Chapter 62

🧝Chapter 62

ရန်သာ့လန်က တစ်နေကုန်အ​ပြင်ထွက်ပြီး လူများစွာနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သူ့အကြောင်း သိချင်သူတွေ၊ ချီးကျုးဂုဏ်​ပြုကြသူတွေ၊ သူ့ကို ရွဲ့စောင်း မှတ်ချက်တွေ ပေးနေကြသူ​တွေစသ​ဖြင့် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံရှိ​ကြသည်။ထုံးစံအတိုင်း သူက အကြောင်းရင်းကို သိသဖြင့် ရွာမှာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်ခဲ့သည်ကို အတိုချုံး ရှင်းပြလိုက်သည်။ဤအချိန်မှာ သူတို့က အခြေအနေတွေကို အခွင့်ကောင်း​နေယူကြသည်။ဖြစ်နိုင်လျှင် ဤယုံကြည်မှုကို သူတို့ဘာသာသူတို့ ရယူရလိမ့်မည်။

မြောင်ဟယ် ထိုစကားကိုကြားပြီးနောက် ခေါင်းသာခါယမ်းလိုက်သည်။ "ဟေ့ ဒီရွာလူကြီးက *1နံရံပေါ်ကမြက်ကျနေတာပဲ... သူဘာတွေစီစဉ်နေတယ်လို့ ထင်လဲ"

(1.墙头草(qiángtóucǎo)–နံရံထိပ်ပေါ်ကမြက်

လေယူရာယိမ်းသူ၊ကိုယ်ပိုင်အတွေးအမြင်မရှိသူ

ယိမ်းလွယ်ယိုင်လွယ်ပြီး တစ်ခုခုဆို သာသည့်ဘက်က သို့မဟုတ် နိုင်သည့်ဘက်ကနေရန်ရွေးချယ်သူ)

ရန်သာ့လန်က ခေါင်းစဥ်ပြောင်းလိုက်၏။ 

"နောက်ကျရင် ကိုယ်ဒီမှာမရှိရင် ဒုတိယအဒေါ်ကို လာခွင့်မပြုနဲ့" 

မြောင်ဟယ်သူ့ကိုစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"ဒီနေ့ကျွန်တော်ကောင်းကောင်းလုပ်ခဲ့ပါတယ်နော်... ဒုတိယအဒေါ် လာဖို့ တကယ် အဆင်မပြေဘူးဖြစ်သွားပြီလေ"

ရန်သာ့လန် အခိုင်အမာ ခေါင်းကို ခါလိုက်သည်။ 

"နောက်တစ်ယောက်က မင်းကို ကိုင်တွယ်လိမ့်မယ်"

သို့သော် သူ့မျက်လုံးထဲတွင် သိသာထင်ရှားသော စိုးရိမ်ပူပန်မှုကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် မြောင်ဟယ် ဆက်မပြောတော့ပေ။ဖြစ်ချင်သည့်အခါ ယခုရှီရန်မှာ အသုံးပြုရန် နည်းလမ်းအသစ်တစ်ခုရှိနေပြီဖြစ်သည်။

"ကောင်းပြီ ခင်ဗျားပြောတာကို နားထောင်မယ်... ပြီးတော့ ကျွန်တော့်မှာ နောက်ထပ် ရှီရန်တစ်ခု ရှိသေးတယ်...အဲဒါကို ပိုအစွမ်းထက်တဲ့ အရာတစ်ခုအဖြစ်တောင် ပေါင်းစပ်လို့ရတယ်...  ဒီနေ့ စမ်းကြည့်ဖို့ အချိန်မရှိလိုက်ဘူး... မနက်ဖြန် စမ်းသပ်ရမယ်" 

မြောင်ဟယ်က တောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

ရန်သာ့လန်က ခေတ္တရပ်သွားပြီး သူ့မျက်လုံးနက်နက်များက မြောင်ဟယ်ပေါ်မှာပဲ သော့ခတ်ထားကာစွဲ​မြဲ​နေသည်။

မြောင်ဟယ် ထိုလူက ထပ်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမှန်း ချက်ချင်းသိပြီး ထွက်ပြေးလိုက်၏။

"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ...ကျွန်တော့်ဗိုက်ထဲမှာ ကလေး​လေးရှိသေးတယ်နော်"

