Chapter 20

🌍Chapter 20

ထန်မော့လည်းအနည်းငယ်အံ့ဩသွားပြီး ၁.၆မီတာခန့်ရှည်ပြီး ဆံပင်တိုတိုနှင့်မိန်းကလေးက ရှေ့သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမကထန်မော့အား မယုံသင်္ကာစွာကြည့်လျက်မေးလာသည်။

"ကျွန်မကချန်ရှန်းရှန်းပဲ၊ ရှီပေ့ကို ကျွန်မကိုရှာဖို့အတွက်သက်သက်လာတယ်ပေါ့။ ရှင့်ရည်ရွယ်ချက်ကဘာလဲ"

ဘယ်လောက်တောင်တိုက်ဆိုင်လိုက်လဲ

လီ၀မ်လည်းအံ့ဩသွားခဲ့သည်။

"မင်းကရှန်းရှန်းကိုရှာနေတာလို့မထင်ထားဘူး။ မင်းငါ့ကိုနာမည်လေးပြောခဲ့သင့်တယ်၊ ဒါဆို ငါစောစောရှာတွေ့ပြီးလောက်ပြီ၊ "

ထန်မော့က အလွန်တည်ငြိမ်နေသော က​လေးမ​လေးအား ငုံ့ကြည့်လိုက်ကာ

"မင်းအဖေနဲ့ငါနဲ့ကသူငယ်ချင်းတွေ၊ မင်းအဖေက ချန်ဖန်ကျီးလို့ခေါ်တယ်၊ ငါကစုကျိုးစာကြည့်တိုက်မှာ အလုပ်လုပ်ပြီးတော့ သူကစာခဏခဏလာဖတ်တဲ့သူ၊ သူကငါ့ကို ရှန်ဟိုင်းကိုသွားပြီး မင်းအဆင်ပြေမပြေ အတည်ပြုစေချင်တယ်၊"

"ကျွန်မအဖေနာမည်ကိုသိတာကတော့ဟုတ်ပါပြီ၊

ဒါပေမယ့်ရှင်ကကျွန်မအဖေနဲ့ရင်းနှီးတယ်ဆိုတဲ့ သက်သေရောရှိလား"

"ရှန်းရှန်း" 

လီ၀မ်နှင့် ကျောင်းဆရာလီ နှစ်ယောက်စလုံး မျက်မှောင်ကျုံ့မိသွားကြသည်။ လီ၀မ်အနေနှင့် ထန်မော့ကိုအမြဲယုံကြည်ကာ သံသယမ၀င်ခဲ့၊ ကျောင်းဆရာလီကလည်း ထန်မော့၏စကားများကို နားထောင်ပြီးသည်နောက် လိမ်နေတာမဟုတ်လောက်ဟု ထင်သည်။ 

ဒါတောင် ရှန်းရှန်းက သံသယ၀င်နေသေးတာလား

ထန်မော့လည်းကလေးမလေးကိုကြည့်လျက် 

ပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက်သူကပို၍အလေးအနက်ထားပြီး ရှင်းပြလိုက်သည်။

"မင်းအဖေက ၁.၇၅ မီတာလောက်ရှည်တယ်။ သူကတစ်နှစ်ပတ်လုံးလိုလို အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်နေတာ။

သူပြောတာကတော့ သူ့အဖေ မင်းအဘိုးပေါ့၊ သူကဆရာ၀န်တဲ့၊ ပြီးတော့ မင်းအဖေက ဘာသာရေးတအားကိုင်းရှိုင်းတဲ့သူပဲ၊ သူ့လက်မှာတောင် ကျောက်နီပုတီးတစ်ခုကို၀တ်ထားသေးတယ်၊"

