Chapter 77

👥️Chapter 77

"ယီချန်းယန် မင်းက သေချာပေါက် သိနေတာကြာပြီပဲ"

ယီချန်းယန်က ခေါင်းအသာညိတ်လိုက်သည်။ သူ့အမူအရာက ဘာသိဘာသာဖြစ်ပေမဲ့ ယန်အန်းယုကိုကြည့်သည့်အခါ သူ့မျက်လုံးများက နူးညံ့​နေခဲ့သည်။

"ငါ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ဆန်နဲ့ပဲ ဒီလူကို ဆက်ရှိ​နေ​စေချင်တယ်"

"... " 

ဤသည်ကိုကြားသောအခါ ယန်ကျွယ့် မှင်တက်သွားသည်။ သူ့လက်များက တင်းကျပ်သော လက်သီးများအဖြစ် ပြောင်းသွားသည်။

"အဲဒီနှစ်တုန်းက ငါလည်း အဖေ့ကို တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ဆန်နဲ့ ဆက်ရှိနေစေချင်ခဲ့တာပဲ...ဒါပေမဲ့..."

ဤစကားကို ပြောပြီးနောက် ယန်ကျွယ့်က ယီချန်းယန်၏ တုံ့ပြန်မှုကို မစောင့်ဆိုင်းသလို သူ့အမူအရာကို ကြည့်ခြင်းလည်းမရှိဘဲ လှည့်ထွက်သွားခဲ့သည်။

"ရှောင်ယု မျက်လုံးဖွင့်ပြီး ကိုယ့်ကိုကြည့်ပါနော် ဟုတ်​ပြီလား"

ယန်ကျွယ့် ထွက်သွားပြီးနောက် ယီချန်းယန်က တိုးတိုးလေး တီးတိုးပြော​လိုက်​လေသည်။ သူက ယန်အန်းယုကို ငြိမ်ငြိမ်လေး စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။သူ၏ နူးညံ့ပြီး ချစ်ရိပ်လွှမ်းနေသော မျက်လုံးများထဲတွင် မြူတို့ဝေနေသည်။

"ရှောင်ယု ကိုယ်နားမှာ အမြဲနေချင်တယ်လို့ မင်းအရင်ကပြောဖူးတယ်လေ...ကိုယ်တို့လက်သန်းချင်းချိတ်ပြီးတောင် ကတိပေးထား​သေးတယ်"

သူ့မိဘများ၏ ဆုံးပါးသွားမှု၊ ယန်ဖန်း၏ အလိမ်အညာများ၊ သူ့သူငယ်ချင်းများ၏ သစ္စာဖောက်မှုများ... သူ တန်ဖိုးထား ဂရုစိုက်ခဲ့သော လူများ အားလုံးက သူကို ပေးခဲ့သော ကတိများကို မတည်နိုင်ခဲ့ကြပေ။ယန်အန်းယုက ခြွင်းချက်ဟု သူထင်ခဲ့ပေမဲ့ ယခု...

အမြဲ ပြုံးပြီး အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ကတိတွေပေးခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား...

"အခု မင်း​ကတောင် ကိုယ့်ကို မလိုချင်​တော့ဘူးလား"

ကံမကောင်းစွာပဲ ယန်အန်းယုက ပြန်မဖြေနိုင်ခဲ့ပါချေ။

ထို့နောက် ယီချန်းယန်က ယန်အန်းယု၏လက်ကို ဂရုတစိုက် ကိုင်လိုက်ပြီး လက်ဖဝါးလေးကို သူ့မျက်နှာနှင့် အမြတ်တနိုး ဖိကပ်လိုက်သည်။တယုတယမြတ်နိုးတန်ဖိုးထားရသော ရတနာတစ်ခုကဲ့သို့ ယန်အန်းယု၏ လက်ဖဝါးကို သူ့နှုတ်ခမ်းဆီသို့ အသာယူကာ ညင်သာစွာ နမ်းရှိုက်လိုက်၏။

"ရှောင်ယု... မင်းနိုးလာပြီး ကိုယ့်ရဲ့ရှောင်ယု  ဖြစ်နေသေးသရွေ့ ကိုယ့်ရဲ့စိုးရိမ်မှုတွေအားလုံးကို မင်းကိုပြောပြဖို့ ကိုယ်ဆန္ဒရှိပါတယ်"

ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဒီကမ္ဘာမှာ မင်းထက်အရေးကြီးတာ ဘာမှမရှိလို့...

