Chapter 80

🌱Arc 2 -END[ အလယ်ခေတ်တွင် လယ်စိုက်ခြင်း ]

Ch 80

ဒီသောက်ကျိုးနည်းကမ္ဘာက ဘာတွေမှားနေတာလဲဟ (၁)

စွေ့ချီချောင်း နော်သန်ဘာလန်သို့ စတင်ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ခုနှစ်နှစ်အကြာတွင် ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်ပါက သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဆောက်လုပ်ထားသော သစ်သားအိမ်များ ကျောက်သားအိမ်များကို တွေ့ရမည်ဖြစ်ကာ တဲစုတ်ဟူ၍ တစ်ခုမျှမရှိတော့ချေ။

ကြွယ်၀သည့် လယ်သမားများမှာ မိမိတို့၏အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်အား နယ်စား၏နည်းအတိုင်း အသီးအရွက်များနှင့် ပန်းပင်များကို စိုက်ပျိုးထားကြသည်။ တိရိစ္ဆာန်များ၏ တင်းကုပ်များပင်လျှင် သပ်ရပ်သန့်ရှင်းလျက် လယ်များကို ရေသွင်းသည့်စနစ်မှာလည်း ပို၍အဆင့်မြင့်ကာ ချောမွေ့လာခဲ့သည်။ အိမ်သုံးရေတို့ကိုလည်း မြစ်ကတစ်ဆင့် ခက်ခက်ခဲခဲသွားသယ်စရာ မလိုအပ်တော့ချေ။

နော်လယ်ဘာလန်ရှိ မည်သည့်စိုက်ခင်းမျိုးမဆို ဧကတစ်မူလျှင် ၆၀၀ကီလိုဂရမ်အထိ ရိတ်သိမ်းရလေသည်။ ထို့အပြင် ကျွဲနွားများ၊ လယ်ပစ္စည်းများလည်း တဖြည်းဖြည်း ပို၍ပေါများလာမှုကြောင့် မိသားစုတစ်စုလျှင် လယ်ဧက၆မူခန့်အထိ စိုက်ပျိုးနိုင်ကြသည်။

ထပ်ပေါင်းဆိုရလျှင် သကြားမုန်လာ၊ ၀ါဂွမ်းနှင့် စပျစ်အထွက်နှုန်းမှာလည်း တည်ငြိမ်လှပြီး နော်သန်ဘာလန်မှ လယ်သမားများအတွက် နှစ်စဥ်အကျိုးအမြတ်များစွာကို ယူဆောင်လာပေးလေသည်။ ၀ါဂွမ်းအထွက်နှုန်းကြောင့် နော်သန်ဘာလန်မှ မိသားစု၀င်တိုင်းအတွက် အနွေးထည်များ၊ စောင်များ လုံလုံလောက်လောက်ရရှိကာ နွေးထွေးစွာနေနိုင်ကြလေသည်။ ဤနည်းဖြင့် အေးစက်သော ဆောင်းဒဏ်တွင် အေးခဲရမည်ကို ကြောက်ရွံ့နေစရာ မလိုတော့ချေ။

လတိုင်းလတိုင်းတွင် မြို့လယ်မှရင်ပြင်၌ တွေ့ဆုံပွဲကို ကျင်းပလေ့ရှိကာ အနီးအနားမှ နယ်မြေများသည်ပင် ထိုပွဲကိုလာရောက် ဆင်နွဲကြလေသည်။ ထို့အပြင် ဤရင်ပြင်အား ဘုရားကျောင်း၏ရောင်း၀ယ်မှုနည်းတူ ကုန်ဖလှယ်သည့် စျေးအဖြစ်လည်း အသုံးပြုကြလေသည်။ လယ်လုပ်သားများမှာ ဂျုံဆန်ပြုတ်များ၊ ပေါင်မုန့်များကို ယူဆောင်လာကြပြီး တခအားအစားအသောက်များနှင့်လည်း လဲလှယ်နိုင်ကြလေသည်။ ဤသည်မှာ ယခင်က ကလေးမီးဖွားပြီးခါစ အမျိုးသမီးတစ်ဦးပင် ၀၀လင်လင်မစားခဲ့ရချိန်နှင့် ကွာခြားလေသည်။

