစ်ကိုတော်ဧကရာဇ်က ကျွန်မတို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက မှားယွင်းနေတာမျိုး မရှိပါဘူးလို့ စိတ်ချယုံကြည်သွားစေချင်တာလား.."

"မဟုတ်ဘူး..."

သူ အလိုရှိသည့်အရာက ယဉ်ကျေးမှုနှင့် လောကဝတ်များကြောင့် အလှမ်းဝေးသွားရသည့်အဖြစ်မျိုးလုံးဝမဟုတ်ပေ။

"သုံးရက်တည်းရှိသေးပေမဲ့ ကိုယ်က ကိုယ့်ဇနီးလေးအပေါ် ချစ်မိနေပြီမှန်းသိပါတယ်..."

"မင်္ဂလာခန်းဝင်တဲ့ညက ပဝါစလေးကို မ'ပြီး ကိုယ့်ကိုကြည့်လာတဲ့အချိန်တည်းက ကိုယ်မင်းကို ချစ်မိသွားခဲ့တယ်... ကိုယ်တိုင်တောင်မသိလိုက်ဘဲ မင်းအနားမှာပဲကပ်နေချင်တယ်...ဂရုစိုက်ပေးချင်တယ်...ချစ်ပေးချင်တယ်..."

ထိုနေရာအရောက်တွင် အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော် နေလာခဲ့ပြီး အချစ်ရေးကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှမထိတွေ့ခဲ့ဖူးသော စစ်သူကြီးခမျာ ရုတ်တရက် မျက်နှာနီမြန်းလာခဲ့သည်။

"ကိုယ်မင်းကို စိတ်ထိခိုက်အောင်လုပ်မိတာ သိပါတယ်...ကိုယ့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးဖို့လည်း မတောင်းဆိုပါဘူး... ကိုယ်မင်းအနားမှာ ဘာအကြောင်းပြချက် ဘာစိတ်မှမရှိဘဲ နေချင်တဲ့အကြောင်းကို ပြောချင်ရုံပါ..ဒါပေမဲ့ ကိုယ်မထိန်းထားနိုင်တော့ဘူး...မင်းကိုသိစေချင်တယ်..."

ရွှယ်လင်မှာ ထိုယောကျ်ားပျို၏ ထိပ်တန်းရောက်နေသည့် အချစ်များအပြည့်ဖြင့် အချိုသပ်စကားစွမ်းရည်ကို တိတ်တဆိတ်ဆဲရေးချင်နေပြီဖြစ်သည်။ ရွှယ်လင့်နေရာတွင် အမျိုးသမီးငယ်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေခဲ့ပါက သူ့ကြောင့် အရည်ပျော်ဆင်းသွားလောက်ပြီဖြစ်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ရွှယ်လင်က ထိုသူနှင့်ဘဝပေါင်းများစွာ ထိတွေ့ဆက်ဆံလာခဲ့ပြီး ထိုသကာရည်လောင်းထားသည့်စကားများက သူ့နှလုံးခုန်နှုန်းကိုပိုမြန်လာစေနိုင်သော်ငြား အကြောင်းအရင်းကိုမေ့သွားသည်အထိမဖြစ်စေခဲ့ပေ။ 

"သုံးရက်လား..." 

သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ဖိလိုက်သည်။ သူ့အပြုံးက ချစ်စဖွယ်ပင်။

"စစ်သူကြီးရဲ့စကားအရဆိုရင်တော့ ဒီမျက်နှာလေးကြောင့်ဆွဲဆောင်ခံလိုက်ရတာဖြစ်မယ်...ဟုတ်တယ်မလား..."

ကျန့်ရှောက်ရှီး၏ မျက်နှာမှာ အေးခဲသွားရပြီး မျက်ခုံးတို့ကိုပင့်ကာ စိတ်မပျော်စွာဆိုလိုက်သည်။

"အဲဒီလိုမပြောပါနဲ့..."

ရွှယ်လင် ပြုံးနေသေးသည့်တိုင် သူ့မျက်လုံးများက အေးစက်ပြီး ဆန့်ကျင်နေဆဲပင်။

"ကျွန်မက ဘယ်လိုလူမျိုးလဲဆိုတာ ကျွန်မကိုယ်တိုင်မသိသေးရင်တောင် စစ်သူကြီးက ကျွန်မကိုစွဲလန်းနေအုံးမှာလား..."