ထို့နောက်ထန်မော့ကပြုံး၍ဆက်ပြောလိုက်သည်။

"ဒါတွေက ငါကမင်းအဖေကိုသိတယ်ဆိုတာကိုပဲ သက်သေပြနိုင်တယ်၊ ငါဘာလို့သူ့ဆန္ဒအတိုင်း ရှန်ဟိုင်းမှာမင်းကိုလာရှာရတာလဲ၊ ငါ့မှာတခြားရည်ရွယ်ချက်တွေမရှိဘူးလားဆိုတာကိုတော့ သက်သေမပြနိုင်ဘူးဟုတ်တယ်ဟုတ်"

"ဒါက သူ့ရဲ့တောင်းဆိုမှုတစ်ခုလား ဒါမှမဟုတ် နောက်ဆုံးဆန္ဒလား"

ထန်မော့၏အပြုံးကတဖြည်းဖြည်းမှိန်ဖျော့ ပျောက်သွားသွားခဲ့သည်။

"နောက်ဆုံးဆန္ဒပါ"

ကလေးမလေး၏အမူအယာမှာလည်း​ ပြေလျော့သွားကာ သူမသည် တခြားကလေးများထံလျှောက်သွားရင်း ဆိုလာသည်။

"ကျွန်မရှင့်ကိုယုံတယ်"

လီ၀မ်ကထိုတော့မှ သက်ပြင်းချမိသွားသည်။

"ဘာလို့ရှုပ်ထွေးအောင်လုပ်နေရတာလဲ။ ငါမပြောခဲ့ဘူးလား ငါရှန်ဟိုင်းကိုလာနေတုန်း လမ်းမှာထန်မော့နဲ့တွေ့ခဲ့တယ်လို့၊ သူသာမကောင်းတဲ့သူဆိုရင်တောင် 

သူ မရင်းနှီးတဲ့ရှန်ဟိုင်းမြို့က ကျောင်းတစ်ကျောင်းကိုလာပြီး သူမသိတဲ့ကျောင်းသူလေးကို တကူးတကလာအန္တရာယ်ပြုစရာမလိုပါဘူး၊ သူလုပ်ချင်သပဆို စုကျိုးမှာအဲလိုတွေလုပ်နေလောက်ရောပေါ့၊ သူကတကယ်ခိုး၀င်သူမဟုတ်ပါဘူးဆို"

ထန်မော့မေးလိုက်သည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

ဆရာလီက ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

"ဒီနေရာမှာ စကားပြောလို့မကောင်းဘူး။ ကျောက်ကျန်း လျိုချန်းကိုကူညီပြီး ထောင်ခြောက်တွေကို ပြန်ပြင်ထားလိုက်။  ဆရာတို့အထဲမှစကားပြောလိုက်ဦးမယ်"

ဖက်ထီးလေး ကျောက်ကျန်းက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး တခြားအရပ်ရှည်ရှည်ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ အတူထွက်သွားခဲ့သည်။ ၄င်းမှာ ထန်မော့ကြောင့်ပျက်သွားသော တွင်းပေါက်ထောင်ခြောက်ကို ပြင်ရန်ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ထန်မော့ကမူ ဆရာလီနောက်ကလိုက်၍ ကျောင်းတွင်းသို့၀င်လိုက်တော့သည်။

လျှောက်သွားရင်းနှင့် ဆရာလီကရှင်းပြလာသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ်။ ငါတို့ကမင်းကို မကောင်းတဲ့ခိုး၀င်သူတချို့ဖြစ်မှာစိုးနေကြလို့၊ ငါတို့မစွန့်စားရဲဘူးလေ၊ အခုကအန္တရာယ်အများဆုံးအချိန်ပဲ၊

မင်းကဒီအချိန်မှရောက်လာတော့ ငါတို့အတွက်လည်း ခွဲခြားဖို့ခက်တယ်၊ ငါတို့ကိုယ်ငါတို့ တစ်ခုခုအဖြစ်ခံမယ့်အစား မင်းကိုပဲလူမှားပြီးသတ်လိုက်ဖို့ရွေးချယ်မှာပဲ၊"