လွန်ခဲ့သောနှစ်များက နော်သန်ဘာလန်မှ ပြန်လွှတ်ပေးခဲ့သော သုံ့ပန်းများသည်လည်း သူတို့သိရှိခဲ့သော စိုက်ပျိုးရေးနည်းပညာများကို အလျင်အမြန်မျှဝေခဲ့သည့်အတွက် ထိုနယ်မြေများမှာလည်း နော်သန်ဘာလန်နီးပါး အတူတိုးတက်လာခဲ့သည်ပင်။ ဤနည်းဖြင့် လမ်းများတွင် အညစ်အကြေးများတစ်စသော်မျှမရှိဘဲ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေစေခဲ့သည်။

သို့နှင့် နော်သန်ဘာလန်မှာ တောင်ပိုင်းတွင် အချမ်းသာဆုံး နယ်မြေအဖြစ် နာမည်ကြီးလာတော့သည်။ လူနေမှုအဆင့်အတန်းလည်း လွန်စွာမြင့်မားလှကာ  နော်သန်ဘာလန်၏နယ်မြေမှာ သေးငယ်သော်လည်း အချို့က သူတို့၏နယ်များတွင် ဆင်းရဲသောအရာရှိများ လုပ်မည့်အစား နော်သန်ဘာလန်တွင်သာ လယ်လုပ်သားအဖြစ်နေလိုကြောင်းပင်ဆိုကြသည်။ နော်သန်ဘာလန်မှ အချို့ချမ်းသာသောလယ်သမားများဆိုလျှင် မိမိတို့လယ်များကို ထွန်ယက်ရန် အလုပ်သမားများပင် ငှားနိုင်ကြလေသည်။

ကြောင်ညှဥ်းပမ်းသူ နယ်စားအရှင်မှာ လာမည့်နှစ်များအတွင်း ခိုလှုံသူများ ထပ်မံလက်ခံတော့မည်မဟုတ်ကြောင်း ကြေညာထားခဲ့သည်။ (သူ့အနေနှင့်မည်သို့လုပ်ရမည်မှန်း သေချာမစဥ်းစားရသေးသည့်တိုင်) လက်ရှိလူနေမှုအဆင့်အတန်းကို ပိုမြှင့်တင်ရန် ဦးဆုံးကြိုးစားဦးမည်ဟုဆိုသည်။ အချို့ကဆိုလျှင် နေထိုင်ခွင့်ရရန်အတွက် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လာကျူးကျော်သူများလည်းရှိသလို နော်သန်ဘာလန်မှ စိုက်ပျိုးရေးနည်းပညာများ ခိုးယူရန်ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ရောက်လာသူများလည်း ရှိလေသည်။

ဤလူများကိုမူ အကျဥ်းသားများအဖြစ် ဖမ်းဆီးလေသည်။

ဘုန်းတော်ကြီးချုပ်မှာ နော်သန်ဘာလန်နှင့်  ခွဲခြားမရသော ဆက်နွယ်မှူရှိလေသည်။ သူ့အနေနှင့် သကြားည်ိုစျေးကွက်ကို ချုပ်ကိုင်ထားနိုင်မှုကြောင့် ဘုရားကျောင်းတွင် သူ၏အဆင့်အတန်းမှာ ပို၍မြင့်တက်လာခဲ့သည်။ အပြန်အလှန်အနေဖြင့် သူက နော်သန်ဘာလန်ကို အထူးစောင့်ကြပ်ပေးကာ စွေ့ချီချောင်းအတွက် သင့်လျော်သော လက်တွဲဖော်များကိုလည်း မနားတမ်းမိတ်ဆက်ပေးနေခဲ့သည်။

