Chapter အပိုင်း၁၇၁

Chapter 171

 မြို့တံခါးနားမှ စစ်သားများ၏  ခံစစ်ဆိုးရွားစွာ ပြိုလဲတော့မည်ဖြစ်၏။ သစ္စာဖောက် အရာရှိများသည် အဆက်မပြတ် ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်နေကြသည်။ နန်းတော်အတွင်းက မိန်းမစိုးများသည် မမြင်နိုင်သည့် အနာဂတ်အတွက် ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေကြရ၏။

 ရှုပ်ထွေးနေသော ဤကမ္ဘာကြီးတွင်၊ အတွင်းနန်းတော်မှ အမျိုးသမီးများသည် သူတို့၏ကိုယ်ပိုင်ဘဝကိုပင် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိပေ။ ဧကရာဇ်က သူတို့ကို သဘောကျလျှင် ရက်အနည်းငယ်ကြာအောင် စည်းစိမ်ခံစားခွင့်ရှိသည်။ဧကရာဇ်က သူတို့ကို စွန့်ပစ်ပြီး သူတို့မှာ သားသမီးလည်း မရှိလျှင် နင်းခြေခံရ၏။

ရှဲ့ဝမ်ယွီသည် နန်းတော် အစေခံများ၏ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေသောအသွင်အပြင်ကို ကြည့်ပြီး မျက်ခုံးပင့်ကာ မေးလိုက်၏။

 "နင်ဘာလို့ ထိတ်လန့်နေတာလဲ၊ ထိတ်လန့်နေလို့ ဘာအကျိုးရှိလဲ၊ရုံရှား ဝင်လာရင် အခန်းထဲမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေသင့်တယ်၊လှည့်ပတ်မပြေးပါနဲ့၊ ရုံရှားက သူများအသက်ကိုအကြောင်းမဲ့မသတ်ဘူး" 

 "လူယုတ်မာမ..."  

ကျန်းလောသည် အပြင်ဘက်မှ ရုတ်တရက် ဝင်လာသည်။  သူသည် ရှဲ့ဝမ်ယွီ၏မျက်နှာကို ရိုက်လိုက်ပြီး 

"မင်းက ငါ့ကို ဆုံးရှုံးစေချင်နေတာလား"

ကျန်းလော၏ ပါးရိုက်ချက်က အလွန်ပြင်းထန်သဖြင့် ရှဲ့ဝမ်ယွီ မြေပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားပြီး သူမ၏ မျက်နှာ ချက်ချင်း ရောင်လာသည်။

 "ဧကရီ" ရှဲ့ဝမ်ယွီ၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ နန်းတော် အစေခံသည် အနားသို့ပြေးသွားခဲ့သည်။ သူမက လှည့်ကြည့်ကာ ကျန်းလောအား တောင်းပန်၏။ 

"အရှင်မင်းကြီး သနားတော်မူပါ၊ဧကရီကို သနားတော်မူပါ"

 "ခမည်းတော်က မင်းကိုလက်ထပ်ဖို့ အတင်းအကြပ် မခိုင်းရင် ငါ မင်းလိုမိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ကျဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး"  

ကျန်းလောသည် ရှဲ့ဝမ်ယွီကို နှစ်ကြိမ် ကန်ထုတ်ပြီးနောက် ဒေါသတကြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။

ကျန်းလော ထွက်သွားချိန်တွင် နန်းတော်မှ ကျေးကျွန်များက တိတ်တဆိတ် စောင့်ကြည့်နေကြသည်။  ထို့နောက် ရှဲ့ဝမ်ယွီအား ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ အမြန်ထရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။ ရှဲ့ဝမ်ယွီသည် သူမ၏ နီရဲပြီး ရောင်ရမ်းနေသော ပါးပြင်များကို ကိုင်ကာ တခစ်ခစ် ရယ်မောလိုက်သည်။

 "ဧကရီ" နန်းတော်အစေခံက ရယ်မောသံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ အနည်းငယ် ကြောက်လန့်သွားပြီး 

"ဘာဖြစ်တာလဲဟင်"