***

နာတယ်...တကယ်ကို နာတယ်...

ပြင်းထန်သော ဝေဒနာက သူ့ကို သတိလစ်သွားစေပြီး လူအများကြီးက ခေါ်​နေသကဲ့သို့ အမျိုးမျိုးသော ဆူညံသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။ဝမ်းပမ်းတနည်း အော်ဟစ်သံများနှင့် နှလုံးသားကို နာကျင်စေသော နာနာကျင်ကျင်ငိုကြွေးသံများ ရောယှက်၍နေသည်။ သူ့မှတ်ဉာဏ်များထဲမှ မြင်ကွင်းများက သူ့စိတ်ထဲတွင် လျှပ်တစ်ပြက် ပြန်ပေါ်၍လာသည်။ သူ၏ ဝိညာဉ်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ ဖြည်းညှင်းစွာ ထွက်ခွာသွားသည်နှင့်အမျှ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က တဖြည်းဖြည်း လေးလံလာပြီး ရေခဲတမျှ အေးစက်လာသည်။ သူသေသွားမှန်း သူသိလိုက်သည်။

သူသေသွားပြီ...​သေဆုံးချိန်တွင် အသက်က ဆယ့်ခြောက်နှစ်၊ ဆယ့်ခုနစ်နှစ်ထက် မပိုပေ။

သူဘယ်လိုသေတာလဲဆိုတာအတွက်ကတော့... သူ လုံးဝ မေ့သွားပြီ...

မုန့်ဖော်ဟင်းရည်သောက်ပြီး နိုင့်ဟယ်တံတားကိုဖြတ်ပြီးရင် လူပြန်ဝင်စားရမှာမဟုတ်ဘူးလား... ဒါပေမဲ့ အဲလိုမဟုတ်ဘဲ နားမလည်နိုင်အောင်ပဲ သူနဲ့ မရင်းနှီးတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုဆီ ရောက်လာတယ်...

"ယန်အန်းယု... ယန်အန်းယု...  မြန်မြန်လာဟ"

သူ့နားထဲမှာ ရုတ်တရတ် တစ်စုံတစ်ယောက်က အော်လိုက်သည်။

တော်တော်ရင်းနှီး​နေတဲ့ နာမည်ပဲ... သူ့နာမည်ဖြစ်ပုံရတယ်...ယန်အန်းယု မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်လိုက်သည်။

ညမိုးချုပ်ချိန် အုံ့မှိုင်းသောလမ်းဆုံးတွင်၊ အလွန်​ခေတ်စား​နေသော မိတ်ကပ်ကိုလိမ်းခြယ်ထားပြီး ဆံပင်​ဆေးဆိုးထားသော ကျောင်းသူလေးအနည်းငယ်က ဖြူစင်သောပုံစံဖြင့် မိန်းကလေးကို လမ်းပိတ်ထားသည်။

"ယန်အန်းယု မင်းကဘာလို့မလာတာလဲ...ဒီကောင်မလေးကို မင်းစိတ်မဝင်စားလို့များလား" 

ရက်စက်သောပုံပေါက်သည့် လူကြီးကဆိုသည်။

"မဟုတ်ပါဘူး...ယန်အန်းယုက ဒီလိုမျိုး ဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ပုံစံကို ကြိုက်တာကို ငါမှတ်မိတယ်...ငါတို့ သူ(မ)ကို အနိုင်ကျင့်လိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်း တန်းငိုမှာသေချာတယ်"

မျက်မှန်တပ်ထားသည့် တခြား လူငယ်တစ်ဦးက မ​ရေမရာ ပြုံးသည်။

"မဟုတ်ကဟုတ်ကမပြောနဲ့"

ထိုအချိန်တွင် အလွန် စိတ်မရှည်​ဖြစ်​နေသော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

"ငါက ဒီပုံစံမျိုးကို ကြိုက်ပါတယ်လို့ ဘယ်သူကပြောလိုက်တာလဲ...ပြီးတော့ ငါ့ကို အဲဒီနာမည်မခေါ်နဲ့...ငါ့မျိုးရိုးနာမည်ကယန်မဟုတ်ဘူး အန်း"

ဟမ်... ဒီအသံက အရမ်းရင်းနှီး​နေတယ်...

