Chapter 61

🧝Chapter 61

ရန်သာ့လန် ဆောက်ထားသော အိမ်အသစ်က အပြာရောင်အုတ်​ကြွပ်မိုးအိမ်ကြီးဟု ရွာထဲကလူတွေ ပြောနေကြသည့်အကြောင်းကိုကား ထည့်ပြောစရာပင်မလိုပါ​ချေ။

အပြာရောင်အုတ်များဖြင့်ဆိုလျှင် လူကြီးမင်းမြောင်ပင် မဆောက်နိုင်​ပေ။ရန်သာ့လန်က အမှန်တကယ်ပင် စကားတစ်ခွန်းမှ မဟဘဲ အဆောက်အဦးတစ်ခုဆောက်ခဲ့သည်။ သူ့လက်ထဲမှာ ဘယ်လိုကတ်ကောင်းတွေရှိပြီး ဘယ်လိုချစ်ပ်တွေ ရှိလဲ။ ရွာလူကြီးက သူဘာမှမသိကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာသူက သူများကို ရူးရူးမိုက်မိုက်နဲ့ ပျော်ပျော်ပျော်ကြီးသွားဆန့်ကျင်နေသေးတယ်...

၎င်းကိုတွေးပြီး ရွာလူကြီး မနေ့ညက အိပ်မပျော်​ပေ။ သည်နေ့ သည်ခရီးကို သွားကိုသွားရမှာ သေချာလေ၏။

သူ လက်ဆောင်ပင် ယူလာခဲ့​သေးသည်​။ မနေ့က မရောက်နိုင်ခဲ့၍ နောင်တရကြောင်း ပြောပြရန်လည်းမေ့၍မဖြစ်ပေ။

ရွာလူကြီး နဖူးမှာ ချွေးတွေ​ပြန်နေသည်ကို မြောင်ဟယ် မြင်လိုက်ပေမဲ့ သူတကယ် ဘယ်သူ့ကိုမှ အထဲဝင်ထိုင်ရန်  မဖိတ်ချင်သဖြင့် သူက အရင်ပြောလိုက်သည်။

"ရွာလူကြီးက ကိစ္စတစ်ခုခုရှိလို့ သာ့လန်ကို တွေ့ဖို့ တကူးတကလာတာလား...ဒါ​ပေမဲ့ သာ့လန်ကည​နေမှပြန်ရောက်မှာ...ကိစ္စရှိတယ်ဆိုရင် သူ့ကို

​မနက်​ဖြန်မှ ရွာလူကြီးအိမ်​ကိုလွှတ်လိုက်​မယ်​လေ"

ရွာလူကြီးက ငြင်းဆိုသံကြားရာတွင် စိတ်ထဲ အနည်းငယ်အေးစက်သွားပြီး တောင့်တောင့်ကြီး ပြုံးပြလိုက်၏။

"အင်း ကြီးကြီးမားမားတော့ မဟုတ်ပါဘူး ...မနေ့က မင်းတို့အိမ်မှာ အိမ်တက်ထမင်းကျွေးတာ ရွာလူကြီးငါက အိမ်မှာ အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့ မလာနိုင်ဘူးလေ... ငါ တကယ် အားနာတယ်...ဒီနေ့ မင်းတို့ကို အစားထိုး လက်ဆောင်ပေးဖို့ လာတာ...မင်းတို့ရဲ့ အိမ်သစ်အတွက် ဂုဏ်​ပြုပါတယ်"

ထိုစကားကိုပြောပြီးနောက် သူက သူ့မိန်းမလုပ်ထားသော ပြောင်းဖူးကိတ်မုန့်တစ်ပိုင်းကို လက်ထဲထိုး​ပေးလိုက်သည်။

မြောင်ဟယ် အံ့အားသင့်သွားပြီး ခေါင်းကို အမြန်ခါလိုက်၏။

"ရွာသူကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ဒီလောက်အားနာနေရတာလဲ... မလိုပါဘူး ..."

