Chapter 3

👥️Chapter 3

ယီချန်းယန်သည် ရှန်းဟွမ် မီဒီယာကုမ္ပဏီ၏ လက်အောက်ရှိ နာမည်ကြီး သရုပ်ဆောင်တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ အသက် ၂၈ နှစ်အရွယ် ရှိနေပြီဖြစ်ကာ လွန်ခဲ့သော ၈ နှစ်ကတည်းက အနုပညာလောကသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့၏။ အိုင်ဒေါဘဝဖြင့် စတင် ဝင်ရောက်ခဲ့ကာ ထို့နောက်တွင်မူ အလွန်အမင်း အရည်အချင်း ပြည့်ဝ သန်မာသူအဖြစ်သို့ အောင်မြင်စွာ ပြောင်းလဲကာ လတ်တလောနှစ်များအတွင်း ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားကို ဆက်တိုက်နီးပါး သိမ်းပိုက်နိုင်ခဲ့သည်။ သူ့တွင် ရုံဝင်ကြေး သန်းတစ်ရာကျော်သည့် ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကား ခြောက်ခု ပိုင်ဆိုင်ထားကာ ရုပ်ရှင်ပွဲတော်ကြီးများ၏ ဆန်ကာတင် စာရင်းတွင်လည်း  မကြာခဏ ပါဝင်ခဲ့သည့်အပြင် ရုပ်ရှင်ဧကရာဇ်ဟူသော အမည်ကိုပါ နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည်။ ပြီးခဲ့သည့်နှစ်က သူသည် နိုင်ငံတကာ ရုပ်ရှင်ပွဲတော်တစ်ဦး၏ အကဲဖြတ်ဒိုင်စာရင်းတွင်ပင် ပါဝင်ခဲ့ကာ အမည်အရသာမက လက်တွေ့တွင်ပါ ကျော်ကြားထင်ရှားသည့် A အဆင့် အောင်မြင်ကျော်ကြား လူကြိုက်များသူတစ်ဦး ဖြစ်ပေသည်။ 

ယန်အန်းယုက ယီချန်းယန် ပွဲဦးထွက်စက ဓာတ်ပုံများကိုပါ လိုက်လံရှာဖွေခဲ့၏။ ဓာတ်ပုံများမှာ ထိုနှစ်က စစ်သူကြီး၏ ရုပ်ရည်နှင့် တစ်ထပ်တည်းပင် ဖြစ်ပေသည်။

သူက စစ်သူကြီး၏ ဇာတာခွင်ရှစ်ရပ်ကို မှတ်မိနေဆဲ ဖြစ်သည့်အတွက် ယီချန်းယန်၏ ယခုဘဝရှိ မွေးနေ့နှင့် တိုက်ဆိုင် စစ်ဆေးလိုက်ရာ နှစ်ခုလုံးမှာ ထပ်တူညီနေပေသည်။ ထို့အပြင် သူ၏ စိတ်ဝင်စားမှု၊ ဝါသနာနှင့် နှစ်သက်မှုတို့မှာလည်း ကွဲပြားခြားနားခြင်း လုံးဝ မရှိချေ။ 

ဤနှစ်ရက်အတွင်း ယန်အန်းယုသည် ယီချန်းယန် သရုပ်ဆောင်ထားသည့် ရှင်းမန့်ကိုသာမက အခြား သူပါဝင်ထားသော ရုပ်ရှင်နှင့် ရသစုံရှိုးများကိုပါ တစ်ခုမကျန် ကြည့်ရှုနေခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူ ထိုနေ့က ခံစားခဲ့ရသည့် ခံစားချက်နှင့် ပေါင်းစပ်လိုက်သည့်အခါ ရုပ်ရှင်ဧကရာဇ် ယီချန်းယန်သည် သူ၏ ကြီးမြတ်လှသော စစ်နတ်ဘုရား လူဝင်စားလာခြင်း ဖြစ်ရမည်ဟူသာ အတွေးမှာ ပိုမိုကာ ဖြစ်နိုင်ချေ များပြားလာတော့သည်။ 

သူ အရမ်းကို လေးစားကြည်ညိုခဲ့ရတဲ့ စစ်သူကြီးချုပ်က ဒီဘဝမှာ ဖျော်ဖြေရေးသမား ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့တော့ လုံးဝကို ထင်မထားမိဘူး ...

