Ch 2

Ch 2

လျိုရှောင်ယင် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမမျက်စိရှေ့မှာ ကောက်ရိုးမျှင်လို အရာတွေ လွင့်မြောနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမကလည်း အမှိုက်တစ်စလို လွင့်မြောနေကြောင်း ထပ်သိလိုက်ရသည်။

ဒါပေမယ့် သူမမျက်စိရှေ့က အရာတွေက ဘာတွေလဲ?

အချိန်ခရီးသွားတာလား? ပြန်မွေးဖွားလာတာလား? ဒါမျိုးတွေကို သူမ ဝတ္ထုတွေထဲမှာတော့ ဖတ်ခဲ့ဖူးပါရဲ့....

မသေတာလည်း ကောင်းတော့‌ ကောင်းပါတယ်လေ။

သူမလက်တွေကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်မိတော့ ခြောက်သွေ့နေတဲ့လက်သည်းတွေနဲ့ ကြေးဝါရောင် အသားအရေရှိတဲ့ အရိုးပေါ်အရည်တင် လက်တစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဒီလိုပုံစံမျိုး သူမဘဝမှာ တစ်ခါမှ မမြင်တွေ့ခဲ့ဖူးဘူး......

သူမ မျက်လုံးကစားပြီး ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ရဲ့အခြေအနေက ဆင်းရဲနွမ်းပါးလို့နေပေမယ့် သူမကတော့ အသက်ရှင်နေသေးသည်။

"ယင်ဇီ သမီးနိုးလာပြီဘဲ....."

တံခါးက ပွင့်လာခဲ့ပြီး ညစ်နွမ်းနေတဲ့အဝတ်အစားနဲ့ အဘွားအိုတစ်ယောက်က စိုးရိမ်စိတ် အထင်းသားနဲ့ ပြောလာခဲ့သည်။

"ယင်ဇီ မရှိတော့တာထက်တော့ ပိုကောင်းပါတယ်။ မငိုနဲ့တော့နော်။ သေခြင်းတရားကို ဘယ်သူမှ မ‌ရှောင်လွှဲနိုင်ဘူးကွယ်"

ထိုအဘွားအိုက သက်ပြင်းချလျက် ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

လျိုရှောင်ယင်က အနည်းငယ်ရှက်သွားသည်။ သူမမှာ ယင်ဇီဆိုတဲ့ မူလပိုင်ရှင်ရဲ့ မှတ်ညဏ်တွေကို မမှတ်မိတော့တာကြောင့် ပြန်ပြောရန် စကားများလည်း ပျောက်ရှလို့နေခဲ့သည်။

အဘွားအိုက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ယင်ဇီကို ကြည့်ကာ "ယင်ဇီ သမီးက တစ်ယောက်တည်း နေနေရတာ။ ကိစ္စတစ်ခုခုရှိရင် ဟိုဘက်အိမ်က ဦးလေးရှီထိုကို သွားခေါ်လိုက်နော်။ စားပွဲပေါ်မှာ ထမင်းပန်းကန်တင်ထားခဲ့တယ်။ သမီးစားလိုက်ဦး။ အဘွား အရင်ပြန်နှင့်တော့မယ်။"

ထို့နောက် အဘွားအို ထွက်သွားတော့သည်။ လျိုရှောင်ယင်က ခြေသံ တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းနေတာကို ကြားနေရပြီး ‌အသံတိတ်သွားသည်အထိ နားစွင့်နေမိသည်။

လျိုရှောင်ယင်က အိမ်ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒါက လူနေတဲ့အိမ်ရော ဟုတ်ရဲ့လား?