ရန်သာ့လန်က အခြေအနေကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ကောလေးကို ပွေ့ချီပြီး ထွက်သွားမှာကို ကြောက်သလိုမျိုး တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားသည်။ 

"အင်း"

သူ့အား တင်းကျပ်စွာ ဝန်းရံထားသည့် အားကို ခံစားလိုက်ရရာတွင် မြောင်ဟယ် ယခုတစ်ကြိမ်တွင် အံသြခြင်းမရှိပါဘဲ အနည်းငယ် စိတ်ဆင်းရဲသွားရသည်။

ထိုသို့သော မသေချာမရေရာမှုများနှင့် သံသယများသည် နက်ရှိုင်းသောကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် တွန်းအားပေးခံရ​ခြင်းဖြစ်မည်။

နောက်အခိုက်အတန့်မှာ သဲလွန်စမရှိဘဲ ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို ကြောက်နေတာ၊ ဒါတွေအားလုံးဟာ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပဲ အိပ်မက်တစ်ခုဖြစ်လာမှာကို ကြောက်တာ...

အဲဒါက ဘယ်လို စိတ်အခြေအနေမျိုးလဲ...

မြောင်ဟယ် မနေနိုင်ဘဲ တွေးလိုက်မိသည်။အရာအားလုံးကို ပြောပြလိုက်သင့်လား... ပြောပြပြီးရင် သူ့စိတ်အခြေအနေ ပိုအဆင်​ပြေလာမှာလား...

သို့ပေမဲ့ ဤညမှာတော့ သူလုပ်နိုင်သမျှက တစ်ဖက်လူ၏ ခေါင်းကို ပြန်ဆွဲယူပြီး နမ်းရှိုက် ပွတ်သပ်နေရုံမျှပါပင်။ သူအမြဲရှိနေမည်ဆိုသည့်အကြောင်း အာမခံချက်တစ်ခုနှယ်။

ထို့နောက်မှာ မြောင်ဟယ် လိုလိုလားလားဖြင့် ရန်သာ့လန်ကို သူ့ကို တစ်ညလုံး ရင်ခွင်ထဲမှာ ထည့်ထားပြီး အိပ်ရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။

တစ်ဖက်တွင်၊ မြောင်ဟယ်၏မွေးမိသားစုမှာ အသူရာကွင်း​ပြင်ဖြစ်​နေသည်။

ကျန်းမြန်က အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ ချက်ခြင်းတိုင်ပစ်ခဲ့ပြီး အဘွားကြီးကလည်း ထိုစကားကိုကြားပြီးနောက် သဘာဝအတိုင်း အလွန်ဒေါသထွက်သွားခဲ့သည်။ မူလကိုယ်၏ဖခင်ဖြစ်သူ မြောင်ကျန်းက သူ့ဇနီး၏ထင်မြင်ယူဆချက်များကို သဘောမတူသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ၎င်းကိုကြားသိပြီးနောက် ဇနီးဖြစ်သူအား သူ့အ​မေရှေ့တွင် ဒူးထောက်တောင်းပန်ခိုင်းခဲ့သည်။

သို့ရာတွင် တစ်နေ့ခင်းလုံး အ​အော်အ​ငေါက်ခံခဲ့ရသော မြောင်လီ(လီကျောက်တိ)က မထိန်းနိုင်ဘဲ ပြန်အော်တော့သည်။

"ကျွန်မ ဘာမှားလို့လဲ...ရှောင်ပေါင်ရဲ့ ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ဖို့ ပိုက်ဆံသုံးခဲ့တာ... ဟယ်ကောအာရဲ့ လက်ထပ်တဲ့ လက်ဆောင်က အများသူငှာကို ပေးသင့်တယ်ဆိုရင် ရှောင်ပေါင်ကို ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ သုံးတဲ့ငွေကို ဒီနည်းအတိုင်း ပေးသင့်တယ်မဟုတ်ဘူးလား... ရလဒ်ကတော့လား...ကောင်းပြီ ရှောင်ပေါင်က အရမ်းပိန်နေတာ အ​မေဖြစ်တဲ့ကျွန်မ သည်းမခံနိုင်ဘူး...အဲတော့ သုံးတော့ဘာဖြစ်လဲ...ကျွန်မက ကိုယ့်အသိတရားနဲ့ကိုယ်လုပ်ခဲ့တာ...ဘယ်သူ့ကိုမှမတောင်းပန်နိုင်ဘူး"