ထိုကိစ္စအပြင် နော်သန်ဘာလန်၏ နယ်စားမှာ ပူပန်စရာ တစ်စုံတစ်ရာမရှိချေ။ သူ ချမ်းသာလာသည်နှင့် သူ၏ပြည်သူပြည်သားများမှာလည်း သူနှင့်အတူချမ်းသာလာမည်ဖြစ်ကာ ဤနေရာမှပြည်သူများမှာ အခွန်အခများအတွက်လည်း စိတ်ပူစရာမလိုအပ်ချေ။ နော်သန်ဘာလန်မှာ အခွန်အခအနည်းဆုံးနယ်မြေပင်ဖြစ်သည်။

"လိီလီ အဲဒါလီလီမဟုတ်လား…"

"သူ ဘာလို့နယ်စားစံအိမ်ကနေ ထွက်လာတာလဲ… အိမ်ကိုပြန်မလို့လား…"

"သူ အများကြီးပိုလှလာတာပဲ…"

လူအများက သူမကိုအံသြစရာကောင်းသည်ဟု ထင်ကြခြင်းမှာ သူမမှာ စားဖိုဆောင်တွင် အလုပ်လုပ်ရခြင်းကြောင့်သာ မဟုတ်ဘဲ နယ်စားထံမှ အထူးပစားပေး ခံရသောကြောင့်လည်းဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်က လိီလီမှာ နတ်ဆိုး၏ ပူးကပ်မှုကို ခံရလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့ကြောင်း သူတို့သတိရနေဆဲပင်။ ယခုမူသူမမှာ နယ်စား၏ အယုံကြည်ရဆုံး အစေခံတစ်ဦး ဖြစ်လာရုံမက သူနှင့်အတူလည်း ကြောင်များကိုအတူတကွနှိပ်စက်ခွင့်ရှိလေသည်။

ထိုနှစ်ဦးကို ကြောင်နက်ကပင် ကြောက်ရွံ့ကာ နတ်ဆိုးများလည်း ပူးကပ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ချေ။ ထို့ကြောင့် နယ်နိမိတ်အတွင်း ကြောင်နက်တစ်ကောင်ကိုဖမ်းမိပါက နယ်စားထံသတင်းပို့လျက် လိီလီအား ဖြေရှင်းစေသည်။ ဘုန်းတော်ကြီးသည်ပင် ဤစီစဥ်မှုကို သဘောတူလေသည်။ သို့နှင့်နော်သန်ဘာလန်မှ ဘုန်းတော်ကြီး၀ီလီယမ်အကြောင်းကို ဆိုရပါလျှင် သူက ရာထူးတိုးမြှင့်ခံရပြီး အခြားနေရာသို့ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း လက်ရှိဘုန်းတော်ကြီးနှင့် စွေ့ချီချောင်းတို့၏ ဆက်ဆံရေးမှာလည်း အလွန်တရင်းတနှီးရှိလှသည်ပင်။ နော်သန်ဘာလန်မှာ ကြွယ်၀ပြီး လူတိုင်းကလည်း ဗဟုသုတကြွယ်၀ကြသည်ဖြစ်၍ ဘုန်းတော်ကြီး၏ အလုပ်မှာပို၍ပင် လွယ်ကူသွားခဲ့သည်။

ယခုက ဆောင်းရာသီဖြစ်ကာ လိီလီမှာ ပန်းအနီနှင့် အ၀ါပွင့်များထိုးထားသော ဆွယ်တာထူထူ လှလှလေးကို ခြုံထားခဲ့သည်။ နော်သန်ဘာလန် ကုန်ဖလှယ်အသင်းမှ ယမန်နှစ်ကယူဆောင်လာသော တမာပင်မှာ အတော်လေးကြီးနေခဲ့ပြီဖြစ်ကာ ပိုးသတ်ဆေးထုတ်ရုံအပြင် ၄င်းကို အထည်ဆိုးဆေးအဖြစ်လည်း အသုံးပြုနိုင်ပေသည်။ ဆွယ်တာပေါ်မှ အနီနှင့် အ၀ါရောင်များမှာ လိီလီကိုယ်တိုင် အရောင်ဆိုးထားခြင်းဖြစ်သည်။