ရှေးဟောင်းအိမ်တစ်လုံးလိုပုံစံဖြစ်ပြီး အိမ်ထဲတွင် သေတ္တာနှစ်လုံးနဲ့ စောင်နှစ်ထည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်ခုတည်းသော ပြတင်းပေါက်ကိုလည်း အဝတ်စုတ်များနဲ့ ကာထားသည်။ ကြမ်းပြင်တွင်တော့ စားပွဲငယ်လေးတစ်လုံး ရှိလေသည်။

လျိုရှောင်ယင်က အနက်ရောင်ချည်သားဖိနပ်ကို စီးပြီး အခန်းပြင်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒါက မီးဖိုချောင်ဘဲဖြစ်ရမယ်။ အိုးအသေးလေးတစ်လုံးက မြေမီးဖိုပေါ်တွင် ရှိနေသည်။ မီးမွှေးလိုက်ရင်တော့ နွေးလာလောက်တယ်။

မီးဖိုဘေးမှာတော့ တစ်မီတာလောက်မြင့်တဲ့ ရေတုံကင်တစ်ခု ရှိပြီး ရေလည်း တစ်ဝက်လောက် ရှိနေသည်။

ထို့နောက် လျိုရှောင်ယင်က ကြမ်းပြင်တွင် သစ်သားတံခါး တစ်ခုတွေ့တာကြောင့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လှေခါးငယ်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။ အောက်တွင် မှောင်မဲနေတာကြောင့် သူမ ဆင်းမကြည့်ရဲပေ။

"ဂွီးးး..." လျိုရှောင်ယင်ရဲ့ဗိုက်က အသံမြည်လာသဖြင့် သူမအလွန်ဆာလောင်နေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် သူမရဲ့အကြည့်တွေက တံခါးဘောင်ဘေးရှိ ကြွေပန်းကန်လုံးတစ်လုံးအပေါ် ရောက်သွားသည်။

သူမက တူဖြင့် ဝေါဝေါထို (တရုတ်အစာသွပ်ပေါင်မုန့်တစ်မျိုး) နဲ့ ဂေါ်ဖီချဉ်ကို စားလိုက်သည်။ အမှန်တိုင်းပြောရရင်တော့ ဒါမျိုးကိုစားတာက လျိုရှောင်ယင်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။

သူမ ရွာမှာစားဖူးတဲ့ ဝေါဝေါထိုက ဒီလိုဝါးရမခက်လှပေ။ ခန့်မှန်းရသလောက်တော့ ဒီဟာကို ပြောင်းဆန်နဲ့ လုပ်ထားလောက်တယ်။

လျိုရှောင်ယင်ကတော့ ရေနဲ့ မျောချကာ စားလိုက်သည်။

'ဘုရားရေ ဘယ်လိုတောင် ကံဆိုးလိုက်တဲ့နေ့လဲ!' လျိုရှောင်ယင်က တွေးတောလျက် ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ကာ အခန်းကို ကြည့်နေမိသည်။

သူမရဲ့နေရာလွတ်လေးအကြောင်း စဉ်းစားရင်း သူမစိတ်က နေရာလွတ်လေးစီ ရောက်သွားခဲ့သည်။

'အခုထိ ရှိသေးတာဘဲ!!' သူမ ပျော်ရွှင်နေပေမယ့် ခေါင်းအနည်းငယ် မူးဝေလာလေသည်။ သွေးတွင်းသကြားဓာတ်နည်းတာမျိုး အကြိမ်များစွာ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ နေရာလွတ်လေးနဲ့ ပြန်ဆက်သွယ်ကာ လျိုရှောင်ယင်က အစားအစာများကို ဖြည်းညှင်းစွာ စားသောက်နေလေသည်။

ပစ္စည်းတွေအားလုံးက မပို့ဆောင်ရ‌သေးမီ ကျန်ရှိနေခဲ့တာတွေ ဖြစ်သည်။

ဒါတွေက ဘီလီယံနဲ့ချီ တန်တာကြောင့် ဘယ်လောက်တန်ဖိုးကြီးလဲဆိုတာ တွေးကြည့်ရုံနဲ့ သိနိုင်သည်။