ယန်အန်းယုမှာ အနည်းငယ် ယူကျုံးမရ ဖြစ်နေမိ၏။ 

သို့သော် သူတို့ခေတ်နှင့် မတူညီသည်မှာ ခေတ်သစ်၏ “ဖျော်ဖြေရေးသမား” များ၏ ဂုဏ်ဒြပ်မှာ အလွန်မြင့်မားကြကာ သူတို့၏ အနောက်သို့ အားတက်သရော လိုက်နေကြသည့် လူဦးရေမှာလည်း အလွန် များပြားလှပေသည်။ ထို့အပြင် ဝင်ငွေမှာလည်း အခြား အခြားသော အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းလုပ်ငန်းများထက် အဆများစွာ သာလွန်လွန်းလှသည်။

ထိုအကြောင်းကို တွေးလိုက်မိသည့်အခါ ယန်အန်းယု၏ တွန့်ကွေးနေသော မျက်ခုံးများ ပြန်လည် ပြေလျော့သွားတော့သည်။ 

ထိုသို့ဖြင့် သူ ဆေးရုံမှ ဆင်းရမည့်နေ့သို့ ရောက်လာတော့၏။ 

ထိုနေ့တွင် ထန်းကော်က သူ့နောက်မှ လိုက်မလာ။ လီယဲ့က ကားမောင်းကာ သူနှင့် ယီချန်းယန်ကို သူတို့အိမ်သို့ ပြန်လိုက်ပို့ခဲ့သည်။

ကားထဲတွင် .. 

နောက်ခုံရှိ ယီချန်းယန်က ထုံးစံအတိုင်း မျက်လုံးတို့ကို မှေးပိတ်ထားရင်း စိတ်အေးလက်အေး ထိုင်နေခဲ့သည်။ သို့သော် သူက မျက်ခွံတို့ကို တစ်ဖြည်းဖြည်း ဖွင့်ရင်း ဘေးနားတွင် ထိုင်နေသည့် ယန်အန်းယုကို တိတ်တဆိတ် ခိုးကြည့်လိုက်မိ၏။ 

ယန်အန်းယု၏ လက်ရှိ အပြုအမူများအရ ထိုသူသည် ရူးချင်ဟန်ဆောင်နေခြင်းလည်း မဟုတ်တန်ရာ။ သူ့ကို မှတ်မိခြင်း ရှိ မရှိဟူသည့် ကိစ္စအတွက်မူ .. 

ယီချန်းယန်က နောက်တစ်ကြိမ် မျက်လုံးတို့ကို မှိတ်ချလိုက်ရင်း လုံးဝ လျစ်လျူရှုထားလိုက်တော့သည်။ 

သူ၏ ပင်ပန်းနွမ်းလျနေမှုနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါလျှင် ယန်အန်းယုမှာ အနည်းငယ်ပင် ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေခဲ့သည်။ 

ရှေးခေတ်မှ ရောက်လာသည့် သက်တော်စောင့်လေး ဖြစ်သည့်အလျောက် ဤသည်မှာ သူ့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ် ကားစီးဖူးခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ မျက်နှာထက်တွင် စိတ်လှုပ်ရှားသည့် အရိပ်အယောင်များ သိသိသာသာ ထင်ဟပ်နေခြင်း မရှိသည့်တိုင် စိတ်ထဲတွင်မူ အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှား စိုးရိမ်မိနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူနှင့် ယီချန်းယန်၏ လက်ရှိ ဆက်ဆံရေးအကြောင်း တွေးမိသည့်အခါ လုံးဝ စိတ်မအေးနိုင်တော့ချေ။ 

သူက လက်တွင် ဝတ်ထားသည့် လက်ထပ်လက်စွပ်ကိုတစ်လှည့် ယီချန်းယန်၏ လက်ကို တစ်လှည့် လှမ်းကြည့်နေလေ၏။ 

ပြီးခဲ့သည့်အခေါက် ဆေးရုံတွင်  ရှိစဉ်က အသေအချာ အာရုံမစိုက်မိခဲ့သော်လည်း ယခုအချိန်တွင်မူ ယီချန်းယန်၏ လက်ချောင်းများမှာ သေးသွယ်ဖြူဖွေးကာ လက်ဆစ်များကအစ သိသာထင်ရှားနေသော်လည်း လက်စွပ်ဝတ်ထားသည့် အရိပ်အယောင်မျိုး အနည်းမျှပင် ရှိမနေကြောင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သတိပြုမိသွားတော့သည်။ 