သူမမှာ လှပသော မိန်းမပျိုတစ်ဦးဖြစ်လာသဖြင့် မြို့ထဲသို့ထွက်လာတိုင်း လူတိုင်း၏၀ိုင်းကြည့်ခြင်းကို ခံရတတ်သည်။

သူမထွက်လာစဥ်က အိမ်သို့ပြန်ရန် အမှန်တကယ် ရည်ရွယ်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏အစ်မဖြစ်သူမှာ ယနေ့တွင် ကလေးတစ်ဦး မွေးဖွားခဲ့ပြီး ဤသည်မှာ သူမအနေနှင့် အိမ်ကိုရှားရှားပါးပါး ပြန်လိုစိတ်ရှိအောင်ပြုလုပ်ပေးခဲ့သည်။

အချိန်မှယ အမုန်တရားများကို ကုစားပေးလေသည်။ လိီလီမှာ သူမမိဘများ၏ သွေးအေးမှုကို မကျေနပ်သေးသော်လည်း တစ်နှစ်တွင် အကြိမ်အနည်းငယ်ခန့် အိမ်ကိုပြန်၍ သွားကြည့်လေ့ရှိသည်။

ဤသည်မှာ လိီလီအစ်မဖြစ်သူ၏အိမ်ဖြစ်သော်လည်း သူမ၏မိဘများလည်း ရှိနေခဲ့သည်။ အပြင်ဘက်မှ ကြားရသောအသံများကို နားထောင်လျှင် အခြားလူများလည်း ရောက်နေပုံပင်။

"လိီလီက ကြီးလာပြီပဲ နယ်စားရဲ့မီးဖိုချောင်မှာ လုပ်ပြီး အကျိုးအမြတ်တွေအများကြီးရနေမှာပဲ… ဒါပေမယ့် တို့ရဲ့တူလေးကလည်းတော်ရှာတယ်… သူအခု အထည်စက်ရုံမှာအလုပ်ရနေပြီလေ... တို့တူကလည်း တော်တယ်နော် လီလီနဲ့ တို့တူလေးကို ပေးစားလိုက်မယ်ဆိုရင် တို့တွေဘက်က နွားပေါက်လေးတစ်ကောင်ပေးဦးမှာ… အဲဒါလေးကြီးလာရင် လယ်ထွန်ဖို့နွားတစ်ကောင်ရလာမှာပဲ… နင်တို့သားအငယ်ကလည်း မိသားစုခွဲချင်ပြီဆိုတော့ လိီလီတို့အနေနဲ့လည်း အိမ်မှာနွားတစ်ကောင်လောက် ရှိနေတော့ပိုကောင်းတာပေါ့… ဒီလိုဆို နင်တို့အိမ်က သားရောသမီးရော မင်္ဂလာပွဲကို တန်းစီစဥ်ပေးလိုက်လို့ရပြီ…"

နွားပေါက်အကြောင်းကိုကြားလျှင် လီလီ၏မျက်နှာမှာ ရှုံ့တွသွားခဲ့သည်။ အေးစက်သော ဆောင်းတွင်းတွင် သူမ၏မိခင်မှာ သူမအစား ကျွဲနွားများကို မည်သို့ဂရုစိုက်ပေးနေခဲ့ကြောင်း သူမ မေ့နိုင်မည်မဟုတ်ချေ။

အိမ်မှနွားနှင့် သူမနှင့်တစ်ပြိုင်တည်း ဖျားနာခဲ့သောတစ်ချိန်ပင်လျှင်ရှိခဲ့ဖူးသည်။ သူမ အားအင်ပြတ်လပ်၍ ဘာမှကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်စဥ်မှာပင် သူမအမေမှ သူမအား နွားသောက်ရန်အတွက် ရေသယ်ခိုင်းဆဲပင်ဖြစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင် လီလီ၏အဖေမှ နှာမှုတ်လျက် ပြောလာသည်။

