Chapter 81

👥️Chapter 81

ဆေးရုံတွင် တာ့ယုက အရေးပေါ် ကုသမှု ခံယူခဲ့ပြီး သူ၏ ဒဏ်ရာများကို ပတ်တီးများ ပတ်လိုက်သည်။ထိုမှသာ ယီချန်းယန်က စိတ်အေးသွားပြီးသက်ပြင်းချလေသည်။

"ဒါက တတိယအကြိမ်မြောက်ဖြစ်နေပြီနော် ယန်အန်းယု" 

ယီချန်းယန်၏မျက်နှာက တင်းမာ​နေသည်။

တစ်ခုခုကို သုံးကြိမ်ထက် ပိုမကြိုးပမ်းသင့်​ပေ။ထိုအပျော်အပါးလိုက်စားရေးဝါဒီသခင်လေးက တတိယအကြိမ်မြောက် ဤနည်းကို သုံးပြီး သူ့ကိုဖိအားပေးခဲ့သည်။

အမှန်တွင် လူတိုင်း၏နောက်ကွယ်မှာ ယီချန်းယန်နှင့် နှစ်ယောက်တည်းဆက်ဆံသည့်အခါ တာ့ယုက သတ်သေသည့်နည်းလမ်းကို သုံးတတ်သည်။ ယခုအချိန်မှာ သူ့လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဘက်စလုံးမှာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များစွာ ကျန်နေပြီး ကြည့်ရသည်မှာ အလွန်ကြောက်စရာ​ကောင်း​​လေသည်။

"ငါ... တစ်ခါတလေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်​တော့ဘူး...ငါက မင်းကို ငါ့ကို ကြည့်စေချင်ရုံပါ"

တာ့ယုက ဖျော့တော့စွာပြောသည်။သူနိုးလာသောအခါတွင် သူ၏စိတ်ဝိညာဉ်က အလွန် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသည်ကို သူလည်း သတိ​ပြုမိလိုက်သည်။ အများအားဖြင့်၊ ခဏလေးစိတ်လိုက်မာန်ပါဖြစ်သွားချိန်မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အလွန်အကျူး ထိခိုက်အောင် လုပ်မိတတ်သည်။

"ယီချန်းယန် မင်းငါ့ကို တကယ်မုန်းတာပဲလား"

"မမုန်းဘူး"

ယီချန်းယန်က တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။

"ဒါပေမဲ့ မင်း ငါ့ကိုချစ်လည်း မချစ်ဘူးလားဟုတ်တယ်မလား"

"..." 

ယီချန်းယန်က ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းဖြင့် ဝန်ခံလိုက်သည်။

"ငါ မင်းကို ​တောင်းဆိုနေတာပါ ...ငါနဲ့ နှစ်​နှစ်​​နေပေးပါနော်"

"..." 

ယီချန်းယန်က ပြန်မဖြေပေ။

"နှစ်နှစ်က အရမ်း​ကြာရင် ဒါဆိုလည်း တစ်နှစ်... နှစ်ဝက် နှစ်ဝက်ဆိုရင်ရော" တာ့ယုက အသည်းအသန် တောင်းပန်​နေပြီး အလွန်အမင်းကို နှိမ့်ချ၍နေသည်။

"အဲလိုဆို ငါ မင်းကို မနှောင့်ယှက်တော့ဘူး လို့ ငါကျိန်ဆိုပါတယ်"

"ကောင်းပြီ"

နောက်ဆုံးတွင် ယီချန်းယန်က အလျှော့ပေးလိုက်သည်။

ယန်အန်းယု နားထောင်နေရင်း ဝမ်းနည်းလာမိသည်။ဤသည်က သူသိသည့် တာ့ယုမဟုတ်​ပေ။ရွှေရောင်ဆံပင်နှင့် 'သခင်လေးအန်း' က သူ၏ကိုယ်ပိုင်ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရသောင်းကျန်းမှုနှင့် ဒေါသတို့ ရှိသင့်သည်မှာ သိသာသော်လည်း ယခုမူ...