"မရဘူး မရဘူး မရဘူး ဟယ်ကောအာ... ဒီလက်ဆောင်ကို လက်ခံရမယ်... မင်းတို့​အိမ်ပြောင်းတဲ့အကြောင်းပြောရရင် ငါက ရွာအ​နေနဲ့ ​ရော ရွာလူကြီးအနေနဲ့ရော တာဝန်တချို့ရှိတယ်...ဘယ်လိုလုပ် ငါက အဲဒါကို အရိပ်အယောင်တောင် မပြနိုင်ဘဲနေရမှာလဲ... လက်ခံရမယ်နော်...မဖြစ်မနေ လက်ခံရမယ်...မင်း လက်မခံရင် ငါရွာလူကြီး ဘယ်လိုလုပ် စိတ်သက်သာရာရနိုင်မှာလဲ"

ရွာလူကြီးက မြောင်ဟယ်၏လက်ကို ကိုင်ပြီး ကိတ်မုန့်ကို ထည့်ပေးလိုက်တယ်။

နှစ်ယောက်သား အခြေအတင်ဖြစ်နေချိန်မှာ ဒုတိယဧည့်သည်လည်း ရောက်လာသည်။

"ဒါက ရွာလူကြီးမဟုတ်ဘူးလား...ဟယ်ကောအာရောပဲ ..ဘာလို့ တံခါးဝမှာ စောင့်နေတာလဲ" 

ကျန်းမြန် ပေါ်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်မနေဘဲ သူ့ကို သဘာဝကျကျ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

ရွာလူကြီး၏ မျက်နှာက အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သွားကာ ကျန်းမြန်ကိုနှုတ်ဆက်လိုက်၏။

"အဒေါ်မြန် ငါက အိမ်တက်ထမင်းကျွေးအတွက် လက်ဆောင်ပေးဖို့ ရောက်နေတာ... အဒေါ်မြန်က ဟယ်ကောအာဆီလာတာလား... တကယ်ကို တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ"

ကျန်းမြန် အံ့အားသင့်သွားသည်။ 

"အိမ်တက်ထမင်းကျွေးအတွက်လက်ဆောင်လား" 

အိမ်တက်ထမင်းစားရင် လက်ဆောင်ပေးဖို့လိုလို့လား...

"ဟုတ်တယ်... မနေ့က လုပ်စရာရှိလို့ ငါ အချိန်မီ မလာနိုင်ဘူးလေ... ရိုင်းရာမကျရအောင် ဒီနေ့ အစား(ထိုး)လာတာ"

ဒါက သူမကို ကျင့်ဝတ်ကို နားမလည်ဘူးလို့ ဆိုလိုတာလား...

ကျန်း​မြန်က နှုတ်ခမ်းမဲ့လေသည်။ 

"ရွာလူကြီးပီသပါ​ပေတယ်.. အရမ်းယဉ်ကျေးတာပဲ...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ငါတို့လို ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ရတဲ့ လူတွေနဲ့ မတူဘူး...ဟယ်ကောအာ နင်တွန်းထုတ်သင့်တယ်လို့ ငါမထင်ဘူး၊ အဲဒါကို လက်ခံလိုက်ပါ...ဒါက လူကြီးတွေဆီက လက်ဆောင်ပဲ ဘယ်လိုလုပ်ငြင်းလို့ဖြစ်မလဲ" 

 သူမ မြောင်ဟယ်​ကို ပြောမည့်စကားများအတွက် သူမ၏စီနီယာကျမှု/အသက်အရွယ်ပိုကြီးမှုကို သုံး၍ဖိနှိပ်လိုသောကြောင့် ယခုကဲ့သို့ ပြောခြင်းဖြစ်သည်။

မြောင်ဟယ်က ပြန်မဖြေဘဲ ပြုံးရုံသာပြုံးပြီးဆိုလိုက်၏။

"ဒုတိယအဒေါ်ဘာလို့ရောက်လာတာလဲသိချင်ပါတယ်...သာ့လန်က ဒီနေ့ အိမ်မှာမရှိဘူးရယ်...သူ့ကို ​​တွေ့ချင်ရင် မနက်ဖြန်အထိ စောင့်ရမှာ"

ရန်သာ့လန် မရှိဘူးဟု ကြားသည့်အခါ ကျန်းမြန် ပိုတောင်ကောင်းသေးသည်ဟုတွေးလိုက်မိပြီး သူမမျက်လုံးတွေ တောက်ပလာသည်။ သူမက ချက်ချင်းပဲ ပြုံးကာပြောလေသည်။