ထန်မော့ကခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။

"၁၁နာရီက​နေ ၂နာရီအထိက လူတွေနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတဲ့အချိန်ပဲလေ၊ တကယ်အန္တာရယ်များတဲ့အချိန်ကတော့ အမှန်ပဲ၊တစ်ယောက်ယောက်က တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ရည်ရွယ်ချက်ရှိခဲ့ရင်လည်း ဒီအချိန်ကိုပဲရွေးမှာ"

ကျောင်းသားငယ်တစ်ဦးက၀င်ပြောလာသည်။

"ခင်ဗျားပြောတာလည်း ရှန်းရှန်းပြောတာနဲ့အတူတူပဲ"

ထန်မော့လည်း ဆံပင်တိုနှင့်ကလေးမလေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။

ဂိတ်စောင့်ရုံးတွင်နေခဲ့သော ကောင်လေးနှစ်ယောက်နှင့် ချန်ရှန်းရှန်းလွဲလျှင် နောက်ထပ်မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ယောကျ်ားလေးတစ်ဦးသာရှိတော့သည်။ 

ချန်ရှန်းရှန်းကခေါင်းကိုငုံ့လျက် ဘာမှပြောမလာ၊

သူ့၏ဘေးမှ ကောင်လေးနှင့်ကောင်မလေးက 

သူမအား နှစ်သိမ့်ပေးနေကြသည်။ အဆုံးမှာတော့ ထန်မော့အခုလေးတင် သူမအ​ဖေ မရှိတော့ဘူးဖြစ်ကြောင်းပြောလိုက်ရသည် မဟုတ်လား။

က​လေးမ​လေးမှာ မငိုပေမယ့် သူမက ကလေးပဲရှိသေးတာကြောင့် သူမ၏၀မ်းနည်းမှုကိုတော့လုံး၀ကြီး ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ခဲ့ချေ။

ဆရာလီက သက်ပြင်းချလျက်

"မင်းမှန်ပါတယ်၊ ငါတို့တကယ်ပဲ ကျောင်းထဲကိုတစ်ယောက်ယောက်ခိုး၀င်လာပြီး ငါတို့ကိုသတ်မှာကြောက်နေရတာ၊ အစကကျောင်းမှာ ကျောင်းသားနဲ့ဆရာ ၁၀၀၀ကျော်တောင်ရှိခဲ့တာ၊ အနက်ရောင်မျှော်စင်ဂိမ်းတွေ တရား၀င်စလိုက်တာနဲ့ ငါတို့ကျောင်းကလူဦးရေအကုန်နီးပါး ပျောက်သွားတယ်၊

ငါတို့မှာ ဆရာနှစ်ယောက်နဲ့  ကျောင်းသား၁၆ယောက်ပဲကျန်တယ်"

"တခြားသူတွေကဘယ်မှာလဲ"

 ထန်မော့ကမေးလိုက်သည်။

"သူတို့ကဒီမှာပါ" ဆရာလီကပြန်ဖြေလာသည်။

အားကစားခန်းမထံရောက်တော့ ဆရာလီကတံခါးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး ထန်မော့လည်းအထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။

အားကစားခန်းမ၏ကြမ်းပြင်တွင် မျက်နှာကို ကုတ်အင်္ကျီတို့နှင့် အသီးသီးအုပ်ထားသော ခန္ဓာကိုယ်ခြောက်ခုလဲလျောင်းလျက် ရှိနေခဲ့သည်။ ခန္ဓာကိုယ်သုံးခုမှာ အရပ်တိုတိုနှင့်ပိန်ပိန်ပါးပါးပင်၊ တချက်ကြည့်ရုံနှင့်ဤသည်မှာ ကလေးတွေဖြစ်ကြောင်းပြောနိုင်သည်။ ကျန်ကိုယ်သုံးခုမှာတော့ ၁.၇မီတာနီပါးရှည်ကြသည်။ သူတို့အားလုံးမှာ အေးစက်သောကြမ်းပြင်တွင် တိတ်တဆိတ်လဲလျောင်းနေကြပြီး လရောင်က ပြတင်းပေါက်မှတဆင့်ဖြာကျလျက်။