ယန်အန်းယု နားစွင့်လိုက်ပြီး သူ့အသိစိတ်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း ပိုကြည်လင်လာသည်။ သူက နယ်မြေကို စူးစမ်းလိုက်သည်။လူဆိုးပေါက်စ အနည်းငယ်၏နောက်တွင် ဆံပင်ရွှေရောင်နှင့်သူတစ်ယောက်ရပ်နေသလိုပင်။

အိုး ရွှေရောင်ဆံပင်ကောက်ကောက်နဲ့ အသားဖြူစွတ်နေတဲ့သူပဲ... သို့သော် ဝေးကွာလွန်းသောကြောင့် ယန်အန်းယု သည် ဤဆံပင်ရွှေရောင်၏မျက်နှာကို အချိန်အတော်ကြာသည့်တိုင် မမြင်နိုင်ခဲ့ပေ။

"အိုကေ အိုကေ... စိတ်မဆိုးပါနဲ့ သခင်လေးအန်း... ငါတို့ မင်းကို ခဏလောက် အဖော်ပြုကစားပေးမယ်"

မျက်မှန်ဝတ်ထားသော လူငယ်က လျင်မြန်စွာ မျက်နှာလိုမျက်နှာရပြုံးပြလိုက်သည်။အနှီ ပုန်ကန်တတ်သော သခင်ငယ်လေးက သူတို့နှင့် အဆင့်အတန်းချင်း ကွာခြားပြီး သွားစော်ကား၍မရပေ။

တစ်ဖက်တွင် ​တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်နှင့် မကောင်းမှန်းသိသာသော ယောက်ျားများကို ကြည့်ရင်း ကောင်မလေး မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်လာပြီး ဖုန်းကိုပင် ထုတ်ယူလိုက်သည်။ 

"နင်တို့... မလာနဲ့ မလာနဲ့နော်–ငါ ရဲကိုခေါ်လိုက်မှာ"

"ဘယ်လိုတောင် ဒေါသကြီးတာလဲ"

လူထွားကြီးတစ်ယောက်က ပြုံးပြီး သူမလက်ထဲက ဖုန်းကို ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်၏။

ကျောင်းသူလေး၏ ခြေထောက်များသည် ပျော့ခွေသွားခဲ့၏။သို့ပေမဲ့ နောက်တစ်စက္ကန့်မှာပင် ထိုလူကြီးက အော်ဟစ်လိုက်ကာ ဗိုက်ကိုပင် နာကျင်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။

ယန်အန်းယု အမှန်တကယ်ပင် ရပ်မကြည့်နိုင်တော့၍ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကန်ပစ်လိုက်​သည်။ ထို့နောက် အားပင်မသုံးလိုက်ရဘဲ လှုပ်ရှားမှုအနည်းငယ်ဖြင့် သူသည် လူဆိုးများအားလုံးကို အနိုင်ယူခဲ့သည်။

"အား ငါ့ကို ဘယ်သူရိုက်တာလဲ"

"မင်းက လောင်ဇီကို ရိုက်ဝံ့တယ်ပေါ့... မင်းသေချင်နေပုံပဲ"

"မဟုတ်ဘူး... ငါမဟုတ်ဘူး...ငါမင်းကိုမရိုက်ဘူး... ငါလည်းအရိုက်ခံရတယ်"

"ဟားဟား..."