"ပါးစပ်ပိတ်ထား...ငါ့အ​မေကို မင်းဘယ်လိုပြန်ပြောရဲတာလဲ"

မြောင်ကျန်းကပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

"ကျွန်မပြောခဲ့တာတွေက အမှန်တွေပဲ... ရှောင်ပေါင် အခုတလော ပို​ကြည့်​ကောင်းတယ်လို့ ရှင်ပြောတယ်မဟုတ်ဘူးလား...အဲဒါ ဖြည့်စွက်စာတွေစားသောက်နေလို့ပဲ... အခု ရှင် ရှောင်ပေါင် ဘယ်လောက် ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံခံရတယ်ဆိုတာ သိပြီမဟုတ်လား...ရှင်က အပြင်မှာ ပင်ပင်ပန်းပန်း လယ်လုပ်ပေမဲ့ ရှင်မျက်နှာလွှဲသွားတာနဲ့ ရှင့်သားက အစာကောင်းကောင်းမစားရဘူး...ဒီအမေက ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်သည်းခံနိုင်မှာလဲ"

ကျန်းမြန်က ပိတ်အော်လေသည်။

"ဘာတွေပြောနေတာလဲ...နင်မွေးတဲ့သားက နဂိုတည်းက ချုချာအားနည်းနေတာ အသိအသာကြီး...  မိသားစုက သူ့ကို ဘာလို့ ထမင်းမကျွေးရမှာလဲ...နင့်သားထမင်းတစ်နပ်တောင် လွတ်ဖူးလို့လား"

လီကျောက်တိက ပြန်အော်သည်။

"အားနည်းနေရင်တောင် ဂရုမစိုက်လို့မရဘူးလား...ကောင်းကောင်းဂရုစိုက်နိုင်ပေမဲ့ ဂရုမစိုက်ဘူးလေ...ဂရုစိုက်စရာ မလိုတဲ့သူတွေကျကောင်းတာတွေပဲရွေးကျွေးတယ်... ဒါက နှိပ်စက်တာ မဟုတ်ဘူးလား...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့မှာ ပိုက်ဆံ မရှိဘူး... အဲဒါတွေ အားလုံးကို လောင်လော့တို့ မိသားစုကိုပေးလိုက်ပြီ... ငွေခြောက်တေးနဲ့ ကြက်အကောင် ၃၀ တောင်းထားတယ်...တစ်တေးမှအလဟသတ်မဖြစ်ဘူး... နင် ငါ့ကို အခု ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပဲတောင်းနေပါစေ မရှိရင် မရှိဘူးလို့ပဲ ငါပြောနိုင်မယ်"

"နင် နင်..." 

ကျန်းမြန် ရင်ဆို့ရမလား ဒေါသဖြစ်ရလားမသိတော့ပေ။

"နင့်ရဲ့သားက ကြက်အ​ကောင်သုံးဆယ်လုံးစားတယ်ဆိုတာ ငါ မယုံဘူး...လောင်လော့တို့ မိသားစုကနော်... ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ငါ ချက်​ချင်း​မေးလိုက်​မယ်​... သူတို့မိသားစု​ဆီက လက်​ကျန်​​ငွေ​တွေကို အန်ထုတ်ခိုင်းရမှာပေါ့"

ထိုစကားကိုပြောပြီးနောက်  သူမ၏သားအကြီးဆုံး မြောင်ချွမ်ကိုဆွဲကာ လှည့်ထွက်သွားခဲ့သည်။ အဘွားကြီးက ဒါကိုမြင်သောအခါ သူမကို မတားဘဲ မြောင်ကျန်း ဘက်သို့လှည့်ကာ စားပွဲကိုရိုက်လိုက်ပြီးဆို၏။

"တတိယသား ငါမင်းကို ပြီးမှ သင်ခန်းစာပေးမယ်... ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ...ဒါက ညီအကိုတွေကြားက တရားမျှတမှုကိစ္စပဲ...ငါ ဘက်လို့မဖြစ်ဘူး... အကြွေးတင်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို မင်းအိမ်က နုတ်ပစ်ရမယ်... တစ်ပြားမှ မကျန်​စေရဘူး"

လီကျောက်တိ ထိုစကားကိုကြားသောအခါ စိတ်ထဲတွင် ရယ်မိသွားသည်။ အဘွားကြီးက အသံကောင်းဟစ်နေပေမဲ့ သူလည်း လိုချင်​နေတာပဲ မဟုတ်လား...