ဆရာလီက အက်ကွဲကွဲအသံဖြင့်ရှင်းပြလာသည်။

"ငါတို့ဆီမှာ ကျောင်းသားတွေအများကြီးပေမယ့်

ဆရာနှစ်ယောက်ပဲရှိတာ၊ ကျောင်းသား၁၆ယောက်က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်​​​နေတဲ့နေရာမတူကြဘူး။ အတော်ဝေးကြတယ်။ ဂိမ်းတွေတရား၀င်စတော့ ငါနဲ့ဆရာ၀မ်က ကလေးတွေကို အိမ်ကလာကြိုတာကိုစောင့်ပေးဖို့ကျောင်းမှာပဲ နေဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်၊ ပျောက်ကွယ်မသွားတဲ့မိဘတွေကတော့ သူတို့ကလေးတွေကိုကျိန်းသေပေါက်လာခေါ်မှာလို့ 

ငါတို့ယုံတယ်လေ၊ငါတို့ဘာသာလိုက်ပို့လိုက်ရင် ကလေးတွေနဲ့မိဘတွေလွဲသွားမှာစိုးလို့၊ ငါတို့ကျောင်းမှာပဲ တစ်စုတ​​ဝေးထဲ စောင့်နေကြဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ နောက်တော့ကလေးငါးယောက်ကို သူတို့မိဘတွေလာခေါ်သွားတယ်၊ ကျန်တဲ့ဆယ့်တစ်ယောက်ကတော့ လာခေါ်မယ့်သူမရှိဘူး။"

ထန်မော့သည် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ အေးစက်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ခြောက်ခုကိုကြည့်လိုက်မိပြီး 

"သူတို့ဘယ်လိုသေသွားကြတာလဲ"

၄င်းတို့မှာအနက်ရောင်မျှော်စင်ကြောင့် သေသွားတာလုံး၀ မဖြစ်နိုင်၊ ကလေးတစ်ယောက်ဆိုလျှင် သူ၏ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဓားရာများပင်ရှိသည်။ ၄င်းတို့မှာ မသေမချင်းဓားနှင့်မွှန်းခံထားရသလိုမျိုးဖြစ်သည်။

ဆရာလီက ဒေါသတကြီးပြန်ဖြေလာသည်။

"အဲဒီခိုး၀င်သူတစ်စုကြောင့်လေ"

လီ၀မ်ကကြား၀င်၍ရှင်းပြပေးလိုက်သည်။

"ထန်မော့ ငါတို့ဒီနေ့မျှော်စင်ထဲဆွဲသွင်းခံလိုက်ရသလိုပဲ၊ ဒီကဆရာတွေနဲ့ကလေးတွေလည်း ဂိမ်းထဲ၀င်သွားရတာပဲ၊ ဂိမ်းထဲမှာပဲ ကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ ဆုံးသွားခဲ့တယ်။ ကလေးကိုးယောက်နဲ့ ဆရာ၀မ်ကပဲပြန်လာနိုင်တယ်။ ဒီထဲမှာမှ ကလေးသုံးယောက်က ဂိမ်းတစ်ဂိမ်းထဲမှာ အတူအဖွဲ့ကျသွားတယ်။အဲဒီဂိမ်းက လူခြောက်ယောက်ဂိမ်းဆိုတော့ နောက်ထပ်သုံးယောက်ကကျတော့ လူကြီးတွေပေါ့ကွာ။ အဲဒီလူသုံးယောက်ထဲကမှ နှစ်ယောက်ကခိုး၀င်သူတွေ။ ကလေးသုံးယောက်က သာမာန်အရံကစားသမားလေးတွေပါပဲ၊ သူတို့ကနိုင်တာအနိုင်တာထက် အသက်ရှင်ချင်စိတ်ပဲ ရှိရှာတာ။ သူတို့ထဲကတစ်ယောက်က မမျှော်လင့်ပဲ မစ်ရှင်ခွဲကိုအောင်မြင်သွားပြီး မီးခြစ်ဆံကြီးကို ဆုအဖြစ်ရလိုက်တယ်လေ။"

