Chapter 12

💮Chapter 12

နောက်တစ်နေ့ နံနက်၌ … 

ဝမ်ချီ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ချိန်တွင် အိမ်ရှေ့စံ၏ အိပ်ရာထက်၌ ရောက်နေကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက တစ်ဖက်သို့ အမြန်လှည့်လိုက်သော်ငြား အလွန်လန့်နေ၍ အိပ်ရာပေါ်မှ ပြုတ်ကျသွား၏။  

အပြင်ဘက်ရှိ မိန်းမစိုးငယ်များက အမြန်လှမ်းဝင်လာကြသည်။ 

ကော်ဇောထက်ရှိ ဝမ်ချီအား တွေ့လိုက်ရချိန်၌ မိန်းမစိုးငယ်လေးက သက်ပြင်းချလိုက်၏။

“သခင်လေးဝမ် … အဆင်ပြေရဲ့လား … ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ပြုတ်ကျတာလဲ … ”

ဝမ်ချီက မိန်းမစိုးငယ်လေး၏ အကူအညီဖြင့် ထလိုက်သည်။

“အိမ်ရှေ့စံရော … ”

“အိမ်ရှေ့စံမင်းသားက ချန်းရှစ် အချိန်ကတည်းက ထသွားပါပြီ … အရှင်မင်းကြီးနဲ့ တွေ့ဖို့ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် … ဒီအစေခံသေချာမသိပါဘူး …” 

[辰时 (ချန်းရှစ်) က မနက် ၇နာရီကနေ ၉ နာရီ ကြားကို ဆိုလိုတာပါ ]

မိန်းမစိုးငယ်၏ ရာထူးက မမြင့်မားလှသဖြင့် အိမ်ရှေ့စံအား ခစားနိုင်စွမ်း မရှိချေ။ သူက ရှစ်ယဲ့အား တစ်နေ့လျှင် အကြိမ်ရေ အနည်းငယ်ခန့်သာ တွေ့ရလေ့ရှိသည်။ သို့သော် အဆိုပါ သခင်လေးဝမ်က အိမ်ရှေ့စံ၏ အိပ်ခန်းအတွင်း၌ပင် နေနိုင်စွမ်းရှိရာ သူ စော်ကားနိုင်သည့် တစ်စုံတစ်ဦးမဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့် သူက ဂရုတစိုက် ခစားနေခြင်းဖြစ်၏။

“သခင်လေးဝမ် … အရင်ဆုံး ခဏနားလိုက်ပါ … ဒီအစေခံက ရေဇလုံ ယူခဲ့ပေးပါ့မယ် … ”

ဝမ်ချီက ယမန်နေ့ညက မည်သို့မည်ပုံ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ကြောင်း သတိမရနိုင် ဖြစ်နေသည်။ သူက အိမ်ရှေ့စံ၏ အိပ်ရာရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ရင်း တဝါးဝါး သမ်းနေခဲ့သည်ကိုသာ သတိရ၏။ ထိုအချိန်က အိမ်ရှေ့စံမှာ အိပ်မပျော်သေးသည့်အလျောက် သူ့အား အိပ်ရာပေါ်၌ ထိုင်ခွင့်ပြုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဝမ်ချီ အမှန်တကယ် ထိုင်ချခဲ့မိ၏။ 

ထို့နောက် သူအိပ်ပျော်သွားလေသည်။ 

ထိုသို့သတိရလာသည်နှင့် ဝမ်ချီ သူ့နဖူးသူ အုပ်ကိုင်လိုက်မိ၏။ 

“သခင်လေးဝမ် …အဆင်ပြေရဲ့လား … ”

မိန်းမစိုးငယ်လေးက သူ၏ တုံ့ပြန်မှုကြောင့် ထိတ်လန့်သွားသည်။

ဝမ်ချီ ခေါင်းယမ်းလိုက်၏။ ကိစ္စများက ဤကဲ့သို့ ဖြစ်သွားခဲ့ရာ သူ လက်ရှိနေရာ၌ ဆက်လက်မနေနိုင်တော့ပေ။ မိန်းမစိုးငယ်လေးကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြီးသည့်နောက် သူချွတ်ထားခဲ့သည့် အပေါ်ဝတ်နှင့် ခါးပတ်ကို မြန်မြန်ဝတ်ဆင်လိုက်ရင်း နေရာမှ ထွက်ခွာလာခဲ့၏။  