"ဒီကလေးကတော့လေ...ဘာတွေပြောနေတာလဲ ...ဘာကိစ္စမှမရှိရင် ငါ နင့်ဆီလာလည်လို့မရဘူးလား...မနေ့က ထမင်းကျွေးတာ ငါမလာနိုင်ဘူးလေ...ဒီနေ့ တစ်ချက်​လောက်ကြည့်ဖို့ သေချာပေါက် လာရမှာပေါ့... ဒုတိယ အဒေါ်ကို ဘာလို့ အထဲဝင်ခွင့်မပြုတာလဲ"

မြောင်ဟယ် မဖြေခင်မှာ ရွာလူကြီးက တကယ်ကြီး သဘောတူလိုက်၏။

"ဟုတ်တာပေါ့...သာ့လန်ရဲ့အိမ်အသစ်ကို ငါမတွေ့ဖူးသေးဘူး... ရွာလူကြီး ငါ မင်းတို့ တကယ်အခြေကျသွားတာတွေ့မှဖြစ်မယ်...ဒါမှ ငါတကယ်စိတ်သက်သာရာရမှာ"

ဒီလူနှစ်ယောက်က စရိုက်တွေများမှားနေသလား...

တစ်ယောက်က အနှစ်တစ်သောင်း နေလို့တောင်လာမလည်တဲ့ ဒုတိယအဒေါ်...နောက်တစ်ယောက်က အရင်က သူတို့ကို အနိုင်ကျင့်ရရင် အရမ်းပျော်နေတဲ့ရွာလူကြီး...

မြောင်ဟယ် သူ့ကိုယ်သူ တွေးလိုက်မိသည်။ကောင်းပြီ ​​ဒါက သူတို့ သရုပ်ဆောင်ချင်တဲ့ ဇာတ်ကွက်ပေါ်မှာပဲ မူတည်တယ်...

သူတို့ကို ခြံစည်းရိုးကို ဖြတ်ခွင့်​ပြုပြီးနောက် မြောင်ဟယ် လူနှစ်ယောက်ကို အိမ်ဆီသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။

အနောက်မှ လျှောက်လာသော လူနှစ်ယောက်သည် မူလက ​​​လျှောက်ကြည့်နေ​ကြသည်။ ခဏကြာသောအခါ နှစ်​ယောက်လုံး ပါးစပ်ကို တ​ပြိုင်တည်းအုပ်လိုက်မိကြသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသည် ပတ်ဝန်းကျင်မြင်ကွင်းကြောင့် ခဏမျှ အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ သူတို့အမြင်အရ လမ်းဘေးမှာ စိုက်ထားသည့် ပိုးစာပင်နှင့် သီးပင်စားပင်တွေက အလွန်သပ်ရပ်ပြီး စိမ်းလန်းစိုပြေနေ​သောကြောင့် မြောင်ဟယ်တို့က ပိုက်ဆံမကုန်ဘဲ သူတို့က

ဘာသာသူတို့ ရွှေ့ခဲ့သည်ဟု ဘယ်လိုမှ မတွေးမိကြချေ။

ဒဏ္ဍာရီလာ အပြာရောင်အုတ်​ကြွပ်မိုးအိမ်ကြီးကို တွေးကြည့်မိသောအခါ စိတ်ထဲမှာတွေးလိုက်မိကြသည်။

 ဘုရား​ရေ ခြံကို လှလှပပ အလှဆင်ဖို့ လူတွေကို ပိုက်ဆံပေး ငှားထားတယ်ပေါ့...

နံဘေးမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်စိုက်ခင်းတစ်ခုလည်း ရှိတယ်...ကြီးပြီး သန်လိုက်တာမှ...

ဟယ်ကောအာက လျန်အိမ်တော်မှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေသွားရောင်းတယ် လို့ပြောကြတယ်...ဒီလိုမျိုးသာရောင်းနိုင်ရင် သေချာပေါက် ပိုက်ဆံတွေအများကြီးရမှာပဲ...

