Chapter 56

🌱Arc 2 -[ အလယ်ခေတ်တွင် လယ်စိုက်ခြင်း ]

Ch 56

အပြည့်အ၀အညံ့ခံခြင်းနှင့် ခရီးရှည် (၁)

(ထမင်းစားနေရင်းနဲ့ ဒီအပိုင်းမဖတ်ပါနဲ့ ကြိုသတိပေးတယ်နော်😂)

စစ်သည်များ၏လက်နက်ကို အင်းဆက်သတ်နွယ်ပင်၏ သစ်စေးရည်များဖြင့် သုတ်လိမ်းထားခဲ့သည်။ အစောပိုင်းတိုက်ပွဲတွင် ဒဏ်ရာရခဲ့သော သူခိုးများမှာ ထိုသစ်စေးရည်များနှင့် ထိတွေ့ခြင်း၏ လက္ခဏာများ တဖြည်းဖြည်းပြလျက် အချို့ကအော့အန်ခြင်းများ ဖြစ်ပေါ်လာကြတော့သည်။

သူခိုးများမှာ ဗိုက်ဟောင်းလောင်းနှင့် အလွန်ပင် ဆာလောင်နေခဲ့ကြပြီးသားဖြစ်သည်။ သူတို့ ဘာမှမစားရရုံသာမက ယခုအခါ အစာအိမ်ထဲတွင်ရှိသော အစာချေရည်များကိုပင် အန်ထုတ်နေရချေပြီဖြစ်သည်ယ

လူတိုင်းမှာ စားပြီးသောက်ပြီး ဖြစ်သော်လည်း သူခိုးများ၏အော့အန်သံက အလွန်ရွံ့စရာကောင်းနေ၍ ထိုသူခိုးများကို ၀က်အသေများနှယ် တရွတ်တိုက်ဆွဲလျက် အပြင်ကိုထုတ်ယူသွားခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင် အဆိပ်၏အာနိသင်ကို ပြေစေရန်အတွက် ရေအေးများကို သူတို့ပါးစပ်ထဲ လောင်းချပေးလိုက်ကြသည်။

နယ်စားအရှင်က ဤသူခိုးများကို သေဒဏ်မပေးလိုပေ။ ထိုအစား သူ၏ကူလီများအဖြစ် အလုပ်လုပ်ခိုင်းလိုသည်။

မည်သည့်အရာက လူတစ်ဦး၏စိတ်ကို အကောင်းဆုံး ပြုပြင်ထိန်းကျောင်းနိုင်သနည်းဆိုလျှင် အလုပ်ကြမ်းများမှာ အသင့်တော်ဆုံးဟု ဆိုရပေမည်။ 

အစေခံများမှာ သူခိုးများလှဲနေခဲ့သည့် နေရာအား အလျင်အမြန် သန့်ရှင်းလိုက်ကြသည်။ နယ်စားမှာ အသန့် ကြိုက်လွန်း၍ ယခုဆိုလျှင် စံအိမ်ထဲတွင် မည်သူမျှ အပေါ့စွန့်ခြင်း တံတွေးထွေးခြင်းကို မလုပ်နိုင်တော့ချေ။

အမှိုက်များကိုလည်း အမြဲသန့်ရှင်းထားစေလျက် တိရိစ္ဆာန်အညစ်အကြေးများကိုလည်း တစ်နေ့တစ်ခါတွင်းထဲသို့ ပုံမှန်ရှင်းထုတ်ပေးရသည်။

သူခိုးများမှာ သူတို့၏ နောက်ဆုံးထွက်သက်ကို ရှူရှိုက်နေရသည့်နှယ် မြေပြင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေခဲ့သည်။ သူတို့၏ ပိုင်ဆိုင်မှုဟူသမျှမှာလည်း အကုန်အသိမ်းခံလိုက်ရချေပြီ။ 

သေချာပေါက်ပင် နော်သန်ဘာလန်က လူများမှာ သူခိုးများကို အစာမကျွေးခဲ့ချေ။ သူတို့ကိုယ်တိုင် ၀၀လင်လင် စားပြီးသည့်နောက်တွင် ပန်းကန်များကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နှင့်ပင် သိမ်းဆည်းနေကြလေသည်။

အစမှအဆုံးအထိ သူခိုးများမှာ နယ်စားဖြစ်သူနှင့် စကားတစ်ခွန်းမျှ ပြောခွင့်မကြုံလိုက်ရချေ။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် အခြားနယ်မှနယ်စားများမှာ သူ၏နယ်မြေ၏ခွန်အားကို ပြသလိုကြသည်။