သူတို့ ခွေးလိုကိုက်ပြီး ရန်ဖြစ်နေကြသည်ကို မြင်ပြီး ယန်အန်းယု ဘေးကနေ အတောမသတ်နိုင်အောင် ရယ်မောလိုက်၏။အနှီထူးထူးဆန်းဆန်း ၀တ်စားဆင်ယင်ပြီး ကတုံးပေါက်ပုံစံဆံပင်ညှပ်ထားသော အုပ်စုက တစ်ယောက်မှ သူ့ကို မြင်နိုင်ပုံမရပေ။ဒါဆို သူ သူတို့ကို ကောင်းကောင်း ဆော်ပလော်တီးလို့ရတယ်လို့ မဆိုလိုဘူးလား...

၎င်းကိုမြင်သောအခါ ကျောင်းသူကောင်မလေးက သူမဖုန်းကို အမြန်ပြန်ယူလိုက်ပြီး ဤအခွင့်အရေးကို သုံးကာ ထွက်ပြေးသွား၏။မလှမ်းမကမ်းက အပျော်အပါးလိုက်စားရေးဝါဒီ သခင်ငယ်လေးက သူမှားမြင်နေခြင်းဖြစ်မှာစိုးပြီး အခါခါ မျက်တောင်ခတ်လိုက်လေသည်။အကြောင်းမှာ...ရှေးခတ်လူတစ်ယောက်ကို သူအမှန်တကယ် မြင်တွေ့လိုက်ရ၍ပင်။

ဟုတ်သည်၊ ထိုရှေး​ခေတ်လူက စစ်ချပ်ဝတ်တန်ဆာကို ၀တ်ထာ​ပြီး သူ့ဆံပင်နှင့် အဝတ်အစားများက လုံးလုံးလျားလျား ရှုပ်ပွနေသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဒဏ်ရာ အများအပြားရထားပြီး ဓားကျိုးတစ်ချောင်းကလည်း သူ့ရင်ဘက်မှာ စိုက်နေသေးသည်။

အပျော်အပါးလိုက်စားရေးဝါဒီ သခင်လေး တကယ်ကို တုန်လှုပ်သွားခဲ့သည်။ စစ်သားပုံစံဝတ်ထားတဲ့ ဒီလူ- မဟုတ်ဘူး... မှားတယ်၊ သူက လေထဲမှာ လွင့်နေပြီး သူ့ခြေထောက်တွေက မြေကြီးနဲ့ မထိဘူး...သူက သရဲတစ်ကောင်ဖြစ်ပုံပဲ...

"ဒါက... ဒါက ဘာကြီးလဲ အား..."

အပျော်အပါးလိုက်စားရေးဝါဒီ သခင်လေးအန်း၏ နှလုံးသား တုန်ရီသွားပြီး ကြောက်လွန်း၍ သူ့မျက်နှာပင် စိမ်းဖန့်သွားသည်။

သခင်လေးအန်းက ရုတ်တရက်ကြီး အလန့်တကြားဖြစ်နေသည်ကို မြင်ပြီး  အခြားလူဆိုးများ ခေါင်းရှုပ်သွားကြသည်။ ဤအော်သံကိုကြားသောအခါ ယန်အန်းယုဝမ်းသာသွားသည်။ မထင်မှတ်ပဲ သူ့ကို​မြင်နိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်ရှိနေတာပဲ...

ပြောနေသည်ကပင် ကြာနေဦးမည်၊ယန်အန်းယုက တခဏချင်း လွင့်​မျောသွားသည်။ သူက သူ၏ အနက်ရောင် မျက်လုံး​တောက်​တောက်များကို လှည့်ကာ ဤရွှေရောင်ဆံပင်နှင့် 'သခင်လေးအန်း' ကို အကဲ​ဖြတ်လိုက်သည်။

"မလာနဲ့...မလာနဲ့နော်"

အပျော်အပါးလိုက်စားရေးဝါဒီ သခင်လေးက ခေါင်းကို အတွင်တွင် ခါယမ်းသည်။အမှန်တွင် သူတကယ်ထွက်ပြေးချင်ပေမဲ့ မွေးရာပါ သရဲကြောက်တတတ်သည့်​သူက ကြောက်လွန်း၍ ခြေထောက်များဂျယ်လီလိုပျော့ခွေနေသည်။သူတကယ်ကို လမ်းမလျှောက်နိုင်​ပေ။