အကြာကြီး ထွက်သွားပြီး တာ့ယုကို ကောင်းကောင်း ဂရုမစိုက်ခဲ့သူမှာ သူပင်။ သူ၏ ပုံမှန်မဟုတ်သောစိတ်ကို ချက်ချင်း ပြင်၍မရနိုင်ဘဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လမ်းညွှန်ရုံတတ်နိုင်၏။

'အန်းယု'နှင့် ယီချန်းယန်တို့သည် အခြားသူများမသိအောင် အမေရိကတွင် သွားလက်ထပ်မှတ်ပုံတင်ကြသည်။

သို့သော် လက်ထပ်ပွဲကို မကျင်းပနိုင်ခဲ့ကြပေ။သူတို့က သည်အတိုင်း သူတို့နာမည်များကို လက်မှတ်ထိုးပြီး လက်ထပ်စာချုပ်ရသွားခြင်းဖြစ်၏။လက်ထပ်လက်စွပ်များကပင် တာ့ယု သူ့ဘာသာသူ ယူလာခဲ့သော သူ့လက်စွပ်များဖြစ်၏။နာမည်ကြီးတစ်ယောက်အနေဖြင့် သူ၏ထူးခြားသောအထောက်အထားကြောင့် ယီချန်းယန်၏လက်များက အမြဲတမ်း ဗလာချည်းဖြစ်လေသည်။

ဆေးရုံမှပြန်လာပြီးနောက် တာ့ယုက ဝမ်ရှင်းကျင်းယွမ်သို့ပြောင်းသွားခဲ့ပြီး ယီချန်းယန်ကမူ အလုပ်များသောကြောင့် 'အိမ်' ပြန်လာပြီးအိပ်ခဲ​လေသည်။ သူက တာ့ယုကို တမင်တကာ အေးစက်စက်ဆက်ဆံခဲ့၏။

နေ့တိုင်း တာ့ယုကိုအဖော်ပြုပေးနေသူက တကယ်တမ်းမှာ ယန်အန်းယုဖြစ်လေသည်။ အကြိမ်ကြိမ်အခါ အော်ခေါ်ပြီး အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွက်နိုင်သော သူနှင့် စကားပြောရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ယန်အန်းယု၏ကြိုးစားအားထုတ်မှုဖြင့် တာ့ယုက ယန်အန်းယုကို ဖြည်း​ဖြည်းချင်း မြင်နိုင် ကြားနိုင်လာခဲ့သည်။

"ရှောင်...ရှောင်ယု"

"ကောင်းလိုက်တာ" 

ယန်အန်းယုက ဝမ်းသာလွန်း၍ ငိုပြီး တာ့ယုကို ဖက်လိုက်၏။

"တာ့ယု...မင်းငါ့ကို မှတ်မိနေသေးမှန်း ငါသိတယ်"

"အဲဒီအချိန်တုန်းက မင်းတကယ်ထွက်သွားပြီး ပျောက်ကွယ်သွားတယ်လို့ ငါထင်ခဲ့တာ...ရှောင်ယု ငါ အခုလိုပုံဖြစ်နေတော့ မင်းအတွက် ရယ်စရာဖြစ်နေမှာပဲ"

တာ့ယုက ခါးသက်သက် ရယ်မောလိုက်သည်။

"မဟုတ်ဘူး မဖြစ်ပါဘူး" 

ယန်အန်းယုက ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ "ငါ မင်းကို မရယ်ပါဘူး"

"ရှောင်ယုက ငါတကယ် စက်ဆုပ်စရာ ​ကောင်းတယ်မလား"

ယန်အန်းယု အံ့အားသင့်သွားသည်။တာ့ယုက သူ့လက်ချောင်းပေါ်ရှိ လက်ထပ်လက်စွပ်ကို ထိလိုက်ပြီးနောက် သူ့ကိုယ်သူ ရယ်လေ၏။

"ပြောစမ်းပါ...ယီချန်းယန်ကို မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲ... ဒီလောကမှာ လူတွေအများကြီးရှိတယ်ဆိုတာ အသိသာကြီး... ယောက်ျားတွေ ၊မိန်းမတွေ၊သူ့ထက် ရုပ်ရည်ပိုချောတဲ့သူတွေ၊သူ့ထက် ပိုနူးညံ့တဲ့သူတွေ၊ ငါ့နဲ့ ပိုသင့်တော်တဲ့သူတွေ ဒါပေမဲ့ ငါ…"