သူတို့ထင်သည်က သူတို့၏နောက်ဆုံးရလဒ်မှာ ကြိုးပေးခံရခြင်းဖြစ်ပြီး သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်များကိုလည်း မြို့စွန်တွင်မြင်သာစေရန် ချိတ်ဆွဲထားခံရလိမ့်မည်ဟုပင်။

ဤသည်မှာ သူတို့ဘ၀၏ နောက်ဆုံးနေ့ရက် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ အေးစက်လှသော ဆောင်းရာသီ၊ ဟာတာတာနှင့် ဆာလောင်နေသော ၀မ်းဗိုက်မှာ ရေများနှင့်ပြည့်လျက်ပင်။

အစေခံများမှာ သူတို့အားလုံး စားသောက်သိမ်းဆည်းပြီးသည်နှင့် သူခိုးများအား နွားတင်းကုပ်ဆီဟို့ခေါ်သွားလေသည်။

သူခိုးများ အလွန်အံ့အားသင့်သွားမိသည်။

နွားတင်းကုပ်တွင် အိပ်စက်စေခြင်းက နှိပ်စက်ခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ အေးစက်စက်ညတစ်ညကို ကျော်လွှားနိုင်ရန်ပင် လုံလောက်လေသည်။

အဆုံးတွင် သေရမည့်နှင့် အတူတူ အဘယ်ကြောင့်သူတို့ ဤညတွင် နွေးနွေးထွေးထွေး အိပ်နိုင်စေရန် စိတ်ပူပေးနေကြသည်ကို မတွေးတတ်တော့ပေ။

ဤနေရာတွင် အိပ်စေချင်ခြင်းမှာ သူတို့သူခိုးတစ်အုပ်ကြီးကို တစ်ခါတည်းသတ်ချင်၍ပေလော မပြောတတ်ပေ။

နောက်တစ်နေ့တွင် ဘ၀ကူးရတော့မည်ဖြစ်သော်လည်း သူခိုးများမှာ အအေးဒဏ်မှ သက်သာစေရန် တိရိစ္ဆာန်များ၏အနွေးဓာတ်ထံ တိုးကပ်သွားမိနေဆဲပင်။

သို့သော် ထိုတင်းကုပ်ထဲမှ ကျွဲနွားများကမူ အချင်းချင်း အနွေးဓာတ်ကိုပေးနေသ၍ သူခိုးများ အနားကိုကပ်လာလျှင်လည်း ဂရုမစိုက်ချေ။

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင်မူ သူခိုးများမှာ တစ်ယောက်ယောက်ထံမှ ဆွဲယူခံနေရခြင်းနှင့်အတူ နိုးထလာခဲ့သည်။

"ထစမ်း သူခိုးအစုတ်ပလုတ်တွေ… "

ဖျင်ကြမ်း၀တ်စုံကို ၀တ်ထားသောအစေခံက သစ်စေးရည်သုတ်ထားသောတုတ်ကို သူတို့ထံ ဝေ့ယမ်းလျက် ခက်ထန်စွာပင် ဆိုလိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင် သူ့နောက်မှ လိုက်လာရန်ပြောလေသညိ။

ဤသည်မှာ သူတို့၏ နောက်ဆုံးအခိုက်အတန့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်ဟု သူခိုးများက တွေးနေမိသည်။

တင်းကုပ်ထဲမှ ထွက်လိုက်သည်နှင့် အစေခံမှာ အပြင်တွင်ချိတ်ခဲ့သော ဂွမ်းထည်ကုတ်အင်္ကျီကို ၀တ်ဆင်လိုက်သည်။

သူခိုးများ၏ ခေါင်းဆောင်ဂျိုးဆက်မှာ ထိုအစေခံဘာလုပ်နေသည်ကို ဂရုတစိုက် စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

အလုပ်အကိုင်မှလွဲလျှင် လူတစ်ယောက်၏အဆင့်အတန်းကို သူ၏အ၀တ်အစားဖြင့် ဆုံးဖြတ်နိုင်လေသည်။ ဤလူမှာ မူလက အစေခံနှင့် တူလှသော်လည်း ယခုကုတ်အင်္ကျီကို ၀တ်လိုက်သည့်အခါ လယ်သမားတစ်ဦးနှင့် တူလာပြန်သည်။