ရှဲ့ဝမ်ယွီက တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး

 " ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ငါအရမ်းစိတ်ကောင်းဝင်နေတယ်၊ ငါ့ကို ရေချိုးပေး၊ မယ်တော်ဧကရီ ဆီသွားချင်တယ်"

 သူမတွင် တရားဝင်ဘွဲ့မရှိသော်လည်း မယ်တော်ဧကရီ၏ ရှေ့တွင်၊ အတွင်းနန်းတော်ရှိ ကိုယ်လုပ်တော်အားလုံးသည် သူမကဲ့သို့ မျက်နှာပန်းမလှပေ။  ထို့ကြောင့် ကျန်းလောသည် သူမကို အလွန်အမင်း မကျေမနပ်ဖြစ်နေသော်လည်း မယ်တော်ဧကရီ ရှိနေသရွေ့ သူမကို ဘာမှမလုပ်နိုင်ပေ။

မယ်တော် ဧကရီသည် သူမ၏ အသက်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ကာကွယ်နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း ရှဲ့ဝမ်ယွီ  စိတ်ထဲတွင် သိနေခဲ့သည်။  မဟုတ်ရင် သူမဟာ ဒီအကြောင်းကို နန်းတော်တစ်ခုလုံးကို ဘာကြောင့် အသိပေးမှာလဲ။  တကယ်တော့ မယ်တော်ဧကရီက သူမကို နှစ်သက်ပေ။ သူမကို မနှစ်သက်သလို အိမ်ရှေ့စံ မင်းသမီးကိုလည်း မကြိုက်။ မယ်တော်ဧကရီသည် လူကောင်းတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အမျိုးသမီးများ ဒုက္ခခံရသည်ကို မခံရပ်နိုင်သောကြောင့်သာ ဖြစ်သည်။

ရှဲ့ဝမ်ယွီသည် မယ်တော်ဧကရီက ကျန်းလောလို သားကို ဘာကြောင့် ပြုစုပျိုးထောင်ထားမှန်း နားမလည်ပေ။

 သူက အငြိမ်းစားဧကရာဇ်နဲ့ သွားတူတာလား...

 မြို့တော်တံခါးအပြင် မြောက်၊ တောင်၊ အရှေ့၊ အနောက်ရှိ ပင်မတံခါး လေးခုကို အဆင့်မြင့် စစ်ဘက်အရာရှိများက တိုက်ခိုက်ခြင်း ခံနေရသည်။ အရှေ့ဘက်တွင် ရုံရှား၊ တောင်ဘက်တွင် ပန်းဟွာ၊ အနောက်ဘက်တွင် တုကျိုး နှင့်  ကျောက်ကျုံး၊ မြောက်ဘက်တွင် ရှစ်ကျင်းနှင့် ရုံရှား၏ လက်ထောက်များဖြစ်သည်။

 "ရှစ်ကျင်း မင်းတကယ် ပုန်ကန်ခဲ့တာလား"  မြောက်တံခါးနံရံမှာ ရပ်နေသည့် စစ်သူကြီးက ရှစ်ကျင်းကို မယုံကြည်နိုင်စွာ ကြည့်နေသည်။ 

 "ဘာလို့ဒီလိုလုပ်တာလဲ"

ရှစ်ကျင်းသည် စစ်သူကြီး၏ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သောအမူအရာကို မြင်လိုက်ရပြီး သူ့ရှေ့ရှိ မြင်ကွင်းသည် အလွန်ရယ်စရာကောင်းသည်ဟု ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမှာ ပုန်ကန်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘူးဆိုသည်ကို သူတို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိထားပေ၏။သူတို့ရှစ်မိသားစုကို ကျန်းလော ညှဉ်းဆဲစဉ်က ထိုသူများနှုတ်ဆိတ်နေကြပေသည်။  သူက တိုက်ခိုက်ဖို့ တပ်များအား ဦးဆောင်နေမှ ထိတ်လန့်နေကြခြင်းပင်။

 ဒီပုံစံကို ဝတ်ဆင်ပြီး ဘယ်သူတွေ သဘောကျဖို့ ကြိုးစားနေတာလဲ...