ဝါးပလွေအိမ်တော်သို့ ရောက်သည့်တိုင် ဝမ်ချီ ထိတ်လန့်နေဆဲဖြစ်သည်။ 

တစ်ညလုံး ခြံဝန်းထဲ၌ ရှိနေခဲ့ကြပုံပေါ်သည့် ယောဖန်း၊ ယောထောင်နှင့် ဖင်အန်းတို့က ဝမ်ချီ ပြန်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် အံ့အားသင့်သွားကြ၏။ ထို့နောက် တစ်ဦးပြီးတစ်ဦး လာရောက်ကြိုဆိုကြတော့သည်။ 

ဖင်အန်းက ပျော်ရွှင်သော မျက်နှာဖြင့် မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ ယောဖန်းနှင့် ယောထောင်တို့ကမူ ဝမ်ချီ၏ နံဘေးတွင် တတွတ်တွတ် ပြောဆိုနေကြ၏။ 

“ သခင်လေးဝမ် … အဆင်ပြေနေလို့ တော်ပါသေးတယ် ….”

ယောဖန်းက ဝမ်ချီအား မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ မျက်နှာထက်ဝယ် အပြုံးတစ်ပွင့် ရှိနေ၏။

“မနေ့ညက မိန်းမစိုးကျိုး လာပြီးတော့ သခင်လေး အိမ်ရှေ့စံနဲ့အတူ အိပ်ဆောင်ဝင်မယ်လို့ ပြောခဲ့တယ် … ဒါပေမယ့် ဒီအစေခံတွေက စိုးရိမ်နေခဲ့ကြတာ … ”

ထိုအရာကို ကြားသည်နှင့် ယောထောင်က ယောဖန်းအား စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

“လျှောက်မတွေးပါနဲ့လို့ ငါပြောသားပဲ … အရှင့်သားက နင်ထင်သလို ကြောက်စရာမကောင်းပါဘူး ...”

ယောဖန်းက လျှာတောက်လိုက်၏။

“ဒါပေမယ့် ကောလဟာလတွေက ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်လေ...”

“နင်ကတော့ …“

ယောထောင်က အကူအညီမဲ့ဟန်ဖြင့် ခေါင်းအသာယမ်းလိုက်၏။ 

“ငါတို့ သခင်လေးဝမ်အတွက် ဝမ်းသာသင့်တယ် … သခင်လေးက အရှေ့နန်းဆောင်မှာ အိမ်ရှေ့စံရဲ့ အိပ်ဆောင်ကို ဝင်နိုင်တဲ့ ပထမဆုံးကိုယ်လုပ်တော်ပဲ … သားဦးလေးကို ဖွားမြင်နိုင်ခဲ့တယ် ဆိုပါတော့ … အရှင့်သားသာ အောင်အောင်မြင်မြင် နန်းတက်နိုင်ခဲ့ရင် သခင်လေးဝမ်က သားဦးရဲ့ဖခင်အနေနဲ့ တော်ဝင်ကိုယ်လုပ်တော်တစ်ပါး ဖြစ်လာလိမ့်မယ် …”  

“အဟွတ် … အဟွတ် … အဟွတ် … ”

ယောထောင်၏ စကားမဆုံးမီ ဝမ်ချီက သူမ စကားများရှိ အချက်အလက်များကြောင့် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ချောင်းဆိုးသွားခဲ့သည်။ 

“သခင်လေးဝမ် … ”

ဖင်အန်းက အမြန်ရောက်လာကာ ဝမ်ချီ၏ ကျောကို ခပ်ဖွဖွ ပုတ်ပေးလိုက်သည်။ သူက ယောထောင်ကို ကြည့်လိုက်၏။

“စကားပြောနေတာ တော်တော့ … ”

ယောထောင်က တစ်စုံတစ်ခု ထပ်မံပြောချင်သေးသော်ငြား ပါးစပ်ပိတ်ကာ ဖင်အန်းက ဝမ်ချီအား အိမ်တွင်းသို့ ပို့ဆောင်ပေးသည်ကို ယောဖန်းနှင့်အတူ ကြည့်နေလိုက်ရသည်။

ယောဖန်းက ခေါင်းကုတ်လိုက်၏။

“ယောထောင် ... ဖင်အန်းက ထူးဆန်းတယ်နော် … သူက ငါတို့နှစ်ယောက်နဲ့ သိပ်မရောဘူး ...”