သို့ပေမဲ့ သူ့က ကုသ၍မရသောအချစ်နှင့် ယီချန်းယန်အပေါ် တစ်ဖက်သတ်ချစ်နေတုန်းဖြစ်၏။

"ငါ သူ့ကို အရင်ဘဝတုန်းကများ တစ်​ခုခု အ​ကြွေးတင်​ခဲ့တာလား" 

တာ့ယု၏ မျက်လုံးများက မထိန်းနိုင်ဘဲ နီရဲလာသည်။

"မပြောနဲ့တော့" 

ယန်အန်းယုက တာ့ယု၏ မျက်လုံးများကို ညင်သာစွာ သုတ်​ပေးလိုက်သည်။ "တာ့ယု မင်းအတွက် ငါစိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်"

သူတို့ရဲ့အရင်ဘဝက ကိစ္စတွေလား...တာ့ယုမသိသလို သူကိုယ်တိုင်လည်း မမှတ်မိတော့​ပေ။သူ ယီချန်းယန်ဆီက အဖြေတချို့ကိုရှာတွေ့နိုင်လောက်သည်။

ထိုနေ့တွင် ယန်အန်းယုသည် ယီချန်းယန်နောက်သို့ လိုက်ရင်း ယန်ဖန်း၏ အုတ်ဂူသို့ ရောက်လာသည်။ယင်းက သူ့ကို အံ့သြသွားစေသည်။

"ဒီအ​နေအထားကို ကျေနပ်ရဲ့လား"

ဆောင်းဦးလေက တိုက်ခတ်လာသည်။ ငုံ့ပြီး ပန်းစည်းကို ချထားပြီးနောက် ဤသည်က ယီချန်းယန်ဆီကထွက်လာသည့် ပထမဆုံးစကားဖြစ်၏။

"ယန်ဖန်း သူတို့မျက်နှာတွေက အတူတူပါပဲ...ဒါပေမဲ့ သူက ကျွန်​တော့်အိပ်မက်ထဲက လူမဟုတ်ဘူး...ကျွန်​တော်ရှာနေတဲ့လူ လုံးဝမဟုတ်ဘူး" 

ယီချန်းယန် သူ့ကိုယ်သူ ပြောသည်။

 "မကြာခဏဆိုသလို ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို အဲဒီလူဖြစ်စေချင်ပေမဲ့ ကျွန်တော့်နှလုံးသားက လိမ်လို့မရဘူး"

ဤစကားကိုကြားသောအခါ ယန်အန်းယု ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ယီချန်းယန်က ဘယ်သူကို ရှာနေတာလဲ...

သူက ယန်ဖန်း နှင့် သဘောတူညီမှုတစ်ခုလုပ်ထားပုံရသည်။ယန်အန်းယု အဖေယန်၏ သူမသေဆုံးခင်က အခြေအနေကို တွေးပြီး ထိုနေ့က လူနာ​ဆောင်ထဲတွင် သူတို့ပြောခဲ့သော စကားများကို အမှန်တကယ် သိချင်သွားခဲ့သည်။

မသေချာမရေရာမှုများ​ကြားတွင် ရစ်ဝဲနေသော ဝိညာဉ်ခန္ဓာတစ်ခုအနေဖြင့်၊ သူသည် အကြိမ်ရေအနည်းငယ်ခန့် အချိန်ကို​ဖြတ်၍ ခရီးနှင်ခဲ့ပြီး နည်းလမ်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆုပ်ကိုင်မိလာသည်။ယန်အန်းယု ထိုကိစ္စကို တွေးတောရန် သူ့စိတ်ကို အာရုံစူးစိုက်ထားလိုက်သည်။ ထို့သို့ဖြင့် သူသည် ယန်ဖန်းကွယ်လွန်သည့်နေ့သို့ အလွန်ချောမောစွာ ပြန်​ရောက်သွားခဲ့သည်။

"ချန်းယန်...ငါနောက်ဆုံးတောင်းဆိုစရာတစ်ခုရှိတယ်" 