ရှစ်ကျင်း သူတို့ကို လုံးဝ ဂရုမစိုက်။

 "စစ်သူကြီးချမ် သိပ်အံ့သြဖို့ မလိုပါဘူး၊ အဲဒီ အာဏာရှင်က ကျွန်တော့်အဖေကို သတ်ပြီး ကျွန်တော့်မိသားစုကို ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်နေတာပါ၊ဒါကိုတောင် ကျွန်တော်က ပုန်ကန်တယ်လို့ထင်နေတုန်းလား၊ ဧကရာဇ်က ပုန်ကန်စေချင်မှတော့ ကျွန်တော်လည်း ပုန်ကန်ရမှာဘဲ"

စစ်သူကြီးချမ် တုန်လှုပ်သွားသည်။  ရှစ်မိသားစု၏ ကံကြမ္မာသည် ကြေကွဲဖွယ်ကောင်းသည်။ ရှစ်ကျင်း၏ ဒေါသတကြီး တုံ့ပြန်မှုသည် သူ့အပြစ်မဟုတ်ပေ။ ယုတ်မာသော ကောလာဟလများကို နားထောင်ပြီး စစ်သည်များ၏ နှလုံးသားကို အေးခဲစေသည့်အတွက် ဧကရာဇ်ကိုသာ အပြစ်တင်နိုင်သည်။

အကယ်၍ ဧကရာဇ်သည် ပြည်သူများ၏ ထောက်ခံမှုကို မဆုံးရှုံးခဲ့ပါက၊ ရုံရှား ဦးဆောင်သော သူပုန်စစ်တပ်သည် ကျုံးကျိူး မှ မြို့တော်သို့ တစ်နှစ်ထက်မနည်းသည့်ကာလအတွင်း အောင်ပွဲများရမည် မဟုတ်ပေ။

ပြည်သူများထောက်ခံမှုမရှိလျှင်  ကျန်းမိသားစု၏အင်ပါယာလည်း ပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မယ်။

စစ်သူကြီးချမ် သူ့နောက်ကစစ်သားများကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့နှလုံးသားက ခါးသီးလျက်ရှိသည်။

သူ့စစ်သားတွေကို အချင်းချင်းး သေစေအောင် သူ ဘယ်လုပ်ချင်ပါ့မလဲ....သို့ရာတွင် သူ့မိသားစုကလည်း ကျန်းလော လက်ထဲမှာ ရှိသည်။  လက်နက်ချလျှင် သူ့မိသားစုတစ်ခုလုံး၏အကြီးအကဲများအားလုံး ကွပ်မျက်ခံရမည်။သို့သော်လည်း ရုံရှားကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဒေါသထွက်ပြီး မြို့ကို ဖြိုခွင်းလိုက်မည်ဆိုလျှင် သူ့ကို သင်္ဂြိုဟ်ပင် ပေးကြမည်မဟုတ်။

သူဘယ်လိုရွေးချယ်နိုင်မလဲ။

 "စစ်သူကြီးချမ်၊ သခင်က မကောင်းဆိုးဝါးဧကရာဇ်ကို ချေမှုန်းပစ်နေတာ၊ ယေဘူယျ လမ်းကြောင်းက အစိုးရကို ပုန်ကန်ဖို့ပဲ၊ ဘာလို့ လက်မောင်းနဲ့ တားဖို့ ကြိုးစားနေတာလဲ၊ ရုန်းကန်ရတာ အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူးလား၏ဆ"  ရှစ်ကျင်းသည် မြို့ကိုတိုက်ခိုက်ရန် အလျင်စလို ဖြစ်မနေဘဲ အေးဆေးစွာပြောသည်။

"ဧကရာဇ်ဆီမှာ သစ္စာခံနေတာကနေ  နောက်ပြန်မလှည့်ချင်ဘူးလား"

 "စစ်သူကြီးချမ်ရဲ့သစ္စာစောင့်သိမှုကို နားလည်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မေးခွန်းတစ်ခုလောက်မေးချင်ပါတယ်၊ခင်ဗျား ဘဝရော၊တခြားလူပေါင်းများစွာရဲ့ ဘဝတွေဟာ အခု ပေးဆပ်ဖို့ ထိုက်တန်ကြသလား"

စစ်သူကြီးချမ်၏လက်သည် မြို့ရိုးပေါ်တွင် ရှိနေသည်။ ယခုထိ ပစ်ဖို့ အမိန့်မပေးနိုင်သေး။