“ဟုတ်လား … ”

ယောထောင်က အခန်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်၏။ ထို့နောက် ပြုံးလျက် ယောဖန်း၏လက်ကို ဆွဲယမ်းလိုက်သည်။

“ဒါဆို ငါတို့လည်း သူနဲ့မရောပဲနေကြတာပေါ့ … ”

ယောဖန်းက ပြောသည်။

“အင်း … သူနဲ့မရောပဲနေကြမယ် … ”

ဝမ်ချီက ရှစ်ယဲ့ကြောင့် လူရောစိတ်ပါ ပင်ပန်းနေခဲ့ပြီး ခြေလက်ဆေးကြောပြီးသည်နှင့် တစ်နေ့လုံး အိပ်ခန်းတွင်းမှ မထွက်တော့ချေ။ 

သို့သော် အိမ်ရှေ့စံ၏ နန်းဆောင်တွင် သူ တစ်ညလုံး ရှိနေခဲ့သည်ဟူသော သတင်းကမူ တောမီးပမာ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။ တစ်ရက်အတွင်းမှာပင် ထိုသတင်းက အတောင်ပေါက်နေသကဲ့သို့ အရှေ့နန်းတော်တစ်ခုလုံး ပျံ့နှံ့သွား၏။ သူ့နောက်ကွယ်တွင် ပြောကြသည့် သတင်းများမှာမူ သေချာပေါက် မကောင်းလှချေ။

နှစ်ရက်ပင် မကြာလိုက်ဘဲ ဝါးပလွေအိမ်တော်သို့ လာရောက်လည်ပတ်သူများ ရှိလာ၏။ ဝမ်ချီက ထိုအကြောင်းကို ဖင်အန်းထံမှ ကြားသိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ 

မူလက ဖင်အန်းမှာ အဆိုပါ မကောင်းသည့် ကိစ္စများကို ဝမ်ချီ့အား မသိစေလိုချေ။ သို့သော် ထိုသူများက များမကြာမိီမှာပင် ဝါးပလွေအိမ်တော်သို့ ရောက်လာလိမ့်မည်ဟု ဖင်အန်း မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။

“အင်ပါယာပညာရှင် သခင်ကျန်းရဲ့ တရားဝင်သမီးက အပြင်ဘက်မှာ ရောက်နေပါတယ် … သူရဲ့ မျိုးရိုးနာမည်က ကျန်း ဖြစ်ပြီး အမည်ကတော့ ချိုက်ဟွားပါ … သူက အရှေ့နန်းတော်ကို လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က ရောက်လာခဲ့တာပါ … သခင်ကျန်းက ဖြောင့်မတ်ပြီး လူသိများပါတယ် … သူ့ရဲ့သမီးကလည်း နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး ဉာဏ်ပညာကြီးမားပါတယ်တဲ့ … သခင်လေးဝမ် သူ့ကို တွေ့ချင်မလားမသိဘူး …”  

 ဖင်အန်းက ပြောပြ၏။

ဝမ်ချီ၏ နှလုံးသားထဲတွင် မလိုလားမှုများ သောင်းနှင့်ချီ၍ ရှိနေသည်။ သူက ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရခြင်းကို နှစ်သက်သော်ငြား အကောက်ကြံမှုများ၊ အသက်ကို ခြိမ်းခြောက်မှုများ ပြည့်နှက်နေသည့် ဆက်ဆံရေးမျိုးကို အလိုမရှိချေ။ ထို့အတူ သူက သူတို့ထံမှ ပုန်းကွယ်နေ၍လည်း မဖြစ်နိုင်၍ ဖင်အန်းကို မေးလိုက်သည်။

 “ငါ သူ့ကို မတွေ့လို့ရလား … ”