ကျန်းမြန်ကို လောင်လော့တို့အိမ်ကို ပိုက်ဆံသွားတောင်းခိုင်းတယ်ပေါ့...ကိုယ့်မိသားစုရဲ့ ဂုဏ်သတင်းကို ထည့်တွေးမိရဲ့လား...ရန်သာ့လန်ဆီက သတို့သမီးကြေးတောင်းချိန်က သူမ တိတ်တိတ်လေး လာရမည်ဆိုသည်ကို သိထားပြီး သူများတွေ သူမတို့မိသားစု၏ လောဘ​ကြီးမှုကို မရယ်ကြစေရန်နှင့် ရွာက ကလေးတွေကို မထိခိုက်စေရန် သတင်းမပေါက်ကြားစေဖို့ရာ ရွာလူကြီးက အထူးတလည်ပြောထား၏။

အခု သူမက ဘာလို့ ဒီလောက်ပြောနေရမှာလဲ... သူမရှောင်ပေါင်က အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်လိုသေးသည်။

ယခုလက်ထပ်ရန် မိသားစုက စောင့်မျှော်နေသူမှာ ကျန်းမြန်၏ အငယ်ဆုံးသားဖြစ်သည်။

​သေချာသည်ပင်၊ကျန်းမြန်က သူ့သားကို ပိုက်ဆံတောင်းရန်ခေါ်သွားလေရာ သူ့သားက ငွေ၏ဇာစ်မြစ်ကို ဘာမှမတွေးဘဲ အော်ပြောလေ၏။ 

သူတွေ့လိုက်ရကား ရက်စက်သော အဘွားကြီးလော့ဖြစ်လေသည်။သူမက ခါးထောက်ကာ အော်ကြီးဟယ်ကျယ်ဆဲတော့သည်။

"ဒီခေတ်မှာ ဘယ်သူက ပိုက်ဆံပေးပေး ပေးတဲ့သူရဲ့ ပိုက်ဆံဟုတ်မဟုတ်ကို သတိထားရ​တော့မယ်ဟေ့...ဓားပြတိုက်ယူထားတာလည်းမဟုတ်ဘူး...ပြန်ပေးရအောင်...ဘယ်လိုဖြစ်လို  အိမ်ထောင်ရေးလက်ဆောင်က ဘယ်သူယူယူဖြစ်နေတာလဲ... ရယ်စရာတွေ မပြောနဲ့... အားနားပါတယ် ပြန်မပေးနိုင်ဘူး...တိုတိုပြောရရင် အရောင်းအဝယ်ကဖြစ်ပြီးနေပြီ... ဘယ်လိုလုပ်နောင်တရလို့ရမလဲ...တကယ်တည်းတော်"

ကျန်းမြန်က ဒေါသတကြီး ပြန်ပြော၏။ "ဘာလို့ပြန်မပေးရမှာလဲ...ရန်သာ့လန်က ငါတို့မိသားစုကို လက်ထပ်လက်ဆောင်အနေနဲ့ ဖြည့်ပေးခဲ့တာ ငွေခြောက်တေး အပြည့်ပဲ... အကုန်လုံး နင်တို့မိသားစုလက်ထဲမှာ... ဒီအကြောင်းကို ရွာလူကြီးကတောင် သက်သေပြနိုင်သေးတယ်...ပိုက်ဆံသိမ်းပြီးရင် ဘာလို့ပြန်မထုတ်နိုင်ရတာလဲ...ကြက်သားကမစားရသေးရင် ထည့်မတွက်ဘူး"

"ဒါဆို ရွာလူကြီးကို ခေါ်လိုက်​ရ​အောင်​... ဒီကိစ္စကို ​ဝေဖန်​ဖို့ အချိန်​တန်​ပြီ...ငါတို့ဘယ်​ဘက်​က မှန်​တယ်​ ကြည့်​ရ​အောင်​"

"ခေါ်လိုက်လေ... ဘယ်သူက ကြောက်​နေလို့လဲ"

ရလဒ်အနေဖြင့် ရွာလူကြီး မလွတ်မြောက်နိုင်ဘဲ ဖျန်ဖြေပေးရန် အ​ခေါ်ခံခဲ့ရသည်။

ဤတစ်ခါတွင် ဝိုင်းကြည့်နေကြသော ပရိသတ်တွေက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တီးတိုးပြောကြသည်။