ရှစ်ကျင်းနှင့် သူ၏လူများသည် ရှေ့မတိုးနောက်မဆုတ် ဖြစ်နေသည်။ ရုံရှားသည် ရုံရှားဟောင်းတစ်ဦးနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသည်။ ဤစစ်သူကြီးသည် ငွေရောင်ဆံပင်နှင့် မုတ်ဆိတ်မွေးရှိသည်။ သူသည် မြို့ရိုးပေါ်တွင် ရပ်နေကာ ဘာမှပြန်မပြောပေ။ မြို့တံခါးအပြင်ဘက်မှာ ရုံရှား မရှိသလိုပင်။

 "သခင်၊ ဒါက ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ" ရုံရှား၏လက်ထောက်သည် အံ့ဩသွားသည်။

 "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ငါအမိန့်မပေးရင် ဘယ်သူမှ မရွှေ့နဲ့" 

ရုံရှားသည် ဤစစ်သူကြီးဟောင်းကို သိသည်။ပန်းမိသားစု၏ လက်အောက်ခံတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ စစ်သူကြီးပန်း ဒဏ်ရာရပြီးနောက်တွင် ဤစစ်သူကြီးဟောင်း၏ ရာထူးသည် ပိုမိုမြင့်မားလာခဲ့သည်။  စစ်သူကြီးပန်း စစ်တပ်မှာရှိစဉ်က ဤလူကြီးက အရေးပါသည့်ရာထူးမျိုး မရှိခဲ့ချေ။သို့နှင့် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် စစ်သူကြီးသည် ပန်းမိသားစုနှင့် အဆက်အသွယ် သိပ်မရှိခဲ့ပါချေ။

ပန်းမိသားစုသည် လွန်ခဲ့သည့်နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း စစ်သူကြီးများနှင့် အဆက်အသွယ်များစွာမရှိခဲ့ပေ။ပြင်ပလူတို့၏အမြင်မှာတော့ စံနှုန်းတစ်ခုဟုသတ်မှတ်ကာ နားလည်ကြ၏။  

 သို့သော် ရုံရှား၏ မျက်လုံးထဲတွင် ဤအရာအားလုံးသည် ဧကရာဇ်ယွင်ချင် စီစဉ်ထားသည်ဟု သံသယဝင်မိသည်။

 တောင်တံခါးတွင် ပန်းဟွာသည် မြင်းဖြူစီးလျက်ရှိသည်။ နေမင်းကြီးသည် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် တောက်ပနေပြီး၊ သူမ၏ ချပ်ဝတ်တန်ဆာက စူးရှတောက်ပသော အလင်းရောင်ကို ထင်ဟပ်စေသည်။ မြို့တံခါးစောင့်သူသည် ယခင်က ရှုံးနိမ့်ခဲ့ဖူးသော မင်းသားချန်ချင်ဝမ် မှလွဲ၍ အခြားသူမဟုတ်ပေ။ 

ချန်ချင်ဝမ်က ပန်းဟွာကို အံ့အားသင့်သွားသည်။ ရှဲ့မိသားစု နှင့် ကျန်းလောတို့သည် မသင့်မလျော်သော ပဋိပက္ခများ ရှိခဲ့သည်။ ကျန်းလော သည် ရှဲ့ချီလင်းကိူ မြို့တံခါးစောင့်ရန် စေလွှတ်လိုက်သေးသည်။မြို့တော်တွင် အခြားမည်သူမျှ အားကိုးစရာမရှိတော့ သည်မှာ ထင်ရှားသည်။

 "ငါ့တူမလေးက မိန်းကလေးဆိုတော့ ပန်းတွေကိုကြည့်ပြီး သီချင်းနားထောင်ဖို့ အခန်းထဲမှာနေရမှာ၊ ယောက်ျားတွေပိုင်တဲ့ ဒီစစ်မြေပြင်ကို မင်းဘာလို့ လာရမှာလဲ၊ သွေးနံ့ကို မင်းကြောက်နေမယ်ထင်တယ်"

မင်းသားချန်ချင်ဝမ်က မင်းသား၀တ်စုံကို ၀တ်ထားပြီး  သူ့မျက်နှာမှာ မထီလေးစားဟန်တို့ရှိနေ၏။ 