“သခင်လေးဝမ် ဖြစ်ချင်တာကို ပြောပါ … ကျွန်တော်မျိုးက ယောထောင်ကို သူတို့ဆီ အကြောင်းကြားခိုင်းလိုက်ပါ့မယ် …သခင်လေးဝမ်က တကယ်ပဲ သူ့ကို မတွေ့ချင်ဘူးလား … ”

ဖင်အန်းက မေးလိုက်သည်။

ဝမ်ချီ သူ့ကို မေးလိုက်သည်။

“တွေ့ဖို့လိုလို့လား … ”

“ဒီအစေခံက အဲဒီလို ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူး ...”

ဖင်အန်းက ကြောက်လန့်တကြား ဒူးထောက်ကာ ရှင်းပြ၏။ 

“သခင်လေးဝမ် … နန်းတွင်းက နန်းပြင်နဲ့ မတူပါဘူး … ကျွန်တော်မျိုးတို့က ပြစ်မှုမကျူးလွန်ရင်တောင် သူတစ်ပါးက အကောက်မကြံဘူးလို့ မဆိုလိုနိုင်ပါဘူး … ရင်းနှီးတဲ့လူတွေ ရှိနေရင် တစ်စုံတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့ရင်တောင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စောင့်ရှောက်နိုင်ပါလိမ့်မယ် …”  

ဝမ်ချီ ချက်ချင်း နားလည်သွားသည်။ 

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဖင်အန်းက သူ့အား နန်းတွင်းတိုက်ပွဲအတွက် ကိုယ့်ဘက်သားတစ်ဦးကို သိမ်းသွင်းထားရန်နှင့် ဟန်လင်းပညာရှင်၏ သမီးသည်လည်း တူညီသော အကြံဖြင့် လာရောက်ခြင်းဖြစ်နိုင်ကြောင်း တိုက်တွန်းလေသည်။ 

[ 翰林 [hàn lín] ဟန်လင်းဆိုတာက အင်ပါယာတော်ဝင်ပညာရှင် အဖွဲ့ဝင်ပါတဲ့ ]

ထို့ကြောင့် ဝမ်ချီက သူမအား ပို၍ပင် မမြင်ချင်တော့၍  လက်ဝှေ့ယမ်းကာ ပြောလိုက်သည်။

“ထွက်သွားခိုင်းလိုက်ပါ …”

ဝမ်ချီအား မည်သို့မှ စည်းရုံး၍မရသည့်နောက် ဖင်အန်းက မည်သည့်စကားမှ မဆိုတော့ဘဲ တိတ်ဆိတ်စွာ လှည့်ထွက်သွား၏။ 

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဟန်လင်းပညာရှင်၏ တရားဝင်သမီး လာရောက်ပြီးသည့် နောက်ရက်များတွင်လည်း အခြားလူများက ဝမ်ချီ့ထံ လာရောက်လည်ပတ်ကြ၏။ ဝမ်ချီက အားလုံးကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ထိုသူများသည် ဝါးပလွေအိမ်တော်သို့ ကိတ်များ၊ လက်ဖက်ရွက်များ ကဲ့သို့လက်ဆောင်များ ပို့ပေးခဲ့လေသည်။ ဝမ်ချီက ယောဖန်းနှင့် ယောထောင်အား ပစ္စည်းအားလုံးကို ပြန်ပေးရန် ညွှန်ကြားခဲ့၏။ 

ပို၍ လွန်လွန်ကျူးကျူး ပြုမူတတ်သူများက အိမ်ရှေ့စံ၏ စာကြည့်ဆောင်သို့ သွားရာလမ်းတွင် ဝမ်ချီအား တားမြစ်ရန် ကြိုးစားလာကြသည်။ ထိုသူတို့အနက် တစ်ဦးမှာ ရင်းနှီးနေသည့် မျက်နှာဖြစ်၏။ 

ဝမ်ချီက ရွယ်ကွေ့၏ မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရချိန်၌ ထိုသူက ကိစ္စများကို ကြည့်တတ်လာပြီဟု တွေးလိုက်မိသည်။ 