"ဒါဆို မြောင်ဟယ်တို့ မိသားစုက တကယ်ကြီး လက်ထပ်လက်ဆောင်ပေးဖို့ တောင်းဆိုတာလား...ဘယ်လောက်ရှက်စရာကောင်းလဲ...ဒါမျိုး တစ်ခါမှ မကြားဖူးဘူး"

"ဟုတ်တယ်... ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ အစမျိုးလုပ်လိုက်တာပဲ... ငါတို့ရွာက ကောတွေ သမီးတွေ ဒီပုံစံနဲ့ ဘယ်သူကလာကြောင်းလှမ်းရဲတော့မှာလဲ"

"ရွာလူကြီးလည်း မှားတယ်လို့ငါထင်တယ်... ဒီကိစ္စအတွက် သူတကယ် သက်သေထွက်ဆိုနိုင်နေတယ်...တားသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား"

"ရန်သာ့လန်က အနိုင်ကျင့်ဖို့ လွယ်တာကြောင့်ဖြစ်မှာစိုးတယ်...ဟေး မြေကို လက်လွှတ်လိုက်သလိုမျိုးလေ..."

သင်စိတ်ကူးကြည့်နိုင်သလိုပင် ရွာလူကြီး၏ စိတ်တွေပူလောင်လွန်း၍ ပါးစပ်ထဲမှာပင်ခါးလာရသည်။

ရွာကလူတွေက ရန်သာ့လန်တို့မိသားစုကို ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံပုံနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နောက်တစ်ခုထပ်ပြီး ဆွေးနွေးကြပြန်ပြီ...

ဒီကိစ္စက ဘယ်လိုလုပ် နောက်ဆုံးမှာသူ့ဆီရောက်လာတာလဲ...

ရန်သာ့လန် ရှေ့မှာ သူ တကယ် ပြဿနာရှာလိုက်ရင် ရွာလူကြီး သူ...

မဟုတ်ဘူး...မြောင်ဟယ်တို့ မိသားစုကိစ္စက သူဖိနှိပ်မှရမယ်...

****

ရွာလူကြီး စိတ်ပူနေချိန်မှာ မြောင်ဟယ်နှင့်ရန်သာ့လန်တို့သည် အေးချမ်းပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်လျက်ရှိကြသည်။

ရှီရန် အဆင့်မြှင့်ပြီးနောက်တစ်ရက်တွင် မြောင်ဟယ်က စိတ်ဝင်တစားဖြင့် လုပ်ဆောင်ချက်အသစ်များကို  စမ်းသပ်ရန် ရန်သာ့လန်ကို တောင်းဆိုခဲ့သည်။

တစ်မနက်လုံး အချိန်ကုန်ပြီးနောက်၊ လက်ရှိ ဟင်းသီးဟင်းရွက်စိုက်ခင်းတစ်ခုလုံးကို ရှီရန်စွမ်းအင်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းလိုက်လျှင်ပင် အာဟာရဓာတ်က အစွမ်းထက်လွန်းနေသေးသည်ကို တွေ့ရှိခဲ့သည်။

 ဟင်းရွက်​ဘောင်များထဲတွင်ရှိသော အသီးအရွက်များသည် အတော်လေး လျင်မြန်စွာ ကြီးထွားလာသဖြင့် နေ့တစ်ဝက်ကြာပြီးနောက်တွင် ၎င်းတို့က ထူးဆန်းသည်ဟု သတိပြုမိလိမ့်​ပေမည်။ ထို့ကြောင့်၊မြောင်ဟယ်မြေဆီလွှာ၏ စွမ်းအင်ဧရိယာကို အိမ်​နောက်​ဖေးကတောင်​ပေါ်အထိ ချဲ့ထွင်ခဲ့သည်။ တောင်၏ ထက်ဝက်ကျော်ကို ဖုံးလွှမ်းပြီးနောက် အာဟာရ​စွမ်းအင်က မြေ​ကြီးထဲတွင် ပေါက်ရောက်သော အရာများဖြင့် မြေသြဇာကျွေးသည်ဟု ယူဆနိုင်၍ရပြီဖြစ်သည်။