၎င်းနောက် ယန်အန်းယု သူ့ရှေ့ကလူက သူ့နာမည်နှင့် အသံထွက်တူရုံသာမက မျက်နှာချင်းပင် ထပ်တူကျနေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။သို့ပေမဲ့ လူငယ်က သူ့ထက် သုံးနှစ်လောက်ကြီး၏။ အသက်နှစ်ဆယ်ထဲကိုရောက်နေလောက်ပြီ ဖြစ်၏။

"ဪ ဘယ်လောက်တောင် ဆန်းကြယ်လိုက်သလဲ"

ယန်အန်းယုက သက်ပြင်းချလိုက်၏။

ရွှေရောင်ဆံပင်နှင့် 'သခင်လေးအန်း' မှာလည်း ထိတ်လန့်တကြားဖြစ်နေသည်။ဤသရဲက လုံးဝ သူကိုယ်တိုင်၏တခြား ဗားရှင်းလိုဖြစ်နေ၏။အခုတလော သူဖိအားများ တအားများလွန်းပြီး သွေးလေခြောက်ခြားပြီး မရှိသည်ကိုအရှိဟုထင်မှတ်မှားကာ မြင်နေကြားနေရခြင်းဖြစ်မည်။

"အင်း...မင်းတစ်ယောက်ပဲ ငါ့ကို မြင်​နိုင်ကြားနိုင်​တယ်​ ...ငါတို့ သူငယ်ချင်းလုပ်ကြရင်ရော"

ယန်အန်းယုက နီးနီးကပ်ကပ် အနားတိုးကပ်လာပြီး တောက်ပစွာပြုံးပြလိုက်သည်။

စိတ်လှုပ်ရှားမှု အပြောင်းအလဲကြောင့် သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဒဏ်ရာတွေက သွေး​တွေစထွက်​လာပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကလည်း သွေးတွေပန်းထွက်လာလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ထားပါ့မလဲ...

"အားးးး"

ဤမြင်ကွင်းက တကယ်ကို ကြောက်စရာကောင်း​လေသည်။ ထို့ကြောင့် ချစ်စရာ အူကြောင်ကြောင် သက်တော်စောင့် သရဲလေး တုံ့ပြန်ခြင်းမပြုနိုင်မီတွင် သရဲကြောက်တတ်သော အပျော်အပါးလိုက်စားရေးဝါဒီ သခင်လေးက ကြောက်လန့်မှုကြောင့် တစ်ခါတည်း မေ့လဲသွား​​လေတော့သည်။

သခင်လေးအန်းနိုးလာချိန်မှာ အရာအားလုံးဟာ ပုံမှန်ဖြစ်နေပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အဟန့်အတားမဲ့နေသည်။ထူးဆန်းဆန်း အရာများကို မမြင်ရတော့သလို ကြားလည်း မကြားရတော့သည်ကို သူတွေ့ရှိခဲ့လေသည်။

ထို့ကြောင့် သူ မှားမြင်မိသည်ဟု အမှန်ပင် သံသယဖြစ်မိသွားသည်။ မဟုတ်လျှင် သူ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်ပြီး သူနှင့်တစ်ထပ်တည်းတူနေသည့် ရှေးခေတ်က သရဲတစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်သည် ဟု ပြောမိပါက တခြားလူများက သူ့ကို စိတ်ကျန်းမာ​ရေးဆေးရုံ ပို့ကြမည်ဆိုသည်က သေချာလေသည်။

Sမြို့တော် တောင်ဘက်ရှိ ဗီလာဧရိယာ၌

ဤရွှေရောင်ဆံပင်နှင့် သခင်လေးအန်းက သူ၏မိသားစုအသစ်နှင့် မနေထိုင်ချင်ဘဲ ကြီးမားသောအိမ်ကြီးတွင် တစ်ယောက်တည်းနေထိုင်ရခြင်းကို နှစ်သက်သည်။