ရွယ်ကွေ့သည်လည်း ကသိကအောက် ဖြစ်နေပုံရ၏။ သူက သုန်မှုန်သော မျက်နှာဖြင့် လူအုပ်စု၏ အနောက်ဘက်တွင် တိတ်ဆိတ်စွာ ရပ်နေသည်။ အရှေ့ဘက်ရှိ လူများကမူ ဝမ်ချီအား လှေလှော်ထွက်ရန် လွန်ကဲသော စိတ်အားထက်သန်မှုများဖြင့် ဖိတ်ခေါ်ကြလေသည်။ 

ဝမ်ချီ မသွားချင်ချေ။ ကံကောင်းစွာဖြင့် ဤတစ်ကြိမ်၌ သူက ငြင်းပယ်ရန်မလိုအပ်ပေ။ မိန်းမစိုးကျိုး၏ အမူအရာက ပြောင်းလဲသွားကာ ခပ်ကျယ်ကျယ် ငေါက်လိုက်၏။ 

“သခင်လေးတို့က ဘာကို ဆိုလိုချင်တာပါလဲ … သခင်လေးဝမ် အိမ်ရှေ့စံကို အဖော်ပြုပေးဖို့ သွားနေတာ မမြင်ကြဘူးလား … ဒါမှမဟုတ် သခင်လေးတို့က အရှင့်သားဆီက တစ်စုံတစ်ယောက်ကို လုယူချင်နေကြတာလား …”  

ထိုစကားများ ထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် ရွယ်ကွေ့အပါအဝင် အားလုံး၏ အမူအရာများ ဖြူလျော်သွားကြလေသည်။ 

နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် မိန်းမစိုးကျိုးက ရုတ်တရက် အသံကိုမြှင့်လိုက်သည်။

“အရှင့်သားရဲ့ ဦးခေါင်းပေါ် တက်ဝံ့ဖို့ သင်တို့ ဘယ်နေရာက သတ္တိရှိလာကြတာလဲ … သင်တို့က အရှင့်သားရဲ့ အရေးကိစ္စကို ဒီနေ့ မစဉ်းစားခဲ့ကြဘူးဆိုတော့ နောက်နေ့မှာလည်း မစဉ်းစားဘူးဆိုတဲ့ သဘောလား …”  

မိန်းမစိုးကျိုးက ထိုစကားများကို လေးနက်စွာ ပြောလိုက်၏။ ထိုအုပ်စုက ကြောက်ရွံ့စွာ ဒူးထောက်လိုက်ကြသည်။ 

အရှေ့ဘက်ရှိ လူအနည်းငယ်က ရွယ်ကွေ့အား ဒေါသတကြီး ကြည့်လိုက်ကြ၏။ ဝမ်မျိုးရိုးသခင်လေက ဤလမ်းကို နေ့တိုင်းလိုလို ဖြတ်သန်းသွားကြောင်း ရွယ်ကွေ့က ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော် အရှင့်သားက သခင်လေးဝမ်၏ အနောက်၌ရှိနေသည်ကို သူတို့အားလုံး မေ့သွားခဲ့ကြသည်။ သူတို့က တုံးအခဲ့သဖြင့် ရေထဲသို့ ဆွဲနှစ်ခံရမလို ဖြစ်ခဲ့ရ၏။

ထို့ကြောင့် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ပုံရသော သခင်လေးက မိန်းမစိုးကျိုးထံတွင် ဒူးထောက်ရင်း အော်ပြောလိုက်သည်။  

“အရှင့်သား ကျွန်တော်မျိုးရဲ့ အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ် … ကျွန်တော်တို့က သခင်လေးရွယ် ပြောတာကို နားထောင်မိခဲ့ကြတာပါ … သခင်လေးရွယ်က သခင်လေးဝမ်နဲ့ အရင်ကတွေ့ဖူးတယ်လို့ဆိုပါတယ် …. သူက သခင်လေးဝမ်ရဲ့ သူငယ်ချင်းပါတဲ့ … ဒီလူတွေက သခင်လေးရွယ်ရဲ့ ဖြားယောင်းမှုကြောင့် သခင်လေးရွယ်နဲ့အတူ လိုက်လာကြတာပါ …”  