ယီချန်းယန် နှင့် စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် ယန်ဖန်းက လိုရင်းကို သွားခဲ့သည်။

"အဲဒီကလေးအနားမှာနေပေးပါ... နှစ်နှစ်လောက် ပေါင်းပြီးရင် တစ်ခုခုကွဲပြားနေတာကို မင်းတွေ့ရပါလိမ့်မယ်...ယန်အန်းယုရဲ့ မူလစိတ်နေစိတ်ထားက ဒီလိုမျိုးမဟုတ်ဘူး...သူ့အမေ သက်ရှိထင်ရှားရှိနေတုန်းက သူက အရမ်းအကောင်းမြင်တတ်ပြီး တက်ကြွတဲ့ကလေးပါ ..."

ယီချန်းယန်၏ အကြည့်များက မည်းမှောင်သွားသော်လည်း သူက အေးစက်စွာပြောသည်။

"ဒါက ခင်ဗျားရဲ့နောက်ဆုံးစကားလား"

ယန်ဖန်းက အနည်းငယ် ကြောင်အသွားပြီး ၎င်းနောက် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"အဲလိုမျိုးလို့ ယူဆလို့ရပါတယ်...ငါ အန်းယုကို တစ်ခါမှ လက်မလျှော့ခဲ့ဘူး... သူ့အမေပေါ်မှာ ငါမတရားခဲ့ဘူး... အခုလည်း သူ့ကို ဆက်ပြီး စောင့်ရှောက်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘူး... အဲဒီကလေးက ယန်မိသားစုကို မုန်းပေမဲ့ မင်းကို အရမ်း သဘောကျတာ... မင်း​ဖြစ်နိုင်ရင်–"

သူစကားမဆုံးခင် ယီချန်းယန်က အကြင်နာမဲ့စွာဖြတ်ပြောလိုက်လေသည်။

"ကျွန်တော် သူ့ကို မကြိုက်ဘူး"

ယန်ဖန်းက အကူအညီမဲ့စွာ သက်ပြင်းချလိုက်၏။

"အိုင်း ချန်းယန် မင်း သူ့ကို လက်ခံနိုင်ဖို့ ကြိုးစား​ပေးလို့မရဘူးလား...မင်းလက်လျော့ခဲ့တာကို သူကူညီချင်ကူညီနိုင်မှာ..."

"ဒီလိုလုပ်​နေတာ ဘာရွယ်ချက်နဲ့လဲ"

ယီချန်းယန်၏ အကြည့်များက ပို၍ အေးစက်လာသည်။

"ယန်ဖန်း ခင်ဗျားကအသက်ကြီးနေပြီဆိုတော့ တကယ်ကို နားဝေတိမ်တောင်ဖြစ်လာတာပဲ... ဒါက သူ့အပေါ် ထိခိုက်မှုတွေ ပိုတိုးလာစေရုံပဲရှိမယ်"

"..." 

ယန်ဖန်းက ခေတ္တတန့်သွားသော်လည်း သူက စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် ဆိုလိုက်ဆဲဖြစ်သည်။

"ချန်းယန် မင်းက ဒီလိုမျိုးခေါင်းမာနေတုန်းပဲ... မင်း တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ သူက အနာဂတ်မှာ ပြောင်းလဲသွားနိုင်တယ်ဆိုတာကို မင်းယုံမှာ မဟုတ်ဘူး"

"မဟုတ်ဘူး ခင်ဗျားမှားတယ်...ကျွန်တော်က ဘာကိုမှဆုံးဖြတ်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘယ်သူ့ရဲ့ကတိကိုမှလည်း ယုံမှာမဟုတ်ဘူး"

ယီချန်းယန်က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး သူ့လေသံကလည်း ရုတ်တရက်ကြီး သရော်တော်တော်ဖြစ်လာသည်။

"ယန်ဖန်း သေပဲသေတော့မယ်...ခင်ဗျား ကျွန်​တော့်ဆီကနေ ဒီကိစ္စကို ဖုံးကွယ်ထားချင်သေးတုန်းပဲလား...အဲဒါကို သင်္ချိုင်းကုန်းထိ အပါသယ်သွားချင်လို့လား"

"ဘာကိစ္စလဲ..." 

