MM Story Teller

Chapter 27

Viewers 2k

🌍Chapter 27

ဖူ၀မ်သော်

ခိုး၀င်သူ ဖူ၀မ်သော်

ထိုလူက တရုတ်ပြည်၏ အနက်ရောင်မျှော်စင် ပထမထပ်ကို ဖွင့်လိုက်စဥ်က တရုတ်ပြည်၏ကစားသမားများ အားလုံး သူ့အား ကျိန်ဆဲကြလျက် ထိုလူကို အပိုင်းပိုင်းလှီးပစ်ချင်ခဲ့ကြသည်။

လီ၀မ်ကပင် ထန်မော့အား စနောက်၍ပြောခဲ့ဖူးသေးသည်။ အကယ်၍သူသာ တရုတ်ပြည်ကစားသမားများအား မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ခြင်းဂိမ်းထဲ ဆွဲခေါ်ခဲ့သော ခိုး၀င်သူကိုတွေ့ခဲ့ပါကာ ထိုခိုး၀င်သူအား ဖမ်းကာ သုံးရက်သုံးညအထိ သေချင်လောက်အောင် နှိပ်စက်ပြီး သတ်ပစ်မည်ဟုပင်။

ဂိမ်းကိုသိမ်းပြီးနောက် ဖူ၀မ်သော်မှာ ဂိမ်းထဲမှထွက်လို့ရမည့် နည်းကိုရှာမည်ဟုပြောသွားခဲ့သည်။ သူ၏လက်ရှိ အဆင့်ဖြင့် မျှော်စင်ဒုတိယထပ်ကို မတိုက်နိုင်သေးရာ ယာယီ လက်လျှော့လိုက်ရုံသာတတ်နိုင်လေသည်။

ဖူ၀မ်သော်က ထန်မော့အား သူသည် မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းတစ်ခုထဲ ရောက်နေသည်ဟု အသိပေးခဲ့သည်၊

တစ်ဖက်လူမှာ ရုတ်ချည်း လျှို့၀ှက်ချက်တို့ကို ပြောပြရသည်အထိ သူနှင့်ရင်းနှီးလာသည်ဟုတော့ ထန်မော့ မထင်ပါချေ။ ၄င်းတို့ကို ပြောပြခဲ့သည်မှာ ထန်မော့၏ 'ကျွန်တော့်အချိန်တွေ ဖဲ့ပေးလိုက်ရပြီ' ဟူသော စကားကြောင့်ဖြစ်နိုင်လေသည်။ သို့သော် ၄င်းမှ အကြောင်းပြချက်တစ်စွန်းတစ်စမျှသာဖြစ်ကာ တခြားရည်ရွယ်ချက်များလည်းရှိပေဦးမည်။

သို့နှင့်အတိုချုံးဆိုရပါလျှင် လူတစ်ယောက်က အဆင့်တစ်ခုကိုရောက်လာသည်နှင့် မျှော်စင်ကို မဖြစ်မနေတိုက်ခိုက်ရလိမ့်မည်။ ဖူ၀မ်သော်သည် မျှော်စင်ပထမထပ်ကို လိုလိုလားလား ဖွင့်ခဲ့ခြင်းမဟုတ်ပေ။ သူကအတင်းအကြပ်တွန်းအားပေးခံရကာ တရုတ်ပြည်၏ကစားသမားများကိုလည်း သူနှင့်အတူ ဆွဲခေါ်သွားမိခြင်းပင်။

သို့သော် သူဒုတိယထပ်ကို တိုက်ခိုက်ရစဥ်မှာတော့ တခြားမည်သည့် ကစားသမားများကိုမှ မသက်ရောက်ခဲ့ချေ။ ထန်မော့ ဖြစ်နိုင်ချေနှစ်ခုကို ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။