"ရုံရှားက မင်းကို မချစ်ဘူးဆိုတာ ရှင်းပါတယ်၊မဟုတ်ရင် မင်းကို ဒီနေရာကို လာခွင့်ပြုမယ်မထင်ဘူး"

 ဘေးမှာရပ်နေသည့် ရှဲ့ချီလင်းက ထိုစကားကိုကြားသော် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။မင်းသားချန်ချင်ဝမ်၏ စကားက လွန်လွန်းနေသည်။မင်းသားချန်ချင်ဝမ်သည် သူ့စကားကိုသူ မှားမှန်း မသိပေမြင်းပေါ်ရှိ ငွေရောင်ချပ်ဝတ်တန်ဆာ ဝတ်ထားသော အမျိုးသမီးကို ငုံ့ကြည့်ကာ 

“ငါပြောတာကို နားမထောင်ရင် ငါက မင်းကို သင်ခန်းစာတစ်ခု သင်ပေးမယ်”

 "ဦးရီး‌ေတာ်၊ လွန်ခဲ့တဲ့လအနည်းငယ်က လက်နက်တွေ ပစ်ချပြီး ထိတ်လန့်တကြား ထွက်ပြေးတဲ့အထိ ကျွန်မတို့ လုပ်ခဲ့တယ်နော်...." ပန်းဟွာက ရယ်မောလိုက်သည်။  

"ဦးရီးတော်က ငယ်ငယ်ကတည်းက မှတ်ဥာဏ်က မကောင်းတော့ ကျွန်မမှာ ပြန်ရှင်းပြနေရတာပေါ့၊  ဒီနေ့တော့ အန်ကယ် လွန်ခဲ့တဲ့ လအနည်းငယ်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို တဖန် မြင်ခွင့်ပေးလိုက်ရင် မှတ်မိမှာလား"

မင်းသားချန်ချင်ဝမ် ၏ မျက်နှာသည် မည်းမှောင်သွားသည်။ ဤကိစ္စသည် သူ့အတွက် အရှက်ကွဲစရာဖြစ်သည်။ ပန်းဟွာသည် သူ့အတိတ်ကို လာဆွနေခြင်းပင်။

 "အေး၊မင်း ငါ့ကို မယဉ်ကျေးတဲ့အတွက် အပြစ်မတင်ပါနဲ့"

ပန်းဟွာက လက်ဝဲဒုတိယဗိုလ်ချုပ်ကို ပြောလိုက်၏။

 "ဒါကိုမြင်လား၊ ဝတ္ထုထဲက လူဆိုးတွေက ဒီလိုပြောရတာ ကြိုက်တယ်၊ မှတ်ထား နောက်ဆို စစ်မြေပြင်မှာ ဒါကို မပြောနဲ့"

 "ဘာလို့ပါလဲ" လက်ဝဲဒုဗိုလ်ချုပ်က ရိုးရိုးသားသား မေးသည်။

"ဒါက ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ" 

"ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီလိုပြောတဲ့သူတွေက အဆုံးမှာ ရှုံးတတ်တယ်" ပန်းဟွာသည် ဒုဗိုလ်ချုပ်၏ ငွေလှံကို ယူလိုက်သည်။

 "သူတို့တွေက စစ်နတ်ဘုရားကဲ့ ကျိန်စာတိုက်ခံရတတ်တယ်"

"စစ်မြေပြင်ရဲ့ နတ်ဘုရားရှိတာလား" 

 ဒုဗိုလ်ချုပ်ကြီးက တကယ်ယုံနေဟန်တူသည်။ 

 "ဟုတ်တယ်၊ မယုံရင် စောင့်ပြီး ကြည့်လိုက်ပါ"

 "မင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊စစ်သူကြီးက ရှိရင် ရှိတယ်ပေါ့"

ပန်းဟွာကို ခြွင်းချက်မရှိ ယုံကြည်ခဲ့သော လက်ယာဒုဗိုလ်ချုပ်က သူ့ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရိုက်လိုက်ကာ ပန်းဟွာကိုမမေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

ပန်းဟွာက ရယ်လိုက်ရင်း "ညီအစ်ကိုတို့၊ ငါ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့ကြ" 