အဝတ်အစားတွေ၊ အလှကုန်တွေ၊ အထက်တန်းဆန်တာ၊ အလယ်တန်းဆန်တာနဲ့ အဆင့်နိမ့်တာ အကုန်အစုံ ရှိသည်။ စစ်ဇုန်ကို တင်ပို့ရတဲ့ ပစ္စည်းတွေ ဖြစ်တာကြောင့် လုံလောက်တာထက် ပိုနေလေသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ဒီနေရာနဲ့ အနည်းငယ် နေသားကျသလို ဖြစ်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမတွင် ဆွေမျိုးမရှိသလို ဒီနေရာကို ရောက်ကတည်းက စကားပြောရန် အဖော်ဟုလည်း မရှိခဲ့ပေ။ အိမ်ကလည်း ယိုယွင်းနေတဲ့ အနေအထားဖြစ်တာကြောင့် သူမ စိတ်မသက်သာဖြစ်နေတာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။

လျိုရှောင်ယင် အပြင်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အနည်းငယ် မှောင်စပြုလာတာကြောင့် ပန်းကန်ကို ပြန်ပို့ရန် ဆေးကြောလိုက်သည်။ ဒါကလည်း သူများပစ္စည်းဘဲ မဟုတ်လား?

ပြန်ပို့ဖို့ စဉ်းစားပြီးတော့ လျိုရှောင်ယင်က ထိုပန်းကန်ထဲသို့ ပြောင်းဖူးမှုန့်များကို ထည့်လိုက်သေးသည်။ ပြောင်းဖူးမှုန့်က ဝေါဝေါထိုထက်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့!

လျိုရှောင်ယင် အပြင်ထွက်လာတဲ့အခါ ခြံလွတ်ကြီးက အတော်အတန်ကျယ်ဝန်းလေသည်။ အနည်းငယ်အေးပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က အဝါရောင်သန်းနေတာကြောင့် ဆောင်းဦးရာသီဆိုတာ သူမ သိလိုက်သည်။

သူမက ပိုနွေးစေအောင် အဝတ်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲလိုက်ပြီး တစ်ဘက်အိမ်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

လျိုရှောင်ယင်က အဘွားအိုရဲ့ အိမ်ကို ဘယ်လိုသိလဲ? သိချင်နေကြမှာပေါ့....

လျိုရှောင်ယင် အခုနေနေတဲ့ အိမ်ဘေးတွင် အိမ် တစ်လုံးတည်းသာရှိပြီး ကျန်တဲ့အိမ်တွေကတော့ တောင်တွေရဲ့ တခြားဘက် အလွန်ဝေးတဲ့ နေရာမှာ တည်ရှိကြသည်။

အဘွားအိုရဲ့အိမ်ကလည်း လျိုရှောင်ယင်အိမ်လို ယိုယွင်းနေသော်လည်း သူမအိမ်ထက် အနည်းငယ် ပိုကြီး‌လေသည်။

သစ်သားနဲ့ ကာရံထားပြီး အဝင်တံခါးရယ်လို့ မရှိတာကြောင့် သူမ အိမ်ထဲသို့ တိုက်ရိုက်ဝင်သွားနိုင်သည်။

အိမ်ထဲတွင်တော့ ညစာစားနေကြဟန် တူသည်။အဘွားအိုက လျိုရှောင်ယင်ကို လာရောက်နှုတ်ဆက်ကာ "ကောင်းပြီ ခနစောင့်ပါဦးကွယ်" ဟု ပြောလိုက်သည်။

"ယင်ဇီ မီးလာလှုံလေ။" အသက် ၂၀ အရွယ် လူတစ်ယောက်က နှုတ်ဆက်လာသဖြင့် သူမ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

ဒါပေမဲ့ သူမ တုပ်တုပ်မျှ မလှုပ်ရဲပေ။ ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က သူမကို စိုက်ကြည့်နေတာကြောင့်ပင်။

အဲ့လူကြီးက ဦးလေးရှီထို ဖြစ်ရမယ်။ ကလေးနဲ့တစ်ယောက်က သူ့မိန်းမဘဲ နေမယ်....