ပထမတစ်ချက်မှာ မျှော်စင်မှ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖွင့်လှစ်သူအတွက် အထူးအစီအစဥ်ရှိကာ ကမ္ဘာအနှံ့ကိုကြော်ငြာပေးမည်ဖြစ်ပြီး ထိုနယ်မြေအတွင်းမှ ကစားသမားများ အားလုံးကိုလည်း အတူဆွဲခေါ်ကာ မျှော်စင်ကိုအတူတကွတိုက်ခိုက်စေခြင်းပင်။ ဒုတိယတစ်ချက်ကတော့ တရုတ်ပြည်၌ ဖူ၀မ်သော်မှာ မျှော်စင်၏ပထမထပ်ကို အောင်မြင်ခဲ့သော တစ်ဦးတည်သော ကစားသမားဖြစ်သည်။ ထိုသူမှလွဲ၍ ယခုအချိန် ဒုတိယထပ်ကို တိုက်ခိုက်နိုင်သူမရှိချေ။ ထို့ကြောင့် သူနှင့်အတူ တခြားကစားသမားများကို ဆွဲခေါ်၍မရချေ။

ကြည်လင်သော ရေကန်အား ထန်မော့ငေးကြည့်နေမိသည်။ သေးငယ်သောငါးကလေးများက ကူးခတ်နေကြပြီး ရေလှိုင်းလေးများကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။

"အဲဒီလူ ချန်ရှန်းရှန်းက ငါ့ကို အစ်ကိုထန်လို့ခေါ်တာကိုများ ကြားသွားလို့လား၊ သူအရင်ကငါ့ကို လူကြီးမင်းမော့လို့ပဲ ခေါ်တာပါ။"

ထန်မော့လည်း မကျေမနပ်နှင့် အားကစားခန်းမသို့ပြန်ကာ အိပ်ရန်ပြင်လိုက်တော့သည်။

တစ်ညလုံးအပြင်းအထန်တိုက်ခိုက်ခဲ့ရပြီးနောက်မှာတော့ ထန်မော့ နောက်တစ်နေ့မနက် ၈နာရီထိုးသည်အထိ အိပ်ပစ်ခဲ့သည်။ တခြားလူများကပို၍ ပင်ပန်းသည်ပင် အထူးသဖြင့် အလယ်တန်း ကျောင်းသားလေးများဖြစ်သည်။ သူတို့ကနေ့လည်ခင်းအထိ အိပ်ပျော်နေခဲ့ကြသည်။ လွန်ခဲ့သော ရက်များအတွင်း သူတို့ကောင်းကောင်း အနားမယူနိုင်ခဲ့ချေ။ မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ခြင်းဂိမ်းဆွဲ ရုတ်တရပ်ဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရပြီး ခိုး၀င်သူများကိုလည်း ရင်ဆိုင်ခဲ့စသေးသည်။ ကလေးများမှာ ပင်ပန်းနေခဲ့ချေပြီ။

နေ့လည်နှစ်နာရီခန့်တွင် ထန်မော့နှင့် လီ၀မ်က ကျောင်း၏ စတိုးဆိုင်သို့သွားလျက် ရေနှင့်စားစရာတချို့ကို သွားယူလိုက်သည်။ တခြားကျောင်းသားလေးများလည်း နိုးလာခဲ့ကာ အာဟာရများကို ဖြည့်တင်းလိုက်ကြသည်။

ထန်မော့လည်း ရေနှစ်ဘူးနှင့် ဘီစကစ်ဘူးတချို့ကို သူ၏လွယ်အိတ်ထဲဖြည့်လိုက်သည်။

ညနေခင်းတွင်တော့ လီ၀မ်နှင့် ထန်မော့မှာ ထွက်ခွာရန် အသင့်ဖြစ်နေခဲ့ချေပြီ။

ဖက်တီးလေးကအလွန်အံ့သြနေခဲ့သည်။

"အစ်ကိုထန် အစ်ကိုလီ ကျွန်တော်တို့နဲ့ မနေဘူးလား"

ချန်ရှန်းရှန်းက အခြေအနေကို သဘောပေါက်ပြီးသားမို့ ဘာကိုမှမဆိုပဲ ဘေးတွင် ရပ်နေခဲ့သည်။ တခြားကျောင်းသားလေးများကလည်း သူတို့အား ထွက်မသွားစေချင်ခဲ့ပေ။