ထန်မော့လည်းအနည်းငယ်တုန်လှုပ်မိသွားသည်။

"မီးခြစ်ဆံဟုတ်လား"

လီ၀မ်ကခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။

"ဟုတ်တယ် မင်းရဲ့မီးခြစ်ဆံကြီးနဲ့တစ်ပုံစံထဲပဲ"

ဆရာလီကကျောင်းသားတစ်ယောက်အားအချက်ပြလိုက်ရာ အရပ်ရှည်ရှည်နှင့်ကောင်လေးက အားကစားပစ္စည်းများထားသည့်အခန်းထဲမှာ မီးခြစ်ဆံကြီးတစ်ချောင်းကိုထုတ်ယူလာခဲ့သည်။

၄င်းမှာ အနီရောင်ထိပ်ဖျားနှင့် ရင်းနှီးနေပြီးသား သစ်သားကိုယ်ထည်ရှိသည်။ထန်မော့ကထိုမီးခြစ်ဆံကို ယူ၍စူးစမ်းကြည့်လိုက်ကာ

"ငါ့မီးခြစ်ဆံနဲ့တကယ်တပုံစံထဲပဲ၊ ကလေးတွေက မျက်နှာပြောင်လေးနဲ့တွေ့ခဲ့တာလား သူ့မစ်ရှင်ကိုအောင်လာတာပေါ့"

လီ၀မ်ကခေါင်းကိုအသာခါယမ်းလိုက်သည်။

"ငါမသိဘူးလေ၊ ကလေးကသေသွားပြီ။ 

အဲဒီမှာလဲနေတာသူပေါ့"

ထန်မော့သည် ရှန်စန်းခွန်၏ စွမ်းရည်ဖြစ်သော ဇာတ်လိုက်​လောက်အသုံးမကျ​သော စိတ်စွမ်းအင်နယ်မြေကို ရရှိထားခဲ့သည်။ ၄င်းကို တစ်ကြိမ်သာအသုံးပြုနိုင်ပြီး ပစ္စည်းတစ်မျိုးထဲကိုသာ ထာ၀ရသိုလှောင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ထန်မော့သည် ဤမီးခြစ်ဆံကိုလည်း အရင်တစ်ခုကဲ့သို့ ထိုသိုလှောင်တက်တူးထဲတွင်ထည့်သိမ်းလို့ရကြောင်း သိလိုက်သည်။

ကျောင်းသားလေးက နီရဲနေသောမျက်လုံးများဖြင့် မီးခြစ်ဆံကိုပြန်ယူလိုက်သည်။ သူကမျက်ရည်များကို အလျင်အမြန်ပွတ်သုတ်လိုက်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"ဒီမီးခြစ်ဆံ ၀မ်ချောင် ပိုင်တာ၊ ဒီမှာသေသွားတဲ့ ကလေးသုံးယောက်ကိုလည်း ခိုး၀င်သူတွေသတ်သွားတာ၊ ၀မ်ချောင်မသေခင်က ကျွန်တော့်ကိုပြောခဲ့တယ်၊ သူဒီမီးခြစ်ဆံရပြီးကတည်းက ခိုး၀င်သူတွေက သူ့ဆီကနေ မီးခြစ်ဆံကိုလိုချင်နေခဲ့တာ။ တကယ်တော့ အခွင့်အရေးသာရှိရင် ၀မ်ချောင်က ဒီမီးခြစ်ဆံကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူတောင်ပေးချင်ပေးလိုက်မှာ။

၀မ်ချောင် ကငကြောက်လေ၊ ကျွန်တော်တို့က သူ့ကိုမိန်းကလေးတွေထက်တောင်ပိုရှက်တတ်လို့ အမြဲစကြတယ်။ ဒါပေမယ့်.."