သူတို့ လမ်းလျှောက်နေချိန်မှာ ကြောင်လေးတစ်ကောင်နှင့် ခွေးလေးကောင် ပြေးလွှားနေကြသည်။

ထိုခွေးများသည် အမွေးဖွာဖွာလေးများဖြစ်ပြီး ရွာရှိ သာမာန်ဒေသခံခွေးဟုတ်ပုံမရပေ။

ရွာလူကြီး မမေးဘဲမနေနိုင်တော့ပေ။

"ဒီခွေးက ထူးခြားတယ်... ကြည့်ရတာ တက်ကြွနေတာပဲ... ဘယ်ကရလာတာလဲ" 

မြောင်ဟယ်က လှည့်ပြီး ပြုံးပြကာဆိုလေ၏။

"ကျွန်​တော်လည်း မသိဘူး...လူကြီးမင်းလျန်က အိမ်တက်ထမင်းကျွေးတုန်းက လက်ဆောင်အဖြစ်ယူလာပေးတာ...ကြီးလာရင် ခြံစောင့်လိမ့်မယ်လို့ပြောတာပဲ"

ရွာလူကြီးသည် ချက်ချင်းပင် ထပ်ပြီး တုန်လှုပ်သွားပြန်သည်။

ဒီနေ့ ငါ ခရီးကမှန်သွားပြီလို့ပဲ ​​တွေးခဲ့တာ...မှန်ရုံတင်မက လာကိုလာရမဲ့ခရီးဖြစ်နေတာပဲ...

ထို့နောက် အိမ်အသစ်က နီးကပ်လာကာ အကြမ်းဖျင်းပုံ တဖြည်းဖြည်းမြင်လာသောအခါ၊ ရွာလူကြီးနှင့် ကျန်းမြန်တို့သည် တံတွေးမျိုချလိုက်ကြသည်။

...အဲဒါက တကယ့်ကို စစ်မှန်ပြီး ထူးခြားတဲ့ အပြာရောင် အုတ်​​ကြွပ်မိုးအိမ်ပဲ...

မြို့က လူချမ်းသာအိမ်တွေနဲ့ မတူဘူး...

မူလက ရွာသူကြီးတွေးနေသည်က သူတို့ပြောနေကြသည့် အပြာရောင်အုတ်​ကြွပ်မိုးအိမ်က အပြာရောင်အုတ်ဖုံးထားသည့်မြေသားအိမ်ပုံစံပဲနေလိမ့်မည်ဟုဖြစ်၏။ရလဒ်အ​နေနဲ့ ရှေ့က ​သေသပ် သပ်ရပ်နေတဲ့ခြံဝင်းကို ကြည့်လိုက်ပါဦး...လှပတဲ့အုတ်​ကြွပ်ပြားပုံစံ​တွေ၊ သစ်သားကနုတ်​ကောင်း​ကောင်းတွေနဲ့ မဟော်ဂနီတံခါးဘောင်ကွက်တွေ... 

ရွာလူကြီး မျက်လုံးတွေကိုကျိန်းသွား၏။

ထို့နောက် ပင်မခန်းထဲသို့ ဝင်လာကြသည်။ လုံးဝဆန်းသစ်သော အပြင်အဆင်နှင့် လက်ရာကောင်းလှသည့် ဗီရိုများနှင့်ပရိဘောဂများသည် သူတို့နှစ်ဦးကို ကြည့်မဝဖြစ်စေသည်။၎င်းတို့သည် မြို့က နောက်ဆုံးပေါ်နှင့် ဈေးအကြီးဆုံး ဖက်ရှင်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သူတို့ လုံး၀ စိတ်ကူးယဉ်မိကြသည်။သို့ပေမဲ့ ဤသည်က နားလည်မှုလွဲ​ခြင်းမဟုတ်ပါချေ၊အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် မကြာခင်မှာ တကယ်ရေပန်းစားလာတော့မှာဖြစ်သည့်အတွက်ပါပင်။

ဗီရိုအပုလေးကို အမှန်တကယ်ပင် မြင့်မြတ် ကြော့ရှင်းသော ကြွေထည်တွေနှင့် အလှဆင်ထားသည်။

အမြင်စူးရှသော ရွာလူကြီးက ၎င်းကို ချက်ချင်း သတိထားမိ၏။ ဤအရာကို အဆင့်မြင့်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်များတွင်သာ မြင်ဖူးသည်။ ငွေဘယ်လောက်ကုန်လိုက်မလဲ...ဟယ်ကောအာက ဈေးကြီးတဲ့ ကြွေထည်မှာ အဝါရောင်ပန်းလေးတွေ ထည့်ထားသေးတယ်၊ ကြည့်ကောင်းတယ်...