"ဟုတ်ကဲ့" ဤအသံသည် တောင်ပေါ်မှဆင်းလာသော ပြင်းထန်သောကျားတစ်ကောင်နှင့်တူကာ ကောင်းကင်သို့ပင် ပျံတက်သွားသည်။ 

"စစ်သူကြီး၊ တောင်တံခါးမှာ စတိုက်နေကြပြီ" 

စစ်သားတစ်ဦးသည် တုကျိုးနှင့် ကျောက်ကျုံးထံသို့ ပြေးသွားပြီး အခြားသုံးဘက်၏ လှုပ်ရှားမှုများကို သတင်းပို့သည်။

 "စစ်သူကြီးပန်းက ပထမဆုံး စတင်တလား" ကျောက်ကျုံး အံ့သြသွားသည်။ 

"သခင်လေးရှစ်ဘက်က ဖြစ်မယ်ထင်တယ်" 

ရှစ်ကျင်းနှင့် အင်ပါယာတရားရုံး အကြား နက်နဲသော မုန်းတီးမှုကို ကြည့်ပါက၊ သူသည် ပထမဆုံး လှုပ်ရှားသူ ဖြစ်သင့်သည်။ 

"တောင်တံခါးကို ဘယ်သူစောင့်နေတာလဲ"

တုကျိုးက သတင်းပို့သည့် စစ်သားကို မေးသည်။

"မင်းသားချန်ချင်ဝမ် နဲ့ ရှဲ့ချီလင်းတို့ပါ"

 "ရှဲ့ချီလင်း..." တုကျိုးက သူ့မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ပန်းဟွာကျွင်းကျူး၏ အကျင့်စရိုက်နှက့်ဆို ပွဲက ဘယ်လောက်မှ ကြာကြာမခံနိုင်ပေ။ သူက တောင်တံခါးက အစောင့်များကို ကြည့်ပြီး "အဲဒါဆို ငါတို့လည်း တောင်ဘက်ကို ရွှေ့ရအောင်"

 နှစ်ဘက်စလုံး ရှေ့မတိုးနောက်မဆုတ်ဘဲ အကြိတ်အနယ်တိုက်နေ၏။ မြို့ထဲက မှူးမတ်များလည်း ပြာယာခတ်ကာ ပုန်းအောင်းစရာနေရာရှာနေကြ၏။

 နန်းတော်အပြင်ဘက်ရှိ လေထုသည် တင်းမာနေသည်။ နန်းတော်ထဲမှာလည်း အခြေအနေက မထူးခြားနားပေ။ ကောင်းသည်ဟူ၍ ဆို၍မရ။နန်းတော် အစေခံများနှင့် မိန်းမစိုးများသည် အလျင်စလိုဖြစ်နေသည်။သတ္တိရှိပြီး ရဲရင့်သူအချို့သည် တော်ဝင်မိသားစု၏ ရတနာများကို ခိုးယူကာ နန်းတော်မှ လွတ်မြောက်ရန်ပင် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ကျန်းလောက သူတို့ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို ဘယ်လိုလုပ် လက်ပိုက်ကြည့်နေမလဲ၊ဤမိန်းမစိုးများ နန်းတော်တံခါးဝသို့ရောက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် လေးပစ်သမားများက ပစ်သတ်ခဲ့သည်။လက်ထဲတွင်ရှိသော ရတနာများသည် သူတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ စီးဆင်းလာသော သွေးများနှင့် ရောနှောနေ၏။  တောက်ပနေသော ရတနာများသည် ရုတ်တရက် သွေးနံ့ညှီ၍ ညစ်ပတ်လာသည်။

 "လာခဲ့...…" 

မင်းသားချန်ချင်ဝမ်သည်‌ တောင်ဘက်ဂိတ်တွင်ရပ်နေပြီး ပန်းဟွာ က ရဲရင့်စွာ တိုက်ခိုက်လာသည်ကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ တကယ်က သူ့စစ်သားများ ရှုံးနေသည်ကို မတတ်သာ၍ကြည့်နေရတာပင်။

“ငါ မွေးထားတဲ့လေးသမားကို ခေါ်လာခဲ့.." 