သူက သူ ရှာဖွေခဲ့သည့် ရက်စွဲများကို ပြန်တွေးလိုက်သည်။ လူထုက ယီချန်းယန် လက်ထပ်ထားသည့် အဖြစ်မှန်ကို လုံးဝ သိရှိထားခြင်း မရှိသည့်အပြင် အများအမြင်၌ သူသည် အချစ်ရေး အရှုပ်အရှင်းများ အလွန့်အလွန် နည်းပါးသည့် များစွာ သန့်ရှင်းရိုးသားလှသူတစ်ဦး ဖြစ်ပေသည်။ 

“မစ္စတာ .. မစ္စတာယီ ကျွန်တော်တို့က တကယ် လက်ထပ်ထားတာလား ...”

ယန်အန်းယုက အချို့သော အကြောင်းအရင်းများကြောင့် ကောက်ကာငင်ကာ ထမေးလိုက်သည်။ 

အရှေ့တွင် ကားမောင်းနေသည့် လီယဲ့က ကြောင်အသွားကာ စိတ်အေးလက်အေး အနားယူနေသည့် ယီချန်းယန်၏ မျက်လုံးများလည်း ရုတ်တရက် ပွင့်လာ၏။ သူက ယန်အန်းယု၏ လက်စွပ်ဝတ်ထားသော လက်ချောင်းများကို ဖျတ်ခနဲ ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်  နေရခက်မှုနှင့် စိတ်ဖိစီးမှုတို့ ပြည့်နှက်နေသည့် မျက်ဝန်းများနှင့် အကြည့်ချင်း ဆုံမိသွားတော့သည်။ 

“နှစ်ဝက် ...”

သူက စိတ်မပါစွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ 

“နှစ်ဝက် ...”

ယီချန်းယန်နှင့် ယန်အန်းယုတို့ လက်ထပ်ပြီးသည်မှာ နှစ်ဝက်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်သော်ငြား တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တွေ့ဆုံဖူးသည့် အချိန်မှာမူ ရှားပါးလှပေသည်။ သူတို့နှစ်ဦး ကောင်းကောင်းမွန်မွန် တွေ့ဆုံဖူးသည့် နေ့ရက်များကို လက်ချိုးရေတွက်ပါလျှင် တစ်လပင် ပြည့်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။ 

ယီချန်းယန်မှာ အလွန် အလုပ်များသူ ဖြစ်သည့်အပြင် ရုပ်ရှင်တစ်ကား ရိုက်ကူးသည့်အခါ လအနည်းငယ်ခန့် ကြာမြင့်လှပေသည်။ သူသည် ထိုအချိန်အတွင်း အမျိုးမျိုးသော လူထုလှုပ်ရှားမှု ပွဲအစီအစဉ်များတွင်လည်း ပါဝင်တက်ရောက်ရသည့်အပြင် မြောက်များစွာသော ကြော်ငြာများနှင့် ပြောရေးဆိုခွင့်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦး အနေဖြင့် တက်ရောက်ရမည့် အခမ်းအနားများလည်း များစွာ ရှိနေသေးသည်။ ထိုမျှသာမက ရသစုံရှိုးများတွင်လည်း ဧည့်သရုပ်ဆောင်အဖြစ် မကြာမကြာ ပါဝင်ရသေး၏။ 

“ယန်ရှောက်ယဲ့ အတွေးမလွန်ပါနဲ့ ...”

ရှေ့ခန်းတွင် ကားမောင်းနေသော လီယဲ့က ခပ်ဖျော့ဖျော့ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။ 

“ချန်းယန်ရဲ့ အလုပ်က အရမ်းကို ထူးခြားတယ်လေ အဲဒါကြောင့် မင်းတို့နှစ်ယောက်ကြားက ဆက်ဆံရေးကို လတ်တလောမှာ လူသိရှင်ကြား ချမပြသေးဘူးလို့ ယာယီ ဆုံးဖြတ်ထားတာ ဒါပေမယ့် နှစ်စပိုင်းကတည်းက အမေရိကားမှာ လက်ထပ်မှတ်ပုံတင် လုပ်ထားပြီးသား အဲဒါကလည်း နှစ်ဝက်လောက်တောင် ရှိပြီထင်တယ် ...”