ကျန်းမြန်၏ မျက်လုံးများမှာလည်း ဘလင်းဘလင်းထနေသည်။သူမ သူမ၏ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ထိန်းမထားနိုင်တော့​ပေ။ထိုင်ပြီး မကြာမီမှာပဲ သူမစပြောလိုက်၏။

"ဟယ်ကောအာ  နင်နဲ့ သာ့လန်က အိမ်ပြောင်းလာကတည်းက ဒီလိုအခြေအနေတွေ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ... ကိုယ့်မိသားစုကို ဘာလို့မပြောတာလဲ... စကားတစ်ခွန်းလောက်တင်ကို... ငါတို့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လောက် စိတ်ပူနေလဲ မသိဘူးလား... ဒုတိယ အဒေါ်အနေနဲ့ ငါ ဒီနေ့ နင့်အတွက် ဝမ်းသာတယ်...ဒါပေမဲ့ ငါ တကယ်ကို စိတ်လည်းပျက်မိတယ်"

အိုး ပွဲစပါပြီ...

"ဒုတိယအဒေါ်က ဘာလို့အဲ့လိုပြောရတာလဲ...သာ့လန် နဲ့ကျွန်တော် အဒေါ့်ကို ထမင်းစားဖို့ ဖိတ်ခဲ့တယ်လေ"

ကျန်းမြန် မသိမသာနှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။ မူလက ရွာလူကြီးရှေ့တွင် မပြောရန် စိတ်ကူးထားသော်လည်း ရွာသူကြီးရှိလျှင် ပိုကောင်းမည် မဟုတ်ပါလော။ ရွာလူကြီးက သူမပြောချင်သည့်အကြောင်းပြချက်ကို ဘယ်နည်းနှင့်မှ ကူနှိပ်ကွပ်ပေးမှာမဟုတ်ပေ။

"ဒါဆို ဒုတိယအဒေါ် အမှန်အတိုင်းပဲပြောမယ်... ဒီလိုအိမ်သစ်မှာနေနိုင်ဖို့ဆိုရင် သာ့လန်က သေချာပေါက် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုနိုင်လို့ဖြစ်ရမယ်... မိသားစုအနေနဲ့ အ​ဒေါ်​တို့ တကယ်ဝမ်းသာတယ်... ဒါပေမဲ့ ဟယ်ကောအာ မိသားစုက နင့်ကို အရွယ်ရောက်အောင်ကျွေးမွေးပျိုးထောင်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကိုလည်း

​သတိရဖို့လိုတယ်...မိသားစုက နင့်ကို ဖူးဖူးမှုတ် ပြုစုပျိုးထောင်တယ်ရယ်မဟုတ်ပေမဲ့ ပင်ပန်းတဲ့အလုပ်တွေကို မလုပ်ခိုင်းခဲ့ဘူး...နင် သာ့လန်နဲ့ လက်ထပ်တုန်းက သူ့မိသားစုက ဒုက္ခရောက်နေတော့ နင်တို့ ချောချောမွေ့မွေ့လက်ထက်နိုင်အောင်ဆိုပြီး သတို့သမီးကြေးကို ဈေးလျှော့ပေးခဲ့တယ်... အခုနင်တို့ကချမ်းသာလာပြီ...

ဒုတိယအဒေါ်က နင့်ကို လူသားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကြင်နာမှုပြန်ဆပ်သင့်တယ်လို့ လူကြီးအရာကနေ သတိပေးမှဖြစ်မယ်"

မြောင်ဟယ် မဖြေခင် ကျန်းမြန်က လှည့်ပြီး အလေးအနက် ဆို၏။

"ရွာလူကြီး ရှင်လည်း နားထောင်နေတာပဲ...ကျွန်မပြောတာ လွန်လား"

ရွာလူကြီး... ရွာလူကြီးခင်ဗျာ ကျန်းမြန်က အိမ်ရွှေ့သည့်ကိစ္စကိုထည့်ပြောသည်ကို ကြားလိုက်ရရာတွင် သူ့နှလုံး တုန်ယင်သွားသည်။သူကျန်းမြန်ကို ပါးစပ်ပိတ်သွားစေချင်မိသည်။သူက ချက်ချင်းမေးလိုက်သည်။ 