ရှဲ့ချီလင်းက မေးသည်။  " ဘယ်လေးပစ်သမားလဲ၊ အရှင့်သားမှာ လေးပစ်သမားတစ်ယောက်ရှိတယ်လား"

 "ငါ မွေးထားတဲ့ လေးသမားက သာမာန်မဟုတ်ဘူး" မင်းသားချန်ချင်ဝမ် က တောင်တံခါးအောက်ရှိ ပန်းဟွာကို စိုက်ကြည့်ကာ "အငြိမ်းစားဧကရာဇ်ကတောင် စစ်သူကြီးပန်းရဲ့ ပုံစံနဲ့တူတယ်ဆိုပြီး ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ချီးကျူးခဲ့တာ"

 လေးပစ်ပြိုင်ပွဲတစ်ခုတွင် ပန်းဟွာသည် ဤလူအနိုင်ရမည်ဟု လောင်းကြေးထပ်ရန် ငွေသုံးခဲ့ကြောင်း သတိရမိသည်။ သူမကိုယ်တိုင် ချီးမွမ်းခဲ့သော တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ လက်ထဲမှာ သူမကို သတ်ပစ်တော့မှာလား။

 သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ညာဘက်လက်မောင်း တစ်ဖက်က အနည်းငယ် တိုနေသော လူတယောက် တောင်ဘက်တံခါးဆီ ရောက်လာသည်။သူ့အသွင်အပြင်က ပုံမှန်ပင်။ သူက ခေါင်းငုံ့ထားကာ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ  လေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

 "မင်းက စစ်သူကြီးပန်း စတိုင်ရှိတဲ့ လေးပစ်သမားပဲ၊ မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ"

 "အရှင့်သား ကျွန်တော့်နာမည်က ကောဝမ့်ရှန်းပါ"

 "ဝမ့်ရှန်း ……" မင်းသားချန်ချင်ဝမ်က ရယ်လိုက်သည်။  "နာမည်ကောင်းပဲ၊ ငါ့ဆီလာခဲ့"

ကောဝမ့်ရှန်းသည် မင်းသားချန်ချင်ဝမ် နှင့်အတူ မြို့ရိုးအနားသို့ လိုက်သွားခဲ့သည်။ သူသည် အရပ်ပုသောကြောင့် တောင်တံခါးမှ အနည်းငယ်ဝေးသော နေရာကိုသာ မြင်နိုင်သည်။

 "သူ့အတွက် ခြေနင်းကျောက်တုံး ယူလာခဲ့"

 "ငါက ခမောက်မှာ အနီရောင် ပန်းပုံပါတဲ့ ငွေသံချပ်ကာ ၀တ်ထားတဲ့ အမျိုးသမီးကို သတ်စေချင်တယ်၊ မင်းလုပ်ပေးနိုင်မလား"

 "ဝမ်မင်း၊ ကျွန်တော်က အမျိုးသမီးတွေကို မထိခိုက်ပါဘူး" ကောဝမ့်ရှန်းသည် ခဏမျှ နှုတ်ဆိတ်နေပြီး ထိုစကားလုံးများကို အားယူ၍ပြောလိုက်သည်။

 "မင်း သူ့ကို မသတ်လို့မရဘူး၊မသတ်ရင် မင်းတို့မိသားစုရဲ့ မိန်းမတွေကို သူမ အသက်နဲ့လဲပစ်လိုက််မယ်"

ကောဝမ့်ရှန်း၏ နှုတ်ခမ်းများ တုန်လှုပ်သွားသည်။သူ့မှာ ဇနီး၊ သားသမီးများ မရှိသော်လည်း မျက်စိမှုန်နေသည့် မိခင်အိုကြီးတစ်ယောက်ရှိသည်။မင်းသားချန်ချင်ဝမ်၏ စကားလုံးများက သူ့နှလုံးသားကို ထိမိသွားသည်။

 "တစ်ယောက်ယောက်လာစမ်း၊ ကောဝမ့်ရှန်းရဲ့ အိမ်ကိုသွားပြီး....."

 "အရှင့်သား ကျွန်တော်...ကျွန်တော်နားထောင်ပါမယ်"

 မင်းသားချန်ချင်ဝမ်က လှောင်ပြောင်ပြီး နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ 

"လုပ်ပါ"

xxxx