လီ၀မ်က အနည်းငယ်တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သော်လည်း ထန်မော့ကတော့ လွန်စွာတည်ငြိမ်နေခဲ့သည်။

"မင်းတို့က တရား၀င်ကစားသမား ၂ယောက်နဲ့၊ အရံကစားသမား ၃ယောက် စုစုပေါင်း ၅ယောက်ရှိတယ်၊ ပြီးတော့ အကုန်လုံးကကျောင်းသားလေးတွေ၊ အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်၊ ငါတို့နှစ်ယောက်ကိုပါ ထည့်ပေါင်းလိုက်ရင် လူတိုင်းမျက်စိကျစရာ သိုးအုပ်စုကြီးဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ ဒါပေါ့ မင်းတို့ကသာ သိုးတွေဆိုပေမယ့်"

ကျောင်းသားလေးများမှာ အေးခဲနေခဲ့သည်။

ထန်မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"မင်းတို့နှစ်စုခွဲလိုက်ဖို့ငါအကြံပေးချင်တယ်၊ ငါးယောက်လုံးအတူနေစရာမလိုဘူး။ တရား၀င်ကစားသမားနှစ်ယောက်က နှစ်စုခွဲလိုက်။ ဖက်တီးလေးက အရံကစားသမားလေးနှစ်ယောက်နဲ့ တစ်ဖွဲ့သွား၊ ရှောင်ဖေးဖေးက ရှန်းရှန်းနဲ့သွား၊ ဒီလိုဆို တစ်ခုခုဆို တုန့်ပြန်ဖို့လည်း အဆင်ပြေတယ်"

ရှောင်ဖေးဖေးက ကန့်ကွက်လာခဲ့သည်။

"ကျွန်မ ဘယ်သူနဲ့မှ မခွဲချင်ဘူး"

ချန်ရှန်းရှန်းမှာ ခတ္တမျှ တွေးတောလျက် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။

"ရှင်ပြောတာ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်။ ကျွန်မတို့ ၅ယောက်စုနေတာက ပစ်မှတ်ထားချင်စရာကောင်းလွန်းတယ်။ လောလောဆည်အများဆုံး အမျိုးအစားက အရံကစားသမားတွေဆိုပေမယ့် အချိန်ကြာလာတာနဲ့ ခိုး၀င်သူတွေက လူသတ်ဖို့ ပိုပိုပြီးတွန့်ဆုတ်လာကြတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အလယ်တန်းကျောင်းသားလေးတွေ အခုလို တစ်စုတည်းစုနေတာက အန္တရာယ်များလွန်းတယ်၊ ကျွန်မတို့ ဒီတစ်ညနားပြီး နောက်တစ်နေ့ကျရင် နှစ်စုခွဲပြီး ထွက်သွားတော့မယ်"

ကလေးများမှာ ချန်ရှန်းရှန်း၏စကားကို အမြဲနားထောင်လေသည်။ သို့သော် သူတို့မခွဲချင်ကြသေးပေ။ အဆုံးတွင်တော့ သူတို့ကိုယ်တိုင်သာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချရမည်ဖြစ်သည်။

ထွက်မသွားခင်၌ ထန်မော့ ချန်ရှန်းရှန်းအား ကြည့်လိုက်သည်

"ငါ သူငယ်ချင်းကိုသွားရှာမှာ၊ သူကရှန်ဟိုင်းမှာနေတယ်ဆိုပေမယ့် ပူဒုန်ကိုသွားရမှာဆိုတော့ ငါမင်းနဲ့အတူမသွားနိုင်တော့ဘူး၊ ဆယ်ရက်ကြာပြီးရင် ငါ့မှာ အခွင့်အရေးရှိသေးလား စစ်ဆေးဖို့ ကျောင်းကို တစ်ခေါက် ထပ်လာခဲ့ဦးမယ်"