ထိုစကားကို ကြားလိုက်သည့်အခါ ယန်အန်းယုက “အိုး” ဟူ၍သာ တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ သူ့တွင် မေးစရာ မေးခွန်းများစွာ ရှိနေသေးသော်ငြား ထိုသူနှစ်ဦးလုံးက ဤအကြောင်းအရာနှင့် ပတ်သက်၍ ပြောဆိုရခြင်းကို နှစ်မြို့ဟန် မရှိကြသည့်အတွက် နောက်ထပ် ဆက်မမေးတော့ချေ။ 

သူတို့က ဒီနှစ်မှ လက်ထပ်ထားတာတဲ့လား .. ဒါဆို မူလကိုယ်နဲ့ ယီချန်းယန်က ကြင်စဦးပဲ ရှိသေးတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပဲ မဟုတ်လား ဒီလိုသာဆို သူတို့က အရမ်းကို ချိုမြိန် ပျော်ရွှင်နေကြရမှာလေ ဘာလို့ ထူးဆန်းနေတယ်လို့ ခံစားနေရတာလဲ ...

ကြည့်ရတာ ဒီလက်ထပ်မှုရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ အကြောင်းပြချက် တစ်ခုခု ရှိနေလိမ့်မယ် ထင်တယ် ...

ယန်အန်းယုမှာ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို စဉ်းစားသုံးသပ်ရန် ပျင်းရိလွန်းသည့်အတွက် အကြည့်တို့အား လမ်းဘေးဝဲယာသို့ ပြောင်းရွှေ့စေလိုက်တော့သည်။ သို့သော် များမကြာမီ ယီချန်းယန်၏ မျက်နှာထက်သို့သာ နောက်တစ်ကြိမ် ကပ်ငြိသွားပြန်တော့၏။

သူ၏ ရှုထောင့်ဘက်မှ မြင်နေရသည့် ယီချန်းယန်၏ ဘေးတိုက်မျက်နှာမှာ အလွန် ညှို့ဓာတ်ပြင်းလွန်းလှသည်။ အိပ်ငိုက်တော့မယောင် ဖြစ်နေသည့် မျက်ဝန်းများကြောင့် အောက်သို့ ငိုက်စိုက်ကျနေသော မျက်တောင်များမှာ ပုံမှန်ထက်ပင် ပိုမို ရှည်လျားလာသယောင်။ ဖြောင့်တန်းသွယ်လျသည့် နှာတံ၏ အောက်တွင်မူ ညှို့ဓာတ်ပြင်းသည့် နှုတ်ခမ်းပါးတစ်စုံက နေရာယူထား၏။ 

သူ့ကို လောဘတကြီး ငေးစိုက်ကြည့်နေရင်း ယန်အန်းယု၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတို့ မသိမသာ ကော့တက်သွားကာ စိတ်ထဲတွင်လည်း အလွန်အမင်း ကျေနပ်အားရသွားတော့သည်။ 

ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ စစ်နတ်ဘုရားက ဒီလောက်အထိကို ချောတာပဲကိုး .. အခုခေတ် စကားတွေအတိုင်း ပြောရလို့ရှိရင် တကယ်ကို မျက်စိအေးစရာပဲ ...

ဒီလို အရွယ်မျိုးနဲ့ ပြန်တွေ့ခွင့်ရတာ တကယ်ကို ကောင်းခြင်းတစ်ပါးပဲ ...