သူ၏လက်ချောင်းထိပ်လေးများက စားပွဲခုံကိုဖိထားပြီး စကားတစ်လုံးပြောတိုင်း ကျန့်ရှောက်ရှီးချထားသည့် လက်ခုံအနားသို့ကပ်လာတတ်သည်။ သူ့အပြုံးက မာယာများနေသော်လည်း ဘာမထီဟန်နှင့်စိမ်းကားပုံလည်းပေါ်သည်။ ထိုသို့ အေးစက်စက်ဖြင့် လျစ်လျုရှုထားမှုက ကျန့်ရှောက်ရှီး၏နှလုံးသားကို အပ်နှင့်ထိုးနေသယောင်ပင်။

"ကိုယ်မင်းအကြောင်းကို သိခွင့်ရအောင် မင်းအနားမှာနေဖို့အခွင့်အရေးတစ်ခါလောက်တော့ ပေးသင့်ပါတယ်..."

ကျန့်ရှောက်ရှီးက သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သော်လည်း တစ်ဖက်လူ၏လက်က ချောမွတ်နေပြီး သူဆုပ်ကိုင်ထားရာမှလျှောထွက်သွားခဲ့သည်။ ကျန့်ရှောက်ရှီးက သူ့လက်ကိုနောင်တရနေဟန်ဖြင့်ယမ်းလိုက်သည်။

"မင်းကိုယ်မင်းနဲ့ အခြားသူတွေဆီကနေ စည်းခြားထားတာကို ကိုယ်ကမင်းနှလုံးသားထဲ ဘယ်လိုဝင်ရမှာလဲ..."

ထိုစကားကြောင့် ရွှယ်လင်မှာ အနှီသူအပေါ် သူ၏စိတ်ဝင်စားနေမှုက အောင့်သက်သက်ဖြစ်သွားရပြန်သည်။ ထိုလူက သူ့နှလုံးသားထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်မှာ အတော်လေးကြာမြင့်ခဲ့ပြီဖြစ်သော်ငြား ကမ္ဘာတိုင်းတွင် အဖန်တလဲလဲချစ်မိနေမှုက သူ့အား ဇာတ်လမ်းဆန်သည့်ခံစားမှုကိုရရှိစေသည်။ ကမ္ဘာတစ်ခုတွင်းသို့ဝင်ရောက်လာသည့်အချိန်တိုင်း သူ အနှီသူကိုလှည့်စားပြီး ကျီစယ်မိနေဆဲပင်။ အနှီသူက သူလိုချင်နေပြီး သူ့ကိုမရနိုင်သည့်အခါမျိုးတွင် ထိုသူ၏မျက်နှာထားအားမြင်တွေ့နေရသည်ကို ပျော်ရွှင်လာတတ်သည်။

အကူစနစ်လေး: "....."

Hostက သိပ်ဆိုးတာပဲ...

ရွှယ်လင် ပုခုံးကြောများကိုလျှော့လိုက်သည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ၊ ထိုလူက မည်သို့ပြောင်းလဲနေပါစေ၊ သူက ထိုလူကို သဘောကျနေဆဲပင်။ သူ့အတွက်မူ သူနှစ်သက်နေသည်က ထိုလူ့ဝိညာဉ်ဖြစ်ပြီး ကြားတွင်ဖြစ်ပျက်သမျှတိုင်းကို ဖျော်ဖြေမှုတစ်ခုအနေဖြင့်ယူဆနိုင်သည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ သူက တစ်ဖက်လူကိုရည်ရွယ်ချက်ရှိစွာဖြင့် လျစ်လျုရှုထားခြင်းမျိုးမရှိတော့ပေ။ စိတ်ချင်းနီးစပ်ရန်အတွက် သဘောထားကွဲပြားမှုလိုအပ်သည်ဟု သူယူဆလိုက်သည်။ ထို့အပြင် သူကိုယ်တိုင်လည်း ဤကမ္ဘာသို့ဝင်လာစဉ်က အနှီယောကျ်ားပျို၏ အရှက်ခွဲမှုကိုလည်းခံခဲ့ရ၍ ရွှယ်လင်က ထိုသူကိုအိပ်ရာထဲသို့ အချိန်မရွေးခေါ်သွင်းခံမည်မဟုတ်ကြောင်းပြောခဲ့သည်။ ယခုက သုံးရက်သာရှိသေးပြီး အလွန်ဆုံးရှိမှ အခန်းထဲသို့ဝင်ခွင့်ပေးရုံသာ။

ထို့ကြောင့် ရွှယ်လင်က မျက်လုံးမှေးကာနှာခေါင်းရှုံ့ရင်း ဟင်းပွဲကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ 

"ဒီမင်းသမီးက ဒါကိုစားချင်တယ်...လာပြီးတည်ခင်းပေး..."