ထန်မော့တွင် ဤကလေးအုပ်စုကြီးကို အမြဲကာကွယ်နိုင်မည့် ခွန်အားမျိုးမရှိပါ။ ရှင်သန်နိုင်ဖို့ဆိုလျှင် ဤကလေးများက မိမိကိုယ်ကိုယ်တိုင်သာ မှီခိုရလိမ့်မည်။

ထန်မော့နှင့်လီ၀မ်မှာ ကျောင်း ဂိတ်၀တွင်ရပ်လျက် ကလေးများကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

လီ၀မ် ထွက်မသွားလိုသော်လည်း သူ့တွင်လည်း လုပ်ရမည်တို့ရှိသေးသည်။ သူကအိမ်ကိုပြန်လျက် သူ၏မိဘများ အသက်ရှင်မရှင် သွားကြည့်လိုသေးသည်။

လူနှစ်ဦးမှာ ကျောင်းကထွက်ခွာလာပြီးနောက် လီ၀မ်ကဆိုလိုက်သည်။

"ထန်မော့ မင်းမနေ့ညက အတော်နောက်ကျတယ်။ ၃နာရီ ၄နာရီလောက်မှ ပြန်၀င်လာတာ၊ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"

ထန်မော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဆိုလိုက်သည်။

"ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ်မတက်လာခင်က အချိန်ကို စဥ်းစားပြီး အပြင်မှာ လမ်းလျှောက်နေတာ"

ထန်မော့အနေနှင့် ကြက်ဆင်ဥအကြောင်းကိုရော ဖူ၀မ်သော်အကြောင်းကိုရော မပြောနိုင်ပေ။

လီ၀မ်လည်းထပ်၍မေးမလာတော့ချေ။ အိမ်အပြန်လမ်းတွင် သူ၏မိသားစုအကြောင်း တက်ကြွစွာ ပြောပြနေခဲ့သည်။ သူ၏အသံမှာ ပျော်ရွှင်နေခဲ့ပါသော်လည်း အဆုံးတွင်တော့ တုန်ရီနေခဲ့သည်၊ ထို့အပြင်သူက အလျင်လိုမနေခဲ့ချေ။

ထန်မော့သူ့အား ကြည့်လိုက်မိသည်။

လီ၀မ်မှာ တည်ငြိမ်ရန်ကြိုးစားနေခဲ့သော်လည်း ဗလာဖြစ်နေမည့်အိမ်ကိုလည်း ရင်မဆိုင်၀ံ့ခဲ့ချေ။

လီ၀မ်၏အိမ်မှာ ကျင်းအန်ခရိုင်တွင်ဖြစ်ကာ နှစ်နာရီခန့်လမ်းလျှောက်ပြီးနောက်တွင် ညနေခြောက်နာရီခန့်တွင် ဗီလာ၀န်းထံသို့ရောက်လာခဲ့လေသည်။

အိမ်နှင့်နီးလာလေလေ လီ၀မ်၏ခြေလှမ်းတွေက နှေးကွေးလာလေလေပင်။

အဆုံးတွင်တော့ သူတို့နှစ်ဦးမှာ သုံးထပ် ဗီလာတစ်ခုရှေ့သို့ရောက်လာကြသည်။

လီ၀မ်် မြင့်မားသော သံတံခါးကြီးရှေ့တွင် ရပ်ကာ ချက်ချင်းတွန်းမဖွင့်နိုင်ခဲ့ချေ။ ထိုတံခါး၏နောက်တွင် သူ၏မိဘများကို တွေ့ရမည်လား ဗလာအိမ်အလွတ်ကြီးကို တွေ့ရမည်လား သူမသေချာခဲ့။

ထန်မော့သည် ပူဒုန်ကိုသွားရမည်ဖြစ်ကာ လမ်းကြုံသည်မို့ လီ၀မ်အား အဖော်လိုက်ပေးခဲ့ခြင်းပင်။ ဤကမ္ဘာကြီးတွင် သူကစိတ်အေးလက်အေးမနေနိုင်ပဲ ခိုး၀င်သူများနှင့် တခြား မကောင်းသော ရည်ရွယ်ချက်နှင့် သူများကို အမြဲသတိထားနေရသည်။ လူနှစ်ယောက်အတူသွားခြင်းက တစ်ယောက်တည်းထက်တော့ သာသေးသည်။