ကျောင်းသားလေးကဗလုံးဗထွေးနှင့်ပင် ဆက်ပြောလာခဲ့သည်။

"ဒါပေမယ့်.. ဂိမ်းထဲမှာတုန်းက ၀မ်ချောင်မှာရွေးချယ်စရာမရှိခဲ့ဘူး၊ မျှော်စင်မွန်းစတားကြီးက သူ့ကိုခိုး၀င်သူကိုရှာဖို့ပြောတယ်၊ ခိုး၀င်သူကိုသာရှာမတွေ့ရင် သူတို့အားလုံးကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်စားပစ်မှာတဲ့"

လီ၀မ်လည်း၀င်ပြောလာသည်။

"ငါတို့လိုပဲလေ၊ ငါတို့ကြုံခဲ့ရသလိုမျိုးပဲပေါ့၊ ဒါပေမယ့် လူကြီးသုံးယောက်ထဲမှာ နှစ်ယောက်က ခိုး၀င်သူဖြစ်နေတော့၊ သူတို့ကအကြံနဲ့ ကလေးတွေကို အရင်စားခိုင်းဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်လေ၊ ကျန်တဲ့လူကြီးကလည်းဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ အဲဒီတော့ မွန်းစတားကြီးကလည်း ကလေးသုံးယောက်ကိုအရင်စစားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါရော။ အဲဒီတော့၀မ်ချောင်လို့ခေါ်တဲ့ကလေးက ကြောက်လန့်ပြီးတော့ လူကြီးတွေထဲကတစ်ယောက်က ခိုး၀င်သူပါလို့ရမ်းသမ်းပြီးပြောလိုက်တာ။ မွန်းစတားကြီးကလည်းလူကြီးတွေက အသားပိုများလို့ လူကြီးကိုအရင်စစားလိုက်ပါရော။ ဖြစ်ချင်တော့အဲဒီလူကလည်းခိုး၀င်သူဖြစ်နေတယ်"

"သူကရမ်းသမ်းပြီးလက်ညှိုးထိုးလိုက်တာလား"

"အေးပေါ့ ကလေးတွေလည်းကြောက်လန့်ပြီး 

ဘယ်သူမှအရှင်လတ်လတ်အစားမခံချင်ကြဘူးလေ။ အဲဒီလူက သူတို့ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး မွန်းစတားကြီးကိုစားခိုင်းနေတော့ ၀မ်ချောင်ကလည်း အဲဒီလူကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးခိုး၀င်သူလို့ပြောလိုက်တာ မှန်နေမယ်မထင်ထားခဲ့ဘူးပေါ့"

"မွန်းစတားကအဲဒီခိုး၀င်သူကိုမစားလိုက်ဘူးလား"

လီ၀မ်က အံကိုကြိတ်လိုက်ကာ

"အဲဒါပဲလေ ၊ အဲဒီခိုး၀င်သူကအဲဒီနေရာမှာပဲသေသွားရမှာ၊ ကံမကောင်းချင်တော့ မွန်းစတားကအဲဒီလူရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုပဲစားရသေးတယ်၊ ဂိမ်းကရုတ်တရက်ရပ်သွားတယ်၊ အဲဒီခိုး၀င်သူတွေလည်းမသေလိုက်ပဲ ခြောက်ယောက်လုံး ဂိမ်းထဲကနေအသက်ရှင်ပြီးထွက်လာကြတယ်၊ အစက​တော့ ငါတို့လည်းကိစ္စတွေပြီးသွားပြီး ပြန်ထွက်လာနိုင်တဲ့သူတွေအတွက်၀မ်းသာအားရဖြစ်နေခဲ့ကြတာ၊ မထင်ထားခဲ့တာက အဲဒီခိုး၀င်သူနှစ်ယောက်က ကလေးတွေရဲ့ကျောင်းယူနီဖောင်းကို မှတ်မိနေပြီးတော့ နာရီ၀က်အတွင်းမှာ ကျောင်းကိုလာတိုက်ခိုက်တယ်လေ၊