"ဟမ့် နင့်တူကငပျင်းဆိုတာ ငါ့မသိဘူးများ ထင်နေလား…  အဆက်အသွယ်လေးတချို့ရှိလို့ အထည်စက်ရုံမှာ အလုပ်လေးရသွားတာတောင် အစေခံတွေဆီကနေ့တိုင်း အငေါက်ခံနေရသေးတယ်… ဘယ်တော့ အလုပ်ပြုတ်မလဲမသိဘူး… နင့်တူကို ငါ့သမီးနဲ့ မပေးစားနိုင်ပါဘူး… နွားတစ်ကောင်လက်ဖွဲ့တော့ဘာဖြစ်လဲ… ငါ့သမီးမင်္ဂလာဆောင်ရင်ငါက ငါ့သိုးတွေအကုန် သမီးကိုပေးလိုက်မှာ…"

"အာ...အဲလိုပြောလို့မရဘူးလေ… တို့တူလေးက အခုစက်ရုံမှာကြိုးကြိုးစားစား လေ့လာနေတာပါ ပြီးတော့လီလီလည်း ဒီကိုပြန်လာတာရှားတာပဲ… ဒီလိုပြောတာက လိီလီအတွက် ဆုံးဖြတ်ပေးလို့ မရလို့မလား… သူက နယ်စားဘေးမှာနေတာဆိုတော့ လူအများကြီးနဲ့ဆုံဖူးမှာပဲ…"

လိီလီမှာ အတွေးတွင်နစ်မြောနေမိရာမှာ ရုတ်ချည်းနိုးထလာပြီစ အတိတ်ကကဲ့သို့ နေထိုင်နေရခြင်း မဟုတ်တော့ကြောင်း သတိရမိသွားသည်။ လက်ရှိအချိန်တွင် သူမအနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေမိသည်။ သူမအား နယ်စားယခင်ကပြောဖူးခဲ့သည်ကို သတိရမိသွားသည်။ သူမ မိသားစုအား ခွင့်မလွှတ်ပေးနိုင်သေးသော်လည်း သူမအဖေ၏ စကားကြောင့် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာရသွားမိသည်ကအမှန်ပင်။

"အစ်မ ငါပြန်လာပြီ…" 

လိီလီအိမ်ထဲလှမ်း၀င်လာပြီး ထိုစကားသံများကိုမကြားခဲ့ယောင်ပြုလိုက်သည်။

"အစ်မ ငါနင့်အတွက် ကြက်ဥတွေ ယူလာတယ်…"

လိီလီ၏အစ်မမှာ အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲနေပြီး မိဘများနှင့်ဆွေမျိုးများမှာ အနီးအနားတွင် ရပ်နေကြသည်။ ယခုလေးတင် လီလီ၏အိမ်ထောင်ရေးအတွက် အကြံပေးနေသည်မှာ လိိီလီ့အစ်မ၏ခင်ပွန်းဖြစ်သူဘက်မှ မိဘများဖြစ်လိမ့်မည်။

သူတို့က လိီလီ၏ အမူအရာကင်းမဲ့သည့် မျက်နှာကိုမြင်သော် ဘာကိုမှမကြားလိုက်ဟုယူဆပြီး သူမကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

လိီလီ၏မိဘများမှာ အနည်းငယ် အနေခက်နေခဲ့ကြသည်။ အဆုံးတွင် သူတို့၏  သမီးဖြစ်သူမှာ သူတို့ထံမှ အကြာကြီးခွဲနေခဲ့ရပေသည်။ မူလကမူ သူတို့အနေနှင့် အထွေအထူးမခံစားခဲ့ကြသော်လည်း မိသားစုဘ၀ ပိုမိုအဆင်ပြေလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့ကိုယ်သူတို့ အပြစ်ရှိသလိုခံစားရကာ သူမအတွက်လည်း စိတ်ပူပေးမိသည်။

လိိီလီ၏အစ်မဖြစ်သူမှာ ကြက်ဥခြင်း အားကိုင်ထားခဲ့သည်။ ကြက်ဥတစ်ခြင်းက သူမ၏မျက်လုံးကိုနီရဲသွားစေသလိုမျိုး သူမ၏အစ်မမှာ လီလီ၏မှတ်ဥာဏ်များထဲကအတိုင်း မပြုမူခဲ့ပေ။ ထိုစဥ်က အိမ်မှအသန်မာဆုံးအလုပ်သမားကသာလျှင် အစားအစာဝေစုအများစုကို စားရကာ သူမတို့ကဲ့သို့အားနည်းသော မိန်းကလေးများမှာ အကျန်များကိုသာ စားရသည်။