ဘေးနားတွင် ရှိနေသူ၏ ပြင်းပြပြ အကြည့်တို့ကို အာရုံခံစားမိသွားသည့်အခါ ယီချန်းယန်၏ မျက်ခုံးတို့ တွန့်စုသွားပြီး မျက်လုံးကို ချက်ခြင်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ 

မျက်လုံး ပွင့်လာသည်ကို မြင်လိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ယန်အန်းယုက ချက်ခြင်း တစ်ဖက်သို့ လှည့်ကာ ကားအပြင်ဘက်ရှိ ရှုခင်းများအား ငေးနေဟန်ဆောင်လိုက်တော့၏။ 

ယီချန်းယန်က နှုတ်ခမ်းတို့ကို တင်းတင်းစေ့ကာ စကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုဘဲ မျက်လုံးကိုသာ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်မှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။ 

များမကြာမီ.. နာမည်ကျော် အနုပညာရှင်တစ်ဦး၏ ဖမ်းစားနိုင်စွမ်းမှာ မည်သူမှ လျစ်လျူမရှုနိုင်သည်အထိ အားကောင်းလှပေရာ ... ယန်အန်းယုမှာ “megadere” ဘဝသို့ နောက်တစ်ကြိမ် ကူးပြောင်းသွားပြန်ပြီး အိပ်မောကျနေသည့် ယီချန်းယန်၏ မျက်နှာကို သဲသဲမဲမဲ စိုက်ကြည့်နေလိုက်ပြန်တော့သည်။ 

(megadere =  လူတစ်ယောက်ကို သည်းသည်းမဲမဲ သဘောကျတတ်တဲ့ လူမျိုးကို ပြောတာပါ ဒါပေမယ့် သူက ချစ်လို့ကြိုက်လို့ ဆိုတာထက် fan တစ်ယောက်က သဘောကျသလို ပုံစံမျိုးကို ဆိုလိုပါတယ်) 

ကားမောင်းသည့် လီယဲ့က တိတ်တိတ်လေး ခိုးရယ်လိုက်၏။ ယီချန်းယန်မှာမူ စိတ်ထဲ၌ ကူကယ်ရာမဲ့နေသည့်တိုင် အရူးအမူး စွဲလမ်းနေသည့် ပရိသတ်တစ်ဦး၏ လုပ်ရပ်မျိုးကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်လိုသည့်အတွက် အိမ်ပြန်ရာ လမ်းတစ်လျှောက် သူ့မျက်နှာကို ငေးစိုက်ကြည့်နေသည့် ယန်အန်းယု၏ လုပ်ရပ်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်တော့သည်။ 

👥️

S မြို့တော်၏ အနောက်ဘက်ခရိုင်ရှိ စတုတ္ထမြောက် အိမ်ယာဝင်း ဝမ်ရှင်းကျင်းယွမ်တွင် ...

လီယဲ့က ယန်အန်းယုနှင့် ယီချန်းယန်တို့ကို အိမ်ယာဝင်းထဲအထိ လိုက်ပို့လိုက်သည်။ မြေအောက် ကားပါကင်မှ ထွက်လာပြီးနောက် ယီချန်းယန်သည် ကုတ်အင်္ကျီနှင့် နေကာမျက်မှန်၊ မျက်နှာဖုံးတို့ကို ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ သူ့ကို အခြားလူများ သတိပြုသွားကြမည်ကို မလိုလားသည့်အတွက် အမြဲလိုလို ခပ်လျှိုလျှိုသာ နေထိုင်ခဲ့သည်။

သုံးဦးသား အပေါ်ထပ်သို့ တိတ်တဆိတ် တက်လာလိုက်ကြကာ လီယဲ့က အချို့သော အရာများအား ခပ်သွက်သွက် ရှင်းပြပြီးနောက် လက်ပတ်နာရီကို ငုံ့ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ 

“ရုံးမှာ လုပ်စရာအလုပ်လေးတွေ ရှိသေးလို့ ချန်းယန် မင်း အဆင်သင့် ပြင်ထားလိုက် နေ့လည်ကျမှ  လာခေါ်တော့မယ် ...”

ယီချန်းယန်က အသံတစ်ချက်ပြုကာ တုန့်ပြန်ရင်း ကုတ်အင်္ကျီကို ချွတ်၍ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။ 

“ကြည့်ရတာ ခင်ဗျားတို့မှာ နေ့ခင်းကျ အလုပ်တွေ ရှိနေသေးတဲ့ပုံပဲ ...”

ယန်အန်းယုက ပြောလိုက်သည်။ 

“မနက်က ကျွန်တော့်ကို တကူးတက လာကြိုပေးနေစရာမှ မလိုတာ ...”