ယန်ဖန်းက စ၍စိတ်မသက်မသာဖြစ်၍လာသည်။

"ခင်ဗျားက ဟန်ဆောင်နေတုန်းပဲ"

ယီချန်းယန်က နှုတ်ခမ်းကိုမဲ့ကာ သရော်ပြုံးပြုံးသည်။

"ခင်ဗျားက အသိသာကြီးကို ကျွန်​တော့်ရဲ့ရန်သူ—ကျွန်တော့်အဖေကိုသတ်တဲ့သူဖြစ်နေရဲ့သားနဲ့"

ချက်ချင်းပင်၊ယန်ဖန်း၏နှလုံးက ရုတ်ချည်း ဒိန်းခနဲဆောင့်ခုန်သွားသည်။

ဘေးတွင်ရပ်နေသော ယန်အန်းယုလည်း ထိတ်လန့်သွားသည်။ ဒီအချက်အလက်တွေရဲ့ပမာဏက...

ယီချန်းယန် ကလေးဘဝက သူ့အဖေသည် အရက်မူးနေသောယန်ဖန်းကြောင့်ကားတိုက်ခံရပြီး  မတော်တဆသေသွားခဲ့သည်။ယန်ဖန်းက ၎င်း၏ဂုဏ်သိက္ခာကို မပျက်စီးစေလိုသောကြောင့် လျော်ကြေးပေးခဲ့သော်​ငြားလည်း နောက်ပိုင်းတွင် သူ့အစားအပြစ်ဒဏ်ခံယူပေးမည့်သူကိုလည်း ရှာတွေ့ခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သည့်နှစ်အနည်းငယ်က ယီချန်းယန်က အဆိုတော်တစ်ဦးအဖြစ်နှင့် ပွဲဦးထွက်ခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် လည်ချောင်းဒဏ်ရာရရှိခဲ့ကာ သီချင်းမဆိုနိုင်တော့ပေ။ ထိုအချိန်တွင် သူ၏ အမေလည်း ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။သို့သော်လည်း ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ယန်ဖန်းက ချန်းယန်၏ ဘဝ အနိမ့်ကျဆုံးအခြေအနေသို့ရောက်နေချိန်မှာ ကွက်တိရောက်လာပြီး သူ့ကို လက်တစ်ဖက်ကမ်းပေးခဲ့သည်။

ယန်ဖန်းက အမှန်တရားကို ဖုံးကွယ်ပြီး ယီချန်းယန်ကို လေးစားသဘောကျကြောင်းပဲ အခိုင်အမာဆိုခဲ့သည်။ သူက လူငယ်လေးကို တလမ်းလုံး ပံ့ပိုးကူညီခဲ့ပြီး သူ့ကို သူ့သားကဲ့သို့ အမြဲ ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံလေ့ရှိသည်။

သို့သော် ဤလောက၌ ထိုမျှ ဖြူစင်သောမေတ္တာဆိုသည်က မရှိပါချေ။

"တောင်းပန်ပါတယ် ချန်းယန်... ငါ မင်းကို အကြာကြီးလိမ်ထားမိခဲ့တယ်" ယန်ဖန်း၏ အသံက အလွန်တိုးဝင်သွားပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက ချက်ချင်းပင် အများကြီးအိုကျသွား၏။

ယီချန်ယန်က ကုတင်ပေါ်မှ ယန်ဖန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ပုံစံကဖြူဖျော့​နေပြီး ယခု ကုတင်ပေါ်ကနေ တစ်လှမ်းမှ မရွေ့နိုင်တော့ပေ။ယီချန်းယန်၏ အကြည့်များက အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ပြောင်းလဲသွားကာ သူ့စိတ်ခံစားမှုများသည်လည်း အတော်လေး ရှုပ်ထွေးသွားသည်။

ယန်ဖန်က သူ့အဖေကိုသေစေခဲ့သည့် အကြီးစားလူလိမ်ဖြစ်သည်မှာ မှန်သော်လည်း သူ့ကိုလည်း ချစ်ကြောင်းကိုမူ ငြင်းဆန်၍မရပေ။