"အဒေါ်မြန် ဒီနေ့ ဒီကိုလာတော့ ဟယ်ကောအာရဲ့အမေကို တစ်ခုခုပြောခဲ့သေးလား"

ကျန်းမြန်က ချက်ချင်းပြောသည်။ 

"ဒါပေါ့...တိမေ့က တစ်ခုခုလုပ်စရာရှိရင်တောင် ကျွန်မလာရမယ်လေ...ဒီကိုလာဖို့ ဟယ်​ကောအာရဲ့အဖွားက ခွင့်ပြုခဲ့တယ်"

ရွာလူကြီး၏ မျက်နှာသည် ချက်ချင်းပင် လေးနက်သွားသည်။

"ဒါဆို ဟယ်ကောအာရဲ့အမေက ဘာလို့ ဟိုးအရင်ကတည်းက  ရန်သာ့လန်က သတို့သမီးကြေးပေးခဲ့တာကြာလှပြီဆိုတဲ့အကြောင်း မပြောခဲ့တာလဲ...ငွေခြောက်​တေးလက်ဆောင်...ငါ့ရှေ့မှာ စာရွက်ပေါ်မှာ လက်မှတ် ထိုး​ပေးထားတာ ပိုက်ဆံတောင် ပေးပြီးပြီ... အခု နင်က ဒီအကြောင်းကို ထပ်ပြောနေတော့ အဲဒါကို ဝန်မခံချင်လို့လား... ရွာလူကြီးအနေနဲ့ နင်ရဲ့စကားကို ငါလက်မခံရဲဘူး"

ဤစကားကိုကြားသောအခါ ကျန်း​မြန်၏မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွာ၏။ "ဘာပြောလိုက်တယ်... ငွေခြောက်​တေးလက်ဆောင်လား...ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ"

သူမ​ဘေးနားရှိ မြောင်ဟယ်လည်း အနည်းငယ်လန့်သွားသည်။

ရွာလူကြီးက ဒီနေ့ သူ့စရိုက်ကို လေးလေးနက်နက် ပြောင်းလဲပြီး သူ့အတွက် တကယ်​ကြီး ပြော​ပေးခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲ...

ရွာလူကြီးက ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်လို ခေါင်းညိတ်ပြပြီးဆိုသည်။

"အဟုတ်ပဲ... အဲဒီတုန်းက လက်မှတ်ထိုးထားတဲ့ စာရွက်ပိုင်းသုံးပိုင်းရှိတယ်...မြောင်လီ၊သာ့လန်၊ငါ အားလုံး ပါတယ်... မယုံရင် ဟယ်​ကောအာကို ထုတ်ခိုင်းပြီး ကြည့်လိုက်ပါ"

"ဘယ်တုန်းကလဲ...နင့်အမေက ပိုက်ဆံဘယ်တုန်းကရခဲ့တာလဲ...ဟယ်ကောအာ ငါ့ကို သေချာရှင်းပြပေးပါ" 

ကျန်းမြန် လုံးဝကို ဒေါသပုန်ထနေလေပြီ။

မြောင်ဟယ် နောက်ဆုံးတွင် သူစကားပြောရမည့်အလှည့်ရောက်ပြီဟု ထင်လိုက်သော်လည်း ရွာလူကြီးက ဦးအောင် သက်ပြင်းချလိုက်​လေသည်။

"ငါမှတ်မိသေးတယ်... သာ့လန်မြို့မှာ ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရသွားတဲ့ နှစ်ကုန်ပိုင်းလောက်ကပဲ...အစက သူ အရစ်ကျပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့ပေမဲ့ အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် သာ့လန်က သူမကို အကုန်လုံးတစ်ခါတည်း ပေးခဲ့တယ်...အဲဒါကြောင့် ငါ သူ(မ)ကို သတိပေးခဲ့တယ်... သူဒီလိုလုပ်ဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်ဆိုရင် သူကစေတနာအပြည့်နဲ့ ဖြောင့်မတ်တယ်ဆိုရင်တောင် ဒီကိစ္စကို ဆက်ပြီးငြင်းခုန်နေမယ်ဆိုရင် နောက်ဆုံးမှာ ဘယ်သူက မျက်နှာပျက်မလဲဆိုတဲ့အပေါ်မှာ မူတည်တယ်ဆိုပြီး"

ကျန်းမြန် အံ့အားသင့်သွားလေသည်။ "ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့မသိဘူးလေ... ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ထည့်တွက်လို့ရ..."