"ဘာလို့ကြက်ဥတွေ ယူလာတာလဲ… နင့်ဘာနင်စားဖို့သိမ်းထားရမှာ ငါ့အိမ်ကကြက်မဥသမျှ ငါချည်းဒိုင်ခံစားနေရတာ…"

လိိီလီနှင့် သူမအစ်မမှာ ကောင်းမွန်သောဆက်ဆံရေးရှိ၍ သူမအနေနှင့် ယဥ်ကျေးနေစရာ မလိုအပ်ချေ။

"အဲဒီအစား နင်၀တ်ထားသလိုမျိုး အရောင်ဆိုးထားတဲ့ သိုးမွှေးစတွေ ယူလာတာမဟုတ်ဘူး… ငါ့သားလေးအတွက်ချုပ်ပေးမှာပေါ့…"

"ဟင့်အင်း အထည်စတွေကတော့ ငါသိမ်းထားမှရမယ်… နယ်စားက ငါ့အတွက် အိမ်ထောင်ဖက်ကောင်းကောင်းရှာပေးမယ်တဲ့…"

လိီလီမှာ၄င်းကို တမင်ပြောလိုက်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ စွေ့ချီချောင်းက သူမအား အမှန်တကယ်ပင် ထိုသို့ဆိုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

"နင့်ကိုကြက်ဥတွေပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ပါ… အစကငါကြက်ဥတွေနဲ့ သကြားညိုနဲ့ လဲစားမလို့လုပ်ထားတာ…"

အ၀တ်စနှင့် ကြက်ဥကဲ့သို့ အရာများမှာ အမြဲလိုလိုမျှဝေပေးသည်ကို ခံရလေ့ရှိသည်။ နယ်စားမှာ သူ၏အစေခံများကို ဘယ်သောအခါမျှ ပစ်ပယ်မထားတတ်ချေ။ တစ်ခါတစ်ရံများဆိုလျှင် သူတို့အစေခံများကပင် နယ်စားထံမှပစ္စည်းကောင်းများကို ဦးဆုံးမြည်းစမ်းရတတ်သည်။

အစ်မဖြစ်သူထံ အတော်ကြာနေပြီးသည်နှင့် လိီလီမှာ ခြင်းတောင်းလေးနှင့်အတူ ပြန်သွားခဲ့သည်။

လမ်းတစ်လျှောက်တွင် အိမ်များရှေ့မှ ဥယျာဥ်များစွာကို သူမမြင်ခဲ့ရသည်။ ထိုဥယျာဥ်လေးများထဲတွင် သခွားသီးများ၊ ရွှေဖရုံသီးများ၊ ဂေါ်ဖီထုပ်များ၊ လိမ္မော်သီးများ၊ သစ်ကြားသီးများ၊ ချယ်ရီသီးချိုများ၊ ဘလူးဘယ်ရီများ အစရှိသဖြင့်များစွာကို စိုက်ပျိူးထားကြသည်။

နော်သန်ဘာလန်၏ ကုန်ဖလှယ်အဖွဲ့မှာ အခြားနယ်များထံ မကြာခဏခရီးဆက်လေ့ရှိကြသည်။ သူတို့က အဝေးတကာ့ အဝေးဆုံးအစွန်အဖျားနယ်မြေများအထိ သွားလျက် အသီးအရွက်များ၊ အသီးအနှံအသစ်များ၏မျိုးစေ့များကို ပြန်သယ်လာကြသည်။ နယ်စားမှ ထိုမျိုးစေ့များကို အမျိုးအစားခွဲကာ လယ်မြေများအနှံ့တွင် စိုက်ပျိုးစေမည်ဖြစ်သည်။