“မင်းက အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ ပြောနေတာပဲ … ”

ရွယ်ကွေ့က ထိုသူများထံမှ ဦးထုပ်ဆောင်းပေးခြင်း ခံရလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားခဲ့၍ ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်သည်။

“ဝမ်လျန်က စွမ်းအားကြီးလာလို့ မင်း သူ့သစ်ကိုင်းကို တွယ်တက်ချင်နေတာ အသိသာကြီးပဲ … အခုတော့ မင်းက ငါ့အပေါ် အညစ်အကြေးတွေ သွန်ချတော့မယ်ပေါ့ … မင်းအတွေးတွေကို ဘယ်သူမှ မသိဘူး ထင်နေတာလား … မင်းရဲ့ အတွေးအားလုံးက မင်းမျက်နှာပေါ်မှာ အတိုင်းသားတွေ့နေရတယ် …” 

အမျိုးသားက စိတ်ပူသွား၏။

“မင်းကသာ အဓိပ္ပာယ်မရှိတာပြောနေတာ … သခင်လေးရွယ် … ကျွန်တော်တို့အားလုံး ဒီမှာရှိနေတာပဲ … ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မျက်နှာလွှဲရင်း ငြင်းနိုင်ရတာလဲ …” 

သူတို့နှစ်ဦးက မိန်းမစိုးကျိုးအရှေ့တွင် ဆက်လက်ငြင်းခုံနေကြသည်။ 

မိန်းမစိုးကျိုးက ခပ်ကျယ်ကျယ် ချောင်းဟန့်လိုက်မှသာ သူတို့နှစ်ဦး၏ အသံများ တိတ်ကျသွားကြလေသည်။ 

“သခင်လေးတို့က ငြင်းခုံချင်မှတော့ ဒီအစေခံက ဖြည့်ဆည်းပေးပါ့မယ် ...”

မိန်းမစိုး ကျိုးက အမူအရာမဲ့စွာ ပြောလိုက်သည်။

“ရွှမ်းကျစ် ...”

မိန်းမစိုးငယ်လေးက အမြန်ထွက်လာ၏။

“ဟုတ်ကဲ့ ...”

“သူတို့ကို ခေါ်သွား … ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ … ”

မိန်းမစိုးငယ်များနှင့်အတူ ရွယ်ကွေ့နှင့် အခြားလူများ၏ တောင်းပန်သံများက တဖြည်းဖြည်း လွင့်ပြယ်သွားလေသည်။ 

ဝမ်ချီက ထိုမြင်ကွင်းကို တိတ်ဆိတ်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ သူက ရှေးခေတ် နန်းတွင်းကားများက ဖြစ်ရပ်မှန်မှ သင်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ခံစားရကာ စိတ်တွင်းမှ လေးစားသွားမိ၏။ ရွယ်ကွေ့နှင့် အခြားလူများကို သူတို့ခြေထောက်နှင့်သူတို့ ပြန်သွားခွင့်ပြုရန် ဖြစ်နိုင်သော်ငြား မိန်းမစိုးများက သူတို့ကို အိတ်များသဖွယ် ဆွဲခေါ်သွားခဲ့၏။ မိန်းမစိုးများ၏ အားကြောင့် သခင်လေးတိုင်း၏ မျက်နှာများမှာ ဖြူလျော်နေကြသည်။ 

ထိုပြဇာတ်ကို ကြည့်ရှုပြီးသည့်နောက် ဝမ်ချီက မိန်းမစိုး ကျိုး၏ နောက်ပါးမှ အိမ်ရှေ့စံ၏ စာကြည့်ဆောင်သို့ လိုက်ပါလာသည်။ သူက ပုံမှန်ထက် နာရီဝက်နောက်ကျသွား၏။ 

အိမ်ရှေ့စံက အလွန်သာယာလှသည့် ဘဝကို နေထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူက ညောင်စောင်းပေါ်တွင် မျက်လုံးမှိတ်လျှက် အနားယူနေ၏။ မိန်းမစိုးငယ်နှစ်ဦးက သူ၏ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို နှိပ်နယ်ပေးနေသည်။ 