ကျန့်ရှောက်ရှီးမှာ ပျော်သွားရပြီး စိတ်သက်သာသွားဟန်ဖြင့် သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ ပျော်လွန်း၍ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်နေလေ၏။

"ကောင်းပါပြီ..."

အကူစနစ်လေး: "...."

Host ရဲ့စိတ်ကြီးဝင်တာက ဆိုးပြီရင်းဆိုးလာနေတာမဟုတ်ဘူးလား...ဇာတ်ကြောင်းမြှင့်တင်နေတဲ့လမ်းကြောင်းက လွဲလာနေသလိုပဲ...

ယခုတွင် သူက ဇာတ်လိုက်ကို ခံစားရအောင်လုပ်လိုက်ရသောကြောင့်ပျော်သွားရုံသာမက ထိုလူကို အရုပ်သဖွယ် ကစားနေရသည်ကို သဘောကျနေမိသည်။

စနစ်လေးမှာ ၎င်းကိုခဏတာဟုသာ တွေးထားခဲ့၍ နောက်ဆုံးတွင် ဝင်မရှုပ်ရန်သာဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူတို့မည်မျှပင်အပြန်အလှန် ဝဋ်လည်နေကြပါစေ၊ မည်မျှပင် ခါးသီးနာကျင်ရပါစေ၊ နောက်ဆုံးတွင် ထိုသူက host ကို အိပ်ရာထဲတွင် လက်စားပြန်ချေနိုင်ဦးမည်ပင်။ ယခုအချိန်တွင်ဝင်နှောင့်ယှက်လိုက်ပါက တစ်ခန်းရပ်သွားလိမ့်မည်။

သူတို့၏အချစ်ကိုဖော်ပြနိုင်သည့် နောက်ထပ်နည်းလမ်းတစ်မျိုးရှိသေးသည်။ သို့သော် နှစ်ဦးလုံး၏ရှုထောင့်အရ တစ်ယောက်က ထိုအကြောင်းကို ခံစားမိမည်မဟုတ်ဘဲ ကျန်တစ်ယောက်က မမှတ်မိတော့ပေ။

သူတို့စားသောက်ဆိုင်မှ ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် နှစ်ယောက်သားအကြားမှ လေထုက အတော်အတန်ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် ဆိုင်ကြီးကြပ်သူက ခေါင်းငုံ့ထားပြီး သတိမထားမိသလို ဟန်ဆောင်နေရ၏။ သူ့အတွက် အနှီ မျိုးရိုးမြင့်ဧည့်သည်နှစ်ယောက် သူ့ဆိုင်တွင်ဘာမျှမလုပ်ခဲ့ကြသည်မှာ ကံကောင်းနေပြီဖြစ်သည်၊ ယခုကဲ့သို့သော မျိုးရိုးမြင့်ဧည့်သည်များနှင့်ပတ်သတ်၍ သူကြက်သီးမထဘဲမနေနိုင်ပေ။

လှည်းက နောက်တစ်ကြိမ်ဖြည်းဖြည်းချင်းရွေ့လျားနေသည်။ ရွှယ်လင်က အပြင်မှမြင်ကွင်းများကို လိုက်ကာစမှဖြတ်ကြည့်ရင်း ရုတ်တရက်မေးလိုက်၏။

"သူတို့ကို နောက်တစ်ခါပတ်သွားခိုင်းလိုက်ပါ... မင်္ဂလာပွဲနေ့က မြို့ကိုပတ်သွားတာ ပဝါစအုပ်ထားလို့ ဘာမှကိုမမြင်လိုက်ရဘူး..."