ထို့နောက်တွင် ဂျိုးဆက်တစ်ခုခုကို တွေးမိပြီး အလွန်အံ့သြထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။ ယမန်နေ့ညက လူအများမှာ တစ်သုတ်ပြီးတသုတ် အားရပါးရစားသောက်နေခဲ့ပြီး မည်သူက မည်သည့်အလုပ်လုပ်သည်ကို သူမခွဲနိုင်ခဲ့ချေ။

မည်သည်က အမှန်ပင်ဖြစ်စေ ဤနေရာရှိ အခြေအနေများက အံ့အားသင့်ဖွယ် ကောင်းလွန်းလှသည်။

သူခိုးများမှာ အိမ်သာဆီသို့ဆွဲခေါ်သွားခံရကာ တစ်ယောက်ကို ပုံးတစ်ပုံးစီပေးလျက် အညစ်အကြေးများကို ကျူံးရန်ဆိုလေသည်။ ကျေးကျွန်များမှာ စံအိမ်ထဲတွင် အဆင့်အနိမ့်ဆုံးဖြစ်၍ အမြဲရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ ဤအလုပ်များကို လုပ်ရတတ်သော်လည်း ယခုမူအကျဥ်းသားများ ရောက်လာပြီဖြစ်ရာ သူတို့၏အဆင့်အတန်းမှာ ပိုမြင့်သွားပြီဖြစ်သည်။

သူခိုးများ : "..."

ထို့အပြင် ဤသူခိုးများအတွက် သေခြင်းမှလွဲလျှင် အကောင်းဆုံးသော အခွင့်အရေးမှာ ကျေးကျွန်များဖြစ်လာခြင်းပင်။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက နော်သန်ဘာလန်တွင် အစေခံရှိလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။ ထိုအဓိပ္ပါယ်မှာ နော်သန်ဘာလန်၌ အစေခံများပင် ဂွမ်းထည်ကုတ်အင်္ကျီများကို ၀တ်ဆင်နိုင်ခြင်းပင်။

သူခိုးများ : "..."

သူခိုးများက ဘာဖြစ်နေကြောင်းကို အနည်းငယ်မျှ နားမလည်နိုင်ချေ။

ဒီနေရာကား ဘယ်နေရာလဲ… ဘာလို့ အညစ်အကြေးတွေ အရမ်းများနေရတာလဲ...

ယမန်နေ့ညက အချုပ်ခံရစဥ် ဤနေရာအား သတိထားမိခဲ့သော်လည်း ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးနေရန် စိတ်မပါခဲ့ချေ။ ဤစံအိမ်တစ်ခုလုံးက သန့်ရှင်းနေကာ အညစ်အကြေးဟူ၍မရှိပေ။ သို့သော် ထိုအညစ်အကြေးများအားလုံးမှာ ဤနေရာသို့ ရောက်နေ၍ ဖြစ်ကြောင်းနားလည်လိုက်ချေပြီဖြစ်သည်။ 

ဒီရိုးရာကက ဘယ်ကနေ ဆင်းသက်လာတာလဲ… လူတွေက အကုန်လုံးတစ်နေရာတည်းစုပြီး အလေးစွန့်ကြတာလား…

သို့ပြီးလျှင် ထိုအညစ်အကြေးများကို ကျုံး၍ ပုံးထဲသို့ထည့်ရန်လည်း ဆိုသေးသည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကိုမူ မသိနိုင်ချေ။

"သွက်သွက်လုပ်စမ်း ၀က်ငပျင်းတွေ…"

အစေခံများမှာ နောက်ဆုံးတွင် တစ်ပါးသူများကို ဆူဆဲခွင့်ရပြီဖြစ်၍ အလွန်ပင် ကျေနပ်နေကြသည်။ အနီးအနားတွင် အခြားလူအများအပြားလည်း စောင့်ကြည့်နေကြသည်ဖြစ်၍ စိုးရိမ်စိတ်မရှိဘဲ ထိုသူခိုးများကို ကြိုးဖြည်ပေးလိုက်လေသည်။ သို့သော် သူတို့၏ခြေထောက်များကိုမူ ချည်နှောင်ထားဆဲဖြစ်ကာ တုတ်များနှင့် မာန်မဲနေကြသည်။

အမှန်တွင် တုတ်များဖြင့် မခြိမ်းခြောက်လျှင်ပင် ဤသူခိုးများက ငြင်းဆန်မည်မဟုတ်ချေ။ သူတို့မှာ ဆာလောင်လွန်း၍အသိမရှိဘဲ မူးဝေနေခဲ့ကြသည်။