နာမည်ကြီး အနုပညာရှင် ဖြစ်ရခြင်းမှာ အလွန် အလုပ်များလှပေသည်။ ယခင်ဘဝကလည်း စစ်သူကြီးသည် အလုပ်ကိစ္စများအတွက် မကြာခဏ အပြင်သွားရလေ့ ရှိခဲ့သည့်တိုင် ထိုသို့ သွားလေတိုင်း သူ့ကိုသာ အမြဲလိုလို ခေါ်သွားခဲ့တတ်သည်။ သို့သော် ယခုမူ ယီချန်းယန်အား အမြဲ အဖော်လိုက်ပေးနေရသူမှာ မန်နေဂျာ လီယဲ့ ဖြစ်နေတော့သည်။ 

“ဒါက ကျွန်တော်တို့ လုပ်သင့်တဲ့ အလုပ်ပါ ..."

လီယဲ့က ပြုံးကာ အနားသို့ လျောက်လာလိုက်သည်။ 

“ယန်ရှောက်ယဲ့ .. သခင်လေး ကားအက်စီးဒန့် ဖြစ်တုန်းက ကျွန်တော်တို့တွေက နိုင်ငံခြားမှာ ရောက်နေတော့ အချိန်မီ ပြန်မလာနိုင်ခဲ့ဘူး အဲဒါအတွက် တောင်းပန်ပါတယ် ...”

လီယဲ့ဘက်မှ ဤကဲ့သို့ ရုတ်တရက် တောင်းပန်လာလိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်မထားသည့်အတွက် ယန်အန်းယုမှာ ကြောင်အသွားတော့သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ ခေါင်းကို အသာယမ်းကာ ခပ်ပြုံးပြုံး ပြောလိုက်၏။ 

“ကိစ္စမရှိပါဘူး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဆေးရုံအထိ လာတွေ့တာပဲလေ တစ်သက်လုံး ရှောင်ပုန်းနေတာမှ မဟုတ်တာ  ...”

သူက ရွှတ်နောက်နောက် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သော်ငြား လီယဲ့ကမူ အနည်းငယ် အံ့ဩသွားခဲ့လေသည်။ 

ဒီသခင်လေးက တကယ်ကြီးကို ပြောင်းလဲသွားတာဟ ...

ထို့နောက်တွင် လီယဲ့က ပြန်ထွက်သွားသည့်အတွက် အိမ်ထဲတွင် ယန်အန်းယုနှင့် ယီချန်းယန်သာလျှင် ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ရေချိုးခန်းဆီမှ ရေကျသံ ခပ်တိုးတိုး ကြားလိုက်ရသည့်အခါ ယန်အန်းယုမှာ မသိမသာ ပျာယာခတ်လာပြန်တော့၏။ 

ထို့ကြောင့် သူက အိမ်အနှံ့ လျှောက်ပတ်ကြည့်နေလိုက်ကာ မူလကိုယ်ထံမှ ရထားသည့် မှတ်ဉာဏ်များကြောင့် ယန်အန်းယုသည် ထိုအိမ်နှင့် အကျွမ်းတဝင် ဖြစ်လာတော့သည်။ သို့သော် သူ့အတွက် ထိုအိမ်မှာ အလွန် အေးစက်လွန်းလှကာ “အိမ်” ဟူသည့် စကားလုံးအစား ယာယီ နေထိုင်စရာ နေရာတစ်ခုနှင့်ပင် ပိုပြီး တူနေပေသေးသည်။ 

အိမ်ထဲတွင် ဧည့်ခန်းနှစ်ခန်း ရှိပြီး တစ်ခုမှာ သူ့အခန်းဖြစ်ကာ ကျန်တစ်ခုမှာမူ စာကြည့်ခန်း၏ အနီးတွင် ရှိသည်။ 

ယန်အန်းယုက အခန်းတစ်ခု၏ ရှေ့တွင် ရပ်နေလိုက်သည်။ 

“ဒါက ငါ့အခန်း ...”