လီ၀မ် တံခါးကြီးရှေ့တွင်ရပ်လျက် လက်ကိုင်ဘုကို အကြိမ်ကြိမ်လက်လှမ်းမိသော်လည်း တွန်းမဖွင့်နိုင်ခဲ့ပြန်ချေ။

ငါးမိနစ်ကြာပြီးနောက် ထန်မော့ လက်ကို ဆန့်လျက် သံတံခါးထံမှ သော့ခေါက်ကို ခဲဖြင့်ထုလျက် ဖျက်ဆီးလိုက်ပြီး လီ၀မ်အားလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

"တံခါးမှာ ထောင်ချောက်တွေမရှိဘူး။ ဒီတော့ ခိုး၀င်သူတွေမရှိလောက်ဘူး"

လီ၀မ်မှာ ထန်မော့အား ငေးကြည့်နေခဲ့သည့်။ အတော်ကြာပြီးမှ သူကခေါင်းငြိမ့်လိုက်ကာ

"အင်... အန္တရာယ်မရှိဘူး..."

ထန်မော့က ခိုး၀င်သူများကို အကြောင်းပြလျက် လီ၀မ်အား တံခါးဖွင့်ရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။

တချို့အရာများမှာ ရင်ဆိုင်ရန်လိုအပ်သည်။ လီ၀မ်သတ္တိတို့ကိုစုစည်းလျက် ခြံထဲ၀င်သွားခဲ့သည်။ ထန်မော့မှ ဂိတ်တံခါး၀မှ လှမ်း၍ သတိပေးလိုက်လေသည်။

"အထဲမှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိမရှိသတိထားဦး"

လူနှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်လျက် ထန်မော့ တံခါးကို ကန်ဖွင့်လိုက်သည်။

ဘန်း...

မဟော်ဂနီ တံခါးမှာ လဲကျသွားလျက် ဖုန်အနည်းငယ်ထားသွားစေခဲ့သည်။

အိမ်တွင်း၌ မည်သည့် လူစိမ်းမှမရှိသည်ကို အတည်ပြုပြီးနောက် လီ၀မ်မှာ မိဘများ၏ အမည်ကို အော်ခေါ်ရင်း အပေါ်ထပ်သို့ပြေးတက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် မည်သည့် ထူးသံကိုမျှ မကြားခဲ့ရချေ။

ထန်မော့၏မိဘများက ဆုံးသွားသည်မှာ ကြာလေပြီ။

သူကအိမ်ထဲသို့၀င်မသွားခဲ့ချေ။ သို့တိုင်အောင် မည်သည့်အဖြေမျိုးမှမလိုအပ်တော့။ လီ၀မ် အိမ်အနှံ့ပြေးလွှားရင်း အော်ခေါ်နေသော အသံမှာလည်း တဖြည်းဖြည်း ပြာလာခဲ့သည်။

ရုတ်တရက် သူကအလွန်ပျော်ရွှင်စွာ အော်ဟစ်လာခဲ့သည်။

"ငါ့အမေ၊ ငါ့အမေအသက်ရှင်သေးတယ်။ "

ထန်မော့ အံ့အားသင့်စွာလှည့်ကြည့်လိုက်လျှင် လီ၀မ်က စက္ကူတစ်ရွက်နှင့်ပြေးလာသည်အား တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ၏မျက်နှာတွင်အပျော်များနှင့်ပြည့်နှက်နေပြီး လက်များမှာ တုန်ယင်နေခဲ့သည်။