"ယန်ဖန်း ဒီဘဝမှာ ခင်ဗျား လူဘယ်နှစ်ယောက်ကို အကြွေးတင်နေလဲ...ခင်ဗျားက အပြစ်ရှိစိတ်နဲ့ရှင်သန်နေပြီး တခြားသူတွေကို အလိမ်အညာတွေထဲမှာ ရှင်သန်စေခဲ့တယ်...ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို အမုန်းဆုံးကအဲဒါပဲ"

"တကယ်...တကယ်လား...မင်းမှန်တယ် လုံးဝမှန်တယ် ဟားဟားဟား..." ရုတ်တရက် ယန်ဖန်းက ထရယ်သည်။ သူ့အမူအရာက ပျက်ယွင်းသွားကာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီလာလေသည်။

ယီချန်းယန် တစ်ခုခုမှားနေပြီဆိုသည်ကို သိလိုက်သည်။

"ယန်ဖန်း ခင်ဗျား... ဘာဖြစ်​နေတာလဲ"

"ချန်း...ချန်းယန် ...ငါ့ကို က–ကတိပေးပါ... အဲဒီ...အဲဒီကလေးကို အ–အဖော်ပြုပေးပါမယ်လို့...ငါ တောင်းပန်(တောင်းဆို)ပါတယ်...ငါ—"

ထို့နောက် စကားကိုပင် အဆုံးမသတ်နိုင်တော့ဘဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားသော ယန်ဖန်းက အသက်ရှုရပ်ကာ မျက်လုံးများ ထာဝရ ပိတ်သွားခဲ့သည်။

ယီချန်းယန် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အေးခဲသွားသလိုမျိုး နေရာတွင်ပင် ရပ်နေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင်၊ယန်အန်းယု ထပ်ပြီးရင်ဘတ်များအောင့်မျက်လာကာ တဖြည်းဖြည်း သူ့ခေါင်းက နာကျင်လာသည်။ သူ...သူ မှတ်မိပြီ...ယီချန်းယန်က ... သူအလေးစားဆုံး အကိုးကွယ်ဆုံး သူ့ရဲ့စစ်သူကြီးပဲ...

ယန်အန်းယု မသိစိတ်ဖြင့် ငိုကြွေးမိ​တော့ပြီး သူ့ခေါင်းက နာကျင်လွန်း၍ ပေါက်ကွဲတော့မတတ်ဖြစ်လာသည်။ ထို့သို့ဖြင့် မကြာမီပင် သူသတိလစ်သွားခဲ့သည်။

သူပြန်နိုးလာသောအခါ အချိန်ကာလတစ်ခု ကုန်ဆုံးသွား​လေပြီ။ယန်အန်းယု သူက တာ့ယု၏ကားထဲတွင် ​ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ညဥ့်နက်သန်းခေါင်၊အဝေးပြေးလမ်းမကြီးပေါ်မှာ တာ့ယုက အလွန်အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ​ကားကို မောင်းနှင်နေပြီး၊သူက အမြန်နှုန်းကန့်သတ်ချက်ကို ကျော်​နေပြီဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှား​လေသည်။

"တာ့ယု မြန်မြန်ရပ်လိုက်...မင်း​မောင်းတာ အရမ်းမြန်နေတယ်"

အခုအချိန်မှာ တခြားဘာကိုမှ မဖြေရှင်းနိုင်တော့ဘဲ ယန်အန်းယုက အော်ဟစ်ပြီး တာ့ယုကို တားရန် အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားနေ၏။သို့ရာတွင် တာ့ယုက အရက်မူးနေပြီး လီဗာကိုပဲ ဆက်နင်းနေသည်။

ဘုရားရေ... သူ​​သောက်လည်းသောက်​ထားတာပဲ...