အဲဒိကောင်တွေက နောက်ထပ်ခိုး၀င်သူသုံးယောက်နဲ့လည်း ပူးပေါင်းလိုက်သေးတယ်၊ စုစုပေါင်းခိုး၀င်သူငါးယောက်က ကလေးတွေကို လာတိုက်ကြတယ်"

ကျောင်းသားလေးက ဒေါသတကြီးဖြင့်၀င်ပြောလိုက်သည်။

"သူတို့က ၀မ်ချောင်ကိုပဲသတ်ချင်တာတဲ့ ပြီးတော့ မီးခြစ်ဆံကြီးကိုလည်းသူတို့ကိုပေးဖို့ပြောတယ်၊

ကျွန်တော်တို့လည်းအစကမပေးချင်ခဲ့ဘူး၊ဒီဟာက ၀မ်ချောင်ဂိမ်းထဲမှာ သူ့အစွမ်းအစနဲ့သူရထားတာ၊

ဘာလို့သူများကိုပေးလိုက်ရမှာလဲ။ ဒါပေမယ့်သူတို့အားယောက်လုံးမှာ စွမ်းရည်တွေရှိပြီးတော့ သန်မာလွန်းတယ်၊ သူတို့က ကျွန်တော်တို့ထဲကတစ်ယောက်ကို သတ်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့လည်းလက်လျှော့ပြီး မီးခြစ်ဆံကြီးကိုပေးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သေးတယ်၊ဒါပေမယ့်သူတို့က မီးခြစ်ဆံတစ်ခုတည်းလိုချင်တာမဟုတ်ဘူး၊ ဂိမ်းထဲမှာလက်မောင်းတစ်ဖက်ဆုံးသွားတဲ့လူက ၀မ်ချောင်ကိုလည်းဒီအတွက်ပြန်ပေးဆပ်ဖို့ပြောတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ကလက်မခံတော့ သူတို့လည်းကျွန်တော်တို့ကိုသတ်ဖို့ကြိုးစားတာပဲ၊ အဆုံးမှာ ကျွန်တော်တို့ခိုး၀င်သူနှစ်ယောက်ကို သတ်နိုင်လိုက်ပေမယ်၊ ၀မ်ချောင် ဆရာ၀မ်နဲ့ သူတို့လေးတွေပါ သေသွားကြရတယ်"

ဆရာလီက ထန်မော့အား လဲလျောင်းနေသော ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုထံခေါ်သွားခဲ့သည်။

ချန်ရှန်းရှန်းမှလွဲ၍ ထိုအလောင်းနှစ်လောင်းအားတွေ့သော ကျောင်းသားနှစ်ယောက်မှာ ဒေါသတကြီးမျက်နှာနှစ်ခုပေါ် တက်နင်းလိုက်ကြသည်။

ဆရာလီကပြောလာသည်။

"မီးခြစ်ဆံကြီးကိုပေးလိုက်တာလောက် ကိစ္စတွေကမရိုးရှင်းဘူး၊ သူတို့နှစ်ယောက်သေသွားပေမယ့် ငါတို့ဘက်မှာလဲ ဆရာ၀မ်နဲ့ကလေးတွေအများကြီးက အသက်ဆုံးရှုံးသွားရပြီ၊ ဒီတော့ ဒီကောင်တွေအကုန်မသေမချင်း ကိစ္စကမပြီးဘူး"

"ဟုတ်တယ် သတ်ပစ်"

"သတ်ပစ်"