ကျန့်ရှောက်ရှီးက သူမစကားကို မည်သည့်အခါမှ မငြင်းတတ်သောကြောင့် လှည်းမောင်းသမားကို မြို့ပတ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ရွှယ်လင်က ရည်ရွယ်ချက်ရှိစွာဖြင့်လည်းကောင်း မတော်တဆဖြင့်သော်လည်းကောင်း လမ်းညွှန်ပြခဲ့၍ ကျန့်ရှောက်ရှီးက ထိုလမ်းအတိုင်းသွားလိုက်သည်။ အချိန်တိုအတွင်း လမ်းမလယ်တွင် သွေးများရွှဲနေသည့် လူငယ်လေးတစ်ယောက်လဲနေသော ကျောက်ခင်းလမ်းကြားလေးအတွင်းသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

ဤလမ်းမပေါ်တွင် အင်မတန်လူနည်းပါးသည်။ အနှီဧရိယာက အမတ်များ သို့မဟုတ် မျိုးရိုးမြင့်အိမ်တော်များနှင့် ပြည့်နေပြီး တိတ်ဆိတ်သပ်ရပ်ပေ၏။ လှည်းမောင်းသမားက မြင်းဇက်ကြိုးကိုဆွဲကာ ရပ်တန့်စေလိုက်ပြီး ဆယ်ကျော်သက်လေး၏ အခြေအနေကိုသိရရန် စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သည်။ လှည်းပေါ်မှ အစေခံမလေးက အခြေအနေကိုသွားကြည့်ပြီး ကြားရသမျှကိုပြန်လာပြောပြသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်မှာ ဆိတ်ငြိမ်နေကာ လူတစ်ယောက်၏တိုးဖျော့သည့်အသံကိုကြားနိုင်သည်။ ထိန်းချုပ်မရအောင်ရန်လိုနေသည့် ခံစားချက်လည်းရနေ၏။

"သူ့ကိုခေါ်လာပြီး ကယ်ပေးလိုက်..."

သူစကားပြောရာတွင် အသံမကျယ်လှသော်လည်း သူ၏စကားလုံးများက လေးလံနေစေသည်။ အစေခံများနှင့်အစောင့်များက သူ့အမိန့်ကိုကြားပြီးနောက် ဆယ်ကျော်သက်လေးအား လှည်းပေါ်သို့ပွေ့ချီ၍ တင်လိုက်ကြကာ လမ်းမပေါ်မှသွေးများကို သန့်စင်လိုက်ကြသည်။ လှည်းက ကျန့်ကော်စစ်သူကြီး၏အိမ်သို့တရွေ့ရွေ့မောင်းနှင်သွားခဲ့သည်။

လှည်းပေါ်တွင် ဆယ်ကျော်သက်လေးက လိုက်ပါလာသည်ကိုကြည့်ရင်း သူ့ဇနီးလေး၏ တက်ကြွနေသောအသွင်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ကျန့်ရှောက်ရှီး၏ မျက်နှာထားမှာဆိုးရွားလာတော့သည်။ သူ့ခေါင်းက ပေါက်ထွက်လာတော့မယောင်ဖြစ်နေပြီး မကောင်းသည့်အရာတစ်ခုဖြစ်လာတော့မလိုပင် ခံစားနေရသည်။

တော်ဝင်ဧကရီ၏ စားသောက်ပွဲအပြီးတွင် ဝမ်ရမ်ယင်းယွဲ့က သူမမိခင်နှင့် အိမ်အပြန်ဖြစ်သော ကျောက်ခင်းလမ်းလေးပေါ်တွင်ရှိနေခဲ့သည်။ သူမ၏စိတ်ဝိညာဉ်က အချက်ပြမှုတစ်ခုကို ရလိုက်သလိုဖြစ်သွားသော်လည်း အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်က လိုက်ကာကို ပင့်တင်၍ အပြင်ဘက်သို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

ကံခယဆိုးစွာဖြင့် လမ်းကရှင်းလင်းနေပြီး မည်သည့်အရာကိုမျှ မမြင်တွေ့ရပေ။

"ထူးဆန်းလိုက်တာ..."

သူမ လိုက်ကာကိုပြန်ချကာ ပြောလိုက်ပြီး နှလုံးသားထဲတွင် ဗလာဖြစ်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမပိုင်ဆိုင်သည့်အရာတစ်ခုက ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သယောင်ပင်။

🦊🦊🦊