"တာ့ယု ဘာဖြစ်​နေတာလဲ... စိတ်​အေး​အေးထားနော် ဟုတ်ပြီလား"

တာ့ယုက ခေါင်းယမ်းကာ ယန်အန်းယုကို လျစ်လျူရှုပြီး အရှိန်ပိုတင်၍ မောင်းနှင်​လေသည်။

"တာ့ယု မင်းလက်စွပ်ရော" 

ထိုအချိန်တွင်၊ တာ့ယု၏လက်ချောင်းပေါ်က လက်စွပ်မရှိတော့သည်ကို ယန်အန်းယု သတိပြုမိလိုက်သည်။

"ငါလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီ" 

တာ့ယု၏မျက်လုံးများက စိတ်ပျက်အားငယ်မှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။

"​ရှောင်ယု ငါ ... ငါအကုန်သိသွားပြီ"

အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ယီချန်းယန်က တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူ့ကြောင့် ရင်ထဲ လှုပ်ရှားသွား၍ သို့မဟုတ် သူ့ကိုသနားသွား၍ သူနှင့်အတူရှိရန်သဘောတူခဲ့ခြင်းဖြစ်လောက်မည်ဟု တာ့ယုထင်ခဲ့သည်။သို့ပေမဲ့ ယီချန်းယန်၏ နှိမ့်ကျလှသော 'သနားခြင်း' သည်ပင် ထိုကဲ့သို့မဟုတ်ခဲ့ပေ။ သူ့ကြောင့်ဖြစ်ရသော အကြောင်းအရင်းတစ်ခုမှ မရှိ​ပေ။သူ့အဖေ ယန်ဖန်းကို ကတိပေးထား၍သာဖြစ်၏။

သူ အမုန်းဆုံးသူ့အဖေ။

အဖေ့မေတ္တာဆိုတာ ဘာလဲ...တာ့ယု အသက်ရှင်လာသည်မှာ အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်ပြီဖြစ်သော်လည်း ထိုအရာကို အမှန်တကယ် မခံစားဖူးခဲ့ပေ။

အချစ်နှင့် အမုန်းတို့၏စွဲလမ်းမှုက နက်ရှိုင်းလွန်းလှသည်။ နောက်ဆုံးမှာ ယင်းက သူ့စိတ်အ​ခြေအနေကို ထူးဆန်းကာ ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်လာစေခဲ့သည်။တစ်ခါတစ်ရံမှာ ဘဝက တကယ်ကို အထင်နှင့်အမြင်တခြားစီဖြစ်၏။ဝမ်းနည်းမှုနှင့် စိတ်ပျက်အားငယ်မှုတို့အပြင်ကို တာ့ယု ၎င်းကို လုံးလုံးလျားလျား သိလာခဲ့သည်။

"ရှောင်ယု ငါ... ငါသေချင်တယ်..."

"ဘာ" 

ယန်အန်းယု ထိတ်လန့်သွားသည်။

"တာ့ယု မင်း—"

ယန်အန်းယု စကားမဆုံးခင်မှာ ပေါက်ကွဲသံကြီးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့၏။သူတို့ကားက ထရပ်ကားနှင့် ခေါင်းချင်းဆိုင်တိုက်မိခဲ့လေသည်။ မီးပွားများ လွင့်ပျံသွားကာ ကားက ချက်ချင်း ​ပက်လက်လှန်သွားသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ တာ့ယု၏ နောက်စေ့မှ သွေးများ စီးကျလာသည်။

"တာ့ယု မင်း... မင်း စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထား"

ယန်အန်းယု စိုးရိမ်လွန်း၍ ရူးတော့မလိုပင်။တာ့ယုကို ကားထဲမှ ဆွဲထုတ်ချင်သော်လည်း သူ့တွင် ခန္ဓာကိုယ်မရှိသလို ခွန်အားအနည်းငယ်မျှပင်ရှိမ​နေပေ။ သူလုပ်သမျှက အသုံးမဝင်ဖြစ်နေ၏။

"ရှောင်ယု ငါ... ငါအရမ်းပင်ပန်းနေပြီ... မေမေ့ကို တွေ့ချင်တယ်..." 