မြောင်ဟယ်ကောက်ချက်ချလိုက်သည်။

"ဒီကိစ္စကို တောင်ထိပ်ကို ရှင်း​ပြီးသွားတဲ့အထိ စောင့်လိုက်ကြရအောင်...မဟုတ်ရင် တောင်ထိပ်ကို ရှင်းရတဲ့ အလုပ်က ပိုလို့တောင် ပင်ပန်းနေလိမ့်မယ်"

ထိုစကားကိုကြားပြီးနောက် ရန်သာ့လန်က ပေါက်ပြားကိုယူကာ သစ်ပင်ဆက်တူးခဲ့သည်။မြောင်ဖင်းတို့တတွေကို အကူအညီတောင်းနိုင်သော်လည်း သူတို့လာပါက ကောလေးက သူတို့စားဖို့ အလုပ်ပြန်လုပ်ရမည်ဖြစ်ပြီး ပင်ပန်းရမည်မှာ သေချာ​လေသည်။

မြောင်ဟယ်က သူ့ကို အမြန်ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။

"ဘာလို့ အရမ်းစိတ်တွေ​လောနေတာလဲ... ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ... အိမ်စာရှိ​သေးတယ်မဟုတ်ဘူးလား"

မြောင်ဟယ် ပြောနေသည့်အိမ်စာက ရန်သာ့လန် မနေ့က မြို့ကပြန်ယူလာသည့်စာအုပ်ကိုဆိုခြင်းဖြစ်၏။၎င်းကို ဆိုင်ရှင်ကျင်းမှ ညွှန်းထားခြင်းဖြစ်ပြီး မဖြစ်မနေ နားလည်ပြီးရေးတတ်ရမည့်စာရင်းအင်းဆိုင်ရာစာအုပ်ဟုဆိုလေသည်။ထို့ကြောင့် သူက ရန်သာ့လန်ကို ဤအခြေခံစာအုပ်ကို ရှာရန် စာအုပ်ဆိုင်ကို သွားခိုင်းခဲ့ပြီး အိမ်ပြန်လာသည့်အခါ တစ်လုံးချင်းဖတ်၍ရသည်၊   နားမလည်လျှင် ပြန်မေးနိုင်သည်ဟုပြော၏။

မနေ့ညက ရန်သာ့လန် ​ရေနံဆီမီးခွက်အလင်းရောင်ဖြင့် လေ့ကျင့်ချင်သော်လည်း အတားခံခဲ့ရသည်။ထိုပတ်ဝန်းကျင်တွင် စာဖတ်ခြင်းက သူ့မျက်လုံးများကိုနာကျင်စေလိမ့်မည်။နေ့ခင်းမှာ သေချာပေါက် အချိန်​တွေအများကြီးရှိသည်မဟုတ်ပါလော။မနေ့က သစ်ပင်အောက်မှာ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူခဲ့သည့်အချိန်ကို တွေးရင်း မြောင်ဟယ် နေ့ခင်းဘက်မှာတော့ ရန်သာ့လန်ကိုဆွဲပြီး ထိုင်ခုံတစ်လုံးရွှေ့ပြီး သစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်စာဖတ်ခိုင်းခဲ့သည်။

ထို့နောက် မီးဖိုချောင်သို့သွားကာ မြေပဲတစ်ပန်းကန်ယူပြီး ဆေးဖက်ဝင် ရေ​နွေး​ကြမ်းတစ်အိုးကို ကျိုလိုက်သည်။ယင်းက ထိုနေ့တုန်းက သူ၏ဆေးခင်းကို သွားရောက်လည်ပတ်ပြီးနောက် သမားတော်အိုကြီးကျီ ပေးခဲ့သော ရိုးရှင်းသော ​​ဆေးညွှန်းဖြစ်သည်။အကုန်လုံးပြီးပြီးနောက် မြောင်ဟယ်လည်း ရန်သာ့လန်၏ဘေးမှာဝင်ထိုင်းလိုက်ပြီး သူ့ကို အဖော်လုပ်ပေးလိုက်သည်။လေနုအေးလေးကို ခံစားရင်း လက်ဖက်ရည်အတူတူသောက် မြေပဲတွေ အတူတူစားကြသည်။

"အဆင်ပြေလား" 

မြောင်ဟယ်က မြေပဲကို အခွံခွာပြီး ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ခေါင်းလေးစောင်း၍ ပြုံးလျက်မေးသည်။