များသောအားဖြင့် နေ့ခင်းဘက်တွင် ဤနေရာကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန် တစ်စုံတစ်ယောက် လာလေ့ရှိသော်လည်း ညဘက်တွင် သူတစ်ယောက်တည်း နေရသည်ကို နှစ်သက်သောကြောင့် သူက လူတိုင်းကို မောင်းထုတ်ပစ်တတ်သည်။

သူက ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်နှင့်အတူ အခြားပြည်နယ်တစ်ခုတွင် နေထိုင်ခဲ့သည်။သူတို့သားအမိသည် ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကြာ အမှီအခိုကင်းမဲ့စွာနေခဲ့သော်လည်း မိခင်ဖြစ်သူမှာ အလုပ်အလွန်အကျွံလုပ်ခြင်းကြောင့် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ သူမ မသေခင်မှာ သူမက အမှန်တရားကိုထုတ်ပြောပြီး သူ့အဖေ၏အထောက်အထားအပြင် သူ၏တရားမ၀င်မွေးဖွားမှု၏အမှန်တရားကို ပြောပြခဲ့လေသည်။

ထိုနောက်မှာတော့ သူ့အဖေ ယန်ဖန်းက သူ့ကို တွေ့သွားခဲ့ပြီး ယန်မိသားစုထံ ပြန်​ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ရုတ်​တရက်​ပင်​ သူသည် ယန်မိသားစု၏ သခင်​ငယ်​​လေးဖြစ်​လာသည်​။

သို့ပေမဲ့ သူ ဤသည်ကို လုံးဝမနှစ်မြို့ပေ။

သူ့မှာ သူ့အဖေအပေါ် နာကြည်းမှုများရှိပြီး ယန်ဟု နာမည်မတပ်ချင်ပေ။ သူ့အမေလို မျိုးရိုနာမည်အန်းဖြစ်ပြီး သူ့အမေ၏အဖော်ပြုမှုနှင့် ဂရုစိုက်မှုကိုရရရှိသည့် 'အန်းယု'ပဲ ပိုဖြစ်ချင်သည်။

ထို့ကြောင့်၊ သူ့ကို 'မစ္စတာအန်း'၊ 'သခင်​လေးအန်း' စသည်တို့ဖြင့် ခေါ်ရန် လူများကို မကြာခဏ ပြောလေ့ရှိသည်။

ဤအိမ်ကို သူ၏ထိုလူချမ်းသာအဖေက ဝယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။အပြစ်ရှိစိတ်ဖြင့် အဖေယန်က သူ့သား၏ ဆီလျော်မှုမရှိသော တောင်းဆိုချက်များစွာကို လိုက်လျောပေးတတ်ဖြစ်ပြီး 'အန်းယု'ကို ဘယ် ရိုးသားသောအလုပ်တွင်မှ မပါဝင်သော ပျင်းရိသူ တဖြည်းဖြည်းဖြစ်လာစေခဲ့သည်။

အများအားဖြင့်၊ ဤသခင်လေးက သူတကယ်မလုပ်ချင်သောကြောင့်မဟုတ်ဘဲ တမင်တကာ အရာများစွာကို ပြုလုပ်ရန် ငြင်းဆန်လေ့ရှိသည်။ယန်ဖန်းနှင့် သူ့အဖေ၏မိသားစု၏ အရာအားလုံးကို မုန်းတီးသည့်အတွက် အဘိုးကြီးနှင့် အစ်ကိုဖြစ်သူ ယန်ကျွယ့်ကို ဆန့်ကျင်ရသည်ကို သဘောကျလေသည်။ 

သို့ပေမဲ့ ခြွင်းချက်များလည်း ရှိခဲ့သည်။

သခင်လေးအန်းသည် သူ့အဖေ ယန်ဖန်းနှင့် စစ်တုရင်ကစားနေသော ယီချန်းယန်ကို မြင်ခဲ့သည့်နေ့ကို အမြဲသတိရနေခဲ့သည်။