လျိုရှောင်ယင်ဟာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး "ရပါတယ် ဦးလေး သမီး ပန်းကန်ပြန်လာပို့တာပါ။ အိမ်မှာ မီးလှုံလို့အဆင်ပြေပါတယ်။" ဟု ပြောလိုက်သည်။

လျိုရှောင်ယင်က ပန်းကန်ကို မီးဖိုဘေးချကာ ထွက်သွားရန်ပြုစဉ်....

ရှီထိုက ပြောင်းဖူးမှုန့်ထည့်ထားတဲ့ပန်းကန်ကို ကြည့်ပြီး လျိုရှောင်ယင်ကို အလျင်အမြန် ပြန်ပေးလာကာ "ဦီးလေးတို့ ဒါကို လက်မခံနိုင်ဘူး။ ဒါတွေက သိပ်ဈေးကြီးလွန်းတယ်။"

ဈေးကြီးတယ်? သူမ ပန်းကန်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ဖြစ်နိုင်ရဲ့လားလို့ ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။

အဘွားအိုကလည်း ပြန်‌ယူသွားရန် ပြောရှာသည်။ "ယင်ဇီ သမီး ဒါကို ပြန်ယူသွားပြီး ကိုယ့်ဘာသာဘဲ ခေါက်ဆွဲကောင်းကောင်းလေး လုပ်စား‌ပါကွယ်။"

ဒါပေမဲ့ ရှီထိုရဲ့မိန်းမက ပန်းကန်ကို ကြည့်ပြီး "ဟူဇီလေးက ဒါမျိုး ကောင်းတာတွေ မစားရတာ အတော်တောင် ကြာနေပြီ....."

"ရှောင်ဟွား!!!" ရှီထိုက သူ့ဇနီးသည်ကို အော်ကာ စိုက်ကြည့်နေလေသည်။‌ ထိုအမျိုးသမီးက လက်တွေကို နှိမ့်ချထားပေမယ့် စူးစိုက်စွာပင် ပြန်၍ကြည့်နေသည်။

"ဦးလေးရှီထို အဲ့လိုမပြောပါနဲ့။ သမီး နည်းနည်း ပြန်ယူသွားလိုက်ပါမယ်။ နည်းနည်းဆို သမီးအတွက် လုံလောက်ပါတယ်။"

လျိုရှောင်ယင်ကတော့ ဒီကိစ္စသေးသေးလေးကလွဲလို့ ကျန်တာတွေက အကုန်ကောင်းတယ်လို့ ထင်မိသည်။

အဘွားအိုက လျိုရှောင်ယင် လိမ်ညာပြောဆိုနေတာမဟုတ်မှန်းသိသည်။ သူမအိမ်ရဲ့ အခြေအနေကိုလည်း ပြန်ငဲ့ကြည့်မိတာကြောင့် လက်ခံထားလိုက်သည်။

"ရှီရှီရယ် ယင်ဇီကို အဲ့လောက်မပြောပါနဲ့။ သူမအဖေက အမဲလိုက် ကျွမ်းတော့ အိမ်မှာ စားစရာတွေရှိမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ယင်ဇီ သမီးမိဘတွေက ရှိတော့တာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ဆို အသားခြောက် စားလို့ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ သမီး ချွေတာစားနော်။"

လျိုရှောင်ယင်က လက်ခံကြောင်း ခေါင်းညိတ်ပြကာ စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် အိမ်ပြန်လာလိုက်သည်။

အိမ်ထဲမှာ အေးစက်နေတာကြောင့် မီး‌မွှေးရန် ခြံထဲရှိ ထင်းကို သယ်လိုက်သည်။

ကျေးလက်ဒေသမှာ နေထိုင်ခဲ့တဲ့ သူမအတွက်တော့ အရမ်းကြီး ခက်ခဲမှု မရှိပေ...