တာ့ယု၏ မျက်နှာက တဖြည်းဖြည်း ဖြူစုတ်လာပြီး သူ့အသံကလည်း တိုးဝင်လာသည်။

"မလုပ်နဲ့ မလုပ်ပါနဲ့" 

ယန်အန်းယုက ခေါင်းကိုအတွင်တွင် ခါယမ်း၍နေပြီး မသိလိုက်ပါဘဲ မျက်လုံးများက စိုစွတ်လာလေသည်။

"တာ့ယု... မင်းလက်လျော့လို့မရဘူး... မင်းမှာ မိသားစုနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရှိသေးတယ်...မင်း ကောင်းကောင်း အသက်ရှင်ရမယ်လေ"

တာ့ယုက နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကို ခက်ခက်ခဲခဲ ပင့်လိုက်ကာ သူ့အပြုံးက နွမ်းလျပြီး ခါးသက်သက်ဖြစ်နေခဲ့သည်။

"အဲဒါတွေအကုန်လုံးက မရှိတော့တာကြာပြီ ငါလည်း...သူတို့ကို မလိုချင်တော့ဘူး..."

"ယီချန်းယန်ကရော" 

ယန်အန်းယုက  တာ့ယုကို လှုံ့ဆော်လိုသောစိတ်ဖြင့် အော်လိုက်သည်။

"တာ့ယု မင်း သူ့ကိုရော မလိုချင်​တော့ဘူးလား"

"အင်း ငါ... ငါ တကယ်အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ..."

တာ့ယု​၏နှလုံးသားက ပြာမှုန့်များကဲ့သို့ သေဆုံးသွားပြီဖြစ်၏။ယခုတော့ သူ လွတ်လပ်ချင်ရုံသာရှိတော့သည်။

"ငါ...ငါက ဒီ​နေရာနဲ့ မသက်ဆိုင်တာဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်တယ်...ရှောင်ယု ဖြစ်နိုင်ရင်  မင်း...မင်း ငါ့နေရာမှာနေနိုင်ဖို့ ငါမျှော်လင့်တယ်... ပြီးတော့ မင်းရဲ့မွေးရပ်မြေ...မင်းနေတဲ့ကမ္ဘာကို...ငါမြင်ချင်တယ်...."

"ဘယ်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် အကုန်လုံး ပင်ပန်းတာပါပဲ... မင်းကြောက်​နေလား" 

ယန်အန်းယုက ညင်သာစွာပြောလိုက်သည်။မျက်ရည်များက သူ့ပါးပြင်ပေါ်သို့ လိမ့်ဆင်း၍လာသည်။

"မကြောက်ပါဘူး"

တာ့ယုက ခပ်ဖျော့ဖျော့ ပြုံးလိုက်သည်။

"ရှောင်ယု ကျေးဇူး...တင်ပါတယ်... မင်းကို သိခွင့်ရတာ ...အရမ်း​​ပျော်ခဲ့ရပါတယ်"

"ငါ... ငါရောပဲ" 

တာ့ယု၏အသက်ဓာတ်က တဖြည်းဖြည်း ဆုတ်ယုတ်လာသည်ကို ခံစားမိပြီး ယန်အန်းယု ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုရှိုက်​တော့သည်။ ထို့အပြင် သူ့စိတ်ဝိညာဉ်သည်လည်း ပျောက်ကွယ်လုနီးပါး ကြည်လင်/ထွင်းဖောက်မြင်ရလာသည်ကို သတိထားမိလာသည်။

"ရှောင်ယု နှုတ်... နှုတ်ဆက်ပါတယ်..."

တာ့ယု၏မျက်လုံးများ ဖြည်းညှင်းစွာမှိတ်သွားခဲ့သည်။

"အင်း နှုတ်ဆက်ပါတယ် တာ့ယု"

ထို့နောက် တာ့ယုကို သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ညင်သာစွာ ဆွဲသွင်းရင်း ယန်အန်းယု တာ့ယုက သူနှင့် လုံးဝမတူဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ခွဲခွာခြင်းသည် အလွန်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသည့်ကိစ္စဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံရမည်​ဖြစ်သော်လည်း သူတို့သည် နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်လည်ဆုံဆည်းခြင်း သို့မဟုတ် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းကို မျှော်လင့်နိုင်ကြသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး သူတို့၏ပျော်ရွှင်မှုကို အနှေးအမြန် တွေ့နိုင်မည်ဟု သူယုံကြည်၏။

......👥️