"မသိရင်တောင် နှစ်ခါ လာတောင်းလို့ မရဘူး...သတို့သမီးကြေးပြင်ခိုင်းတာကတင်လွန်နေပြီ... ဒုတိယ အကြိမ် လာတောင်းချင်ရင် နင့်ရဲ့ တခြားကလေးတွေအတွက် အနာဂတ်မှာအိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း ဘယ်လို​​ပြောမလဲငါကြည့်မယ် ..."

ရွာလူကြီးက ပြော၏။ 

"အဒေါ်မြန် အရင်ဆုံး ပြန်သွားကြည့်သင့်တယ်...ပြီးတော့ သတို့သမီးကြေးကို ဘယ်သူရသင့်လဲဆိုတာက သာ့လန်နဲ့ ဟယ်ကောအာတို့လို အငယ်တွေရဲ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူး.... နင်ဒီကိစ္စအတွက်ရောက်လာတယ်ဆိုတာ ငါသိခဲ့ရင် ရွာလူကြီး ငါ​စော​စောကတည်းက နင့်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောခဲ့မှာ"

ရွာလူကြီးက  ကြိမ်းမောင်းခံရတစ်ဝက် မောင်းထုတ်ခံရတစ်ဝက်ဖြင့် ကျန်းမြန် မည်မျှပင် မလိုလားစေကာမူ ဆုတ်ခွာရန်မှတပါး ရွေးချယ်စရာမရှိခဲ့ပေ။ ထို့အပြင်၊ သူမ အိမ်ပြန်၍ သူမ၏စက်ဆုပ်စရာကောင်းသောတိမေ့ဆီက သူမရထားသော ပိုက်ဆံအားလုံးကို ​ပြန်အန်ထုတ်အောင် လုပ်ရဦးမည်။

ဤအတွေးကြောင့် သူမ၏ ဒေါသတွေ နှင့်ရှော့ရမှုတွေက စိတ်ပူပင်မှုအဖြစ်သို့ပြောင်းသွားကာ ကျန်းမြန် ထွက်သွားရန် ကြံစည်လိုက်သည်။ ရွာလူကြီးကလည်း ၎င်းကိုမြင်သောအခါ ဆက်နေရန်ရည်ရွယ်ချက်မရှိတော့ပေ။ အိမ်ထဲမှာ ​ကောတစ်ယောက်ပဲရှိသဖြင့် အကြာကြီးနေရန် အဆင်မပြေ​ပေ။ကျန်းမြန်နောက်ကနေလိုက်ထွက်ရင်း သူ လှည့်ပြီး မြောင်ဟယ်ကို ညင်သာစွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ 

"ဟယ်ကောအာ သာ့လန်နဲ့ ပြန်လာတဲ့အခါ ဒီကိစ္စကို ပြောလို့ရတယ်... ငါ ရွာလူကြီးအနေနဲ့ တရားမျှတမှုရအောင် ကူညီပေးမှာမို့လို့ စိတ်ပူစရာ မလိုဘူးသိလား... ဒါက မင်းအလုပ်လည်းမဟုတ်ဘူး...သာ့လန်ကိုပဲ လုပ်ခိုင်းလိုက်စမ်းပါ...သာ့လန်က ထောက်ထားစာနာတတ်သူပါ... အခု မင်းက ပိုကောင်းတဲ့​နေရာ​ရောက်နေပြီ... အဲဒါက တခြားအရာတွေထက် ပိုအရေးကြီးတယ် ဟီးဟီး ဟီးဟီး"

ရွာလူကြီး၏ သဘောမနေကောင်းနေမှု ကြောင့် မြောင်ဟယ် အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်​ထွေး​နေသဖြင့် ဘာမှ မပြောဘဲ ပြန်လွှတ်လိုက်​တော့သည်။

ထိုညတွင် ရန်သာ့လန် အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ မြောင်ဟယ် ယနေ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကနေ သင်ယူပြီး နောက်ဆုံးတွင်ပြောလိုက်၏။

"ရွာလူကြီးရဲ့ သဘောထားကြောင့် နည်းနည်းနားမလည်ဖြစ်နေတယ်...နည်းနည်းလည်းကြောက်သွားမိတယ်"