သူ့နှလုံးသားက အထိန်းအကွပ်မရှိ ခုန်​နေ၏။ ထိုအချိန်တွင် သူသည် ယီချန်းယန် တစ်ယောက်တည်းကိုသာ စိုက်ကြည့်​နေမိပြီး အခြားအရာများကို မမြင်နိုင်တော့ပုံရသည်။ မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိသွားခြင်း ဖြစ်နိုင်၏။

ညဘက်တွင် သခင်လေးအန်းက သူ့အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်းနေပြီး ယီချန်းယန်၏ ဗီဒီယိုကို ပြန်ကြည့်နေသည်။

"ဝိုး ဒီလူက တကယ်ချောတာပဲ"

ရုတ်တရက် သူ့နောက်မှာ အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။သခင်လေးအန်း တကိုယ်လုံး တုန်သွားပြီး သူ့လက်ထဲက iPad လည်း လွတ်ကျလုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့သည်။

သူက ဗီဒီယိုကို ချက်ချင်းပိတ်လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့က သက်တော်စောင့် သရဲလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။သခင်လေး အန်း၏ မျက်နှာက ဖြူဖျော့​နေပြီး နှုတ်ခမ်းများ တုန်​နေသည်။ 

"မင်း...မင်းဘာလို့ပြန်ပေါ်လာတာလဲ"

ရွှေရောင်ဆံပင်နှင့် သခင်လေးက သူ့ကို အလွန်ကြောက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ယန်အန်းယုက အပြစ်ကင်းစွာ ခေါင်းခါလိုက်သည်။

"ငါလည်း မသိဘူး...တစ်ခါတလေ ရုတ်တရက် ပေါ်လာပြီး ​ပြန်ပျောက်သွားတယ်...အဲဒါကို ငါ ထိန်းချုပ်လို့ မရဘူး"

"…"

သခင်လေးအန်း၏ အကြည့်က ပြောင်းသွားသည်။ သူသည် မတရားစွာသေဆုံးသွားသော သရဲတစ္ဆေမဟုတ်သလို အငြိုးအတေးဝိညာဉ်လည်းမဟုတ်ဘဲ အငြိုးအတေးများ/မုန်းတီးမှုများလည်းရှိပုံမပေါ်ပေ။ သူက အနည်းငယ်ပင် အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်​နေခဲ့သည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် သခင်လေးအန်း ယခင်ကလောက် မကြောက်တော့​ပေ။မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူနှင့်တူသော တစ်ဖက်လူ၏မျက်နှာမှာ အတော်လေး နူးညံ့သိမ်မွေ့သောအမူအရာရှိ​နေသည်မဟုတ်ပါ​လော။

ဒီရှေးဟောင်းဝိညာဉ်က သူနဲ့ ပတ်သက်မှု ရှိ​နိုင်လား...သူက သူ့ အတိတ်ကဘဝက လူ့ဝင်စားမှုလား...

"ခုနက ကိုလူချော ဘယ်သူလဲ...သူကဘာလို့ လေးထောင့်ပုံးအ​သေး​လေးထဲမှာ ရှိနေရတာလဲ"

ယန်အန်းယုက စကားပြောရင်း သခင်လေးအန်း၏ လက်များထဲက iPad ကို ညွှန်ပြလိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းထဲမှာ မေးခွန်းများနှင့် ပြည့်နေခဲ့၏။

"မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး" 

သခင်လေးအန်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ချက်ချင်း အေးစက်စက် မျက်နှာပေး​ဖြစ်သွားသည်။

တစ်ဖက်သား မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေသည်ကို ခံစားမိသဖြင့် ယန်အန်းယုလည်း မမေးရဲတော့ပေ။သူက အခန်းထောင့်သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ပြန်ဆုတ်သွားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ပင် ခေါင်းငုံ့၍ ငုတ်တုတ်​လေးထိုင်နေလေသည်။

👥️

(ကြည့်ရတာတော့ မတိုင်ခင်က သူတို့နှစ်ယောက်ဆုံဖူးထားတာလား မသိဘူးနော်)