ဝမ်ချီက မိန်းမစိုးငယ်နှစ်ဦး၏ အသက်အောင့်ထားမတတ် ကြောက်ရွံ့နေမှုကို တွေ့နေရသည်။ သူက မဝေးသော အနာဂတ်ရှိ သူ့ကိုယ်သူ မြင်လိုက်ရသကဲ့သို့ ခံစားသွားရကာ စိတ်ထဲ၌ မျက်ရည်နှစ်စက် ကျဆင်းသွား၏။ 

ဝမ်ချီက အတွေးများကို စုစည်းလိုက်ပြီးနောက် နေနေကျနေရာသို့ ခပ်ဖွဖွ လာခဲ့သည်။ 

မိန်းမစိုးကျိုးက အိမ်ရှေ့စံအား လမ်းတွင် ဖြစ်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို လျှောက်တင်လိုက်၏။ 

အိမ်ရှေ့စံက မိန်းမစိုးကျိုး၏ စကားများကို သေသေချာချာ နားထောင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူ့ မျက်ဝန်းများက ဖြည်းညှင်းစွာ ပွင့်လာ၏။ သူ့အကြည့်က ဝမ်ချီ၏ လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း လိုက်ပါနေသည်မှာ ပြောရန်ပင် မလိုအပ်ချေ။ 

“ပြောပါဦး ...”

အချိန်အကြာကြီး စကားမပြောဘဲ နေခဲ့၍ကြောင့်လောမသိ၊ ရှစ်ယဲ့၏ အသံမှာ ဩရှနေသည်။ သို့သော် နားဝင်ပီယံ ရှိနေဆဲပင်။

“ပန်ကုန်း သူတို့ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်သင့်လဲ … ”

ဝမ်ချီ: “…”

ဘာလို့ ဒီခွေးမင်းသားက ငါ့ပဲ လွှဲချနေတာလဲ … 

ဝမ်ချီက အကြောင်းပြချက်ပေးရန် စဉ်းစားလိုက်သည်။ သို့သော် သူက အိမ်ရှေ့စံ၏အရှေ့တွင် အမှားများစွာ ပြုလုပ်ခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်၏။ မိန်းမစိုးငယ်များ၏ ဆွဲထုတ်ခံရချိန်မှအပ မည်သည့် ထင်ရှားသော အပြစ်ဒဏ်ကိုမှ သူ မရရှိခဲ့ချေ။ 

ထိုသို့ တွေးမိသည့်နောက် သူက အိမ်ရှေ့စံ၏ အတွေးကို ပို၍ပင် မှန်းရခက်သွား၏။ အိမ်ရှေ့စံ၏ နှလုံးသားထဲတွင် သူက ထူးခြားသော ဖြစ်တည်မှုတစ်ခု ဖြစ်နေသည်ဟူ၍ သူ မတွေးဝံ့ချေ။ 

သူက အရဲစွန့်၍ မပြင်းလွန်း မပေါ့လွန်းသည့် ပြစ်ဒဏ်အား ရွေးချယ်လိုက်သည်။

“သူတို့ကို ကြိမ်ဒဏ်ပေးလိုက်ရင် လုံလောက်မယ်လို့ ထင်ပါတယ် ...”

သူက ရွယ်ကွေ့ကို ကြောက်သော်လည်း ရွယ်ကွေ့၏ အသက်ကို ရန်မရှာလိုချေ။ 

“ဒါဆို မင်းပြောတဲ့အတိုင်းပေါ့ ...”

ရှစ်ယဲ့ထိုသို့ ပြောလိုက်ချိန်တွင် ဝတ္ထုထဲရှိ ဇနီးသည်ကို အလိုလိုက်သော အာဏာရှင်ကြီးနှင့် အလွန်တူလှသည်။ “ကျိုးရှန် ...”

မိန်းမစိုးကျိုးက ဦးညွှတ်ကာ ပြောသည်။

“ဒီအစေခံ ဒီမှာရှိပါတယ် ...”

“အဲဒီလူတွေအားလုံးကို သေတဲ့အထိ ကြိမ်ဒဏ်ပေးလိုက်…” 

“မှန်လှပါ ...”

ဝမ်ချီ: “……………”

💮💮💮