ရေကျသံ ရပ်တန့်သွားကာ ယီချန်းယန်က ရေချိုးခန်းဝတ်ရုံကို ဝတ်ထားလျက် ထွက်လာသည်။ သူ့ဆံပင်တို့မှာ ရေများဖြင့် စိုစွတ်နေဆဲ ဖြစ်ကာ ဝတ်ရုံ၏ လည်ပင်းပေါက်က သူ၏ မျက်စိမလွှဲနိုင်လောက်စရာ ညှပ်ရိုးများကို အတိုင်းသား ပေါ်လွင်နေစေသည်။ ထို့ကြောင့် သာမန်အတိုင်း မတ်တပ်ရပ်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည့်တိုင်း ဆွဲဆောင်နိုင်သည့် အငွေ့အသက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေပေသည်။ 

ယန်အန်းယုက တစ်ခဏမျှ ကြောင်အသွားကာ ထို့နောက်တွင် သူ့အကြည့်တို့ကို အခြားတစ်နေရာသို့ အမြန် ပို့လိုက်သည်။ 

“အာ .. သိပါပြီ ...”

နေပါဦး .. သူနဲ့ ယီချန်းယန်ရဲ့ အခန်းတွေက တစ်ခန်းစီဆိုတော့ .. ဒါ အရင်ကလည်း အခန်းခွဲအိပ်တယ်ဆိုတဲ့ သဘောလား ...

သူက အနည်းငယ် နားလည်ရခက်သွားသော်လည်း များမကြာမီမှာပင် စိတ်သက်သာရာရသည့်ဟန်ဖြင့် သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။ 

ပြောရရင် တကယ်လို့ သူတို့သာ တစ်အိပ်ယာတည်း အိပ်ရရင်လည်း မဟားဒရားကို ရှက်လွန်းလို့ အတူတူ မအိပ်ရအောင် နည်းမျိုးစုံသုံးပြီး ငြင်းမိမှာပဲ ...

“မစိုးရိမ်ပါနဲ့ မစ္စတာယီ .. ကျွန်တော် စိတ်ထင်တိုင်း မဝင်ပါဘူး ...”

ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် ယန်အန်းယုက တစ်စုံတစ်ခုကို ရုတ်တရက် သတိထားမိသွားသည်။ 

သူက ငါ့ကို အခုထိ “မစ္စတာယီ” လို့ ခေါ်နေတုန်းလား ...

ယီချန်းယန်က တစ်ခုခု ပြောလိုသည့်ဟန်ဖြင့် ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သေးသော်ငြား စကားသံတစ်ခွန်းမှ ထွက်မလာခဲ့။ 

သူက ယန်အန်းယုကို နေ့လည်စာ စားရန် အပြင်သို့ ခေါ်လာလိုက်သည်။ စားသောက်နေစဉ်တစ်လျှောက် မည်သူ့ထံမှ စကားသံ ထွက်မလာသည့်အတွက် လေထုမှာ စိမ်းသက်မှုများဖြင့် အနေရခက်နေပေတော့သည်။ 

အိမ်သို့ ပြန်လာပြီးနောက် ယီချန်းယန်က အဝတ်အစား နောက်တစ်စုံ ပြန်လဲကာ ပြောလိုက်သည်။ 

“နောက်ကျ မင်း စားချင်တာရှိရင် အပြင်ကို ထွက်စား ...”

“တကယ်တော့ ကျွန်တော်က ဟင်းချက်တတ်ပါတယ် .. မီးဖိုကို ငှားသုံးလို့ ရမလား ...”

သူက တကယ်ကြီး ဟင်းချက်တတ်တယ်ပေါ့ ...

ယီချန်းယန်က အနည်းငယ် နားဝေတိမ်တောင် ဖြစ်သွားသော်ငြား ခေါင်းကိုသာ အသာ ငြိမ့်ပြခဲ့လိုက်သည်။ 

“မင်းသဘောပဲ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒါက မင်းအိမ်ဆိုလည်း ဟုတ်တာပဲလေ မီးဖိုချောင်က တစ်ခါမှ မသုံးရသေးဘူး အဲဒီ့ထဲမှာ ရှိသမျှ ပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံးက အသစ်တွေ ...”

“အင်း ...”

ယန်အန်းယုက ပြုံးပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ သူ၏ ကြီးမားဝိုင်းစက်လှသော မျက်ဝန်းရွဲကြီးများမှာ မျှော်လင့်ချက် အရောင်များဖြင့် တဖိတ်ဖိတ် တောက်လာတော့သည်။ 

“ဒါဆို ဒီည စောစော ပြန်လာခဲ့လိုက်လေ ခင်ဗျားအတွက်ပါ ချက်ထားပေးမယ် ...”