ဆောင်းဦးရိတ်သိမ်းပွဲနေ့တွင် စွေ့ချီချောင်းမှာ စားသောက်ပွဲကြီးတစ်ပွဲကို ကျင်းပခဲ့လေသည်။ လူတိုင်းမှာပွဲ ကျင်းပရာနေရာဆီသို့ မိမိတို့ကိုယ်ပိုင်စိုက်ခင်းမှာ အသီးအနှံကိုယ်စီကို သယ်ဆောင်လာကြပြီး မည်သူ့စိုက်ခင်းမှ အသီးမှာ အထွားဆုံးဖြစ်ကြောင်း ယှဥ်ပြိုင်ကြလေသည်။ ထို့အပြင် သူတို့သည် မည်သူက ရွှေဖရုံသီးနှင့် အခွံခွာပြီးသားသစ်ကြားသီးများကို အမြန်ဆုံးရွှေ့နိုင်ကြောင်းလည်း ယှဥ်ပြိုင်ကြသေးသည်။ ဤနှစ်တွင် ပွဲတော်အတွင်းလှုပ်ရှားမှုမှာ ယမန်နှစ်ကထက်ပိုများကာ ပို၍လည်းစည်ကားလေသည်။ ဤသည်မှာ စားသောက်ပွဲသက်သက်မဟုတ်ဘဲ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲကြီးလည်းဖြစ်ကာ လူတိုင်းမှာ ညနက်သည်အထိ သောက်စားပျော်ပါးကြလေသည်။

လိီလီမှာ ကလေးတစ်ဦးမဟုတ်တော့သည့်တိုင် ကောက်ရိတ်သိမ်းချိန်ကို အမြဲမျှော်တလင့်လင့်ဖြစ်မိနေဆဲပင်။ နယ်မြေအတွင်းရှိ ကလေးများမှာလည်း ဤရက်မှာ သူတို့မျှော်လင့်စောင့်စားရဆုံးသော နေ့ဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြလေသည်။

နော်သန်ဘာလန်သို့ ရောက်ရှိလာကြသောလူသစ်များမှာလည်း ဤအံ့ချီးဖွယ်ပွဲကြီးကြောင့် မိန်းမောသွားကြရသည်။ လာမည့်နှစ်များ၌ ဤကောက်ရိတ်သိမ်းပွဲမှာ နော်သန်ဘာလန်၏ ပုံရိပ်တစ်ခုသဖွယ်ပင် ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ကောက်ရိတ်သိမ်းပွဲအား နယ်မြေအနှံ့နေရာအနှံ့တွင် ကျင်းပကြသော်လည်း နော်သန်ဘာလန်တွင် ကျင်းပသောပွဲကမူ အခမ်းနားဆုံးဖြစ်လေသည်။

အပြန်လမ်းတွင် လီလီက လမ်းဘေးတွင် စုထိုင်လျက် ပိုးကောင်ဖမ်းနေသော ကလေးတစ်သိုက်ကိုလည်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုကလေးများမှာ ငယ်စဥ်ကထက်ပို ကျန်းမာဖွံ့ဖြိုးကြပြီး အင်မတန်ကံကောင်းကြပေသည်။ သူတို့က မွေးလာစဥ်ကတည်းက စားစရာ ပဲနှင့်ရေ လက်တစ်ဆုပ်စာသာ ရှိသောအခြေအနေမျိုးကို မကြုံဖူးခဲ့ချေ။ သူတို့၏ မိဘများအလုပ်ကြိုးစားပါက သကြားညိုကိုပင် မပူမပင်စားသောက်နိုင်လိမ့်မည်။ အလုပ်မကြိုးစားလျှင်ပင် ရွာသူကြီး၏စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် သူတို့ငတ်ပြတ်ပြီးသေသွားလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။

လိီလီမှာ ထိုကလေးများအရွယ်က ၀က်စာကျွေးရခြင်း၊ ရေသယ်ရခြင်း၊ ပဲချက်ရခြင်း ၊ ဂျုံစေ့များရွေးရခြင်း အစရှိသဖြင့် အလုပ်များ ဇယ်ဆက်သလို လုပ်ခဲ့ရသည်ကို သတိရနေဆဲပင်။