ကြမ်းတမ်းသောစကားလုံးများက အလယ်တန်းကျောင်းသားကလေးနှစ်ဦးထံမှာ ထွက်လာခဲ့သည်။

ထန်မော့သည် ထိုကလေးနှစ်ယောက်ကို နှစ်သိမ့်ပေးပြီး အမုန်းတွေကိုခဝါချဖို့ ပြောလိမ့်မည်မဟုတ်။

ကမ္ဘာကြီးကအရင်လိုအေးချမ်းသည့် နေရာမဟုတ်တော့ပြီ၊ ဤကလေးများကိုလည်း မည်သူမှ ထာ၀ရမကာကွယ်ပေးနိုင်။ သူတို့ကိုယ်သူတို့သာ ကာကွယ်ရတော့မည်။

ကမ္ဘာကြီးကအလွန်သွေးဆာ၍ ရက်စက်သည်။

၁၅နှစ်အရွယ်တစ်ဦးအတွက်  လျင်မြန်စွာရင့်ကျက်ဖို့ ငယ်လွန်းနေသေးသည်။

ကမ္ဘာကြီးတွင် မကောင်းသောလူများဖြင့်ပြည့်နှက်နေပြီး စစ်ပွဲတို့သည်လည်းဘယ်တုန်းကမှမရပ်တန့်ခဲ့ပါ။

ယခင်ကတရုတ်ပြည်မှာ လူအများကမိမိကိုယ်ကိုစ​တေးခံ၍ ကာကွယ်ပေးခဲ့ခြင်းကြောင့် အလွန်အေးချမ်းနေခဲ့သည်။ ယခုတွင်အမှောင်ထုကြီးကဝါးမြိုသွားချေပြီ။ လူတိုင်းမှာ အမှောင်ထုကိုကိုယ်တိုင်တိုက်ထုတ်၍ မိမိကိုယ်ကိုယ်သာ ကာကွယ်ရတော့မည်။

ထန်မော့သည် မခံစားရတာကြာပြီဖြစ်သော ဒေါသကိုခံစားလိုက်ရသည်။ သူကအသက်ကိုပြင်းပြင်းရှူ၍ တည်ငြိမ်အောင်ပြုလိုက်သည်။

နံရံပေါ်မှာနာရီအားတချက်ကြည့်လိုက်ကာ

"ဒီနေ့ကတော့မနက်သုံးနာရီတောင်ရှိပြီ၊ ခိုး၀င်သူကငါးယောက်ရှိပြီး၊ ခင်ဗျားတို့ကနှစ်ယောက်ကို သတ်လိုက်ပြီဆိုတော့၊ သုံးယောက်ပဲကျန်တော့မယ်၊

သူတို့သာဉာဏ်ကောင်းရင်တော့ ကျောင်းကိုညဘက်လာတိုက်ဦးမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ် ပိုပြီးလုံခြုံအောင်တော့ တစ်ယောက်ယောက်က ကင်းစောင့်နေမှဖြစ်မယ်"

ဆရာလီ၀င်၍အကြံပေးလိုက်သည်။

"ငါတို့အခုရှိတဲ့လူခြောက်ယောက်ထဲမှာ ရှောင်ဖေးဖေးနဲ့ ကျောက်ကျန်းကတရား၀င်ကစားသမားတွေပဲ၊ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးမှာစွမ်းရည်တွေရှိပြီးတော့ ခွန်အားကလည်းငါတို့်ထက်ပိုကောင်းတယ်၊

ကျောက်ကျန်းကတော့လောလောဆည် တခါးမှာစောင့်နေတယ်"

ထန်မော့အနည်းငယ်သိချင်သွားမိသည်။

"ခင်ဗျားတို့တွေ တရား၀င်ကစားသမား၊ အရံကစားသမား၊နဲ့ ခိုး၀င်သူတွေကဘာလဲဆိုတာ သိတယ်လား"

🪩