သို့သော် မည်မျှမူးဝေနေပါစေ အလုပ်ကို လုပ်ရဦးမည်ဖြစ်သည်။

ဆောင်းတွင်း၌ မည်သည့်လယ်အလုပ်မျှ မရှိချေ။

သို့သော် မြေသြဇာဓာတ်ဖြိုခွဲခြင်း၊ ရေသွင်းမြောင်းများကိုထိန်းသိမ်းခြင်း၊ သစ်သီးပင်များ၏ အကိုင်းပိုများကို ဖြတ်တောက်ခြင်းများကို လုပ်ဆောင်ရန်လိုအပ်သေးသည်။ သို့နှင့် တွေးကြည့်ပါလျှင် ထိုအလုပ်များမှာ ဤသူခိုးများအား အပိုးကျိုးစေရန် ပြုပြင်ရမည့်အတွက် လုံလောက်လေသည်။ 

ဤအညစ်အကြေးများကို ကျုံးရုံဆိုလျှင် တော်သေးသော်လည်း သနားစရာသူခိုးများမှာ ထိုအညစ်အကြေးများကို မြေသြဇာဓာတ်ဖြိုခွဲသော တွင်းထံသယ်ပို့ကာ မြေသြဇာပြုလုပ်ရန်အတွက် အခြားပါ၀င်ပစ္စည်းများနှင့်လည်း ရောနှောရသေးသည်။ ၄င်းမှာ နှစ်ပါတ်လျှင် တစ်ကြိမ်စီလုပ်ဆောင်ရန် လိုအပ်ပြီး သို့မှသာ လိုအပ်သော လေပမာဏက ထိုမြေသြဇာများထဲ ၀င်ခိုစေနိုင်မည် ဖြစ်လေသည်။

ထိုမြေသြဇာများကို ရောမွှေရင်း သူခိုးများ၏ မျက်နှာများမှာ အလွန်စိမ်းဖန့်နေခဲ့သည်။ ထိုအနံ့များက သူတို့၏ခေါင်းကို ပိုမိုမူးဝေစေလေသည်။

"မရတော့ဘူး ငါမေ့လဲတော့မှာ…" 

ဂျိုးဆက်ကအော်ဟစ်လိုက်သည်။

၄င်းကိုကြားလျှင် အစေခံများက လှောင်ပြောင်လာခဲ့သည်။ 

"ဒါဖြင့်ရင် အဲဒီအပုံတွေထဲ ဘာလို့မလှဲချလိုက်တာလဲ…"

မည်သူကမျှ ၄င်းတို့ကိုအနားမယူစေလိုချေ။

ဂျိုးဆက်၏မျက်နှာမှာ မည်းမှောင်သွားခဲ့သည်။

ဤလူများမှာ မိမိတို့ကို အဆာလွန်၍သေအောင် သို့တည်းမဟုတ်၊ ပင်ပန်း၍သေအောင် သို့မဟုတ်ပါကလည်း အနံ့ပြင်းများကို ရှူ၍သေအောင်များကြံစည်နေကြပေသည်။

ထိုရွံရှာဖွယ် စေးကပ်ကပ်အရာများကို ကြည့်လျက် ဂျိုးဆက်မှာ သူ၏မသတီစိတ်ကို ထိန်းချုပ်လျက် ဆက်၍မွှေနေလိုက်သည်။

သို့သော် သူ၏ပါးစပ်ကမူ တရပ်စပ်ပွစိပွစိ ဆိုနေခဲ့လေသည်။

"ဒီနော်သန်ဘာလန်က လူတွေက ရူးနေတာပဲ… သူတို့ဘာသာ နွားချေးပိုးလုပ်ရုံတင်မကဘူး… ငါတို့ကိုပါ နွားချေးပိုးဇာတ် လာသွင်းနေတယ်… အချိန်နည်းနည်းပဲ စောင့်ကြည့်လိုက်စမ်းပါ… ဒီလိုညစ်ပါတ်တဲ့နေရာမှာ ပလိပ်ရောဂါပေါ်လာမှာ မကြာဘူး…"

"ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း…" 

အစေခံက ဂျိုးဆက်အားတုတ်ဖြင့် ထိုးချလိုက်သည်။ အကယ်၍သူ၏ဘေးမှ အပေါင်းအဖော်က အခံအဖြစ်ရှိနေခြင်း မဟုတ်ပါလျှင် ဂျိုးဆက်မှာ ထိုချေးတွင်းထဲ ကျသွားလောက်သည်။