"ထန်မော့ ငါ့အမေအသက်ရှင်သေးတယ်၊ ကြည့်ပါဦး ၊ငါအမေရှိသေးတယ်၊ အမေကပြောတယ်၊ အဖေကရုတ်တရက်ပျောက်သွားပြီးတော့ ဖုန်းလိုင်းတွေကလည်းဆက်သွယ်လို့မရဘူးတဲ့၊ ရှန်ဟိုင်းကလည်း အရမ်းရှုပ်ထွေးနေလို့၊ သူကရွာကအိမ်ကိုခဏပြန်ပြီး ရှောင်နေတယ်တဲ့၊ ငါအသက်ရှိသေးရင် လာရှာပါတဲ့၊ ထန်မော့ ငါ့အမေ အသက်ရှိသေးတယ်"

ထန်မော့ရယ်မောလိုက်သည်။

"ဂုဏ်ယူပါတယ်"

လီ၀မ် အတော်ကြာစိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့ပြီး သူ၏အပြုံးတို့က ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားခဲ့ပြန်သည်။

"ဒါပေမယ့် ငါ့အဖေ..."

ထန်မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"မင်းအမေကို အရင်သွားရှာ"

လီ၀မ် ခေါင်းကိုငုံ့လျက် တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။ ထို့နောက်လက်ထဲမှ စာရွက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လျက် ခေါင်းငြိမ့်လာခဲ့သည်။

လီ၀မ်၏မွေးရပ်မြေမှာ ခွန်ရှန်း အနီးတွင်ဖြစ်သည်။ သူ၏အဘိုးအဘွားများက စောစောစီးစီးဆုံးပါးသွားပြီး သူ့တွင် အမျိုးအများကြီးမရှိချေ။ သူ၏တစ်ဦးတည်းသော ဆွေမျိုးများမှာ သူ၏မိဘများဖြစ်သည်။ အခုအမေက အသက်ရှင်သေးမှန်း သိလိုက်ရတော့ သူသွား၍ရှာရပေမည်။

လူနှစ်ဦးမှာ ကျင်းအန်နှင့် ဟွမ်းပုခရိုင်အစပ်တွင် လမ်းခွဲလိုက်ကြသည်။ လီ၀မ်က သတင်းစာပေါ်မှ ရှန်ဟိုင်း၏မြေပုံကိုကြည့်လျက် ဘောပင်နှင့် မြေပုံတစ်ခုကို ရေးဆွဲလိုက်သည်။

"ပူဒုန်က ဒီဘက်နဲ့အနီးဆုံးပဲ၊ ဟွမ်ဖူရေကြောင်းလမ်းနဲ့ အခုသွားမရတော့ဘူးဆိုတော့ မင်းနန်ပူတံတားကနေ လမ်းလျှောက်ပြီး ဒီဘက်ကိုသွား.."

ထန်မော့ မှတ်သားလျက် မြေပုံကိုသိမ်းလိုက်သည်။ သူက ရူးကြောင်ကြောင်းနှင့် သဘောကောင်းသော ဒုတိယမျိုးဆက် သူဌေးသားလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။

လူနှစ်ဦးမှာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စကားမဆိုပဲ ကြည့်နေမိကြသည်။ ခတ္တမျှအကြာ၌ လီ၀မ်က ပြုံးလိုက်ကာ

"ငါကအခုအရမ်း အားနည်းလွန်းတယ်၊ မင်းနဲ့အတူသွားရင် မင်းကိုပဲဆွဲချမိမှာ၊ ငါ့အမေကိုအရင်သွားရှာလိုက်ဦးမယ်။ ထန်မော့ အနာဂါတ်မှာ ငါတို့ ထပ်တွေ့နိုင်ဦးမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်"

ထန်မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"ကျေးဇူး၊ ငါလည်းပဲ ထပ်တွေ့ရဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်"

လီ၀မ်ကရယ်လျက်

"ငါကသာကျေးဇူးတင်ရမယ့်သူမဟုတ်ဘူးလား။ ပြီးတော့ တုံးကလည်းတုံးလေး။ အနာဂါတ်မှ ခေါင်းသုံးရမယ့် ဂိမ်းမျိုးဆော့ရပြီဆို ငါအသက်ရှင်ဖို့ မသေချာပါဘူး။ ငါတကယ်ပဲ ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်တွေအတွက် မင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