အခန်းထဲ နည်းနည်းနွေးလာတော့ တံခါးကို ချက်(ဂျက်)ထိုးလိုက်ကာ စားပွဲနားကို လျှောက်လာခဲ့သည်။

စောင်အပါးလေးကို ကြည့်ရင်းဖြင့် အဘွားလီနဲ့ စကားပြောခဲ့တာကို သတိရလိုက်မိသည်။

အခုရောက်နေတာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၆၀ ကိုဘဲ!!!

အခုနှစ်က ၁၉၆၅ ခုနှစ်။ မူလပိုင်ရှင်ရဲ့နာမည်ကလည်း လျိုရှောင်ယင်။ အသက် ၁၇ နှစ်အရွယ် မိန်းကလေးတစ်ယောက်။ သူမအဖေက စစ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အမေရဲ့အမျိုးတွေကတော့ တောင်တွေရဲ့ဟိုဘက် မိုင် ၃၀ အကွာမှာ နေကြလေသည်။

သူမဖခင်ဖြစ်သူ လျို‌ဟိုင်မင်က စစ်ဆင်ရေးတစ်ခုမှာ သေဆုံးခဲ့ရပြီး အမေကတော့ ခင်ပွန်းကိုဆုံးရှုံးရမှုအတွက် ပူဆွေးသောကရောက်လျက် ထပ်မံသေဆုံးခဲ့ကာ လျိုရှောင်ယင်အားတစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ လျိုရှောင်ယင်က တစ်နှစ်ခွဲလောက်အထိ တစ်ယောက်တည်း နေထိုင်ခဲ့ပြီး အဆုံးတွင် အစာရေစာ ပြတ်လပ်ကာ သေဆုံးခဲ့ခြင်းပင်။

စစ်မှုထမ်းဟောင်းတွေကို ထောက်ပံ့ကြေးပေးတာရှိရက်နဲ့ ဘာကြောင့် မူလပိုင်ရှင်က ငတ်ပြတ်ပြီး သေရတာလဲ?

လျိုရှောင်ယင်က သေတ္တာတွေအတွင်းသို့ လိုက်လံရှာဖွေကြည့်တော့ လက်ကိုင်ပုဝါအဟောင်းလေးထဲတွင် ယွမ် ၅၀၀ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ၁၀ ယွမ်ထက်ကျော်သော အကြွေစေ့များလည်း ရှိနေသေးသည်။

ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ အရာရာတိုင်းအတွက် ပေးဆပ်မှုတွေရှိတာမလို့ မူလပိုင်ရှင်က ငတ်ပြတ်ပြီး သေသွားတာဟာလည်း အဆန်းတော့မဟုတ်ပါဘူးလေ။

ရွာထဲက အလုပ်သမားတွေဘဲ စားစရာရှိကြမှာ။

ကောင်းကင်ပေါ်က ပိုင်မုန့်ကျလာမယ်ဆိုရင်တော့ သူမ တစ်နေကုန် ဘာမှမလုပ်ဘဲ အိမ်ထဲမှာဘဲ အချိန်ဖြုန်းနေတော့မှာ။

လျိုရှောင်ယင်က ပိုက်ဆံတွေကို နေရာလွတ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်ပြီးတော့ စောင်အစုံလိုက်ကို ထုတ်လိုက်သည်။

စုတ်ပြဲနေတဲ့စောင်တွေကို အခင်းအဖြစ်ထားပြီးတော့ အိပ်ယာမဝင်ခင် သူမ အဝတ်အစားတွေကိုလည်း ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

သာသာနားမှာ Chinese novel Ch 1 to 9 ထိ မရှိတာကြောင့် ပြင်ထားတာ လွဲနေတာတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။ သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်ရှင့်။