သို့သော် သူ၏စကားကြောင့် ဒေါသထွက်နေသော အစေခံများမှာလည်း စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် မေးလာကြသေးသည်။

"မင်းကဘာများသိလို့လဲ…"

ဤမြင့်မြတ်သော မြေသြဇာများမှာ ဘုရားသခင်ကပင် အသိအမှတ်ပြုထားခြင်းဖြစ်သည်။ ငရဲမီးအမှုတွင် ထိုမြင့်မြတ်သောမြေသြဇာများကို ခိုးယူမှုကြောင့် မိုက်ကယ်အား ဘုရားသခင်ကအပြစ်ပေးခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်ပေသည်။ ထို့အပြင် ဘုန်းတော်ကြီးကလည်း ထိုမြေသြဇာများကို သဘောကျသည်။

ဤနိမ့်ကျသော သူခိုးများကသာထိုကဲ့သို့ အဓိပ္ပါယ်မရှိသော အရာများကို ပြောနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

တုတ်များလှံများဖြင့် ထိုးကာခြိမ်းခြောက်ခံနေရခြင်းကြောင့် သူခိုးများမှာ မြေသြဇာနယ်ခြင်း အလျင်အမြန် ပြီးမြောက်သွားတော့သည်။

နေ့တစ်၀က်ခန့် ကုန်ဆုံးသွားပြီးနောက် သူတို့၏တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ချွေးနံ့များ ချေးနံ့များနှင့် နံစော်နေခဲ့ချေပြီ။

လယ်မြေဧကအများအပြားတွင် နေထိုင်ကြသော 

လူများနှင့် တိရိစ္ဆာန်များ၏ချေးများမှာ မနည်းလှချေ။

အစေခံများမှာ သူခိုးများကို မျက်စိထောက်ထောက်ကြည့်လျက် မိမိတို့ယခင်က ထိုအရာများကိုလုပ်နိုင်စွမ်းနှင့်ယှဥ်က အမှန်တကယ် ဆက်လုပ်နိုင်မလုပ်နိုင်ကို ဆုံးဖြတ်ကြလေသည်။

ထိုသူခိုးများ အလုပ်ဆက်မလုပ်နိုင်လောက်သည်ကို သေချာမှ အစေခံများက ရှေ့သို့ထွက်လာကြလျက် 

ခြေလက်များကို တစ်ဖန်ပြန်လည်ချုပ်နှောင်ကာ ပဲစေ့တချို့ကို ထုတ်ယူလာကြသည်။

"ပါးစပ်ကိုဟစမ်း…"

 အစေခံကဆိုသည်။

"မင်း ဘာလုပ်မလို့လဲ…" 

ဂျိုးဆက်၏အကြည့်မှာ အလွန်စိုးရိမ်ပူပန်နေခဲ့သည်။ သူတို့မှာ ယမန်နေ့ကလည်း အဆိပ်ခတ်ခံထားရသည်ဖြစ်၍ ဤပဲစေ့များမှာလည်း အဆိပ်မပါဟု မယုံကြည်နိုင်ချေ။

သို့သော် ဂျိုးဆက်၏လူများမှာ ပါးစပ်ကိုကျယ်လောင်စွာဟလျက် ထိုပဲစေ့များကို တစ်လုပယတ်တည်းဖြင့် မြိုချပြီးပြီဖြစ်သညိ။ သူတို့ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ချေ။

အကယ်၍ သေရမည်ဆိုလျှင်ပင် ဗိုက်ပြည့်ပြည့်စားပြီးမှ သေသည့်သရဲမျိုးသာ ဖြစ်လိုပေသည်။

ထို့အပြင် မည်သူကမှ အဆိပ်မိသည့် လက္ခဏာပြမလာသည်ဖြစ်၍ သူတို့အား အစာအဖြစ် ပဲစေ့များကျွေးခြင်းဖြစ်ကြောင်း နားလည်လိုက်ကြသည်။

ကောင်းကင်ဘုံရေ…

ငါတို့ အိပ်မက်မက်နေတာများလား…

ထိုပဲစေ့များကိုကျွေးပြီးနောက် အစေခံများမှာ ထိုသူခိုးများအား ရေမြောင်းများကို ပြုပြင်ရန် မြစ်ကမ်းဘေးထံ တဖန်ခေါ်သွားပြန်သည်။