ထန်မော့ဘာကိုမှမဆိုခဲ့ချေ။ နှစ်ဦးသားမှာ နှုတ်ဆက်လျက် ထွက်ခွာလိုက်ကြသည်။

လီ၀မ်မှာ ဆယ်မီတာခန့်သာလျှောက်လိုက်ရချိန်တွင် ထန်မော့၏အော်သံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။

"ငါတစ်ခုပြောစရာရှိသေးတယ်၊ လီ၀မ် ခဏပြန်လာဦး"

လီ၀မ် အလျင်အမြန် ပြန်ပြေးလာခဲ့သည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

ထန်မော့ စကားမဆိုပြန်ပဲ သူ့အားပြုံး၍ ကြည့်နေခဲ့လေသည်။

လီ၀မ်မှာ ရှုပ်ထွေးနေခဲ့သည်။

"ထန်မော့..."

"ငါက ပြန်လာဆိုတာနဲ့လာတာပဲလား၊ ဖက်တီးလေးထက်တောင် တုံးနေသေး"

ထန်မော့ပြုံးလိုက်သည်။

" သဘောဖြူတဲ့ ဒုတိယမျိုးဆက်သူဌေးသား အရူးလေး"

လီ၀မ် " သဘောဖြူတဲ့ ဒုတိယမျိုးဆက်သူဌေးသား ဟုတ်လား၊ မင်းငါ့ကို တချိန်လုံးအဲလိုမြင်နေတာပေါ့လေ"

ထန်မော. "..."

အာရုံစိုက်ရမယ့်နေရာမှားနေသလိုပဲ...

လူနှစ်ဦးက ကောင်းမွန်စွာ ရယ်မောလိုက်ကြသည်။

ဤသည်မှာ အမှန်တကယ် နှုတ်ဆက်ခြင်းပင်။

လီ၀မ်အား နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ထန်မော့ မြေပုံကို ကိုင်လျက် ပူဒုန်ခရိုင်အသစ်ထံ ဆက်၍လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။

လူအများနှင့်အတူရှိခဲ့စဥ်ကမသိသာသော်လည်း ယခုတစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်တော့သောအခါ ထန်မော့သည် ပါတ်၀န်းကျင်က လူသူကင်းမဲ့နေသည်အား စတင်သတိထားမိလိုက်သည်။

သူကမြေပုံကို ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်လျက် လမ်းထောင့်ချိုးများမှ အရိပ်ထဲတွင် ပုန်းကွယ်လျက် ရှေ့သို့လျှောက်နေခဲ့သည်။ ညနေခင်းဖြစ်သော်လည်း သိသိသာသာကို လမ်းပေါ်တွင် လူသူများကင်းမဲ့နေခဲ့သည်။ ဂိမ်းများစတင်ခဲ့သည်နှင့် ကမ္ဘာကြီးပေါ်တွင် ညမြို့တော်များဟူ၍လည်း မရှိတော့ချေ။ ညအချိန်မှာ နေ့အချိန်ထက်ပို၍ အန္တရာယ်များလှသည်။ မမြင်ရသောနေရာများတွင် ရန်သူများကပုန်းကွယ်နေတတ်သည်။ ညနေခင်းတွင်ပင်လျှင် မည်သူမျှ လမ်းပေါ်တွင် ရှိမနေချင်ကြတော့ပေ။

ထန်မော့တစ်နာရီကြာလမ်းလျှောက်ခဲ့ပြီးနောက် နန်ပူတံတားအနီးသို့ရောက်လာခဲ့သည်။

သူအလျင်မလိုရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အနီးအနားတွင်ခိုး၀င်သူများပုန်းနေမနေ မည်သူမျှ မသိနိုင်ချေ။ ခိုး၀င်သူများသာမဟုတ်၊ မည်သည့် လူစိမ်းများမဆို အန္တာရယ်ရှိလေသည်။

🪩

Prev Next