စစ်သူကြီးအိမ်တော်သို့ စတင်ရောက်လာစဉ်က ဆယ်နှစ်ပင် မပြည့်သေးသည့် ယန်အန်းယုလေးသည် ကိုယ်ခန္ဓာ ပိန်လှီအားနည်းရုံမျှသာမက ကိုယ်ခံပညာတွင်လည်း လွန်စွာ ညံ့ဖျင်းခဲ့ပေသည်။ တောက်တိုမယ်ရ လုပ်ပေးရသည်မှအပ သူ တတ်ကျွမ်းသည့် အလုပ်ဟူ၍လည်း မရှိ။ ထို့ကြောင့် အိမ်တော်၏ စားဖိုဆောင်ထဲသို့ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန် ဝင်ထွက်ကာ ထိုနေရာရှိ စားတော်ကဲများ မည်သို့ ချက်ပြုတ်ကြသည်ကိုသာ လေ့လာသင်ယူခဲ့သည်။ ထို့နောက်ပိုင်းတွင် သူနှင့် ယီချန်းယန်တို့ တစ်နှစ်ပတ်လုံး ပြင်ပလောကသို့ လှည့်လည်စူးစမ်းကြချိန်များတွင် ယီချန်းယန်အတွက် အကြိမ် အနည်းငယ်ခန့် ချက်ပြုတ်ပေးခဲ့ရသည်။ ယီချန်းယန်က ဝမ်းသာအားရ စားသုံးသည့်အပြင် သူ့ကို လက်ရာကောင်းသည်ဟုလည်း ထပ်ကာထပ်ကာ ချီးမွမ်းခဲ့ဖူးသည်။ 

သို့သော် ယခုလက်ရှိ ယီချန်းယန်ကမူ ခေါင်းကိုသာ ယမ်းပြခဲ့သည်။ 

“ငါ့ကို စောင့်နေဖို့ မလိုအပ်ဘူး ဒီည ငါ ပြန်လာမှာ မဟုတ်လို့ ...”

ကြည့်ရတာ ယန်အန်းယုက တကယ်ကြီးကို မေ့သွားတဲ့ပုံပဲ ..ဒီနှစ်ဝက်အတွင်း သူ အိမ်ကို ပြန်လာပြီး ယန်အန်းယုနဲ့ ထမင်းအတူတူစားဖို့ မပြောနဲ့ S မြို့တော်ကို ပြန်လာတဲ့ အကြိမ်အရေအတွက်ကတောင် မရှိသလောက် နည်းခဲ့တာကို ...

သူတို့နှစ်ယောက် အတူရှိခဲ့ဖူးတဲ့ အချိန်ဆိုတာ .. သနားစရာကောင်းလောက်အောင်ကို ရှားပါးခဲ့တာ ...

“အိုး ..”

ယန်အန်းယုက အနည်းငယ် စိတ်ပျက်အားလျော့သွားသည်။ 

နေ့ခင်းပိုင်းသို့ ရောက်သည့်အခါ လီယဲ့က ယီချန်းယန်ကို လာခေါ်သွားခဲ့သည်။ 

“ခရီးလမ်း ဖြောင့်ဖြူးပါစေ ...”

သူ့စကားပင် မဆုံးသေး၊ တံခါးရွက်က ပိတ်သွား၏။ 

ယန်အန်းယုမှာ သူ့လက်တွင် ဝတ်ဆင်ထားသည့် လက်စွပ်ကို ငေးကြည့်ရင်း အတွေးနွံထဲ နစ်မြောသွားတော့သည်။ 

လင်မယားတွေက ဒီလိုမျိုးပဲ ပြောဆိုဆက်ဆံကြတာလား ...

ယီချန်းယန်က “ယန်အန်းယု”ကို နည်းနည်းလေးတောင် သဘောမကျဘူးထင်တယ် မူလကိုယ်ကိုရော သူ့ကိုရောပေါ့ ...

စာရေးသူမှာ ပြောစရာ ရှိပါတယ် :

ဒီ လူကြီးလူကောင်းဆန်တဲ့ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်က အစပိုင်းမှာတော့ တော်တော်လေး အေးတိအေးစက် နိုင်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ အချစ်နွံထဲကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း နစ်ဝင်နေတဲ့ သစ္စာရှိ ခွေးတစ်ကောင် ဖြစ်သွားမှာပါ ...