တစ်နေ့လုံးတွင် သူခိုးများမှာ ပဲစေ့ နှစ်နပ်ခန့်စားခဲ့ရသည်။

၄င်းတို့မှာ အစေခံများအတွက် သာမာန်ပင်ဖြစ်သော်လည်း အစားအစာနှင့် အ၀တ်အထည်ပြတ်လတ်နေသော သူခိုးများအဖို့ ၄င်းမှာ ဘုရားသခင်ကချီးမြှောက်သော လက်ဆောင်ပင်။

အပြန်လမ်းတွင် လယ်လုပ်သားများမှာ သူတို့၏နေအိမ်များကို ကိုယ်စီပြုပြင်နေကြသည်အား တွေ့လျှင် သူတို့အားရပ်တန့်စေလျက် သူခိုးများအား ပြုပြင်ရာ၌ တစ်ဖန်ကူညီပေးခိုင်းစေပြန်သည်။

သူခိုးများမှာ အာဟာရတစ်ဝက်မျှသာလျှင် မှီ၀ဲရသော်လည်း အလုပ်ကိုမူ တစ်နေကုန်လုပ်ရလေသည်။ 

ပြန်ရောက်သည့်အခါတိုင်း ပင်ပန်းလွန်း၍ နောက်တစ်နေ့ကူးသည်အထိ တစ်ချက်မှမနိုးပဲအိပ်ပျော်နိုင်လေသည်။ ထိုနည်းဖြင့် သူခိုးများ၏စိတ်ထဲတွင် မည်သည့်အကြံအစည်ကိုများမှ တွေးနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

ဂျိုးဆက်မှာမူ လွတ်မြောက်ရန်ကြံစည်နေပြီး ညစဥ်ညတိုင်းတွင် နွား၏ဗိုက်အောက်တွင်ပုန်းလျက်ဖြင့် သူ၏အပေါင်းအပါတို့အား သူစဥ်းစားထားသောလွတ်မြောက်ရေး အစီအစဥ်ကို တိုးတိုးပြောပြသော်လည်း ကျန်လူများက ငြင်းဆန်လာကြသည်။

"ဆရာ… ကျွန်တော်တို့အလုပ်တွေ အသေလုပ်ရတယ်ဆိုပေမယ့် သူတို့ကအနည်းဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့ကို ပဲတွေအမြဲလုံလုံလောက်လောက် ကျွေးပါသေးတယ်…ကျွန်တော်တို့ ဒီထွက်ပြေးသွားရင် ဘယ်ကပဲတွေကို သွားစားရတော့မလဲ…"

ထို့နောက်တွင်သူက ဆက်ပြောလာခဲ့သည်။

"ပြီးတော့ ဒီစံအိမ်က အစေခံတွေရဲ့ဘ၀ကဘယ်လိုလဲဆိုတာ ဆရာလည်းမြင်တာပဲ..."

အစေခံများ၏ ဘ၀ကား မည်မျှပင် ကောင်းမွန်သည်ကို သူတို့တွေ့သည်။ ထိုသူတို့တွင် ၀တ်စရာ ဂွမ်းထည်များ ရှိသည်။ အုတ်အနှစ် ပဲအနှစ်များ နေတိုင်းစားရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ပွဲတော်နှင့်ကြုံကြိုက်လျှင် အသားအကြွင်းအကျန်အချို့ကိုလည်း စားရသေးသည်။ လယ်ပစ္စည်းများလုပ်နည်းကို သင်ယူနေကြသူများပင် ရှိသေးသည်။

၄င်းတို့ကို ထိုအစေခံများ ပြုလုပ်ထားသော ပစ္စည်းကို စမ်းသပ်ရန်အတွက် လယ်ထဲသို့ ဆင်းလာတိုင်းလည်း တွေ့နိုင်သည်ပင်။

ဂျိုးဆက် တိတ်ဆိတ်သွားမိသည်။

သူ ဗိုက်ဆာလျှင် တံတွေးကိုသာမြိုချလျက် တောတောင်အနှံ့ လေပွေရိုင်းနှယ်ခြေဆန့်ကာ ကြုံရာစံအိမ်များကို လုယက်သင့်သလော။

သို့မဟုတ်…

နေ့စဥ်နေ့တိုင်း ချေးကြုံး၍ မြေသြဇာနယ်သည့်အလုပ်ကြမ်းများကို ကြိုးစားလုပ်ရင်း ပဲနှစ်နပ်ကိုပင်စား၍ ဤနေရာတွင် ဆက်နေသင့်ပါသလော…

🌾🌾🌾