အတွေးတွင် အတန်ကြာနစ်မြောနေမိပြီးနောက် သူမခေါင်းကိုခါလျက် ကျောက်ခင်းလမ်းတစ်လျှောက် ဆက်လျှောက်သွားလိုက်တော့သည်။

သူမ နယ်စားစံအိမ်သို့ ပြန်ရောက်လျှင် အရောင်အသွေးစုံလင်သော ပန်းခြံလေးကို ဖြတ်သွားပြီး လမ်းတစ်လျှောက် လူအများကလည်း သူမကို နှုတ်ဆက်ကြလေသည်။ သူမ ဆက်လျှောက်လာပြီး နယ်စား၏အခန်းနားရောက်ခါနီးလျှင် မြက်ခင်းပြင်တွင် လှဲလျောင်းနေသည့် လန့်စ်အား တွေ့လိုက်ရလေသည်။

"လန့်စ် မင်းမထရင် အ၀တ်တွေ ညစ်ပတ်ကုန်တော့မယ်…"

လိီလီမှာ လန့်စ်ကို အလျင်အမြန်ဆွဲထူလိုက်သည်။ ဆယ့်လေးနှစ်အရွယ် ကောင်ကလေးမှာ လူပျိုပေါက်အသွင်သို့ ကူးပြောင်းနေခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သူ၏ ရွှေအိုရောင်ဖျော့ဖျော့ ဆံနွယ်တို့မှာ ကလေးဘဝကထက် အရောင်ပိုရင့်လာချေပြီး နှင်းကဲ့သို့ဖြူဖွေးသော အသားအရည်မှာလည်း အပြင်တွင် မကြာခဏဆော့ကစားခဲ့သောကြောင့် ကျန်းမာလှပသော ဂျုံရောင်အသားအရည်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ကောင်းစွာစားသောက်နေထိုင်သော လူရွယ်ကလေး၏ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် ခြေတံများမှာ သူ၏ဖခင်တမျှရှည်လျားသော်လည်း သူ၏အပြုအမူနှင့် ပြောပုံဆိုပုံများမှာ နယ်စားနှင့် အလွန်တူလှသည်။

"အစ်မလီလီ ကျွန်တော်က ဒီမုန်လာဥတွေရဲ့ ကြီးထွားပုံကို လေ့လာနေတာ… ကျွန်တော် ဒီမုန်လာဥတစ်တန်းအတွက် မတတဲ့မြေသြဇာတစ်မျိုးကို သုံးထားတာလေ…"

လန့်စ်မှာ နယ်စားနှင့်တူသော၀ါသနာရှိသည်။ သို့မဟုတ် နယ်စားမှာ သူ့အား ကောင်းစွာသင်ကြားပေးထားသည်ဟု ဆိုရမည်ပင်။ ပုံမှန်အားဖြင့် သူက စိုက်ပျိုးရေးနည်းပညာများကို လေ့လာနေတတ်သည်။ သို့သော် နယ်စားနှင့်မတူသောအချက်မှာကား လူငယ်လေးမှာ မြင်းစီးခြင်းနှင့် ဓားရေးလေ့ကျင့်ခြင်းတွင်လည်း ၀ါသနာထုံလေသည်။ သူကအမဲလိုက်သည့်အခါတိုင်း အမြဲရလဒ်ကောင်းများရရှိတတ်သည်။

"ဒါပေမယ့် ဒီတိုင်းကြီးလှဲချလိုက်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… မင်းရဲ့ကိုယ်ကိုလည်းကြည့်ဦး…"

လီလီမှာ သူ့အား အကြိမ်အနည်းငယ်ခန့်ခါပေးလိုက်သည်။

"နယ်စားဆို သူ့အပင်တွေကိုဘယ်လောက်ပဲ လေ့လာလေ့လာ အမြဲသန့်ရှင်းနေတာပဲ…"

လန့်စ်က ပြုံးလိုက်သည်။

"ကျွန်တော် မကျွမ်းကျင်သေးလို့ပါ…"

🌾🌾🌾