"အင်း" 

ရန်သာ့လန်က ခေါင်းညိတ်သည်။

"ကျွန်​တော်တို့အရမ်းကြိုးစားပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားခဲ့တာကို ဒီမှာလာမထိုင်ရင် စိတ်မကောင်းစရာဖြစ်မယ်လေ"

"အင်း"

သူ့ရှေ့မှာ ပျော်ရွှင်ကျေနပ်နေသည့် ကောလေးကို မြင်လိုက်ရရာတွင် ရန်သာ့လန်၏ နှလုံးသားထဲက စိုးရိမ်မှုတွေ သက်သာရာရသွားခဲ့လေ၏။ဤတစ်ခါ သူ ခေါင်းငုံ့ပြီး သူ့လက်ထဲက စာအုပ်ကို ကြည့်လိုက်သည့်အခါ စကားလုံးတိုင်းက သူ့နှလုံးသားထဲမှာ ပိုလေးနက်နေသလိုပင်။

မနီးမဝေးတွင်ရှိ​နေသော သာ့ပိုင်က သခင်နှစ်ဦးအတူရှိနေသည်ကိုတွေ့လိုက်သဖြင့် မောင်မောင်စကွက်ကို ကစားရန် ခေါ်သွားလေသည်။

မနေ့က မြောင်ဟယ် ရှီရန်ကို စမ်းသပ်ရန် ဆေးဖက်ဝင်ဘောလုံးပန်းပင်များကို အသုံးပြုပြီးနောက် ဥယျာဉ်တစ်ခုလုံးမှာ ခရမ်းရောင်ပန်းပွင့်တွေ အပြည့်ပွင့်နေသောကြောင့် သာယာလှပသော အချိန်​လေးဖြစ်ခဲ့​​ပေသည်။ ရှီရန်၏ အားကောင်းသည့် စွမ်းအင်အတွက် ဤတိရစ္ဆာန်လေးများသည် မြောင်ဟယ်ထက် ပို၍ ခံစားသိရှိလွယ်ကြသည်။၎င်းနှင့်ကစားပြီးနောက် သူတို့ နောက်ဆုံးမှာ သခင်များ၏ခြေရင်းမှာဝပ်နေကြသည်။

မြောင်ဟယ်က တစ်ကောင်ပြီးတစ်ကောင် ပွေ့ချီလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးမှာ ရန်သာ့လန်အား သူတို့ကို တစ်ခါ ပွေ့ခိုင်းသည်။လက်ရှိအချိန်က ခွေးပေါက်လေးတွေ ၎င်းတို့၏ပိုင်ရှင်ကို မှတ်မိ​နေ​​ပြီ​ဖြစ်သည့်အချိန်ဖြစ်သောကြောင့်၊ သူနှင့် ပို၍နီးစပ်ရန် လိုအပ်သည်။သေချာသည်ပင်၊ရန်သာ့လန်က ၎င်းကိုလျစ်လျူမရှုခဲ့ပါချေ။ နောက်ဆုံးမှာ ရန်သာ့လန်က သူ့ကို သူ့ပေါင်ပေါ် လှဲအိပ်ခိုင်းခဲ့သည်။

ထိုကဲ့သို့ သာယာသော မနက်ခင်းအပြီးနောက်၊ မြောင်ဟယ် မွန်းတည့်ချိန်တွင်  ရန်သာ့လန် ပြန်ယူလာသော ဝက်နံရိုးများကို သုံးကာ အာလူးနှင့် မုန်လာဥဝက်နံရိုးဟင်းကို ချက်ခဲ့သည်။ နူးညံ့နူးအိသော မုန်လာဥနှင့် အာလူးများသည် အဆီတရွှဲရွှဲ ဝက်နံရိုးများကဲ့သို့ပင် ကောင်းလေသည်။သာ့ပိုင်နှင့် မောင်မောင်စကွက်က အလွန်ပျော်ရွှင်စွာစားကြလေသည်။မြောင်ဟယ်တစ်ယောက်

ဤအသားဟင်းအိုးကိုသုံး၍ ထမင်းဖြူနှစ်ပန်းကန်ပင် အ​ပြောင်ရှင်းခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးမှာ တရေးတမောအိပ်ရန် ရန်သာ့လန်၏ နှင်ထုတ်​ခြင်းခံခဲ့ရလေသည်။